ΡΟΝΤΡΙΓΚΟ ΚΡΟΥΖ: "ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ, ΤΑ ΔΙΝΩ ΟΛΑ"

Ακούγεται σαν χιούμορ το «μαύρισες!» που του λέω αφού, λόγω καταγωγής, μου εξηγεί πως «με αγαπάει ιδιαίτερα ο ήλιος και η θάλασσα» πως, το σοκολατί χρώμα που έχει στο στήθος, στο πρόσωπο και στα μπράτσα του, είναι κάτι πολύ φυσιολογικό για εκείνον. «Η μητέρα μου είναι ένα μείγμα από Ινδιάνους, Βραζιλιάνους και μαύρους. Ο πατέρας μου είναι καθαρόαιμος Ιταλός, αλλά γεννήθηκε στη Βραζιλία. Η γιαγιά μου είναι από τη Βενετία και ο παππούς μου από τη Νάπολι. Δεν ξέρω σε ποια φυλή έχω μοιάσει εγώ», μου λέει και γελάει αυθόρμητα.

-Πού μεγάλωσες; Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
-Γεννήθηκα στη Βραζιλία, στην πόλη Σαλβαντόρ Ντε Μπαία έζησα μέχρι τα 14 μου χρόνια. Η μητέρα μου, Ζασίρα, είναι μαγείρισσα, ο πατέρας μου έχει εκεί μαγαζί με ανταλλακτικά αυτοκινήτων, αλλά δεν ζήσαμε ποτέ μαζί σαν οικογένεια, αφού οι δυο τους δεν παντρεύτηκαν ποτέ και είχαν χωρίσει προτού καν γεννηθώ. Έζησαν απλά ένα πολύ μεγάλο και παθιασμένο έρωτα απ τον οποίο προέκυψα εγώ! Ουσιαστικά, μεγάλωσα μαζί με τη μαμά μου και τη γιαγιά μου. Τον πατέρα μου τον γνώρισα όταν ήμουν 5 χρόνων. Μέχρι τότε δεν τον ήξερα καν. 
-Δεν σου έλειπε ο μπαμπάς σου;
-Όταν άρχισα να καταλαβαίνω κάποια πράγματα, ρωτούσα τη μαμά μου «γιατί τα άλλα παιδάκια έχουν μπαμπά ενώ εγώ δεν έχω;», αλλά η μαμά μου μου έδινε τόσο μεγάλη αγάπη που δεν ένιωσα ποτέ να μου λείπει ουσιαστικά η παρουσία του πατέρα μέσα στο σπίτι. Όταν γνωριστήκαμε πια με τον πατέρα μου, ήταν σαν να γνώριζα έναν οποιονδήποτε άνθρωπο, δεν ένιωσα ζεστά μαζί του, ήταν πολύ κρύος σαν άνθρωπος. Ήταν σαν να συναντούσα έναν ξένο. Ούτε στη συνέχεια αποκτήσαμε στενή επαφή. Έτσι κι αλλιώς, είχε ήδη παντρευτεί και η γυναίκα του ποτέ της δεν με συμπάθησε.
-Ήταν δύσκολη η παιδική σου ηλικία;
-Ήταν μοναχική. Δεν θα έλεγα ότι μεγάλωσα φτωχικά, έζησα σε φυσιολογικά οικονομικά πλαίσια. Η μητέρα μου, επειδή φοβόταν μήπως κάνω κακές παρέες, μήπως μπλέξω σε ναρκωτικά και αλκοόλ, προτιμούσε να μένω στο σπίτι παρά να βγαίνω έξω. Έτσι ξεκίνησα να ζωγραφίζω, κάτι που μου αρέσει να κάνω μέχρι σήμερα αφού τα κόμικς είναι μία από τις μεγάλες μου αγάπες. Από τα 12 μου ξεκίνησα να δουλεύω, όπως άλλωστε κάνουν πολλά παιδιά στη Βραζιλία. Στα 15 μου έφυγα οριστικά από το σπίτι μου και ξεκίνησα πια να μένω μόνος μου

-Στα 12 σου τι δουλειά έκανες;
-Ήμουν βοηθός σε κάποιο μαγαζί που φτιάχνουν σιδερένιες πόρτες. Μετά ξεκίνησα να δουλεύω σε ένα café, σε bar, σε κάποιο τουριστικό μέρος της Βραζιλίας, το Πελοουρίνιο. Στα 15 μου έφυγα από τη Βραζιλία και πήγα στην Ιταλία, με κάποιο φίλο μου, για να δουλέψουμε εκεί. Δύο χρόνια μετά γνώρισα την Ειρήνη (σ.σ Χειρδάρη), ερωτευτήκαμε πολύ και μου πρότεινε να έρθω στην Ελλάδα μαζί της.
-Και ξαφνικά αποφασίσατε να παντρευτείτε;
-Ναι. Ήταν κάτι που το θέλαμε και οι δύο, κάτι πολύ όμορφο για μας. Στα 18 μου, κάναμε πολιτικό γάμο και ζήσαμε δύο χρόνια σαν παντρεμένοι. Στα 20 μου αποφασίσαμε να χωρίσουμε, αλλά έχουμε μέχρι σήμερα πολύ καλές σχέσεις, είμαστε πολύ καλοί φίλοι, μιλάμε άνετα για τα προσωπικά μας και τίποτα δεν παρεξηγείται. Είμαστε οικογένεια.

-Όταν ήρθες στην Ελλάδα που εργαζόσουν;
-Ξεκίνησα να δουλεύω σε κάποιο μαγαζί ως σερβιτόρος και έτσι άρχισα σιγά σιγά να μαθαίνω και ελληνικά. Νομίζω σήμερα ότι τα μιλάω αρκετά καλά. Οι Έλληνες μου συμπεριφέρθηκαν πολύ καλά, ποτέ δεν ένιωσα άσχημα εδώ, επειδή ήμουν ξένος.

-Όταν είπες στη μητέρα σου, στη Βραζιλία, ότι παντρεύτηκες στην Ελλάδα, πως αντέδρασε;

-Δεν είχε πρόβλημα. Ξέρει το γιο της. Είμαι πολύ αυθόρμητος. Επειδή μου αρέσει πολύ ο έρωτας και το πάθος, θα έκανα οτιδήποτε για οποιονδήποτε έρωτα, αν καταλάβαινα ότι το αξίζει ο άνθρωπος που έχω δίπλα μου. Ζούμε μόνο μία ζωή και το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μας είναι ο έρωτας και η οικογένειά μας. 

-Όταν είσαι ερωτευμένος πώς λειτουργείς;
-Ζω μόνο για τον έρωτά μου! Θέλω να είμαι μαζί με τον άνθρωπό μου 24 ώρες τη μέρα!
-Ερωτεύεσαι συχνά;
-Πολύ δύσκολα.
-Ζηλεύεις όταν είσαι ερωτευμένος;
-Ναι. Αλλά δεν λέω τίποτα, το κρατάω μέσα μου. Κατά βάθος, όμως, τρώγομαι. 
-Πως χωρίζεις συνήθως;
-Δεν τσακώνομαι, δεν μου αρέσει αυτό. Άλλωστε, είμαι πολύ ήρεμος άνθρωπος.
-Η Ειρήνη έγραφε στα κείμενα της στη «Lifo» ότι όλες οι γυναίκες στην Ελλάδα σε κοιτούσαν περίεργα…
-Δεν με κοιτούσαν μόνο οι γυναίκες περίεργα, με κοίταγαν και οι άνδρες (γελάει). Ένιωθα παράξενα. Έλεγα «τι γίνεται;». Νόμιζα ότι με κοιτούσαν, επειδή το χρώμα μου ήταν κάπως διαφορετικό. 
-Όταν σε κοιτούν ερωτικά άντρες, νιώθεις άσχημα;
-Είναι επιλογή του καθενός και δεν με ενοχλεί. Όταν με σέβεται κάποιος, τότε θα τον σεβαστώ και εγώ. 
-Τι σου αρέσει σε μία γυναίκα;
-Συνήθως οι περισσότεροι λένε για το χαρακτήρα. Εννοείται ότι θα κοιτάξεις το χαρακτήρα, αλλά αυτό που κοιτάς συνήθως πρώτα είναι το σώμα. Μία γυναίκα που προσέχει το σώμα της, ακόμη και τα μαλλιά της ή τα νύχια της, σημαίνει ότι αγαπάει και τον εαυτό της. 
-Δεν μπαίνεις στον πειρασμό να απατήσεις όταν είσαι σε σχέση;

-Όταν είσαι πολύ καλά με τον άλλον και σε καλύπτει, δεν σου λείπει τίποτα.

-Η καθημερινότητά σου πώς είναι;

-Επειδή δουλεύω νύχτα σε κάποιο club, ξυπνάω συνήθως αργά. Κοιτάω τη θέα από το σπίτι μου που είναι εκπληκτική-βλέπει στο Καλλιμάρμαρο-ανοίγω τα μάτια μου και λέω «τι υπέροχη μέρα είναι αυτή!». Κάθομαι στο σπίτι, διαβάζω πάρα πολύ, βλέπω πολλά καρτούν επειδή ασχολούμαι με τα σκίτσα, μελετώ για τα ιαπωνικά που ξεκίνησα να μαθαίνω- αυτή είναι η έκτη γλώσσα που θα μιλάω- και πηγαίνω στα μαθήματα φωνητικής μου. Αυτή τη στιγμή ψάχνω ένα γκρουπ, ώστε να ξεκινήσω να ασχολούμαι σε σοβαρή βάση με αυτό τον τομέα. Μακάρι κάποια στιγμή να καταφέρω να ασχοληθώ επαγγελματικά με το τραγούδι και να πετύχω. 
-Καπνίζεις;
-Μόνο όταν θέλω.
-Πίνεις;
-Πολύ σπάνια. Ελέγχω πολύ καλά τον εαυτό μου. Ίσως γιατί μεγάλωσα μόνος μου από πολύ μικρή ηλικία και έτσι έμαθα να με προστατεύω πολύ καλά. Όλοι μου λένε ότι είμαι πολύ πιο ώριμος από την ηλικία μου. Σε όποιον λέω ότι είμαι μόνο 23 χρόνων, ξαφνιάζεται.
Δημοσίευση στο "Omikron" Κύπρου, τον Αύγουστο του 2011. Οι φωτογραφίες είναι του Γιάννη Σβίγγου.