ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΘΟΠΟΥΛΟΣ: MY FAVOURITE SUMMER 5

Personal trainer, 26 χρόνων: «Το 2003, όταν τελείωσα το σχολείο, πέρασα το πιο δύσκολο καλοκαίρι της ζωής μου. Κάθε μέρα έκανα προπόνηση στο μπάσκετ και ζούσα με την αγωνία να περάσω στη σχολή που ήθελα, στα ΤΕΦΑ. Ξεσπούσα στη γυμναστική, σε σημείο που, ο ιδρώτας μου, έγινε ο καλύτερός μου φίλος».

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΡΕΒΕΛΑΚΗΣ: "Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΛΛΙΣΤΕΙΑ"

Ο γιος και συνεχιστής του εμπνευστή των ελληνικών καλλιστείων μιλάει για όσα έζησε με τις ομορφότερες γυναίκες, θυμάται στιγμές και τα τελευταία λόγια του πατέρα του.

Το γραφείο του στο Παγκράτι «μυρίζει» άρωμα από τον πατέρα του, λόγια και συμβουλές του σκόρπιες στο χώρο, βήματα και σκιές ενός ανθρώπου που εκείνος αγάπησε- όχι σαν κάτι το «ιδανικό», αλλά σαν εκείνο που, κάποια στιγμή, θα ήθελε να του μοιάσει και να ακολουθήσει όσα αυτός δημιούργησε με κόπο. Κάθεται στο λευκό καναπέ, μου λέει πως μεγάλωσε στο Παγκράτι, πως είναι παντρεμένος, πως έχει 2 παιδιά ηλικίας 3,5 και 1 έτους, μένει στην Πλάκα, έχει σπουδάσει πληροφορική στην Αγγλία και πως τώρα πια είναι αφοσιωμένος στα καλλιστεία και στην καινούργια τους εποχή που τώρα δημιουργείται. Στο τραπεζάκι, στο πλάι, ένα μεγάλο λεύκωμα για την ιστορία του διαγωνισμού ομορφιάς, απέναντί μας μία μεγάλη φωτογραφία του Γιώργου Πρεβελάκη σε κάδρο. «Ο κανόνας που είχε ο πατέρας μου σε όλη του τη ζωή ήταν “πρέπει να κυνηγάτε το αδύνατο!”. Είχε περάσει πολύ δύσκολες στιγμές, αλλά πάντα πίστευε ότι, αν πιστέψεις σε κάτι πάρα πολύ, μπορείς στο τέλος να τα καταφέρεις. Εκείνος πέτυχε να πάει πολύ καλά και στον ασφαλιστικό τομέα στον οποίο εργαζόταν, αλλά και στα καλλιστεία που λάτρευε ως θεσμό», θυμάται ο 49χρονος μοναχογιός του στο People.

-Μέσα στο σπίτι, ήταν ο άνθρωπος που ασχολιόταν συνεχώς με τα καλλιστεία;

-Όχι. Από το 1969, ανάμεσα σε άλλες υποχρεώσεις που είχε στην Απογευματινή όπου εργαζόταν τότε, ήταν και τα καλλιστεία. Θυμάμαι που μου έλεγε ότι, με το που μπήκε πρώτη μέρα στο γραφείο του, τον περίμενε ένας φάκελος με την κοπέλα που έπρεπε να φύγει στο εξωτερικό σε 10 μέρες για τα διεθνή καλλιστεία. Τότε ήμουν μικρός, πήγαινα ακόμη στο δημοτικό. Αλλά και σαν έφηβος, δεν είχα πολυκαταλάβει τι ήταν τα καλλιστεία στη ζωή μας. Ο πατέρας μου δεν άφηνε να «μπουν» μέσα στο σπίτι.

-Δεν μεγαλώσατε έχοντας δει πάρα πολλές ωραίες γυναίκες στη ζωή σας;

-Αυτό που μου έχει μείνει είναι ότι δεν κοιτούσα ποτέ αυτές τις κοπέλες ερωτικά. Ήταν σαν «φιλοξενούμενες». Δεν σκεφτόμουν «πάμε τώρα στις Σπέτσες με μία δίμετρη κουκλάρα!». Ούτως ή άλλως ήταν γυναίκες πιο μεγάλες από μένα κι έτσι δεν μπορούσα να τις δω σαν πιθανές κατακτήσεις. Απ την άλλη, όταν μεγαλώνεις με κάτι, το θεωρείς και αυτονόητο. Ήταν μέρος της ζωής μου. Δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση που πηγαίναμε στα «Αστέρια» της Γλυφάδας και εκεί ήταν 40 κοπέλες, η μία πιο όμορφη από την άλλη. Και αυτό με έκανε να κοιτάω άλλα γνωρίσματα στις γυναίκες, ίσως γιατί θεωρούσα αυτονόητη την εξωτερική ομορφιά. Το ενδιαφέρον μου στρεφόταν πάντα προς πιο πνευματικές γυναίκες και σε γυναίκες με μυαλό και δευτερευόντως στην όποια εξωτερική τους εμφάνιση.

-Τι άνθρωπος ήταν ο πατέρας σας μέσα στην οικογένεια;

-Ο πατέρας μου ήταν πολύ κλειστός χαρακτήρας και ποτέ δεν ήθελε να μεταφέρει τα όποια προβλήματά του στο σπίτι. Ακόμη και να είχε αισθανθεί κάποτε κάποια πίκρα, δεν το έλεγε. Μιλούσαμε για τα καλλιστεία, όπως όμως κάναμε και για τις άλλες του δουλειές. Ήταν ένας άνθρωπος με φοβερή αίσθηση του χιούμορ, πολύ επικοινωνιακός, πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι τον συμπαθούσαν, ήταν πολύ ζεστός. Όταν έφυγε από τη ζωή, όλοι μου έλεγαν πόσο καλός άνθρωπος ήταν. Από την άλλη, δεν ανοιγόταν και ιδιαίτερα.

-Η μητέρα σας, η Σοφία, δεν αισθανόταν άβολα που εκείνος ασχολιόταν με τόσο ωραίες κοπέλες κάθε χρόνο;

-Της είχα πει μία φορά «εσύ έχεις συνηθίσει και δεν ζηλεύεις» και μου απάντησε «έχω συνηθίσει και δεν γκρινιάζω. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ζηλεύω».

-Θυμάστε τις τελευταίες του στιγμές;

-Εγώ ήμουν στην Αμερική όταν πέθανε ο πατέρας μου, αλλά το 2006-τότε δηλαδή που «έφυγε»- ήταν μία χρονιά που είχε τρομακτική δραστηριότητα. Είχαμε πάει μαζί τότε σε τρεις διαγωνισμούς και είχε μάλιστα βραβευτεί για τη συνεισφορά του στο χώρο της ομορφιάς. Την επόμενη φορά που τον είδα, στα 79 του πλέον χρόνια, είχε πια αρρωστήσει- πάντα είχε πρόβλημα με τη σπονδυλική του στήλη κάτι που του δημιουργούσε φοβερούς πόνους-, είχα έρθει και τον είδα στο νοσοκομείο. Τότε λοιπόν, λίγο πριν φύγω για την Αμερική, συζητούσαμε στο νοσοκομείο για την Τζούλια Αλεξανδράτου, για το αν ήταν δίκαιο ή άδικο το αποτέλεσμα, παρόλο που, όπως μου έλεγε, κατά βάση ήταν σύμφωνος με το αποτέλεσμα. Ωστόσο ο ίδιος θα προτιμούσε να ήταν η Τζούλια Αλεξανδράτου στα Miss Universe, γιατί η Ολυμπία Χοψονίδου δεν ήταν τότε ακόμη έτοιμη. Μέχρι και την τελευταία του στιγμή, συζητούσαμε για καλλιστεία.

-Ήσασταν έτοιμος για «διαδοχή» στη διοργάνωση των καλλιστείων;

-Τα τελευταία 10 χρόνια επειδή ο πατέρας μου δεν μπορούσε να ταξιδεύει συνεχώς στο εξωτερικό, πήγαινα εγώ και απέκτησα τις βασικές γνώσεις του τι είναι να στήνεις καλλιστεία. Μπορεί να αισθανόμαστε ότι βλέπουμε 12 κοπέλες να βγαίνουν στη σκηνή, να κάνουν μία πασαρέλα και να φεύγουν, αλλά δεν είναι καθόλου απλό. Τα καλλιστεία είναι ένα παζλ με πάρα πολλά κομμάτια που, αν χάσεις το ένα, τότε τα χάνεις όλα.

-Αν ζούσε σήμερα ο πατέρας σας, με την εξέλιξη που πήρε η διοργάνωση και προβολή των καλλιστείων, πως πιστεύετε ότι θα αισθανόταν;

-Πιστεύω ότι θα είχε εκνευριστεί και στεναχωρηθεί τόσο πολύ, που ίσως και να μην ζούσε. 

Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Σεπτέμβριο του 2011.

ΒΟΥΛΑ ΠΑΤΟΥΛΙΔΟΥ: "ΕΧΩ ΠΑΡΕΙ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ"

Χρυσή Ολυμπιονίκης το 1992- η πρώτη γυναίκα ολυμπιονίκης στην Ελλάδα-, κορυφαία αθλήτρια, μέλος της ολυμπιακής ομάδας μέχρι το 2004, βραβευμένη από την Ουνέσκο, αργότερα υποψήφια νομάρχης Θεσσαλονίκης στις εκλογές του 2006 με την υποστήριξη του ΠΑ.ΣΟ.Κ, σκεπτόμενη και πάντα προβληματισμένη. Κυρίως για το μέλλον της φθοράς μας. Αυτό, δηλαδή, που πάντα ακολουθεί τις μεγάλες νίκες.

Ο Ευγένιος Σπαθάρης, στο ring tone του κινητού της τηλεφώνου, τραγουδάει «για την Ελλάδα ρε γαμώτο» μαζί με τη Γλυκερία. Δεν το αλλάζει. Γιατί μάλλον αυτή ήταν η στιγμή που η Βούλα χωρίζει τη ζωή της σε πριν και μετά, σε αγώνα, προσπάθεια, θυσίες, σκληρή δουλειά αλλά και σε θρίαμβο, δόξα, παραδοχή. Ακόμη και σε απαξίωση, εμπαιγμό και αμφισβήτηση που ακολούθησαν, σε όσα κάποτε αποθεώθηκαν.

-Σήμερα για ποιους λόγους θα ξαναλέγατε «για την Ελλάδα ρε γαμώτο»;

-Για τους ίδιους λόγους που το είπα και το 1992. Όταν αγαπάς έναν τόπο, θέλεις να προοδεύει και είσαι κι εσύ ένα κομμάτι αυτής της ορμής προς τα μπροστά, θέλεις να παρασύρεις πολύ κόσμο μαζί σου που να πουν τη δεδομένη στιγμή, όταν κληθούν να αποφασίσουν, «ναι, μπορώ!». Αλλά «μπορώ» έχοντας δουλέψει πάρα πολύ, έχοντας συγκεκριμένο στόχο και χρονοδιάγραμμα.

-Ποιοι είναι τώρα πια οι στόχοι σας;

-Αν πω «δεν ξέρω και φοβάμαι», μπορεί να ακουστεί απαισιόδοξο. Αυτό, όμως, που θέλω είναι να επιβιώσει αυτός ο τόπος. Δεν αντέχω να έχει αναχθεί σε αξίωμα το ψέμα, η αναίδεια και η ψεύτικη ευμάρεια. Εγώ δεν έζησα ποτέ μ αυτά.

-Δεν ήσασταν κι εσείς από τους ευνοούμενους που, μετά το χρυσό μετάλλιο, είχατε και οικονομική ευμάρεια;

-Όχι. Ήμουν εργάτης, με βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα. Κάποιοι μπορεί να πουν «άντε μωρέ, την Πατουλίδου, την τυχερή!». Όμως, έχω κάνει τη διαφορά -όπως λένε- και θεωρώ ότι όταν ένας άνθρωπος ξεχωρίζει, λίγο πολύ η πορεία είναι ίδια: Μέσα από επιτυχίες, μέσα από απαξίωση, μέσα από κατηγορίες, εσύ πρέπει να ανατρέψεις, να δουλέψεις πολύ σκληρά και να τα καταφέρεις.

-Ωστόσο, πολύς λόγος γίνεται τελευταία για «τα υπερβολικά προνόμια των ελλήνων ολυμπιονικών».

-Είθισται στην Ελλάδα ή θα τα δώσεις όλα, επάνω στον ενθουσιασμό σου, ή θα τα καταργήσεις όλα. Και δεν μπορείς να επιλέξεις ποιο είναι το σωστό, ποιο είναι το πρέπον, ποιο είναι αυτό που θα δώσει τιμή σε έναν άνθρωπο που το εθνόσημο στο πέτο δεν το φοράει ως διακοσμητική καρφίτσα, αλλά ως ευθύνη. Όταν το 92 έγινε αυτή η έκρηξη και το «για την Ελλάδα ρε γαμώτο» έβγαλε τους ανθρώπους στο δρόμο, αλλά έκανε και τους ιδιώτες να γίνουν χορηγοί- γιατί εγώ, μετά το χρυσό μετάλλιο δεν είχα καν λεφτά για να πληρώσω το ταξί για αρκετό καιρό-, τότε προνόμια όπως είναι αυτό για την εισδοχή των αθλητών στα πανεπιστήμια, πρέπει να υπάρχουν.

-Σε ό,τι αφορά, όμως, τις θέσεις των μόνιμων αξιωματικών;

-Εγώ, λόγω της εμπλοκής μου στη νομαρχία, παραιτήθηκα πια από το ναυτικό. Επειδή, όμως, έχω μάθει να λέω τις αλήθειες, θα σας πω κάτι: Στην Ελλάδα, προκειμένου να νιώσουμε δανεική ευμάρεια, χαρακτηρίσαμε τους πάντες «ολυμπιονίκες». Δεν όμως το ίδιο ο πρώτος και ο όγδοος, δεν είχαμε «150 χρυσούς ολυμπιονίκες». Ολυμπιονίκης είναι μόνο ο χρυσός, ο δεύτερος και ο τρίτος είναι μεταλλιούχοι, ο τέταρτος μέχρι τον όγδοο είναι φιναλίστ. Όταν λοιπόν έχουμε γίνει όλοι ένας αχταρμάς, τότε και όλοι κάποια στιγμή θα το πληρώσουν.

-Ποια είναι η άποψή σας για την αθώωση του Κεντέρη και της Θάνου;

-Από τη στιγμή που τα στοιχεία δεν συνηγορούν για να τιμωρηθούν, οι δικαστές προφανώς ξέρουν. Απλώς, αυτά τα 7 χρόνια φαγούρας, ήταν και ενοχλητικά και απαξιωτικά και θεωρώ ότι η χειρότερη στιγμή του νεότερου αθλητισμού ήταν η 13^η Αυγούστου 2004. Τότε ξεκίνησε και η απαξίωση μίας ολόκληρης χώρας. Πηγαίνεις στο εξωτερικό, λες «Ελλάδα» και σου συμπεριφέρονται σαν να είσαι ο λωποδύτης όλου του κόσμου. Παλαιότερα δεν ήταν έτσι. Έλεγες «Ελλάδα» και σου απάγγελλαν Όμηρο στα αρχαία.

-Αμφισβήτησαν κι εσάς προσωπικά πολλές φορές;

-Χιλιάδες. Έχω ζήσει στιγμές απείρου κάλλους σε κάθε γωνιά της Ελλάδας-ακόμη και στις πιο απομακρυσμένες που σου δίνουν μία αλήθεια με 5 κουβέντες-, στο εξωτερικό, και λες «Θεέ μου, είμαι αυτό;». Από την άλλη, όμως, υπήρχαν και αυτοί που έλεγαν «Σιγά μωρέ, τι να μας πει και η Πατουλίδου τώρα; Έπεσε η άλλη και κέρδισε αυτή!». Δυστυχώς, όμως, τα εμπόδια υπάρχουν για να δικαιολογήσουν την παρουσία τους. Αν είσαι μάγκας τα περνάς, εάν φοβηθείς πέφτεις. Ο μάγκας κερδίζει ή αυτός που το θέλει πιο πολύ εκείνη τη στιγμή. Δεν ρίχνεις τον άλλον, μόνος του πέφτει. Είτε είναι από φόβο, είτε επειδή δεν ξέρει την τεχνική. Αλλά στην Ελλάδα, δεν λέμε εύκολα «μπράβο, ρε!».

-Σας κατηγόρησαν ποτέ ότι κι εσείς πήρατε αναβολικά;

-Ό,τι δεν φτάνει η αλεπού…

-Σας πρότειναν να πάρετε φαρμακευτικά «βοηθήματα»;

-Βεβαίως! Κι έχω πάρει «βοηθήματα». Πρέπει να καταλάβετε κάτι: Ο αθλητισμός είναι κάτι τελείως διαφορετικό από τον πρωταθλητισμό που είναι μία κατηγορία από μόνος του. Όσοι ξέφυγαν από την μετριότητα έχουν τα εχέγγυα και την αντοχή να αντέξουν την δύσκολη καθημερινότητα, που σημαίνει ότι 365 μέρες το χρόνο θα είσαι στο γήπεδο πρωί, μεσημέρι, βράδυ- είτε παντρεύεσαι, είτε βαφτίζεις το παιδί σου-, γι αυτό και πρέπει να ενισχύεσαι. Θα φας λοιπόν την μπριζόλα σου. Φτάνει; Όχι, δεν φτάνει!

-Αυτό που μου λέτε δεν είναι παράνομο;

-Όχι. Υπάρχουν πάρα πολλά σκευάσματα που δεν είναι απαγορευμένα. Φτάσαμε όμως στο σημείο να λέμε «αν πάρεις 5 κιλά χάπια, ό,τι κι αν κάνεις θα γίνεις πρωταθλητής». Αμ δε!

-Τότε κάποιοι μπορούν να πουν «και η Πατουλίδου ήταν ντοπαρισμένη το 92»!

-Το χουν πει ήδη. Αλλά ρώτησε κανένας για το κοντρόλ που υποχρεωτικά περνάς; Γιατί από εκεί δεν φεύγεις χωρίς κοντρόλ- η τριάδα δεν φεύγει ποτέ χωρίς εξέταση. Και αν με έβρισκαν ντοπαρισμένη, πιστεύετε εσείς πως θα με κάλυπτε κανείς; Θα αστειεύεστε!

-Θα προτιμούσατε να είχατε ζήσει μία «κανονική» ζωή, χωρίς δόξες, θριάμβους, αποθέωση, ακόμη και έντονη αμφισβήτηση;

-Όχι. Τη χαρά που ένιωσα του να ανατρέπεις τα δεδομένα, όταν 10 εκατομμύρια Έλληνες έλεγαν «που πάει μωρέ αυτή;» και ξαφνικά το αλλάζεις όλο αυτό κάνοντας τον κόσμο να πιστεύει ότι γίνονται και θαύματα, δεν θα το άλλαζα με τίποτα στον κόσμο. Αλλά, όλα έχουν και το κόστος τους. Κι εγώ το πλήρωσα.

-Ποια ήταν τα λάθη σας, από το 92 κι έπειτα;

-Ήταν πολλά. Πολλά…

-Η πολιτική;

-Δεν ήταν λάθος, παρά το ότι ήταν από τις πιο δύσκολες εποχές που έζησα μέχρι τώρα. Ήταν πάρα πολύ μεγάλο σχολείο αυτό, κυρίως συμπεριφοράς ανθρώπων. Του να σε κοιτούν στα μάτια, να σου λένε «ναι, ρε Πατουλίδου!» και όταν έρχεται η στιγμή της κάλπης να κατεβάζουν τα μάτια και να καταλαβαίνεις ότι, εκείνη τη στιγμή, οι ίδιοι άνθρωποι σε προδίδουν.

-Σας πρόδωσε και το ΠΑ.ΣΟ.Κ;

-Όταν ο κύριος Πρετεντέρης, που ξέρει τα στατιστικά, λέει ότι το 23% του ΠΑ.ΣΟ.Κ του Νομού Θεσσαλονίκης είχε ψηφίσει Ψωμιάδη, προφανώς κάτι έγινε. Αλλά, δεν μένω σ αυτό, γιατί εγώ δεν ήμουνα του στενού κομματικού μηχανισμού. Ήμουν και παραμένω άνθρωπος της κοινωνίας, προβληματισμένος και αγωνιστής. Γιατί εγώ ξέρω ότι από τον καναπέ, δεν αλλάζει τίποτα!

-Σε περίπτωση πρόωρων εκλογών, θα ψηφίσετε ΠΑ.ΣΟ.Κ;

-Δεν ξέρω. Ξέρετε τι με ενοχλεί; Που κανένας δεν μας λέει την αλήθεια. Μα κανένας! Περίμενα ότι, όταν βγήκε ο Παπανδρέου με 10 μονάδες διαφορά, εφαρμόζοντας σκληρά μέτρα στη μεσαία τάξη που είναι και η πλειονότητα των Ελλήνων, πως κάποιος θα έπαιρνε κεφάλια μεγαλοκλασάτων κομματικοπολιτικών που δεν πλούτισαν, αλλά κατάκλεψαν. Όλοι τους ξέρουμε. Έπρεπε σε 5 ανθρώπους, με συνοπτικές διαδικασίες, να δημεύσουν το 50% της περιουσίας τους. Γιατί ο Έλληνας έχει φιλότιμο. Ξέρεις τότε πόσοι Έλληνες θα έλεγαν «πάρε κι αυτό από το υστέρημά μου, να βγούμε ως χώρα από την κρίση»; Αλλά να ήξερε τουλάχιστον ότι υπάρχει δικαιοσύνη. Εδώ πέρα καλείται ο νόμιμος φορολογούμενος να πληρώσει χωρίς να υπάρχει τέλος, χωρίς να σε νοιάζει αν είσαι ανάπηρος, πολύτεκνος ή άνεργος. Εγώ, για παράδειγμα, αυτή τη στιγμή είμαι 6 μήνες απλήρωτη.

-Από πού;

-Είμαι διοικητικό στέλεχος στον Ερυθρό Σταυρό. Δεν είμαι εκ του ασφαλούς. Και ίσως να είμαι και από τους λίγους «χαζούς» προβληματισμένους Έλληνες που αποποιήθηκαν μία μονιμότητα. Όλοι λένε «θέλω να προσφέρω». Εγώ όμως δεν θέλω να προσφέρω, θέλω να αλλάξει κάτι. Και έτσι άλλαξα πρώτα εμένα, για να μην μπορεί κανείς να μου πει μετά «μιλάς εκ του ασφαλούς εσύ!». Τώρα μετράνε τα τετραγωνικά του κάθε σπιτιού, σε λίγο θα μας ζυγίσουν κιόλας και θα λένε «είσαι βαριά εσύ! Πλήρωσε!».

-Πως ζείτε τώρα οικονομικά;

-Ευτυχώς ακόμη αμείβεται ο σύζυγός μου, ο οποίος είναι καθηγητής στο πανεπιστήμιο. Παρόλο που έχουν κοπεί και από εκεί λεφτά. Με αγώνα και με κόπο πας δύο σκαλιά πιο πάνω σε βιοτικό επίπεδο και ξαφνικά σου λένε «δεν επιτρέπετε να αναπνέεις!». Γιατί, κύριοι; Δεν έχουμε κλέψει όλοι! Εσύ νομίζεις ότι έχουμε δημοκρατία; Μπορείς εσύ να αντισταθείς σε κάτι; Αν σου κόψουν αύριο το ρεύμα, τι θα κάνεις; 

Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Σεπτέμβριο του 2011.

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΠΑΣ: INTER NATIONAL GREEK MODEL

Στα 23 του, θεωρείται το νέο hot αγόρι στο χώρο του μόντελιγκ. Με σημαντικές δουλειές και διεθνείς καμπάνιες, ο Αλέξης έχει ήδη κερδίσει τις πρώτες του θαυμάστριες, το όνομά του είναι αναγνωρίσιμο, έχει βγάλει τα πρώτα του καλά χρήματα και πολλοί ξένοι οίκοι ποντάρουν σ αυτόν. Παρόλο που ο ίδιος δεν ασχολείται καθόλου με «καριέρες», το μόνο που θέλει είναι να έχει μία κανονική ζωή.

-Πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με το μόντελιγκ;

-Πολλοί άνθρωποι στο περιβάλλον μου, μου έλεγαν πάντα ότι θα πρέπει να ασχοληθώ με αυτό το επάγγελμα και να «εκμεταλλευτώ» την εμφάνιση μου. Κάποια στιγμή, στα 20 μου χρόνια, πήρα τελικά την απόφαση, πήγα σε ένα πρακτορείο μοντέλων για να δω πως είναι και- με πολλά σκαμπανεβάσματα- έμεινα σε αυτό το χώρο. Μην φανταστείς ότι είχα ιδιαίτερη σχέση με τη μόδα. Μεγάλωσα στη Νέα Φιλαδέλφεια, κατάγομαι από μεσοαστική οικογένειά και έχω κάνει άπειρες χειρονακτικές δουλειές μέχρι τώρα για να επιβιώσω: Ηλεκτρολόγος, υπάλληλος σε θερμοκήπιο, οικοδόμος, μπάρμαν, υδραυλικός, ξυλουργός, ψυκτικός, πολλά. Δεν ήμουν ένα καλομαθημένο που σκέφτηκα κάποια στιγμή να ασχοληθώ με τη μόδα, επειδή δεν είχα κάτι άλλο καλύτερο να κάνω. Να φανταστείς, όταν πήγαινα στο γυμνάσιο, είχα πάει ένα χρόνο αγγλικά και τα παράτησα επειδή σκέφτηκα «τι να τα κάνω εγώ τα αγγλικά;» παρόλο που σήμερα μου είναι απαραίτητα, τότε όμως δεν πίστευα ότι θα μου είναι κάποτε χρήσιμα. Δεν είχα ποτέ τέτοιους στόχους. Ζούσα έντονα τη ζωή μου όταν ήμουν έφηβος και το μόνο που άκουγα συνέχεια από τους γονείς μου ήταν «πρόσεχε!».

-Είναι αλήθεια ότι έχει πολύ μεγάλη μοναξιά η δουλειά που κάνεις;

-Πολύ μεγάλη! Δεν αισθάνομαι μόνος στη ζωή μου, αλλά όταν ταξιδεύω στο εξωτερικό για κάποια καμπάνια μου εκεί, είμαι και ζω μόνος. Έχω περάσει πολλές ώρες μόνος μου μέσα σε ένα ψυχρό δωμάτιο ξενοδοχείου περιμένοντας την επόμενη μέρα για κάποιο κάστιγκ. Όταν συμβαίνει αυτό μου αρέσει να διαβάζω κάποιο βιβλίο, να μπαίνω στο ίντερνετ για να τσεκάρω τα email μου ή για να παίξω κάποια παιχνίδια, βάζω και ακούω τη ροκ μουσική που μου αρέσει.

-Η δουλειά που κάνεις δεν σε κάνει πιο ματαιόδοξο και νάρκισσο;

-Δεν κοιτάζομαι ποτέ στον καθρέφτη μου. Το μόνο καλό με την εξωτερική μου εμφάνιση είναι ότι με κοιτάνε οι άλλοι θετικά, παίρνω καλά vibes, δεν κάθομαι όμως ποτέ και να λέω «πόσο ωραίος είμαι σήμερα». Είμαι πολύ χύμα στη ζωή μου.

-Ποιο είναι το καλό που σου έχει μάθει η δουλειά σου, μέχρι σήμερα;

-Με έχει κάνει πιο υπεύθυνο, να κοιτάω πιο σοβαρά τη ζωή και να παίρνω πιο σωστές αποφάσεις. Μέσα από τις απορρίψεις που έχω δεχτεί σε κάστιγκς στο εξωτερικό έχω σκληραγωγηθεί και έχω καταλάβει ότι τίποτα δεν είναι στρωμένο με ροδοπέταλα αν δεν το παλέψεις. Το κακό αυτής της δουλειάς είναι ότι με στερούνται πολύ- λόγω των ταξιδιών μου στο εξωτερικό- οι φίλοι μου, η οικογένειά μου, οι άνθρωποι που αγαπάω. Οκτώ μήνες το χρόνο είμαι σίγουρα στο εξωτερικό και αυτό είναι πολύ δύσκολο.

-Πως ντύνεσαι; Ποιο είναι το στυλ σου;

-Είναι ανάλογο με τη διάθεσή μου, με το που έχω να πάω και τι έχω να κάνω. Δεν σκέφτομαι όμως ποτέ ιδιαίτερα το τι θα φορέσω πριν φύγω από το σπίτι. Επειδή οδηγώ μηχανή, συνήθως φοράω ένα τζιν, t shirt και δερμάτινο. Τα κουστούμια δεν μου αρέσουν- αν και το πιο ακριβό κομμάτι της γκαρνταρόμπας μου είναι ένα κουστούμι-, μακάρι όμως να μην χρειαζόταν να το βάλω ποτέ. Το φετίχ μου είναι τα καπελάκια, τα κλασσικά τζόκεϊ, έχω συλλογή από αυτά. Μεγάλη αδυναμία έχω σε ένα συγκεκριμένο μου φανελάκι, ένα μπλε τιραντέ που είναι και το αγαπημένο μου χρώμα. Εφαρμόζει πολύ καλά επάνω μου και, επειδή μου έχουν τύχει διάφορα μ αυτό, είναι το γούρι μου. Γενικά όμως δεν ασχολούμαι με το shopping ούτε με ακριβά ρούχα και μάρκες, πάω μία φορά το χρόνο στα μαγαζιά και παίρνω απ όλα. Τα ρούχα είναι για να γίνονται ανακύκλωση, όχι για να έχεις εμμονή μ αυτά.

-Προσέχεις τη διατροφή σου;

-Ύστερα από τόσα χρόνια που ασχολούμαι ερασιτεχνικά με τον αθλητισμό, το σώμα μου έχει πάρει μία συγκεκριμένη μορφή και δεν χρειάζεται να κάνω τρελά πράγματα, δεν ταλαιπωρούμαι πολύ. Κάποτε είχα περιττό λίπος, όταν ήμουνα 15 χρόνων ήμουνα χοντρούλης, έπαιρνα τα τζιν του αδελφού μου που ήταν πιο λεπτός και άφηνα δύο κουμπιά ανοιχτά για να με χωρέσουν, ήθελα όμως να αδυνατίσω και να νιώθω fit. Τελικά έχασα από μόνος μου τα επιπλέον κιλά μου με πολύ καλή διατροφή, αποφεύγοντας ψωμιά, γλυκά, αναψυκτικά και αλκοόλ. Τώρα γυμνάζομαι 4 φορές την εβδομάδα για μιάμιση ώρα, παίζω ποδόσφαιρο και μπάσκετ, είμαι συνέχεια σε εγρήγορση. 

-Χρησιμοποιείς καλλυντικά; Φοράς κάποιο συγκεκριμένο άρωμα; Κοσμήματα;

-Χρησιμοποιώ μία ενυδατική από τον Κορρέ και σαπούνι. Από αρώματα, φοράω το δικό μου, αυτό που διαφημίζω στη διεθνή καμπάνια που έκανα τελευταία, το Davidoff hot water. Με τα κοσμήματα δεν έχω καλή σχέση, ένα απλό ρολόι φοράω, για καθημερινή χρήση.

-Μαγειρεύεις καθόλου;

-Προσπαθώ. Φτιάχνω καλά μακαρονάδες και φακές. Γενικά, μου αρέσουν πάρα πολύ τα όσπρια. Δεν είμαι πολύ της μαγειρικής και μακάρι να είχα πάντα έναν άνθρωπο να με φροντίζει και να μου μαγειρεύει.

-Αλήθεια, ποιος τύπος γυναίκας σε ελκύει;

-Ποντάρω πολύ στο βλέμμα, στον τρόπο που κοιτάει. Το ίδιο κάνω κι εγώ: Όταν μου αρέσει κάποια την καρφώνω με τα μάτια σαν να της λέω «σε θέλω». Δεν έχω συγκεκριμένο τύπο γυναίκας που να μου αρέσει, αλλά από την εμπειρία μου στις προηγούμενες σχέσεις που είχα, μάλλον μου αρέσουν πιο πολύ οι μελαχρινές και όχι αυτές που είναι σαν μοντέλα. Μου αρέσουν οι γυναίκες που έχουν πιασίματα.

-Τι αντέχεις και τι δεν μπορείς σε μία γυναίκα, για να καταφέρει να μείνει μαζί σου;

-Θέλω να έχει αυτοπεποίθηση, να ξέρει το σωστό timing για να πει ό,τι έχει να πει- είτε αυτό είναι σοβαρό, είτε κάτι χαζό- και να είναι χαμογελαστή. Δεν αντέχω με τίποτα τις γκρινιάρες γυναίκες και το να επαναλαμβάνουμε τις ίδιες συζητήσεις, τους ίδιους μικροτσακωμούς. Θέλω να είμαι κατανοητός και η άλλη να καταλαβαίνει τι της λέω. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός, οι γονείς μου μου έλεγαν να μην κάνω ποτέ σχέση με μεγαλύτερες κοπέλες. Ε, ήταν το μόνο που δεν τήρησα. Πάντα έχω σχέση με μία μεγαλύτερή μου γυναίκα, δεν συμβαδίσω με κοπέλες της ηλικίας μου.

-Έχεις κακές συνήθειες;

-Ξεχνάω πολύ εύκολα. Όπου και να πάω, αφήνω κλειδιά, κινητά, κάτι ξεχνάω πάντα πίσω μου.

-Το τέλειο βράδυ πως είναι για σένα;

-Μπροστά από ένα τζάκι σε ένα χωριό, έξω να κάνει πολύ κρύο και εγώ με την παρέα μου να πίνουμε και να γελάμε ακούγοντας μουσική, με κλειστή την τηλεόραση. Τα θέλω ρομαντικά τα πράγματα. Γενικά, δεν μου αρέσει να κάνω εξόδους σε μπαρς ή κλαμπς, θέλω ήσυχες καταστάσεις. Το πολύ πολύ να πάω κάπου για ένα καφέ, κάπου στα βόρεια προάστια- συχνάζω κυρίως στην πλατεία Κεφαλαρίου. Δεν θέλω εντάσεις όταν έχω ελεύθερο χρόνο, προτιμώ τα ήρεμα μέρη.  

-Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια, στα 33 σου;

-Είμαι πολύ αισιόδοξος άνθρωπος και πολύ θετικός. Με φαντάζομαι να συνεχίζω την καριέρα μου σε αυτό που κάνω ή με κάτι παρεμφερές και θα ήθελα πολύ να είχα σε εκείνη την ηλικία οικογένεια και παιδιά. Τα λατρεύω τα παιδιά!

Δημοσίευση στο περιοδικό In Style, το Δεκέμβριο του 2009. Ευχαριστούμε την Ξένια Κόντου για τη συνεργασία στη συνέντευξη (οι φωτογραφίες της ανάρτησης στο blog είναι από φωτογράφιση του Βαγγέλη Κύρρη για το περιοδικό down town).

ΚΑΙΤΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: "ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ Ο ΠΙΟ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ"

Η Καίτη, δεν δίνει συχνά συνεντεύξεις. Παλαιότερα, δεν έδινε καθόλου. Αλλά, όταν αποφασίσει να μιλήσει για την ίδια, για τον εαυτό της, για όλα όσα απασχολούν το μέσα της, καταλαβαίνεις ότι αυτοί που λένε ότι «οι κωμικοί ηθοποιοί έχουν και έναν άλλο, πιο μελαγχολικό κόσμο στην ψυχή τους», ίσως να έχουν δίκιο.

-Εισέπραξες ποτέ αντιπάθεια από τον κόσμο;

-Δεν νομίζω ότι ο κόσμος αντιπαθεί τους ηθοποιούς που παίζουν περίεργους ρόλους, ο κόσμος ξέρει ότι αυτό που βλέπει είναι ένας ρόλος και οι άνθρωποι βρίσκουν πάντα τρόπους για να συμπαθήσουν ακόμη και έναν «κακό» ήρωα. Εμένα πάντως μου αρέσουν οι «κακοί» ήρωες, οι περίεργοι. Ένα τρανταχτό παράδειγμα ήταν η Σωσώ που δεν ήταν και ο πιο συμπαθής ρόλος ή χαρακτήρας. Η συμπάθεια του κόσμου προς αυτήν, ήταν τεράστια! Το ένιωσα. Ίσως γιατί ήταν ένας ρόλος δοσμένος με πολύ μεγάλες δόσεις χιούμορ.

-Πως αισθάνεσαι όταν βλέπεις τον εαυτό σου στην τηλεόραση;

-Χάλια! Λέω πάντα «δεν το κανα αυτό έτσι» ή «έπρεπε να το κάνω αλλιώς». Είμαι μονίμως στην γκρίνια.

-Σε ενοχλεί να σε ταυτίζουν με κωμικούς ρόλους;

-Μακάρι να με ταυτίζουν με κωμικούς ρόλους. Είναι μεγάλη μου τιμή να με λένε «κωμική ηθοποιό», θεωρώ ότι η κωμωδία είναι ένα πολύ δύσκολο είδος. Η κωμωδία άλλωστε μου αρέσει πιο πολύ, αυτή η διαφορετική ματιά που έχει, η υπονόμευση.

-Στη ζωή σου γελάς εύκολα;

-Όχι πολύ εύκολα. Θα γελάσω με τους φίλους μου, με την καθημερινότητά μου, με τον εαυτό μου όταν αυτοσαρκάζομαι, αλλά δεν είμαι χάχας.

-Λένε για τους ηθοποιούς οι οποίοι έχουν ταυτιστεί με κωμικούς ρόλους, ότι στην προσωπική τους ζωή είναι μελαγχολικοί. Αυτό ισχύει και στην δική σου περίπτωση;

-Ένας σκεπτόμενος άνθρωπος, ιδιαίτερα στην εποχή μας, δεν μπορεί παρά να είναι μελαγχολικός με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Σίγουρα, δεν είμαι και ο πιο χαρούμενος άνθρωπος του κόσμου, δεν γελάω όλη μέρα, ούτε χαίρομαι συνεχώς. Απλά, είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και μπορώ να ανατρέψω την κατάσταση όταν είμαι στις «μαύρες» μου. Ακόμη όμως και τις «μαύρες» μου στιγμές, θέλω να τις ζω, όχι χαλαρά και χωρίς να φοβάμαι. Κανείς δεν θέλει να στενοχωριέται, αλλά ακόμη και τις πιο σκοτεινές σου στιγμές πρέπει να τις ζεις γιατί είναι δικές σου. Ίσως και επειδή πιστεύω ότι μετά από «μαύρες» καταστάσεις, πάντα κάτι πολύ φωτεινό βγαίνει.

-Πως ζεις αυτές τις περιόδους;

-Μου αρέσει να είμαι με κόσμο- με φίλους μου, να γελάσουμε, να περάσουμε καλά-, μου αρέσει να βγαίνω, αλλά επιλέγω πολλές στιγμές και ώρες να είμαι μόνη μου. Εμένα μου αρέσει η μοναχικότητα, όχι η μοναξιά. Άλλωστε, όταν είμαι μόνη μου, δεν νιώθω μοναξιά, επιλέγω τις στιγμές για να είμαι μόνη μου, γιατί έτσι αισθάνομαι καλύτερα τη δεδομένη στιγμή. Και μάλιστα είναι πολλές αυτές οι στιγμές.

-Τι κάνεις όταν είσαι μόνη σου;

-Συνήθως διαβάζω ή είμαι στο computer. Αυτό όμως που μου αρέσει πιο πολύ και είναι και κάτι που κάνω από παιδί, είναι να κάθομαι και να χαζεύω. Να σκέφτομαι. Κάθομαι στο παράθυρο του σπιτιού μου, κοιτάω έξω και παρατηρώ όλα όσα συμβαίνουν γύρω. Έχω μετρήσει όλα τα κεραμίδια του απέναντι σπιτιού (γελάει).

-Είσαι εσωστρεφής;

-Εντελώς! Είναι πολύ έντονη η εσωστρέφειά μου.

-Από παιδί έτσι ήσουνα;

-Ναι. Μάλιστα μπορώ να σου πω ότι τώρα έχω λίγο ανοιχτεί, παλιά ήμουνα ακόμη πιο εσωστρεφής. Νομίζω είναι φυσιολογικό αυτό που μου συμβαίνει. Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις καλά με τον εαυτό σου, υπάρχουν άλλες που δεν νιώθεις και τόσο καλά και θες να τα βρεις με σένα. Το θέατρο λειτούργησε και λίγο σαν ψυχοθεραπεία στη ζωή μου. Και με γλίτωσε, πολλές φορές, από διάφορα. Ως παιδί ήμουνα πολύ κλειστό, πολύ ντροπαλό. Ήμουνα ένα αφόρητα ντροπαλό. Και, τώρα που το σκέφτομαι, μέχρι σήμερα νομίζω ότι κουβαλάω πολύ έντονα αυτή την ντροπαλότητα μου. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα περάσουν άνετα μέσα από πολύ κόσμο, αισθάνομαι μία έμφυτη συστολή, θέλω να κάνω στροφή και να φύγω ή κοντοστέκομαι κάπου λίγο αμήχανα.

-Από μικρή ήθελες να γίνεις ηθοποιός;

-Καθόλου, ούτε κατά διάνοια. Αυτό που ήθελα πιο πολύ να κάνω, αλλά τελικά δεν μπόρεσα, ήταν να γίνω γιατρός. Άλλαξαν κάποια τα συστήματα στις εξετάσεις, δεν μπήκα στην ιατρική, αλλά μπήκα στη φιλολογία. Δίδαξα μάλιστα και δύο χρόνια σε σχολείο ως αναπληρώτρια.

-Πως ήταν η επαφή σου με τους μαθητές;

-Την πρώτη χρονιά ήταν πολύ ωραία, μου άρεσε. Είχα τελειώσει παράλληλα και τη δραματική σχολή, αλλά νόμιζα ότι μου άρεσε πιο πολύ αυτό. Τη δεύτερη όμως χρονιά, δεν μου άρεσε, έκανα πίσω.

-Ο έρωτας έπαιξε σημαντικό ρόλο στον τρόπο που αντιμετωπίζεις τη ζωή σου;

-Βέβαια. Ουαί κι αλίμονο μου, αν δεν έπαιζε αυτό το ρόλο. Νιώθεις αλλιώς όταν είσαι ερωτευμένος, είναι κάτι που δεν μπορείς να κρύψεις, ανοίγεσαι πιο πολύ. Αν σου συμβαίνουν πράγματα τα οποία σε κάνουν να νιώθεις καλά, συντελούν πιο πολύ στο να φωτίζεται περισσότερο η ζωή σου. Αυτό το ρόλο παίζει και ο έρωτας.

-Σου λείπει το να αποκτήσεις δικά σου παιδιά;

-Όχι. Δεν μου λείπει. Άλλωστε, έχω μεγαλώσει τα παιδιά της αδελφής μου και, κάποιες στιγμές, ένιωσα σαν να είχα η ίδια δύο παιδιά.

-Σε έχει επηρεάσει η οικονομική κατάσταση που ζούμε; Προσέχεις περισσότερο, Καίτη;

-Έχω επηρεαστεί, αλλά ποτέ δεν ήμουνα ο άνθρωπος που πρόσεχε τα λεφτά του. Δεν είμαι ο πλέον σπάταλος άνθρωπος, αλλά αυτό που είχα πάντα το έχω και τώρα. Έχω την αίσθηση ότι δεν κατάλαβε ακόμη ο Έλληνας τι σημαίνει κρίση και ελπίζω ότι τα πράγματα δεν θα γίνουν τόσο τραγικά όσο θεωρούσαμε ότι θα είναι.

-Αλήθεια, έχεις μετανιώσει για δουλειές που έκανες στην τηλεόραση;

-Ποτέ. Γενικότερα, δεν μετανιώνω εύκολα. Είμαι σίγουρη για τις αποφάσεις μου. Και για τα «ναι» μου είμαι ευχαριστημένη, αλλά και για τα «όχι» μου. Για καθετί που έχω επιλέξει στη ζωή μου, για κάποιο λόγο το επέλεξα. Κάποιοι άνθρωποι είναι λίγο πιο τυχεροί και οι επιλογές που έχουν κάνει ήταν αυτές που ήθελαν, σε κάποιους άλλους όμως δεν έκατσαν τόσο πολύ τα πράγματα.

-Άρα είσαι από τις τυχερές.

-Ναι. Αισθάνομαι τυχερός άνθρωπος όσον αφορά τη δουλειά μου. Ήμουνα πάντα σε θέση να επιλέγω κάποια πράγματα, σε θέση να λέω «όχι».

-Και για τη ζωή σου αισθάνεσαι το ίδιο τυχερή, όπως και στα επαγγελματικά σου;

-Ναι. Ζω τη ζωή μου, όπως θα ήθελα. Σαφέστατα δεν έχω όλα όσα είχα ονειρευτεί, δεν είμαι ένας καθόλα ευτυχισμένος άνθρωπος, αλλά νομίζω ότι πιο ευτυχισμένος είναι αυτός που ονειρεύεται. Δεν νομίζω να φτάσει ποτέ ένας άνθρωπος και να πει «Α! Ωραία. Τώρα τα έχω όλα». Είναι αδύνατον. Αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει.

-Σήμερα τι σου λείπει;

-Μου λείπουν οι παρέες. Αυτό το παρείστικο που υπήρχε παλιά, που βγαίναμε, που συναντούσες κόσμο, μου έχει λείψει. Νομίζω ότι οι άνθρωποι έχουν απομονωθεί, έχουν κλειστεί και αυτό δεν είναι καθόλου ωραίο, δεν μου αρέσει. Επίσης, μου λείπει και το τσιγάρο στα μαγαζιά (γελάει). Αυτό μου λείπει πολύ. Χθες βράδυ προσπαθούσαμε να βρούμε ένα μαγαζί να φάμε για να μπορέσω να καπνίσω και δεν έβρισκα.

-Δεν σκέφτηκες ποτέ να κόψεις το τσιγάρο;

-Το χω κόψει ένα χρόνο και πολλοί μπορεί να νομίζουν ότι το χω ακόμη κομμένο. Μην φανταστείς, ελάχιστα τσιγάρα καπνίζω τη μέρα.

-Γιατί το ξανάρχισες;

-Γιατί μ αρέσει! Το ευχαριστιέμαι.

-Έχεις φοβίες;

-Έχω πολύ έντονη υψοφοβία. Και τη φοβία του αεροπλάνου. Αν και- και σε αυτό το θέμα-, έχω λίγο καλυτερέψει. Μπαίνω μέσα στο αεροπλάνο, ταξιδεύω αρκετά συχνά αλλά, μόλις απογειωνόμαστε, φοβάμαι.

-Θυμάσαι ένα ωραίο σου ταξίδι;

-Είναι πολλά, δεν είναι μόνο ένα. Ξαφνικά και αρκετά μεγάλη, ανακάλυψα πόσο πολύ μου αρέσουν τα ταξίδια. Μου αρέσει κιόλας να οδηγώ πολύ, μου είναι πολύ ευχάριστο να παίρνω το αυτοκίνητό μου και να φεύγω. Βάλε με να οδηγήσω 50 ώρες, δεν με νοιάζει. Έχω πάει μέχρι την Ιταλία με το αυτοκίνητο.

-Αυτό είναι και ένα είδος απόδρασης;

-Μπορεί. Αλλά και μόνος σου μπορείς να αποδράσεις, στο σπίτι σου, στο χώρο σου. Ακόμη και μέσα από μία ταινία που θα δεις ή μία θεατρική παράσταση. Εξαρτάται από τις στιγμές και τη φάση στην οποία βρίσκεσαι. Κοίτα, ενώ έχω ένα γενικότερο άγχος με τα πράγματα και με τη δουλειά μου, δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα αγχωθούν ιδιαίτερα με τη ζωή τους. Κουλάρω εύκολα. Έχω όμως και ένα ελάττωμα: Μπορώ να σου μεταδώσω το άγχος μου, την πίεσή μου και να τα πάρεις εσύ (γελάει).

-Τι μπορεί να σε πιέσει;

-Όταν χάνω την ελευθερία μου, όταν κάποιος με πιέζει για να μην κάνω αυτό το οποίο θέλω, όταν αισθάνομαι εγκλωβισμένη. Επίσης, δεν μου αρέσει όταν τα πράγματα γύρω μου δεν έχουν αισθητική, όταν υπάρχει μία κακογουστιά. Υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν μου αρέσουν, γιατί είμαι και ένας άνθρωπος γκρινιάρης, έχω αυτό το ελάττωμα. Μετά μου περνάει, ηρεμώ. 

Δημοσίευση στο περιοδικό Down Town, τον Νοέμβριο του 2010. 

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ: DREAMING ON THE WAVES

Συνήθως τον πειράζουν για το επίθετό του. Ότι είναι «Χειμώνας» ενώ το άθλημά του είναι για Καλοκαίρι και ήρεμη θάλασσα που να βοηθάει τα σκάφη να προχωράνε πιο γρήγορα στους αγώνες, να κάνουν πιο εύκολα ελιγμούς. Ο Βαγγέλης στα 27 του, είναι μία από τις ελπίδες μας για διακρίσεις και μετάλλια στους επόμενους Ολυμπιακούς αγώνες. 

Για αρκετή ώρα ο Βαγγέλης μου εξηγούσε νοήματα και όρους της ιστιοπλοΐας, για τα πανιά, τις ειδικές σημαδούρες στη θάλασσα- σήματα αγώνων- το room to pass (τον τρόπο δηλαδή που μπορεί να χωθεί το ένα σκάφος ανάμεσα στο άλλο και να το προσπεράσει στην κούρσα) το pumping και τα άκυρα τραβήγματα μέσα στο νερό που ίσως βγάλουν τον αθλητή εκτός αγώνων (αυτό έτυχε και στον ίδιο τον προηγούμενο μήνα που βρισκόταν στο Πεκίνο για την ολυμπιακή προετοιμασία), τις αντίστοιχες κίτρινες και κόκκινες κάρτες του ποδοσφαίρου που ισχύουν και στο δικό του άθλημα, το ιδιόμορφο «κλέψιμο» μεταξύ των σκαφών που θα προσθέσει βαθμούς και- μάλλον- μία καλή θέση (ή μία καλύτερη) στον πίνακα κατάταξης, από αυτή που είχε μέχρι εκείνη τη στιγμή στην «πάντα αυστηρή», όπως μου λέει, «βαθμολόγηση». Από τέτοιες καλές θέσεις ο Βαγγέλης είναι πλήρης: Επτά φορές πρωταθλητής Ελλάδος, ασημένιο στο παγκόσμιο νέων του 98, χάλκινο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2002, σημαντικές διακρίσεις σε πανευρωπαϊκά και μεσογειακά τουρνουά, ενώ (από παλιές δημοσιεύσεις αθλητικών εφημερίδων στα site τους) διαβάζω ότι οι αθλητικογράφοι τον θεωρούν ως τον καλύτερο ιστιοπλόο στην κατηγορία των lazer που υπάρχει αυτή τη στιγμή στο χώρο του αθλητισμού στην Ελλάδα, μία απ τις ελπίδα μας για ολυμπιακή διάκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ξαφνιάζεται όταν του λέω. Μπορεί και να τον ενοχλούν κάτι τέτοια πομπώδη. Παρόλο που- όλοι αυτοί οι ειδικοί συμφωνούν- αυτή είναι η αλήθεια. «Εγώ απλά προσπαθώ για το καλύτερο. Όλα αυτά ξεκινάνε από την αγάπη μου για τη θάλασσα, δεν θα μπορούσα ποτέ να ζήσω μακριά της. Ακόμη και στις διακοπές μου, παρόλο που κανονικά θα έπρεπε να απομακρύνομαι από οτιδήποτε θα θυμίζει την καθημερινότητά μου εγώ επιδιώκω πάντοτε να κάνω διακοπές σε κάποιο νησί, αλλά όχι κάπου κοσμικά Απλά να υπάρχει η αίσθηση του νερού γύρω μου, ότι ανά πάσα στιγμή συμβεί κάτι εγώ θα μπορώ να πέσω στα κύματα και να τα ξεχάσω όλα, να ηρεμήσω». Δεν είναι τυχαίο που το σπίτι του στην Καστέλλα βλέπει πιάτο τη θάλασσα απέναντι, και αυτή, μου λέει, είναι η καλύτερη ώρα της μέρας του. Να ξυπνάει πολύ πρωί για την προπόνησή του, να κάνει βάρη σαν προθέρμανση στο δωμάτιό του, να διαβάζει για λίγο τα μαθήματά του (είναι στο τέταρτο έτος στις «διεθνείς και ευρωπαϊκές σπουδές» στο πανεπιστήμιο του Πειραιά), να κοιτάει τον κόσμο που πάει στις δουλειές του, τα σκάφη που πηγαινοέρχονται, και- βέβαια- να προσπαθεί να καταλάβει τις προθέσεις της θάλασσας («σαν ερασιτέχνης μετεωρολόγος», μου λέει), αν θα είναι ήρεμη σήμερα ή φουρτουνιασμένη, αν θα τον δυσκολέψει στην προπόνηση κρατώντας με μεγαλύτερη δύναμη τα πανιά ή αν θα του φερθεί με τον καλύτερό της τρόπο. Έτσι δηλαδή, όπως της φέρεται κι αυτός. «Η θάλασσα έχει τη συμπεριφορά γυναίκας. Πρέπει να την προσέξεις, να τη συγχωρέσεις, να της δείξεις κατανόηση, να την αγαπήσεις. Αν δεν πας με τα νερά της, δεν θα έρθει ούτε αυτή με τα δικά σου. Από παιδί το κατάλαβα αυτό, από τα 6 μου χρόνια που ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον αθλητισμό. Μου το έλεγαν οι προπονητές μου αλλά το καταλάβαινα και ο ίδιος ότι ο πρωταθλητισμός -που ήταν ο δικός μου στόχος- χρειάζεται απόλυτη αφοσίωση. Ότι το νερό είναι σύμμαχος στις διακρίσεις που θέλεις να πετύχεις, όχι εχθρός». Τα ξανθά του μαλλιά, το ανοιχτόχρωμό του δέρμα, τα πράσινά του μάτια, μπορεί να οφείλονται στη Βόρεια Ευρώπη που γεννήθηκε και έζησε για λίγο καιρό λόγω σπουδών των γονιών του, παρόλο που και οι δύο είναι Έλληνες. Ενοχλείται όταν του λέω ότι- μάλλον- αρέσει πολύ, του φέρνω παράδειγμα τα δύο κορίτσια που μας σερβίρουν στο μικρό café της πλατείας Μαβίλη που όλο τον κοιτάνε, όλο κάτι ψιθυρίζουν μεταξύ τους, και όλο μας ρωτάνε «θέλετε κάτι άλλο να σας φέρω; Όλα καλά;». Ο Βαγγέλης μοιάζει να μην έχει την παραμικρή αίσθηση της πολύ καλής εξωτερικής του εμφάνισης («εμφάνιση μοντέλου» του λέω κάποια στιγμή και ενοχλείται), να μην γνωρίζει τα καλά του χαρακτηριστικά που δεν έχουν κατ ανάγκη όλοι οι αθλητές, να μην ξέρει ότι η διαδρομή από το μετρό του Μεγάρου Μουσικής απ όπου ήρθε ήταν γεμάτη με έντονα βλέμματα (αυτά που είδα εγώ απ την πλατεία). Ο Βαγγέλης αδιαφορεί για όλα αυτά, παρόλο που- εντάξει- κολακεύεται όταν του τα αναφέρω. Ίσως και να ξαφνιάζεται που έχουν συμβεί όλα αυτά τα τελευταία 45 λεπτά και αυτός χαμπάρι δεν πήρε από τίποτα. «Είμαι άνθρωπος των σχέσεων. Πάντα μου άρεσε να έχω σταθερή σχέση, μία μόνιμη σύντροφο δίπλα μου. Εδώ και δύο χρόνια έχω σχέση. Νομίζω πως αυτό μου φέρνει ηρεμία, με χαλαρώνει από αυτό το συνεχές στρες με τους αγώνες. Ξέρεις ότι θα γυρίσεις στο σπίτι και θα βρεις έναν άνθρωπο να πεις μαζί του δυο τρεις κουβέντες και να ηρεμήσεις. Στην αρχή κοιτάω όπως όλοι οι άντρες την εξωτερική εμφάνιση αλλά αργότερα αυτό που θα μετρήσει για να δεθώ με τον άνθρωπό μου είναι η προσωπικότητα και να είναι δυναμική. Επίσης να καταλαβαίνει ότι το άθλημα μου χρειάζεται αρκετό χρόνο από τις ώρες της μέρας μου και να μην γκρινιάζει γι αυτό». Όλα αυτά τα λόγια ίσως να δίνουν την εικόνα ενός πολύ καλού παιδιού, πειθαρχημένου, οργανωμένου, απολύτως αφοσιωμένου στη δουλειά, στη σύντροφο και στην οικογένειά του. Κι όμως. Ο Βαγγέλης των 12 χρόνων ήταν ένας μικρός αλητάκος, παράδειγμα προς αποφυγήν για όλα τα παιδιά του σχολείου. Αποβολές, μέτριοι βαθμοί, κακή συμπεριφορά στους καθηγητές και στους φίλους του που δεν ανήκαν στην ιδιότυπη μαθητική ομάδα, της οποίας- φυσικά- ήταν ο αρχηγός. Από εκεί το πάω, αλλού το πηγαίνω, αυτός επιστρέφει στη θάλασσα. «Ο αθλητισμός με ηρέμησε. Μέχρι τότε ήταν σαν να έβλεπα αλλού και γύρισα ξαφνικά το κεφάλι μου και αντίκρισα κάτι άλλο- εντελώς διαφορετικό- για τη ζωή μου. Μερικοί λένε πως γεννιούνται για κάτι συγκεκριμένο, ότι έχουν ένα προορισμό. Ο δικός μου ήταν το νερό. Ακόμη και τα hobby μου δεν έχουν κάτι άλλο, μόνο θάλασσα. Από τις απλές ρακέτες μέχρι surfing. Δεν θα μπορούσα να με φανταστώ να κάνω κάτι άλλο και ευτυχώς που είχα από πολύ νωρίς διακρίσεις και έτσι δεν χρειάστηκε να εργαστώ κάπου άλλου, είμαι ήδη- λόγω μεταλλίων- αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού, όλα μου τα προσέφερε από την αρχή το άθλημα». Τα ταξίδια που έχει κάνει είναι ένα από αυτά. Στο Σίδνευ, στο Μαιάμι, στο Ντουμπάι, στο Κανκούν, στο Μεξικό, στη Μαγιόρκα, στη Μασαλία, στο Κέιπ Τάουν, στο Ρίο Ντε Τζανέιρο. Στο Ρίο θυμάται το μεγάλο καρναβάλι με τις Βραζιλιάνες και τους βραζιλιάνους να μην σταματάνε ποτέ το χορό και να τους παρακολουθεί με θαυμασμό (αν και ο ίδιος δεν χορεύει ποτέ), τα ατελείωτα parties, και- φυσικά- τις σκληρές πρωινές προπονήσεις. Επίσης θυμάται και έναν καρχαρία, έναν μεγάλο καρχαρία που ξαφνικά βρέθηκε μπροστά του στις ακτές του Κειπ Ταουν. Ακριβώς όπως στις ταινίες, σαν εκείνον με τα μεγάλα δόντια και τα μαύρα πτερύγια στα «Σαγόνια του καρχαρία» που έβλεπε στην τηλεόραση όταν ήταν μικρός κρυφά από τους γονείς του με την παρέα του. Μου καταρρίπτει όλους τους μύθους για το πώς μοιάζουν πραγματικά οι καρχαρίες, ότι ουσιαστικά κυνηγούν μικρά ψάρια, κολυμπάνε δίπλα από τους ανθρώπους και δεν πειράζουν κανένα, είναι ακίνδυνοι. Σαν κάτι συνηθισμένο και καθημερινό. Και δεν φοβήθηκες Βαγγέλη όταν είδες καρχαρία; Καθόλου; «Αφού βρισκόταν στο νερό. Γιατί να φοβηθώ;». 

Δημοσίευση στο περιοδικό Down Town, τον Σεπτέμβριο του 2007 (οι φωτογραφίες είναι της Ιωάννας Τζετζούμη).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΓΚΛΕΤΣΟΣ: "ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΕΡΩΤΑΣ ΠΟΥ ΝΑ ΗΤΑΝ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΟΥ"

Υπέροχα γοητευτικός, sex symbol, star, ηθοποιός, πρωταγωνιστής, ζεν πρεμιέ, sexy άντρας, το αρσενικό που δεν σταμάτησαν ποτέ οι γυναίκες- διάσημες και μη- να επιθυμούν. Ιδιότητες και «ρόλοι», από το παρελθόν και το παρόν, ενός από τους πιο διάσημους δήμαρχους της Ελλάδας.

Στο γραφείο του, στο δημαρχείο Στυλίδας, εκκρεμούν ραντεβού, κάποια συνάντησή του με τον προϊστάμενο στα οικονομικά θέματα του δήμου, μία συζήτηση με στενούς του συνεργάτες, κάποια βόλτα που θέλει να κάνει στην πόλη για να δει τους συμπολίτες του, ένα δύο επείγοντα τηλεφωνήματα στα οποία πρέπει οπωσδήποτε να απαντήσει, όποτε κι αν γίνουν. «Φίλε, έχουμε πολύ λίγο χρόνο για να τα πούμε», μου λέει. «Βλέπεις τι γίνεται. Και αυτό, συμβαίνει κάθε μέρα!»

-Πριν από ένα μήνα, δήλωνες στο people ότι φοβάσαι πολύ για τη ζωή σου, αλλά και για τη ζωή της οικογένειάς σου, λόγω των απειλών που είχες δεχτεί από τη «συμμορία» που δρούσε στην περιοχή της Στυλίδας. Αυτό συνεχίζει να συμβαίνει;

-Όχι. Αυτό τέλειωσε. Τώρα πια δεν φοβάμαι για τη ζωή τη δική μου ή της οικογένειας μου. Τώρα φοβάμαι, για τη ζωή όλων των Ελλήνων. Έτσι όπως πάει το πράγμα, κάθε μέρα χάνουμε ζωτικό έδαφος, αφού όλα χαλάνε: Μειώνονται οι υπηρεσίες που αφορούν στην υγεία, πέφτει το επίπεδο της παιδείας, αλλάζει προς το χειρότερο η καθημερινότητα μας. Είναι εξαιρετικά δύσκολα τα πράγματα για όλους μας.

-Έχουν απειλήσει ξανά στο παρελθόν άνθρωποι τη ζωή σου;

-Ναι. Όταν ξεκίνησα εδώ πέρα, επειδή χαλάω τη σούπα, υπάρχουν πολλές απειλές. Μέσα στο πρόγραμμα, όμως, είναι κι αυτό. Αν πραγματοποιηθούν, κάποια στιγμή, ορισμένες από αυτές τις απειλές, τι να κάνουμε; Άνθρωποι είμαστε. Δεν είμαστε για πάντα εδώ.

-Σε είχαν απειλήσει ακόμη και με όπλο, ώστε να σε σκοτώσουν;

-Πέραν από αυτό που συνέβη, πριν από ένα περίπου μήνα, ποτέ ξανά. Τι να σου πω; Φοβάμαι όταν γίνονται τέτοια περιστατικά. Τι είμαι εγώ; Κανένας σούπερμαν; Ένας καθημερινός άνθρωπος είμαι κι εγώ, απλός, και βεβαίως και φοβάμαι. Μετά, όμως, από το φόβο, υπάρχει και η λογική, η οποία λέει «δεν θα ζήσουμε με το φόβο! Θα συνεχίσουμε τη δουλειά μας και τη ζωή μας».

-Όλοι ωστόσο θεωρούν ότι είσαι ατρόμητος και πολύ θαρραλέος.

-Φοβάμαι, όπως φοβάται κάθε άνθρωπος αλλά, σε τέτοιες περιπτώσεις, βάζω κάτω τη λογική και λέω ότι δεν θα με σταματήσει ο φόβος από το να ζω. Θα συνεχίσω, έτσι όπως πρέπει να συνεχίσω: Να αγωνίζομαι για το σωστό και το δίκιο. Υπάρχει ο φόβος, αλλά εμένα δεν με σταματάει.

-Οι κάτοικοι της Στυλίδας, λένε ότι είσαι «ο τσαμπουκάς δήμαρχος» και «ο δήμαρχος που πάντα θέλαμε». Πως τα αντιμετωπίζεις αυτά;

-Το «τσαμπουκάς» δεν μου λέει τίποτα, σαν λέξη δεν μου πάει, γιατί δεν υπάρχει «τσαμπουκάς», υπάρχει ένας άνθρωπος που κάνει τη δουλειά του. Και την κάνει με κάθε τίμημα. Δεν θα με σταματήσει τίποτα! Παρά μόνο αν πεθάνω. Κατά δεύτερον, όταν γράφουν όταν είμαι ο δήμαρχος που πάντα ήθελαν, εμένα αυτό μου δίνει φτερά, μου φτιάχνει την ψυχολογία μου και με κάνει ακόμη πιο δυνατό.

-Κι όλοι αυτοί που λένε ότι όλα αυτά τα κάνεις για λόγους δημοσιότητας- είτε δικής σου, είτε του δήμου;

-Έχουν πολύ μεγάλο δίκιο! Η δημοσιότητα είναι ένα ζητούμενο σήμερα, είναι ένα όπλο- και βεβαίως το χρησιμοποιώ. Δεν κατάλαβα! Όποιος μπορεί, ας το κάνει και εκείνος. Όποιος έχει τον τρόπο, ας το κάνει κι αυτός. Βεβαίως και χρησιμοποιώ αυτό το όπλο, βεβαίως και το αποζητώ, βεβαίως και είναι ένα από τα δυνατά μου χαρτιά.

-Πολιτικά, σε ενδιαφέρει κάτι άλλο, πέρα από το δημαρχείο;

-Αποκλειστικά και μόνο ο δήμος. Τίποτα παραπάνω.

-Όχι η βουλή;

-Όχι βέβαια!

-Αν σου κάνει, δηλαδή, πρόταση κάποιο κόμμα για τις επόμενες βουλευτικές εκλογές, θα την αρνηθείς;

-Φαντάζεσαι ότι δεν μου έκαναν πρόταση; Μου έκαναν ήδη 4 προτάσεις για τις βουλευτικές εκλογές, από 4 διαφορετικούς φορείς. Απάντησα σε όλους «όχι», είπα ότι δεν με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Εγώ θέλω να είμαι δήμαρχος, τίποτε άλλο.

-Θα ήθελες να τελειώσεις την πολιτική σου πορεία, στο δημαρχείο Στυλίδας;

-Ναι. Θέλω να είμαι, για τα επόμενα 8 χρόνια, δήμαρχος και μετά ξανά ηθοποιός.

-Μα, είχες δηλώσει ότι θα σταματούσες την υποκριτική.

-Όπως και έκανα. Για τα επόμενα χρόνια, δεν θα είμαι ηθοποιός. Στη συνέχεια, όμως, όταν τελειώσω με το δήμο, θέλω να κάνω, όποτε θέλω και αν θέλω, θεατρικές δουλειές. Ίσως και μία σκηνοθεσία ή κάποια ταινία, κάποια στιγμή. Αυτό θα με ενδιέφερε πολύ. Θα με αφορούσαν παραστάσεις συνόλου, ομάδας και παραστάσεις κοινού, δηλαδή παραστάσεις που να αφορούν στον κόσμο. Όχι με τον κάθε πρωταγωνιστή, που θέλει να κάνει την ψωνάρα του, να ανεβάζει έργα για να δείχνει τάχα μου στον κόσμο πόσο καλός πρωταγωνιστής είναι, με αποτέλεσμα να βαριέται το κοινό από κάτω.

-Εσύ δεν ψωνίστηκες ποτέ, Αποστόλη; Δεν ένιωσες ποτέ star;

-Τι star μωρέ; Εγώ star; Τι θα πει star; Δεν νομίζω να ψωνίστηκα ποτέ στη ζωή μου!

-Ούτε όταν, από τα 20 σου χρόνια ήσουν ήδη εξώφυλλο σε όλα τα περιοδικά;

-Ποτέ! Ακόμη και κάποια στιγμή που εκνευριζόμουνα πολύ, για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά, δεν το έκανα από ψώνισμα, γινόταν επειδή έτσι είναι ο χαρακτήρας μου: Δεν θέλω να με πειράζουν! Άμα με πειράξεις μία δύο τρεις, μετά θα τ ακούσεις! Τελείωσε! Και, είτε ήμουνα ηθοποιός, είτε έσκαβα στους δρόμους, με τον ίδιο τρόπο θα λειτουργούσα.

-Παραμένεις νευρικός;

-Όχι. Με ηρέμησε ο θεσμικός ρόλος. Κατάλαβα ότι δεν γίνεται, ότι δεν πρέπει. Κάνω τεράστιες προσπάθειες, ακόμη και όταν με φέρνουν στο αμήν- γιατί με φέρνουν στο αμήν-, να παραμένω ήρεμος, όσο γίνεται. Σκέφτομαι ότι, εκείνη τη στιγμή, δεν είμαι ο Αποστόλης, ότι έχω ένα θεσμικό ρόλο και πως προσβάλλω έτσι το θεσμικό μου ρόλο. Και το βουλώνω.

-Η κόρη σου, η Βαλίσια, που είναι τώρα 10 χρόνων, δεν σε ηρεμεί;

-Η κόρη μου είναι άλλο κεφάλαιο. Είναι πολλά μαζί…

-Πως είναι η επαφή μεταξύ σας;

-Ο ένας ανεβαίνει λίγο και ο άλλος κατεβαίνει και έτσι ερχόμαστε πολύ κοντά, επικοινωνούμε πάρα πολύ ωραία.

-Έχεις αγωνία για την εφηβεία της;

-Περιέργεια έχω περισσότερο, παρά αγωνία.

-Αν σου πει ότι θέλει να γίνει ηθοποιός, τι θα της πεις;

-Μου το έχει πει ήδη. Μια χαρά. Ό,τι θέλει να γίνει. Δεν θα πω εγώ στο παιδί τι να κάνει.

-Η καθημερινότητα σου τώρα πως είναι;

-Ξυπνάω κατά τις 7, γύρω στις 8 πάω στο γραφείο, δουλεύω μέσα εκεί, δουλεύω έξω, μιλάω με τους συμπολίτες μου συνέχεια, με Αθήνα, έχω στενή επαφή με τον κόσμο και με τους συνεργάτες μου, δεν κάθομαι λεπτό. Είναι κάτι, όμως, που μου αρέσει πάρα πολύ! Προτεραιότητα μου, είναι μόνο ο δήμος. Στο τέλος της μέρας, κοιμάμαι νωρίς γιατί κουράζομαι. Κατά τις 11, πέφτω για ύπνο.

-Αν σου δείξει κάποιος φωτογραφίες από εικόνες σου του παρελθόντος, από συνεντεύξεις σου, ακόμη και από διάσημους έρωτές σου, πώς πιστεύεις ότι θα αντιδράσεις;

-Θα χαμογελάσω. Δεν είναι τίποτα κακό. Όλα καλά, καλώς καμωμένα.

-Θα τα ξανάκανες;

-Αν ξαναγινόμουνα νέος, βεβαίως.

-Μετανιώνεις κάτι, από όλο αυτό που προηγήθηκε της σημερινής σου εικόνας;

-Ιδιαιτέρως, όχι.

-Παλιά μου έλεγες ότι στον έρωτα λειτουργείς σαν λύκος, που είναι μόνος του. Σήμερα υπάρχει χώρος για έναν έρωτα στη ζωή σου;

-Ναι, βεβαίως. Και μπορεί και να υπάρχει ένας έρωτας στη ζωή μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι ζούμε στο ίδιο σπίτι, από αλάργα όλα αυτά, από μακριά.

-Αυτό σε κάνει ευτυχισμένο; Σε ισορροπεί;

-Είναι ένα γεγονός. Δεν είναι, όμως, το κέντρο του κόσμου μου. Για μένα, αυτή τη στιγμή, το κέντρο του κόσμου μου είναι αυτό που κάνω στο δήμο μου.

-Υπήρξε κάποιος έρωτας στο παρελθόν, που να ήταν για σένα το κέντρο του κόσμου;

-Όχι. Ποτέ!

Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Σεπτέμβριο του 2011. Οι φωτογραφίες είναι από το περιοδικό "Out".

ΖΗΝΑ ΚΟΥΤΣΕΛΙΝΗ: "10 ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΩΡΟ"

Ό,τι άλλοι άνθρωποι θεωρούν δεδομένο, για τη Ζήνα και τον Αντώνη ήταν ένας δύσκολος αγώνας με ευτυχές, όμως, τέλος: Τη βάφτιση της κόρης τους Ευσταθίας- Μαρίας.

Δέκα χρόνια περίμενε η Ζήνα Κουτσελίνη τη μέρα εκείνη που θα κατάφερνε να βαφτίσει το δικό της παιδί και να εισπράξει έτσι απλόχερα το μεγάλο δώρο της αγάπης, για την καινούργια ζωή που πάντα ονειρευόταν να γεννηθεί μέσα της. «Προσπαθούσα πάρα πολύ να αποκτήσω το δικό μου παιδί. Με διάφορους τρόπους. Αλλά, αυτό το παιδί, δεν ήρθε τελικά με καμία εξωσωματική» λέει η διευθύντρια προγράμματος για 3 χρόνια του Alter και του Alpha και στενή συνεργάτης πολλών τηλεοπτικών star τα τελευταία 20 χρόνια. «Με τη βοήθεια δύο γιατρών και με την πίστη μου στο Θεό, κατάφερα τελικά να φέρω στον κόσμο την κόρη μου». Αυτός ήταν και ο λόγος που η κόρη της Ζήνας, Ευσταθία- Μαρία, 11 μηνών βαφτίστηκε, στις 5 η ώρα το απόγευμα της Κυριακής 12 Σεπτεμβρίου, στον Ιερό Ναό Μεταμόρφωσης του Σωτήρος στα Βριλήσσια. «Δεν είναι η γειτονιά μου εκεί», λέει στο People. «Έτυχε να βρεθώ στη συγκεκριμένη εκκλησία, μέσω μιας φίλης μου. Πήγα, προσευχήθηκα, γνώρισα τον πατέρα Σπυρίδωνα, του είπα όσα αισθανόμουν και μου είπε τη μαγική έκφραση: “Μόνο πίστη! Δεν θα υπάρξει ούτε μία στιγμή που θα λυγίσεις ή να πιστέψεις ότι δεν μπορείς να αποκτήσεις το παιδί σου”. Αυτό με έκανε να πω: “Δεν υπάρχει περίπτωση να μην γίνω μάνα!”. Σε δύο μήνες, απέκτησα το παιδί μου. Η πίστη μου στο Θεό κατάφερε να μου δώσει αυτό το δώρο, που δεν  μου το έφερε η επιστήμη. Το τελευταίο διάστημα πολλές γυναίκες, μέσα από τη δουλειά, με παίρνουν τηλέφωνο και με ρωτούν πως άντεξα για δύο χρόνια να είμαι εκτός τηλεόρασης. Ο ερχομός, όμως, ενός παιδιού, δεν συγκρίνεται με καμία καριέρα, όσο μεγάλη κι αν είναι». Η μέρα της βάφτισης της κόρης της, με νονούς την κουμπάρα της Αλκμήνη Κουλαξίζογλου και το γιο της Παύλο, 10 ετών, ήταν για τη Ζήνα η πιο σημαντική μέρα για τη ζωή της ίδιας, αλλά και του Αντώνη, από ό,τι προϋπήρξε. «Τα περισσότερα ζευγάρια χωρίζουν, όταν έχουν τέτοιου είδους δυσκολίες. Εγώ ευτύχησα, γιατί ο Αντώνης ήταν πάντοτε δίπλα μου», λέει.

Η στιγμή που δάκρυσε, ήταν όταν ο πατέρας Σπυρίδωνας είπε σε όσους βρίσκονταν εκεί ότι αν τους ρωτούσε να του μιλήσουν για το ζευγάρι, όλοι θα του ανέφεραν πολύ όμορφα πράγματα. «Αυτό, όμως, που κατάλαβα εγώ από την επαφή μου μαζί τους», συνέχισε, «ήταν ότι πάλεψαν πολύ για να έρθει αυτή μέρα». Όταν γύρισε το κεφάλι της η Ζήνα, εκείνη τη στιγμή, κοιτάζοντας την κόρη της, συνειδητοποιούσε για ακόμη μία φορά  πως δεν υπάρχει ομορφότερο πράγμα στον κόσμο, από τη ζωή που γεννιέται μέσα από όσα πραγματικά πίστεψες πως θα συμβούν. Σαν βέβαιο θειο δώρο.

Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Σεπτέμβριο του 2011. 

ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΗΣ: "ΣΤΑ 37 ΜΟΥ ΕΧΩ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΚΑΝΟΝΙΚΟΣ"

Ο Νίκος του «Ορέστη», της «Αντιγόνης», της Επιδαύρου, του «Αυτή η νύχτα μένει», των απαιτητικών παραστάσεων του Λευτέρη Βογιατζή και, ταυτόχρονα, ο Νίκος της τηλεόρασης, του «4», της οικογένειας που δημιούργησε πρόσφατα, των φωτογραφήσεων, των fans που αναγνωρίζουν σε αυτόν τον «δύσκολο» αλλά «εξαιρετικά γοητευτικό» πρωταγωνιστή. Ο Νίκος καταφέρνει να ισορροπεί σε όλα αυτά με μαεστρία. Σχεδόν αριστοτεχνικά.

Όταν φτάνει στο studio για τη φωτογράφησή μας είναι ήδη πολύ κουρασμένος, έχει αργήσει από την προηγούμενή του δουλειά, οι πρόβες του για τον «Ορέστη» θα συνεχιστούν τελικά την επόμενη μέρα, αφήνει το κράνος της μηχανής του σε μία καρέκλα και μου ζητάει να ξεκινήσουμε αμέσως για να τα προλάβουμε όλα. «Με ζαλίζει αυτή η ζέστη» μου λέει κάποια στιγμή, και μου ζητάει ένα φλιτζάνι καφέ. Χωρίς γάλα, χωρίς ζάχαρη.

-Νιώθεις άνετα πια με την αναγνωρισιμότητα;

-Νιώθω καλά, είναι κάτι ωραίο, κάτι ευχάριστο, δεν έχω θέμα με την αναγνωρισιμότητα. Βέβαια, παλιά, αυτό δεν συνέβαινε με την περίπτωσή μου, σχεδόν κανείς δεν με αναγνώριζε πριν κάνω κάποιους ρόλους στην τηλεόραση.

-Σε έφεραν ποτέ κάποιοι σε δύσκολη θέση;

-Όχι. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι εγώ είμαι στο κόσμο μου. Και τελικά μου κάνει καλό όλο αυτό που γίνεται με τους ανθρώπους στο δρόμο, με βγάζει λίγο από τον δικό μου κόσμο, τις σκέψεις μου, πράγματα που κουβαλάω από την πρόβα, από την προσωπική μου ζωή, από αυτά στα οποία βυθίζομαι. Μου δίνει χαρά. Βγαίνω σε μία πιο άμεση επικοινωνία.

-Αρχίζεις να εξωτερικεύεις πράγματα από σένα; Έχεις γίνει πια πιο κοινωνικός;

-Δεν έχω αλλάξει καθόλου στη βάση μου. Ίσως, στα 37 μου, να έχω γίνει πιο «κανονικός».

-Παλιά πως ήσουνα;

-Πιο κομπλεξικός.

-Τώρα δεν είσαι;

-Και τώρα είμαι, αλλά λιγότερο. Κοίτα, μερικά πράγματα με ενοχλούν, δεν είμαι εύκολος άνθρωπος, είμαι με τις ώρες μου, είμαι νευρικός, έχω θέματα. Σίγουρα δεν είμαι ένας άνθρωπος «μες στην τρελή χαρά»- κι αυτό δεν αλλάζει. Μέσα μου λοιπόν, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Έχει αλλάξει η ζωή μου, οι εμπειρίες μου, αλλά δεν νομίζω ότι αλλάζει κανείς στην ουσία του. Ο ίδιος είμαι.

-Στο λένε συχνά οι άλλοι ότι είσαι δύσκολος άνθρωπος;

-Δύσκολος άνθρωπος είμαι για τους ανθρώπους που έχουν ερωτική σχέση μαζί μου και για τους ανθρώπους που με αγαπούν, όπως είναι η οικογένειά μου. Ναι, εκεί είμαι πολύ δύσκολος άνθρωπος. Για τους συνεργάτες μου όμως, δεν είμαι και τόσο, ίσα ίσα που νομίζω ότι είμαι πολύ ανεκτικός, σέβομαι πάρα πολύ το χώρο του άλλου. Έχω κωλύματα, έχω φιλοδοξίες, αλλά δεν έχω φερσίματα πρωταγωνιστή. Δεν ξέρω πώς να διαφημίσω, ας πούμε, τον εαυτό μου, μου φαίνεται μάλιστα αστείο να αυτοπροβάλλομαι και να αυτοδιαφημίζομαι. Σχεδόν γελοίο. Έχω κάνει διάφορες μαλακίες για τις οποίες έχω μετανιώσει- κυρίως σε φωτογραφήσεις-, αλλά όλα αυτά τα αφήνω πάντα μέχρι ενός ορίου και μέσα σε αυτό που πραγματικά είμαι. Αντίθετα, στην ουσία της δουλειάς μου, είμαι πάρα πολύ προσεκτικός.

-Υπήρξαν πράγματα που έκανες με το «πρέπει» και όχι με το «θέλω» σου;

-Ό,τι έγινε, συνέβη στην ώρα που έγινε, την ώρα που έπρεπε, οι επιλογές που κάνουμε γίνονται για κάποιο λόγο. Και τα «όχι» μας και τα «ναι» μας, για κάποιο λόγο γίνονται. Όχι, δεν μετανιώνω για κάτι. Από τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, από τον τρόπο που θέλω να δουλεύω, από αυτό που αισθάνομαι ότι μου αρέσει να κάνω, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Έχουν αλλάξει κάποια πράγματα μόνο σε σχέση με τον τρόπο που θέλω να ζω συνολικότερα τη ζωή μου. Γνωρίζω όμως ότι, η  δουλειά αυτή, σε τραβάει σε περιοχές έξω από τη ζωή, σε ακραίες στιγμές και, κάποιες φορές, είναι δύσκολο να βρεις τη δική σου ζωή, τον εαυτό σου, μέσα στην πραγματική ζωή.

-Χάνεις τον εαυτό σου μέσα σε ρόλους;

-Όχι. Χάνομαι όμως στις παρεξηγήσεις που κάνω, στο όριο που χάνω. Οι ρόλοι τι είναι; Είναι μία διαδρομή δική μας, είναι κομμάτια μας.

-Τον «Ορέστη» που υποδύεσαι τώρα, τον κουβαλάς και στο σπίτι;

-Με απασχολεί πολύ. Είναι συνέχεια μέσα στο κεφάλι μου και στη ζωή μου κάτι που, καμιά φορά, σε κάνει να χάνεις το όριο.

-Σε ποιες περιπτώσεις χάνεις το όριο;

-Χάνω συνέχεια το όριο... Κάπως τραβιέσαι από τη ζωή σου και είσαι πάντα με μία δεύτερη σκέψη, δεν είσαι μόνο εσύ και ο εαυτός σου, είσαι εσύ και κάτι άλλο. Σαν να έχεις και μία άλλη, μία δεύτερη ζωή.

-Έχεις χάσει πράγματα από τη ζωή σου, 16 χρόνια στο θέατρο;

-Φαντάζομαι πως ναι, αλλά δεν θα μπορούσα να κάνω άλλη δουλειά. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου σε κάτι άλλο και, η αλήθεια είναι, αυτό είναι πολύ αγριευτικό. Είναι σαν να κλείνει ο ορίζοντας, πρέπει να σκέφτεσαι τον εαυτό σου μόνο σε ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Ευτυχώς που το θέατρο έχει άπειρες δυνατότητες- τουλάχιστον θεωρητικά.

-Βαρέθηκες πράγματα που ζούσες μέχρι τώρα;

-Τον εαυτό μου έχω βαρεθεί. Και συνεχίζω να με βαριέμαι πολλές φορές και συχνά: Τις σκέψεις μου, το μυαλό μου, τον τρόπο που σκέφτομαι μερικά πράγματα που με μπερδεύουν, όταν δεν μπορώ να βγω από κακές σκέψεις ή από καταστάσεις που με εγκλωβίζουν.

-Είναι περισσότερο γκρίζες οι σκέψεις σου παρά φωτεινές;

-Όχι. Είναι και φωτεινές. Απλά, μερικές φορές, τα πράγματα μοιάζουν αδιέξοδα. Ιδιαίτερα σε απλά και πρακτικά θέματα, όπως στο πώς θα ταιριάξω το σούπερμαρκετ με την πρόβα, με την τάδε συνέντευξη και με το παιδί μου. Αυτή η πραγματικότητα με φέρνει συχνά σε δύσκολη θέση.

-Ο Πέτρος, ο γιος σου, ο οποίος είναι ήδη δυο χρόνων, δεν σε ισορροπεί σε όλα αυτά που μου περιγράφεις;

-Ο Πέτρος δεν με ισορροπεί, ο Πέτρος μου δίνει μία πολύ μεγάλη ευτυχία και μία πολύ μεγάλη δύναμη. Μου δίνει νόημα. Μόνο εγώ μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου να ισορροπήσει. Κανείς άλλος.  

-Με όλες αυτές τις πολύωρες πρόβες για τον «Ορέστη», καταφέρνεις τουλάχιστον να βρίσκεις χρόνο για σένα;

-Φυσικά. Μου αρέσει να κάνω βόλτες με τον Πέτρο και την Έλενα, τη σύντροφό μου, στην Ακρόπολη, στο Φάληρο, να βλέπω φεστιβάλ, παραστάσεις, μου αρέσει να πηγαίνω για τρέξιμο, να διαβάζω, να ακούω μουσική στο youtube, να βλέπω λίγη τηλεόραση τα βράδια και να χαλαρώνω. Είμαι στον κόσμο μου, αλλά -ταυτόχρονα-, μέσα στον κόσμο.

-Παλιά νομίζω δεν είχες καν τηλεόραση στο σπίτι σου.

-Είχα, αλλά απέφευγα να παρακολουθώ. Τώρα προσπαθώ να βλέπω αλλά όχι πολύ, γιατί μετά κατρακυλάω. Να, τώρα που έχει μουντιάλ βλέπω κανά αγώνα, παρακολουθώ ειδήσεις, καμιά ταινία.

-Νιώθεις άνετα εσύ με τον εαυτό σου στην τηλεόραση;

-Με την τελευταία δουλειά- το «4»-, πολύ. Δεν απορρίπτω την τηλεόραση. Εμένα με ενδιαφέρει αυτό που θα κάνω να είναι κάτι καλό, αυτό με αφορά.

-Η οικονομική κρίση σε έχει επηρεάσει;

-Εγώ είμαι ούφο, δεν έχω σχέση με λεφτά, είμαι καταστροφή στα οικονομικά θέματα, είμαι μπάζο. Τα δίνω όλα και δεν έχω καμία αίσθηση της οικονομικής αξίας των πραγμάτων. Αυτό που αποδεικνύεται όμως τώρα με την οικονομική κρίση, είναι ότι τα λεφτά δεν είναι κανενός.

-Δεν κάνεις αποταμίευση;

-Δεν έχω καμία σχέση με τα χρήματα. Εγώ πιστεύω ότι τα λεφτά είναι ένα κοινόχρηστο πράγμα, μπορεί κάποιος να σε σταματάει στο δρόμο, να σου ζητάει χρήματα και να του τα δίνεις χωρίς όμως να σε κλέβει. Δεν γίνεται να έχεις εσύ 40 ευρώ και ο άλλος να μην έχει τίποτα, δεν γίνεται εγώ να μην έχω έστω μία δουλειά και εσύ να έχεις τρεις.

-Όταν βλέπεις ζητιάνους στο δρόμο, παιδάκια στα φανάρια, τους δίνεις πάντα λεφτά;

-Εννοείται! Δεν το σκέφτομαι καν. Και δεν θεωρώ ότι αυτό είναι ελεημοσύνη. Και δεν με νοιάζει καν αν μου λένε «αυτός είναι ναρκομανής, μην του δίνεις», δεν με αφορά. Στα πράγματα πρέπει να υπάρχει δικαιοσύνη, αν εσύ έχεις λεφτά και δεν δίνεις στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, αυτό- κάποια στιγμή- θα σε βρει.

-Έχεις κάνει υποχωρήσεις για τα λεφτά;

-Όχι. Έκανα τηλεόραση και για τα λεφτά αλλά προσπάθησα στην τηλεόραση να κάνω ό,τι καλύτερο υπήρχε. Αν μπορούσα να ζω μόνο από το θέατρο και από τις ταινίες, δεν θα έκανα τηλεόραση. Γιατί σ εμένα, το θέατρο είναι η ζωή μου.

-Συνεχίζεις να λες τόσα «όχι», όσα έλεγες παλιά;

-Πιο πολλά «όχι» λέω τώρα.

-Κάποιοι όμως θα περίμεναν ότι τώρα, με το παιδί, θα έβαζες λίγο νερό στο κρασί σου. Ότι θα έκανες κάποιες υποχωρήσεις.

-Δεν μου αρέσει να κάνω το παιδί μου άλλοθι γι αυτά που επιλέγω. Καθόλου. Δεν το επιτρέπω στον εαυτό μου! Επειδή όντως όμως έχω ευθύνες και δεν είμαι μόνος μου πια στη ζωή, προσπαθώ μεν να βγάζω κάποια χρήματα, αλλά να μην γίνομαι ρόμπα. Δεν θέλω να με ρωτήσει κάποια στιγμή ο γιος μου «τι είναι αυτό που έκανες;» και να του απαντήσω «το κανα για σένα!». Ό,τι κάνω το κάνω για μένα και εγώ εκτίθεμαι στα μάτια μου.

-Σου αρέσει ο κόσμος που ζεις, Νίκο;

-Τι να μ αρέσει, ρε συ; Πλάκα μου κάνεις; Εμένα, η πραγματικότητα γενικά, ποτέ δεν με ικανοποιούσε. Ίσως γιατί είμαι φύση και θέση ρομαντικός άνθρωπος, θα ήθελα να τα φτιάξω όλα απ την αρχή, αν μπορούσα θα ήθελα να τα αλλάξω όλα. Νομίζω δε ότι, για να αντιμετωπιστεί αυτό, θα πρέπει ο καθένας να είναι ήρεμος, να δουλεύει με τον εαυτό του, να ξέρει την υποκειμενικότητα στα όνειρά του. Από μία ηλικία και μετά, βλέπω ότι οι άνθρωποι είναι πολύ βαρετοί και πάρα πολύ δυστυχείς. Δεν κάνουν όνειρα.  

-Εσύ είσαι ευτυχισμένος;

-Είμαι σε μία ζωντανή κατάσταση... Άκου, εγώ δεν εννοώ ευτυχία ως μία κατάσταση που γελάει συνέχεια, αλλά σαν κάτι που είναι ζωντανό και που ζητάει κάτι ακόμη από τον κόσμο, κάτι που δεν είναι τελειωμένο, κάτι που είναι ενεργό.

Δημοσίευση στο περιοδικό Down Town, τον Ιούλιο του 2010 (η γυμνή φωτογραφία του Νίκου προέρχεται από το site της Lifo, όταν είχε φωτογραφηθεί για φιλανθρωπικό σκοπό από τον Γιάννη Μπουρνιά).

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΑΧΟΣ: MY FAVOURITE SUMMER 4

Φοιτητής Οικονομικών, 20 χρόνων. «Πριν από δύο χρόνια έζησα το πιο συναρπαστικό Καλοκαίρι της ζωή μου. Είχα πάει με τους κολλητούς μου στην Πάρο και την ίδια μέρα που φτάσαμε στο νησί, γνώρισα τον έρωτα της ζωής μου. Έζησα απίστευτες στιγμές με εκείνη την κοπέλα, αλλά, δυστυχώς, ο έρωτάς μας δεν κράτησε πολύ. Μετά από δύο μήνες χωρίσαμε».

Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Αύγουστο του 2011 (οι φωτογραφίες είναι του Αλέξανδρου Ιωαννίδη).

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΑΝΗΣ: "ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΧΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ ΝΩΡΙΤΕΡΑ"

Ένα χρόνο μετά την τελευταία του μεγάλη συνέντευξη και τρεις μήνες μετά την αποχώρησή του από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑ.ΣΟ.Κ και την ανακοίνωση του ότι αποχωρεί οριστικά από την πολιτική, όποτε και αν γίνουν εκλογές, ένας από τους «φιλόσοφους» του ελληνικού κοινοβουλίου τα τελευταία 23 χρόνια και δημοσιογράφος για σχεδόν 50 χρόνια, απαντάει πρώτη φορά σε όλα.

Απέναντι από το μαύρο διθέσιο καναπέ, τρεις φωτογραφίες από την τελετή αφής των Ολυμπιακών αγώνων στην Αθήνα, το 2004. Στη βιβλιοθήκη, δύο αλογάκια του γλύπτη της Φλώρινας, Δημήτρη Καλαμάρα και, επάνω από αυτά, κρεμασμένες στον τοίχο, όλες οι αυθεντικές αφίσες των Ολυμπιακών αγώνων. Στο πλάι, επάνω σε ένα μικρό μαύρο γραφείο, μία γραφομηχανή που του τη χάρισε ο Δημήτρης Χορν. Στα δεξιά, σε μεγάλη, χρυσή κορνίζα, ένας Επιτάφιος που αγόρασε από παλαιοπωλείο της Κομοτηνής. Φωτογραφίες της Ειρήνης Παππά, της Μάγιας Πλισέσκαγια και άλλες σκόρπιες στους τοίχους: Με τον Σαββόπουλο στις Πρέσπες, επάνω σε μία παλιά πλάβα με το όνομα «ειρήνη», με την οικογένεια του, τον Ρίτσο, τον Κατράκη, τον Ελύτη, τον Θεοδωράκη, τον Βάρναλη, τον Τσαρούχη- όλοι φίλοι του. Την επόμενη μέρα της συνέντευξης μας, λέει πως θα έχει τα γενέθλιά του. «Έχω το μεγάλο προνόμιο, να έχω γενέθλια μαζί με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Γεννήθηκα στις 3 του Σεπτέμβρη», λέει χαμογελώντας. «Την ίδια μέρα έχει τα γενέθλια της και η Ειρήνη Παππά, με την οποία παλιά τα γιορτάζαμε μαζί. Αν και θα γίνω όμως 69 χρόνων, θα έλεγα ότι ενώ έχω πολλές ρυτίδες στο μέτωπο «δεν έχω ούτε μία ρυτίδα στην ψυχή μου». Μιλάει ο Ευριπίδης, για το «θηρίο των γηρατειών». Και μπορεί να έχω μπει στον προθάλαμο, αλλά εύχομαι να είναι μακρύς και αυτός ο δρόμος». Μετά τις γενναίες αποφάσεις του, των τελευταίων τριών μηνών, εκείνος συνεχίζει, όπως πάντα, να δουλεύει 14 ώρες κάθε μέρα, στο γραφείο του δίπλα από το Καλλιμάρμαρο- εκεί όπου συναντηθήκαμε. Διαβάζει συνεχώς ποίηση, αρχαία τραγωδία, συνομιλεί καθημερινά με τους φίλους του στην Αθήνα και στη Φλώρινα, αφουγκράζεται τους ήχους από το μέλλον, έτσι όπως το αντιλαμβάνεται προνοητικά ο ίδιος, με τα υγρά- αλλά ταυτόχρονα αισιόδοξα- μάτια της σοφίας ενός ανθρώπου, που είχε την μεγάλη ευλογία στη ζωή του να συνυπάρξει με τους σημαντικότερους Έλληνες.

-Μετά από όσα συνέβησαν, μετανιώνετε για την ενασχόλησή σας με την πολιτική;

-Όχι. Μετά την μεγάλη περιπέτεια της δημοσιογραφίας- για την οποία έλεγα ότι είναι «το μόνον της ζωής μου ταξίδιον»- και το ταξίδι στην πολιτική είχε τις ομορφιές του, τις λύπες του, τις χαρές του, τις μελαγχολίες τις αφάνταστες . Αλλά σίγουρα, δημοσιογραφία δεν ήτανε.

-Ήταν περισσότερες οι λύπες απ τις χαρές στην πολιτική;

-Στην πολιτική, δύσκολα μπορείς να έχεις αυτό που στη δημοσιογραφία έχεις πιο εύκολα: Τις ευλογημένες πραγματώσεις. Πας με το αίσθημα ότι θα αλλάξεις τον κόσμο, είσαι ένας απίστευτος Δον Κιχώτης, πιστεύεις ότι τελικά, κάποια στιγμή, θα καταφέρεις να κάνεις κάτι που να μοιάζει έστω ότι αλλάζει τον κόσμο. Τελικά, αυτό είναι ανέφικτο.

-Αυτό δεν το ξέρατε όταν βάζατε υποψηφιότητα;

-Εγώ ήξερα μία πατρίδα, που δίψαγε να πάω εκεί. Ήμουν ένας άνθρωπος που έκανε την πορεία του στην Αθήνα, μου ζήτησαν οι συμπατριώτες μου να ανέβω στη Φλώρινα, φαντάστηκα ότι θα το κάνω για λίγο και, τελικά, αυτό το ταξίδι είναι μεγαλύτερο και από το αντίστοιχο  της δημοσιογραφίας: Είμαι 23 χρόνια στην πολιτική, από τους παλαιοτέρους βουλευτές. Το ταξίδι συνεχίζεται, παρόλο που έχω ανεξαρτητοποιηθεί και παρόλο που έχω ανακοινώσει ότι δεν θα είμαι ξανά υποψήφιος βουλευτής. Η κλεψύδρα μου λιγόστεψε- για να μην πω τελείωσε-, και περιμένω πότε θα έρθουν οι εκλογές για να σταματήσω. Οριστικά.

-Ήταν δύσκολη αυτή η απόφαση;

-Πολύ. Ήταν μία απόφαση που υφαινόταν μέσα μου πάρα πολύ καιρό- δεν την πήρα ξαφνικά. Αυτή μου μάλιστα την απόφαση, δεν την ήξεραν ούτε οι πιο στενοί μου άνθρωποι: Οι καλύτεροι μου φίλοι, η γυναίκα μου, ο στενός μου φίλος, ο Ευάγγελος Βενιζέλος- κανείς δεν γνώριζε ότι εκείνη τη μέρα επρόκειτο να πάω στη βουλή και να παραιτηθώ.

-Σαν «μεγάλο μυστικό»;

-Όχι. Ήθελα να έχω αναλάβει στο ακέραιο, την ευθύνη αυτού που έκανα. Δεν ήθελα να την έχω μοιραστεί με κανέναν. Γιατί ήξερα, ότι είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο. Ουσιαστικά, είμαι ο πρώτος βουλευτής που έφυγε σε αυτή την τόσο δύσκολη εποχή. Κοιτάξτε, δεν είμαι από τους ανθρώπους που παραιτούνται, δεν υπήρξα παραιτησίας στη ζωή μου. Είμαι μαχητής. Όμως, αισθάνθηκα ότι φτάσαμε στο μη παρέκει, ότι οι αντοχές μου είχαν λιγοστέψει και ένιωσα και αυτό που έγραψα και στην επιστολή μου, με πολύ σεβασμό- ενδεχομένως και με σκληρότητα- στον πρωθυπουργό: Ότι «εφόσον αποτύχαμε στην πολιτική που εφαρμόσαμε με το Μνημόνιο, δεν είναι η στιγμή να ζητήσουμε μία συγνώμη από τον ελληνικό λαό;». Γιατί αποτύχαμε οικτρά! Απόδειξη το ότι ήρθε το Μεσοπρόθεσμο, το οποίο είναι χειρότερο του Μνημονίου. Αυτός ο φαύλος κύκλος λοιπόν, δεν μπορεί να γίνεται από τη στιγμή που δεν εξηγείς στον ελληνικό λαό ότι «πέσαμε έξω», «κάναμε λάθος», «ζητάμε συγνώμη», «να, η καινούρια μας πολιτική, για να πάμε κάπου άλλου». Πώς θα μας πιστέψει ο κόσμος αλλιώς;

-Γιατί δεν παραιτηθήκατε νωρίτερα;

-Το είχα σκεφτεί στις προηγούμενες εκλογές. Αλλά λόγοι που θα τους χαρακτήριζα υπαρξιακοί, λόγοι που έχουν σχέση με τη Φλώρινα και λόγοι που αφορούν την επιβίωση, αποφάσισα ότι έπρεπε να συνεχίσω. Ήταν λάθος μου. Το παραδέχομαι. Έπρεπε να άκουγα το ένστικτό μου, τη δεύτερη φωνή του δημοσιογράφου που έχω μέσα μου, έπρεπε να το ζύγιζα καλύτερα τότε.

-Στις επόμενες εκλογές, θα ψηφίσετε ΠΑ.ΣΟ.Κ;

-Δεν έφυγα από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Δεν έχει σημασία που έγινα ανεξάρτητος βουλευτής. Άλλωστε, με τον Ανδρέα Παπανδρέου γαλουχήθηκα. Δεν ξέρω, όμως, όταν ξαναγίνουν εκλογές, αν το ΠΑ.ΣΟ.Κ θα είναι αυτό που εγώ ξέρω, αυτό που αγαπώ, αυτό στο οποίο έδωσα ένα μέρος της ζωής μου. Εγώ δεν κρύβω ότι ΠΑ.ΣΟ.Κ έγινα πολύ αργά- το 1985, γιατί ήμουν στην Αριστερά- και εξαιτίας της γνωριμίας μου με τον Ανδρέα Παπανδρέου που προέκυψε από τη σχέση μου με τη Δήμητρα Λιάνη. Αυτός ο άνθρωπος έγινε σταθμός στη ζωή μου- ο ευγενέστερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Ακούστε, η κρίση που ζούμε σήμερα δεν είναι μόνο πολιτική, είναι εξόχως πολιτιστική. Όλος ο κόσμος πιστεύει ότι οι πολιτικοί είμαστε οι γιατροί, είμαστε όμως τελικά η ασθένεια.

-Περισσότερο σοφός, γίνατε από τη δημοσιογραφία;

-Οι άνθρωποι σε κάνουν σοφό. Αλλά, όπως λέει ο Ελύτης  «η πείρα, μου ξέμαθε τον κόσμο».

-Ήσασταν περισσότερο ονειροπόλος όταν ξεκινούσατε;

-Παραμένω ονειροπόλος, με τη διαφορά ότι τώρα πια ούτε τον ύπνο μου δεν αντέχω-ο ύπνος μου έχει γίνει πολύ δύσκολος. Ξέρετε, πάντα κοιμόμουν λίγο και, καμιά φορά, όταν ξυπνάω τώρα το βράδυ και ανοίγω την τηλεόραση, μπορεί να μείνω μία ή δύο ώρες βλέποντας ό,τι δείχνει. Μπορεί να με πλανέψει από μία παρτίδα πόκερ, μέχρι ένα γυμνό κορμί ή ένα σήριαλ που θα δω. Και αυτό νικάει τελικά τον ύπνο μου.

-Από τους εκατοντάδες εκείνους με τους οποίους κάνατε συνεντεύξεις, ποιος ήταν ο σημαντικότερος;

-Ο Νέλσον Μαντέλα, είναι ο σημαντικότερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Γιατί, όταν μίλαγες με αυτόν τον άνθρωπο, ένιωθες ότι μίλαγες με τη μοίρα μίας ολόκληρης ηπείρου. Ήταν φανερό ότι στις σκέψεις του, στα μάτια του, στις δυνατότητες του, ήταν το πεπρωμένο αυτής της ηπείρου. Και για έναν άλλο λόγο: Γιατί είχα μάθει ότι στη φυλακή, διάβαζε Αντιγόνη. Στα ελληνικά, παρακαλώ. Ένα ερώτημα που με απασχόλησε όταν πήγα για να του πάρω συνέντευξη, ήταν και αυτό: Γιατί διάβαζε Αντιγόνη; «Για την αίσθηση του ανθρώπινου χρέους», μου είπε. Με αυτό δεν ξοφλάς ποτέ.

-Ποιο είναι το δικό σας χρέος, στην πορεία των χρόνων;

-Δεν ξέρω αν ήταν ένα και σταθερό. Κάποια στιγμή, όταν ήμουν νέος φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, ήταν το να αλλάξω τον κόσμο. Δονκιχωτικό. Πίστευα ότι γράφοντας, αλλάζεις τον κόσμο. Τελικά, μπορείς να αλλάξεις μόνο ορισμένες καταστάσεις. Έχω γράψει για τις ελληνικές φυλακές και άλλαξα κάπως τη μοίρα των ποινικών, το ίδιο έκανα και για τα ορφανοτροφεία ή ακόμη και για τις δύο πατρίδες μου- την Ελλάδα και τη Φλώρινα. Και κάπως κάπου τα πράγματα άλλαξαν ελάχιστα.

-Από δω κι έπειτα, ποιο είναι το χρέος σας;

-Είναι τραγικό αυτό που θα πω, αλλά είναι αληθές: Υποτίμησα πράγματα στη ζωή μου, που τώρα βλέπω ότι ήταν λάθος. Το σημαντικότερο από αυτά, ήταν η οικογένειά μου. Πέρασα φέτος το Καλοκαίρι με τα δύο εγγονάκια μου στη Χαλκιδική, και αυτό με έκανε και σοφότερο και να αναθεωρήσω κάποια πράγματα. Γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι η ζωή και η ευτυχία είναι στα πολύ μικρότερα, από αυτά που εσύ νόμιζες μεγάλα. Όπως είναι το γέλιο ενός παιδιού, που τεμαχίζει την νύχτα χωρίς λόγο και της δίνει ένα νόημα αλλιώτικο ή ένα παιδί που σου κάνει μία αναίτια ερώτηση, εκεί που πίστευες ότι τα ξέρεις όλα, όπως «σε κάθε άστρο υπάρχει και ένας Θεός;». Αυτά άκουσα. Στο παρελθόν, τη φιλοδοξία μου την είχα, το πάθος μου για το επάγγελμά μου το είχα, τα μικροπάθη της ζωής τα είχα. Όλα πίστευα ότι τα είχα. 

-Και τον έρωτα;

-Έχω γεμίσει «τον έρωτα  σταυρούς». Αλλά έρχεται και κάποια στιγμή που λες «αφού ο έρωτας δεν είναι η πρώτη αλήθεια, δεν μπορεί να είναι και η τελευταία». Γιατί η πρώτη αλήθεια είναι ο θάνατος. Αυτό, όμως, είναι και το μαγικό με τους ερωτευμένους: Εκείνο το διάστημα αισθάνεσαι αθάνατος. Αλλά, δυστυχώς, δεν είναι ποτέ για πάντα!

-Εσείς πιστεύατε ότι ήταν για πάντα;

-Βεβαίως. Έχω πιστέψει πολλές φορές, ότι αυτό ήταν το τέλος.

-Ήταν σημαντικό κομμάτι σας ο έρωτας;

-Τεράστιο! Καθόρισε τα πάντα. Γιατί εγώ εκτίθεμαι και, το να εκτίθεσαι, σε κάνει πολύ λιγότερο ανασφαλή. Όσο κι αν πιστεύεις το αντίθετο. Σε κάνει πιο ελεύθερο, δεν υπάρχουν μυστικά, άρα είσαι πιο επικοινωνιακός. Ο «άνθρωπος σκαντζόχοιρος», εμένα δεν μ αρέσει. Μου αρέσει ο εκτεθειμένος άνθρωπος, ο πάσχων, ο καθημερινός. Γι αυτό και ο αγαπημένος μου συγγραφέας, είναι ο Ντοστογιέφσκι. Μερικά μάλιστα από τα πάθη που γράφει, τα είχα κι εγώ στη ζωή μου. Ήμουνα κι εγώ, για παράδειγμα, χαρτοπαίχτης. Όσο ήμασταν στο μικρό καφενεδάκι στα Νέα, έπαιζα καθημερινά χαρτιά, επί 20 χρόνια, με πολλούς φίλους για πολλές ώρες την ημέρα.

-Χάσατε πολλά λεφτά;

-Αρκετά. Γενικά, το παιχνίδι έχει μια γοητεία. Γιατί κι εγώ, αφήνομαι εύκολα στη γοητεία και στη συγκίνηση. Αλλά, κρατάω κιόλας και τη φράση του Ελύτη: «Η συγκίνηση, όσο κι αν είναι γόησσα, δεν παύει να είναι και ρουφιάνα». Τα χαρτιά είναι κάπως έτσι: Έχουν δυνατές συγκινήσεις, αλλά σου κρύβουν και πικρές αλήθειες.

-Οι γυναίκες υπήρξαν το μεγαλύτερο απ τα πάθη σας;

-Μεγαλειώδες! Μην κρυβόμαστε. Οι γυναίκες, είναι ένας τρόπος να βλέπεις τα πράγματα, είναι ίσως ένας καθρέφτης και για να βλέπεις τον εαυτό σου. Ποτέ δεν μετανόησα για τη σχέση μου με τις γυναίκες. Ποτέ! Οι γυναίκες είναι για να τις βλέπεις, όχι για να τις κοιτάζεις απλά. Είναι πλάσματα που έχουν και το Θεό μέσα τους, αλλά και το δαίμονα δυστυχώς.

-Όταν βλέπατε το δαίμονα τι κάνατε;

-Εάν δεν υφιστάμην τις παραμέτρους του δαίμονα και εάν δεν το βαζα στα πόδια- που το χω κάνει μερικές φορές- απολάμβανα το γεγονός ότι είναι και αυτό μία εμπειρία. Ακόμη και η τιμωρία. Όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, πιστεύω ότι το μέλλον ανήκει στις γυναίκες. Και όσο κι αν σας φαίνεται ακόμη πιο περίεργο, είμαι τόσο ρατσιστής, σε σχέση με το φύλο μου, που δεν θα ήθελα να έχω γεννηθεί γυναίκα. Παρόλο που ξέρω, ότι δεν είμαστε το ισχυρό φύλο πια.

-Η Κοραλία Καράντη, η σύζυγός σας, είναι το «λιμάνι» σας;

-Δεν θα ήταν ποτέ ένα τέτοιο πρόσωπο μόνο αραξοβόλι. Η Κοραλία είναι αλλιώς ωραία- από τα σημαντικότερα πρόσωπα που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Η Κοραλία είναι για μένα ένας αυστηρός ηθικός κανόνας. Κάποια στιγμή της είχα γράψει και ένα ποίημα, που της έλεγα: «Τόση αυστηρότητα, ούτε η μάνα μου να ήσουνα»... Όμως, τα ελαττώματά μου με καθόρισαν, αγαπητέ μου. Και έχω πάρα πολλά ελαττώματα.

-Όπως;

-Είμαι επιπόλαιος, σε πολλά πράγματα. Αγαπώντας, όμως, παράφορα τους ανθρώπους. Επίσης, αδίκησα μερικούς ανθρώπους και είναι δύσκολο, τώρα που παίρνω το σφουγγάρι, να τα σβήσω αυτά τα λάθη. Δεν σβήνονται.

-Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες σας;

-Δυσκολίες ανυπέρβλητες, θα έλεγα πως ήταν οι χωρισμοί μου. Δεν υπάρχει χωρισμός που να μην είναι ένας μικρός θάνατος. Ακόμη κι όταν φεύγεις εσύ.

-Τις περισσότερες φορές φεύγατε εσείς;

-Μάλλον εξίσου. Αλλά, δεν είναι μάταιο πράγμα ο έρωτας, όπως κάποιοι λένε. Γιατί ο έρωτας σου έδωσε το ωραίο ταξίδι. Πού θα τους έβλεπες τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες; Πού θα έβλεπες την Κίρκη; Κι έχει Κίρκες η Αθήνα…Κάποτε έλεγα στη Ζωή Λάσκαρη «είσαι μία μοιραία ελληνίδα!» και πήρα την καταπληκτική απάντηση: «Έλα βρε Γιώργο, τράβα στο Αιγάλεω να δεις εκεί κάτι μοιραίες που σέρνουν πίσω τους 5 συνοικίες μαζί!».

-Μετανιώνετε για τις τυχόν απιστίες σας, όταν συνέβαιναν;

-Μετάνιωνα. Αλλά, τις ξανάκανα!

-Καταφέρατε, τουλάχιστον, να γίνεται πλούσιος, μετά όλα αυτά τα χρόνια στην πολιτική και στη δημοσιογραφία;

-Μένω σε ένα σπίτι, το οποίο νοικιάζω, έχω αυτό το γραφείο το οποίο νοικιάζω 25 χρόνια και, όταν πηγαίνω στη Φλώρινα, μένω σε ξενοδοχείο. Το μοναδικό σπίτι που απέκτησα από τη δουλειά μου, το χω δώσει στα παιδιά μου. Αλλά, δεν αισθάνομαι κιόλας την ανάγκη να έχω ένα σπίτι. Γιατί, δεν είχα ποτέ στη ζωή μου, ούτε ένα σπίτι, ούτε κατάθεση σε τράπεζα, ούτε μία μετοχή. Ήμουν αυτάρκης, με το μισθό που έπαιρνα, όπου κι αν ήμουνα. Ποτέ δεν έγινα πλούσιος.

Έζησα, όμως, σαν πρίγκιπας.

-Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να ζούσατε και δεν μπορέσατε;

-Αν πω αυτά που θα θελα να χω ζήσει και δεν έχω ζήσει, θα σοκάρω πολύ κόσμο. Οι φαντασιώσεις, είναι αυτά που δεν έχω ζήσει. Κι έχω μυριάδες τέτοιες. 

Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Σεπτέμβριο του 2011.