ΜΙΧΑΛΗΣ ΑΣΛΑΝΗΣ: "ΟΧΙ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ"

Ένας από τους κορυφαίους σχεδιαστές μόδας στην Ελλάδα των τελευταίων 40 χρόνων, μιλάει εξομολογητικά- και ιδιαίτερα συγκινητικά, κάποιες στιγμές-, για όλα όσα κρύβει τόσο περίτεχνα «ο λαμπερός κόσμος της μόδας» και η ψυχή των ανθρώπων που τόσα θυσίασαν για χάρη της.

Απέναντι από το γραφείο του, στον τρίτο όροφο του ατελιέ- σπιτιού του στου Ψυρρή, η Ακρόπολη φωτισμένη, οι κεραμιδένιες σκεπές από τα σπίτια της Πλάκας, μικρές πλατείες και δρόμοι σε μικρογραφία- μία άλλη Αθήνα, διαφορετική και τόσο μαγικά όμορφη όταν την κοιτάς από ψηλά. «Αυτή η εικόνα με εμπνέει», μου λέει ο Μιχάλης καθώς φοράει το καλό του κοστούμι για τη φωτογράφηση μας και δείχνοντας μου κάτι που ζωγράφισε τελευταία με τους χρωματιστούς του μαρκαδόρους. Παντού φωτογραφίες του: Από επιδείξεις μόδας αγκαλιά με διάσημα μοντέλα που «τώρα χαθήκαμε, να ναι όμως καλά», τη Μελίνα Μερκούρη, δύο προέδρους Δημοκρατίας, κάποιους ξένους δημοσιογράφους που έρχονταν για να καλύψουν το event και να πάρουν συνέντευξη από «τον Έλληνα σχεδιαστή που κατέκτησε τη μόδα στην Ελλάδα», φίλους του, ανθρώπους που κάποτε γνωρίζαμε με το μικρό τους όνομα και τώρα απλά σκεφτόμαστε «που να ναι ο τάδε; Τι να κάνει;». «Έζησες πολλά πράγματα!», του λέω, αλλά εκείνος κουνάει το κεφάλι του συγκαταβατικά. «Δεν βαριέσαι. Όλα αυτά είναι περαστικά. Μόνο η αγάπη μένει. Αλλά, μην είμαι και αχάριστος. Στη δουλειά μου οφείλω όλη μου την ύπαρξη! Παρά τις δυσκολίες που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό, λόγω της οικονομικής κρίσης».

-Πως βιώνεις αυτή τη δύσκολη περίοδο;

-Πότε καλά, πότε άσχημα, πότε είναι ανεβασμένο το ηθικό μου, πότε είναι κατεβασμένο, πότε λέω «θα τα καταφέρω», πότε λέω «δεν μπορώ άλλο», πότε σκέφτομαι «καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα για να παλέψω ακόμη περισσότερο, να αγωνιστώ», πότε μονολογώ «δεν αντέχω άλλο, δεν έχω άλλες δυνάμεις». Είμαι περίεργα. Η συναισθηματική μου κατάσταση δεν είναι σε ευθεία γραμμή, είναι σαν καρδιογράφημα.

-Ζούσες και παλιά τέτοιες κυκλοθυμίες;

-Ναι. Εγώ, δυστυχώς, μεγάλωσα με χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτό με ταλαιπώρησε πάρα πολύ στη ζωή μου. Για πολλά χρόνια. Ήμουν ένα παιδί με χαμηλή αυτοπεποίθηση που προσπαθούσα να κάνω κάποια πράγματα σε ένα πολύ δύσκολο και ανταγωνιστικό χώρο, να φανώ κι εγώ. Γιατί μόνο το ταλέντο μου είχα- ούτε λεφτά, ούτε ομορφιά για να μου ανοιχτούν πόρτες. Για να σου δώσω να καταλάβεις, η μαμά μου με έβλεπε που σχεδίαζα, μου έλεγε «πολύ ωραία αυτά που ζωγραφίζεις» αλλά, μετά από λίγο, μου μιλούσε για το γιο της γειτόνισσας που «σπουδάζει γιατρός». Αυτόν μου έφερνε ως παράδειγμα. Έπρεπε, λοιπόν, να αντλήσω δύναμη μόνο από μέσα μου για να προχωρήσω, γιατί το περιβάλλον μου δεν με βοηθούσε.

-Είναι αλήθεια ότι πουλάς το σπίτι της Μυκόνου, αλλά και αυτό του Λυκαβηττού;

-Είναι αλήθεια ότι πουλάω το σπίτι στο Λυκαβηττό, γιατί δυσκολευόμουν πάρα πολύ με τις μετακινήσεις μου, επειδή δεν οδηγώ εγώ ο ίδιος και έπρεπε συνεχώς να παίρνω ταξί. Αλλά το σπίτι της Μυκόνου δεν το πουλάω. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Για να καταλάβεις, όταν είχα το ατελιέ μου στο Κολωνάκι, προτού το καταστρέψουν μετά τα γνωστά επεισόδια που έγιναν στην περιοχή πριν από 3 χρόνια, έπαιρνα 4 φορές τη μέρα ταξί για να πάω και να φύγω από το σπίτι μου προς τη δουλειά μου. Ήταν άβολο για μένα όλο αυτό.

-Δεν το πουλάς, δηλαδή, «λόγω οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζεις»;

-Όχι. Και ευτυχώς. Αν και περνάω και εγώ οικονομικές δυσκολίες, όπως άλλωστε συμβαίνει πια σε όλες τις δουλειές. Εγώ πάντως, προσωπικά, έχω ρίξει τις τιμές στο 60%, γιατί ο κόσμος δεν αγοράζει πλέον όπως παλιά, έχει αλλάξει πολύ η κίνηση στην αγορά και πρέπει όλοι, με τον τρόπο μας, να βοηθήσουμε τα πράγματα να κινηθούν ξανά.

-Δεν μετανιώνεις που, όλα αυτά τα χρόνια, έβαλες την προσωπική σου ζωή σε δεύτερη μοίρα, σε σχέση με τη δουλειά σου;

-Τώρα τελευταία, στα 62 μου χρόνια, έχω αρχίσει και αναρωτιέμαι «μήπως έκανα λάθος;». Καμιά φορά, ξυπνάω το βράδυ στο σπίτι και αισθάνομαι τόσο απελπιστικά μόνος που δεν αντέχεται! Και τότε σκέφτομαι «για σκέψου να είχα μία ευτυχισμένη οικογένειά ή να είχα δυο παιδιά…Δεν θα ήταν ωραία;». Απ την άλλη όμως λέω, «σ αυτή την εποχή, με αυτή την κρίση, σε αυτή τη χώρα, με τόσο μεγάλο ποσοστό ανεργίας, δεν θα ήταν πολύ άσχημο αυτό γι αυτούς τους ανθρώπους;». Παρόλα αυτά, είναι πολλές φορές που μου λείπει η συντροφιά. Και στο λέω σε γενικό πλαίσιο- όχι μόνο για το ερωτικό κομμάτι. Δηλαδή, έχουν χαθεί πολλοί γνωστοί μου, πολλοί φίλοι, οι παρέες. Αλλιώς όμως είναι τα πράγματα όταν είσαι 20 χρόνων και αλλιώς όταν είσαι 62- έχεις άλλη διάθεση, άλλη ενέργεια, βγαίνεις πιο πολύ έξω, τρέχεις όλη μέρα, γελάς, είσαι πιο ξέγνοιαστος. Δυστυχώς, με το πέρασμα των χρόνων, όλα σκορπίζουν. Ωστόσο, υπάρχουν άνθρωποι στην ηλικία μου που έχουν διάφορα προβλήματα και εγώ λέω «δόξα τω Θεώ, κινούμαι, σχεδιάζω, δημιουργώ»- όλο αυτό με κρατάει ζωντανό.

-Σου λείπει ο έρωτας;

-Τώρα πια, όχι. Συνήθισα. Αν και δεν ήμουν ποτέ άνθρωπος του έρωτα- δεν τον κυνήγησα, δεν επεδίωξα να πετύχω σε αυτό το κομμάτι της ζωής. Εγώ ήθελα- και κυνήγησα- να τα καταφέρω στη δουλειά μου. Μάλλον λόγω στερήσεων από την παιδική μου ηλικία, λόγω του ότι ήμουν ένα φτωχό παιδί, ένα «τίποτα», ένας άνθρωπος που ήθελε να φτιάξει κάτι στη ζωή του, να τον δουν και να πουν «κοίτα, αυτός αγωνίστηκε και τελικά τα κατάφερε».

-Από πότε έχεις να ερωτευτείς;

-Ουουου πάνε πολλά χρόνια από τότε. Δεν θα ναι 40 χρόνια;

-Τι εννοείς; Στα 22 σου ερωτεύτηκες τελευταία φορά;

-Κάπου εκεί. Δεν με πείραζε, όμως, δεν με ενόχλησε ποτέ αυτό, γιατί μετά το συνήθισα να είμαι μόνος. Εγώ είχα ερωτευτεί τη δουλειά μου και αυτήν παντρεύτηκα.

-Έχεις αναθεωρήσει κάτι από τη ζωή σου;

-Όσα και να λες, σε αυτή την ηλικία που είμαι εγώ τώρα δεν μπορείς να την πας αλλού τη ζωή σου. Το κισμέτ προχωράει με αυτό τον τρόπο. Αυτό που θέλω τουλάχιστον εγώ είναι να παραμένω δημιουργικός, γιατί εγώ μόνο μέσα από τη δουλειά μου αντλώ πραγματική χαρά.

-Φοβάσαι τα γηρατειά;

-Είμαι γενναίος. Όταν, όμως, αρχίσω να σκέφτομαι ότι σε 10 χρόνια θα είμαι 72 και σε 20 θα γίνω 82, με πιάνει ένας τρόμος. Στα γεράματά μου πάντως, θα ήθελα να εγκατασταθώ στην Κύπρο. Αλήθεια στο λέω! Γιατί είμαι ο σχεδιαστής που έκανε τις περισσότερες επιδείξεις στην Κύπρο, με κορυφαία εκείνη που έγινε στο χώρο της Διεθνούς Εκθέσεως, στην οποία είχαν παρευρεθεί ο πρόεδρος Κληρίδης και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος. Επίσης, αν και με τους φίλους μου στάθηκα γενικά άτυχος, ευτύχησα να έχω δύο πολύ καλούς Κύπριους φίλους: Είναι η Δέσπω που ζει με την οικογένειά της στο νησί και ο Μάξιμος Μιχαηλίδης, ο οποίος δυστυχώς πέθανε πριν από λίγα χρόνια- ένας άνθρωπος εξαιρετικός, ένας οικογενειάρχης.

-Βιώνεις συχνά καταθλίψεις, Μιχάλη;

-Ναι…

-Γίνονται εντονότερες τελευταία;

-Όσο περνούν τα χρόνια, ναι. Δεν με ενοχλεί όμως.

-Θα έλεγες πως είσαι ευχαριστημένος από τη ζωή σου;

-(σκέφτεται για λίγο) Ξέρεις κάτι; Όχι, δεν είμαι ευχαριστημένος από τη ζωή μου. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν ήμουνα. Γενικά, δεν έζησα ευτυχισμένα χρόνια. Δεν τα απόλαυσα όλα αυτά: Τις επιτυχίες, τις μεγάλες επιδείξεις, την αναγνωρισιμότητα, τη διασημότητα. Όλα αυτά δεν τα ευχαριστήθηκα! Κι αν ξαναγεννιόμουνα, ξέρεις τι θα θελα; Θα ήθελα να γεννιόμουν πάρα πολύ όμορφος! Πολύ! Και με πολλά λεφτά. Τότε ίσως να μην χρειαζόταν καν να κάνω αυτή τη δουλειά.

-Τι διαφορετικό πιστεύεις ότι θα σου έδινε η ομορφιά στην εξωτερική σου εμφάνιση;

-Κακά τα ψέματα, όταν είσαι όμορφος παίρνεις πιο πολλή αγάπη από τους ανθρώπους. Ακούγεται ρατσιστικό αυτό, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. 

Δημοσίευση στο περιοδικό "Down Town Κύπρου", τον Ιούλιο του 2012.

ΠΑΟΛΑ: "ΟΤΑΝ ΕΝΙΩΘΑ ΟΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΦΥΓΩ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΕΡΩΤΑ, ΕΙΧΑ ΗΔΗ ΒΡΕΙ ΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ"

Όσοι ζουν στην Αθήνα τους τελευταίους μήνες, ξέρουν ότι η εικόνα της διασκέδασης, της «καλής νυχτερινής ζωής», των χρημάτων που έρρεαν σαν γάργαρο νερό ανάμεσα στα δεκάδες  πανέρια από γαρύφαλλα, στα ανοιγμένα μπουκάλια ουίσκι και στα «πρώτα τραπέζια πίστα», έχει αλλάξει σαρωτικά- ένας ανεμοστρόβιλος που κατέβασε μερικά από τα «πρώτα ονόματα» στον πάτο του «υπάρχει κρίση» και, αντίστοιχα, ανέβασε την, για κάποιους, «πλέμπα» και «λούμπεν κατάσταση» στην κορυφή των επιλογών του ελληνικού κοινού. Όσοι αναρωτήθηκαν τον τελευταίο καιρό «μα, ποια είναι τελοσπάντων αυτή η Πάολα που όλοι οι επιχειρηματίες τη θέλουν στα μαγαζιά τους; Ποια είναι η Πάολα που, σε όποια τηλεοπτική εκπομπή εμφανίζεται, εκτοξεύει την τηλεθέαση στο 40%; Ποια είναι η Πάολα που, για χάρη της, οι “ζημιές” στην πίστα ξεπερνούν κατά πολύ τους, μέχρι τώρα, “κλασάτους” τραγουδιστές;», αναγκάστηκαν να τη μάθουν και ίσως να αναθεωρήσουν πολλά από όσα θεωρούσαν δεδομένα μέχρι τότε για το υπάρχον «σύστημα». «Ξέρεις, ίσως άργησαν να με καταλάβουν κάποιοι άνθρωποι και, αν θέλεις, τον τελευταίο χρόνο έχει γίνει και μία καλλιτεχνική ψιλοξεκκαθάριση- ίσως και λόγω της οικονομικής κρίσης. Τα πράγματα έχουν μπει πλέον πιο σωστά στη θέση τους», μου λέει. «Κάποτε, άλλοι μπορούσαν πραγματικά να κάνουν αυτή τη δουλειά, κι άλλοι δεν μπορούσαν καθόλου. Παρόλα αυτά, όλοι μας δουλεύαμε. Ενώ τώρα δουλεύουν περισσότερο αυτοί που μπορούν να κάνουν καλύτερα αυτή τη δουλειά».

-Κι έτσι επιβιώνει το «original»;

-Αυτό θα έπρεπε να συμβαίνει πάντα. Κι είναι κάτι που γινόταν στην εποχή της μαμάς μου- που ήταν κι εκείνη τραγουδίστρια-, αλλά στην εποχή μου τα πράγματα, δυστυχώς, άλλαξαν. Τώρα, όμως, στο ξεκαθάρισμα, οι άνθρωποι μετράνε τα πάντα. Και, απ ότι φαίνεται, ο κόσμος αγαπάει το αυθεντικό. Αυτό δεν το λέω επειδή το λένε για μένα προσωπικά- προς Θεού-, το αναφέρω γιατί το πιστεύω.

-Πως αντιμετωπίζεις αποθεωτικά σχόλια που γίνονται για σένα ακόμη από την «άλλη πλευρά» του ελληνικού τραγουδιού, τον Σταμάτη Κραουνάκη για παράδειγμα, ή ακόμη και από το γεγονός ότι οι αδελφοί Κατσιμίχα έδωσαν την άδειά τους για να ερμηνεύσεις το «της αγάπης μαχαιριά»;

-Είναι τιμή μου να γίνονται αυτά. Αλλά είναι και τιμή μου το να έρθει ένας θαμώνας στο μαγαζί που τραγουδάω και να μου πει δυο όμορφα λόγια. Το ίδιο τιμητικά είναι και τα δύο.

-Δεν φοβάσαι μήπως ξεφύγεις με όλη αυτή την μαζική αποδοχή;

-Δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξω αυτό που είμαι με την επιτυχία, την αγάπη του κόσμου ή τα καλά λόγια. Δεν είναι στο χαρακτήρα μου να καβαλάω καλάμι, είμαι πολύ χαμηλών τόνων άνθρωπος. Επιπλέον, από μωρό, ήμουν η σταρ του χωριού μου. Και στο σπίτι μου και στη γειτονιά μου και στην οικογένειά μου, ήμουν πάντα «η σταρ» (γελάει). Απλά τώρα, βλέπω ότι η δουλειά μου εξελίσσεται.

-Από ποιο χωριό κατάγεσαι;

-Είμαι από τη Συκιά Χαλκιδικής. Πέρασα πολύ όμορφα παιδικά χρόνια, υπήρξα πολύ τυχερή σ αυτό. Νομίζω μάλιστα ότι δεν υπήρξε άνθρωπος που να έχει πάρει περισσότερη αγάπη απ ότι εγώ. Απλά, επειδή και οι δύο γονείς μου ήταν τραγουδιστές, υπήρχαν στιγμές που μου έλειπαν.

-Όταν ήσουν μικρή ήθελες να γίνεις τραγουδίστρια;

-Ήθελα να γίνω αθλήτρια! Ήμουν θαυμάστρια της Κομανέτσι. Τελικά, νίκησε το άλλο που είχα μέσα μου, το τραγούδι, αν και δεν το βγαζα συχνά μέχρι τότε προς τα έξω αυτό- μάλλον από αντίδραση επειδή το καναν οι γονείς μου.

-Επίσης, ποτέ δεν έκρυψες μέχρι τώρα ότι έχεις ρίζα από τους αθίγγανους.

-Ο μπαμπάς του παππού μου καταγόταν από την Αίγυπτο. Δεν ξέρω αν είναι τσιγγάνοι αυτοί.

-Αντιμετώπισες ποτέ ρατσισμό γι αυτή την μακρινή σου ρίζα;

-Όχι. Ποτέ. Και μάλιστα, επειδή πάντα ήμουν πολύ καψούρα με τον μπαμπά μου, ήθελα ό,τι έχω και ό,τι είμαι να λέω ότι προέρχεται από την οικογένειά του. Το είχα πάρει πολύ πατριωτικά το θέμα.

-Τι μουσική ακούς στο σπίτι σου;

-Καταρχήν, δεν ακούω ποτέ τον εαυτό μου. Ακούω τραγούδια από την Αίγυπτο, από την Αραβία, από το Λίβανο και ταυτόχρονα Iron Maiden και Metallica.

-Εσύ, μία λαϊκή τραγουδίστρια, ακούς Metallica;

-Γιατί όχι; Αφού μ αρέσει. Αλλά, μέσα στην καρδιά μου βρίσκεται το λαϊκό τραγούδι γιατί αυτό άκουγαν οι γονείς μου, γιατί με αυτό μεγάλωσα στο χωριό μου, γιατί αυτό με βοηθάει πολύ στο λαιμό να το τραγουδήσω, αλλά ξέρω επίσης ότι ζω στην Ελλάδα και πως αυτό γουστάρουν να ακούσουν οι Έλληνες. Το να τραγουδήσω κάτι άλλο, που να μην παραπέμπει στην Ελλάδα, πιστεύω ότι σε μένα θα φαινόταν ψεύτικο. Και επίσης, δεν μου αρέσει όταν κάποιοι υποτιμούν το λαϊκό μας τραγούδι. Είναι σαν να ακυρώνουν τη χώρα τους και να μιμούνται κράζοντας το ελληνικό λαϊκό τραγούδι.

-Το ξέρεις ότι στο παρελθόν σε είχαν εντάξει σε μία μουσική ενότητα που είχε τον τίτλο «trash me»; Σαν να είσαι «σκουπίδι»;

-Αυτό με νευρίασε όταν το είδα! Κάποιες φορές έχω αισθανθεί πως αυτοί οι άνθρωποι που λένε αυτά τα πράγματα για μένα, είναι οι ίδιοι «σκουπίδια». Γιατί δεν μπορείς να κρίνεις με αυτό τον τρόπο! Ξέρεις, όμως, κάτι; Δεν με στενοχωρεί το να λένε κάποια άσχημα πράγματα για μένα, διότι εγώ ξέρω ακριβώς ποια είμαι. Κι είναι τραγικό να θέλουν κάποιοι να μοιάσουν σε κάτι άλλο που δεν είναι ελληνικό, στην Madonna ή στον Justin Timberlake, γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν ότι δεν έχουν την νοοτροπία τους και πως δεν ζουν στην Αμερική!

-Το δικό σου ίνδαλμα ποιο είναι;

-Η Ελένη Βιτάλη! Όχι μόνο για τη φωνή της αλλά και επειδή είναι ροκ γυναίκα, σαν στάση ζωής. Ξέρεις, εμένα μου αρέσουν οι λίγο «αλήτες» καλλιτέχνες. Αυτούς λατρεύω. Ίσως γιατί θεωρώ ότι είμαι κι εγώ λίγο «αλήτισσα».

-Πως και ξεκίνησες να τραγουδάς από τα 14 σου;

-Από μία πλάκα. Οι γονείς μου, τραγουδιστές οι ίδιοι, συμμετείχαν σε ένα πάρτι και οι μουσικοί- οι οποίοι ήδη ήξεραν ότι τραγουδούσα από μικρή- τους έλεγαν «πείτε στη μικρή να βγει να τραγουδήσει». Αν και η μαμά μου έλεγε «είναι πολύ μικρή» τελικά πείστηκαν και με άφησαν να τραγουδήσω, με αποθέωσαν όλοι και, στη συνέχεια, στα πολλά πολλά, ξεκίνησα να τραγουδάω κανονικά για κάποιες μέρες. Και δεν ξαναέφυγα από τότε. Θυμάμαι μάλιστα ότι πήγαινα στο σχολείο μου βαμμένη απ τη δουλειά (γελάει). Το τραγούδι το είχα πάντα μέσα μου!

-Ο αρραβώνας και το παιδί πως ήρθαν στα 17 σου μόλις χρόνια;

-Αφού χωρίστηκα πια επαγγελματικά από τους γονείς μου, πήγα να δουλέψω στο «Γοργόνες και μάγκες» στη Θεσσαλονίκη. Ο πρώην σύζυγός μου, ο Φώτης, ήταν μετρ εκεί και άνθρωπος που έκανε κουμάντο στο μαγαζί εκείνο. Στην αρχή δεν μου άρεσε, σε σημείο που έλεγα- επειδή είχε ένα περίεργο ύφος- «πω πω τον μισώ αυτόν!». Με εκνεύριζε. Τον θεωρούσα υπερόπτη. Μετά άρχισα να τον βλέπω πιο ζεστά, τον συμπάθησα, τον ερωτεύτηκα. Σε τρεις μήνες ήρθε και το παιδί, η Παολίνα μου. Από καψούρα έγιναν όλα αυτά.

-Δεν ήταν δύσκολο για ένα κορίτσι 17 χρόνων να μεγαλώνει το δικό του παιδί;

-Η αλήθεια είναι ότι εμένα με βοήθησε πάρα πολύ η μαμά μου. Ήταν ταυτόχρονα η μαμά η δική μου, του αδελφού μου και του παιδιού μου. Η μαμά μου στενοχωρέθηκε όταν έμεινα ο έγκυος- μου το εξομολογήθηκε μετά από καιρό-, μου είπε «εγώ δεν ήθελα να γίνεις μάνα τόσο νωρίς. Σκεφτόμουν “το παιδί θα κάνει παιδί;”», αν και στάθηκε σαν βράχος δίπλα σε μένα και στο παιδί μου και ήταν σαν πραγματική μάνα για την Παολίνα μου. Σκέψου ότι είχα ήδη γεννήσει και ο μπαμπάς μου συνέχιζε να μου φέρνει κούκλες για δώρο.

-Σήμερα πως είναι η σχέση σου με την Παολίνα;

-Τέλεια! Όταν δεν δουλεύω κάπου εκτός, είμαστε συνέχεια μαζί. Είμαστε φίλες.

-Η επαφή σου με τον Φώτη έχει αλλάξει μετά το χωρισμό σας;

-Ο Φώτης είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου, ένα σημάδι στους ώμους μου που δεν θα φύγει ποτέ, μία μόνιμη μελανιά. Είναι ο άνθρωπός μου! Δεν μπορώ να κάνω τίποτα αν δεν είναι κοντά μου- ειδικά στη δουλειά. Μου είναι απαραίτητος, μου είναι σημαντικός. Δεν έχει καμία σημασία το ερωτικό κομμάτι, που πλέον έχει κλείσει. Είναι οικογένειά μου.

-Είσαι ερωτευμένη αυτή την εποχή;

-Πάντα είμαι ερωτευμένη.

-Είναι σημαντικό για σένα να καψουρεύεσαι;

-Καψούρα ίσον έρωτας. Στο ερωτικό κομμάτι μάλιστα, θα σου έλεγα ότι η καψούρα προηγείται της αγάπης, γιατί όλα γίνονται επάνω στην καψούρα. Και για να κάνω το μωρό μου σε τόσο μικρή ηλικία, πάει να πει ότι καψουρεύτηκα πολύ στη ζωή μου. Επίσης, πάντα με «νικούσε» ο άνθρωπος με τον οποίο ήμουν καψούρα μαζί του, ήταν πάντοτε ένα σκαλοπάτι πιο πάνω από μένα- και αυτό ήταν το τέλειο. Θα σου έλεγα ακόμα ότι δεν μου χει τύχει ποτέ να είμαι εγώ περισσότερο ερωτευμένη από τον άλλον, αν και νομίζω ότι πάντα βαράω «κόκκινο» στον έρωτα.

-Οι πιο δύσκολες περίοδοι στη ζωή σου αφορούν και πάλι στο ερωτικό κομμάτι, στους χωρισμούς σου;

-Θα σου πω κάτι που ίσως ακουστεί άσχημο, αλλά θα στο ομολογήσω. Δεν έχω αισθανθεί ποτέ αυτό το «βάσανο» του χωρισμού, την ταλαιπωρία, την πίκρα, τη στεναχώρια. Όταν ένιωθα ότι θα έπρεπε να φύγω από έναν έρωτα, είχα ήδη βρει τον επόμενο. Είναι κακό αυτό;

-Όχι. Είναι θεϊκό. Είναι η αποθέωση της «μοιραίας γυναίκας».

-Λες; Ίσως είμαι ανασφαλής. Πάντως δεν έτυχε ποτέ να χωρίσω και να καθίσω μόνη μου στο σπίτι -ακόμη και μια βδομάδα-, και να χτυπιέμαι μοναχή μου. 
Δημοσίευση στο περιοδικό "Down Town Κύπρου", τον Ιούλιο του 2012. 

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΡΒΝΙΤΑΚΗ: "ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΚΑΙ Η ΛΟΓΙΚΗ"

-Πως αντιδράτε σε κομπλιμέντα που σας κάνουν, όταν γράφουν και λένε ότι «η φωνή της Αρβανιτάκη είναι αέρινη, αγγελική και θυμίζει τη φωνή ενός αηδονιού»;

-(γελάει) Θέλω να το πιστεύω, αλλά δεν γίνεται πάντα αυτό.

-Γιατί πέρασε τόσος πολύς καιρός μέχρι να ακούσουμε ένα καινούργιο τραγούδι από σας;

-Κι εγώ αναρωτιέμαι... Νομίζω ότι, από τον τελευταίο μου δίσκο, μπήκα σε έναν δρόμο άλλων αναζητήσεων- είχα κάνει, μεταξύ άλλων, και κάποια ειδικά αφιερώματα- και το θέμα των καινούργιων τραγουδιών το άφησα λίγο πίσω. Ομολογώ κιόλας ότι αυτή είναι και μία περίοδος αμηχανίας του ελληνικού τραγουδιού- ψάχνουμε μέσα σε ένα νέο κόσμο της ελληνικής μουσικής και του τραγουδιού.

-Περνάει κι αυτό κρίση;

-Δεν λέω ότι «περνάει κρίση», λέω ότι είναι διαφορετική πια η λειτουργία, ενώ έχει αλλάξει και οτιδήποτε αφορούσε στην ελληνική δισκογραφία- δεν υπάρχει πια ελληνική δισκογραφία και οι δισκογραφικές εταιρείες είναι σε πλήρη αμηχανία. Αυτό που ψάχνουμε πια είναι πώς θα λειτουργήσουμε μπροστά στα νέα δεδομένα. Και είναι κάτι που με έκανε να παρατηρήσω, αυτό το χρονικό διάστημα, τι συμβαίνει, να μείνω λίγο απ’ έξω- γιατί αυτό το θέμα θέλει μία ψυχραιμία και μία απόσταση.

-Είστε αυστηρή και σκληρή με τον εαυτό σας;

-Δεν θα έλεγα σκληρή- δεν είμαι με κανέναν σκληρή. Είμαι, όμως, πολύ προσεκτική. Ενώ λειτουργώ με το ένστικτο και πολύ δυνατά- και συνήθως πάντα αυτό έχει δίκιο- υπάρχει πολύ έντονα και η λογική.

-Με αυτό τον τρόπο λειτουργείτε ως προσωπικότητα;

-Ναι. Μέσα μου υπάρχει το ένστικτο και η λογική. Αυτό κυρίως με χαρακτηρίζει. Το ένστικτο μου μιλάει εξωλεκτικά και εξωλογικά, αλλά υπάρχει και μία πολύ δυνατή σκέψη, η οποία οδηγεί τα πράγματα μέχρι ενός σημείου.

-Σε αυτά τα 31 χρόνια πορείας, ήσασταν πάντα πεπεισμένη ότι γεννηθήκατε για το τραγούδι;

-Όχι. Δεν ξεκίνησα με τέτοιο στόχο. Στη μουσική άρχισα εντελώς τυχαία, από μία παρέα που συναντηθήκαμε σε μία ταβέρνα, φτιάχνοντας την «Οπισθοδρομική κομπανία». Ο αδελφός μου ήταν στην Αμερική, όπου σπούδαζε αρχιτεκτονική και, περιμένοντας τα οικονομικά να βελτιωθούν, θα πήγαινα στην Ιταλία- αφού δεν είχα περάσει στην Ελλάδα, λόγω λατινικών- για να σπουδάσω αρχαιολογία.

-Ως παιδί πως ήσασταν;

-Δεν ήμουν πάντως ένα «ήσυχο κοριτσάκι». Σκεφτείτε ότι είχα μηχανή στα 19 μου (χαμογελάει). Και χαιρετιόμασταν μάλιστα όσες γυναίκες είχαμε τότε μηχανή… Ξέρετε, ήτανε πολύ παρείστικα τότε τα χρόνια, ανακαλύπταμε το ρεμπέτικο και τη λαϊκή μουσική με μία άλλη σκέψη, με αγάπη και μία άλλη γοητεία, κάτι που οφείλαμε κυρίως στο Σαββόπουλο και στη Δόμνα Σαμίου.

-Τραγουδούσατε από παιδί;

-Ανέκαθεν.

-Το πιο σημαδιακό κομμάτι της παιδικής σας ηλικίας, ήταν ο θάνατος του πατέρα σας στα 10 σας χρόνια;

-Ναι. Ήταν το πιο σημαντικό.

-Και αυτό πάντα σας ακολουθούσε;

-Όχι. Ήταν- και είναι- ένα γεγονός που άφησα πίσω. Ευτυχώς. Και, γενικώς, είμαι ένας άνθρωπος που δεν «κολλάω» σε καταστάσεις και πράγματα του παρελθόντος. Κοιτάω πάντα μπροστά: Στο επόμενο ταξίδι, στην επόμενη γωνία που με περιμένει. Τα οποία μπορεί να είναι εξόχως συναρπαστικά.

-Διατηρείτε ακόμη στη σκηνή, το πρωτόλειο εκείνο άγχος που είχατε στη δεκαετία του 80;

-Τότε δεν είχα άγχος! Κανένα απολύτως! (γελάει). Ίσως γιατί δεν κρινόμουν τότε ανά πάσα στιγμή. Εξάλλου, μην ξεχνάτε ότι ήμουνα σε ομάδα, κάτι το οποίο σε κάνει να συμπεριφέρεσαι εντελώς διαφορετικά. Κοιτάξτε, η επιδίωξή μου, από τότε που αποφάσισα να συνεχίσω στο τραγούδι μετά την «Οπισθοδρομική» που αποφάσισα να εγκαταλείψω, ήταν ότι, αν μείνω, πρέπει να μείνω με κάποιους όρους- και τους όρους αυτούς θα πρέπει να τους θέσω εγώ. Οι όροι αυτοί ετέθησαν και ευτυχώς δεν βρήκαν και εμπόδια. Κάτι το οποίο θεωρώ πολύ μεγάλη τύχη. Η επιδίωξη και ο απώτερος στόχος ήταν να μην είσαι περαστικός, να μπορέσεις, μέσα από την τέχνη αυτή, να αφήσεις μία πάρα πολύ μικρή ιστοριούλα περνώντας τα χρόνια. Πάντα ο στόχος μου ήταν, πέραν του τραγουδιού το οποίο έχει τη διάθεση της διασκέδασης και της εκτόνωσης, να υπάρχει και το τραγούδι που δημιουργεί την βαθύτερη τέχνη του λόγου και την βαθύτερη τέχνη του να δεις τα πράγματα από τη δύσκολή τους πλευρά το οποίο, με ένα μαγικό τρόπο, φτιάχνει μεγαλειώδεις στιγμές.

-Αυτές οι επιλογές σας δεν είχαν οικονομικό τίμημα, όταν άλλοι τραγουδιστές, εντελώς διαφορετικού ρεπερτορίου απ το δικό σας, πήγαιναν στα μαγαζιά της παραλιακής και έβγαζαν εκατομμύρια;

-Δεν μπήκα ποτέ σε κανένα τέτοιο δίλημμα.

-Ποτέ δεν σκεφτήκατε τα λεφτά;

-Ως μέσο διαβίωσης και στο να ζεις καλά, ναι. Αλλά όχι κάνοντας πράγματα που δεν θέλω, για να τα αποκτήσω. Γιατί μετά δεν κοιμάμαι ήσυχα. Και είναι σημαντικό για μένα να κοιμάσαι ήσυχα το βράδυ. Μην θεωρήσετε με αυτό ότι κάποιος άλλος τρόπος διασκέδασης είναι ανέντιμος- προς Θεού!-, απλώς θεωρώ ότι εμένα με ενδιαφέρει να παίζω σε ένα χώρο όπου ο άλλος να συμμετέχει 100% και να μου εκδηλώνει την αγάπη του τραγουδώντας μαζί μου, παρά να μου πετάει λουλούδια.

-Ποια είναι η γνώμη σας για αυτό που συνέβη τον Μάρτιο με τον Γιώργο Νταλάρα, στις συναυλίες που διοργάνωσε;

-Καταρχήν, να σας πω ότι είμαι πάρα πολύ εναντίον όλης αυτής της συμπεριφοράς στο πρόσωπό του. Στην Ελλάδα, όμως, αυτή την περίοδο, πρέπει να είσαι πάρα πολύ προσεκτικός στο τι λες, στο πως τοποθετείσαι- έστω κι αν αυτό που λες, μπορεί να είναι αυτονόητο για όλους. Χωρίς να το έχω παρακολουθήσει, μου είπαν κάποιοι φίλοι που διάβασαν δηλώσεις του Γιώργου περί του Μνημονίου, οι οποίες- επειδή περνάμε στην Ελλάδα μια «εμφυλιακή» κατάσταση του ποιος είναι υπέρ και ποιος κατά του Μνημονίου- εξόργισαν και βγάζουν συναισθήματα τα οποία είναι ακραία, ακόμη και από ανθρώπους που δεν το περιμένεις. Και είναι νομίζω κάτι στο οποίο πέφτει «θύμα» ο Γιώργος. Αυτή η αντίδραση ήταν μία μεγάλη έκπληξη για όλους μας! Και ένα από τα πράγματα τα οποία απεχθάνομαι βαθιά, είναι ο φανατισμός. Δυστυχώς, αυτή την περίοδο, θα ζήσουμε έντονα φανατικά αισθήματα στην Ελλάδα.

-Θα ψηφίσετε στις ελληνικές εκλογές της 6^ης Μαΐου;

-Βεβαίως και θα ψηφίσω! Δεν συμφωνώ με την αποχή γενικώς. Ψηφίζω όλα τα χρόνια, με την έννοια ότι πρέπει να είσαι υπεύθυνος για όλα όσα γίνονται στη χώρα σου. Δεν μπορείς να είσαι αμέτοχος και μετά να βρίζεις! Για όλο αυτό που συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα, φταίνε οι άνθρωποι τους οποίους εμπιστευτήκαμε, άνθρωποι οι οποίοι, για λόγους ψηφοθηρικούς, δεν μας ενημέρωσαν και δεν μας συγκράτησαν ποτέ. Όλη αυτή η ιστορία ξεκινάει από το 2004, από αυτό που αναλάβαμε χωρίς να μπορούμε να το φέρουμε εις πέρας.

-Εσείς δεν θελήσατε ποτέ στη ζωή σας το ακριβό αυτοκίνητο, την μεγάλη πισίνα, το «ιδιαίτερο» φόρεμα;

-Όλοι τα ήθελαν αυτά- αν και ποτέ δεν θέλησα προσωπικά την πισίνα και το πανάκριβο αυτοκίνητο ή το φόρεμα. Ήθελα, όμως, κι εγώ μία ζωή στην οποία να μπορέσω να σπουδάσω εκεί που θέλω τα παιδιά μου. Ποιος δεν επεδίωξε όλα αυτά τα χρόνια να περάσει λίγο καλύτερα; Αυτή τη στιγμή, πιστεύω ότι αυτό που πληρώνει η Ελλάδα, είναι μία μη πληροφόρηση, το ότι δεν ήμασταν γνώστες γι αυτό το οποίο μας περίμενε. Όποιος προσπάθησε να μιλήσει κατεπνίγει, μέσα από τους ίδιους τους πολιτικούς.

-Κάνατε κι εσείς λάθος στις πολιτικές σας επιλογές;

-Εγώ είμαι ψηφοφόρος της Αριστεράς, γενικώς. Δεν το χω κρυφό. Δεν είναι λάθος αυτό το οποίο πρεσβεύει η Αριστερά, αλλά είναι λάθος το γεγονός ότι η Αριστερά δεν ήταν στο ύψος των περιστάσεων που θα ήθελα.

-Στο «άρωμα», το καινούργιο σας τραγούδι, σε στίχους του Νίκου Μωραίτη, ερμηνεύετε τον πόνο του έρωτα και δεν μπορώ να μην σας ρωτήσω αν έχετε ζήσει αυτό τον πόνο πολλές φορές.

-Όλοι έχουμε ζήσει τέτοια συναισθήματα...

-Είστε ευχαριστημένη από τον έρωτα, έτσι όπως τον έχετε ζήσει;

-Είναι πολύ προσωπική υπόθεση αυτή... Θέλω να σας πω όμως ότι γενικά έχω ζήσει πολύ ωραία και πολύ καλά. Που αυτό τι σημαίνει; Ότι έχω ζήσει δυνατά συναισθήματα. Όχι μόνο χαράς, αλλά και απώλειας και λύπης.

-Διαχειρίζεστε εύκολα πια τη λύπη;

-Δεν ξέρω… Νομίζω, όμως, ότι βρίσκω τις δικλείδες και τους τρόπους ώστε να διαχειρίζομαι αυτή την κατάσταση.

-Προτιμάτε την απομόνωση σε αυτές τις περιπτώσεις ή εξωτερικεύετε τα συναισθήματα σας;

-Το διαχειρίζομαι εντελώς προσωπικά- όχι με κόσμο. Γιατί, και με κόσμο να το μοιράζεσαι, πάλι προσωπικός σου είναι ο τρόπος, αφού είναι ο τρόπος με τον οποίο λυτρώνεσαι.

-Αν θα αλλάζετε κάτι στην πορεία στο τραγούδι μέχρι σήμερα, ποιο θα ήταν αυτό;

-Καταρχήν, όλα καλώς έγιναν. Αυτό πιστεύω. Γενικότερα, θα σας έλεγα ότι θα ήθελα να ήμουν λίγο πιο τολμηρή και λιγότερο ανασφαλής ή να είχα λίγο περισσότερο χρόνο. Γιατί το να έχεις οικογένεια, είναι κάτι που συνδυάζεται δύσκολα. Υπήρχαν πράγματα που δεν έκανα γι αυτό το λόγο, αλλά κέρδισε η οικογένειά μου. 

Δημοσίευση στο περιοδικό "Go" Κύπρου, τον Απρίλιο του 2012. 

ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑ: "ΑΝΑΖΗΤΟΥΣΑ ΠΑΝΤΑ ΕΝΑΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΟΥ"

Δημοσιογράφος, συγγραφέας, σεναριογράφος, μητέρα, κόρη, πιστή φίλη, μισή Κύπρια, μισή Ελληνίδα. Αυτές είναι μερικές από τις «επίσημες» ιδιότητες της Έλενας. Κορυφαία όλων: Ένα από τα πιο κοφτερά και ταλαντούχα μυαλά σήμερα στην Ελλάδα που δεν συνηθίζει να δίνει συχνά συνεντεύξεις αλλά που, όταν το αποφασίζει- όπως συμβαίνει με αυτήν που έδωσε στο «Down Town», μετά από επιμονή αρκετών μηνών-, απαντάει σε όσες ερωτήσεις της σταλούν στον υπολογιστή της, χωρίς καμία λογοκρισία ή υπεκφυγή.

-Πως είναι η ψυχολογία σας λίγο πριν από τις ελληνικές εκλογές της 17^ης Ιουνίου; Πιστεύετε πως ο ελληνικός λαός είναι ο κύριος υπεύθυνος για όλο αυτό που συμβαίνει- όπως υποστηρίζουν κάποιοι-, αφού αυτός ψηφίζει τους ανθρώπους που πρωταγωνιστούν όλα αυτά τα χρόνια στην πολιτική;

-Εγώ αυτό που κατάλαβα είναι πως ο ελληνικός λαός έδωσε μια πολύ συγκεκριμένη εντολή: Συνεργαστείτε, καθίστε σε ένα τραπέζι, βάλτε τα κάτω, βρείτε τα, δουλέψτε μαζί. Προφανώς άλλα κατάλαβα εγώ ως ψηφοφόρος, κι άλλο τα κόμματα. Και για να απαντήσω και στο δεύτερο σκέλος του ερωτήματος σας: Όταν μια χώρα πιάνει «πάτο», ευθύνες έχουν όλοι. Και οι πολιτικοί αλλά και οι πολίτες.  

-Τότε πως βρέθηκαν μισό εκατομμύριο Έλληνες να ψηφίσουν «Χρυσή Αυγή»;

-Η απόγνωση, ο τρόμος, η εξαθλίωση καταργούν κάθε ψήγμα ιστορικής μνήμης. Αυτό συνέβη και εδώ. Μπορεί να το καταδικάζεις, αλλά κάπου το κατανοείς.

-Εσείς θα ψηφίσετε ό,τι ψηφίσατε και στις εκλογές της 6^ης Μαΐου;

-Ναι.

-Πιστεύετε πως ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ είναι το νέο ΠΑ.ΣΟ.Κ;

-Είναι πολύ νωρίς ακόμα για να γίνουν τέτοιες διαπιστώσεις. Τα κόμματα κρίνονται σε βάθος χρόνου κι αφού έχουν δοκιμαστεί στα ζόρια. Και στην τελική, τι πάει να πει ΠΑ.ΣΟ.Κ; Ποιο από όλα τα… ΠΑ.ΣΟ.Κ; Του 1974 με την Μεταπολίτευση; Του ’81 που ήρθε στην εξουσία; Ή το ΠΑ.ΣΟ.Κ του Μνημονίου;

-Ο Τσίπρας σας είναι συμπαθής;

-Ο Τσίπρας δεν είναι φίλος μου για να με απασχολεί αν είναι συμπαθής ή όχι. Το ζητούμενο δεν είναι ο βαθμός συμπάθειας σε έναν πολιτικό. Το ζητούμενο είναι τόσο η αποτελεσματικότητα, όσο και η συνέπεια προεκλογικών λόγων και μετεκλογικών έργων.

-Αλήθεια, πόσες φορές σας πρότειναν να πολιτευθείτε μέχρι σήμερα;

-Ούτε που θυμάμαι. Όσες ήταν και οι εκλογικές αναμετρήσεις τα τελευταία 20 χρόνια. Κι από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους πράγμα που ενδόμυχα με… διασκέδαζε ελαφρώς.

-Δεν θα το ξανασκεφτόσασταν ούτε αν σας πρότειναν την πρώτη- τιμητική- θέση στο Επικρατείας κάποιου κόμματος;

-Όχι, με τίποτα. Ειλικρινά, θεωρώ ότι μπορώ να προσφέρω λίγα -έστω και ελάχιστα- μέσα από τα κείμενα μου στην εφημερίδα «Τα Νέα», παρά σε κάποιο βουλευτικό έδρανο. Άλλωστε, είμαι σίγουρη πως αν το αποφάσιζα, δεν θα …μακροημέρευα και πολύ. Θα μου ήταν αδιανόητο να ακολουθήσω αυτό που λέμε «γραμμή του κόμματος» αν ηθικά και συνειδησιακά ήμουν αντίθετη. Άρα ή θα την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια ή θα έτρωγα πόρτα.

-Είναι αλήθεια ότι κάνατε αφισοκολλήσεις και πως συμμετείχατε ενεργά ως παιδί σε προεκλογικές συγκεντρώσεις, λόγω της οικογένειας σας;

-Η οικογένεια, οι αρχές και οι αξίες που παίρνεις, πάντα έχουν έναν καθοριστικό λόγο στην μετέπειτα διαδρομή σου. Οι πολιτικές επιλογές όμως ήταν 100% δικές μου, αφού ποτέ η μητέρα μου -τον πατέρα μου τον έχασα πολύ μικρή- δεν προσπάθησε να με πείσει ή να μου επιβάλλει κάποια πολιτική κατεύθυνση.

-Τι θυμάστε από τον πατέρα σας, Λουκή Ακρίτα;

-Τα πάντα. Παρ’ όλο που ήμουν περίπου 10 χρονών θυμάμαι έναν υπέροχο πατέρα, με απίστευτη τρυφερότητα, έντονη προσωπικότητα, ζεστασιά, παρουσία στη ζωή μου, αγάπη… πολλή αγάπη. Ο πατέρας μου ήταν μια τεράστια αγκαλιά για μένα και το αποτύπωμα που άφησε η απουσία του το ένιωσα σαν μια καυτή στάμπα στο πετσί μου.

-Αισθανόσασταν στην πάροδο των χρόνων την απουσία του ή, μετά το θάνατό του, κλείσατε αυτόματα και τους όποιους «ανοιχτούς» λογαριασμούς με αυτό το θέμα;

-Λένε πως ο «χρόνος είναι γιατρός». Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα κλισέ που έχω ακούσει στη ζωή μου. Εκείνο που θα μπορούσα να πω είναι πως, με τα χρόνια, ο πόνος παύει να είναι οξύς, αλλά βαθαίνει και φωλιάζει ως μόνιμος κάτοικος μέσα στην ψυχή. Ακόμα δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με το γεγονός ότι ο πατέρας μου ήταν απών –σωματικά, όχι ψυχικά- σε κορυφαίες στιγμές της ζωής της κόρης του. Δεν με πήγε νύφη στην εκκλησία, δεν με είδε να ακολουθώ τα βήματά του στη δημοσιογραφία, δεν είδε τη μητέρα μου- αυτή τη γυναίκα που λάτρευε να ακολουθεί τα βήματα του στην πολιτική-, δεν γνώρισε τον εγγονό του, δεν μοιράστηκε τις χαρές και τις πίκρες της οικογένειας του. Άγριο, πολύ άγριο συναίσθημα.

-Λειτούργησε ποτέ κάποιος σύντροφός σας ως «υποκατάστατο» του πατέρα που δεν ζήσατε όσο θα θέλατε;

-Ναι, οι επιλογές μου σε συντρόφους ήταν πάντα με άτομα που ηλικιακά θα μπορούσαν να ήταν πατεράδες μου. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται ο Φρόιντ για να ψυχαναλύσει αυτό το σύνδρομο, είναι εύκολα αναγνωρίσιμο ακόμα και στην πρώτη του ανάγνωση. Αναζητούσα πάντα έναν πατέρα…

-Τι θυμάστε από τα Καλοκαίρια που περνούσατε στην Κύπρο; Ήταν οι «αναγκαστικές» διακοπές ενός παιδιού που έτυχε να έχει καταγωγή από το νησί ή ήταν κάτι που θέλατε και ανυπομονούσατε- όταν τελείωνε το σχολείο- να ζήσετε;

-Καθόλου αναγκαστικές, δεν έβλεπα την ώρα. Θυμάμαι τα καλοκαίρια στην ακροθαλασσιά της Κερύνειας, θυμάμαι τις εκδρομές με το σαραβαλάκι του θείου Χρήστου, θυμάμαι τα παιχνίδια με τα ξαδέλφια μου και τις απίστευτες λιχουδιές της θείας Ευρούς. Και πάντα όταν επιστρέφω, νιώθω ότι γυρίζω σπίτι μου… Η κυπριακή καταγωγή μου είναι κορόνα στο κεφάλι μου! Και επίσης θα σας έλεγα πως η κυπριακή καταγωγή από τον πατέρα μου αλλά και η μικρασιατική καταγωγή από τη μάνα μου είναι οι φάροι που με οδηγούν στη ζωή μου. Κι είμαι περήφανη γι’ αυτές τις ιστορικά και ουσιαστικά βαθιές ρίζες.

-Η Μορφίτικη καταγωγή σας πόσο «έγραψε» μέσα σας- αυτό το περίφημο «Μορφίτικο πείσμα» και η «Μορφίτικη υπερηφάνεια»;

-Είμαι κόρη του πατέρα μου. Η μάνα μου λέει ότι του μοιάζω πολύ και στον χαρακτήρα. Αυτό τα λέει όλα… 

-Αν ξεκινούσατε σήμερα, θα ασχολιόσασταν ξανά με τη δημοσιογραφία;

-Χωρίς δεύτερη συζήτηση – κατηγορηματικά ναι.

-Υπάρχουν δουλειές σας που τις κάνατε μόνο για τα χρήματα;

-Ραδιόφωνο, θα έλεγα. Ξέρω πως πολλοί το ραδιόφωνο το λατρεύουν και μπορώ να το κατανοήσω απόλυτα. Απλά εγώ δεν ανήκα ποτέ σε αυτή την κατηγορία. Οι ραδιοφωνικές εκπομπές μου στον 9.84, στον Flash, στον Antenna αλλά και στην ΕΡΤ έγιναν περισσότερο με οικονομικό γνώμονα για να είμαι ειλικρινής…

-Κάποιοι που ακόμη δεν έχουν πληρωθεί για ό,τι έχουν δουλέψει στην τηλεόραση -λόγω της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα- βγαίνουν ανοιχτά και δηλώνουν πως αισθάνονται «μαλάκες». Ισχύει και για σας το ίδιο;

-Ναι, ισχύει. Όλοι εμείς που δουλέψαμε στην σειρά «Τα Μυστικά της Εδέμ» -μία σειρά που απέφερε εκατομμύρια στο Mega- είμαστε 18 μήνες απλήρωτοι. Ηθοποιοί, σκηνοθέτες, ομάδα σεναρίου, οι πάντες. Και το τραγικό είναι ότι δεν βλέπουμε φως στον ορίζοντα. Είμαστε όλοι πλέον σε απελπιστική κατάσταση και κανένας δεν μοιάζει να συγκινείται. Είμαι θυμωμένη, είμαι πικραμένη, είμαι απελπισμένη και θέλω να δω τις δυνατότητες που υπάρχουν για να κινηθώ νομικά.

-Θα προτρέπατε τον γιο σας να μεταναστεύσει;

-Ποια μάνα θέλει το παιδί της να ζει μακριά της; Ελπίζω, εύχομαι και προσεύχομαι να μην χρειαστεί – αν και η κατάσταση στην Ελλάδα είναι τραγική και η αγορά εργασίας ανύπαρκτη.

-Ήταν δύσκολο να του πείτε ότι είναι υιοθετημένος;

-Ο γιος μου είναι πλέον ενήλικος και δεν σχολιάζω τα προσωπικά δεδομένα του διότι αφορούν εκείνον και κανέναν άλλον.

-Πως είναι τώρα η σχέση σας, που έχει φτάσει πια 19 χρόνων;

-Δεν τον καταπίεσα ως παιδί -όπως ο ίδιος μου λέει-, άρα δεν αντιμετωπίσαμε και ιδιαίτερα προβλήματα ούτε στην εφηβική ούτε την μετεφηβική φάση της ζωής του. Ο διάλογος, η επικοινωνία και η πεποίθηση του ότι μπορεί να μιλάει στη μάνα του για τα πάντα – για τα ΠΑΝΤΑ κυριολεκτικά – λειαίνουν τις γωνίες όπου και όταν προκύψουν.  

-Τώρα πως είναι η καθημερινότητά σας; Πως κυλάει η μέρα σας; Πηγαίνετε βόλτες; Κάνετε όνειρα;

-Η καθημερινότητα μου έχει συντριβεί βάναυσα, όπως όλων των Ελλήνων άλλωστε. Εγώ ένα και μοναδικό όνειρο είχα για αυτό το στάδιο της ζωής μου κι ύστερα από 3 δεκαετίες σκληρής δουλειάς: Τα ταξίδια. Ήθελα να γυρίσω παντού, ήθελα να γνωρίσω τον κόσμο. Ποτέ δεν με ένοιαζαν τα ακριβά κοσμήματα, τα φορέματα και τα συναφή. Η μόνη πολυτέλεια που ονειρευόμουνα ήταν τα ταξίδια. Κι αυτό μου το στέρησαν γιατί όταν κάποιος δεν έχει πληρωθεί τόσον καιρό, δεν του επιτρέπεται να κάνει όνειρα.

-Ισχύει ότι δεν σαν ενδιαφέρει πια να γράψετε άλλο ένα σενάριο για καθημερινή σειρά στην τηλεόραση;

-Ναι, ισχύει.

-Τι παρακολουθείτε σήμερα στην τηλεόραση;

-Ό,τι όλος ο κόσμος. Ταινίες, κάνα ντοκιμαντέρ, ειδήσεις – αν και συχνά επιλέγω να ενημερώνομαι από το διαδίκτυο.

-Το κάπνισμα παραμένει η πιο κακή σας συνήθεια;

-Η μόνη, γιατί δεν πίνω π.χ. Προσπαθώ να μειώσω το κάπνισμα και όταν βρω το κουράγιο να το κόψω. Οι συγκυρίες δεν βοηθούν. Όταν δεν ξέρεις αν αύριο θα είσαι στο ευρώ ή στη δραχμή όσο να πεις… ένα τσιγάρο το ανάβεις.

-Σε ποιες περιπτώσεις μέχρι σήμερα κάνατε κακό στον εαυτό σας;

-Όταν δεν άκουγα το ένστικτό μου κι εθελοτυφλούσα σε πρόσωπα και καταστάσεις που βαθιά μέσα μου ήξερα ότι θα με διαψεύσουν. Δική μου η ευθύνη, όχι δική του. Τα τελευταία χρόνια έχω αλλάξει και κάποια άτομα βγαίνουν από τη ζωή μου με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς να κοιτάξω πίσω μου.

-Παραμένετε αισιόδοξη, παρά τα όσα συμβαίνουν;

-Ψέματα να πω; Όχι. Προσπαθώ να ξορκίσω την κατάθλιψη που μας περιβάλλει με το χιούμορ, αλλά τα αντισώματα μου εξασθενούν. Θα το παλέψουμε όμως. Όσο αντέχουμε, όσο μπορούμε, όσο μας παίρνει θα το παλέψουμε!

Δημοσίευση στο "Down Town Κύπρου", τον Ιούνιο του 2012.

ΛΙΑΝΑ ΚΑΝΕΛΛΗ: "ΑΝΤΕΧΩ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΑΥΤΟΙ ΟΧΙ"

 
Η «σταρ της πολιτικής και της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα», η βουλευτής του Κ.Κ.Ε και- για πάνω από τρεις δεκαετίες- κορυφαία δημοσιογράφος, επιλέγει το «Down Town Κύπρου» για να μιλήσει- στην πρώτη της μεγάλη συνέντευξη σε έντυπο μετά την επίθεσή που δέχτηκε γινόμενη η ίδια πρώτη είδηση σε όλο τον κόσμο-, για όλα όσα την εξοργίζουν, όσα την πονούν, αυτά που την πληγώνουν, αλλά και για όσα την κάνουν ακόμη να ελπίζει για το μέλλον της Ελλάδας και της Κύπρου. 

Ένα μωρό κλαίει στο βάθος του χώρου όπου τη συναντώ το πρωί της Τετάρτης- έξι μόνο μέρες μετά τα γεγονότα της Πέμπτης τα οποία έκαναν το γύρο του κόσμου, σε όλα τα ειδησεογραφικά πρακτορεία του πλανήτη. «Μακάρι να ήταν όλες οι κραυγές σαν αυτού του μωρού, το οποίο είναι εξ ορισμού αθώο. Φαντάζομαι το ίδιο αθώοι είναι και όλοι οι φασίστες όταν γεννιούνται στην αγκαλιά της μάνας τους», μου λέει. Στο τηλέφωνο μιλάει με δημοσιογράφο της Independent ώστε να προγραμματίσουν τις επόμενες ώρες μία συνάντηση, ενώ έχει ήδη δρομολογήσει να μιλήσει, μεταξύ άλλων, στο BBC, στη Stern, στο Channel 4, στο Sky News, στο CNN- σε αρκετά Μέσα από όλο τον κόσμο και έχοντας ήδη απορρίψει, «λόγω έλλειψης χρόνου», άλλες τόσες προτάσεις για συνεντεύξεις από Μέσα της Ελλάδας, της Κύπρου και διεθνή-, ώστε να εξηγήσει το βαθύτερο νόημα που κρύβεται πίσω από τα δυνατά χαστούκια που δέχτηκε, σε live τηλεοπτική μετάδοση, από τον εκπρόσωπο τύπου της «Χρυσής Αυγής», Ηλία Κασιδιάρη. «Εγώ επιλέγω να μιλήσω πριν από όλους τους άλλους συναδέλφους και Μέσα, σε σένα και στην Κύπρο. Για πολλούς λόγους. Αλλά, κυρίως, για λόγους καρδιάς», μου λέει.

-Ποια είναι σήμερα τα συναισθήματά σου για όλα αυτά που συνέβησαν, μία εβδομάδα μετά τα γεγονότα;

-Είμαι σε βαθύτατη περισυλλογή, αλλά και σε βαθύτατη οργή! Σίγουρα, όμως, δεν είμαι πληγωμένη με την έννοια την συναισθηματική. Δεν εξεπλάγην. Και πρέπει να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος που δεν εξεπλάγη γιατί το έχω δει πολλά χρόνια πριν το τέρας, έχω φωνάξει άπειρες φορές και έχω διωχθεί γι αυτό. Έχω περάσει από μία αριστεροειδή Αριστερά η οποία με κατηγορούσε «φαιοκόκκινη» όταν χρησιμοποιούσα τη λέξη «πατρίδα», και εγώ τους έλεγα «δεν θέλω να την αφήσω στο μαύρο φασισταριό που έρχεται, σε αυτή την ιδεολογική μαφία»- γιατί περί μαφίας πρόκειται. Και δεν σου κρύβω ότι είμαι πάρα πολύ περήφανη που σηκώθηκα από την καρέκλα μου και ακόμη πιο περήφανη που δεν αντέδρασα στη βαρβαρότητα με βαρβαρότητα. Άκουσε με: Έχω πολύ μεγαλύτερο σοκ από το χαστούκι- και αυτό προέρχεται από την επόμενη μέρα. Θα στο συνοψίσω σε ένα περιστατικό: Την Πέμπτη έγινε το συμβάν, την Παρασκευή πήγα να μιλήσω στον Ωροπό σε μία κομματική συγκέντρωση. Είχα φτάσει 10 λεπτά νωρίτερα. Με πλησίασαν δύο νεαρές κοπέλες- ούτε 25 χρόνων, με ντοσιέ στα χέρια- και με ρώτησαν «μπορούμε να σας απασχολήσουμε για 10 λεπτά;». Πίστεψα ότι είναι Κνίτισσες, συντρόφισσες. Μου είπαν «μας έστειλε το αφεντικό μας». Τα έχασα. «Για να σας προτείνουμε ένα συμβόλαιο» συνέχισαν, «ένα συμβόλαιο προσωπικής ασφάλειας». Η μπουνιά δεν ήταν τίποτα μπροστά σ αυτό! «Έχετε καταλάβει που βρίσκεστε; Το αφεντικό σας σας έστειλε να κάνετε τις ηλίθιες;», τους απάντησα. Επομένως, δείτε και την άλλη όψη του γενικευμένου εκφασισμού, μιας κοινωνίας η οποία- προκειμένου να ζήσει- καταντάει να πουλάει συμβόλαια προσωπικής ασφάλειας και προστασίας σε πολίτες. Αυτό έχει πίσω του ένα σχέδιο αποδόμισης όλων των πραγμάτων που μπορεί να πιστεύουν οι Έλληνες. Και στα λέω αυτά, σαν να είμαι η αλογόμυγα- όπως έλεγε και ο Σωκράτης- που ενοχλεί το Σύστημα την ώρα που χρησιμοποιεί το φασιστικό του εργαλείο- γιατί οι Ναζί είναι εργαλείο για το Σύστημα, αφού ο τρόμος πουλάει, αποφέρει χρήμα, υπαγορεύει αποφάσεις, διαλύει συλλογικότητες και στο τέλος φέρνει τον εμφύλιο και το αίμα.

-Δεν φοβάσαι πια, όταν κυκλοφορείς στο δρόμο, μήπως δεχτείς νέα επίθεση;

-Είδες πως ήρθα για να σε συναντήσω σήμερα. Μονάχη μου κυκλοφορώ. Ενώ αυτοί κυκλοφορούν 50 και 60 μαζί- γιατί αυτοί είναι αγέλη λύκων. Μετά από αυτό το επεισόδιο σας καλώ όλους σας να σκεφτείτε ποιος έθνος ξέρετε σε αυτή την καθιμαγμένη λυκοφωλιά που λέγεται Ευρώπη- δήθεν Ενωμένη, που δεν είναι Ευρώπη των λαών αλλά των πολυεθνικών- που να αυτοαποκαλείται «Νεοέλληνες». Κανένα! Γιατί το πολιτικό σοκ είναι δεδομένο- το βλέπεις το τέρας το φασιστικό να ‘ρχεται- αλλά συμβαίνει και πολιτισμικό σοκ σε αυτή την κοινωνία όπου αυτοί οι άνθρωποι- οι αυτοαποκαλούμενοι «Χρυσή Αυγή»- πουλάνε και αγοράζεται από τον ελληνικό λαό η ιδέα ότι είναι «απόγονοι»- τίνος; Για να βαράνε γυναίκες; Ποιοι; Οι φύλακες του «περιβολιού της Παναγίας»; Έχουν καμία σχέση αυτοί με το «αρχαίο πνεύμα αθάνατο»; Είναι δυνατόν να έχουν σχέση με την παράδοση οι λάτρεις του Χίτλερ και του ναζιστικού χαιρετισμού; Όμως, έχουν κάποια σχέση με την παράδοση: Με τους Εφιάλτες. Γιατί αυτοί προδίδουν την πατρίδα!

-Κάποιοι υποστηρίζουν ότι εσύ προκάλεσες το επεισόδιο με τον Ηλία Κασιδιάρη, χαρακτηρίζοντας τον προηγουμένως «φασισταριό».

-Από τότε που υπάρχουν οι βασανιστές και οι φασίστες, αυτό είναι ακριβώς το ίδιο επιχείρημα. Εμένα δεν με ενδιαφέρει τι κάνουν αυτοί- ξέρω ποιοι είναι. Με ενδιαφέρει, όμως, το γεγονός ότι διεκδικούν μία νομιμότητα στην πλάτη του ελληνικού λαού. Και μάλιστα έρχονται σαν πελάτες μπορντέλου στο κοινοβούλιο- γιατί πάντα «μπορντέλο» αποκαλούσαν τη βουλή.

-Υπάρχει βέβαια και η άλλη πλευρά που λέει «καλά της έκανε της Κανέλλη»!

-Αυτοί είναι άξιοι της τύχης τους! Αυτοί που το είπαν αυτό έβγαλαν τον φασισμό που έχουν μέσα τους, είδαν τη μούρη τους στον καθρέφτη και τους άρεσε. Να την χαίρονται! Αν αυτός είναι «ο δέκατος τρίτος άθλος του Ηρακλή»- όπως είπαν- τότε έχουν ξεχάσει τον μύθο. Γιατί ο Ηρακλής είχε να διαλέξει ανάμεσα στην αρετή και στην κακία και τελικά διάλεξε την αρετή. Αυτά, για το μαγκάκι του γλυκού νερού!

-Αν συναντήσεις τον Κασιδιάρη, πρόσωπο με πρόσωπο, τι θα του πεις;

-Αν πιστεύεις ότι έχει πρόσωπο, τότε μπορεί να βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο. Αλλά αυτός φοβάται το πρόσωπο του σε τέτοιο βαθμό, που θέλει να εξαφανίσει και τα υπόλοιπα πρόσωπα! Άλλωστε, μπορείς να τον δεις; Πρέπει να περάσεις μέσα από 10 σάρκινα ογκώδη πυργάκια που βρίσκονται γύρω του, για να τον κοιτάξεις. Η όλη κατάσταση είναι παθογενής για τη δημοκρατία, αγόρι μου. Αλλά εγώ αντέχω τη δημοκρατία, αυτοί όχι. Και σας βαράω συναγερμό!

-Τα χαστούκια είναι τίτλος τιμής για σένα, Λιάνα;

-Ναι. Γιατί όταν αντιστέκεσαι και δείχνεις ποιο είναι το τέρας, κάποια στιγμή θα σου κληρώσει. Και εμένα μου κλήρωσε.

-Είχες ξαναδεχτεί επίθεση στο παρελθόν;

-Τρεις τέσσερις φορές- πάντοτε σε κόντρα μ αυτούς. Και, τις πιο πολλές φορές τα τελευταία χρόνια, με το «κομμούνι κομμούνι θα σε κάνουμε σαπούνι». Σοβαρά; Τίτλος τιμής είναι αν το φας αυτό το χαστούκι! Και μάλιστα, υπό τα όμματα των άλλων. Ώστε να ξέρουν... 

-Παρ’ όλα αυτά, ο Νίκος Μιχαλολιάκος, αρχηγός της «Χρυσής Αυγής», δήλωσε ότι «το περιστατικό δεν ήταν η κηδεία, αλλά η ανάσταση της Χρυσής Αυγής».

-Η απάντησή μου είναι πάρα πολύ απλή: Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει. Ίσως να έχει και δίκιο. Στο τέλος μάλιστα μπορεί να μου στείλουν και ανθοδέσμη. Γιατί, όπως κάποιος που βάσταγε τσεκούρι πριν από πολλά χρόνια έγινε υπουργός, φαίνεται ότι τώρα του άνοιξα καριέρα του γεωπόνου. 

-Το Ε.ΛΑ.Μ ήταν η μοναδική παράταξη στην Κύπρο που, αμέσως μετά το επεισόδιο, εξέδωσε ανακοίνωση-στήριξης ουσιαστικά στη θέση της «Χρυσής Αυγής»-, στην οποία ανέφερε μεταξύ άλλων πως ο Κασιδιάρης «περιέσωσε την αξιοπρέπειά του».

-Να τον χαίρονται τον «αξιοπρεπή» φαπαδόρο! Άκουσέ με: Το φαινόμενο αυτό δεν είναι φαινόμενο φυσικό- είναι πολιτικό και πολιτισμικό. Γιατί ο ρατσισμός είναι πολύ κατώτερο είδος προσέγγισης της κοινωνίας. Και ακυρώνει τον Αριστοτέλη που έλεγε ότι «ο άνθρωπος είναι πολιτικό ζώον»- γιατί δεν έλεγε «ο άνθρωπος είναι πολιτικό κτήνος». Διάβασα κάπου ότι ο περί ου ο λόγος «περιέσωσε την αξιοπρέπειά του» ήθελε κάποτε να γίνει χορευτής του ταγκό. Κρίμα που δεν έγινε χορευτής του ταγκό… Αλλά, σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν σώζει ούτε το ταγκό ούτε η μουσική. Γιατί οι Ναζί, στα στρατόπεδα, έβαζαν τα θύματά τους που ήξεραν μουσική να παίζουν σε κουαρτέτα υπέροχες μελωδίες, μέχρι να πάνε και να γίνουν σαπούνι.

-Θεωρείς πως ο κίνδυνος του φασισμού υπάρχει και για την Κύπρο;

-Βέβαια! Θα το δείτε... Αλλά το πρόβλημα δεν είναι όλοι αυτοί. Το πρόβλημα είναι η ανοχή. Ένα έχω να πω στους αδελφούς Κύπριους και επιτρέψτε μου: Συνέλληνες Κύπριοι, όποιος εξομοιώνεται με το τέρας, στο τέλος του μοιάζει. Μην βάλετε το «μαύρο» του Ε.ΛΑ.Μ στη ζωή, στη βουλή και στη σημαία σας. Υψώστε «πειρατική σημαία» στο χρυσοπράσινο φύλλο!

-Πως θα αισθανθείς, όμως, αν και το Ε.ΛΑ.Μ μπει τελικά στην κυπριακή βουλή;

-Θα ντραπώ για λογαριασμό σας. Όπως ντρέπομαι και εδώ!

-Αρκετοί σύντροφοί σου στην Κύπρο έχουν την άποψη πως «η Αριστερά είχε μία χρυσή ευκαιρία ώστε να κυβερνήσει για αρκετά χρόνια στο νησί αλλά, λόγω μεγάλων λαθών της αριστερής παράταξης και του προέδρου Χριστόφια, αυτή τελικά χάθηκε». Εσύ τι πιστεύεις;

-Σε μία πρωτοποριακή μορφή που είχε η Κύπρος, κάνοντας μία τέτοια επιλογή, μία Κύπρος που έδειξε στ αλήθεια το δρόμο για να μην υποταγεί σε αυτή τη σούπα της καπιταλιστικής κρίσης που ήταν το σχέδιο Ανάν, με γεωπολιτισμούς, μετασχηματισμούς και ανταγωνισμούς ενδοκαπιταλιστικούς, ικανούς να λιώσουν και να εξαφανίσουν λαούς ολόκληρους, όρθωσε ανάστημα. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η Κύπρος θα συνεχίσει να δείχνει ότι δεν υπάρχουν μικροί και μεγάλοι λαοί, αλλά ότι υπάρχουν μόνο μικρά και μεγάλα αναστήματα λαών. Δεν είμαι σε θέση να σου πω που έκανε ή που δεν έκανε λάθος ο Δημήτρης Χριστόφιας, ξέρω όμως ότι στην Κύπρο έχετε έναν διαφορετικό τρόπο διακυβέρνησης- έχετε Εθνικό Συμβούλιο για τα Εθνικά ζητήματα-, ενώ εμείς στην Ελλάδα έχουμε πάψει να έχουμε Εθνικά ζητήματα. Γνωρίζω, όμως, επίσης ότι όταν πιάνει πνευμονία την Ελλάδα πάντοτε αρπάζει και η Κύπρος μία πολύ μεγάλη πούντα. Κατ αυτή την έννοια, το φάρμακο εσείς οι Κύπριοι πρέπει να το σκεφτείτε ώστε να μην γίνει φαρμάκι. Η Κύπρος είναι παρηγοριά δημοκρατίας για μας και σήκωνε κεφάλι όταν εμείς εδώ ντρεπόμασταν για τον Οτσαλάν ή για όσα γίνονταν στην Γιουγκοσλαβία. Προσέξτε το!

-Πως αντιμετωπίζεις το σοβαρό ενδεχόμενο να προσφύγει τελικά και η Κύπρος στον Μηχανισμό Στήριξης τις επόμενες μέρες;

-Στο ευρώ δεν είναι και η Κύπρος; Είναι. Ε, τότε θα προσφύγει. Όταν η Κύπρος έκανε την επιλογή της να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ήμουν από αυτούς που ωρύονταν «μην κάνετε το λάθος, όπως το κάναμε κι εμείς». Πρέπει να τη διαλύσουμε αυτή την Ευρωπαϊκή Ένωση, γιατί δεν μας αφορά. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα στις ελληνικές εκλογές ή στις κυπριακές που έπονται σε λίγους μήνες, η ρίζα είναι το Μάαστριχτ, ενώ τώρα έρχεται και η Σύνοδος για να εκχωρηθούν στην Κομισιόν υπερεξουσίες. Το πρόβλημα της Ευρώπης είναι η πνευματική της φτώχια- δεν είναι ακόμη τα άδεια στομάχια. Αν βάλεις, όμως, στο μέλλον τα άδεια στομάχια μαζί με τα άδεια μυαλά τι θα εισπράξεις; Έναν αυτοκράτορα που θα τον λένε «Βρυξέλλες»; Εμείς έχουμε πολλή γνώση πίσω μας για να πάμε άκλαφτοι, αγόρι μου! Το φώναζε ο ποιητής, το υπενθυμίζω κι εγώ τώρα: Πάρτε μαζί σας νερό, το μέλλον έχει πολλή ξηρασία.

Δημοσίευση στο "Down Town Κύπρου", τον Ιούνιο του 2012.

ΝΕΛΛΗ ΓΚΙΝΗ: "Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΓΑΜΟΣ ΜΟΥ ΚΡΑΤΗΣΕ 15 ΜΕΡΕΣ"

Μία από τις πρώτες σταρ της ελληνικής τηλεόρασης και των ασπρόμαυρων σήριαλ που καθήλωναν το κοινό, μιλάει για το θέατρο που λάτρεψε αλλά και τον έρωτα που σημάδεψε καθετί που έζησε στην πορεία της.

Η κάθε λέξη της μοιάζει λες και θα πει απνευστί μερικές από τις θρυλικές ατάκες που έλεγε στη «Γειτονιά», το σήριαλ- ορόσημο της ελληνικής τηλεόρασης, σε κάποιο τρυφερό ασπρόμαυρο ενσταντανέ- τρυφερή ανάμνηση από το παρελθόν. Σαν να τη βλέπεις μαζί με τη Βλαχοπούλου, τον Κωνσταντάρα, το Βέγγο, να την ακουμπάνε νοερά στον ώμο, ή σαν να την κοιτάς επάνω στην πίστα, στα λαϊκά τραγούδια που είπε και λάτρεψε, τότε που οι fans της έκαναν ουρές στα νυχτερινά μαγαζιά για να αντικρίσουν «αυτό το θηλυκό, αυτό το κορίτσι- κόλαση!». «Έχω θητεύσει δίπλα σε Κωνσταντάρα, σε Βουτσά, σε Βέγγο, έχω παίξει πολύ πρόζα, έχω τραγουδήσει. Το κείμενο εδώ, σε αυτή την παράσταση, με τσιγκλάει πάρα πολύ, είμαι φαν του Πετρόπουλου- από τότε που έγραφε τα Εγκλήματα- και είμαι πολύ ευτυχισμένη», λέει καταρχήν για το «σεσουάρ για δολοφόνους», στο οποίο φέτος πρωταγωνιστεί. «Κι όταν είμαι καλά στη δουλειά και στη ζωή μου, τι άλλο να ζητήσω απ το Θεό;». Ο μύθος λέει ότι η Νέλλη ήταν και ένα από τα πιο ερωτικά πλάσματα των πρώτων ασπρόμαυρων εικόνων- αλλά και των έγχρωμων που ακολούθησαν-, ένα αναμφισβήτητο sex symbol- τότε που δεν υπήρχε το ρετούς και η αληθινή ομορφιά ήταν αυταπόδεικτη. Αυτό, δηλαδή, που «μυρίζει» και σήμερα το δέρμα της, όταν την αντικρίζεις για πρώτη φορά. «Ο έρωτας έπαιξε πολύ καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου, πολύ σημαντικό. Άλλωστε, μέσα από τον έρωτα, ήρθε το μεγαλύτερο δώρο της ζωής μου, ο γιος μου, ο Μάριος, που τώρα είναι 24 και μόλις τελείωσε τις σπουδές του στη μουσική τεχνολογία», λέει καθισμένη σε μία από τις καρέκλες του θεάτρου Αποθήκη.

-Αγαπηθήκατε πολύ έντονα στη ζωή σας;

-Και αγαπήθηκα και αγάπησα. Έκανα κυρίως μακροχρόνιες σχέσεις- οι σχέσεις μου μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού-, γιατί εμένα μου αρέσει να είμαι μαζί με κάποιον «δεμένη». Ίσως γιατί εκτιμώ πολύ το αρσενικό και το σέβομαι. Το κακό είναι ότι δεν μπορώ να συνυπάρχω πολύ καιρό μαζί με το αρσενικό και, εκ πεποιθήσεως πια, ξέρω ότι δεν θα μπορούσα να υπάρξω παντρεμένη. Ωστόσο, έκανα δύο γάμους: Ο πρώτος μου, με τον Κώστα Μαυρομιχάλη, που δεν ζει πια, κράτησε εννιάμιση μήνες-  συνέβη γύρω στα 20 μου χρόνια- και ο άλλος, που έγινε πολύ αργότερα, κράτησε 15 μέρες. Αυτό ήταν λάθος δικό μου. Κάνοντας τον απολογισμό μου, ξέρω ότι δεν θα μπορούσα πια με τίποτα να συζήσω κάτω από την ίδια στέγη με ένα αρσενικό. Θέλω το χώρο μου, θέλω τον αέρα μου, θέλω το οξυγόνο μου. Μάλλον με «πνίγει» η συνεχής παρουσία δίπλα μου. Ή μπορεί και να μην είμαι κορίτσι για γάμο. Το κρεβάτι μου το θέλω για μένα!

-Πως γίνεται να κάνατε ένα γάμο που να κρατήσει 15 μόνο μέρες;

-Αυτό έγινε πριν από 10 χρόνια, με έναν συμπαθητικό άνθρωπο, ο οποίος θέλησε να με βοηθήσει να ξεπεράσω μία κατάσταση. Δεν είχαμε πολύ μεγάλη σχέση προηγουμένως και θα έλεγα πως ήταν μία παρόρμηση. Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να καταλογίσω τίποτα σε αυτό τον άνθρωπο- εγώ φταίω για το αποτέλεσμα- διότι, πριν από αυτόν, υπήρξε ένας έρωτας στη ζωή μου και έκτοτε δεν ένιωσα αυτό το δυνατό κλικ που είχα αισθανθεί με εκείνον τον άντρα. Πάντα ήμουν ειλικρινής με τις σχέσεις μου, ποτέ δεν κορόιδεψα κανέναν.

-Μέσα στις σχέσεις σας πως ήσασταν;

-Ένα παθιασμένο άτομο! Έχω ζηλέψει πολύ, με ζήλεψαν πολύ, έχω ερωτευτεί πολύ, με ερωτεύτηκαν πολύ. Ο έρωτας ήταν οδηγός μου.

-Ο γιος σας προέρχεται από τον πρώτο γάμο σας;

-Όχι. Ο γιος μου προέρχεται από μία μεγάλη αγάπη και ήρθε σε μια στιγμή που εγώ είχα νιώσει ότι όλα είχαν έρθει όμορφα στη ζωή μου, τότε που έκανα τρεις δουλειές- σε θέατρο, τηλεόραση και πίστα-, τότε που δούλευα 15 ώρες τη μέρα, τότε που είχα φτιάξει την καριέρα μου, τότε που είχα χρήματα και αναγνωρισιμότητα. Αλλά, παρόλα αυτά, ένιωθα κενή. Όταν έμαθα ότι είμαι έγκυος, η Ρένα Βλαχοπούλου μου έλεγε «Να γίνεις μάνα! Άσε τις σεζόν και το θέατρο, γιατί όλα αυτά θα περάσουν και δεν θα σου λένε τίποτα μετά! Δεν βλέπεις εμένα που με κοιτάνε πώς θα με κληρονομήσουν; Που κοιτάνε πότε θα ψοφήσω για να μου τα πάρουν; Τίποτα δεν αφήνω δικό μου πίσω». Είχε δίκιο. Ο γιος μου είναι το καλύτερο που μου συνέβη στη ζωή.

-Ήσασταν πάντα πιστή στις σχέσεις σας;

-Όχι. Έφευγα, όμως, μόνο όταν αισθανόμουν ότι σχεδόν τελείωνε η σχέση, όταν ένιωθα ότι το πράγμα χωλαίνει, ότι κάτι δεν πάει καλά. Κατηγορήθηκα πολύ γι αυτό: Ότι δεν είμαι εντάξει, ότι ροκανίζω τις σχέσεις, ενώ εγώ θεωρώ ότι ήμουν πολύ τίμια. Τις πιο πολλές φορές έλεγα απλά «έχω τελειώσει» και- δεν το λέω εγωιστικά- αλλά συνήθως έλεγα εγώ το αντίο. Παρόλα αυτά ένιωσα και την απόλυτη κόλαση, όταν εκείνοι έφευγαν και εγώ ήμουν ακόμη μέσα στη σχέση.

-Πόσο κράτησε η μεγαλύτερη σχέση σας;

-Έξι χρόνια. Αλλά δεν παντρεύτηκα ποτέ με τον συγκεκριμένο άντρα.

-Σας απάτησαν ποτέ και να το μάθετε;

-Όταν ήμουν μέσα στη σχέση, μία φορά. Το έμαθα από πολύ καλό μου φίλο, το Γιώργο Μαζωνάκη- τον οποίο ξέρω από παιδί, λόγω μακρινής μας συγγένειας. Πόνεσα πάρα πολύ! Σκεφτόμουν, κάποια στιγμή, ότι μπορεί και να πληρώνω τις «αμαρτίες», τις πληγές που έδωσα στο παρελθόν σε άλλους ανθρώπους.

-Έρωτες της μιας βραδιάς ζήσατε ποτέ;

-Ναι, έχω ζήσει. Ακόμη, όμως, και με μία τέτοια σχέση, πάλι εγώ είχα νιώσει την έλξη και τον έρωτα. Δεν ήταν κάτι του τύπου «να πάω, για να πάω». Για να πάω με ένα αρσενικό, πήγαινε να πει ότι με τράβαγε το συγκεκριμένο αρσενικό, ότι ήθελα να το κάνω και το κανα.

-Αναζητάτε την ασφάλεια στους άντρες;

-Ναι. Πάντα θέλω να γέρνω δίπλα σε έναν ώμο, σε μία πλάτη. Νιώθω υπέροχα! Νιώθω ότι το αρσενικό πρέπει να είναι κατιτίς παραπάνω.

-Κοιτούσατε την οικονομική επιφάνεια του συντρόφου σας;

-Ποτέ! Μόνο η αγάπη με ενδιέφερε και τι ένιωθα εγώ γι αυτόν τον άνθρωπο.

-Σήμερα έχετε σύντροφο;

-Όχι. Είμαι μόνη μου αρκετά χρόνια. Θα θελα πάρα πολύ να είχε υπάρξει ένα κλικ, γιατί δεν μπορώ να είμαι με κάποιον χωρίς να είμαι ερωτευμένη μαζί του. Ίσως, κάνοντας μία αναδρομή στη ζωή μου, να έλεγα ότι τελικά ήμουν ερωτευμένη με τον έρωτα.

-Είστε ευτυχισμένη από τους έρωτες που έχετε ζήσει;

-Έστω κι αν αυτή τη στιγμή διανύω ερωτική μοναξιά, θεωρώ πολύ γεμάτη τη ζωή μου από τους έρωτες που έχω ζήσει και έχω αισθανθεί μέσα στα κύτταρα μου. Μέσα από τον έρωτα- είτε ήμουν ευτυχισμένη, είτε πολύ δυστυχισμένη- εγώ δημιουργούσα. Μετέφερα τα συναισθήματά μου στη δουλειά μου.

-Συνήθως οι έρωτες σας ήταν μεγαλύτεροι ή μικρότεροι σας ηλικιακά;

-Ήθελα να είναι λίγο μεγαλύτεροί μου. Αλλά μην φανταστείς μεγάλες διαφορές. Μέχρι 10 χρόνια.

-Τι σας έλεγαν ότι τους άρεσε σ εσάς;

-Επάνω στη σκηνή έβλεπαν τη σταρ, όμως μέσα στο σπίτι ήμουν η γατούλα, η νοικοκυρά, ασχολιόμουν με το αρσενικό μου, ήθελα να το χαϊδέψω, να το φροντίσω, να το «υπηρετήσω». Ποτέ δεν κουβαλούσα τη «σταρ» στο σπίτι μου.

Δημοσίευση στο περιοδικό "People", τον Νοέμβριο του 2011.

ΜΑΡΙΟΣ ΙΟΡΔΑΝΟΥ: "ΠΩΣ ΓΛΙΤΩΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΗΣΤΕΣ"

Τα ξημερώματα εκείνης της Παρασκευής του φετινού Αυγούστου, γύρω στις 2 η ώρα το πρωί, στο σπίτι του στην Πεντέλη, το ροτβάιλερ του Μάριου Ιορδάνου, ο Μπράντο, ξεκίνησε να γαβγίζει ασταμάτητα, έκανε φασαρία- είχε ρίξει μάλιστα και κάποια αντικείμενα στο πάτωμα-, ακουγόταν για αρκετή ώρα ανήσυχος και τελικά, όπως αποδείχτηκε, έσωσε τον ηθοποιό αλλά και την σύντροφό του που εκείνη την ώρα κοιμόντουσαν στο υπνοδωμάτιο, από βέβαιη κλοπή και πιθανό τραυματισμό του- αν ο ηθοποιός αντιδρούσε σε όσα θα γίνονταν μέσα σε λίγα λεπτά και προσπαθούσε να σταματήσει τους επίδοξους ληστές. «Το κακό είναι ότι καταντήσαμε να λέμε “πάλι καλά που κοιμόσουνα” ή “πάλι καλά που εκείνη την ώρα δεν ήσουνα στο σπίτι”» λέει ο Μάριος για την περιπέτεια που έζησε και συνεχίζει: «Αν δεν ήταν στο σπίτι “ετοιμοπόλεμος” και πιστός φύλακας ο σκύλος μου, ίσως να μην καθόμασταν ωραία και όμορφα και να μιλούσαμε τώρα. Οι υποψήφιοι ληστές εξαφανίστηκαν χωρίς τελικά να πραγματοποιήσουν όσα σχεδίαζαν και χωρίς να συναντηθούμε- χάρις στο σκυλί μου-, αλλά την επόμενη μέρα βρήκα στην αυλή του σπιτιού μία φόλα. Είχαν το θράσος να τη ρίξουν για να “εκδικηθούν” τον σκύλο μου που με έσωσε!». Η αφορμή για τη συνάντησή μας, αφού ο ίδιος επιλέγει να μην δίνει πια συνεντεύξεις παρά μόνο όταν υπάρχει κάποια επαγγελματική αφορμή, ήταν ο ρόλος του στη νέα ταινία του Στράτου Μαρκίδη, στην οποία πρωταγωνιστεί μαζί με την Κατερίνα Παπουτσάκη, τον Τάσο Κωστή, το Μιχάλη Μαρίνο, το Γεράσιμο Σκιαδαρέση, το Γιάννη Ζουγανέλη, την Ελένη Γερασιμίδου, τον Κώστα Βουτσά, το «Λάρισα Εμπιστευτικό». Σε κάποιες σκηνές μάλιστα της ταινίας, ο Μάριος εμφανίζεται ολόγυμνος- χωρίς ωστόσο ο ίδιος να αισθάνεται καθόλου άβολα μ αυτό. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο λόγω του πολύ γυμνασμένου σώματός του. «Δεν ένιωσα περίεργα που θα έπρεπε να εμφανιστώ γυμνός στην ταινία, γιατί ήταν κάτι που είχα ξανακάνει, το 1998, στο Εθνικό θέατρο, στην παράσταση Σαλόνικα, με πρωταγωνιστή τότε τον δάσκαλό μου, Αλέκο Αλεξανδράκη. Και τότε και τώρα, το γυμνό ήταν αναπόσπαστο κομμάτι των ρόλων μου και τους εξυπηρετεί» λέει.

-Νιώθεις καλά με το σώμα σου;

-Κυρίως, νιώθω υγιής. Είναι όμορφο να είσαι συμφιλιωμένος με το κορμί σου, γιατί είναι αυτό που κουβαλά τη ψυχή σου.

-Η «σκληρή» εικόνα που έχει η εξωτερική σου εμφάνιση, αντικατοπτρίζει και τον εσωτερικό σου κόσμο;

-Είναι όμορφο να εκφράζεις τα συναισθήματά σου, αλλά είναι ομορφότερο να αφήνεις τους άλλους να τα υποπτεύονται. Αν ο άλλος μπορεί να πάρει τα vibes μου -χωρίς να σταθεί στην όποια εικόνα μου- θα επικοινωνήσουμε, αν όχι τότε δεν άξιζε και τον κόπο. Πιο σημαντικό, όμως, είναι αυτό που μένει ανείπωτο. Μπορεί κάποιες φορές να φοβίζει η εξωτερική μου εικόνα, αλλά εγώ προσπαθώ για το αντίθετο. Δεν μου αρέσει να προκαλώ αρνητικά συναισθήματα στους συνανθρώπους μου.

-Είσαι μοναχικός άνθρωπος;

-Είμαι και μοναχικός. Η μοναχικότητα σε βοηθάει να βλέπεις τα πράγματα από μία απόσταση και να βγαίνεις πιο δυνατός. Συνήθως εγώ προσπαθώ να βγαίνω πάνω από τις όποιες δύσκολες καταστάσεις, να μην με παίρνει από κάτω το οτιδήποτε άσχημο μπορεί να μου συμβαίνει. Όταν πάω να πέσω σε μελαγχολία, αντιδράει ο οργανισμός μου με υπεραισιοδοξία- το κάνω μάλλον σαν άμυνα και βάζω ο ίδιος τα στηρίγματα στον εαυτό μου.

-Η σχέση που έχεις τώρα, δεν σου μεταδίδει αισιοδοξία;

-Πολύ μεγάλη! Με γεμίζει, με κάνει να βλέπω τα πράγματα καλύτερα! Η συντροφικότητα, το να ξέρεις ότι ο άνθρωπός σου είναι στο σπίτι και σε περιμένει, είναι πολύ σπουδαίο πράγμα. Και αυτό είναι κάτι που δεν είχα «ανακαλύψει» σε αρκετές από τις προηγούμενες σχέσεις μου. Όταν μοιράζεσαι ένα πρόβλημα μειώνεται, χάνει την αξία του, πέφτει και τελικά είναι ανύπαρκτο. Η γυναίκα που βρίσκεται τώρα στη ζωή μου, λειτουργεί πολλές φορές σαν κυματοθραύστης.

-Οι έρωτές σου πως λειτουργούν στη ζωή σου;

-Έχω ζήσει και περίεργες καταστάσεις, πράγματα που είχαν ξεφύγει από τον έλεγχό μου, πράγματα που έχω πληρώσει παραπάνω από όσο ίσως μου αναλογούσαν. Είμαστε, όμως, εμείς οι ίδιοι υπεύθυνοι για τις επιλογές μας. Είναι σαν αυτό που συμβαίνει τώρα: Όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανείς δεν σκέφτεται να αλλάξει πρώτα τον εαυτό του. Θεωρώ ότι έχω κάνει λάθη- αν μη τι άλλο όμως η ζωή είναι ένα άθροισμα λαθών.

-Κάποιοι είχαν γράψει πριν από δύο χρόνια ότι η πρώην σύντροφός σου, Ναταλία Λιονάκη, είχε κλειστεί σε μοναστήρι «επειδή δεν άντεξε το χωρισμό σας». Τι απαντάς;

-Δεν μίλησα ποτέ γι αυτό το θέμα και δεν θα το κάνω ούτε τώρα. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του και για το δρόμο που ακολουθεί. Κάθε ένας μόνος του διαγράφει την πορεία του. Αυτό το θέμα, όμως, ανήκει στο παρελθόν και τώρα ζω κάτι πραγματικά πολύ όμορφο, το οποίο τιμώ και σέβομαι.

-Έχεις ζήσει πολλούς μοιραίους έρωτες;

-Μοιραίος έρωτας είναι αυτός που ζω τώρα! Αυτή η γυναίκα είναι πολύ ξεχωριστή περίπτωση για μένα.

-Είσαι τόσο πολύ ερωτευμένος;

-Αυτό που ζω ξεπερνάει τα στενά πλαίσια ενός έρωτα, όπως τον αντιλαμβανόμαστε.

-Είσαι πιστός στις σχέσεις που κάνεις;

-Δεν έχω υπάρξει πάντα πιστός. Αυτό εξαρτάται όμως και από τη γυναίκα: Να σε κερδίσει και να θέλεις μόνο εκείνην. Τώρα είμαι πιστός, μονογαμικός και το χαίρομαι! Το γουστάρω!

-Έχεις αρχίσει να σκέφτεσαι ακόμη και το ενδεχόμενο να γίνεις πατέρας;

-Το σκέφτομαι. Και περνάει κάτι τέτοιο πρώτη φορά από το μυαλό μου. Όχι ως συνέχεια του εαυτού μου- δεν θα ήθελα ένα δεύτερο Μάριο στη ζωή μου-, αλλά ως κάτι πολύ ιδιαίτερο, ως μία αυτόνομη οντότητα. Πιστεύω ότι η πατρότητα είναι κάτι που πρέπει να ζήσει κάθε άντρας.

-Ποια πιστεύεις ότι ήταν τα λάθη της καριέρας σου μέχρι τώρα;

-Θεωρώ ότι η κίνηση εκείνη που μου στοίχισε, ήταν το γεγονός ότι ήμουν πάντα πολύ αυστηρός με τις επαγγελματικές μου επιλογές. Είχα ξεκινήσει με το Εθνικό θέατρο, συνέχισα με Κουτσομύτη και Μαρκίδη και ποτέ δεν ήθελα να κατεβάσω τον πήχη. Αυτό όμως ίσως να μου γύρισε μπούμερανγκ τελικά. Τώρα πιστεύω ότι ένας ηθοποιός εξελίσσεται τελικά μέσα από τα λάθη του- ακόμη και μέσα από κάποιες κακές επιλογές- και όχι μέσα από την αυστηρότητα και την συνεχή απόρριψη. Δυστυχώς, για να υποστηρίξω κάτι έπρεπε να το πιστεύω καταρχήν ο ίδιος, αλλιώς δεν το κανα. Δεν είναι όμως έτσι. Κάποια πράγματα, έστω κι αν λέγονται «τέχνη», πρέπει να αντιμετωπίζονται και ως «δουλειά».

-Σου έκαναν ποτέ στη δουλειά ανήθικες προτάσεις- είτε γυναίκες είτε άντρες;

-Λίγο δύσκολο να το έκαναν σε μένα. Ούτως ή άλλως ξέρουν όλοι στο χώρο ότι δεν θα σήκωνα ποτέ κάτι τέτοιο.

-Πως διασκεδάζεις συνήθως;

-Είμαι «παιδί της φύσης»: Μου αρέσει πολύ η θάλασσα- άλλωστε είμαι χειμερινός κολυμβητής-, οι βόλτες στο βουνό, το να ασχολούμαι για πολλές ώρες με το σκύλο μου, οι μεγάλες διαδρομές με τη μηχανή μου. Να φανταστείς, είχα πάει έναν Χειμώνα στη Γερμανία και έπεσα για κολύμπι στον παγωμένο Δούναβη. Σπάνια θα βγω στη νυχτερινή Αθήνα, ακόμη και για ένα ποτό. Στα μπουζούκια δε δεν πάω με τίποτα. Είμαι ροκάς. Πωρωμένος ροκάς! (γελάει)

Δημοσίευση στο περιοδικό "People", τον Ιανουάριο του 2012.

ΜΑΡΑ ΜΕΙΜΑΡΙΔΗ: "ΚΡΑΤΑΩ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΠΑΡΤΙ ΜΟΥ ΜΙΑ ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ"

Φοράει στο λαιμό της το κρεταίο πεντάστερο φυλακτό με τους 5 βαφτιστικούς σταυρούς- αυτό που σπάνια αποχωρίζεται-, ταΐζει με τους πεντανόστιμους κεφτέδες που είχε φτιάξει από το μεσημέρι στο σπίτι της, στο Ψυχικό, το σκυλί της, τη δίχρονη Σαλώμη (που μόλις ακούει το όνομά της, σηκώνει το κεφάλι και τα αφτιά της- σαν να είναι μετενσάρκωση κάποιας ανθρώπινης μορφής των βιβλίων της- και την κοιτάει κατάματα), και ανάβει αρωματικά κεριά στο γραφείο της, στην οδό Παπαδιαμαντοπούλου, «που κάνουν καλό στον εγκέφαλο, στην ψυχή και στην καρδιά». Στα χέρια της κρατάει το βιβλίο της «Ντάσταρ», που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη. «Η ιστορία του βιβλίου ξεκινάει στην Τροία το 1853», λέει καθώς το ξεφυλλίζει. «Η ηρωίδα του βιβλίου μου, η Ντάσταρ μεγαλώνει στα φτωχόσπιτα των αγροτών αλλά στην πραγματικότητα είναι η θεά της αρχαίας Τροίας, η οποία ξανάρχεται στη ζωή προκειμένου να βρει τον αγαπημένο της, Έκτορα. Η Ντάσταρ είναι μία ιστορία που την διηγείται η ίδια η Κατίνα και, αν ανοίξεις την τράπουλα της Κατίνας, ένα από τα τραπουλόχαρτά της είναι η Ντάσταρ. Το βιβλίο αυτό είναι η ιστορία της».

-Πολλές γυναίκες λένε ότι «η Μειμαρίδη ξέρει όλα τα μυστικά για να κρατήσετε ζωντανή τη σχέση σας ή κάποιον άντρα μαζί σας για πάντα». Τι λέτε γι αυτό;

-Δίκιο έχουν! Το πιο σημαντικό μυστικό για μία γυναίκα είναι να μην φοβάται ότι αυτός θα φύγει. Όταν ερωτεύεσαι, λες «το σπίτι μου, το αυτοκίνητό μου, ο άντρας μου». Δεν είναι έτσι! Αυτός είναι ένα ξένο κρέας που έχει και δικές του επιθυμίες και δικές του φοβίες και δεν μπορείς να τον καθυποτάξεις. Τα κορίτσια θέλουν έλεγχο στη σχέση, αλλά τότε η σχέση πάσχει.

-Για ποιο λόγο;

-Γιατί δεν είναι ισορροπημένη. Ακούστε, όλο το παιχνίδι μεταξύ των συντρόφων βρίσκεται στο ποιος θα έχει τον έλεγχο. Πολλές κοπέλες έρχονται εδώ και μου λένε «Αχ, κυρία Μάρα, έχασα τον Μπάμπη!». Κι εγώ τους λέω: «Όποιος θέλει να είναι μαζί μας, ας είναι. Όποιος δεν θέλει ας πάει στην ευχή της Παναγίας». Γι αυτό και η θεια μου είχε ξόρκια που τα κάναμε προκειμένου να δυναμώσουμε εμείς, γιατί τότε ο άλλος θα φοβάται ότι εμείς τελικά θα φύγουμε και έτσι κάθεται σούζα.

-Πιάνουν αυτά τα ξόρκια;

-Ουουου! Εγώ τα κάνω από 15 χρόνων, τότε που βρήκαμε όλα τα μαγικά και τα ξόρκια της θειάς μου. Τότε θυμάμαι μάλιστα ότι είχα ερωτευτεί έναν Γιάννη και έπεφτα στα πατώματα. Ήρθε λοιπόν η θεια μου και μου λέει «έλα εδώ, πάρε αυτά τα κεριά και τις κορδέλες, πες και αυτά τα λόγια και θα δεις!». «Παράτε με!» της έλεγα, «εσύ και τα μαγικά σου!». Δεν είχα όμως τίποτα να χάσω- γιατί ήμουνα και πολύ ερωτευμένη- και το έκανα. Σε ένα τέταρτο, ο Γιάννης βρισκόταν περιχαρής μπροστά μου. Από τότε, τα ξόρκια τα είχα πάντοτε στην τσέπη μου, δεν έκανα ρούπι χωρίς αυτά, αλλά σκεφτόμουν κιόλας ταυτόχρονα ότι «δεν μπορεί, υπάρχει κάποιος μηχανισμός που τα κάνει να δουλεύουν!». Όταν τέλειωσα λοιπόν τις σπουδές μου στην ψυχανάλυση και πήρα την ειδικότητά μου, κατάλαβα ότι αν θέλει κανείς να εξηγήσει πώς δουλεύουν όλα αυτά, δεν έχει πάρα να διαβάσει τον Φρόιντ.

-Κάποιες γυναίκες τα φοβούνται αυτά, λένε «είναι του διαβόλου».

-Αυτές είναι οι χαμένες! Από χέρι! Ακόμη κι εγώ- που ξέρω τους μηχανισμούς και γνωρίζω πώς λειτουργούν-, θα την κάνω την τελετή μου. Διότι το ασυνείδητό σου δεν μιλά την ίδια γλώσσα μαζί σου. Αυτό παίρνει χαμπάρι μόνο από αρώματα, από εικόνες, από τελετές. Ακούστε, το ξόρκι είναι το μέσον για να μπορέσεις να ταυτίσεις το συνειδητό σου με το ασυνείδητο. Αν αυτό το καταφέρεις τότε, σε διαβεβαιώ, δεν υπάρχει τίποτα στο οποίο να μην επιτύχεις. Αρκεί να ακολουθήσεις τον χρυσό κανόνα της μαγείας: Θέλω- πρέπει- μπορώ. Εγώ, ακολουθώντας αυτό τον χρυσό κανόνα, δεν είχα ποτέ μου αποτυχίες στη ζωή.

-Κι έτσι όποιον άντρα επιθυμούσατε τον είχατε;

-Ναι! Αυτό είναι αληθές.

-Υπάρχει κάποιο ξόρκι για να βελτιώσει κάποιος την οικονομική του κατάσταση;

-Οι θειες μου είχαν ξόρκια για τα λεφτά. Το καλύτερό τους ήταν «το φίλτρο του βασιλικού»: Παίρνουμε μία κατσαρόλα με φρέσκα φύλλα βασιλικού, αρχίζουμε να τα βράζουμε, βάζουμε μέσα διάφορα συγκεκριμένα μυρωδικά, και καθόμαστε 90 λεπτά πάνω από την κατσαρόλα και τη διαβάζουμε σαν να λέμε προσευχές. Και μετά ραντίζουμε στη δουλειά μας, στα πόδια μας ώστε να είναι καλόστρατα και να φέρνουν δουλειές, στα χέρια μας για να πιάνουν χρυσό. Επίσης, μια και μιλούσαμε προηγουμένως για άντρες, υπάρχει ένα βότανο που λέγεται μπελαντόνα που, αν τη ράψουμε στον ποδόγυρο και βγούμε στο δρόμο, και δεν έχουμε 300 κατακτήσεις εμένα να μου τρυπήστε τη μύτη! Η μπελαντόνα έχει μία ιδιαίτερη μυρωδιά που εμάς- σαν πίθηκοι που είμαστε-, μας αγγίζει και μας πηγαίνει πίσω στα πιο βασικά μας ένστικτα.

-Ήσασταν πιστή στις σχέσεις σας;

-Η απιστία είναι πολύ ωραίο πράγμα, αλλά εξαρτάται ποιος την κάνει. Αν την κάνουμε εμείς έχει καλώς, αν το τρώμε όμως εμείς το κέρατο δεν έχει κανένα νόημα. Γι αυτό και οι θειες μου έλεγαν «όποιος προλάβει πρώτος μέσα στο γάμο!» γιατί τότε ο άλλος δεν έχει μυαλό να πάει με άλλην, τρέχει από πίσω σου για να μαζέψει εσένα. Σαν αυτή την παλιά παροιμία που λέει «κεράτωνε τον άντρα σου και μάγια μην του κάνεις». Το μόνο μυστικό λοιπόν για να κρατήσεις έναν άντρα, είναι να έχεις για πάρτη σου μια μυστική ζωή!

-Να υποθέσω λοιπόν ότι εσείς είχατε πάντα το πάνω χέρι στις σχέσεις σας;

-Τις χειριζόμουνα καλά. Η θεια μου μου έλεγε «στους άντρες σας θα λέτε “είσαι τέλειος, είσαι ωραίος!”». Οι άνθρωποι δεν πάνε κάπου για να κάνουν σχέση όπου θα τρώνε γκρίνια, εκτός αν είναι μαζόχες. Τεχνηέντως θα πρέπει να δώσεις στους άντρες ένα καλό περιβάλλον: Μία καλή φωλιά, ένα καλό φαγητό, ένα καλό sex. Το τελευταίο πολλές γυναίκες το υποτιμούν, αλλά το ικανοποιητικό sex είναι απαραίτητο για μία σχέση και δεν θα πρέπει να είναι δευτερεύον ούτε να λειτουργεί ως «υποχρέωση»!

-Ήταν και οι χωρισμοί σας δικές σας αποφάσεις;

-Εγώ θα τους έλεγα πρόοδο, γιατί δεν μου αρέσει η στασιμότητα, μουχλιάζω. Και όταν μουχλιάζω, φεύγω.

-Τι φοβάστε στη ζωή σας;

-Πολλά πράγματα. Όμως πετυχαίνω, γιατί με τα ξόρκια και τα μαγικά αλλά και με τον τρόπο της τελετής, καταφέρνω να μειώσω τον φόβο και να αυξήσω την επιθυμία. Η θειά μου έλεγε «στη ζωή σου θα πάθεις δύο πράγματα: Αυτό που θέλεις πάρα πολύ και αυτό που φοβάσαι πάρα πολύ, γιατί αυτό τριβελίζει συνεχώς μες στο μυαλό σου». Όταν κάνεις το μαγικό ξόρκι και μειώσεις το φόβο, τότε ανεβαίνει η επιθυμία και θα πραγματοποιηθεί.

-Σκεφτήκατε ποτέ μήπως σας πουν «τρελή»;

-(γελάει) Στη ζωή, αγόρι μου, πας μπροστά όταν έχεις και λίγη τρέλα, αλλιώς ο άνθρωπος δεν θα είχε πάρει ποτέ το διαστημόπλοιο για να πάει στο φεγγάρι. Η ζωή θέλει guts και πίστη!

-Τι αγαπάτε πιο πολύ στη ζωή σας;

-Τα σκυλιά μου! Αγαπάω πολύ τα ζώα. Αγαπάω το νέο μου μαγαζί- το «Μποτέ της Ευταλίας»-, αγαπάω την «ταβανοθεραπεία», το να χαζεύω για ώρες το ταβάνι ξεκουράζοντας τον εγκέφαλό μου και σκεπτόμενη διάφορα. Ίσως και το επόμενό μου βιβλίο. Πρέπει να ξέρεις επίσης πως όταν γράφω, γράφω για πάρτι μου, και για κανέναν άλλον. Η χαρά μου όταν έγραφα αυτό το βιβλίο, την «Ντάσταρ», ήταν να τελειώσω από το γραφείο μου, να πάω στο σπίτι, να χωθώ στο κρεβάτι μου και να διαβάσω τα κείμενα!

Δημοσίευση στο περιοδικό "People", τον Δεκέμβριο του 2011.

ΜΑΚΗΣ ΒΟΡΙΔΗΣ: Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΖΕΙ ΣΤΟ ΝΟΙΚΙ

Το γραφείο του κυρίου υπουργού, στον πρώτο όροφο του υπουργείου υποδομών, μεταφορών και δικτύων, δεν είναι ούτε πολύ μεγάλο, ούτε πολύ μικρό- είναι κανονικό: Με ένα μικρό σαλονάκι στην είσοδο του για τις «κλειστές» συνεδριάσεις του υπουργού με τους πολύ στενούς του συνεργάτες, μία πολυθρόνα, έναν διθέσιο καναπέ, ένα γραφείο με στοίβες από χαρτιά που περιμένουν υπογραφή, επικύρωση ή έγκριση δική του, και τις σημαίες της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πίσω από την υπουργική καρέκλα. Οι κουρτίνες είναι κλειστές- δεν μπαίνει φως από την Λεωφόρο Μεσογείων, ούτε ακούγεται η κίνηση του δρόμου από κάποιο ανοιχτό παράθυρο. «Θέλετε έναν καφέ;» ρωτάει και ζητάει από τη γραμματέα του έναν γαλλικό για τον ίδιο, καθώς φωτογραφίζεται. «Θα σας πείραζε να βγάλετε το σακάκι σας, κύριε υπουργέ;», «Όχι, καθόλου». Ο νέος υπουργός δεν έχει το στυλ, το ύφος, τη σοβαροφάνεια, τον «ξύλινο λόγο» που φέρει το αξίωμά του- γι αυτό και δεν είχε πρόβλημα «στην οποία ερώτηση θέλετε να μου κάνετε». Και όχι, δεν θα στριμωχνόταν τεχνηέντως στη γωνία- ούτε για τις ιδεολογικές του θέσεις, ούτε για τις απόψεις ή τις πράξεις του που μυρίζουν ναφθαλίνη, για τα οποία άλλωστε έχει απαντήσει δεκάδες φορές στο παρελθόν. «Θα τα πούμε διαφορετικά τα πράγματα σήμερα, κύριε υπουργέ». Συμφωνεί.

-Κολακεύεστε όταν σας αποκαλούν «κύριε υπουργέ»;

-Όχι. Μου είναι αδιάφορη η προσφώνηση.

-Ενοχλείστε όταν θα πρέπει να κυκλοφορείτε πια με αυξημένη ασφάλεια;

-Δεν το έχω συνηθίσει απολύτως. Από την άλλη, καταλαβαίνω ότι, σε έναν ορισμένο βαθμό, αυτός είναι ένας αναγκαίος περιορισμός. Είναι συνέπεια της μεγάλης εκθέσεως και προβολής.

-Προτού έρθω σήμερα σ εσάς, είχα διαβάσει ακραίους μεταξύ τους χαρακτηρισμούς που αφορούν στο πρόσωπό σας: Από τη μία είστε «ο πατριώτης», «ο πραγματικός Έλληνας που αγαπάει την πατρίδα του» και, από την άλλη, «ο φασίστας», «ο ακροδεξιός», «ο χουντικός». Πως αντιδράτε σε όλα αυτά;

-Στην καλή κριτική όλοι αντιδρούμε θετικά. Προσωπικά, στη δυσμενή κριτική, είμαι αρκετά ανεκτικός και θέλω πάντα να προσπαθώ να κατανοώ το επιχείρημα των άλλων. Όταν είσαι μάλιστα και σε μία δημόσια θέση η οποία, εκ της φύσεώς της, έχει δημοσιότητα, είναι προφανές ότι αποτελείς αντικείμενο κριτικής εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι έχουν την καλοσύνη να ασχοληθούν μαζί σου. Επομένως, πρέπει να δέχεσαι την όποια κριτική. Υπάρχουν και κακόπιστες κριτικές, αλλά ένας πολιτικός θα πρέπει να τις συνηθίσει και να τις υφίσταται. Δεν λέω ότι δεν πρέπει να εξηγεί, να αντιδρά ή να απαντά, αλλά δεν είναι υποχρεωτικό ότι όλοι είμαστε καλόπιστοί ούτε ότι όλα τα «χτυπήματα» γίνονται με τον πιο ευγενή τρόπο. Ο μόνος τρόπος που προσωπικά έχω σκεφτεί για να τα αντιμετωπίζεις όλα αυτά είναι, αντί να μπαίνεις σε μία διαδικασία κριτικής της κριτικής, εκείνο το οποίο μπορείς να κάνεις είναι να προχωράς και, με τη στάση σου, με τις πράξεις σου, με τη δράση και το λόγο σου, να προσπαθείς να δώσεις απάντηση.

-Αν μεγαλώνοντας ο γιος σας, που τώρα είναι 4,5 ετών, σας πει ότι θέλει να ενταχθεί στο ΚΚΕ ή ότι είναι Τροτσκιστής, πώς θα αντιδράσετε;

-Δεν θα σας πω ότι θα ευχαριστηθώ κιόλας, δεν θα είναι και από τα καλύτερα που θα μου έχουν συμβεί στη ζωή μου. Αλλά, εν πάση περιπτώσει, επειδή εγώ έχω μεγαλώσει σε μία εξαιρετικά ανεκτική και φιλελεύθερη οικογενειακή παράδοση, θα σας πω «ό,τι τον φωτίσει ο Θεός».

-Έχετε φίλους Αριστερούς;

-Για να πω την αλήθεια, εγώ δεν έχω και πολλούς φίλους, με την έννοια ότι οι φίλοι μου είναι εκείνοι που κρατάω από το σχολείο μου- αν και έχω ανθρώπους με τους οποίους είμαι χρόνια συναγωνιστής και έχω δεθεί μαζί τους. Φίλους Αριστερούς- υπό αυτή την κλειστή έννοια της λέξης- δεν έχω, δεν έχει τύχει. Οι κολλητοί μου είναι δεξιοί.

-Φίλους gay;

-Ναι. Αλλά μου είναι τελείως αδιάφορα τα σεξουαλικά θέματα, θεωρώ μάλιστα ότι είναι υπερτιμημένη η συζήτηση για το sex στην εποχή μας. Και πάντως, για να επιλέξω φίλους ή συνεργάτες, σίγουρα δεν ασχολούμαι με τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό.

-Το ξέρετε ότι κάποιοι βουλευτές λένε, αναφερόμενοι σ εσάς, ότι «η παράταξή σας και το νέο κυβερνητικό σχήμα  έχουν γίνει τελευταία πιο sexy»;

-Έτσι, ε; Απορώ! Δημοσίως δεν μου χουν πει ποτέ κάτι τέτοιο (χαμογελάει).

-Η σχέση με τη σύζυγό σας, πως αλλάζει μέσα στα χρόνια- και ειδικά τώρα που έχετε ελάχιστο χρόνο για να αφιερώνετε στην οικογένειά σας;

-Με τη Δανάη είμαστε 7 χρόνια παντρεμένοι και θα σας έλεγα ότι η σχέση μας γίνεται, μέσα από την σταθερότητα, πιο δυνατή. Εμείς έχουμε ούτως ή άλλως μία κανονικότητα, η οποία διέπει και τη ζωή μας: Ξυπνάμε, δουλεύουμε, γυρνάμε στο σπίτι μας, παίζουμε με το παιδί μας, έχουμε δυο τρεις παρέες φίλων με τους οποίους βγαίνουμε καμιά φορά για φαγητό, πάμε σε συγκεκριμένα μέρη για διακοπές. Είναι λίγο τακτοποιημένο όλο αυτό, δεν έχει συγκλονιστικές εντάσεις, είναι κάτι που κυλάει ομαλά, γλυκά, ήσυχα- αυτό χαρακτηρίζει την οικογενειακή μου ζωή. Και, κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι και το ζητούμενο σε μία οικογένεια: Η οικογένειας είναι ένας σταθερός πυρήνας που θα πρέπει να εξασφαλίζει τις αρμονικές συνθήκες ανάπτυξης των παιδιών. Η οικογένεια δεν είναι πάρτι, είναι δουλειά, που γίνεται με πολλή αγάπη.

-Πού ξοδεύετε συνήθως τα λεφτά σας;

-Στις ανάγκες της διαβιώσεως μου: Πληρώνω το νοίκι μου, τους λογαριασμούς, το σούπερμαρκετ, όλες τις λειτουργικές ανάγκες δηλαδή που έχει κάθε άνθρωπος.

-Σε σπίτι με ενοίκιο ζείτε;

-Ναι.

-Πώς και δεν αγοράσατε δικό σας σπίτι;

-Δεν είχα τα λεφτά. Και, από την άλλη, δεν ήθελα να δανειστώ. Προφανώς και έχω κάποια χρήματα στην τράπεζα, όλα αυτά τα χρόνια που έχω δικηγορήσει, αλλά με αυτά τα λεφτά θα μπορούσα να πάρω ένα πολύ μικρό σπίτι. Προτιμώ λοιπόν να πληρώνω ένα νοίκι παρά να δεσμεύσω ό,τι χρήματα έχω βγάλει στη ζωή μου για να πάρω ένα μικρότερο σπίτι από αυτό στο οποίο μένω ή να δανειστώ και να είμαι με την ψυχή στο στόμα, μήπως μου τύχει κάτι στραβό και δεν μπορώ να αποπληρώσω το δάνειο.

-Έχουν ξεκινήσει, τώρα που είστε υπουργός, να σας ζητούν ρουσφέτια;

-Ο κόσμος ζητάει σήμερα από τους πολιτικούς δουλειά! Με την έννοια που ζητάνε και από τους φίλους τους, δηλαδή «αν άκουσες κάτι για κάποια δουλειά με αυτά τα προσόντα…».

-Στα πιο κρυφά σας όνειρα, νεότερος, είχατε ονειρευτεί ποτέ ένα τέτοιο -υπουργικό- αξίωμα;

-Είχα εμπλακεί από πολύ μικρός με την πολιτική- από τα 14 μου, στη δευτέρα γυμνάσιου, στο μαθητικό τότε της Νέας Δημοκρατίας-, αλλά η αφετηρία μου σε σχέση με την πολιτική ήταν ιδεολογική. Και παραμένει. Προφανώς, όμως, αυτή η ιδεολογική αφετηρία, όταν είσαι στην πολιτική, πρέπει να έχει μία αναφορά με το σύστημα εξουσίας. Αυτό σημαίνει ότι, στην πραγματικότητα, το να φτάσεις σε μία κυβερνητική θέση- ειδικώς μετά από μία μακρά πολιτική διαδρομή-, έχει την αξία του. Προσέξτε όμως: Η κατοχή μίας κρατικής θέσης δεν είναι ο σκοπός, είναι όμως ένα μέσον με το οποίο αρχίζεις και αλληλεπιδράς στον ίδιο τον τρόπο που συγκροτούνται τα ιδεολογικά ρεύματα μέσα στην κοινωνία.

Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "People", τον Δεκέμβριο του 2011, όσο ο κ. Βορίδης ήταν υπουργός και μέλος του ΛΑ.Ο.Σ.