Ο πιο εμπορικός, γοητευτικός
και «αγαπημένος», όπως τον χαρακτηρίζουν όλοι όσοι συνεργάστηκαν μαζί του κατά
καιρούς, δημιουργός αλλά και πρωταγωνιστής της νέας ελληνικής τηλεόρασης και
μυθοπλασίας, μιλάει για όσα κατάφερε να του μάθει η ζωή, αλλά και όλα
εκείνα που προσπαθεί ακόμη να καταλάβει μέσα από τη ροή των πραγμάτων που
αλλάζουν καθημερινά. Ποτέ και κανείς δεν θα μπορέσει να μάθει τι έχει πραγματικά μέσα στο κεφάλι του το «χρυσό παιδί» της ελληνικής τηλεόρασης και του θεάτρου αφού, ένα αόρατο νήμα, θέτει πάντα τα όρια στη δημόσια εικόνα του και στην έκθεσή του (γι αυτό και δεν δίνει συχνά συνεντεύξεις και μόνο όταν έχει μία νέα δουλειά στα σκαριά), δημιουργώντας όμως ταυτόχρονα ένα απολύτως γοητευτικό μυστήριο-και για τον ίδιο αλλά και για το κοινό που τον λατρεύει. Όπως, δηλαδή, συμβαίνει-σαν σενάριο-και στην πολυαναμενόμενη πρώτη του ταινία, το «Αν», που θα απολαύσουμε σε ένα μήνα στους κινηματογράφους. Η διαφορά του ωστόσο με άλλους πρώτης γραμμής stars (και ο Χριστόφορος συγκαταλέγεται, χωρίς αμφιβολία, στα ελάχιστα «λαμπερά» πρόσωπα της σύγχρονης ελληνικής δημιουργίας) είναι η σχέση εμπιστοσύνης και ασφάλειας που θέλει να δημιουργεί με όσους συνδιαλέγεται: Σκηνοθέτες, μοντέρ, ηθοποιούς, product manager, τεχνικούς, δημοσιογράφους κ.λπ. Ίσως γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις ήταν πάντα για τον ίδιο σημαντικές, αδιαπραγμάτευτες, ακλόνητες απέναντι στο χρόνο και στα όποια «πρέπει». Γι αυτό και πρωταρχικής σημασίας. Που τις αντιλαμβάνεται ως σημαντικό κομμάτι και της ίδιας του της ύπαρξης.
-Πως ήταν η διαδικασία δημιουργίας της πρώτης σου ταινίας, «Αν», στον κινηματογράφο, δεδομένου ότι, μέχρι τώρα, ο κύριος όγκος της δουλειάς σου αφορούσε σε ένα εντελώς διαφορετικό μέσο έκφρασης, στην τηλεόραση; Σε φόβισε καθόλου; Σε άγχωσε; Τι;
-Σίγουρα το διαφορετικό πάντα κρύβει μία ανασφάλεια και ένα διαφορετικό άγχος όμως, επί της ουσίας, ο τρόπος που προσεγγίζω ένα σενάριο δεν είναι πρακτικά τόσο διαφορετικός. Αν αλλάζει κάτι, αυτό είναι το μέσο και η οπτική της αφήγηση. Όλα τα υπόλοιπα παραμένουν ίδια. Σε όλες τις δουλειές άπαξ και έχεις όρεξη και όραμα τότε τις αγαπάς το ίδιο. Μακάρι να συμβεί το ίδιο και σε αυτή.
-Ο κινηματογράφος-μαζί βεβαίως με το θέατρο-θα είναι το «καινούργιο» στο οποίο θα αφοσιωθείς στο μέλλον και η τηλεόραση «μία πολύ ανάμνηση από το παρελθόν» που δεν θα επαναληφθεί;
-Ποτέ δεν ξέρεις πως έρχονται τα πράγματα. Εγώ εξάλλου συνήθως έκανα τις κινήσεις μου πάντα βάσει ενστίκτου και προσωπικής ανάγκης. Άρα όχι, η τηλεόραση δεν είναι μία παλιά ανάμνηση που δεν θα επαναληφθεί.
-Αν επανέλθουν, δηλαδή, τα λεφτά του παρελθόντος στην ελληνική τηλεόραση, θα έφτιαχνες ξανά ένα σήριαλ;
-Εννοείται αν είχα τη δύναμη, τη διάθεση και ένα καλό σενάριο στο μυαλό μου. Δεν έχει να κάνει τόσο με τα χρήματα, όσο με την ιδέα. Θέλω να πω, ότι σίγουρα θα υπάρχουν και εξαιρετικές ιδέες που οικονομικά θα μπορούν να προσαρμοστούν στο σήμερα.
-Τι πραγματεύεται το «Αν»; Από το τρέιλερ και μόνο, οι προσδοκίες είναι ήδη μεγάλες από το κοινό…
-Είναι μία διαφορετική ερωτική ιστορία. Διαφορετική γιατί ουσιαστικά έχει δύο διαφορετικές οπτικές στη ζωή ενός ήρωα. Στη μία οπτική πως θα ήταν η ζωή του με έναν έρωτα, και στην άλλη πως θα ήταν η ζωή του ως εργένης. Όλα αυτά φυσικά κάτω από την ομπρέλα μίας συγκεκριμένης πλοκής που καλό είναι να μην προδώσουμε ακόμα.
-Γιατί αποφάσισες να αξιοποιήσεις στοιχεία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου-ακόμη και πρωταγωνιστές του, όπως τη Μάρω Κοντού και τον Γιώργο Κωνσταντίνου-σε αυτή την πρώτη σου ταινία; Για τους κακοπροαίρετους ίσως αυτό να αποτελεί και «δόλωμα» μεγαλύτερης προσέλευσης κόσμου…
-Καταρχήν, να ξεκαθαρίσουμε ότι στις ιστορίες και στα παραμύθια τα «δολώματα» δεν είναι ποτέ κάτι κακό… Άρα θα ήταν άκυρη μία τέτοια παρατήρηση. Όμως, στη συγκεκριμένη ιστορία, οι ήρωες αυτοί λειτουργούν σαν αφηγητές που εξελίσσουν την ιστορία και που, με έναν τρόπο, κλείνουν το μάτι στο θεατή και του θυμίζουν ότι υπάρχει ακόμα πραγματική αγάπη… Αυτός ήταν ο στόχος μου και νομίζω ότι το συγκεκριμένο ζευγάρι αποτελεί αναφορά για όλους μας.
-Η αγωνία σου για την ανταπόκριση που θα έχει από το κοινό είναι μεγαλύτερη από όση είχες στις τηλεοπτικές σου πρεμιέρες; Σαν κάτι πρωτόγνωρο, ένα νέο μωρό στη ζωή σου που τώρα μόλις γεννιέται;
-Πάντα έχεις άγχος, πάντα αναρωτιέσαι αν έχεις κάνει κάπου λάθος και πάντα φοβάσαι ότι δεν πρόλαβες να τα κάνεις όλα όπως θα ήθελες…Η μεγάλη διαφορά ενός τηλεοπτικού σεναρίου με ένα κινηματογραφικό είναι ότι στο σινεμά είναι μια και κάτω. Δεν έχεις τη συνέχεια και τον χρόνο να διορθώσεις τα πράγματα, όπως έχεις εβδομαδιαία στην τηλεόραση.
-Με όσους ηθοποιούς έχω μιλήσει για σένα για τις συνεργασίες σας, όλοι μου λένε τα ίδια: Λεπτολόγος, οργανωτικός, αγαπάει πολύ τους ηθοποιούς, κοιτάει πάντα τις λεπτομέρειες και-ενίοτε-συγκεντρωτικός αφού, θέλοντας να βγει το τέλειο αποτέλεσμα και αυτό που έχει μέσα στο κεφάλι του, θέλει να περνάνε όλα από το χέρι του. Ισχύουν όλα αυτά για σένα;
-Ναι, πάνω κάτω ισχύουν…Αντιμετωπίζω τόσο προσωπικά τη δουλειά μου που δεν γίνεται να μην ισχύουν…
-Δεν είναι κουραστικό, όμως, κάποιες φορές όλο αυτό-ακόμη και ψυχοφθόρο;
-Ναι, κάποιες φορές είναι… Μεγαλώνω όμως, μαθαίνω και κρατάω σιγά σιγά κάποιες ισορροπίες. Αλλά, ότι και να λέμε, όταν αγαπάς κάτι τόσο πολύ και όταν είναι μέρος της ζωής σου, μοιραία θες να του τα δίνεις όλα…
-Τι σε ξεκουράζει, Χριστόφορε;
-Πέρα από ταξίδια που πλέον έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο; Κανονικά τετριμμένα πράγματα, όπως να πάω ένα σινεμά ή να αράξω σπίτι και να δω μία ταινία, να είμαι με τους κολλητούς μου για καφέ, ή ακόμα και να λιώνω σπίτι στον καναπέ.
-Στην τύχη πότε αφήνεσαι;
-Και να μην θέλω, τελικά ανακαλύπτω πως κάποια πράγματα-όσο και αν θέλουμε εμείς να έχουμε τον έλεγχο-συμβαίνουν από μόνα τους… Το θέμα είναι εσύ να είσαι στην κατάλληλη θέση, την κατάλληλη στιγμή, προκειμένου να τα αντιληφθείς.
-Στα ερωτικά σου πόσο διαφορετικά λειτουργείς με την πάροδο των χρόνων; Πόσο αλλάζουν οι οπτικές σου γωνίες και το πρίσμα μέσα από το οποίο κοιτάς τον έρωτα μέσα από τις καινούργιές σου εμπειρίες;
-Όλοι μας λειτουργούμε διαφορετικά στα ερωτικά μας όσο μεγαλώνουμε. Θα ήμουν χαζός να λειτουργούσα με τον ίδιο τρόπο... Άλλα πράγματα σε κεντρίζουν στα 20 άλλα στα 30 και υποθέτω άλλα στα 40 που σιγά – σιγά οδεύω… Διαφορετικά, θα ήταν όλα πολύ βαρετά.
-Αν υιοθετήσουμε την άποψη που λέει ότι κάθε καλλιτέχνης καταθέτει «κομμάτια της ψυχής του» σε κάθε του δημιούργημά του, να υποθέσω ότι και οι περισσότεροι έρωτές σου υπήρξαν κυρίως βασανιστικοί;
-Δεν είναι κανόνας αυτό...
-Έχεις υπάρξει ποτέ πραγματικά ευτυχισμένος, Χριστόφορε;
-Πολλές στιγμές... Κοίτα, δεν νομίζω ότι υπάρχει μόνιμη ευτυχία. Η ευτυχία αποτελείται από πολλές και διαφορετικές στιγμές, σε διαφορετικές ηλικίες, σε διαφορετικές εποχές, σε διαφορετικές φάσεις και το άθροισμα όλων αυτών των ευχάριστων στιγμών τόσο πιο ευτυχισμένο σε κάνουν... Το να είσαι μονίμως ευτυχισμένος πάει να πει ότι είσαι και βλάκας. Οπότε, όχι, δεν είμαι ένας άνθρωπος μονίμως ευτυχισμένος.
-Και στα ερωτικά σου έχεις υπάρξει ευτυχισμένος;
-Αντίστοιχα και στα ερωτικά μου. Στιγμές που άλλοτε έχουν διάρκεια και άλλοτε όχι.
-Τώρα είσαι σε τέτοια φάση ευτυχίας;
-Γενικά μιλώντας, θα σου έλεγα πως ναι. Νομίζω ότι βιώνω κάποιες στιγμές οι οποίες είναι πολύ καλές και νιώθω πολύ καλά εγώ μέσα σ αυτές. Ξυπνάω και κοιμάμαι καλά... Και ένας άνθρωπος που ξυπνάει και κοιμάται καλά πιστεύω ότι βρίσκεται σε μία καλή φάση της ζωής του. Αντίστοιχα, όμως, έχουν υπάρξει μέρες που δεν κοιμήθηκα και δεν ξύπνησα καθόλου καλά…
-Τι έχεις απομυθοποιήσει από το παρελθόν; Από όσα έχεις ζήσει, έχεις πετύχει, έχεις πονέσει και δημιουργήσει;
-Προσπαθώ να μην απομυθοποιώ τίποτα. Όταν απομυθοποιώ τότε χάνω το ενδιαφέρον μου.
-Έχεις διαφορετικές άμυνες πια σε σχέση με τις δυσκολίες; Ή αν σου συμβεί κάτι άσχημο, συνεχίζεις να καταρρέεις;
-Μέχρι στιγμής δεν καταρρέω ποτέ και με τίποτα! Εξάλλου, πιστεύω ότι για να καταρρεύσεις πρέπει να σου έχει συμβεί κάτι πολύ άσχημο… Ακόμα και κάτι τέτοιο όμως να συμβεί, οι άνθρωποι είμαστε πολύ δυνατοί στο βάθος και πάντα πρέπει να ξανασηκωνόμαστε και να προχωράμε. Ο καθένας με τον τρόπο του.
-Αλήθεια, πως λειτουργείς στα δύσκολα; Εξωτερικεύεις ό,τι σου συμβαίνει ή προτιμάς να το ζεις μόνος σου στο σπίτι σου με ελάχιστους ίσως φίλους σου και απομονωμένα;
-Νομίζω πως είμαι αρκετά εξωστρεφής.
-Δείχνεις ωστόσο προς τα έξω ελάχιστα κοινωνικός, σε σημείο αγοραφοβίας κάποιες φορές. Είναι σωστή αυτή η εικόνα που εισπράττουμε εμείς για σένα;
-Δεν είμαι αγοραφοβικός. Απλά προτιμώ να είμαι με λίγους. Είμαι πιο πολύ υπέρ της ποιότητας παρά της ποσότητας. Βαριέμαι πολύ γρήγορα το πολύ ξόδεμα με τον πολύ κόσμο.
-Υπάρχει κάτι για το οποίο να φοβάσαι στη ζωή σου, εκτός από τα δεδομένα θέματα υγείας;
-Όχι, δεν φοβάμαι κάτι.
-Είσαι, δηλαδή, ένας άνθρωπος ατρόμητος;
-Δεν είμαι καθόλου ατρόμητος! Και ανασφάλειες έχω και αμφιβολίες έχω. Δεν είμαι, όμως, φοβικός. Μπορώ να σου πω, για παράδειγμα, ότι φοβάμαι το αεροπλάνο την ώρα που απογειώνεται... Δεν έχω, όμως, συνεχόμενα δεύτερες σκέψεις για το καθετί.
-Να υποθέσω λοιπόν, ότι δεν είχες ποτέ φόβο απέναντι στη ζωή;
-Ευτυχώς, μέχρι στιγμής, όχι.
Δημοσίευση στο "Omikron" Κύπρου, το Νοέμβριο του 2012. Η παραγωγή και διανομή της ταινίας του Χριστόφορου "Αν" γίνεται από την Village Films σε συνεργασία με τον Alpha.
