ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΡΑΣΧΟΣ: Ο ΝΕΟΣ ΖΕΝ ΠΡΕΜΙΕ

Τη στιγμή που ο 30χρονος Γιώργος εμφανίζεται, πλάι στη Μάρω Κοντού, στη σκηνή του «Αγγέλων βήμα» της Αθήνας, ημίγυμνος, με καλοφωτισμένο το πολύ καλά γυμνασμένο του σώμα, επιφωνήματα ακούγονται από τους θεατές, μικρές «συνομωσίες» θαυμασμού-και όχι αδικαιολόγητα. «Εκεί που τελειώνει η σκηνή και ξεκινούν οι θεατές, εμείς οι ηθοποιοί βάζουμε έναν τοίχο», μου λέει στη συνάντησή μας, την επόμενη βδομάδα, σε κάποιο café της πλατείας Χαλανδρίου όπου είναι το σπίτι του. «Και τον τοίχο που βάζω εγώ, τον τοποθετώ και με πολύ καλή ηχομόνωση. Με βολεύει αυτό», συνεχίζει.

-Σου αρέσει αυτή η ξαφνική αναγνωρισιμότητα που έχεις;

-Δεν το χω δει ως αναγνωρισιμότητα όλο αυτό. Αυτοί που θα μου πουν «ξέρεις, Γιώργο, σε είδαμε στην τηλεόραση, στην τάδε εκπομπή», είναι προς το παρόν μόνο οι γνωστοί μου, οι φίλοι μου. Σε αυτό το στάδιο είμαι.

-Ωστόσο, υποθέτω ότι-λόγω της εμφάνισής σου-πάντα σε κοιτούσαν στο δρόμο…

-Ναι. Και αυτός ήταν και ο λόγος που, κάποιες φορές που ήμουν χάλια ψυχολογικά, όταν κάποιοι άγνωστοί μου άνθρωποι μου έκαναν όμορφα κομπλιμέντα, ανέβαινε πολύ η ψυχολογία μου.

-Τι είδους κομπλιμέντα;

-(γελάει) Εντάξει, κάποια από αυτά ξέφευγαν λίγο, του τύπου «που πας μανάρι μου μόνος σου; Θα σε βιάσουν!» ή «να ρθω μαζί σου; Κερνάς καφέ;». Τέτοιου στυλ κομπλιμέντα. Δεν σου κρύβω ότι στην αρχή με έφερναν σε τρομερή αμηχανία όλα αυτά, αλλά μετά ξεκίνησα να χαμογελάω ακούγοντάς τα. Είναι σαν να λέω στο Θεό «Να σαι καλά, που μου έδωσες αυτή τη στιγμή αυτό το κομπλιμέντο από αυτή την κοπέλα και μου ανέβασες τη διάθεση».

-Που μεγάλωσες;

-Σε ένα χωριό κοντά στην Καβάλα, που λέγεται Μέλισσα-«Μέλισσα» μάλιστα λεγόταν και η πρώτη δραματική σχολή στην οποία φοίτησα. Στη συνέχεια μετακόμισα στην Καβάλα, όπου δούλευα το πρωί οικοδομή μαζί με τον πατέρα μου, και το βράδυ σε μπαρ και clubs της περιοχής.

-Πόσα χρόνια δούλευες στην οικοδομή;

-Στην αρχή, ξεκίνησα από πολύ μικρός βοηθώντας τον πατέρα μου τα Καλοκαίρια. Και μετά συνέχισα κανονικά.

-Παράλληλα με το σχολείο σου;

-Ναι. Κάποια στιγμή βέβαια παράτησα το σχολείο, γιατί αφοσιώθηκα πιο πολύ στη δουλειά.

-Δεν τελείωσες το σχολείο;

-Το τελείωσα. Και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι υπήρξαν δύο σκηνικά που με έπεισαν τελικά να ξεκινήσω ξανά το σχολείο και να μην το αφήσω στη μέση. Το πρώτο ήταν ότι στην οικοδομή υπήρχε ένας σοβατζής ο οποίος είχε πτυχίο νομικής, αλλά οι γονείς του δεν είχα λεφτά-επειδή τα είχαν δώσει όλα για τις σπουδές του-κι έτσι αναγκαζόταν να δουλεύει στην οικοδομή για να τα βγάζει πέρα. Αυτό ήταν το πρώτο μάθημα που πήρα-εκεί, γύρω στα 15-16 μου. Το δεύτερο ήταν όταν κάποια κοπέλα που γνώρισα, γύρισε και μου είπε «Γιώργο, τι σπούδασες;». Εκείνη την ώρα ένιωσα πολύ αμήχανα. Της είπα «ξέρεις, δεν τελείωσα το σχολείο», με ρώτησε «γιατί;» και της απάντησα «προτίμησα τη δουλειά». Και η κοπέλα έφυγε. Τότε πήρα την απόφαση να τελειώσω το σχολείο μου. Ένα πολύ καλό «σχολείο» επίσης, ήταν που «τελείωσα» την οικοδομή, το στρατό μου, τη νύχτα.

-Στη νύχτα τι έκανες;

-Ξεκίνησα να δουλεύω λάντζα, γύρω στα 14 μου, σε μεγάλα clubs στα χωριά μας. Μετά δούλεψα ως σερβιτόρος, ως μπάρμαν, ως πορτιέρης. Από αυτά, πιο πολύ μου άρεσε η δουλειά του μπάρμαν, γιατί εκεί έρχεται ο άλλος και σου εξομολογείται πράγματα για τη ζωή του. Μεγάλο «σχολείο» αυτό.  

-Και η ηθοποιία πως μπήκε στη ζωή σου;

-Κάποια στιγμή διαπίστωσα ότι ο κόσμος της οικοδομής-αν και καλλιτεχνικός τομέας-δεν με γέμιζε τόσο όσο θα ήθελα. Στα 19 μου είχα ήδη αποφασίσει να επενδύσω σε μένα και η ζωή μου ξεκίνησε να μετατρέπεται σε δουλειά-γυμναστήριο-σπίτι και το αντίστροφο. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, λοιπόν, και αφού είχε αλλάξει αρκετά ο σωματότυπός μου, είχα πάει σε ένα μαγαζί όπου ο ιδιοκτήτης του μου έκανε πρόταση να συμμετάσχω σε μία επίδειξη μόδας. Κι έτσι ξεκίνησα ερασιτεχνικά το modeling στη Θεσσαλονίκη. Στο μεταξύ, μία φίλη μου που συμμετείχε σε μία ερασιτεχνική θεατρική ομάδα, μου πρότεινε να κάνω ένα μικρό ρόλο σε κάποιο έργο που ανέβαζαν και-ενώ στην αρχή μου ήταν εντελώς αδιάφορο όλο αυτό-με το που ανέβηκα στη σκηνή, όλο το μέσα μου άλλαξε, σαν να γνώρισα έναν άλλο, συναρπαστικό κόσμο. Οι επιδείξεις μόδας συνεχίζονταν και, κάποια στιγμή, έτυχε να συνεργαστώ και με τον κύριο Μάκη Τσέλιο. Χάρις σ αυτό τον άνθρωπο, ξεκίνησα να σπουδάζω στη δραματική σχολή της Έλντας Πανοπούλου, η οποία είναι πολύ καλή φίλη με τον κύριο Τσέλιο. Αυτό ήταν η αρχή μου. Συνέχισα στη σχολή του σπουδαίου Τάσου Χαλκιά, την οποία και τελείωσα. Και εκεί γνώρισα τον Γιώργο Καραμίχο, ο οποίος μας δίδασκε εκεί, στον οποίο χρωστάω αυτή την πρώτη μου επαγγελματική συνεργασία δίπλα στη Μάρω Κοντού.  

-Σκέφτηκες ότι μπορεί να σε θέλουν για δουλειές μόνο για την εμφάνισή σου και όχι για το ταλέντο σου;
-Ναι, το σκέφτηκα. Αλλά ακολουθώ κάτι που έμαθε ο Χαλκιάς: «Φρόντισε κάθε φορά που θα παίζεις στο θέατρο να μην είσαι μία απλή επανάληψη του εαυτού σου». Αυτό είναι μεγάλο στοίχημα για μένα.

-Στις ερωτικές σου σχέσεις με τις γυναίκες πως είσαι;

-Παλιά ήμουν πολύ σχεσάκιας, πολύ καλόβολος, πολύ ανεκτικός, έκανα πάντα πίσω εγώ. Πλέον όχι. Δύο γυναίκες στη ζωή μου-με την κάθε μία είχα 3 χρόνια σχέση-μου έμαθαν όλες τις γυναίκες του κόσμου. Και με τις δύο συγκατοικούσα. Ξέρεις, είμαι άνθρωπος πολύ προστατευτικός. Αλλά μόνο εκεί που θέλω. Και για να έρθει, από δω κι έπειτα, μία γυναίκα στη ζωή μου, θα περάσει από 40 κύματα. Κοίτα, συνήθως, όταν γνωρίζουμε κάποιον άνθρωπο, τις δύο πρώτες εβδομάδες υπάρχει μία καλή εικόνα. Στην πορεία, όμως, αυτή η «καλή εικόνα»-δεν γίνεται-θα σπάσει. Μου έτυχε, για παράδειγμα, να μου πει μία κοπέλα «έλα, σταμάτα τελείως το γυμναστήριο!». Την ίδια στιγμή τη χώρισα. Και της είπα «τα πράγματα που αγαπώ, εσύ δεν θα μου τα στερήσεις. Και για να μου το λες τώρα αυτό, θα μου το ξαναπείς και στο μέλλον». Το ίδιο συνέβη και με μία κοπέλα που μου είπε «τι έγινε, Γιώργο; Πάλι θέατρο; Πόσες πρόβες θα κάνεις;». Είμαι πολύ απαιτητικός πια από τη γυναίκα που θα διαλέξω να βρεθεί μαζί μου σε σχέση. Θέλω να μπορώ να βασίζομαι σ αυτήν. Να έχω ένα πρόβλημα, η λύση να είναι η μπροστά μου, να μην τη βλέπω, και να μου λέει εκείνη «κοίτα! Αυτό είναι!». Δεν βιάζομαι. Όποτε συμβεί. Στα 50 μου; Στα 50 μου.

-Σου αρέσει που είσαι μόνος σου τώρα;

-Πάρα πολύ! Κάνω ό,τι θέλω εγώ, κυκλοφορώ όπως θέλω, κοιμίζω στο σπίτι μου όποιους φίλους μου θέλω. Αλλά, έρχονται στιγμές, όπως είναι τα Χριστούγεννα, που έχεις την ανάγκη από έναν άνθρωπο για να σε αγαπήσει...Αυτή την αγάπη, τη βρίσκω πλέον σε ένα τηλεφώνημα που θα κάνω στη μητέρα μου ή στον πατέρα μου. Η «σχέση» είναι πολύ υποβαθμισμένη πια μέσα μου και δεν νιώθω την ανάγκη-τουλάχιστον αυτή την περίοδο-να κάνω κάτι τέτοιο. Θέλω να είμαι μόνος μου και να αφοσιωθώ στη δουλειά μου.

-Με τα αγόρια που σε φλερτάρουν πως αντιδράς;

-Ο άσχημος τρόπος, με ενοχλεί. Από όπου κι αν προέρχεται. Δέχομαι το κομπλιμέντο από οποιοδήποτε φύλο, δεν δέχομαι όμως καθόλου κάτι που με προσβάλει.

-Οι στόχοι σου αφορούν πια το θέατρο;

-Ναι. Μόνο το θέατρο. Προτιμώ να με ξέρει η μισή Ελλάδα, αλλά να με γνωρίζει μέσα από καλές δουλειές. Δεν θέλω να κάνω το οτιδήποτε, προκειμένου «να με μάθει ο κόσμος και να γίνω γνωστός».

-Τον τίτλο του «sex symbol» πως τον βρίσκεις;

-(χαμογελάει) Θεωρώ ότι το «sex symbol» αφορά περισσότερο στη ματιά, στην αύρα, στην γοητεία-δεν είναι αυτό που το βλέπουν όλοι και θέλουν να κάνουν sex μαζί του. Προτιμώ να προσπαθήσω να γίνω «ζεν πρεμιέ». Αλλά να το προσπαθήσω πολύ, όχι να μου δοθεί εύκολα.  

Δημοσίευση στο "Down Town Κύπρου" τον Ιανουάριο του 2013. Οι φωτογραφίες είναι της Πηνελόπης Μασούρη και του Γιάννη Σβίγγου.