ΦΥΛΙΩ ΠΥΡΓΑΚΗ - ΓΩΓΩ ΤΣΑΜΠΑ: ΣΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΝΤΙΒΕΣ ΤΟΥ ΚΛΑΡΙΝΟΥ

Σε μία από τις σπάνιές τους συναντήσεις σε πανηγύρι, οι δύο μεγάλες stars του δημοτικού μας τραγουδιού, Φιλιώ Πυργάκη και Γωγώ Τσαμπά, μας υποδέχονται στο πανηγύρι του χωριού Ύπατο της Θήβας, για να μας δείξουν πως διασκεδάζει τον Αύγουστο μία άλλη Ελλάδα που συνεχίζει να κουβαλάει στο DNA της λαϊκό μεγαλείο και διονυσιασμό, αναλλοίωτο ακόμη μες στα χρόνια.

Στο «σαν περπατάς παραπατάς, κουνιέσαι και λυγιέσαι, τη μέση σου κουνάς, περνάς μα δεν μιλιέσαι» δίνεται το σήμα ενός ιδιότυπου «ξεσηκωμού» πιστών στο κλαρίνο και στο τουμπερλέκι ανθρώπων, σαν να είναι η δική τους μεγάλη στιγμή, λες και μόλις εκείνο το λεπτό συνέβη ό,τι, για τις επόμενες 6 ώρες πρόκειται να χωρίσει τη χαρά από την «πικρή και μαύρη» καθημερινότητά τους, τη «δύσκολη» και «μίζερη». «Πανάθεμα τα προβλήματα!», φωνάζουν και σηκώνονται, σαν ηλεκτρισμένοι, από τις γκρίζες πλαστικές καρέκλες τους, με τραγούδια που τους είναι τόσο οικεία όσο και ξένα μαζί, αλλά και πάλι δικά τους, με μια μυστική, κυτταρική γνώση. «Μεγάλη η Χάρη του! Σήμερα είναι το μεγάλο μας πανηγύρι», μου λέει μία από τους 350 περίπου κατοίκους της κοινότητας του Υπάτου, ένα χωριό λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Θήβα, δείχνοντας μου το καμπαναριό της νέας εκκλησίας, ακριβώς πάνω απ’ το κεφάλι μας. Παραδίπλα, ο στύλος της ΔΕΗ, σηκώνει ένα άλλο, ιδιότυπο λαϊκό «προσκυνητάρι»: τις αφίσες με τις αυστηρές μορφές της μεγάλης ντίβας των δημοτικών τραγουδιών, Φιλιώς Πυργάκη και της νεότερης, Γωγώς Τσαμπά. 

Ο Κώστας της ταβέρνας του «Πατίκα»-φάτσα στον φρεσκοβαμμένο Ναό-ανάβει λίγα ακόμα φώτα έξω στο δρόμο «για να φωτίζεται για τους ξένους», οι λουκουμάδες του Σάκη «με μέλι, σοκολάτα και καρύδια, σπέσιαλ» λερώνουν στο πρόσωπο μικρά παιδιά που τρώνε μέσα σε χάρτινα στρογγυλά πιατάκια, το αρνί σερβίρεται στη λαδόκολλα με το σήμα κατατεθέν της ταβέρνας «“Πατίκας” της κοινότητας Υπάτου», τα κρασιά-σπονδή ανοίγουν και χύνονται στα πόδια της Πυργάκη, της Τσαμπά, του Μπέκα, που κάθονται σε σειρά στο «πατάρι» ή «παλκοσένικο»-το αντίστοιχο του αθηναϊκού stage-, επάνω σε ξύλινες καρέκλες με κεντημένα σταυροβελονιά μαξιλαράκια, η ασφαλτένια «πίστα» γεμίζει από ανοιγμένα χέρια, ανοιχτά πουκάμισα, ιδρωμένα μέτωπα. Κι’ ύστερα, πλαστικά πιατάκια με γαρύφαλλα να αφήνονται με ευλάβεια στα πόδια των τραγουδιστών. Λες και ο Μεταμορφωμένος Σωτήρας βγήκε από την φωταγωγημένη του εκκλησία εκείνο το δροσερό βράδυ του Αυγούστου, για να χορέψει κι’ εκείνος «μα δεν σου κάνω τον άγιο, αχ, αμάρτησα!».

ΧΑΡΗΣ ΓΙΑΚΟΥΜΑΤΟΣ: THE POLO PLAYER

Ο 32χρονος Χάρης είναι πρωταθλητής πόλο και προπονητής, ιδιοκτήτης μαγαζιών στο Χαλάνδρι, «αρέσει πολύ στα κορίτσια» σύμφωνα με όσους τον ξέρουν καλά, και από τον Οκτώβριο θα είναι πρωταγωνιστής στη νέα τηλεοπτική σειρά του ΑΝΤ1, «Τρίχες». Επίσης, είναι ανιψιός του Υφυπουργού Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας, Γεράσιμου Γιακουμάτου.

Τον Σεπτέμβριο του 1991 ένα 9χρονο αγόρι βρέθηκε με το πορτοκαλί του σκουφάκι στο δημοτικό κολυμβητήριο Χαλανδρίου, ανάμεσα σε αρκετούς, ήδη αναγνωρισμένους από την ελληνική ομοσπονδία αθλητές κολύμβησης και πόλο και, με την παρότρυνση του επίσης αθλητή μπαμπά του, Δημήτρη Γιακουμάτου (αδελφού του σημερινού Υφυπουργού Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας, Γεράσιμου Γιακουμάτου), έπεσε με φόρα μέσα στην πισίνα. «Το νερό θα σε σηκώσει ψηλά, μην το φοβάσαι!», του είχε πει λίγο πριν ο πατέρας του. Κι’ είχε δίκιο. Από εκείνη τη μέρα ήταν σαν να διέγραψε από την-παιδική-καθημερινότητά του τα playstation, τις τρίμηνες καλοκαιρινές διακοπές, τις κυριακάτικες εκδρομές, το παιχνίδι με τους φίλους του γύρω από την εκκλησία του αγίου Νικολάου Χαλανδρίου, τα μελλοντικά εφηβικά ξενύχτια. Για πάντα. «Απ’ την αρχή είχα λατρέψει το άθλημα και δεν με ένοιαζε να κάνω θυσίες για να τα καταφέρω σ’ αυτό. Κάθε μου ημέρα-είτε ήταν γιορτή, είτε Κυριακή, είτε αργία, είτε καθημερινή-ήταν αφιερωμένη στο πόλο. Σκέψου ότι τη μέρα που μπήκα πρώτη φορά στην πισίνα ένιωσα σαν να ήμουν ήδη έτοιμος γι’ αυτό. Σα να ανήκα κιόλας εκεί, από τη μέρα που γεννήθηκα», μου λέει ο 32χρονος σήμερα Χάρης. «Αυτό που μου είχε μείνει από εκείνα τα χρόνια-πέρα από τους αγώνες και τα πρωταθλήματα στα οποία συμμετείχα-ήταν επίσης η πολύ καλή παρέα που έκανα μαζί με παιδιά με τα οποία ήμασταν ήδη φίλοι από το σχολείο όπου πηγαίναμε, το 4^ο Αμαρουσίου. Την κολύμβηση την λάτρεψα από την αρχή, το πόλο όμως το αγάπησα σιγά σιγά, δεν ήταν “κεραυνοβόλος έρωτας” αυτό, αν και στο τέλος με κέρδισε για πάντα. Σήμερα του “χρωστάω” κυρίως την πειθαρχία που έδωσε στη ζωή μου, την υπομονή και φυσικά τον καλώς νοούμενο συναγωνισμό για να επιτευχθεί το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, σε ό,τι κι αν κάνω».

Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Χάρης έγινε ένας από τους βασικούς αθλητές του «Νηρέα Χαλανδρίου», για ένα χρόνο ανήκε στην ομάδα του Παναθηναϊκού και αργότερα εργάστηκε ως προπονητής της γυναικείας και ανδρικής ομάδας του «Νηρέα». «Το όνειρό μου ήταν πάντα να δημιουργώ καλούς παίκτες. Αυτό έκανα, λοιπόν, για 7 χρόνια, μαζί με όλα αυτά τα αγόρια και κορίτσια που είχαν περάσει από την ομάδα, πολλά από τα οποία έπαιξαν στην εθνική ομάδα και άλλα στις καλύτερες ομάδες της Ελλάδας. Είμαι πολύ περήφανος για όλους αυτούς τους αθλητές μου!», μου λέει πίνοντας ένα ποτήρι παγωμένο νερό και αφήνοντας το επάνω σε ένα λευκό τραπεζάκι, δίπλα από την πισίνα του ξενοδοχείου όπου βρισκόμαστε για τη φωτογράφισή του.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΡΗΤΙΚΟΣ: ΤΟ "ΚΟΡΜΙ" ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΣΕΦΕΡΛΗ

Ο καλογυμνασμένος ηθοποιός μετράει ήδη δεκάδες παιδικές παραστάσεις δικής του παραγωγής, ατελείωτη δουλειά, αγώνα δύο δεκαετιών. Μόνο τυχαίο δεν είναι, λοιπόν, που κάθε βράδυ παίζει μπροστά σε 1800 θεατές, στο κατάμεστο «Δελφινάριο», δίπλα στο ίνδαλμά του, Μάρκο Σεφερλή, πραγματοποιώντας «ένα όνειρο ζωής».

Τον Χειμώνα των είκοσί του χρόνων, ο Στέλιος θα τον θυμάται για πάντα. Σε ένα φιλικό του σπίτι, στον Πειραιά, αποφάσισε με την παρότρυνση των φίλων του που «κάτι έβλεπαν σ’ αυτόν», να υποδυθεί τον κλόουν για να ευχαριστήσει τα παιδάκια που είχαν μαζευτεί εκεί. «Η μέρα εκείνη, ασυναίσθητα, άλλαξε ολόκληρη τη ζωή μου. Ενθουσιάστηκα!», ξεκινά να μου αφηγείται. «Όσο κι αν είχαν χαρεί εκείνο το βράδυ τα παιδάκια, το διπλάσιο είχα ευχαριστηθεί εγώ! Θυμάμαι ότι είχαν περάσει 3 ώρες κι’ εγώ συνέχιζα να είμαι μέσα σε ένα δωμάτιο μαζί με τα παιδιά-να λέμε παραμύθια, να τους κάνω αυτοσχεδιασμούς, να υποδύομαι ήρωες παιδικών παραμυθιών, να παίζουμε. Αναρωτιόμουν στο τέλος πώς είχε περάσει η ώρα!», θυμάται. Λόγω της πρώην συζύγου του, αφού εκείνη εργαζόταν ήδη ως ηθοποιός, ο Στέλιος μπήκε νωρίς μέσα στο θεατρικό κλίμα: ξεκίνησε να ασχολείται με τις παραστάσεις, «κρατούσε τα λόγια» παιδικών ηρώων-του Αλαντίν, του Κάπτεν Χουκ ή του Καραγκιόζη-, έδινε ιδέες, βοηθούσε ακόμη και στα σκηνικά ή στα ενδυματολογικά όπου χρειάζονταν. «Ακόμη και το να μιμούμαι τους ηθοποιούς που έκαναν τους άλλους ρόλους, στο δικό μου μυαλό έμοιαζε να είναι κάτι πολύ μαγικό. Σπούδασα στη συνέχεια σε θεατρική σχολή, ενώ παράλληλα είχα και το ποδόσφαιρο-γιατί αυτή ήταν η κύριά μου δουλειά για πολλά χρόνια. Κουράστηκα πολύ, για πολλά χρόνια. Ξέρεις, κάποιοι ηθοποιοί κάνουν, στην αρχή της πορείας τους, παιδικό θέατρο, για να οδηγηθούν αργότερα σε ένα άλλο είδος θεάτρου. Ίσως ενδόμυχα να το υποτιμούν κιόλας. Εγώ, όμως, αγαπώ τόσο πολύ τα παιδιά και αυτό το είδος θεάτρου, επένδυσα σ’ αυτό, μου έγινε τρόπος ζωής, και προσπαθώ κάθε μέρα να γίνομαι όλο και καλύτερος σ’ αυτό ώστε να οδηγηθώ, μέσα από αυτό, σε ακόμη καλύτερες παιδικές παρατάσεις. Γιατί, για μένα, το παιδικό δεν είναι “πάρεργο”, είναι η αιτία που με έκανε να γίνω ηθοποιός», μου εξηγεί. 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΑΛΙΑΡΑΣ - ΣΤΕΛΙΟΣ ΝΙΑΚΑΡΗΣ - ΖΩΗΣ ΣΗΜΑΝΤΗΡΑΣ: BOYS AT THE BEACH

Στον Στέλιο αρέσουν πολύ τα παγωτά με γεύση τσουρέκι, γιατί του θυμίζουν τα παιδικά του χρόνια στην Ηλιούπολη. Ο Ζώης λατρεύει τη σοκολάτα, ενώ ο Γιάννης προτιμά τα frozen yogurt με γεύση βανίλια. Γενικά, όμως, όπως παραδέχονται στο «thema people», διαφωνούν ελάχιστα ως φίλοι αφού αυτά που τους συνδέουν είναι πολύ περισσότερα και ουσιαστικά: το πάθος τους για τη γυμναστική, η νευρικότητά τους όταν κάτι δεν πάει καλά-έτσι όπως το είχαν προγραμματίσει και οργανώσει-, η αγάπη τους για τις γυναίκες και, κάποιες φορές, η κυκλοθυμία τους. «Έχω πολλά ups and downs, αλλά καταφέρνω πια να το ελέγχω», εξομολογείται ο 24χρονος Στέλιος, ανακάλυψη του Γιάννη Καζανίδη στα 19 του μόλις χρόνια και σήμερα διεθνές μοντέλο με συνεργασίες που ξεκινούν από την Kate Moss και τη Zoe Santana-πρωταγωνίστρια του «Avatar»-για την καμπάνια της Stuart Weitzman, και φτάνουν μέχρι τους Dolce&Gabbana, Cavalli, Lucky Brand, Lacoste, και πολλά άλλα διεθνή brands. «Η δουλειά στο modeling δεν είναι κάτι απλό, όπως ίσως να φαντάζονται κάποιοι. Θυμάμαι ότι την πρώτη φορά που είχα πάει για casting στη Νέα Υόρκη, ήμουν ανάμεσα σε άλλα 500 μοντέλα από όλο τον κόσμο, ο ένας πιο ωραίος απ’ τον άλλον. Εκεί, όλα κρίνονται στις λεπτομέρειες και στις προτιμήσεις των εταιρειών, ανάλογα με το πώς θέλουν να προβάλουν το προϊόν τους. Μπορεί στην Ελλάδα να θεωρείσαι “θεός”, αλλά στο εξωτερικό είσαι απλά ένας ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους πολύ ωραίους άντρες. Η απόρριψη είναι καθημερινό κομμάτι της δουλειάς μας και πρέπει να έχεις γερό στομάχι για να τα καταφέρεις. Το προσπαθώ!», καταλήγει.

ΤΖΟΥΣ ΕΥΕΙΔΗ: "ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ, ΒΡΗΚΑ ΤΗ ΧΑΡΑ!"

Η πιο φωτεινή πλευρά της Τζόυς, έχει κέντρο της και αιτία ένα βαρύ, πνιγηρό σκοτάδι, που προϋπάρχει πάντα της χαράς. Δεν πήγε σε κάποιο ψυχολόγο για να το «διαχειριστεί», δεν διάβασε ποτέ βιβλία αυτοβοήθειας ή αυτογνωσίας για να το αναγνωρίσει, ούτε άναψε κεριά στην εκκλησία που βρίσκεται κοντά στο σπίτι της, στη Νέα Σμύρνη, την Αγία Παρασκευή, ώστε να καταφέρει να «σωθεί». Συνήθως, το παγόβουνο της λύπης της, όσο έχει από πάνω, διπλάσιο όγκο κρύβει κι’ από κάτω του-και η Τζόυς μπορούσε να πάει πολύ βαθιά μέσα σ’ αυτό. Αυτό δεν το ήξερε παλιά. Το έμαθε. The hard way. «Η δουλειά έχει λειτουργήσει σαν ψυχοθεραπεία για μένα, με έχει σώσει από πολύ δύσκολες καταστάσεις, αυτή με έβγαζε πάντα από το προσωπικό μου λούκι. Όταν φέρεις ένα οποιοδήποτε είδους πένθος μέσα σου για κάτι που τελείωσε-είτε είναι ανθρώπινη ζωή, είτε σχέση, είτε προσωπικά και οικονομικά προβλήματα-, πάντα έρχεται ένα σκοτάδι που σε σκεπάζει. Πιστεύω, όμως, ότι οφείλεις να δώσεις χώρο και χρόνο σε κάθε είδους πένθος, ώστε να μην το πιέσεις παραπάνω απ’ όσο πρέπει, να το αφήσεις να εκδηλωθεί. Κάποια στιγμή, αναγκαστικά, θα πας προς τα πάνω-όταν δεν θα υπάρχει άλλο πιο κάτω. Και εγώ πια δεν έχω άλλη εναλλακτική».
Από τη μέρα που έχασε τους γονείς της, η Τζόυς απώλεσε και κάθε σημείο αναφοράς της, κάθε ίχνος DNA που αναγνώριζε και ως δικό της. Ένιωσε ότι απλά φύτρωσε. Και παραδέχεται στο «thema people», πως τα μεγαλύτερα διαστήματα δυσκολίας τα έζησε όταν χρειάστηκε να γίνει πια η ίδια ο ενήλικας της ζωής της, να μεγαλώσει απότομα το παιδί που χάιδευαν εκείνοι, όσο ζούσαν. «Είμαι πια ένα πεντάρφανο πλάσμα, που δεν θα με φροντίσει κανένας αν δεν φροντίσω πρώτα εγώ η ίδια τον εαυτό μου», μου εξηγεί αφοπλιστικά. «Είτε χάσεις τους γονείς σου στην ηλικία των 10, είτε στην ηλικία των 40, ο πόνος είναι ίδιος-μόνο η διαχείρισή του διαφέρει. Αυτή, όμως, είναι ταυτόχρονα και η καλύτερη κινητήριος δύναμη! Και, ξέρεις, αν και ήμουν μοναχοπαίδι, υπήρξα ένα παιδί που μεγάλωσε πολύ αυστηρά και με κριτική από τους γύρω του. Δεν με έπαιρνε ποτέ να κάνω, για παράδειγμα, τη χαριτωμένη στη μαμά μου, μου αρκούσε μία άγρια ματιά της για να μαζευτώ επί τόπου. Γι’ αυτό και δεν είχα περιθώριο να την ψωνίσω ποτέ και για τίποτα. Πόσο μάλλον για τις όποιες “τηλεοπτικές μου επιτυχίες”. Η μάνα μου ήταν-καλοπροαίρετα-πολύ αυστηρή μαζί μου, ακόμη και όταν δούλευα ως ιδιαίτερα σε πολυεθνική», καταλήγει.

ΕΥΓΕΝΙΑ ΜΑΝΩΛΙΔΟΥ: ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΜΕΡΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΚΑΙΟ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ

Την προηγούμενη Κυριακή, η Ευγενία ξύπνησε από τις 6:30. Όπως, άλλωστε, κάνει κάθε μέρα. Έβαλε χαμηλά τη μουσική στο cd player του σπιτιού της, στα Μελίσσια – τη «Βαρκαρόλλα» από την όπερα «Τα Παραμύθια του Χόφμαν» που λατρεύει-, έφτιαξε έναν φρέντο εσπρέσο σκέτο για την ίδια, ετοίμασε πρωινό-δημητριακά, γιαούρτια, κρουασάν βουτύρου, μαρμελάδες και χυμούς πορτοκάλι-για τα παιδιά της, τον 18χρονο Αλέξανδρο, την 16χρονη Θεοδώρα και τον 8χρονο Περσέα, ενώ παράλληλα πηγαινοερχόταν από την κουζίνα στο σαλόνι έχοντας συνεχώς στην αγκαλιά της τον μόλις 24 ημερών Αλκαίο, λέγοντάς του όλα εκείνα τα λογάκια που ξέρει πως θα τον ακολουθούν για πάντα στη ζωή του: «ψυχή μου», «αγάπη μου», «μωρό μου». Τα μεγαλύτερα παιδιά την παρακάλεσαν να πάνε βόλτα στη θάλασσα. Δεν ήταν προετοιμασμένη γι’ αυτό. Αλλά δεν θα μπορούσε να τους χαλάσει το χατίρι, τώρα που τελείωσαν πια με τα διαβάσματα τους και είχαν πλέον αρκετό ελεύθερο χρόνο. Μαζί τους θα ήταν και ο Αλκαίος. Ξαφνιάστηκα. Ιδιαίτερα όταν μου ανέφερε πως ο Άδωνις Γεωργιάδης έλειπε για κάποιες μέρες στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν, ώστε να συμμετάσχει στη σύνοδο του ΟΑΣΕ, και επομένως όλα θα τα έκανε μόνη της. «Που θα τον άφηνα τον μικρό;», μου είπε το απόγευμα, με εμφανή την απορία στο πρόσωπο της. 
-Δεν έχετε νταντά μέσα στο σπίτι;
-Ποτέ δεν υπήρχε! Κατά καιρούς, είχα ανθρώπους που με βοηθούσαν στις δουλειές του σπιτιού, αλλά σε μεγάλες περιόδους της ζωής μου είχα τα παιδιά, έκανα τις δουλειές του σπιτιού, ενώ παράλληλα ασχολιόμουν και με τη μουσική μου. Ήταν πολύ δύσκολες εποχές, αλλά πάντα τα κατάφερνα μ’ αυτά.  
-Και ξυπνάς συγκεκριμένες ώρες μέσα στο βράδυ, για να ταΐσεις το μωρό;
-Ε, βέβαια! Ποιος θα το κάνει; Και, ευτυχώς, ο Άδωνις είναι πολύ υποστηρικτικός. Είμαι από πάνω απ’ το μωρό, όπως ήμουν από πάνω από όλα μου τα παιδιά. Τα παιδιά, μέχρι να μιλήσουν, δεν άφηνα να τα πιάσει κανένας, γιατί θεωρούσα ότι μπορεί να τους κάνει κακό και να μην μπορούν να μου το πούνε. 
-Γιατί θα δώσετε το όνομα «Αλκαίος» στον μικρό;-Θέλαμε να δώσουμε ένα μουσικό όνομα στο παιδί, σίγουρα αρχαίο και ελληνικό, γιατί μας αρέσουν πολύ αυτά τα ονόματα, λόγω της δύναμης και της ενέργειάς τους. Έψαχνα να βρω ένα όνομα που να μην είναι συνηθισμένο, το οποίο να έχει και μία όμορφη ιστορία. Το όνομα «Αλκαίος» τα συμπεριλαμβάνει όλα: γιος του Περσέα και της Ανδρομέδας, πολύ σπουδαίος λυρικός ποιητής της αρχαιότητας, μεγάλος καρδιοκατακτητής ως ιστορικό πρόσωπο, ενώ ως μυθικό πρόσωπο το όνομα «Αλκαίος» ήταν το πρώτο όνομα του Ηρακλή, που σημαίνει «πολύ δυνατός». Το συγκεκριμένο όνομα, λοιπόν, περιλαμβάνει την τέχνη και τη δύναμη - και η δύναμη είναι κάτι που ένας καλλιτέχνης χρειάζεται πολύ!
-Ήταν συνειδητή η απόφασή σας να γίνετε γονείς αυτή τη φορά ή έτυχε;
-Δεν έτυχε. Ήταν απολύτως συνειδητή η απόφαση. Από τα τέσσερά μου παιδιά, ήταν η πρώτη φορά που ήθελα να κάνω τόσο πολύ ένα μωρό! Πιστεύω δηλαδή ότι, αν δεν είχα ήδη κάνει παιδιά, το πραγματικό μου βιολογικό ρολόι θα χτυπούσε τώρα. Τα άλλα τρία παιδιά έτυχαν και, κάθε φορά που μου τύχαιναν, μου ερχόταν ο ουρανός σφοντύλι, λόγω των πολλών υποχρεώσεων. Αν και-και αυτό είναι κάτι που ξέρουν τα παιδιά μου-, σε κάθε παιδί έδινα όσα περισσότερα μπορούσα να δώσω την δεδομένη στιγμή. Ωστόσο, το τελευταίο μας μωρό θέλαμε πολύ να το κάνουμε-και εγώ και ο Άδωνις.

ΡΟΥΛΑ ΡΕΒΗ: Η SURVIVOR

Χρειάστηκε μεγάλη υπομονή για να πειστεί τελικά η Ρούλα (η φωτογράφος των εξωφύλλων και των stars για 22 συνεχή χρόνια και μία από τις διασημότερες της Ελλάδας) να δώσει την πρώτη της συνέντευξη. «Θα θέλει κι’ αυτός να με ρωτήσει για τον Τότσικα, τη Μακρυπούλια και όλους αυτούς που φωτογραφίζω», ίσως να σκεφτόταν. Κι’ ήταν λογικό. Αλλά η ζωή της, αυτή που μου αφηγήθηκε εκείνο το μεσημέρι του Σαββάτου που βρεθήκαμε στο Κολωνάκι, είναι-όπως υποψιαζόμουν, βλέποντας κάποιες από τις εικόνες της-πολύ πιο συναρπαστική από τη σχέση με τον σύντροφό της και τους διάσημους φίλους της.

«Υπήρξα ένα παιδί που έζησε την παιδική και εφηβική του ηλικία σε δύο κύκλους: τον πολύ συνεσταλμένο, ντροπαλό, και “κλειστό” στην αρχή και, στην εφηβεία μου, τον πολύ επαναστατικό, αντιδραστικό, ενίοτε φτάνοντας, πολλές φορές, ακόμη και την ίδια μου τη ζωή, στα άκρα της-δεν ήταν οι λίγες οι στιγμές που πλησιάζα κυριολεκτικά στην άκρη του γκρεμού, αλλά η ευθύνη της επιβίωσης δεν με άφηνε τελικά να πέσω. Θα σου εξηγήσω. Μεγάλωσα στο Πασαλιμάνι, στον Πειραιά. Οι γονείς μου, όταν με γέννησαν, ήταν ήδη 16 και 19 χρόνων-είχαν μάλιστα αποκτήσει άλλο ένα παιδί δύο χρόνια προηγουμένως, την αδελφή μου. Είχαν ερωτευτεί πολύ οι γονείς μου όταν πρωτογνωρίστηκαν, κλέφτηκαν, τους πιάσανε, τους πάντρεψαν, κι εμείς, τα παιδιά, ουσιαστικά μεγαλώσαμε με την γιαγιά και τον παππού, τους γονείς του μπαμπά μου. Ήμασταν πάρα πολύ φτωχοί, κι αν δεν υπήρχε η γιαγιά και ο παππούς μου να μας βοηθάνε, δεν θα τα καταφέρναμε. Οι γονείς μου, όμως, έπειτα από κάποιο χρονικό διάστημα, ξεκίνησαν να μην τα πηγαίνουν καλά μεταξύ τους. Καθόλου καλά. Κι’ όλο αυτό που ζούσα είχε ως αποτέλεσμα να αλλάξω ραγδαία, να μεταβληθώ ουσιαστικά σε ένα άλλο άνθρωπο: ενώ πριν από την εφηβεία μου ήμουν η πάρα πολύ καλή μαθήτρια που συμμετείχε στις γιορτές του σχολείου, που ασχολείτω με τον αθλητισμό, που έπαιρνε βραβεία, που οι καθηγητές έλεγαν στη μάνα μου “μην την αφήσεις χωρίς να στη στείλεις κάπου να σπουδάσει”, έγινα ένα κορίτσι οργισμένο με όλους και με όλα, που ξεκίνησε να έχει πολύ έντονη ζωή, να καπνίζει πολύ, να πίνει αλκοόλ, να κάνει συνεχείς απουσίες στο σχολείο, να μπαίνει μέσα σε χώρους αναρχικών, που τελικά άρχισε να μένει μόνο του από τα 17 του χρόνια. Κι’ όλο αυτό ξεκίνησε απ’ τον μπαμπά μου: ενώ του μοιάζω, μετά από όλα αυτά, συν το γεγονός ότι δεν δούλευε και δανειζόταν δεξιά κι αριστερά, με αποτέλεσμα να έχουμε σοβαρό οικονομικό πρόβλημα, με έκανε, κυριολεκτικά μέσα σε μία μέρα, να τον μισήσω! Κι’ έτσι, απομακρύνθηκα από την οικογένειά μου. Κυρίως, γιατί δεν άντεχα άλλο να βλέπω τη μητέρα μου λυπημένη. Γιατί εκείνη ήταν ο ήρωας της ζωής μου, το πρότυπο μου, η “κούκλα” μου, η “θεά” μου, η αγάπη μου η μεγάλη-αυτή και η αδελφή μου είναι οι μεγαλύτερες λατρείες της ζωής μου, πιο δυνατές και οι δύο κι’ από 10 άντρες μαζί...Έκανα πάρα πολλά για να φύγει ο πατέρας μου από τη ζωή μας-κυρίως για να το συνειδητοποιήσει η μάνα μου και να το αποφασίσει η ίδια-, αλλά δεν έφυγε ποτέ. Για να καταλάβεις, μόλις πριν από λίγα χρόνια αποφάσισαν τελικά να χωρίσουν, όταν πια ο μπαμπάς μου ξεκίνησε να μένει με μία άλλη γυναίκα. Αυτά τα λέω για όλα αυτά τα νέα παιδιά που, αυτή τη στιγμή, αντιμετωπίζουν κάποιο παρόμοιο οικογενειακό πρόβλημα: εμένα, αυτό που με έσωζε πάντα, ήταν το συναίσθημα της αγάπης που εισέπραττα από την μάνα μου και την αδελφή μου, καθώς και η σκέψη του “δεν μπορεί κανείς να με γλιτώσει αν συμβεί κάτι! Πρέπει μόνη μου να φροντίσω για όλα!”».  

ΖΕΤΑ ΜΑΚΡΥΠΟΥΛΙΑ: "ΚΑΤΑ ΒΑΘΟΣ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΑΧΙΚΗ"

Μιλάμε λίγο μετά το τέλος άλλης μίας μέρα γυρισμάτων της καινούργιας ταινίας του Νίκου Ζαπατίνα, «Τα καλά καθούμενα», στην οποία πρωταγωνιστούν, μαζί με τη Ζέτα, η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους, η Τζόυς Ευείδη, ο Γιάννης Ζουγανέλης και αρκετοί άλλοι. Το κατανοώ πως είναι πολύ κουρασμένη-ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως μόλις έχει τελειώσει και ο κύκλος του «Just The 2 Of Us», που παρουσίαζε στο Mega. Κοιτάει λίγο τον καλό καιρό, έξω από το παράθυρο του σπιτιού της, και ξεκινάμε να μιλάμε.   

-Πότε καταφέρνεις να ξεκουράζεσαι; 

-Αυτό το διάστημα δεν μπορώ να πω ότι ξεκουράζομαι πολύ, αλλά η αλήθεια είναι ότι, τα τελευταία δύο με τρία χρόνια, έχω διαμορφώσει με τέτοιο τρόπο τη ζωή μου που έχω καταφέρει-με πολύ κόπο, βέβαια-να έχω και κάποια διαστήματα που να τα αφιερώνω στον εαυτό μου.  
-Στο στάδιο που είσαι τα τελευταία χρόνια, σου έτυχε ποτέ να μην έχεις προτάσεις για δουλειά;
-Τα τελευταία χρόνια, ευτυχώς, όχι, δεν έχει τύχει. Αλλά, έχω περάσει αρκετά χρόνια στη διάρκεια των οποίων δεν ήξερα αν θα έχω δουλειά κάθε χρόνο. Και μπορεί και να υπήρχε και χρόνος που να κάθομαι.
-Τώρα νιώθεις πιο σίγουρη και λόγω «ονόματος»;
-Σίγουρη σε αυτή τη δουλειά δεν νομίζω ότι μπορείς να νιώθεις ποτέ. Αλλά, ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια, η μία δουλειά φέρνει την άλλη, και είναι σαν να έχει μία συνέχεια το πράγμα. Έκανα το μιούζικαλ πέρσι, μου άρεσε πάρα πολύ και ήταν σαν να το κίνησα στο να ξανακάνω μιούζικαλ και του χρόνου.
-Περιμένεις με ανυπομονησία αυτή τη συνεργασία που θα έχεις του χρόνου με τον Γιώργο Κιμούλη; 
-Με μεγάλη ανυπομονησία! Πραγματικά! Ο Γιώργος Κιμούλης είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στο θέατρο και θα ήθελα πολύ στο δικό μου βιογραφικό και στη δική μου «βαλίτσα» να έχω μία συνεργασία μαζί του. 
-Γενικότερα, θεωρείς ότι είσαι παρεξηγημένη, Ζέτα;
-Θεωρώ ότι έχω περάσει διάφορα στάδια. Αλλά αυτό έχει να κάνει με το τι δουλειά κάνει ο καθένας, τι στόχο έχει και γιατί κάποιος αποφασίζει να βγάλει ένα προφίλ κάποιου ανθρώπου που δεν υπάρχει αλλά εκείνος έχει συμφέρον να το βγάλει. Έχω περάσει και καλύτερες φάσεις και χειρότερες, αλλά σίγουρα έχουν γραφτεί και για μένα πράγματα, μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, τα οποία δεν ισχύουν. 
-Στις χειρότερες σου φάσεις πως είσαι;
-Γενικότερα, διακατέχομαι από μία υπομονή, που κάποιες φορές ίσως να είναι και περιττή. Αλλά δεν νομίζω ότι μου έχει βγει σε κακό αυτό τελικά. Μπορεί να έχω χάσει χρόνο κάποιες φορές και, αν ο χαρακτήρας μου ήταν λίγο διαφορετικός ή αν ήμουν όπως τώρα, να κέρδιζα λίγο περισσότερο χρόνο-αλλά δεν είναι και ωραίο να ζεις με τα «αν». Κάθε φορά μαθαίνεις, και κάθε επόμενη συμπεριφέρεσαι αλλιώς, αρκεί να έχεις καταλάβει από αυτό που ήδη έχεις μάθει.

ATHENS GAY PRIDE - ΦΩΤΟ ΑΛΜΠΟΥΜ (ΙΟΥΝΙΟΣ 2014)

 

«Θα σε αγκαλιάσω στη μέση δρόμου! Μόνο έτσι θα καταλάβεις πόσο σε αγαπάω!». Ο τρόπος που η Μαριώ άρπαξε την φίλη της από το μπράτσο και ξεκίνησε να τη φιλάει μπροστά στους φωτογράφους και στους ξένους ρεπόρτερ ήταν η δική της «πράξη θάρρους», η δική της «κίνηση υπερηφάνειας», η μοναδική της «οικογενειακή υπόθεση». Κι’ έτσι ξεκίνησαν να χαϊδεύει η μία το κεφάλι της άλλης και να γελάνε χωρίς ιδιαίτερο λόγο, κρατώντας σφικτά στα χέρια τους την πολύχρωμη σημαία που, λίγο πριν, είχαν αγοράσει από τους εθελοντές της 10^ης Γιορτής Υπερηφάνειας της Αθήνας, στην πλατεία Κλαυθμώνος-ναι, ήταν ευτυχισμένες, πραγματικά ευτυχισμένες! Είχαν προηγηθεί, στις άκρες της μεγάλης παρέλασης, ο Γιώργος Καμίνης, η Ελένη Λουκά, η Πάολα Ρεβενιώτη, ακτιβιστές, μέλη gay οργανώσεων από το εξωτερικό, οι απολυμένες καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών, trans ακτιβίστριες, η Κατερίνα Στικούδη που προετοιμαζόταν για το πρόγραμμά της επάνω στο stage, αγόρια και κορίτσια που χόρευαν στην άσφαλτο ή πάνω στο άρμα πετώντας τα μπλουζάκια τους-αφόρητη η ζέστη, ο ιδρώτας έσταζε στην οδό Σταδίου. Ροζ χαρτάκια πεταμένα μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη με συνθήματα, παίρνω στα χέρια μου ένα με μαύρα γράμματα που γράφει «λόγο δεν θα δώσω, αν με την Κατερίνα ή τον Χρήστο θα καυλώσω» και, ασυναίσθητα, κοιτάω τη διμοιρία των ΜΑΤ που παραφυλάει, μήπως μπουκάρουν από τα στενά της πλατείας Συντάγματος τίποτα Χρυσαυγίτες.

  

ΣΜΥΡΝΗ - ΦΩΤΟ ΑΛΜΠΟΥΜ (ΙΟΥΛΙΟΣ 2014)

Ένα ανεπαίσθητο αεράκι με χτυπούσε στο κεφάλι, καθισμένος το πρωί της Τρίτης στην προκυμαία της Σμύρνης. Ήταν σαν τα φαντάσματα των νεκρών να με είχαν πιάσει απ' το λαιμό και να με τράβαγαν με κρότο προς τα κάτω, από τον πάτο του νερού όπου βρίσκονταν. Κοιτούσα, πολλές φορές, μια τη θάλασσα, μια τη λεωφόρο Ataturk που περνάει μπροστά από την παραλία, μια τα ελάχιστα ελληνικά σπιτιά που είχαν χτιστεί πριν από το 1922 και παρέμεναν ανέπαφα από την τσιμεντοποίηση της υπόλοιπης πόλης, μια το Κορδελιό (σημερινό Carci Aka) απέναντι-το σκεπασμένο από την ομίχλη και την υγρασία που αγκάλιασε την Τρίτη ολόκληρη την πόλη-, μια την είσοδο στη συνοικία της Πούντας (σημερινό Alsancan) που με περίμενε για το καλύτερο καζαν ντιπί της Σμύρνης, στο ζαχαροπλαστείο "Sevinc Pastanesi" (πολύ κοντά στην οδό "Kibris")... Αν είσαι Έλληνας και ξέρεις τα βασικά από ιστορία, είναι πολύ δύσκολο να μην συγκινηθείς περπατώντας στους δρόμους της, γνωρίζοντας ότι εκεί όπου σήμερα κάθονται υπομονετικά Τούρκοι ψαράδες κρατώντας τα μακρυά καλάμια τους, κάποτε ο Σμύρνης Χρυσόστομος καλωσόριζε τους ευζώνους και τα ελληνικά στρατεύματα (μπροστά ακριβώς από το σημερινό κτήριο του Νάτο, πίσω από τη γαλλική σχολή και το "Otel Kilim"). Κι είναι λογικό... Εικόνες από την παλιά Αρμένικη συνοικία, το Μπαιρακλί, το Παραλέλι, τον Φραγκομαχαλά, το σιδηροδρομικό σταθμό του Αιδινίου, την κεντρική πλατεία Konak με το διάσημο ρολόι, το δαιδαλώδες παλιό παζάρι...

Εικόνες και πρόσωπα. Πολλά που βλέπονται και άλλα τόσα που συναισθάνονται...
 

ΑΝΘΙΜΟΣ ΑΝΑΝΙΑΔΗΣ: "ΕΙΜΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ"

Ο 28χρονος πια Anthem Moss (όπως είναι πλέον το όνομά του στην Αμερική), που οι περισσότεροι τον θυμούνται από την μεγάλη του επιτυχία στη «Μαρία την άσχημη» του 2007, ζει τα τελευταία 5 σχεδόν χρόνια μεταξύ Νέας Υόρκης και Los Angeles. 
Θυμάμαι την πρώτη φορά που τον είχα συναντήσει-ημίγυμνος ήταν, φορώντας ένα σκισμένο blue τζιν-, κατά τη διάρκεια κάποιων λήψεων μπροστά από ένα συνεργείο αυτοκινήτων, να φωτογραφίζεται για τις ανάγκες του promo της ταινίας «straight story» του Βλαδίμηρου Κυριακίδη και της Έφης Μουρίκη, όπου θα πρωταγωνιστούσε-πριν από την «Μαρία την άσχημη», πριν από την έκρηξη αναγνωρισμότητας που θα είχε στην εξέλιξή του ως ηθοποιός. Ήταν μόλις 21 ετών. Και σχεδόν τον είχα ερωτευτεί κεραυνοβόλα. Όπως συνέβαινε περίπου με όλους όσους συναντούσαν τον Άνθιμο για πρώτη φορά-είτε ήταν straight είτε gay. Δεν ήταν ότι έμοιαζε «θεός», αλλά είχε μία περίεργη οικειότητα και αύρα με τους γύρω του που μαγνήτιζε επάνω του ακόμη και τα πιο αδιάφορα βλέμματα. Αστραπιαία.  Χαρακτηριστικό, μάλλον, δείγμα των γεννημένων stars, των αποφασισμένων να πετύχουν στα όνειρά τους. Μαζί είχαμε κάνει τότε την πρώτη του μεγάλη συνέντευξη. Για το «Down Town». «Γούρι σου πήγε», του είπα κατά τη διάρκεια του πρωινού τηλεφωνήματος μας Αθήνα-Los Angeles, την προηγούμενη Πέμπτη. Γέλασε δυνατά, από την δυτική πλευρά του ατλαντικού όπου βρισκόταν, και ξεκίνησε να μου αφηγείται τα νέα του καθώς σκουπιζόταν, αφού μόλις είχε βγει από το μπάνιο και έσταζε νερά. Τον περίμενα δυο τρία λεπτά στο ακουστικό, μέχρι να τελειώσει, να βάλει ένα μπουρνούζι και να καθίσει αναπαυτικά στην πολυθρόνα του σπιτιού του, περιμένοντας τις ερωτήσεις μου. Αλλά, την πρώτη εικόνα της συνέντευξής μας, μόλις μου την είχε ήδη δώσει αυθόρμητα.  

-Πως είναι η ζωή σου στην Αμερική, τα τελευταία 5 χρόνια που ζεις εκεί;
-Είναι όλα διαφορετικά εδώ, σε σχέση με όσα ζούσα στην Ελλάδα. Είχα έρθει από ένα μέρος όπου είχα την οικογένειά μου, τους φίλους μου, τη δουλειά μου, σε μία χώρα η οποία δεν είχε καμία αναφορά με μένα. Στην αρχή ένιωθα απομονωμένος. Όμως μετά κατάλαβα πως έπρεπε να δημιουργήσω έναν καινούργιο Άνθιμο, να ξαναγεννηθώ, να με ξαναφτιάξω. Τα πρώτα χρόνια έκανα μεγάλη προσπάθεια: στο να μάθω καταρχήν τη γλώσσα-γιατί είχα έρθει στην Αμερική, χωρίς να ξέρω αγγλικά-, να δικτυωθώ, να γνωρίσω ανθρώπους, να πάρω τις πρώτες μου δουλειές. Κάθε μέρα στην Αμερική κρύβει πια και μία έκπληξη για μένα. Κι είμαι πολύ καλά σήμερα! Νιώθω ότι, μετά από 14 ταινίες που έχω κάνει-δύο από τις οποίες έχουν βραβευτεί σε φεστιβάλ-, κάτι έχω καταφέρει και μάλλον είμαι στο σωστό δρόμο. Έχω κάνει και επιτυχίες και αποτυχίες όλα αυτά τα χρόνια και σίγουρα έχω και κάποια μεγάλα projects στο μυαλό μου για την επόμενη χρονιά, που δεν αφορούν μόνο στην ηθοποιία, αλλά και στη σκηνοθεσία ή στη συγγραφή σεναρίων. Παράλληλα, όλο αυτό τον καιρό, έκανα και κάποια διαφημιστικά-μεταξύ αυτών, στη Levis ήμουν το κεντρικό πρόσωπο της καμπάνιας, ενώ σε λίγο καιρό θα βγει το διαφημιστικό της adidas, όπου συμμετέχω. Είναι βαριά κουβέντα αλλά, ναι, είμαι πραγματικά ευτυχισμένος στην Αμερική.

ΑΝΝΑ ΒΙΣΣΗ: "Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ"

Η κορυφαία τραγουδίστρια απομονώνει 10 στιγμές από όλα όσα έχει βιώσει μέχρι σήμερα στα 40 χρόνια πορείας της στο τραγούδι, στη μουσική, στη σκηνή, εικόνες αναπόσπαστες ακόμη και από την ίδια της τη ζωή. 

ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ

«Τα μεσημέρια, όταν ο μπαμπάς μου πήγαινε για ύπνο εμείς, η μαμά μου, η Λία, κι εγώ κάναμε πρόβα στην κουζίνα. Με έβαζε να τραγουδάω και με διόρθωνε. Στην ερμηνεία, στη τεχνική και στην ορθοφωνία. Όλα αυτά, ενώ το φαγητό στη κατσαρόλα σιγοψηνόταν! Μετά οι τρεις μας το τελειοποιούσαμε στο πιάνο που βρισκόταν δίπλα στο σαλόνι. Στα χρόνια της υπομονής...».  
ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΠΟΨΕ ΜΙΑ ΑΡΧΗ 
«Με διαφορά 7 χρόνων κέρδισα τη πρώτη θέση σε δύο διαγωνισμούς. Πάντα με μέντορα τη κυρά Σοφούλα. 1970, Ρ.Ι.Κ, Λευκωσία, η Λία στο πιάνο, εγώ τραγούδι, λέγοντας ψέμα για την ηλικία μου-ήμουν 12 και έπρεπε να ‘μουν 16 για να μπορώ να λάβω μέρος-πήραμε παμψηφεί τη πρώτη θέση. Θυμάμαι μας δώσαν 15 λίρες και κάποια βιβλία. Με τα λεφτά πήραμε από ένα ποδήλατο άσπρο η καθεμιά που χρειάστηκε η αλήθεια, για να πηγαίνουμε σχολείο κάθε μέρα. 7 χρόνια μετά κερδίζω στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Μια νίκη που δεν περίμενα καθόλου και θυμάμαι ακόμα το τρακ και την αμηχανία που είχα όταν ο Άλκης Στέας με φώναξε στη σκηνή να το παραλάβω. Είχα την αίσθηση πως ονειρευόμουν... “Ας κάνουμε απόψε μιαν αρχή” και έκανα στ’ αλήθεια τότε την Αρχή!».  
ΤΑ ΛΙΑΝΟΤΡΑΓΟΥΔΑ ΤΗΣ ΠΙΚΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ

«1973. Κάτι σαν μυστική αποστολή το θυμάμαι εκείνο το βράδυ. Την άλλη μέρα είχα σχολείο. Και με ξύπνησαν από την εταιρία για να πάω στο στούντιο να γράψω κάποιο τραγούδι. Το αυτοκίνητο οδηγούσε ο Γιώργος Νταλάρας και εγώ δεν ρώταγα ούτε που πάμε, ούτε τι συμβαίνει. Σαν να ήξερα και σεβόμουνα την στιγμή. Τελικά θα αντικαταστούσα μια άλλη τραγουδίστρια και έτσι θα κέρδιζα μια θέση στον θρυλικό δίσκο “Τα Λιανοτράγουδα της Πικρής Πατρίδας” του Μ. Θεοδωράκη και του Γ. Ρίτσου». 
ZOOM-ΠΛΑΚΑ
«Τα Σάββατα στο ZOOM της Πλάκας ανήκαν στη Σοφία. Αρχές ‘90 και περίμενε στη δεξιά μεριά της σκηνής, νυσταγμένη συνήθως, να τη φωνάξω να τραγουδήσει. Το αγαπημένο της ήταν το “Ακόμα μία”. Και το ρόκαρε κανονικά!».

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ: "ΘΑ 'ΘΕΛΑ ΝΑ ΓΕΜΙΣΩ ΜΕ TATTOO ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΙΜΟ ΚΑΙ ΚΑΤΩ"

Η πολύ επιτυχημένη του πορεία στο modeling, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, οι «μοιραίες» σχέσεις του, οι γυναίκες, η συνεργασία του με την Ελένη Μενεγάκη που θα συνεχιστεί και την επόμενη σεζόν, τα όνειρά του. Ο 26χρονος Δημήτρης ποτέ δεν ήταν βαρετός στις συνεντεύξεις του. 

Από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, 150 περίπου χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα, ακούγονται γυναικείες φωνές, πλατσουρίσματα στη θάλασσα, ρακέτες και μπαλάκια να εκσφενδονίζονται, ουρλιαχτά μωρών, νερό που σκάει με δύναμη επάνω σε σώματα. Ο Δημήτρης απομακρύνεται από την παραλία της Παράγκας, στην Αγία Άννα της Μυκόνου, εκεί όπου βρισκόταν το κυριακάτικο μεσημέρι που μιλήσαμε, για να με ακούει καλύτερα απ’ το ακουστικό. «Δουλεύω και αυτό το Καλοκαίρι στη Μύκονο, κάνω δημόσιες σχέσεις σε δύο μαγαζιά. Το ένα βρίσκεται μέσα στη Χώρα και λέγεται “Suba” και το άλλο είναι το “Lamed”, το οποίο είναι στην Παράγκα, στην Αγία Άννα», ξεκινά να μου λέει. «Για μένα η Μύκονος είναι ένας τόπος που αγαπώ πολύ, κυρίως γιατί είμαι ανάμεσα στους φίλους μου-πολλοί από τους οποίους προέρχονται από το εξωτερικό. Το νησί παραμένει ένα luxury island και αυτό πιστεύω ότι ποτέ δεν θα αλλάξει». 
-Το Καλοκαίρι εργάζεσαι σχεδόν πάντα στη Μύκονο, την Άνοιξη εμφανιζόσουν στο πλευρό της Ελένης Μενεγάκη. Τι είδους «διπλή ζωή» είναι αυτή; 
-Είμαι άνθρωπος των άκρων. Έτσι είμαι στα επαγγελματικά μου, αλλά και στην προσωπική μου ζωή. Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στα επαγγελματικά μου, ένα πράγμα που δεν μου αρέσει είναι να κάθομαι. Μπορεί να γκρινιάζω όταν δουλεύω πολύ, αλλά όταν πιάνω μετά τον εαυτό μου να ξεκουράζεται για δύο τρεις μέρες, θέλω να τον ξαναβάλω να δουλέψει σκληρά. Η καθημερινότητά και η δουλειά μου αρέσουν πολύ! Με το χώρο της εστίασης ασχολούμαι τα τελευταία 9 χρόνια-δεν είμαι αλεξιπτωτιστής στο χώρο-, σε ό,τι αφορά στην τηλεόραση αυτό συνέβη φέτος τυχαία, χάρις στην Ελένη, την οποία θαυμάζω και εκτιμώ πολύ. Προσπαθώ να μετριάζω τις δυνάμεις και τις αντοχές μου, ώστε να μπορώ να είμαι αντάξιος και στα δύο καθήκοντα που έχω. 
-Θα είσαι και την επόμενη σεζόν στην εκπομπή της Ελένης και στον Alpha; 
-Ναι. Δώσαμε τα χέρια με το κανάλι, θα είμαι και του χρόνου με την Ελένη και αυτό με κάνει πολύ χαρούμενο. Όλο αυτό μου έκανε καλό και ξέρεις επίσης πότε το συνειδητοποίησα; Όταν άρχισαν να μου κάνουν προστάσεις και από άλλα κανάλια, για άλλες εκπομπές, ακόμη και για σήριαλ. Η δύναμη που έχει η εκπομπή της Ελένης, αλλά και η ίδια, είναι τεράστια! 
-Σου πρότειναν να πρωταγωνιστήσεις σε σήριαλ; 
-Ναι. Μου πρότειναν τον τελευταίο καιρό να βρεθώ σε εκπομπές άλλων καναλιών, να συμμετάσχω σε talent shows, να παίξω σε τηλεοπτικές σειρές. Ιδιαίτερα η πρόταση που μου έγινε για να παίξω σε σήριαλ ήταν πάρα πολύ δελεαστική, αλλά έκρινα ότι δεν ήταν ακόμη η κατάλληλη στιγμή για να τολμήσω κάτι τέτοιο. Πρέπει να σου πω πάντως, ότι όλα αυτά ξέρω πως τα χρωστάω στην Ελένη! Και έχω πολλά ακόμη να μάθω πλάι της. Προς το παρόν, όμως, είμαι μόνο στην αρχή, δεν βιάζομαι. Θα ήθελα να δοκιμάσω κι’ άλλα πράγματα στην τηλεόραση, καθετί καινούργιο μου αρέσει, αλλά όλα θα γίνουν όταν έρθει η σωστή στιγμή.

ΣΑΣΑ ΜΠΑΣΤΑ: ΟΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ

Τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία της συνέντευξη και φωτογράφηση, η 26χρονη πια Σάσα ζει το όνειρό της ως τραγουδίστρια με την πρώτη της επιτυχία. Επίσης, ξυπνά πρωί, γυμνάζεται, συγυρίζει, μαγειρεύει και δηλώνει «κορίτσι για σπίτι», έχοντας πια βρει τον κατάλληλο για εκείνη σύντροφο που «δεν τον αλλάζω με τίποτα»

Κατά τη διάρκεια της φωτογράφησης χαμογελάει συνεχώς. Είναι -και δείχνει- χαρούμενη, κάποιες στιγμές, όσο ετοιμάζεται, συγκινείται στέλνοντας μηνύματα από το κινητό της, ενώ ταυτόχρονα λέει στη μακιγιέζ «μυστικά για νόστιμα κανελόνια». Με ξαφνιάζει. Το ίδιο έκανε και κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας. Η Σάσα δεν είναι πια το κορίτσι που απαντά σε ό,τι τη ρωτήσεις αυθόρμητα, χωρίς στρογγυλοποιήσεις και δεύτερες σκέψεις. Σήμερα είναι αυστηρή στις εκφράσεις της, δεν θέλει να μιλάει πολύ, προσέχει την κάθε της πρόταση, αποδεικνύοντας ότι πράγματι κάτι άλλαξε σε εκείνη τα τελευταία χρόνια: κυρίως εικόνες, παραστάσεις και άνθρωποι που είναι δίπλα της, κάτι σαν φύλακες άγγελοί της. Είναι χαρακτηριστικό πως τίποτα δεν γίνεται πια -επιλογή τραγουδιών, εμφανίσεις και χειρισμός της δημόσιας εικόνας της- χωρίς τον τελικό λόγο μιας πολύ στενής ομάδας συνεργατών της, η οποία αποτελείται κυρίως από τους δημιουργούς μεγάλων επιτυχιών στο τραγούδι, τους Χριστόδουλο Σιγανό και Valentino (σύντροφό της τα τελευταία χρόνια, μουσικό παραγωγό, dj, στιχουργό και διευθυντή προγράμματος του Sfera 102.2). Συγχρόνως, η Σάσα απολαμβάνει την επιτυχία που γνωρίζει σήμερα στο τραγούδι -που πάντα αγαπούσε- και τις πολύ επιτυχημένες εμφανίσεις της σε όλη την Ελλάδα. Και χαίρεται πολύ, όπως μου αναφέρει πολλές φορές κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας, γι’ αυτά που έχει καταφέρει! Θέλει να μου μιλήσει καταρχάς για την πιο ευτυχισμένη της επαγγελματικά στιγμή μέχρι τώρα. «Φυσικά ήταν η συνεργασία μου με τον Valentino, έναν άνθρωπο που έχει αφήσει εποχή με τις μαγικές διασκευές του στην Ελλάδα», ξεκινά να λέει. «Ημουν πολύ τυχερή που “άγγιξε” κι εμένα και κάναμε το “Μου ’μαθες έρωτα”. Valentino σημαίνει επιτυχία», συνεχίζει καθώς πίνει μια ακόμη γουλιά από τον φρέσκο χυμό πορτοκάλι που έχει μπροστά της. «Θέλω επίσης, προτού αρχίσουμε τη συνέντευξή μας, να γράψεις τα πολλά “ευχαριστώ” μου, πάνω απ’ όλους, στον Χριστόδουλο Σιγανό που οδηγεί την όλη κατάσταση -ξέρει αυτός-, στον Στέλιο Μαρμαρά για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε, καθώς και σε όλους τους ανθρώπους που με βοήθησαν στα πρώτα μου βήματα». Αγγίζει με τα δάχτυλά της τις άκρες των μαλλιών της, παίζει για λίγο με το καλαμάκι που είναι μέσα στο ποτήρι και με ρωτάει, με την ίδια αθώα χροιά της φωνής της, όπως παλιά: «Λοιπόν; Τι θες να μάθεις για μένα;».
-Τι άλλαξε στη ζωή σου τα τελευταία χρόνια;

-Πολλά! Καταρχάς, όνειρα που είχα κι εγώ ως κορίτσι, τα οποία ήταν αδύνατο και δύσκολο να αγγίξω, τα άγγιξα. Δεν πίστευα ποτέ πως θα έρθει η ώρα που θα κάνω το πρώτο μου σοβαρό επαγγελματικό βήμα και θα δουν τα μάτια μου με συγκίνηση τον κόσμο να τραγουδάει και να χορεύει το τραγούδι μου. Ξέρω ότι για κάποιους άξιους συναδέλφους που έχουν κάνει πάρα πολλές επιτυχίες, μια ακόμα επιτυχία ίσως να ήταν κάτι αναμενόμενο και δεδομένο. Για μένα, όμως, ήταν κάτι πολύ μεγάλο, το πρώτο μου βήμα. Επίσης, αντιμετώπισα τη ζωή μου -σε όλους τους τομείς- με περισσότερη ωριμότητα, ξεκαθαρίζοντας μέσα μου όχι τα «πρέπει» αλλά τα «θέλω» μου. Εκανα στην άκρη τις σκιές και ακολούθησα δρόμους με περισσότερο φως, τους δρόμους που με κάνουν ευτυχισμένη. Αν με ρωτούσες για τα λάθη μου, θα σου απαντούσα πως ναι, έχω κάνει, αλλά και τα λάθη είναι στο πρόγραμμα.