ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΑΚΗΣ: "ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΡΕΛΑΙΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΟΙΛΙΑΚΟΥΣ ΜΟΥ"

Ένας από τους ωραιότερους άντρες στον κόσμο για το 2011-σύμφωνα με τον διεθνή διαγωνισμό Manhunt-, μας συστήνεται. 

-Συνήθως λένε για τα μοντέλα ότι είναι ανεγκέφαλα και «εύκολα» στο sex. Εσύ τι πιστεύεις;
-Συμβαίνει αυτό για κάποιους, αλλά δεν είναι ο κανόνας. Εγώ προσπάθησα πολύ στη ζωή μου και, μέχρι σήμερα, στα 28 μου χρόνια, ό,τι έχω καταφέρει το έκανα με το σπαθί μου. Δούλεψα μέχρι τώρα στη Νέα Υόρκη, στην Αυστραλία, στο Μιλάνο, στην Κωνσταντινούπολη, σε μεγάλες επιδείξεις μόδας και διεθνείς καμπάνιες, και έχω να το λέω ότι η Κρητική μου υπερηφάνεια δεν θα με άφηνε ποτέ να παρασυρθώ σε «εύκολους» δρόμους. Εξάλλου, παράλληλα με το modeling ασχολούμαι με το personal training ενώ διατηρώ και μία μικρή επιχείρηση στα Χανιά, οπότε δεν εξαρτιέμαι από κανέναν και από τίποτα.

-Ποτέ δεν σε προσέγγισαν άτομα προσφέροντας σου χρήματα για να κάνεις sex μαζί τους;
-Από τα λόγια μέχρι την πράξη υπάρχει πολύς δρόμος. Δεν μ αρέσουν εμένα όλα αυτά, δεν είναι του στυλ μου. Για να πάω με μια κοπέλα πρέπει να τη γουστάρω, να την καψουρευτώ, να τη σκέφτομαι συνέχεια και όχι επειδή έχει λεφτά. Κοίτα, εγώ είμαι κλασσικός άντρας. Δεν μπορώ να σκεφτώ, για παράδειγμα, ότι θα μου την πέσει πρώτη μία γυναίκα-θέλω να κάνω πάντα εγώ το πρώτο βήμα.

-Συνήθως με τι τρελαίνονται οι γυναίκες μαζί σου;
-Με τους κοιλιακούς μου καταρχήν. Μετά αποκαλύπτονται όλα τα άλλα.
-Εσύ τι προσέχεις πρώτα σε μία γυναίκα;
-Τον «αέρα» της όταν περπατάει και να μαγειρεύει καλά.
-Ποιο ήταν το μεγαλύτερο διάστημα που έμεινες χωρίς sex;
-Μερικές ώρες...Μου αρέσει πολύ ο έρωτας, το sex, η επαφή των σωμάτων. Αυτό μου δίνει οξυγόνο καθημερινά (γελάει).
-Πάντα ήσουν τόσο χαμογελαστός στη ζωή σου;
-Κοίτα, όταν σου συμβαίνουν δυσάρεστα γεγονότα, μαθαίνεις να εκτιμάς τα πάντα, ακόμη και αυτή την κουβέντα που κάνουμε τώρα. Η στιγμή που μου άλλαξε τη ζωή ήταν όταν πριν από δύο χρόνια που είχα έρθει στην Κύπρο, πηγαίναμε με μία φίλη μου στον Πρωταρά για να διασκεδάσουμε και μας συνέβη ένα πολύ σοβαρό ατύχημα. Κάποια στιγμή, με είχε πάρει ο ύπνος λόγω του ότι το προηγούμενο βράδυ είχαμε ξενυχτήσει και, γυρνώντας στο δίπλα κάθισμα για να δει τι είχα πάθει, έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου και βρεθήκαμε στην αντίθετη λωρίδα, καταλήγοντας τελικά στο νοσοκομείο της Λάρνακας. Από ό,τι μας είπαν οι γιατροί είχαμε άγιο αφού, λόγω της επικινδυνότητας της κατάστασης, θα μπορούσε σήμερα να μην ζούσαμε. 

Δημοσίευση στο "Down Town Κύπρου", τον Φεβρουάριο του 2013. 

ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ: "Η ΝΕΑ ΜΟΥ ΖΩΗ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ"

Είναι πολύ χαρούμενος ο Θεοχάρης όταν του δίνεται η ευκαιρία να μιλήσει για τη δουλειά του και όχι για όλα αυτά τα κλασσικά που τον ρωτάμε όλοι οι δημοσιογράφοι-αλλά πλέον αποφεύγει να απαντάει-και που αφορούν στην προσωπική του ζωή, σε «έρωτες» και «χωρισμούς» του. «Στο συγκεκριμένο νέο μου video clip προσπαθήσαμε να παντρέψουμε κλασσικούς χαρακτήρες της Disney, όπως τον Μικυ και τη Μίνι, σε κάτι αλλόκοτο, που το κρατάμε για έκπληξη», λέει ο Θεοχάρης στο «Down Town», λίγες μέρες μετά τα γυρίσματα του νέου του τραγουδιού (απ όπου και οι backstage φωτογραφίες που δημοσιεύουμε) που έχει τίτλο «Ξυπνάς τον άλλο μου εαυτό» σε μουσική Ανδρέα Λάμπρου και στίχους Κωνσταντή Χανιώτη, το οποίο έχει ήδη αρχίσει να μεταδίδεται και από τα ραδιόφωνα της Κύπρου. «Ξυπνούν τον άλλο μου εαυτό ερεθίσματα για τη δουλειά και τη ζωή μου. Μέσα από το τραγούδι, αλλά και το θέατρο, εκφράζομαι» αναφέρει, ενώ θέλει επίσης να σημειώσω πως τα γυρίσματα του νέου του video clip έγιναν στο club «The Apartment Athens» στο Μεταξουργείο με τις σκηνοθετικές οδηγίες του Μιχαήλ Μαυρομούστακου, πως το styling επιμελήθηκε ο Κωνσταντίνος Κουτσομίχος, οι χορογραφίες ήταν του Μανώλη Θεοδωράκη ενώ τα ρούχα του υπογράφει ο Βασίλείος Κωστέτσος. Παράλληλα, ο Θεοχάρης μου μίλησε και για το νέο του-τολμηρό-βήμα αυτή τη στιγμή στη ζωή και στην παραπέρα πορεία του στη δουλειά που αγαπάει, τη μετακόμισή του στο Λονδίνο: «Έχω ξεκινήσει εκεί μια συνεργασία, έχω βρει ήδη μία πολύ καλή ατζέντη για να κάνω μια δουλειά, για την οποία θα μιλήσουμε σε λίγο καιρό και αφού θα έχει κλείσει οριστικά. Οι λόγοι, δηλαδή, που έχω πάει εκεί είναι λόγοι δουλειάς και είμαι πολύ ενθουσιασμένος γι αυτό». Τι τον οδήγησε, όμως, σε μία τέτοια απόφαση; «Θα ξεκινήσω να κάνω κάποιες οντισιόν στο Λονδίνο σαν ηθοποιός, αφού αυτό έχω σπουδάσει. Και θα το κυνηγήσω. Όπως επίσης και το τραγούδι. Γιατί και τα δύο είναι μέρος της τέχνης και εμένα με εκφράζουν πολύ, με κάνουν να αισθάνομαι δημιουργικός», ενώ προσθέτει σε σχέση με τη μετακόμισή του στη βρετανική πρωτεύουσα: «Για να καταλάβεις, ξεκίνησα από Θεσσαλονίκη, όπου βρισκόμουν για τις παραστάσεις του “Chicago”, και έφτασα στο Λονδίνο με το αυτοκίνητο, μαζί με φίλους. Οπότε ναι, μπορείς να πεις ότι έχω εγκατασταθεί πια εκεί. Θα πηγαινοέρχομαι, όμως, Αθήνα-Λονδίνο συνεχώς, όπως καλή ώρα τώρα που βρέθηκα ξανά στην Αθήνα λόγω του video clip μου. Το Λονδίνο είναι μία πόλη στην οποία αισθάνεσαι ότι “γίνονται πράγματα” και πιστεύω πως όταν το κυνηγάς και είσαι διατεθειμένος να ξεκινήσεις από το μηδέν-σε οποιαδήποτε δουλειά-δεν πρέπει να έχεις φόβο για οτιδήποτε. Είμαι θετικός και αισιόδοξος για το μέλλον». 

Δημοσίευση στο "Down Town Κύπρου", τον Φεβρουάριο του 2013. Οι φωτογραφίες είναι του Γιώργου Καλφαμανώλη, αναρτημένες σε διάφορα sites.

ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΟΛΥΜΠΙΟΥ: "ΕΙΜΑΙ ΕΤΟΙΜΗ ΓΙΑ ΟΛΑ!"

Μετά από έναν καταιγισμό «φημών», «αποκλειστικών πληροφοριών» και «πιθανοτήτων», η φετινή εκπρόσωπός μας στο διαγωνισμό της Eurovision δίνει στο «Down Town» την πρώτη της αποκλειστική συνέντευξη μετά την απευθείας ανάθεση που της έγινε από το ΡΙΚ, μιλώντας για όλα και διαχωρίζοντας στο «παραμύθι» τους «δράκους» από τις «καλές νεράιδες» και τα «πριγκιπόπουλα» από τους «λύκους».
-Τι σε έκανε να συμφωνήσεις ώστε να είσαι εσύ η φετινή εκπρόσωπος μας στο διαγωνισμό της Eurovision;
-Τη Eurovision την αντιλαμβάνομαι σαν ένα λαμπερό μουσικό γεγονός που θα μου προσφέρει συγκίνηση, εμπειρία και περισσότερες αναμνήσεις. Είναι σαν μια μεγάλη συγκέντρωση, στην οποία μαζεύονται καλλιτέχνες από πολλές χώρες και παρουσιάζουν το τραγούδι τους. Σε ένα μουσικό διαγωνισμό θα κάνω αυτό που κάνω τόσα χρόνια και αυτό που επέλεξα να κάνω στη ζωή μου: Θα τραγουδήσω ένα ωραίο τραγούδι εκπροσωπώντας τη χώρα που γεννήθηκα. Εύχομαι να σας αρέσει το τραγούδι και στη συνέχεια να αρέσει και στους υπόλοιπους ευρωπαίους. 
-Πως σου έγινε η πρόταση;
-Η πρόταση έγινε από τον έμπιστό μου φίλο, τον Αντρέα Γιωργαλλή, που έγραψε τη μουσική του τραγουδιού. Με ρώτησε αν θα ήθελα να καταθέσει συμμετοχή με εμένα ως ερμηνεύτρια για τον φετινό διαγωνισμό και απάντησα θετικά-και άμεσα. Ο Αντρέας όπως και ο Ζήνωνας Ζηντίλης, που έγραψε τους στίχους, είναι δύο δημιουργοί που εμπιστεύομαι, εφόσον έχω συνεργαστεί μαζί τους στο πρόσφατο παρελθόν, έχουν εμπειρία γενικότερα και ειδικότερα-αφού είχαν συμμετάσχει σε προηγούμενα χρόνια στο διαγωνισμό της Eurovision-και φυσικά έχουν άποψη και σωστή κρίση. 
-Το τραγούδι μας, αυτή η τόσο όμορφη μπαλάντα που μεταδόθηκε πριν από λίγε μέρες, το είχατε ήδη έτοιμο μαζί με τους δημιουργούς, τον Ζήνωνα και τον Ανδρέα, ή ήταν ένα τραγούδι που γράφτηκε ειδικά γι αυτό το διαγωνισμό;
-Καταλήξαμε ομόφωνα σε αυτό το τραγούδι, το οποίο έχει γραφτεί εδώ και δύο χρόνια, αλλά τώρα φαίνεται να βρήκε τον προορισμό του. Πιστεύουμε πως είναι κατάλληλο για τη φωνή μου, αλλά και για τη συγκεκριμένη βραδιά. Το τραγούδι μας θα το τραγουδήσω στα ελληνικά τη μέρα του διαγωνισμού, αλλά στο cd που θα κυκλοφορήσει θα γίνει εγγραφή του τραγουδιού στα αγγλικά και στα ισπανικά.
-Αν γινόταν διαγωνισμός για επιλογή τραγουδιού και εκπροσώπου-όπως, δηλαδή, θα γίνει στην Ελλάδα αρχές της επόμενης βδομάδας-, και όχι απευθείας ανάθεση, θα συμμετείχες;
-Έχω αντιληφθεί πως παρόλο που σκέφτομαι πολύ πριν από οποιαδήποτε μου απόφαση και πράξη, τελικά λειτουργώ αρκετά και με το ένστικτο μου. Δεν ξέρω αν αποφασιζόταν αυτό τι θα έκανα-και ειδικά φέτος, που το ΡΙΚ είχε στη διάθεσή του εξαρχής όλες τις συμμετοχές με τις πλήρεις προτάσεις τους. Η απόφαση της επιλογής μου ήταν ένα ευχάριστο για μένα γεγονός-και όχι μόνο. Η ανάθεση από μόνη της είναι φορτίο ευθύνης αλλά και ικανοποίησης για εμάς τους καλλιτέχνες, όπως και για τους δημιουργούς. Όλοι μου έδειξαν πως μου έχουν εμπιστοσύνη χωρίς να με βάλουν στη διαδικασία ενός διαγωνισμού μεταξύ συναδέλφων-και γι αυτό και μόνο είμαι ευγνώμων και γεμάτη αυτοπεποίθηση. 
-Το μεγάλο «αγκάθι» της φετινής ανάθεσης από το ΡΙΚ ήταν, όπως ακούστηκε και γράφτηκε, οι χορηγοί και η ανεύρεση χρημάτων ικανών για να στηρίξουν αξιοπρεπώς τη συμμετοχή μας. Σε έφερε καθόλου σε αμηχανία όλο αυτό; Σε έκανε ίσως να επαναπροσδιορίσεις κάποια στιγμή τη συμμετοχή σου;
-Κάθε εποχή με τις συνέπειές της. Όταν υπάρχει πρόβλημα οικονομικό προσπαθείς να παράξεις έργο με ποιότητα και λιγότερο κόστος και να είσαι αντάξιος συναγωνισμού. Δεν χρειάζεσαι λεφτά για έμπνευση, αλλά σίγουρα χρειάζεσαι λεφτά για να υλοποιήσεις μια ιδέα και να την τελειοποιήσεις, να την αναδείξεις, να την προωθήσεις, να πληρώσεις όσους δούλεψαν, να αγοράσεις υλικά και ένα σωρό άλλα, που όλα μαζί κάνουν μια παραγωγή καλά οργανωμένη και δυνατή. Νομίζω πως κατά βάθος ίσως και να μου αρέσουν οι προκλήσεις και τα δύσκολα. Οι δυσκολίες με προκαλούν να βρω λύσεις και να αγωνιστώ. Εστιάζω στη μουσική προσπαθώντας για το καλύτερο αποτέλεσμα, έχοντας μια καλή ομάδα συνεργατών και χωρίς να φοβάμαι τη σκληρή δουλειά, την κούραση και τις ευθύνες. Εννοείται πως θα βοηθήσω όπου και όπως μπορώ, ώστε να φέρουμε εις πέρας μια ανάθεση με όλες τις οικονομικές δυσκολίες. Είναι διπλή, λοιπόν, η αγωνία, γιατί φέτος ο τόπος μας αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα, αλλά στα δύσκολα φαίνεται η ικανότητα και το σθένος.
-Πολλοί, ωστόσο, μετά την ανακοίνωση του ονόματός σου, σκέφτηκαν «μα, τι γυρεύει η Δέσποινα Ολυμπίου σε έναν τέτοιο-pop κατά κύριο λόγο-διαγωνισμό όταν, τα τελευταία χρόνια, το ρεπερτόριό της είναι πολύ ειδικό και συγκεκριμένο, έχοντάς ήδη διαγράψει πολύ σημαντικές συνεργασίες, όπως αυτή με τον Μίμη Πλέσσα»; Τι απαντάς;
-Ίσως πολλοί να πουν πολλά. Το είπα πολλές φορές πως, από τη στιγμή που βγαίνεις στην σκηνή και τραγουδάς ή δίνεις μια παράσταση, είσαι στόχος σχολιασμών. Στόχος μου είναι η συγκίνηση. Είτε τραγουδώ pop, είτε ελληνικό κινηματογράφο, είτε ροκ ή λαϊκά. Η μουσική μου πορεία με οδήγησε σε πολλά και διαφορετικά μονοπάτια: Τραγούδησα διαφορετικού ύφους τραγούδια, συνεργάστηκα με πολλούς καλλιτέχνες-επίσης διαφορετικού ύφους μεταξύ τους και επί σκηνής και δισκογραφικά-, αλλά φρόντιζα πάντα να έχω ποιότητα και επίπεδο στη δουλειά μου και στις συνεργασίες μου. Ο Μίμης Πλέσσας, για παράδειγμα, αφού τον αναφέρεις, είναι ένας άνθρωπος που έδειξε πόσο ακομπλεξάριστος είναι με όλα αυτά και πως η καλή μουσική χωράει παντού, ανεξαιρέτως του στυλ που υπηρετεί. Έπαιζε jazz στο ραδιόφωνο της Αμερικής και λαϊκά στο «Χάραμα» της Καισαριανής, έδινε συναυλίες με τη συμφωνική του Ισραήλ και ήρθε να με χειροκροτήσει ακούγοντάς με να τραγουδώ Χατζιδάκι, Ζούδιαρη, Περίδη και Σπανό. Η καλή μουσική ξεχωρίζει παντού, σε όποιο χώρο κι αν βρίσκεσαι, όποιο ύφος υπηρετείς. 
-Δεν ήταν, δηλαδή, ποτέ για σένα η Eurovision ένα «πανηγυράκι αμφιβόλου ποιότητας»;
-Πολλές φορές με ρώτησαν αν θα πήγαινα Eurovision και είχα πάντα μια θετική προσέγγιση, χωρίς όμως αυτό να είναι αυτοσκοπός στην επαγγελματική μου ζωή. Εγώ έβλεπα αυτό το γεγονός σαν μια μεγάλη γιορτή στην οποία μαζεύονται  χιλιάδες κόσμου από πολλά μέρη της γης, με κοινή αγάπη τη μουσική. Αν θεωρούσα πως θα συμμετάσχω σε «πανηγύρι αμφιβόλου ποιότητας» δεν θα κάναμε αυτή τη συνέντευξη τώρα. Παρόλο που παρατηρήσαμε κατά καιρούς κάποιους συμμετέχοντες που από μόνοι τους ήταν-για να το πω ευγενικά-αντισυμβατικοί, αυτό δεν προσδιορίζει ολόκληρο το διαγωνισμό. Ούτε θα μπω στη διαδικασία να προβληματιστώ για το πόσο αξιοκρατικά ψηφίζουν. Σκοπός μας είναι μια ωραία συμμετοχή της Κύπρου μας.
-Πιστεύεις ότι τελικά το μεγάλο «δώρο» που θα σου κάνει αυτός ο διαγωνισμός θα είναι η μεγάλη δημοσιότητα, την οποία ίσως αυτή την περίοδο να έχεις μεγαλύτερη ανάγκη-όπως άλλωστε και οι περισσότεροι καλλιτέχνες-, λόγω της οικονομικής κρίσης;
-Ανάγκη στη ζωή μου είναι η αγάπη. Δεν είμαι άτομο που κυνηγά τη δημοσιότητα αλλά παρόλα αυτά, αυτό που αγαπώ με ανέβασε στη σκηνή, μου άνοιξε τα φώτα, με εξέθεσε και με ξεγυμνώνει κάθε φορά. Αυτή η έκθεση είναι το τίμημα και η δυσκολία της δουλειάς μου, πόσο μάλλον η διαδικασία ενός διαγωνισμού, μιας βαθμολογίας που ακολουθεί και φυσικά η κριτική που γίνεται από όλους όσοι παρακολουθούν-ειδικά όταν δεν πάρεις καλή θέση! Σίγουρα θα υπάρξει προβολή, αλλά θα κάνω ό,τι είναι ωφέλιμο για την ομάδα μου, και θα προσπαθήσω να κρατήσω χαμηλούς τόνους, γιατί ούτως ή άλλως αυτό με χαρακτηρίζει. 
-Αν, όμως, τελικά δεν καταφέρουμε να περάσουμε καν στον τελικό, αυτό δεν θα σε στενοχωρήσει, δεν θα σκεφτείς ότι ίσως απέτυχες, ότι ενδεχομένως να έκανες λάθος που συμμετείχες;
-Αλίμονο αν για όποια αποτυχία είχα στη ζωή μου μετάνιωνα για τον αγώνα που έδινα ή για τις στιγμές που έζησα, ελπίζοντας και προσπαθώντας. Όλα είναι μια εμπειρία και οι εμπειρίες κάνουν πλουσιότερη τη ζωή μας με αναμνήσεις αλλά και με την επίγνωση που μένει ύστερα από όλα. Φυσικά και θα στεναχωρεθώ αν δεν περάσω στον τελικό, αλλά δε θέλω να με βάζεις να σκέφτομαι αρνητικά, ούτε να προκαλώ την τύχη μου (γελάει). Θέλω να κάνεις θετικές σκέψεις! Απαιτώ από τον εαυτό μου να σταθεί αντάξιος αυτού του συναγωνισμού, να είμαι προετοιμασμένη και έτοιμη για όλα. Έχω παρατηρήσει δε πως πολλά τραγούδια που μου άρεσαν τα προηγούμενα χρόνια, δεν έπαιρναν καλή θέση και αυτό με απογοήτευε. Τώρα, απλά ακούω τις συμμετοχές και, όταν γίνεται η ψηφοφορία, δεν αντέχω να παρακολουθήσω-είτε γιατί διαφωνώ, είτε γιατί δε μου αρέσει αυτή η διαδικασία. Τώρα, βέβαια, ξέρω πως θα είμαι εγώ σε αυτή τη θέση και δεν θέλω καν να το σκέφτομαι (γελάει).
-Δεν σε προβλημάτισε καθόλου το γεγονός ότι στον ημιτελικό που συμμετέχει η Κύπρος δεν θα βρίσκεται η Ελλάδα, αφού κληρώθηκε τελικά στον άλλο ημιτελικό, κάτι που ίσως να σημαίνει βαθμολογική απώλεια;
-Δεν με νοιάζει αυτό. Καλύτερα έτσι, για να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας χωρίς τη συμμαχία. Ελπίζω να αρέσει το τραγούδι, αυτό είναι το μόνο μας όπλο. Δε στηρίζομαι στο ποιες χώρες μπορεί να μας δώσουν ψήφο λόγω συμπάθειας. 
-Να τολμήσω να ρωτήσω αν πρόλαβες μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε, να σκεφτείς την πρωτιά;
-Δεν έχω ακούσει τις υπόλοιπες συμμετοχές…Εξάλλου έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας μέχρι να αποκτήσουμε πλήρη εικόνα της παρουσίασης μας. 
-Δεν μπορώ επίσης να μην σε ρωτήσω αν νιώθεις περίεργα που δεν ήσουν η πρώτη επιλογή του ΡΙΚ για ανάθεση της συμμετοχής μας στη Eurovision, αν σκεφτούμε ότι αρχικά είχε προταθεί αυτό στον Γιώργο Παπαδόπουλο, ο οποίος την απέρριψε και, στη συνέχεια-όπως φημολογείται-στη Βαλάντω Τρύφωνος και στον Μιχάλη Χατζηγιάννη, οι οποίοι επίσης δεν συμφώνησαν. Δεν είναι λίγο «άβολο» να είσαι «η τρίτη επιλογή» μετά από ένα τέτοιο «θρίλερ ανάθεσης»;
-Δημιουργήθηκε μια λανθασμένη εικόνα που καλό θα ήταν να σας την επιβεβαιώσει και το ΡΙΚ. Η ανάθεση έγινε κατόπιν ψήφισης μεταξύ των πέντε συμμετοχών, εκτός Παπαδόπουλου-που δεν ξέρω καν τι έχει προηγηθεί με τον Γιώργο και κατά πόσο ισχύουν αυτά που έχουν ειπωθεί. Εγώ ήξερα για την απόφαση αυτή, της επιλογής μας δηλαδή, προτού ανακοινωθούν τα διάφορα-κατά εικασία ορισμένων-, δημοσιεύματα, αλλά μου είχε ζητηθεί από το ΡΙΚ να μην κάνω καμία δήλωση μέχρι να συμφωνήσουν υπεύθυνα με τον κύριο χορηγό μας, τη Cyta Mobile Vodafone, που παρεμπίπτοντος χωρίς αυτήν-και φυσικά το ΡΙΚ-δε θα ήταν δυνατή η συμμετοχή μας. Τους ευχαριστώ εκ μέρους όλων των συνεργατών μου. 
-Ακόμη κάτι που ίσως να θεωρούν κάποιοι πως χρειάζεται διευκρίνηση από τη μεριά σου, είναι αυτό που έγραψες στη σελίδα σου στο facebook, αμέσως μετά την εμφάνισή σου στην εκπομπή της Ελεονώρας Μελέτη, στις 8 Φεβρουαρίου, για «λάθος γεγονότα που επηρεάζουν αντιλήψεις» και «συνήθως επιλέγω τη σιωπή και είμαι υπερβολικά προσεκτική στις δηλώσεις, γιατί με αυτό τον τρόπο νομίζω ότι θα σταματήσει να με κυνηγά το παρελθόν μου, το οποίο μέχρι σήμερα, εγώ τουλάχιστον, τίμησα με τη στάση μου»... Δεν σε συνηθίσαμε σε ένα τέτοιο ξέσπασμα. Τι εννοούσες; 
-Δεν είναι ξέσπασμα, είναι απλά μία δήλωση που ένιωσα την ανάγκη και υποχρέωση να την κάνω. Ήμουν σαφής και, όσοι έχουν έστω και ελάχιστη αντίληψη και σοβαρότητα, καταλαβαίνουν. Αν πάλι δεν έγινα αντιληπτή, δεν πειράζει. Η ζωή συνεχίζεται.
-Από μικρή παρακολουθούσες το διαγωνισμό της Eurovision, Δέσποινα;
-Ναι. Και με ενθουσιασμό. Θυμάμαι ακόμα τις μελωδίες από πολλά τραγούδια που μου άρεσαν...Τότε τα έγραφα σε βιντεοκασέτες και τις έβλεπα σε επανάληψη, μέχρι να χαλάσει η ταινία! Με την μετοίκισή  μου στην Αθήνα, το 1994, και τον προσωπικό μου διαγωνισμό επιβίωσης και αναζήτησης, έχασα λίγο το ενδιαφέρον μου για τη Eurovision για περίπου πέντε ή έξι χρόνια, αλλά μετά συνέχισα και πάλι να τον παρακολουθώ.
-Θυμάσαι τον εαυτό σου να ονειρεύεται από τότε να εκπροσωπήσει την Κύπρο στη Eurovision;
-Ούτε κατά διάνοια! Όταν ήμουν μικρούλα δεν ονειρευόμουνα να γίνω τραγουδίστρια, αλλά χορεύτρια σε ταινίες με τον Jin Kelly. Μεγαλώνοντας και μετρώντας τα χρόνια μου ακόμα σε μονό αριθμό, έδινα παραστάσεις μπροστά στον καθρέφτη με τη βούρτσα της μαμάς και αργότερα με ένα μπρούτζινο γουδοχέρι. Στο γυμνάσιο, ήθελα να γίνω γραφίστας και στο λύκειο μία νοσηλεύτρια, η οποία θα ζωγράφιζε τις ελεύθερες της ώρες (γελάει). Είχα πάντα βέβαια λατρεία με τη μουσική, αλλά δεν φαντάστηκα τότε ότι θα βρισκόμουν εγώ σε μια αντίστοιχη θέση. Το κάθε πράγμα ήρθε με τη σειρά του και αβίαστα. Μάλλον η αγάπη μου για τη μουσική με παρασύρει παντού και αποδέχομαι τις προσκλήσεις και τις προκλήσεις της. 
 -Για να περάσουμε σε άλλο θέμα, είσαι ευχαριστημένη με την μέχρι τώρα πορεία σου στην Αθήνα;
-Αν και έχω αρκετές ανεκπλήρωτες ακόμα επιθυμίες, είμαι πολύ ευχαριστημένη.
-Κάνοντας την αυτοκριτική σου, πού θεωρείς ότι κινήθηκες σωστά και πού έκανες λάθος στην μέχρι σήμερα πορεία σου στο χώρο;
-Κάνω συχνά αυτοκριτική και τα λάθη που συνειδητοποιώ προσπαθώ να τα διορθώνω. Και είναι αρκετά δύσκολο, γιατί όλα έχουν να κάνουν με το χαρακτήρα μας. Όταν, για παράδειγμα, ήμουν νεότερη στο χώρο και ειδικά στο ξεκίνημά μου από το φόβο μην κάνω λάθος, δεν έπαιρνα αποφάσεις γρήγορα, δεν τολμούσα. Ήμουν υπεραναλυτική και εγκλωβισμένη σε μεγάλες ιδέες, εμπιστευόμουν με αφέλεια και είχα ένα πείσμα που κατέστρεφε το χρόνο μου-και όχι μόνο. Όλα αυτά επηρεάζουν τις αποφάσεις της ζωής, αλλά σημασία έχει να καλλιεργούμε το μέσα μας και να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Δεν μετάνιωσα για τις αποφάσεις μου. Όσα ήξερα τόσα έκανα-και είναι λογικό. Άσχημο είναι να μένεις στάσιμος. 
-Για μία περίοδο της ζωής σου, τα επαγγελματικά σου είχαν συνδεθεί με την προσωπική σου ζωή. Αυτό, κοιτώντας το με απόσταση χρόνου, δεν θεωρείς ότι δεν έπρεπε να συμβεί, ειδικά ορισμένες φωτογραφήσεις ή κάποια-έστω ελάχιστα-κοινά εξώφυλλα;
-Με έχουν στεναχωρήσει αρκετά πράγματα και με έχουν απογοητεύσει άλλα τόσα. Κατάφερα να τα δικαιολογήσω και να τα προσπεράσω χωρίς να μου διαβρώσουν την ψυχή μου. Χρειάστηκε χρόνος και εγκεφαλική διεργασία για να το καταφέρω αυτό. Επηρεάστηκε η δουλειά μου, η δισκογραφία μου και κατ’ επέκταση τα οικονομικά μου, αλλά όλα αυτά με έκαναν ακόμα πιο δυνατή.
-Σε ενοχλεί που υπάρχουν ακόμη κάποιοι δημοσιογράφοι οι οποίοι σε ρωτούν στις συνεντεύξεις σου για τη σχέση σου με τον Μιχάλη Χαζηγιάννη; Αισθάνεσαι άβολα με όλο αυτό;
-Είναι άκομψο να με ρωτούν για μια σχέση που τέλειωσε προ πολλού και ενώ έχω ήδη μία άλλη σχέση στη ζωή μου (χαμογελάει)...
-Μιλάμε για τη σχέση σου «με 37χρονο επιχειρηματία», κάτι που γράφτηκε την προηγούμενη βδομάδα, ή συγκαταλέγεται και αυτό στις «φήμες» και «διαδόσεις» που αφορούν στη ζωή σου;
-Θα σου απαντήσω με δύο λέξεις, μόνο που αυτές δεν αφορούν ούτε στο επάγγελμα, ούτε στην ηλικία, ούτε στις περιγραφές και λεπτομέρειες: Είμαι ευτυχισμένη. 
-Θα έλεγες πως έχεις ερωτευτεί πολύ και βαθιά μέχρι σήμερα στη ζωή σου, Δέσποινα;
-Βαθειά, αληθινά και αψήφιστα!
-Ο γάμος και τα παιδιά είναι κάτι που σε αφορά ή δεν το σκέφτεσαι ακόμη;
-Σίγουρα δεν το σκέφτομαι για τους επόμενους 4 μήνες.
-Για να επανέλθουμε στα της Eurovision, πως φαντάζεσαι τώρα την καθημερινότητά σου, μέχρι το διαγωνισμό;
-Δεν έχω ζήσει ανάλογη εμπειρία για να ξέρω πως μπορεί να είναι, αλλά φαντάζομαι πως θα έχω αρκετές υποχρεώσεις και ταξίδια και θα πρέπει να υπολογίζω σωστά το χρόνο μου για να είμαι συνεπής σε όλα. Μου έχουν πει αρκετά όσοι είχαν ανάλογη εμπειρία αλλά, για να είμαι ειλικρινής, προτιμώ να μη μου λένε τίποτα. Η φαντασία μας δε λειτουργεί πάντα προς όφελός μας και, καμιά φορά, προκαλεί περισσότερη ζημιά και άγχος. Προτιμώ να έχω όλες τις αισθήσεις μου σε εγρήγορση και να ζήσω το κάθε πράγμα στην ώρα του.
Δημοσίευση στο "Down Town Κύπρου", τον Φεβρουάριο του 2013. Η φωτογραφία του εξωφύλλου είναι της Ολυμπίας Κρασαγάκη. 

ΖΕΤΑ ΜΑΚΡΥΠΟΥΛΙΑ: "Ο ΓΑΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΑΙΔΙ"

 
Ο όρος «διασημότητα» στη σημερινή ελληνική showbiz μπορεί να ακούγεται πια και λίγο παρεξηγημένος. Ωστόσο, γυναίκες σαν τη Ζέτα αποδεικνύουν-με τη συμπεριφορά, την εν γένει παρουσία τους και τις επαγγελματικές τους επιλογές-πως οι ελάχιστοι εκείνοι άνθρωποι που θα απομείνουν τελικά μετά το σίφουνα της κρίσης, θα είναι οι μόνοι πραγματικοί stars. Και η ίδια, αν και δεν το συνειδητοποιεί, είναι βέβαιο πως θα ανήκει σε αυτούς τους λίγους. 
Μία άλλη Ζέτα. Με μελαχρινή περούκα-εντελώς διαφορετική από την Μαρία Σολωμού που υποδυόταν την «Βικτωρία» στην Καλοκαιρινή περιοδεία του θεατρικού έργου του Νίκου Μουτσινά και της Τζένης Διαγούπη-, να παρουσιάζει μία ξεχωριστή θεατρική persona, με ίδιο κείμενο, αλλά με διαφορετικό χαρακτήρα. Και αυτό είναι ίσως το πιο κολακευτικό που μπορεί να ακούσει κάποιος ηθοποιός για ρόλο που υποδύεται-κάτι άλλωστε που όσοι θεατές περιμένουν στο τέλος της παράστασης «Τα βαφτίσια», έξω από το καμαρίνι της, στο «Θέατρο Κιβωτός» της Αθήνας, της αναφέρουν. Και, φαίνεται στα μάτια τους όταν της μιλάνε, το εννοούν.  
-Σου είχε λείψει το θέατρο;
-Έχω μία περίεργη σχέση με το θέατρο. Το αγαπώ πάρα πολύ, είναι φοβερά ιδιαίτερη και ψυχοφθόρα δουλειά, έκανα ένα χρόνο παύση-κάτι το οποίο άλλωστε είχα κάνει και πρόπερσι-, αλλά πάντα μόλις αρχίζει να τελειώνει η χρονιά που κάθομαι αρχίζω και «τρώγομαι». Ή, όταν πηγαίνω στις πρεμιέρες φίλων, ζηλεύω-με την καλή έννοια. Ωστόσο, ήθελα μέχρι τώρα να μείνω για λίγο εκτός.
-Δεν είχες αγχωθεί που, για ένα χρόνο, δεν είχε προκύψει κάτι στο θέατρο, στην τηλεόραση ή στον κινηματογράφο;
-Επειδή αυτό είχε συμβεί στην αρχή της κρίσης δεν αισθανόμουν άβολα, ίσως γιατί δεν είχα συνειδητοποιήσει το μέγεθος. Οπότε έλεγα «εντάξει, μία αναβολή είναι σε δουλειές, δεν πειράζει, αργότερα θα συμβεί». Μετά τη δεύτερη, όμως, αναβολή, την τρίτη, την τέταρτη, κάποια στιγμή κατάλαβα τι συμβαίνει. Πιστεύω ότι όλο αυτό είναι «αναγκαίο κακό». Θα περιμένουμε να τελειώσει. 
-Η φιλική σχέση που έχεις με τον Νίκο Μουτσινά δεν εμπόδισε τα πράγματα να εξελιχθούν αμιγώς επαγγελματικά στην επιτυχημένη παράσταση «Τα βαφτίσια» που παρουσιάζεται στο «Θέατρο Κιβωτός»;
-Καθόλου. Διότι, ευτυχώς, και οι δύο γνωρίζουμε πολύ καλά πως όταν μπαίνουμε σε ένα χώρο και πλέον δουλεύουμε, η φιλία ναι μεν υπάρχει αλλά μπορεί να παραμεριστεί για λίγο και να μην εκμεταλλευτεί κανένας από τους δύο αυτή τη σχέση για θέματα που αφορούν στη δουλειά. Ίσα ίσα αισθάνθηκα πάρα πολύ άνετα σε αυτή την παράσταση, απελευθερώθηκα πάρα πολύ, οι πρόβες ήταν σαν μία εκδρομή-αν και γενικά οι πρόβες στο θέατρο είναι πολύ κουραστικές-και αν ο Νίκος ήθελε κάτι να μου πει, να με διορθώσει ή αν είχα εγώ κάποια ένσταση, το συζητούσαμε και όλα κυλούσαν πολύ ήρεμα και ωραία.
-Ήταν και δική σου, προσωπική ανάγκη, να είσαι-ιδιαίτερα φέτος-σε μία κωμωδία;
-Κοίτα, ως επί το πλείστον, μόνο κωμωδίες έχω κάνει στο θέατρο, δεν έχει τύχει ακόμη να κάνω κάτι άλλο, εκτός από κάποια έργα που εμπεριείχαν κάποιες λίγο πιο δραματικές σκηνές. Να σου πω την αλήθεια, δεν το σκέφτηκα. Είδα τη συγκεκριμένη πρόταση, μου άρεσε το γεγονός ότι θα ήμουν σε ένα κλίμα με αγαπημένους μου φίλους και το έκανα.
-Γενικά, είσαι αισιόδοξος άνθρωπος; Είσαι φύσει χαρούμενη ή έχεις και «μαύρες» περιόδους στη ζωή σου τις οποίες θα ήθελες να ξεχάσεις;
-Έχω πολλές «μαύρες» περιόδους, είμαι ιδιαίτερα κυκλοθυμική και εκεί που είμαι πολύ χαρούμενη μπορεί να «πέσω» και ξαφνικά να με δεις ξανά πολύ χαρούμενη μετά από λίγο. Ωστόσο, συμβαίνει και το αντίστροφο. Γενικά, όμως, στο τέλος όλων των σκέψεών μου, μου αρέσει να έχω μία θετική οπτική των πραγμάτων. Και στην τελική, πιστεύω ότι είμαι ένας αισιόδοξος άνθρωπος. 
-Πάντα είχες αυτές τις ψυχολογικές μεταπτώσεις;
-Ναι. Από παιδί-αν και τότε δεν ήξερα τι ακριβώς μου συνέβαινε. Γενικά, ήμουν πολύ κλειστό παιδί-και νομίζω ότι οφείλεται σ αυτό-πάρα πολύ χαμηλών τόνων, ενώ πάντα θυμάμαι ότι περνούσα και φάσεις στις οποίες ήμουν πιο «σκεπτική» και μελαγχολική. Αυτό το βλέπω και τώρα απ τη ζωή μου. Ακόμη και όταν είμαι πολύ χαρούμενη και θεωρώ πως δεν έχω κανένα πρόβλημα, η μουσική που βάζω για παράδειγμα για να ακούσω στο σπίτι μου είναι πολύ μελαγχολική-πιο slow, πιο lounge, δεν θα βάλω ποτέ να ακούσω, για παράδειγμα, κάτι πιο bit. Γενικά, είμαι πολύ της μπαλάντας-αν αυτό προσδιορίζει κάπως και αυτό που με ρωτάς. 
-Μετάνιωσες που, σε τόσο μικρή ηλικία, στην εφηβεία σου, ξεκίνησες να εργάζεσαι και ενδεχομένως να έχεις χάσει κάποια πράγματα που συνομήλικες σου χαιρόντουσαν;
-Έχω χάσει κάποια πράγματα, αλλά έχω κερδίσει κάποια άλλα. Δεν μπαίνω ποτέ στη διαδικασία του να μετανιώσω για κάτι. Ναι, μπορεί να έχασα κάποια παιχνίδια, αλλά επειδή ακριβώς, όπως είπαμε λίγο πριν, ήμουν και διαφορετικό παιδί, αν δεν έκανα αυτή τη δουλειά δεν σημαίνει ότι θα έπαιζα κιόλας. Παρόλα αυτά, επειδή όταν ξεκινούσα δεν δούλευα ατελείωτες ώρες όπως τώρα, είχα το χρόνο και στα σχολικά πάρτυ να πηγαίνω και να διαβάζω και να πηγαίνω κανονικά στο σχολείο μου-δεν έχανα μαθήματα-ή να συμμετέχω σε σχολικές δραστηριότητες.
-Θα έλεγες πως έζησες ωραία παιδικά χρόνια;
-Ναι. Τώρα που τα σκέφτομαι, θα σου έλεγα επίσης πως δεν ήμουν από τα παιδιά που έκαναν πάρα πολλές ατασθαλίες ή απ τα παιδιά εκείνα που έφευγαν απ το σπίτι τους και γύριζαν την επόμενη μέρα-δεν έκανα τέτοια πράγματα. Ήμουν πάρα πολύ τυπική σε οτιδήποτε αφορούσε στην οικογένειά μου για να μην τους στεναχωρέσω, δεν έβγαινα πάρα πολύ-προτιμούσα να μένω στο σπίτι. Θυμάμαι ότι οι φίλες μου πήγαιναν σε café, σε σινεμά, αλλά εγώ δεν ήμουν τέτοιο παιδί, δεν πήγαινα ποτέ σ αυτά. Ίσως να ήμουν παραπάνω απ όσο πρέπει κλεισμένη στον εαυτό μου, αλλά δεν μπορώ να πω ότι έχω κάποιο παράπονο ή ότι μου έλειψε κάτι πολύ. Πιθανότατα να μην είχα κι εγώ την ανάγκη του να βγαίνω ή να κάνω κάτι άλλο-δεν ένιωθα πάντως ότι καταπιεζόμουν από κάτι. 
-Το κέρδος σου, με το πέρασμα των χρόνων, ήταν η αναγνώριση από τη μεριά σου του τι εστί αληθινή φιλιά;
-Ναι. Αυτό το κατάλαβα λίγο μεγαλύτερη-και πιο δυνατά μετά τα 24-25 μου. Είναι μία υπέροχη σχέση η φιλία. Δεν είναι εύκολο να την επιτύχεις, αλλά εάν το καταφέρεις-γιατί στη ζωή δεν μπορούμε να έχουμε πάρα πολλούς πραγματικούς φίλους-είναι κάτι μαγικό! Σήμερα αισθάνομαι πλήρης πια σε αυτό το κομμάτι.
-Τι σε έκανε να κοινωνικοποιηθείς περισσότερο στη ζωή σου;
-Η ίδια η ζωή. Θα σου έλεγα μάλιστα ότι την εφηβεία μου ίσως και να την έζησα λίγο μεγαλύτερη: Βγήκα τότε πάρα πολύ, διασκέδασα πάρα πολύ, έκανα-για τα δικά μου δεδομένα-αρκετές τρέλες. Υπάρχει και ένα θετικό σ αυτό: Το γεγονός ότι είχα πια ένα άλλο μυαλό, πιο ώριμο, για να τα διαχειριστώ όλα αυτά. Είμαι πολύ χορτασμένη. 
-Η επαφή σου με ψυχολόγο σε βοήθησε στο να ανακαλύψεις πολλά καινούργια στοιχεία της προσωπικότητας σου;
-Πολλά! Αρκετά από αυτά σου τα ανέφερα και προηγουμένως και αφορούν στον τρόπο που ζούσα και που θεωρούσα ότι ήταν ο φυσιολογικός: Ανακάλυψα για ποιο λόγο είμαι κλειστός σαν άνθρωπος, τις άμυνες μου, όλους τους μηχανισμούς μου-για ποιο λόγο αντιδρώ με συγκεκριμένο τρόπο σε δύσκολες καταστάσεις της ζωής μου ή ακόμη και γιατί δεν αντιδρώ όταν κάποιος μπορεί να με προσβάλει ή να μου μιλήσει άσχημα.
-Συνεχίζεις να μην αντιδράς όταν κάποιος σου μιλήσει άσχημα;
-Κάποιες φορές, ναι. Η πρώτη μου αντίδραση σε τέτοιου είδους καταστάσεις είναι να παγώνω και να μην λειτουργεί τίποτα. Με το χρόνο αυτό κάπως άλλαξε: Θα πάρω το χρόνο μου και, αν δεν απαντήσω αμέσως, θα απαντήσω αργότερα και θα συμπεριφερθώ πολύ ήρεμα.
-Αυτό σε βοηθάει στο να αντιμετωπίζεις και τις σκληρές κριτικές που γίνονται κατά καιρούς, σε σένα προσωπικά αλλά στη δουλειά σου;
-Η δουλειά αυτή είναι μία άλλη ψυχολογία, είναι σαν να κάνεις ψυχανάλυση από μία άλλη πλευρά. Είναι, όμως, έτσι αυτή η δουλειά-και αυτό είναι κάτι που μαθαίνεις μέσα στα χρόνια: Το γιατί γράφονται κάποια πράγματα, γιατί λέγονται. Και επίσης, η αλήθεια έχεις χάσει πια τόσο πολύ το νόημά της-αφού βγαίνει ο καθένας και λέει ό,τι θέλει-ενώ, πολλές φορές, πίσω από όλα αυτά κρύβονται πάρα πολλά, πολλοί λόγοι, πολλά συμφέροντα. Δεν μπαίνω πια στη διαδικασία να ασχοληθώ με όλα αυτά. Ούτε και να στεναχωρεθώ. Σε αυτά τα θέματα είμαι της άποψης ότι ο καιρός δείχνει πάντα την αλήθεια, ενώ όσοι λένε βλακείες θα τη βρουν μπροστά τους αυτή την αλήθεια.
-Ποτέ δεν σε είχαν στεναχωρέσει όλα όσα γράφονταν για σένα; 
-Παλαιότερα στενοχωριόμουνα. Αλλά, ξέρεις, όταν ζεις σε μία κλειστή κοινωνία όπως είναι η οικογένεια, το σχολείο και οι φίλοι, μαθαίνεις μ αυτούς, συνεννοείσαι, είσαι καλά μ αυτούς τους ανθρώπους, όταν υπάρξει κάποιο πρόβλημα το λες και το λύνεις, ενώ όταν ξαφνικά βγαίνουν κάποιοι άλλοι που δεν σε ξέρουν καν και λένε για σένα περίεργα πράγματα, τρομάζεις στην αρχή και λυπάσαι γιατί μέχρι τότε πίστευες πως όλα λειτουργούν όπως στην κλειστή κοινωνία στην οποία μεγάλωσες. Ε, δεν είναι έτσι. Άργησα να το μάθω αυτό, αλλά τώρα πια το έμαθα. 
-Κι είναι χαρακτηριστικό πια ότι σε κάθε συνέντευξη-του οποιουδήποτε προσώπου-κάπου θα υπάρχει και μία ερώτηση «πείτε μας και τη γνώμη σας για τη Ζέτα Μακρυπούλια»…
-(γελάει) Στεναχωριέμαι γι αυτούς τους ανθρώπους που μπαίνουν σ αυτή τη διαδικασία να απαντήσουν, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι γι αυτό-ας κάνουν κάτι αυτοί που κάνουν τις ερωτήσεις.
-Ενώ ποτέ δεν απαντάς μέσω της νομικής οδού σε πολλά από τα δημοσιεύματα, πρόσφατα, μετά από κάποιο κείμενο του κυριακάτικου ενθέτου της εφημερίδας «Το Βήμα», αποφάσισες να προχωρήσεις σε αγωγή. Για ποιο λόγο;
-Όταν ένα δημοσίευμα γίνεται χυδαίο, θεωρώ πως πρέπει να ακολουθείται πλέον η νομική οδός. Και γι αυτό το έκανα. Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχουν κάποια όρια. Απ τη στιγμή που δεν μπορούν να τα βάλουν οι άλλοι, πρέπει να προσπαθήσω να τα βάλω εγώ η ίδια για μένα. Έχω μεγάλη κατανόηση σε αυτό το επάγγελμα, έχω μεγάλη κατανόηση και υπομονή σε όσα μπορεί να γράφονται αλλά, όταν ξεπερνούν τα όρια και προσβάλουν τόσο πολύ την προσωπική σου ζωή, πρέπει να ακολουθείς τη συγκεκριμένη οδό.
-Εσύ το αντιλαμβάνεσαι ότι «πουλάς», Ζέτα; Ότι είσαι μία από τις 4-5 γυναίκες στην Ελλάδα-και ίσως να λέω και πολλές-οι οποίες είτε σε περιοδικό δώσουν συνέντευξη, είτε σε τηλεοπτική εκπομπή βρεθούν, είτε ακόμη και σε μία εκδήλωση ή πρεμιέρα παρευρεθούν, αμέσως όλα αυτά αποκτούν έναν επιπλέον εμπορικό χαρακτήρα ανεβάζοντας πωλήσεις ή θεαματικότητες;
-Για να είμαι ειλικρινής, όλο αυτό το αντιλαμβάνομαι επιφανειακά. Ουσιαστικά, όχι. Και το βλέπω όταν θέλω να δουλέψω εγώ, όταν θα πρέπει να διαπραγματευτώ. Όχι, δεν έχω τον «αέρα» της γυναίκας που «πουλάει πάρα πολύ»-δεν είναι και ο χαρακτήρας μου τέτοιος.
-Δεν συνειδητοποιείς την υπεραξία του ονόματός σου;
-Όχι ουσιαστικά. Κι όταν θα πρέπει να το χρειαστώ αυτό ή να το «εκμεταλλευτώ» δεν το κάνω.
-Ενισχύει αυτό που λες και όσα ανέφερε πριν από λίγες μέρες ο Θέμος Αναστασιάδης στην Τατιάνα Στεφανίδου, πως «παρά τα όσα έχουν γραφτεί για τη Ζέτα, η Ζέτα ποτέ δεν διαπραγματεύτηκε την αμοιβή της στο “Dancing with the stars” του ΑΝΤ1»…
-Κοίτα, την διαπραγματεύτηκα τόσο όσο μπορούσα για τα δεδομένα της εποχής. Αν με ρωτάς, όμως, αν έκανα ντιβιντιλίκια του τύπου «εγώ είμαι αυτή και θέλω τόσα, αλλιώς “γεια σας”», όχι, δεν το έκανα αυτό. Κι ούτε θα το έκανα ποτέ! Προφανώς, γιατί δεν συνέβη ποτέ κάτι τέτοιο από τη μεριά μου ούτε όταν δεν είχαμε κρίση. Επειδή, λοιπόν, αντιλαμβάνομαι ότι είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα και επειδή βλέπω γύρω μου τι γίνεται, προτίμησα σε αυτή τη φάση να μην το πάρω προσωπικά. Το σκέφτηκα, πήρα το χρόνο μου και όλα πήγαν καλά. Απ την άλλη, όλα εκείνα που γράφτηκαν όλους αυτούς τους μήνες για μένα και την αμοιβή μου ήταν υπερβολές. Και το φοβερό είναι ότι γράφονταν προτού ακόμη συμβούν!
-Το γεγονός ότι είσαι σε σχέση μαζί με έναν άνθρωπο που τα γνωρίζει όλα αυτά λόγω δουλειάς, βοηθάει στον τρόπο που αντιμετωπίζεις όλες αυτές τις καταστάσεις αλλά και εσένα προσωπικά;
-Το ότι είμαι με έναν άνθρωπο που είναι μέσα σ αυτό το χώρο με βοηθάει πάρα πολύ, γιατί μπορεί να καταλάβει πάρα πολλά πράγματα, όπως αντίστοιχα κι εγώ, όσον αφορά στα ωράρια της δουλειάς, τις δυσκολίες, όλα αυτά τα διαδικαστικά. Και, ξέρεις, δεν είναι πολύ φυσιολογική η ζωή που ζούμε εμείς που δουλεύουμε σε αυτό το χώρο, γιατί οι ρυθμοί, οι απαιτήσεις και η έκθεση είναι πολύ μεγάλη. Όπως όλα τα ζευγάρια, έτσι κι εμείς, όταν έχουμε ένα θέμα-είτε θετικό είτε αρνητικό-το συζητάμε μεταξύ μας. Και ο καθένας λέει τη γνώμη του. Αυτό θα συνέβαινε ακόμη και αν κάναμε μία οποιαδήποτε άλλη δουλειά-κι είναι μία φυσιολογική εξέλιξη των ζευγαριών αυτή. 
-Γέλασες με το τρέιλερ της «Ακτής Πειραιώς» όπου ο Ζουγανέλης ρωτάει τον Μιχάλη «Κύριε Χατζηγιάννη, πότε θα παντρευτείτε;»;
-(χαμογελάει) Ναι. Γέλασα, γιατί είναι ωραίο να σατιρίζεται πια αυτό το πράγμα-όπως και στα «Βαφτίσια» υπάρχει κάτι αντίστοιχο. Και μ αρέσει που κι εμείς οι ίδιοι έχουμε την άνεση να το σατιρίσουμε όλο αυτό. Νομίζω ότι αυτό δείχνει προς τα έξω ότι το έχουμε χειριστεί με όλους τους τρόπους, ε, ας το διασκεδάσουμε κιόλας. Είναι δυνατόν να υπάρχει πάντα η ίδια συγκεκριμένη ερώτηση;
-Θα έκανες ποτέ παιδί χωρίς να έχεις προηγουμένως παντρευτεί;
-Ναι. Θα το έκανα. Μπορεί, όμως, μετά να έκανα και το γάμο. Θέλω να πω, ότι ο γάμος δεν είναι προϋπόθεση για να κάνω παιδί. Και δεν έχω στο μυαλό μου αυτή την ιεραρχία που λέει πως το να θέλει κάποιος να κάνει παιδί θα πρέπει προηγουμένως να έχει παντρευτεί, όπως συνέβαινε παλιά.
-Έχεις προδοθεί από ανθρώπους στη ζωή σου, Ζέτα;
-Φυσικά και έχω προδοθεί! Από κάποιους που το περίμενα και από άλλους που δεν το περίμενα. Και δεν με έχει ενοχλήσει αυτό από ανθρώπους που δεν έχω απαιτήσεις από εκείνους-έχω μάθει ότι η κοινωνία μας είναι τέτοια-, αλλά με έχει πειράξει πάρα πολύ όταν αυτό γίνεται σε φιλικό επίπεδο, από ανθρώπους στους οποίους έχω επενδύσει, στους οποίους έχω εκμυστηρευτεί πράγματα.
-Περισσότερο απ το ερωτικό κομμάτι;
-Ερωτικά δεν νομίζω να έχω προδοθεί ποτέ. Ή τουλάχιστον δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Σε φιλικό, όμως, επίπεδο θυμάμαι γιατί δίνω μεγάλη βάση στη φιλία και, όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, εμένα με πονάει πάρα πολύ.  
-Έχεις μετανιώσει για σχέσεις που έκανες στο παρελθόν;
-Όχι. Είναι πολύ βαριά κουβέντα αυτή. Οι επιλογές που κάνουμε δεν γίνονται ερήμην μας. Τις κάνουμε και πρέπει να γνωρίζουμε κάποια στιγμή γιατί κάνουμε κάποιες σχέσεις-πάσης φύσεως σχέσεις. 
-Πιστεύεις στο «για πάντα» στις σχέσεις;
-Όταν ήμουν μικρή, ναι. Είχα αυτό το ρομαντισμό και πίστευα ότι έτσι είναι τα πράγματα. Αργότερα, κατάλαβα ότι δεν είναι έτσι και, πολλά από αυτά που ζούμε, δεν κρατάνε για πάντα. Ωστόσο, δεν μου έχει φύγει ο ρομαντισμός και εμένα μου αρέσει αυτό το «για πάντα». Απλώς, αυτό δεν τυχαίνει με όποιον άνθρωπο γνωρίσεις. Αυτό θα σου τύχει μία φορά-και αν.   
-Πως είναι η καθημερινότητά σου όταν δεν δουλεύεις;
-Έχω μία πολύ απλή και νορμάλ καθημερινότητα-γι αυτό ίσως και επιδιώκω μία στο τόσο να απέχω για να κάνω και αυτή τη ζωή. Κάνω ό,τι κάνουν όλοι: Ψωνίζω για το σπίτι μου, μαγειρεύω, φτιάχνω πράγματα στον κήπο μου, διαβάζω, ακούω μουσική, πάω εκδρομές με φίλους, βλέπω συχνότερα την οικογένειά μου.
-Τι σου αρέσει να μαγειρεύεις;
-Σχεδόν τα πάντα. Τελευταία έφτιαξα φρικασέ (χαμογελάει).
-Πότε συνειδητοποίησες πρώτη φορά ότι είσαι πολύ όμορφη, Ζέτα;
-Αυτό είναι κάτι που έρχεται φεύγει σε μένα. Υπάρχουν μέρες που ξυπνάω και δεν νιώθω και πολύ όμορφη. Όταν, όμως, μία γυναίκα φτιαχτεί, περιποιηθεί τον εαυτό της, θα νιώσει όμορφα-έτσι κι εγώ, με τον ίδιο τρόπο, νιώθω όμορφα.
-Κλαις εύκολα;
-Όχι. Δεν μου αρέσει να κλαίω πολύ. Κλαίω, όμως, εύκολα σε ταινίες.
-Διαφορετική εικόνα είχα για σένα…
-Μόνη μου μπορεί να κλάψω. Αλλά, αν έχω συντροφιά, όχι. Γενικά, είναι κάτι που το αποφεύγω από πολύ μικρή. 
-Είναι άμυνα αυτό;
-Ε, βέβαια! Δεν είναι καλό, δεν στο λέω για θετικό, γιατί πρέπει να ξεσπάει ο άνθρωπος κάποια στιγμή, με όλους τους τρόπους. Ευτυχώς, όμως, δεν μου χει συμβεί κάτι κακό τελευταία για να χρειαστεί να κλάψω.
-Σε προσωπικό επίπεδο τι φιλοδοξίες έχεις;
-Να συνεχίσω να είμαι καλά, όπως είμαι τώρα.
-Είναι το ιδανικό αυτή η ισορροπία που έχεις αυτή την περίοδο-και σε προσωπικό αλλά και σε επαγγελματικό επίπεδο; Είναι αυτό που πάντα ήθελες και αυτό που θα ονόμαζες «απόλυτη ευτυχία»;
-Φοβάμαι όλες αυτές τις εκφράσεις. Το να μην σου πως «είμαι ευτυχισμένη» μου κάνει αχαριστία γιατί είμαι πραγματικά ευτυχισμένη, αλλά και το να το πω μου κάνει και λίγο γρουσουζιά, το φοβάμαι. Επειδή ξέρω, όμως, ότι είναι πολύ δύσκολο πράγμα στη ζωή το να βρεις ανθρώπους που να σε ισορροπούν και να σου φέρνουν ευτυχία, το εκτιμώ τόσο πολύ που το ζω, που φοβάμαι μην το χάσω.
-Μια και είναι η περίοδος τέτοια, έχεις πολλές όμορφες Χριστουγεννιάτικες και Πρωτοχρονιάτικες αναμνήσεις απ τη ζωή σου;
-Οι τελευταίες μου δύο Πρωτοχρονιές ήταν πάρα πολύ ωραίες! Επειδή, γενικά, με τις γιορτές αυτές είχα λίγο «τσακωθεί» τα τελευταία χρόνια, χαίρομαι που, δύο χρόνια τώρα, μου ξύπνησε πάλι αυτό το υπέροχο κλίμα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Μου άρεσε πολύ που μάζεψα φίλους στο σπίτι μου, που άλλαξα το χρόνο με την οικογένειά μου και με αγαπημένα μου πρόσωπα... Ξανάζησα τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά και αυτό μου άρεσε πολύ. 
-Ο Μιχάλης ήταν ο κύριος λόγος που σου ανέτρεψε την ψυχολογία που είχες πιο παλιά για τις γιορτές;
-Ναι. Το ότι ήμασταν μαζί. Αυτός ήταν ο κυριότερος, μην γελιόμαστε.

Η διατροφή της Ζέτας:

«Θα χαρακτήριζα άστατη τη διατροφή μου. Δεν είναι “πειθαρχημένη” και “στρατιωτική”, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν μπορώ να ζω τη ζωή μου “στρατιωτικά”. Δεν είμαι τέτοιος τύπος. Μπορεί να ακολουθώ κάποιους διατροφικούς κανόνες ανά διαστήματα, αλλά όχι για πάντα. Αυτό το έχω παρατηρήσει κυρίως όταν δουλεύω-σε αυτές τις περιόδους δεν μπορώ να ακολουθήσω σωστή διατροφή, λόγω κυρίως του ωραρίου που πρέπει να ακολουθώ. Σκέψου ότι τελειώνουμε αργά το θέατρο και επομένως θα φάω αργά το βράδυ. Ωστόσο, όσο βλέπω ότι είμαι εντάξει δεν ανησυχώ. Άμα δω όμως ότι έχω πάρει κανά δυο κιλά, εκεί μπορεί να μαζευτώ για κανά μήνα», αναφέρει η Ζέτα η οποία σήμερα ζυγίζει 57 κιλά και έχει ύψος 1.71, ενώ μιλάει και για τη διατροφή που ακολουθεί συνήθως μία τυπική μέρα: «Το πρωί θα φάω ένα τοστ, μετά μπορεί να μείνω αρκετές ώρες χωρίς να φάω κάτι-και αυτό είναι μεγάλο λάθος, δεν το συνιστώ σε κανέναν, γιατί πρέπει να τρώμε κάθε τρεις ώρες-θα φάω μετά μία σαλάτα, αν είμαι πριν από το θέατρο, ώστε να έχω φάει κάτι ελαφρύ και το βράδυ θα εξαρτηθεί από το τι θα έχω ήδη μαγειρέψει κατά τη διάρκεια της μέρας. Ένα κυρίως γεύμα πάντως σίγουρα περιλαμβάνεται στη διατροφή μου. Προτιμώ πάντως να μαγειρεύω η ίδια, σπάνια παραγγέλνω απ έξω. Εξάλλου, μου αρέσει πολύ η μαγειρική», καταλήγει. 
Δημοσίευση στο "Omikron" Κύπρου, τον Δεκέμβριο του 2012. Οι φωτογραφίες είναι της Ρούλας Ρέβη. 

ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ: "ΓΡΑΨΕ «ΧΑΡΟΥΛΑ», ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ"

Δεν συνέβη μόνο σ εμένα: Πρώτα ακούσαμε τραγούδι της Χαρούλας και μετά αρθρώσαμε την πρώτη μας συλλαβή, πρώτα πονέσαμε με τα δικά της βιώματα και μετά ψάξαμε το δικό μας τσιρότο στα τραύματα που αιμορραγούσαν, πρώτα σπαράξαμε στη φωνή του «Όλα σε θυμίζουν», του «Όταν πίνει μια γυναίκα», του «Αν πεθάνει μια αγάπη», και μετά μας ήρθε απότομα-σαν κουνουπίδι στο κεφάλι-αυτό που η ίδια είχε πει κάποτε «αρρώστια του έρωτα». Νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που η Χαρούλα-αν και μόνη-αισθάνεται πολύ ευτυχισμένη, πολύ καλά με το μέσα της, πολύ όμορφα. Ίσως να είναι και η πρώτη φορά που ένας δικός της στίχος, το «είναι σκληρό για μια γυναίκα να ναι μόνη», να αναιρεί σήμερα έναν παλιό εαυτό που κουβαλούσε λίγα χρόνια πριν, να μηδενίζεται από μόνη της το χρόνο και να ξεκινά το κοντέρ απ την αρχή. Η συνάντηση μου μαζί της είχε κάτι από τις παλιές κασέτες που ξανακούς και σου ρχονται ξαφνικά στον καταγραφέα της μνήμης όσα παλιά έζησες μ αυτές, σαν τραγούδι που περιγράφει περιστατικά και πολύ προσωπικές ιστορίες στη διαπασών. Δεν της αρέσουν οι φιλοφρονήσεις, δεν της αρέσουν τα «μπράβο», σιχαίνεται τις κολακείες. Προλαβαίνω να της πω μόνο αυτό που μου είπε σε ανύποπτο χρόνο ο Αλέξανδρος Ρήγας και βάζει τα γέλια: «Όποιος δεν αγαπάει τη Χαρούλα, δεν είναι καλός άνθρωπος!». Με κρατάει απ τη μέση, μου λέει πως πρέπει να καθίσω μετά να φάμε κατιτίς, και όλο κοιτάει το κεφάλι μου προς τα πάνω να δει πόσο ψηλώνουν τα σημερινά παιδιά, «σαν τον Μάνο της». Όταν έφυγα απ την πλατεία Προσκόπων-δύο ώρες μετά-, δεν μπορούσε η καρδιά μου να μην μαζεύει θρύψαλα, αλλά επιτρέψτε μου να μην μεταφέρω ούτε ίχνος προσωπικού μελοδραματισμού στη σημαντικότερη εν ζωή τραγουδίστρια της Ελλάδας. Το λέει άλλωστε και η ίδια: «Δεν νιώθω θλίψη, μα μου χει λείψει, το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τυχαία, δεν νιώθω θλίψη, μα μου χει λείψει, το λάγνο ψέμα σου που τα κανε όλα ωραία…».

-Τι μουσική ακούτε στο σπίτι σας;

-Ότι μπορείτε να φανταστείτε. Ακούω μουσικές απ' όλο το κόσμο, ακούω κλασσική μουσική, μουσική που σου κάνει παρέα. Ακούω διάφορες μουσικές, δεν μπορώ να συγκεκριμενοποιήσω κάποια. 

-Αν σας έρθει η επιθυμία να βάλετε στο CD player σας μια παλαιότερη δουλειά σας, ποια θα βάζατε;

-Συνήθως δεν ακούω δικά μου τραγούδια. Αλλά όταν κοιτάζω προς τα πίσω συνήθως ακούω τραγούδια που δεν έχουνε παιχτεί πολύ, που δεν τα έχω φθείρει κι εγώ με τις πολλές εκτελέσεις. 

-Μπορεί να φθαρεί ένα τραγούδι με τη συνεχή επαφή με το κοινό;

-Ναι, πιστεύω ότι μπορεί να φθαρεί. Μπορεί να πει ο κόσμος στους καλλιτέχνες «όχι άλλο πια, μας έχει κουράσει αυτό».

-Νιώσατε ποτέ αμήχανα ή άβολα γι' αυτή τη μεγάλη φήμη που κουβαλάτε, κυρία Αλεξίου;

-Μερικές φορές η δημοσιότητα σου ξεπερνάει τον άνθρωπο και τις ανάγκες του-συναισθηματικές και ψυχολογικές-και γίνεται λίγο βορά  για τα θηρία. Εγώ αισθάνομαι πια ότι δεν θέλω να ζω αυτό το πράγμα, και θέλω να πιστεύω ότι έχω το μέτρο να αποτραβιέμαι και να μην αφήνω τον εαυτό μου να καταναλώνεται πάρα πολύ. 

-Ποια είναι αυτά τα θηρία;

-Το σουξέ είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για έναν καλλιτέχνη. Το σουξέ μπορεί να σε οδηγήσει σε συμπεριφορές που δεν έχουν να κάνουν με την καλλιτεχνία  παρά μόνο με την προβολή και την επιβολή σου σαν πρόσωπο μέσα στα media και μέσα στον καλλιτεχνικό χώρο. Από εκεί και πέρα, τα media μπορούν να κατασπαράξουν έναν άνθρωπο τη στιγμή που έχει επιτυχία ειδικά αν αφορά τον πολύ κόσμο. Μετατρέπεται σε ένα πρόσωπο το οποίο «απασχολεί» και θέλουν να το εκμεταλλευτούν.

-Νιώσατε εσείς στο παρελθόν να πέφτετε στην παγίδα των σουξέ;

-Επειδή έχω κάνει πολλές επιτυχίες στη ζωή μου, αναγκαστικά έχω μπει κι εγώ σ αυτή την παγίδα, αλλά θέλω να πιστεύω ότι το έχω κάνει με μέτρο. Την ίδια στιγμή ένοιωθα προσγειωμένη και  ήξερα ότι αυτό είναι κάτι που θα περάσει γρήγορα. Έχει να κάνει μόνο με τη δεδομένη χρονική στιγμή που συμβαίνει. 

-Ποιες θεωρείτε αποτυχίες σας;

-Είναι πολύ σχετικό αυτό.Υπάρχουν πράγματα περισσότερο επιτυχημένα και άλλα που είναι λιγότερο επιτυχημένα-και δεν μιλάω φυσικά για θέμα πωλήσεων.

-Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο πως λειτουργείτε; Ανασυντάσσεστε; Σκέφτεστε το επόμενο βήμα; Ή απλά θεωρείτε ότι είναι κι αυτό μέρος μιας πορείας;

-Το δεύτερο σκέφτομαι περισσότερο. Δεν νιώθω την αγωνία να κουκουλώσω ένα λάθος, γιατί εμένα το κριτήριο μου για να κάνω τραγούδια είναι το ίδιο: Να βρω ωραία τραγούδια να τραγουδήσω άλλοτε πιο σύνθετα άλλοτε πιο απλά. Δεν έχω στόχους που μοναδική πρόθεση τους έχουν την προβολή ή τη μεγάλη επιτυχία. 

-Όταν θέλετε να απομακρυνθείτε από το πολύ κόσμο τι κάνετε; Πού πάτε;

-Μένω στο σπίτι μου. Το σπίτι είναι η καλύτερη φωλιά του κάθε ανθρώπου. Όταν ένας καλλιτέχνης δεν θέλει να επικοινωνήσει, μπορεί να τα καταφέρει μια χαρά μένοντας απλά στο σπίτι του. 

-Ο κόσμος όταν σας βλέπει στη σκηνή έχει την αίσθηση ότι είστε μια βαθιά εσωστρεφής και μοναχική γυναίκα. Αυτό είστε τελικά;

-…Θα με βάλετε σε σκέψεις. Νομίζω είμαι και μοναχική και εσωστρεφής. Όχι πολύ μοναχική, αλλά είμαι. Επειδή η δουλειά μας έχει να κάνει με την προβολή και την έκθεση-ανεβαίνεις σε μία σκηνή και έχεις χιλιάδες κόσμου από κάτω με αποτέλεσμα να εκτίθεσαι συνεχώς-ζητάς κάποια στιγμή να αποτραβηχτείς, να ησυχάσεις μέσα σου, να κοιτάξεις την ψυχή σου και να γιατρέψεις αυτή τη φθορά που εν τω μεταξύ έχει συμβεί με την πολύ έκθεση. Ζητάς να ξαναβγείς όταν θα έχεις την όρεξη και την διάθεση να επικοινωνήσεις και πάλι με τον κόσμο.

-Υπάρχει ένας στίχος στο Βύσσινο που λέει «Μια κόντρα την είχα για τη μοναξιά, για φίλη την είχα πριν χρόνια αγκαλιά». Μπορεί να γίνει φίλη μας η μοναξιά, κυρία Αλεξίου;

-Εγώ δεν θέλω να την κάνω φίλη μου την μοναξιά. Δεν μ' αρέσει. Η μοναξιά είναι αρρώστια. Βεβαίως την νιώθουμε πολλές φορές αλλά παλεύουμε στη ζωή μας να τη διώξουμε, να μη τη κάνουμε φίλη μας. Βεβαίως και περνάμε μοναξιές σε διάφορες φάση της ζωής μας γιατί είμαστε άνθρωποι, γιατί είμαστε ευάλωτοι, αλλά δεν πρέπει αυτή να γίνεται φίλη μας. Μοναξιά βέβαια μπορείς να ζήσεις ακόμα και όταν βρίσκεσαι μέσα σε πολύ κόσμο. Πάντοτε θα μας λείπει και θα αναζητάμε την αδελφή ψυχή με την οποία θα μοιραστούμε τη ζωή μας και θα επικοινωνήσουμε, γι' αυτό είναι πολύ σοβαρό να διαλέγει κανείς προσεκτικά τους φίλους του, να διαλέγει τις παρέες του. 

-Πως καταλαβαίνετε ότι ήρθε η μαγική στιγμή για να γράψετε και πάλι δικά σας τραγούδια;

-Όταν αρχίζω να κοιτάω την κιθάρα μου. Ποτέ δεν ξέρω όμως πραγματικά πώς έρχεται αυτή η στιγμή. Μπορεί να ακούσω το τραγούδι ενός άλλου ανθρώπου και να εμπνευστώ. Όταν συμβαίνει αυτό είναι μια φωτεινή στιγμή. Νιώθεις μέσα σου να γεννιέται ένα φως.

-Υποθέτω ότι για να γεννηθεί αυτό το φως χρειάζεται τη σιωπή και τη μοναξιά για την οποία λέγαμε προηγουμένως...

-Ναι, πρέπει να είσαι λίγο μακριά από τα φώτα για να γίνει αυτό. Αλλά, να σας πω κάτι; Είμαι τραγουδίστρια και χαίρομαι τα τραγούδια που γράφουνε οι συνθέτες και οι στιχουργοί που έχω τραγουδήσει. Μπορώ να απολαμβάνω το τραγούδι σαν τραγουδίστρια, δεν μου λείπει το ότι εγώ η ίδια δεν γράφω τραγούδια. Όποτε το 'χω κάνει μου έχει δώσει χαρά, όποτε είχα έμπνευση και έκανα τραγούδια ήτανε πάρα πολύ καλό αυτό για μένα, αλλά δεν είναι κάτι που με βασανίζει. Δεν λέω «αμάν πρέπει να γράψω τώρα και τα δικά μου τραγούδια».

-Αυτό δεν σας άγχωσε ποτέ;

-Όχι, η αγωνία μου είναι να γίνονται ωραία τραγούδια ακόμα κι αν δεν τα λέω εγώ. 

-Τι είναι αυτό το αλτρουιστικό που μου λέτε τώρα;

-Το ξέρω, ακούγεται λίγο αλτρουιστικό αυτό, αλλά ας γίνονται ωραία τραγούδια και ας τα λένε άλλοι. Ένα καλό τραγούδι κάνει καλό σε όλους. Μία καλή σύνθεση, ένας καλός στίχος κάνει και τους άλλους  να θέλουν να κάνουν ωραία πράγματα. Όταν σε μια εποχή αισθάνεσαι ότι βουλιάζει το τραγούδι και ότι δεν υπάρχει έμπνευση τότε αυτό επηρεάζει όλους τους δημιουργούς, ενώ όταν  βγει μια δουλειά και ξεχωρίσει-θα έχει φως και θα έχει να πει πράγματα-τότε θα επηρεάσει και τους άλλους. Η άμυλα και ο ανταγωνισμός μας κάνει καλό.

-Ποιο τραγούδι ακούσατε σήμερα το πρωί και σας έκανε καλό;

-Σήμερα το πρωί συμπτωματικά άκουσα τις νέες ενορχηστρώσεις μου για τις συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής, που μου έστειλε ο συνεργάτης μου ενορχηστρωτής Κώστας Παπαδούκας που ζει στη Γαλλία και δουλεύει εκεί.

-Με ποια μεταμόρφωση τραγουδιού χαρήκατε περισσότερο;

-Με το «Όλες του κόσμου οι Κυριακές»!

-Λάμπουν στο πρόσωπο σας;

-Μακάρι!

-Ο τελευταίος στίχος που γράψατε τι λέει;

-Έχω φυλαγμένες κάποιες σημειώσεις, κάποια στιχάκια στο συρτάρι.

-Θα μου χαρίσετε ένα;

-Τα φυλάω σαν χρυσάφι γιατί κάποια στιγμή το όνειρό μου είναι να κάνω τραγούδια που θα τα ακούνε παιδιά.

-Αυτός θα είναι ο επόμενος σας δίσκος;

-Δεν ξέρω ακόμη. Μακάρι. Έχω πολλά πράγματα να κάνω μέσα στο 2007. Μετά από το Μέγαρο Μουσικής θα γίνει ένα αφιέρωμα στο Μάνο Λοίζο και το καλοκαίρι θα τραγουδάω αυτά τα τραγούδια. Θα χαιρόμουν πολύ να έρθω και στην Κύπρο να τα παίξω αυτά. Μόνο Μάνο Λοίζο.

-Ποια ανάγκη σας ώθησε να φτιάξετε ένα δίσκο με παραδοσιακά τραγούδια;

-Τα παραδοσιακά τραγούδια είναι ένα κομμάτι της καριέρας μου, της μέχρι τώρα δουλειάς μου και της ζωής μου αν θέλετε. Τα πρώτα μου ακούσματα ήταν παραδοσιακά τραγούδια, και έχω ξανακάνει τέτοια τραγούδια, αυθεντικά όμως. Ήθελα λοιπόν να δώσω στο κόσμο και τους συνθέτες αυτούς-που σήμερα γράφουνε παραδοσιακά τραγούδια-ακούσματα που βασίζονται στην παράδοση μας. Από αυτούς τους συνθέτες, ο Μάκης Σεβίλογλου και ο Θοδωρής Παπαδόπουλος είναι δημιουργοί και μουσικοί που ασχολούνται με αυτό το είδος της μουσικής. Η ανάγκη μου λοιπόν ήτανε να πω ότι εξακολουθεί να υπάρχει αυτό το τραγούδι σήμερα και μπορεί να εκφραστεί με ένα νέο λόγο, με ένα σημερινό στίχο, όπως και έγινε.

-Τι εισπράξετε εσείς από την τωρινή επαφή σας με την παραδοσιακή μουσική;

-Το δέσιμο μου με την χώρα μου, την ανάγνωση της γλώσσας μου. Αυτή τη δουλειά την αγκάλιασε ο κόσμος που σημαίνει ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αγαπάνε αυτό το είδος μουσικής, αν και ζούμε σε μια εποχή που δεν προωθείται πολύ αυτό το τραγούδι και δεν τολμάει κανείς να κάνει τέτοια τραγούδια.

-Γιατί δεν προωθείται σήμερα αυτό το τραγούδι;

-Γιατί δεν είναι της μόδας.

-Όταν ξεκινούσατε να κάνετε αυτό το δίσκο είχατε έστω μια μικρή αμφιβολία ότι αυτός ο ήχος ίσως να μην έχει απήχηση σήμερα;

-Μετά από τόσα χρόνια στον χώρο αυτό – μέσα στην μουσική – εκείνο που αφήνω να με καθοδηγεί είναι η αγάπη μου για το τραγούδι και η ευαισθησία που έχουν τα τραγούδια. Δεν γίνεται πάντα να παίζουμε το παιχνίδι της εμπορικότητας και να σκεφτόμαστε μόνο πόσο μπορεί να πουλήσει μια καινούρια μας δουλειά. Ναι, ήταν αρκετά τολμηρό το εγχείρημα αλλά δεν χρειάζεται να έχουμε πάντοτε στο νου μας τις πωλήσεις.

-Κάποιοι θα έλεγαν ότι η Χαρούλα-αυτό το τεράστιο κεφάλαιο στο ελληνικό τραγούδι-μπορεί πια να δημιουργεί και να τραγουδά  εκ του ασφαλούς: Όποιο cd και να βγάλει θα έχει υψηλές πωλήσεις…

-Αισθάνομαι ότι έχω την υποχρέωση να ασχολούμαι πιο πλατιά με το τραγούδι και να δίνω χώρο-όσο περνάει από το χέρι μου-σε όλες τις περιοχές του τραγουδιού, να βρίσκουν τη φωνή τους όλες οι μουσικές και όχι να έχουμε στόχο μόνο το τι περνάει σήμερα. Είναι υποχρέωση όλων των καλλιτεχνών να το κάνουν αυτό.

-Ο Μάνος που είναι 24 χρονών τι σας είπε όταν άκουσε αυτά τα τραγούδια;

-Ο Μάνος ξεχώρισε κάποια απ' τα τραγούδια που του άρεσαν, και μου είπε-μια και δεν είναι η μουσική που ακούει αυτός σαν νέος άνθρωπος-ότι χάρης σ εμάς τους πιο παλιούς και καταξιωμένους κάνουμε και τους νεότερους να μαθαίνουν από τη παραδοσιακή μας μουσική.

-Δεν σκεφτήκατε ότι το νεανικό κοινό-το οποίο είχατε πλησιάσει με προηγούμενες δουλειές σας-θα ήταν δύσκολο να προσεγγιστεί με ένα τέτοιο cd;

-Βεβαίως το είχα σκεφτεί, αλλά δεν μπορώ να σκέφτομαι κάθε φορά ένα ειδικό κοινό  για να απευθύνω τη δουλειά μου. Είναι χρέος του κάθε καλλιτέχνη να καταπιαστεί με το πολιτισμό του, τον πολιτισμό της μουσικής της χώρας του. Σίγουρα κάτι θα μείνει από αυτό που κάνεις και στους νεότερους. Ούτε καταπιεστικά θέλησα να προωθήσω αυτή τη δουλειά και να κάνω πλύση εγκεφάλου σε κανέναν, γι αυτό και άφησα τα τραγούδια να λειτουργήσουν ως τραγούδια με την τρυφερότητα τους, την ευρηματικότητα τους στους στίχους και στους ρυθμούς τους. Σίγουρα υπάρχει ένα κοινό-και από τους νέους ανθρώπους- που το δέχτηκαν αμέσως αυτό.

-Εντύπωση επίσης προκαλεί το ότι δεν «αξιοποιήσατε» τα media για την προώθηση αυτού του CD-ελάχιστες είναι οι συνεντεύξεις σας που βρήκα για την προώθηση αυτής της δουλειάς-και αν δεν κάνω λάθος δεν έχετε κάνει καν βιντεοκλίπ κάτι που συνηθίζατε στο παρελθόν.

-Κοιτάξτε, μπορούμε να έχουμε μία συγκεκριμένη συμπεριφορά που αρμόζει στην κάθε δουλειά και να είναι κάθε φορά διαφορετική. Στόχος μου και στην απονομή του διπλού πλατινένιου στην οποία ήρθατε ελάχιστοι δημοσιογράφοι-γιατί εγώ ήθελα να παρευρίσκονται όσο το δυνατόν πιο λίγοι άνθρωποι-ήταν, οι δημιουργοί αλλά και εγώ, να έχουμε στο μυαλό μας μόνο την αποδοχή του κόσμου.

-Νιώσατε να μπαίνετε ποτέ σε αυτό το παιχνίδι των media; Μετανιώσατε ποτέ για τηλεοπτικές σας εμφανίσεις, για συνεντεύξεις ή για επαφές σας με δημοσιογράφους που είχατε στο παρελθόν;

-Το θέμα δεν είναι να σας πω αν έχω μετανιώσει. Σίγουρα όλοι οι καλλιτέχνες έχουμε κάνει κάποιες κινήσεις που κοιτάζοντας μετά προς τα πίσω και κρίνοντας τις, λέγαμε ότι αυτό μπορούσε να μην είχε γίνει γιατί δεν το χρειαζόμουνα. Τη συγκεκριμένη, όμως, στιγμή που κάνεις κάτι προκειμένου να επικοινωνήσεις τη δουλειά σου, το έχεις ανάγκη, έχεις ανάγκη να μάθει ο κόσμος αυτό που έχεις κάνει και κοιτάς να βρεις όσο το δυνατό τους πιο σωστούς τρόπους, που να είναι ταυτόχρονα κοντά σ εσένα. Καμιά φορά αυτό μπορεί να σε ξεπεράσει και να σε πάει αλλού αλλά σημασία έχει η πρόθεση του καλλιτέχνη. Το «Βύσσινο» είναι μία δουλειά που δεν νομίζω ότι μπορεί να πηγαίνει σε ένα είδος life style τηλεόρασης και προβολής που αφορά άλλο είδος τραγουδιών.

-Το life style εσάς σας αγγίζει; Το πως θα ντυθείτε και το πώς θα εμφανιστείτε κάπου;

-Δεν έχω μπει ποτέ μέσα σε αυτό τον τρόπο σκέψης. Ποτέ.

-Γιατί εδώ και δύο χρόνια δεν εμφανίζεστε σε κάποιο νυχτερινό μαγαζί;

-Νομίζω ότι δεν έχω να πω κάτι περισσότερο απ' ότι έχω ήδη πει μέσα σ' αυτούς τους χώρους. Αισθάνομαι να φθείρομαι, αισθάνομαι να ζω μία ρουτίνα οπότε έχω πάρει την απόφαση να εμφανίζομαι λιγότερο και να κάνω δουλειές που να είναι πιο ειδικές. 

-Η έκδοση του «Βύσσινου» δεν θα ήταν μια τέλεια αφορμή για να φτιάξετε όπως εσείς το θέλετε-με μια παρέα-ένα δικό σας πρόγραμμα σε νυχτερινό μαγαζί;

-Δεν έχω σκεφτεί κάτι τέτοιο. Τώρα έτσι κι αλλιώς ετοιμάζομαι για τις εμφανίσεις μου στο Μέγαρο Μουσικής και όλη η προσοχή μου είναι στραμμένη εκεί.

 -Έχετε έρθει πολλές φορές στην Κύπρο, έχετε γράψει και ένα τραγούδι για μας (το «νανούρισμα του χελιδονιού»). Αλήθεια, υπάρχει κάτι που σας ενοχλεί όταν έρχεστε στο νησί;

-Η Κύπρος είναι ένας λατρεμένος χώρος, και επειδή είμαι καλοδεχούμενο άτομο αισθάνομαι πάντοτε σαν στο σπίτι μου. Είναι πολύ σπουδαίο να νιώθει ο καλλιτέχνης ότι τον αγαπάνε, ότι τον θέλουνε και ότι αρέσουν τα τραγούδια του. Δεν μπορώ να σας πω ότι με ενοχλεί κάτι στην Κύπρο.  Τώρα που το σκέφτομαι, υπάρχει κάτι που με ενοχλεί σε μένα όταν έρχομαι σ εσάς: Δεν μιλάω κυπριακά (γέλια). Α! Και παίρνω κάθε φορά τρία κιλά όταν κατεβαίνω.

-Υπάρχει κάτι που σας λείπει αυτή την εποχή, κυρία Αλεξίου;

-Όχι, δεν μου λείπει τίποτα.

-Αισθάνεσαι ευτυχισμένη;

-Βεβαίως.

-Δώστε μου μια ευτυχισμένη στιγμή που ζήσατε χτες...

-Αυτή τη περίοδο καμαρώνω τον γιο μου. Έχω ένα γιο που έκλεισε τα 24-πάει στα 25-και με προσέχει, με αγαπάει, με φροντίζει, τον καμαρώνω γιατί είναι πολύ δημιουργικός, είναι πολύ γλυκό παιδί και ξέρει τι θέλει. Τώρα βλέπω τον τρόπο που τον μεγάλωσα, παρόλο που δεν ήμουνα πάντοτε κοντά του λόγω της δουλειάς μου. Έλειπα αρκετό καιρό και έχω κι εγώ τις ενοχές της μάνας που δουλεύει, δεν είναι κοντά στο παιδί της, κι όλα αυτά. Βλέποντας την γλυκύτητα του και αυτόν τον αγαπημένο τρόπο  που έχει να επικοινωνεί με τους ανθρώπους, τον καμαρώνω. 

-Πρέπει να ένοιωθε πολύ άβολα που σας έκανε ο ίδιος την απονομή χτες...

-Ναι. Κι όμως, ο Μάνος διευθύνει την «Εστία» τώρα, και το κάνει πολύ σοβαρά. Έχει ταλέντο στην διοίκηση. Αγαπάει πάρα πολύ αυτό που διάλεξε να κάνει. Νιώθω πολύ ευτυχισμένη με το παιδί μου.

-Για το τέλος έχω ένα πρόβλημα, κυρία Αλεξίου: Δεν ξέρω πως να γράψω το όνομα σας στον τίτλο. Το σωστό λέει «Χάρις», αλλά εμένα πιο πολύ μ αρέσει το «Χαρούλα». Τι να βάλω;

-(γέλια) Γράψε Χαρούλα, δεν με πειράζει καθόλου. Ξέρω ότι για λόγους γραμματικής μας βολεύει πολύ περισσότερο το «Χαρούλα», αλλά είμαι ο ίδιος άνθρωπος και στα δυο ονόματα. Διαλέξτε εσείς πως θα το γράψετε.

-Ο Μάνος πως σας φωνάζει;

-Μαμά! 

Δημοσίευση στον "Φιλελεύθερο" της Κύπρου (ένθετο "Υστερόγραφο") το Φεβρουάριο του 2007, με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του cd της Xάρούλας Αλεξίου «Βύσσινο και νεράντζι», από τη Minos-EMI και την Estia. Ευχαριστούμε την κυρία Κατερίνα Παπαδοπούλου για τη συμβολή της στην πραγματοποίηση αυτής της συνέντευξης.