ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑ: "ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΛΟΓΟΔΟΤΩ ΣΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ"

Μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της ελληνικής  δημοσιογραφίας, η κόρη του Κύπριου λογοτέχνη και υπουργού Λουκή Ακρίτα από τη Μόρφου, επιλέγει το «Life» -σε μία από τις σπάνιες πια φωτογραφήσεις και συνεντεύξεις της- για να καταθέσει το μοναδικό και πολύτιμο αποτύπωμα του κοφτερού και καίριου μυαλού της σε λόγο.

Μεγάλωσα στη λεωφόρο Λουκή Ακρίτα- την οδό που συνδέει τη γέφυρα του Πεδιαίου, απέναντι από το Δημοτικό Κήπο της Λευκωσίας, με τον Άγιο Δομέτιο. Στο σπίτι όπου εργαζόταν η μάνα μου ως οικιακή βοηθός -εκείνο της οικογένειας Μελεάγρου, στην οδό Μεσολογγίου-, πήγαινα μετά το τέλος άλλης μίας σχολικής μέρας στο δημοτικό σχολείο του Αγίου Ανδρέα, για να με βοηθήσει στα διαβάσματά μου η γιαγιά μου (εκείνη που η ζωή επέλεξε να μου μεταγγίσει σε αίμα, αντί των βιολογικών), η Ευρού Χατζηδημητρίου. Γύρω στα 8 μου μόλις χρόνια, για να με κρατάει ήσυχο στη φασαρία των μεσημεριών που τα τζιτζίκια σκάνε τραγουδώντας και οι ηλικιωμένοι πέφτουν σε ραστώνη, είχε τραβήξει ένα μυθιστόρημα, το μεγαλύτερο που είχαν δει μέχρι τότε τα παιδικά μου μάτια, από τη μεγάλη βιβλιοθήκη του υπογείου- ήταν «Ο κάμπος». «Το έγραψε ο αδελφός μου», μου είχε πει. «Ζούσε στην Αθήνα, ήταν υπουργός Παιδείας εκεί και πέθανε νέος, στα 56 του χρόνια. Η κόρη του, ένα κοριτσάκι με ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια -πολύ όμορφο- εδώ, κοντά μας, περνούσε τα καλοκαίρια της». Είχε συγκινηθεί πολύ- θυμάμαι ακόμη πολύ καθαρά τα μάτια της να γεμίζουν στάλες. Αν και με μεγάλες δυσκολίες, το διάβασα. Δέκα χρόνια πιο νωρίς από την ηλικία που άντεξε να το διαβάσει η κόρη του, κάποια χρόνια πριν. Κι ύστερα διάβασα τον «Νέο με καλάς συστάσεις», τους «Αρματωμένους», τους «Ομήρους». Έτσι όπως τα γράφω αυτά, τα αφηγήθηκα και στην ίδια την Έλενα όταν συναντηθήκαμε γι’ αυτή τη συνέντευξη που αποφάσισε -όχι χωρίς κόπο- να δώσει στο «Life». Είχε γουρλώσει τα μάτια της και με κοίταζε. «Γιατί δεν μου τα ’χες πει ποτέ αυτά μέχρι σήμερα;». Κι ήταν σαν να γνωριζόμασταν ξανά από την αρχή, αν και είχαμε μιλήσει αρκετές φορές μέχρι τότε (κυρίως για να εισπράξω τα «όχι» της, αφού επιλέγει να είναι εξαιρετικά σπάνια στις συνεντεύξεις που θέλει να δίνει πια στα media). Κι ύστερα μου μίλησε για τις γεύσεις του φαγητού που διατηρεί ακόμα στη μνήμη του ουρανίσκου της, των κεφτέδων και των τηγανητών πατατών με κέτσαπ που ζητούσε, κάθε μεσημέρι, να της φτιάχνει η μάνα μου για να φάει, όταν η οικογένεια των θείων της ξεκουραζόταν, αφού -όπως της εκμυστηρευόταν, κρατώντας με λαιμαργία το πιρούνι με τα δαχτυλάκια της- κάτι της θύμιζαν από την Αθήνα, από το σπίτι της και τον μπαμπά της. Κάτι ταυτόχρονα κοινό, σπάνιο, πικρό και γλυκό- κάτι πολύ δικό της. - See more at: http://elita.philenews.com/el-gr/people-sunantisis/1478/11818/elena-akrita-panta-tha-logodoto-ston-bampa-mou#sthash.YzmOphq3.dpuf

Μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της ελληνικής  δημοσιογραφίας, η κόρη του Κύπριου λογοτέχνη και υπουργού Λουκή Ακρίτα από τη Μόρφου, επιλέγει το «Life» -σε μία από τις σπάνιες πια φωτογραφήσεις και συνεντεύξεις της- για να καταθέσει το μοναδικό και πολύτιμο αποτύπωμα του κοφτερού και καίριου μυαλού της σε λόγο.

Μεγάλωσα στη λεωφόρο Λουκή Ακρίτα- την οδό που συνδέει τη γέφυρα του Πεδιαίου, απέναντι από το Δημοτικό Κήπο της Λευκωσίας, με τον Άγιο Δομέτιο. Στο σπίτι όπου εργαζόταν η μάνα μου ως οικιακή βοηθός -εκείνο της οικογένειας Μελεάγρου, στην οδό Μεσολογγίου-, πήγαινα μετά το τέλος άλλης μίας σχολικής μέρας στο δημοτικό σχολείο του Αγίου Ανδρέα, για να με βοηθήσει στα διαβάσματά μου η γιαγιά μου (εκείνη που η ζωή επέλεξε να μου μεταγγίσει σε αίμα, αντί των βιολογικών), η Ευρού Χατζηδημητρίου. Γύρω στα 8 μου μόλις χρόνια, για να με κρατάει ήσυχο στη φασαρία των μεσημεριών που τα τζιτζίκια σκάνε τραγουδώντας και οι ηλικιωμένοι πέφτουν σε ραστώνη, είχε τραβήξει ένα μυθιστόρημα, το μεγαλύτερο που είχαν δει μέχρι τότε τα παιδικά μου μάτια, από τη μεγάλη βιβλιοθήκη του υπογείου- ήταν «Ο κάμπος». «Το έγραψε ο αδελφός μου», μου είχε πει. «Ζούσε στην Αθήνα, ήταν υπουργός Παιδείας εκεί και πέθανε νέος, στα 56 του χρόνια. Η κόρη του, ένα κοριτσάκι με ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια -πολύ όμορφο- εδώ, κοντά μας, περνούσε τα καλοκαίρια της». Είχε συγκινηθεί πολύ- θυμάμαι ακόμη πολύ καθαρά τα μάτια της να γεμίζουν στάλες. Αν και με μεγάλες δυσκολίες, το διάβασα. Δέκα χρόνια πιο νωρίς από την ηλικία που άντεξε να το διαβάσει η κόρη του, κάποια χρόνια πριν. Κι ύστερα διάβασα τον «Νέο με καλάς συστάσεις», τους «Αρματωμένους», τους «Ομήρους». Έτσι όπως τα γράφω αυτά, τα αφηγήθηκα και στην ίδια την Έλενα όταν συναντηθήκαμε γι’ αυτή τη συνέντευξη που αποφάσισε -όχι χωρίς κόπο- να δώσει στο «Life». Είχε γουρλώσει τα μάτια της και με κοίταζε. «Γιατί δεν μου τα ’χες πει ποτέ αυτά μέχρι σήμερα;». Κι ήταν σαν να γνωριζόμασταν ξανά από την αρχή, αν και είχαμε μιλήσει αρκετές φορές μέχρι τότε (κυρίως για να εισπράξω τα «όχι» της, αφού επιλέγει να είναι εξαιρετικά σπάνια στις συνεντεύξεις που θέλει να δίνει πια στα media). Κι ύστερα μου μίλησε για τις γεύσεις του φαγητού που διατηρεί ακόμα στη μνήμη του ουρανίσκου της, των κεφτέδων και των τηγανητών πατατών με κέτσαπ που ζητούσε, κάθε μεσημέρι, να της φτιάχνει η μάνα μου για να φάει, όταν η οικογένεια των θείων της ξεκουραζόταν, αφού -όπως της εκμυστηρευόταν, κρατώντας με λαιμαργία το πιρούνι με τα δαχτυλάκια της- κάτι της θύμιζαν από την Αθήνα, από το σπίτι της και τον μπαμπά της. Κάτι ταυτόχρονα κοινό, σπάνιο, πικρό και γλυκό- κάτι πολύ δικό της. - See more at: http://elita.philenews.com/el-gr/people-sunantisis/1478/11818/elena-akrita-panta-tha-logodoto-ston-bampa-mou#sthash.YzmOphq3.dpuf

Μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της ελληνικής  δημοσιογραφίας, σε μία από τις σπάνιες φωτογραφήσεις και συνεντεύξεις της, καταθέτει το μοναδικό, πολύτιμο αποτύπωμα του κοφτερού και καίριου μυαλού της σε λόγο. 
Μεγάλωσα στη λεωφόρο Λουκή Ακρίτα- την οδό που συνδέει τη γέφυρα του Πεδιαίου, απέναντι από το Δημοτικό Κήπο της Λευκωσίας, με τον Άγιο Δομέτιο. Στο σπίτι όπου εργαζόταν η μάνα μου ως οικιακή βοηθός -εκείνο της οικογένειας Μελεάγρου, στην οδό Μεσολογγίου-, πήγαινα μετά το τέλος άλλης μίας σχολικής μέρας στο δημοτικό σχολείο του Αγίου Ανδρέα, για να με βοηθήσει στα διαβάσματά μου η γιαγιά μου (εκείνη που η ζωή επέλεξε να μου μεταγγίσει σε αίμα, αντί των βιολογικών), η Ευρού Χατζηδημητρίου. Γύρω στα 8 μου μόλις χρόνια, για να με κρατάει ήσυχο στη φασαρία των μεσημεριών που τα τζιτζίκια σκάνε τραγουδώντας και οι ηλικιωμένοι πέφτουν σε ραστώνη, είχε τραβήξει ένα μυθιστόρημα, το μεγαλύτερο που είχαν δει μέχρι τότε τα παιδικά μου μάτια, από τη μεγάλη βιβλιοθήκη του υπογείου- ήταν «Ο κάμπος». «Το έγραψε ο αδελφός μου», μου είχε πει. «Ζούσε στην Αθήνα, ήταν υπουργός Παιδείας εκεί και πέθανε νέος, στα 56 του χρόνια. Η κόρη του, ένα κοριτσάκι με ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια -πολύ όμορφο- εδώ, κοντά μας, περνούσε τα καλοκαίρια της». Είχε συγκινηθεί πολύ- θυμάμαι ακόμη πολύ καθαρά τα μάτια της να γεμίζουν στάλες. Αν και με μεγάλες δυσκολίες, το διάβασα. Δέκα χρόνια πιο νωρίς από την ηλικία που άντεξε να το διαβάσει η κόρη του, κάποια χρόνια πριν. Κι ύστερα διάβασα τον «Νέο με καλάς συστάσεις», τους «Αρματωμένους», τους «Ομήρους». Έτσι όπως τα γράφω αυτά, τα αφηγήθηκα και στην ίδια την Έλενα όταν συναντηθήκαμε γι’ αυτή τη συνέντευξη που αποφάσισε -όχι χωρίς κόπο- να δώσει στο «Life». Είχε γουρλώσει τα μάτια της και με κοίταζε. «Γιατί δεν μου τα ’χες πει ποτέ αυτά μέχρι σήμερα;». Κι ήταν σαν να γνωριζόμασταν ξανά από την αρχή, αν και είχαμε μιλήσει αρκετές φορές μέχρι τότε (κυρίως για να εισπράξω τα «όχι» της, αφού επιλέγει να είναι εξαιρετικά σπάνια στις συνεντεύξεις που θέλει να δίνει πια στα media). Κι ύστερα μου μίλησε για τις γεύσεις του φαγητού που διατηρεί ακόμα στη μνήμη του ουρανίσκου της, των κεφτέδων και των τηγανητών πατατών με κέτσαπ που ζητούσε, κάθε μεσημέρι, να της φτιάχνει η μάνα μου για να φάει, όταν η οικογένεια των θείων της ξεκουραζόταν, αφού -όπως της εκμυστηρευόταν, κρατώντας με λαιμαργία το πιρούνι με τα δαχτυλάκια της- κάτι της θύμιζαν από την Αθήνα, από το σπίτι της και τον μπαμπά της. Κάτι ταυτόχρονα κοινό, σπάνιο, πικρό και γλυκό- κάτι πολύ δικό της. 
-Είναι «αμαρτωλό» το τελευταίο σας βιβλίο, «το μήλο βγήκε απ’ τον παράδεισο»; 
-Υπάρχουν ορισμένοι θρησκόληπτοι ή κάποιοι που ανήκουν σε παραθρησκευτικές οργανώσεις οι οποίοι προφανώς το θεωρούν «αμαρτωλό», «αιρετικό» ή οτιδήποτε άλλο, επειδή αντιμετωπίζει με χιούμορ τα γεγονότα της Παλαιάς Διαθήκης. Για παράδειγμα, ο Κάιν λέει στη μαμά του «μαμά, πάω να σκοτώσω τον αδελφό μου» και η μητέρα του τού απαντά «μπουφάν να πάρεις, παιδί μου!». Αν αυτό κάποιοι το αντιμετωπίζουν ως βλάσφημο, λυπάμαι που θα το πω έτσι, αλλά δεν είναι δικό μου το πρόβλημα. Αυτό που μπορεί να με σοκάρει είναι ότι σε μία εποχή που η ελληνική κοινωνία σαφώς συντηριτικοποιείται, το να ακούω και να διαβάζω απειλητικά και υβριστικά μηνύματα που λένε «θα κάψουμε το βιβλίο σου, δεν έχουμε πετρέλαιο και θα ζεσταθούμε», εμένα με τρομάζει. Και μόνο η σκέψη του να κάψεις ένα βιβλίο με συγκλονίζει, με ταράζει, θεωρώ ότι αυτό είναι ένας άκρατος φασισμός. Παρόλα αυτά, δεν ιδρώνει το αφτί του κόσμου και των αναγνωστών. Και ευτυχώς. Εδώ θέλω να διευκρινίσω ότι ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης δεν έχει καμία σχέση με το Θεό της Καινής Διαθήκης, που είναι γεμάτος μεγαλοθυμία και αγάπη. Ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης είναι ένας εκδικητικός και σκληρός Θεός. Από εκεί και πέρα, αν κάποιοι θεωρούν ότι η γυναίκα του Λωτ έγινε αλάτι, ο Μωυσής σήκωνε τα χέρια του και άνοιγαν οι θάλασσες, ή ότι ο Ιωνάς πέρασε ένα μαγευτικό τριήμερο μέσα στην κοιλιά μιας φάλαινας, ε, ας το κοιτάξουν! Λυπάμαι, εγώ όλα αυτά τα βρίσκω πάρα πολύ αστεία, οι αναγνώστες μου που έκαναν το βιβλίο best seller τα βρίσκουν επίσης αστεία και αυτή την αστεία πλευρά θέλω να αποδώσω με το βιβλίο μου. 

ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΙΑΝΝΑΤΟΣ: "Ο ΣΠΙΛΜΠΕΡΓΚ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ ΣΤΑ ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ: MICHAEL, YOU ARE MY GREEK SITE NOW!"

«Στον ενικό να μου μιλάς», ήταν η πρώτη του κουβέντα όταν είχα μπει στο σπίτι του στα Ιλίσια-Δεκέμβριος ήταν του 2005. Η Χάιδω, η γυναίκα του, μόλις είχε επιστρέψει από τη λαϊκή και συγύριζε τα πράγματα στην κουζίνα: Ντομάτες, αγγουράκια στο κάτω ράφι του ψυγείου, κολοκυθάκια, μελιτζάνες στο πάνω, φακές και γίγαντες μέσα στα ντουλάπια της κουζίνας, «τα φασολάκια θα τα αφήσω στον πάγκο γιατί αρέσουν στο Μιχάλη μου». Μου είχε φανεί περίεργο, σ’ εκείνο το μικρό τριάρι του πρώτου ορόφου, να μιλάμε για Hollywood, γυρίσματα στο εξωτερικό, Γκρέκορυ Πεκ, Άντονυ Κουίν και Αλ Πατσίνο…«Μην τρελαίνεσαι», μου εξηγούσε. «Δουλειά είναι όλα». Από κάποιο ράφι στο σαλόνι, είχε τραβήξει τα σενάρια από το «Εξπρές του Μεσονυχτίου» και «το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι» για να δω «πως δουλεύουν εκεί», σε ένα μικρό τραπεζάκι, κοντά στο μπαλκόνι, μία κορνιζαρισμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία με εκείνον αγκαλιά με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, σε κάποιο σημειωματάριο οδηγίες από μία Αμερικανίδα παραγωγό και ένα απόκομμα αεροπορικού εισιτηρίου «Νέα Υόρκη-Αθήνα». Μόλις είχε επιστρέψει από (άλλο ένα) ταξίδι του στο Hollywood. Εκεί όπου βρισκόταν για τα γυρίσματα μίας ακόμη ταινίας.
-Το ξέρεις ότι το «Μόναχο», η ταινία στην οποία πρωταγωνιστείς με σκηνοθέτη τον Στίβεν Σπίλμπεργκ, θα είναι ένα από τα φαβορί φέτος για να πάρει Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας;
-Μακάρι. Θα υπάρχει και μία ταινία στα βραβεία Όσκαρ στην οποία συμμετέχει ένας Έλληνας ηθοποιός.
-Είναι εντυπωσιακό πάντως ότι υπάρχει στην Ελλάδα ηθοποιός που να έχει συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα του ξένου κινηματογράφου και αυτό να μην είναι γνωστό στην ίδια του τη χώρα...
-Η Ελλάδα, αγάπη μου γλυκιά, τρώει τα παιδιά της. Εάν εγώ πάω τώρα και παίξω σε μια υπερπαραγωγή και πάρω βραβείο Όσκαρ πρώτου αντρικού ρόλου, με αντιπάλους τον Ρομπερτ Ντε Νίρο, τον Ντάστιν Χοφμαν, τον Αλ Πατσινο, τον Τζακ Νίκολσον, και έρθω εδώ, θα μου πούνε «ε… καημένε, και τι έγινε;». 
-Δεν νομίζω να συνέβαινε κάτι τέτοιο...
-Στην Ελλάδα επικρατούν οι άχρηστοι, οι ατάλαντοι και οι ανίκανοι.
-Γιατί έχεις αυτή την πίκρα από τους Έλληνες;
-Γιατί δεν γίνονται σωστά πράγματα. Ένας ξένος ηθοποιός έχει τον ατζέντη του. Ο Έλληνας δεν τον έχει. Ένας νέος ηθοποιός εδώ που θα παίξει σε ένα σήριαλ, έχει γίνει πρωταγωνιστής, και τύχει να γίνει και εξώφυλλο σε κάποιο από αυτά τα περιοδικά που κυκλοφορούν, τότε δεν το συζητάμε καθόλου, μας βλέπει αφ’ υψηλού. Ποιο; Αυτό το μέχρι πρότινος παιδάκι. Αυτό το έβλεπα και προχθές στην εκδήλωση που διοργάνωσε το «TV Έθνος». Φωνάξανε παιδάκια που έχουνε κάνει 3 ή 4 σήριαλ. Τι λέτε ρε κύριοι, σοβαρολογείτε;  Κοίταξε, σε κάθε γραφείο παραγωγής υπάρχει και κάποιος που κάνει το casting και λειτουργεί με δικά του κριτήρια και πλαίσια. Αυτός επηρεάζει τον παραγωγό. Εδώ, στο γόνατο γίνεται το casting, ενώ στο εξωτερικό ο casting director είναι πολύ μεγάλη υπόθεση.

ΟΙ ΑΘΗΝΑΙΟΙ: ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΟΚΟΤΑΣ

Τραγουδιστής. Γεννήθηκε στο κέντρο της Αθήνας, ζει στο Φάληρο. Στον πλειστηριασμό των αντικειμένων της Μαρίας Κάλλας που είχε γίνει στο Παρίσι, είχαν πουληθεί και 8 δικοί του long play δίσκοι που της είχε αφιερώσει όσο ήταν φίλοι. 
«Γεννήθηκα στο «μαιευτήριο Μαρίκα Ηλιάδη» και μεγάλωσα στο κέντρο της Αθήνας, κοντά στην οδό Σόλωνος, τότε που μπορούσες ακόμη να τρέξεις με τα ποδηλατάκια στους δρόμους, να παίξεις χωρίς φόβο, να πας ωραίες βόλτες χωρίς όλα αυτά τα αυτοκίνητα στους δρόμους. Ήμασταν μεγάλη οικογένεια-τρία αγόρια, τρία κορίτσια-, ο πατέρας γιατρός, τον οποίο έχασα όσο ήμουν ακόμη μικρό παιδί. Μεγάλωσα σωστά, με πολύ καλούς τρόπους, σε σωστή οικογένεια, με μία χρυσή μάνα. Από τότε που μεγάλωνα μάθαινα από τους γονείς και τα αδέλφια μου το «σωστό». Αυτό ακολούθησα στην πορεία της ζωής μου.

Με τον Ξαρχάκο είχαμε βρεθεί όλως τυχαίως στο Παρίσι όπου είχα πάει για να σπουδάσω. Τελικά, όμως, με κέρδισε το τραγούδι όταν είχα πάρει το πρώτο βραβείο σε ένα διαγωνισμό ταλέντων. Χρωστάω πάρα πολλά στον Ξαρχάκο, διότι αυτός είχε ανακαλύψει τον Κόκοτα, εκείνος με παρουσίασε στο ελληνικό κοινό και εγώ κατάφερα και στάθηκα. Από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες που γνώρισα ήταν και εκείνη του Νίκου Γκάτσου. Ήμουν από τους πιο αγαπημένους του ερμηνευτές-σε όλες τις φωνοληψίες μου ήταν παρών. Την ευγένεια και τα σοφά του λόγια δεν θα τα ξεχάσω ποτέ-είχε ολύμπια μόρφωση και ήταν ίσως ο πιο μορφωμένος από όλους όσους έχω γνωρίσει στη ζωή μου.
Ο κάθε ένας από τους μεγάλους δημιουργούς που τραγούδησα, από το 1966 που ξεκίνησα να γραμμοφονώ-Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Γκάτσο, Ξαρχάκο, Τσιτσάνη, Παπαδόπουλο, Μούτση, Καλδάρα, Χατζηνάσιο, Σπανό, Ζαμπέτα και πολλούς ακόμη-, ήταν εξαιρετικά σημαντικός στην πορεία μου. Κανέναν από αυτούς δεν κακοκάρδισα, με όλους είχα αγαθές σχέσεις και όλοι τους μ’ αγαπούσαν. Αν πάτε σήμερα στο σπίτι του Τσιτσάνη, δίπλα από το κρεβάτι του, επάνω στο κομοδίνο, υπάρχει μία φωτογραφία 40Χ30 μ’ εμένα και εκείνον. Η φωτογραφία αυτή πρέπει να υπάρχει εκεί 30-35 χρόνια. Τόσο πολύ μ αγαπούσε! Ο Ζαμπέτας επίσης τρελαινόταν για μένα. Η ζωή του ολόκληρη ήμουνα.
Η διαφορά μεταξύ της δισκογραφίας του τότε αλλά και της αθηναϊκής νυχτερινής διασκέδασης σε σχέση με το σήμερα είναι τεράστια γιατί, εκείνα τα χρόνια, δεν μπορούσε να τραγουδήσει ο οιοσδήποτε. Έχω ζήσει πολλά στο τραγούδι, τι να πρωτοθυμηθώ; Υπήρχαν σεζόν που ο κόσμος στεκόταν ουρές-300 και 500 μέτρα, μέσα στο κρύο-για να μπει στο μαγαζί όπου τραγουδούσα, στο κέντρο της Αθήνας, και να ακούσει το «Όνειρο απατηλό», πολλές φορές τραγουδούσα στην καλοκαιρινή «Νεράιδα» μέχρι τη 1 το μεσημέρι και έλεγε στους σερβιτόρους ο φίλος μου, ο Αρίστος ο Ωνάσης, «να ετοιμάσετε αυγά για πρωινό κι ό,τι άλλο θέλουν τα παιδιά» ή κατά τη μία το βράδυ συγκεντρώνονταν θυμάμαι οι βαρκούλες που βρίσκονταν στη θάλασσα, κάτω από τη «Νεράιδα», με τα ουίσκι και τις μπίρες, για να κάνουν κι αυτοί το κέφι τους. Θυμάμαι ακόμα, σε τουρνέ μου στην Αμερική, που έλεγα το «Γιε μου» και πήγε κάποιος να ανάψει το τσιγάρο του-από πόνο, επειδή είχε χάσει το παιδί του-με αποτέλεσμα να πάρουν τα μαλλιά μου φωτιά και ο μπουζουξής να τραβάει το τραπεζομάντιλο για να τη σβήσει...

ΒΙΚΥ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ: "ΜΕ ΦΛΕΡΤΑΡΟΥΝ, ΕΝΩ ΞΕΡΟΥΝ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΗ"

-Πως καταφέρνεις να είσαι πάντα τόσο αισιόδοξη, παρά τα όσα μπορεί να συμβαίνουν στη ζωή σου αλλά και γενικότερα;

-Κι εγώ έχω αναρωτηθεί γι αυτό, αλλά μάλλον πρέπει να γεννήθηκα έτσι. Είναι γονιδιακό: Γεννήθηκα αισιόδοξη. Και αυτό, παρά τις δυσκολίες και παρά τα όσα συμβαίνουν στη ζωή ολονών μας. Με τον ίδιο τρόπο που κάποιος γεννιέται γαλανομάτης, ξανθός και πάει λέγοντας… 
-Έτσι ήσουν από παιδί;
-Ναι. Αυτό ήταν κάτι που μου είχε μάθει ο μπαμπάς μου-η μεγάλη αυτή πρόσφατη απώλεια της ζωής μου-αλλά και η μαμά μου. Πάντα έβλεπα μισογεμάτα τα πράγματα, ποτέ δεν είδα κάτι μισοάδειο. Πάντοτε αντίκριζα την προοπτική στο να γίνει κάτι καλύτερο και όχι στο πόσο χάλια είναι κάτι ή πόσο ατελές. Γιατί ήξερα πως, ακόμη κι αυτό το ατελές, έχει τις δυνατότητες να γίνει τέλειο.
-Και πως αντιμετώπιζες τις στιγμές που τα πράγματα στη ζωή σου δεν πήγαιναν έτσι όπως εσύ θα επιθυμούσες;
-Έλεγα πάντα ότι είναι μία δοκιμασία που θα πρέπει να την περάσω γιατί θα με κάνει καλύτερο άνθρωπο, γιατί θα μου διδάξει πράγματα. Όπως σε όλους τους ανθρώπους, έτσι και σε μένα, έχουν συμβεί πολλά άσχημα στη ζωή-δεν αποτελώ εξαίρεση. Θέματα που αφορούν στην υγεία, στην εργασία, στην οικογένεια γενικότερα. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από τα προβλήματα-αυτή είναι η ανθρώπινη μοίρα. Το έζησα και πρόσφατα αυτό, όταν έφυγε ο πατέρας μου απ τη ζωή, που τόσο πολύ αγαπούσα…Ξέρεις, είναι σαν αυτό που υπάρχει στην επιτύμβια πλάκα του Παπαδιαμάντη στη Σκιάθο: «Σαν να ‘χαν ποτέ τελειωμό τα βάσανα και οι στεναγμοί του κόσμου…». Και από αυτά τα βάσανα-σε διαβεβαιώ-δεν ξεφεύγει κανείς...

ΟΙ ΑΘΗΝΑΙΟΙ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΤΑΝΙΣΗ

Τραγουδίστρια. Γεννήθηκε στη Νάουσα, ζει στη Γλυφάδα. Είναι χορτασμένη από πάθη και βασανισμένους έρωτες.  
«Γεννήθηκα στη Νάουσα, μεγάλωσα στη Γερμανία και ξεκίνησα να ζω στην Αθήνα από 18 χρόνων. Το σχολείο δεν το τελείωσα. Πήγα μέχρι τη δευτέρα δημοτικού, επειδή μπήκε μέσα μου το σαράκι για το τραγούδι και ο λαϊκός καημός της φωνής-από τότε που ήμουν μικρό κοριτσάκι και οι γονείς μου έφευγαν νωρίς το πρωί απ το σπίτι για να πάνε να δουλέψουν εργάτες σε εργοστάσια, λίγο έξω από τη Στουτγάρδη. Ποτέ μου, όμως, δεν το ‘χα απωθημένο που δεν ήμουνα εγγράμματη, γιατί κατάλαβα νωρίς ότι ο προορισμός του κάθε ανθρώπου είναι διαφορετικός. Καμιά φορά χαζεύω στην τηλεόραση την κυρία Αρβελέρ, τον κύριο Μπαμπινιώτη, την Ηγουμένη Φιλοθέη και άλλους πολλούς σπουδαίους και τρανούς και σκέφτομαι «τι όμορφα που τα λένε!». Κι ας μην τα καταλαβαίνω όλα. Δεν τους ζήλεψα, όμως, ποτέ. Μου φτάνει που εγώ είμαι κυρίαρχη στο δικό μου «σπίτι», στην πίστα. Εκεί δεν μπορεί να με κοντράρει κανένας τους, μόνο εγώ κάνω κουμάντο. Ξέρεις τι σημαίνει να έρχεται στο μαγαζί ένας από τους σημαντικότερους πανεπιστημιακούς καθηγητές στην Ελλάδα, να γονατίζει μπροστά στα πόδια σου και να σε λούζει με πανέρια από γαρύφαλλα, επειδή του τραγούδησες το «Σ’ έχω κάνει Θεό!» μοναχά για την πάρτη του;

Την Αθήνα την αγάπησα από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στην πόλη. Μου άρεσε, ρε παιδί μου, αυτό το αλισβερίσι που είχε με τον κόσμο, που ήταν όλοι με όλα, που τίποτα δεν ήταν καλά οργανωμένο όπως συνέβαινε στη Γερμανία, που οι μορφωμένοι περπατούσαν δίπλα από τους τεχνίτες, που οι κυρίες που θα έρχονταν στη «Φαντασία» περνούσαν προηγουμένως με τα αυτοκίνητά τους από τις πιάτσες των τραβεστί στη Συγγρού και στην Καβάλας αργότερα. Κι όλα ήταν φυσιολογικά. Και με νοστιμιά. Από τότε αγάπησα και εγώ το original κι έλεγα «εγώ θα τραγουδώ για τον κόσμο, θα λέω απλά και λαϊκά τραγούδια, δεν με ενδιαφέρει το κουλτουριάρικο». Δεν το μετάνιωσα ποτέ...

ΜΑΡΙΝΑ ΒΕΡΝΙΚΟΥ: Η ΖΩΗ, ΕΝΑ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ...

Ατόλη, New Caledonia

Cyclone reef Tufi Papua New Guinea

Ile De Pins, New Caledonia

Sefoa Papua New Guinea

Solomon Islands

Tufi, Papua, New Guinea

Tufi, Papua, New Guinea

Tufi, Papua, New Guinea

Tufi, Papua, New Guinea

Οι μαγικές φωτογραφίες που ανεβάζει τελευταία στο instagram από κάποιο απ’ τα ταξίδια της-μέρος μάλλον κι αυτά ενός ακόμη από τα επιτυχημένα φωτογραφικά της λευκώματα που θα ακολουθήσουν-με έκαναν να επικοινωνήσω μαζί της ζητώντας της άλλη μία συνέντευξη. Βρισκόταν ήδη πλάι στη θάλασσα με τα παιδιά της, σε ένα από τα νησιά του Αιγαίου...
-Είστε ήδη μια πολύ γνωστή φωτογράφος, έχοντας συμμετάσχει σε πολλές εκθέσεις και έχοντας εκδώσει μια σειρά από φωτογραφικά βιβλία. Συγχρόνως, σας αρέσουν τα ταξίδια. Πως συνδυάζετε τη φωτογραφία με τα ταξίδια; Πόσο απαραίτητο κομμάτι της ζωής σας είναι το ταξίδι και η φωτογραφία;

-Είμαι διαποτισμένη από τις ελληνικές αισθήσεις. Τώρα που όλοι έχουμε φωτογραφικές μηχανές, σημασία έχει πως τις χρησιμοποιούμε. Η φωτογραφία, για μένα, είναι οπτική εγγρήγορση και ψυχική ετοιμότητα. Είναι ένας τρόπος να μαθαίνω για τον κόσμο γύρω μας. Είναι ένα διαβατήριο στην κατανόηση. Με απασχολεί ο κόσμος, έτσι όπως είναι, και μέσα απ’ αυτόν βρίσκω τις ομορφιές που τον υπερβαίνουν. Προσπαθώ η δουλειά μου να μην είναι απλά ένα μέσο καταγραφής και απεικόνισης της πραγματικότητας, αλλά να συνδέεται άριστα με το συναίσθημα, τη μορφή και το περιεχόμενο. Φωτογραφίζω τα νησιά της Ελλάδας και αποκαλύπτω εκείνες τις ευαισθησίες που συντροφεύουν τις μυστικές μου στιγμές. Υπάρχουν ενότητες της δουλειάς μου που αναφέρονται σε συγκεκριμένο τόπο, σε συγκεκριμένη στιγμή, σε μία εικόνα και όλα να δένονται όσο γίνεται πιο αρμονικά, έντεχνα, με νόημα και συμβολισμούς. Φωτογραφίζω τα τοπία της Κύπρου, την Ακρόπολη, τις εκκλησίες της Σίφνου. Αισθάνομαι ότι είμαι ένας πολίτης του κόσμου και ταξιδεύοντας μακριά, από την Ανταρκτική, την έρημο της Ναμίμπια, τις κοσμοπολίτικες πόλεις, μέχρι την Παπούα-Νέα Γουινέα, αισθάνομαι ότι αποκτούν άλλη αξία οι αναφορές μου, οι φωτογραφίες μου που έχουν σχέση με τη ρίζα μου και τον τόπο μας...

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΑΣΛΑΝΗ...

Απέναντι από το γραφείο του, στον τρίτο όροφο του ατελιέ-σπιτιού του στου Ψυρρή, η Ακρόπολη φωτισμένη, οι κεραμιδένιες σκεπές από τα σπίτια της Πλάκας, το Αστεροσκοπείο, η Ρωμαϊκή και Αρχαία Αγορά, ο Λυκαβηττός, μικρές πλατείες και δρόμοι σε μικρογραφία – «μία άλλη Αθήνα, διαφορετική και τόσο μαγικά όμορφη όταν την κοιτάς από ψηλά», μου έλεγε. «Αυτή η εικόνα με εμπνέει», μου εξηγούσε μετά από λίγο, καθώς φορούσε το καλό του κοστούμι «για να πάμε αργότερα μια βόλτα μαζί, να πάρω λίγο αέρα», δείχνοντας μου κάτι που ζωγράφισε τελευταία με τους χρωματιστούς του μαρκαδόρους που είχε αφημένους επάνω σε ένα μικρό ξύλινο τραπεζάκι. Παντού φωτογραφίες του: Από επιδείξεις μόδας αγκαλιά με διάσημα μοντέλα που «τώρα χαθήκαμε, να ναι όμως καλά», τη Μελίνα Μερκούρη, δύο προέδρους Δημοκρατίας, κάποιους ξένους δημοσιογράφους που έρχονταν για να καλύψουν τα events και να πάρουν συνέντευξη από «τον Έλληνα σχεδιαστή που κατέκτησε τη μόδα στην Ελλάδα» (όπως έγραφε ο τίτλος από ρεπορτάζ του «Ταχυδρόμου» που είχε σφηνωμένο στη γωνία ενός μεγάλου καθρέφτη), φίλους του, ανθρώπους που κάποτε γνώριζε πολύ καλά και τον τελευταίο καιρό σκεφτόταν «που να ναι; Τι να κάνει;».Ήταν παράξενη η ψυχοσύνθεσή του τελευταία, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια που τον γνώριζα-έμοιαζε να γελούσε αλλά να κλαίει ταυτόχρονα, να μιλάει για χαρά και να εννοεί τη λύπη, να εξηγεί τις επιτυχίες αλλά να υπονοεί τις μεγάλες αποτυχίες της ζωής του...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΖΩΝΑΚΗΣ: "ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΩ"

-Σε έχουν χαρακτηρίσει κατά καιρούς καινοτόμο, πρωτοπόρο στο είδος σου, εκκεντρικό, ταυτόχρονα ροκ και λαϊκό, «αλήτη», αλλά και πολύ ευαίσθητο. Ήταν επιδίωξη σου στην πορεία της καριέρας σου να κάνεις «διαφορετικά» πράγματα ώστε να ξεχωρίσεις και, ενδεχομένως, να προκαλέσεις; Ή ήταν αποφάσεις της στιγμής και λειτουργούσες πάντα σ αυτά-αλλά και γενικότερα στη ζωή σου-με βάση το ένστικτο; 

-H αλήθεια ενός καλλιτέχνη είναι αυτό που έχει μέσα του και αυτό καλείται να εκφράσει. Καμιά φορά, αυτό μπορεί και να είναι αντιφατικό-για να μην πω τις πιο πολλές φορές-, αλλά, αν τελικά το διαχειριστείς σωστά, δημιουργικό. Κάπως έτσι λοιπόν πορεύομαι: δεν με ενδιαφέρουν οι κατασκευές και τα ευρήματα. Άλλωστε, ο κόσμος έχει ένστικτο και ξεχωρίζει το αληθινό από το ψεύτικο.

-Σε προβλημάτισε ποτέ «τι θα πει το κοινό μου αν κάνω κάτι που ίσως να έρχεται σε κόντρα με τα γούστα και την αισθητική του»;

-Μα, δεν υπάρχει ένα κοινό με μια και μόνο συγκεκριμένη αισθητική-και ευτυχώς κιόλας. Σε μια πορεία καριέρας-γιατί φέτος κλείσαμε αισίως, όπως ξέρετε, 20 χρόνια δισκογραφίας- ψάχνεσαι, ανακαλύπτεις καινούργια «θέλω» και πειραματίζεσαι. Από την άλλη, αυτό που μετράει, εκτός από την αλήθεια, είναι και η συνέπεια. Κάπως έτσι προσπαθώ να πορεύομαι.

-Υποθέτω πως, με παρόμοιο τρόπο, αντιδρούσες ακόμη και όταν, πιτσιρικάς ακόμη, τραγουδούσες στην Πάτρα λαϊκά τραγούδια φορώντας μοντέρνα ρούχα και σκουλαρίκια, σε ένα «κόσμο» όπου βασίλευαν οι γραβάτες και τα σκουρόχρωμα κοστούμια…Πως απαντούσες, λοιπόν, στις «συμβουλές» συναδέλφων και μαγαζατόρων να «προσαρμοστείς» στα μέχρι τότε στιλιστικά δεδομένα;
-Πολύ απλά, έκανα αυτό που πίστευα. Μπορεί να έτρωγα τα μούτρα μου, μπορεί όμως και να δικαιωνόμουν...
-Υπάρχει ένας αστικός μύθος που λέει ότι 12 μόλις χρόνων ακόμη, είχες πει «με αυθάδεια» στη Μαρινέλλα ότι εσύ και εκείνη είστε συνάδελφοι…Πως αυτή γέλασε και σου απάντησε «πέρασε μέσα εσύ» και πως τότε είχες μπει σε καμαρίνι για πρώτη φορά στη ζωή σου…Είναι αληθινό αυτό το περιστατικό;

-(γελάει) Ναι, είναι αληθινό. Μικρός ήμουν, δεν είχα, όπως καταλαβαίνετε, καμιά αίσθηση…κινδύνου.

-Πάντα αυτό ήθελες να κάνεις στη ζωή σου, Γιώργο; Να γίνεις τραγουδιστής; Γιατί σε κάποιες παλαιότερες συνεντεύξεις σου δήλωσες πως μέσα σου «έχεις και το ψώνιο του ηθοποιού»…

-Και τα δυο τα ήθελα! Τελικά υπερίσχυσε το «θέλω» για το τραγούδι, αλλά ποτέ δεν είναι αργά…
-Θεωρείς πως θα ήταν εντελώς διαφορετικά τα πράγματα στη ζωή και στην πορεία της καριέρας σου, αν δεν σε ανακάλυπτε ο Νίκος Μουρατίδης, ο οποίος μάλιστα αναφερόμενος σε σένα είχε πει στο παρελθόν: «Ήταν ακόμη ένα στοίχημα που ήθελα να κερδίσω. Να φτιάξω εξαρχής έναν άγνωστο καλλιτέχνη»;

-Τι να πω; Η ιστορία δε γράφεται με «αν». Μεγαλώνοντας, κατάλαβα-και αυτό το λέω πλέον και στους νεωτέρους μου-ότι έχει μεγάλη σημασία να είσαι σφουγγάρι και να παίρνεις από ανθρώπους που αντιλαμβάνεσαι ότι ξέρουν παραπάνω πράγματα από σένα, μερίδιο από τον πλούτο της γνώσης τους.

-Τι σου λείπει περισσότερο από εκείνη την «αθώα» ενδεχομένως για σένα, εποχή; Τι κρατάς και τι πετάς;

-Μου αρέσει που μεγαλώνω, δεν φοβάμαι το χρόνο και νιώθω πολύ ήρεμα μ’ αυτό. Παρόλα αυτά, πάντα σκέφτεσαι με γλυκύτητα τα χρόνια της αθωότητας γιατί, όπως είπα και πριν, πολύ απλά δεν έχεις την αίσθηση του κινδύνου. Και αυτό έχει μια γοητεία...

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ: ΤΟ ΜΗΛΟΝ ΤΗΣ ΕΡΙΔΟΣ (;)

Η Ελισάβετ Σπανού έδειχνε ήδη ταραγμένη στις ερωτήσεις του Γιώργου Λιάγκα για να διευκρινίσει το «μέγα μυστήριο» της gossip επικαιρότητας αν είχε τελικά ή όχι σχέση με το international top model (κυριολεκτικά και όχι καθ υπερβολή), Δημήτρη Αλεξάνδρου. Έγινε ένα rewind στις δηλώσεις του μοντέλου («ήταν ένα φλερτ που δεν έφτασε ποτέ στο σημείο ώστε να χρεωθεί ως σχέση»), εκείνη απάντησε πως η ίδια (πίστευε πως) είχε σχέση μαζί του για δύο μήνες και ήταν ερωτευμένη αλλά από τα περιοδικά έμαθε ότι εκείνος «δεν είχε σχέση μαζί της», πως αισθάνθηκε απόρριψη και, προσπαθώντας (μάταια) να βάλει σε τάξη τα συναισθήματά της, η Βίκυ Παγιατάκη έδωσε τη χαριστική βολή: «άλλο σχέση, άλλο αρπαχτή της μιας  βραδιάς!». Μύλος. Αντίθετα, η Τόνια Σωτηροπούλου (το, για δευτερόλεπτα, κορίτσι του James Bond) μιλούσε με άνεση μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες που την είχαν εντοπίσει πριν από δύο βδομάδες σε μία βραδινή της έξοδο, μασώντας αργά-αργά την τσίχλα της, για τον έρωτα (και τη σχέση) της με τον πρώην ηλεκτρολόγο, personal trainer και body builder. Ο Δημήτρης, ωστόσο, παραμένει cool απέναντι σε όλο αυτό το γαϊτανάκι στο οποίο (άθελά του;) μπλέχτηκε, αποφεύγοντας ταυτόχρονα οποιαδήποτε δημοσιότητα ή συνέντευξη που θα μπορούσε να τον ρίξει στον λάκκο με τις ύαινες. «Δυστυχώς, βρέθηκα εκτεθειμένος χωρίς να θέλω να προκαλέσω, θέλω να μιλάω μέσα από τη δουλειά μου» είπε κάποια στιγμή, ενισχύοντας ταυτόχρονα (με την σοβαρότητά του) και κάποιες παλαιότερες δηλώσεις του που αφορούσαν στις απόψεις του για τις σχέσεις: «Δεν συμφωνώ στην άποψη που λέει ότι “όλοι οι άντρες θα απατήσουν αν τους δοθεί η ευκαιρία”. Η μεγαλύτερη σχέση που έχω κάνει ήταν τρία χρόνια και, φυσικά, ήμουν πιστός. Τώρα, αν στα πέντε ή στα έξι, μού γύρναγε το κεφάλι, δεν μπορώ να το ξέρω»...Από τις μέχρι σήμερα συνεργασίες του με τους Vivienne Westwood, Maison Martin Margiela, Dolce&Gabbana, πασαρέλες σε εβδομάδες μόδας σε Παρίσι, Μιλάνο, Νέα Υόρκη, εκείνο που θεωρεί ως το μεγαλύτερο του δώρο ήταν η «εμπειρία» και ο «επαγγελματισμός των καλύτερων στο είδος τους» αν και, όπως δηλώνει-και παρά του ότι έχει όλα τα προσόντα για να το καταφέρει-, δεν σκέφτεται να ζήσει μόνιμα στο εξωτερικό. «Δεν με αγχώνει η παρούσα κατάσταση», λέει. «Είμαι της άποψης ότι, αν θέλεις να δουλέψεις, κάπως θα βρεις την άκρη». Αλλά η κουβέντα ξαναγυρνάει γύρω από τις σχέσεις, το φλερτ, τις γυναίκες, την συγκατοίκηση. «Είμαι σχεσάκιας! Η αλήθεια είναι αυτή. Κι όταν ερωτεύομαι μία κοπέλα, θέλω να μείνω αμέσως μαζί της…Νομίζω επίσης ότι ένα λάθος που κάνω πάντα στις σχέσεις μου είναι ότι, όταν με ενδιαφέρει πολύ η κοπέλα, δεν δίνω χρόνο, τρέχω. Αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, λειτουργώ με βάση το συναίσθημα μου. Ό,τι μου βγαίνει, θέλω να το κάνω, δεν μπορώ να κρατηθώ!». Αχ, Ελισάβετ…

Φωτογραφίες: Αρχείο Γιώργου Καπλανίδη (περιοδικό "Nitro", Σεπτέμβριος 2011). Κάποιες δηλώσεις του Δημήτρη προέρχονται και από το «Cosmopolitan» Μαΐου.    

ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΟΖΑΣ: ΟΙ ΑΘΛΟΙ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ

Είναι θέμα καλού DNA: Ο Ηρακλής που έφτασε να ανταγωνίζεται τα πιο γνωστά μοντέλα του πλανήτη για μία θέση στην ολοκαίνουργια καλοκαιρινή καμπάνια του οίκου Versace και ο Ηλίας που ανακηρύχθηκε (δικαίως) ο πιο sexy άντρας της φετινής Eurovision (άφωνα παραμένουν ακόμη τα eurofans κοριτσάκια με τη δήλωσή του «εγώ δεν κοιτάω καμία άλλη πέρα από το κορίτσι μου!»). Ευτυχώς, ο Ηρακλής (που συνεχίζει να ξαπλώνει ημίγυμνος κάτω από τα φλας των φωτογραφικών φακών προ(σ)καλώντας με το άτριχο στήθος του και τους μετρημένους-έναν προς έναν-κοιλιακούς του, στην πιο ακραία σεξουαλική φαντασίωση) ισορροπεί την αυτοσυγκράτηση-σε δηλώσεις-του μεγαλύτερου αδελφού του: «Δεν έχω ταμπού στο sex, αλλά όταν είμαι σε σχέση είμαι πουριτανός και παραδοσιακός. Κλασσικός άντρας, ρε παιδί μου. Μου αρέσει, όμως, να δοκιμάζω καινούργια πράγματα με τον άνθρωπό μου και θεωρώ ότι αυτό, σε ένα μεγάλο ποσοστό, ανανεώνει μία σχέση και δεν την αφήνει να βαλτώνει. Στο sex δεν πρέπει να μένεις στα ίδια και στα ίδια». Πολύ σωστά σκεπτόμενος, επέλεξε να μην φωτογραφηθεί μαζί με τον ήδη διάσημο αδελφό του (και παρά τις ταυτόχρονες σχεδόν προτάσεις από τρία διαφορετικά εβδομαδιαία περιοδικά τον περασμένο Απρίλιο), θέλει να γίνει αναγνωρίσιμος μέσα από το modeling που παραμένει να απολαμβάνει με τη χαρά ενός μικρού παιδιού που κρατά στα χέρια του παγωτό χωνάκι φράουλα, συνεχίζει να έρχεται σε αμηχανία στο (άγαρμπο, πολλές φορές) φλερτ των gay αγοριών («σε αυτές τις περιπτώσεις, πολύ απλά και ευγενικά, αποσαφηνίζω τις προθέσεις μου. Είμαι κλασσικό, αυθεντικό αρσενικό εγώ»), αλλά ενθουσιάζεται από αυτό των γυναικών που θέλουν να ζουλίξουν με μανία τα αφρατένια του χείλη στα δικά τους. Ακόμη κι αν, κάποιες από αυτές, ήταν στο παρελθόν παντρεμένες. «Κοίτα, παλιά, λόγω ηλικίας, έχω κάνει διάφορα με τις γυναίκες αλλά πλέον έχω άλλες προτεραιότητες», μου λέει κοφτά. Προσπαθεί μετά να μου το φιλοσοφήσει κάπως, να το πάει αλλού το θέμα, αλλά η χειρονομία του καθώς αρπάζει την μπάλα του volley στο «πανελλήνιο Σιρκουί Βeach Volley Masters 2013», που είχε διοργανωθεί για φιλανθρωπικό σκοπό τον προηγούμενο μήνα στην Αθήνα και συμμετείχε, δεν παύει να μου θυμίζει τα 23 του μόλις χρόνια. Του λέω να χαλαρώσει για λίγο. Εκείνος ξαπλώνει στην άμμο, ψάχνει στην αθλητική του τσάντα το φρεσκοπλυμένο του αμάνικο λευκό φανελάκι και αλλάζει παπούτσια. «Τι νούμερο φοράς;», τον ρωτώ. «43!», μου απαντά αμέσως με τη φυσικότητα του αγοριού που μόλις τον ρώτησαν αν πράγματι η πόλη των Σερρών (από όπου κατάγεται) βρίσκεται βόρεια της Ελλάδας.
Φωτογραφίες: Προσωπικό αρχείο Ηρακλή Κόζα.  

ΖΕΤΑ ΜΑΚΡΥΠΟΥΛΙΑ: "ΕΧΩ ΖΗΣΕΙ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΠΟΛΥ ΛΙΓΑ ΧΡΗΜΑΤΑ"

Η Ζέτα παρουσιάζει την πρώτη της συλλογή ρούχων, Zeta Makripoulia for Raxevsky, και μιλάει για τη μόδα, το θέατρο, την τηλεόραση, τις ψυχολογικές της μεταπτώσεις, τους φίλους της, τα χρήματα, τις δύσκολες περιόδους που έχει ζήσει, την ισορροπημένη προσωπική ζωή που βιώνει τα τελευταία χρόνια.

-Γιατί αποφάσισες να ασχοληθείς τόσο ενεργά με τη μόδα, δημιουργώντας τη δική σου συλλογή ρούχων, Zeta Makripoulia for Raxevsky;

-Γιατί αισθάνθηκα ότι ολοκληρώθηκε ένας κύκλος συνεργασίας με τη Raxevsky-εδώ και 6 χρόνια που συνεργαζόμαστε παρουσιάζοντα τα ρούχα τους-και, μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, Χειμώνα-Καλοκαίρι, που έβλεπα τις κολεξιόν, τις τάσεις, υφάσματα και χρώματα, ένιωσα την ανάγκη να μπω κάπως πιο βαθιά σ αυτό και να διευρύνω κατά κάποιο τρόπο και τη συνεργασία μας, για να ανανεωθούμε και λίγο. Ήταν κάτι που είχα στο μυαλό μου εδώ και ενάμιση με δύο χρόνια περίπου, που τελικά ωρίμασε και έγινε. Δημιουργήθηκε μία ομάδα, εκτός Raxevsky, που είναι η ομάδα μου-με τη βοήθεια βέβαια και των κοριτσιών της Raxevsky-, και μπήκα σε μία διαδικασία να μάθω τι σημαίνει αυτό, διότι εγώ ήθελα να κάνω ρούχα, αλλά δεν ήξερα τι κρυβόταν από πίσω και πόση δουλειά υπάρχει. Οπότε ξεκίνησα να μαθαίνω τα σχέδια, τα υφάσματα, τις ραφές, τους συνδυασμούς υφασμάτων και χρωμάτων και στο τέλος πως μπορούν όλα αυτά να βγουν προς τα έξω και μάλιστα σε πολύ καλές τιμές.

-Σχεδιάζεις και εσύ ρούχα;

-Να σχεδιάσω δεν μπορώ. Εγώ λέω πώς φαντάζομαι κάτι και οι άνθρωποι της ομάδας μου το υλοποιούν.

-Από μικρή παρατηρούσες το χώρο της μόδας-είτε μέσα από το οικογενειακό σου περιβάλλον είτε μέσα από το επαγγελματικό;

-Καμία σχέση. Δεν ήμουν ποτέ fashion victim, ούτε μία «τρελαμένη» με τη μόδα και τις τάσεις. Τώρα, λόγω της
συνεργασίας με τη Raxevsky, μπήκα μέσα και σε αυτό. Ουσιαστικά, τα τελευταία 6 χρόνια που συνεργαζόμαστε. Εμένα δεν με ενδιαφέρει η μόδα σαν μόδα, όσο το να βγει ένα καλοραμμένο ρούχο, ένα ρούχο από καλό ύφασμα, ένα ρούχο που θα αντέχει και, από εκεί και πέρα, ο καθένας το προσαρμόζει στο δικό του στυλ. Μέσα από τη συλλογή μου δίνω ένα στυλ που μου αρέσει, εμπνέομαι από διάφορες τάσεις-ανάλογα με την εποχή-και κάνω ένα συνδυασμό πραγμάτων που θεωρώ ότι είναι ωραίος, ρούχα που θα ήθελα να είχα κι εγώ στην ντουλάπα μου.

-Ποια είναι η τάση που θα ακολουθήσει η δική σου συλλογή το φετινό Καλοκαίρι;

-Αρχικά, είπαμε να ξεκινήσουμε με κάποιους περιορισμένους κωδικούς-γύρω στα 50 κομμάτια-, για να το δω λίγο κι εγώ και να μπω σιγά σιγά μέσα σ αυτό. Οπότε περιοριστήκαμε σε διάφορα φορέματα. Η κεντρική ιδέα ήταν να βγάλουμε ρούχα που να μπορούν να φορεθούν σε διάφορες ώρες της ημέρας, με το ανάλογο παπούτσι, χτένισμα ή τσάντα, είτε πρωί είτε απόγευμα. Δώσαμε βάση σε κάποια καθημερινά-υπάρχουν πολλά χρώματα, πολλή χαρά, αρκετά μεταξωτά. Το Καλοκαίρι πιστεύω πως θέλει το χρώμα του, τη χαρά του.

-Η σχέση σου σήμερα με τη μόδα ποια είναι; Προσέχεις τι θα φορέσεις, ακόμη και πηγαίνοντας για να αγοράσεις μία εφημερίδα από το περίπτερο της γειτονιάς σου;

-Δεν είμαι τόσο πωρωμένη με τη μόδα. Κάποιες στιγμές βέβαια, ανάλογα και με τη διάθεσή μου, θέλω να προσέξω ακόμη και την τελευταία λεπτομέρεια επάνω μου. Άλλες στιγμές όμως, είμαι πολύ απλή. Γι αυτό και η ιδέα των ρούχων αφορά σε ρούχα που να μπορούν να συνδυαστούν σε όλες τις ώρες και σε όλες τις διαθέσεις.
 -Με αυτό που κάνεις έρχεσαι να «εξαργυρώσεις» και το «όνομα» που έχεις δημιουργήσει τα τελευταία χρόνια; Ίσως και λόγω της ανασφάλειας που έχει η φύση της δουλειάς σου-και στο θέατρο, αλλά και στην τηλεόραση;

-Όχι, δεν το έκανα από ανασφάλεια. Ήταν μία καθαρά προσωπική ανάγκη, ήταν κάτι καινούργιο που με είχε ιντριγκάρει από την αρχή. Δεν σκέφτηκα ότι «εξαργυρώνω» το όποιο «όνομα» μ’ αυτό. Εξάλλου, πάντα, σε οτιδήποτε κάνω, έχω μία φοβία για το αν θα πάει καλά-είτε είναι ένα θέατρο, είτε μία ταινία, είτε μία εκπομπή, είτε τώρα αυτό που έχει σχέση με τη μόδα. Βέβαια, το γεγονός ότι θα βοηθήσει κάπως και το όνομά μου, σίγουρα θα συμβεί αυτό, αλλά δεν βασίζομαι σ αυτό. Γιατί διαφορετικά θα μπορούσα να κάνω και το εξής: να δω κάποια ρούχα, να κοιτάξω αν μου αρέσουν και να πω «ok, βάλτε το όνομά μου επάνω σ’ αυτά». Δεν το έκανα όμως έτσι. Ασχολήθηκα προσωπικά με το κάθε ρούχο που έχει κυκλοφορήσει, έχω κάνει η ίδια όλες τις πρόβες, έκανα όλες τις αλλαγές-ήμουνα παρούσα στα πάντα.

-Αυτό τι σημαίνει σε θέμα χρόνου;

-Πολύς, πάρα πολύς χρόνος, σε πολλά ραντεβού. Σκέψου ότι είναι περισσότερα ακόμη και από ένα τα ραντεβού που πρέπει να γίνουν για να διαλέξεις τα υφάσματα-που είναι μόνο το πρώτο στάδιο.

-Τι θα ονόμαζες «μόδα» σήμερα;

-Μόδα θεωρώ πως είναι οτιδήποτε πηγαίνει στον καθένα. Είμαι πολύ κατά των γυναικών που βλέπω κατά καιρούς στο δρόμο, οι οποίες φοράνε ρούχα τα οποία αντικειμενικά δεν τους ταιριάζουν, δεν τους πάνε, και τα φοράνε επειδή απλά «είναι της μόδας». Η μόδα βγαίνει από κάποιους σχεδιαστές, ανάλογα με τις τάσεις και τις δεκαετίες, αλλά από εκεί και πέρα ο καθένας πρέπει να το προσαρμόζει στα κιλά του, στο ύφος του, στο στυλ του, στην προσωπικότητά του γενικότερα...

ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΤΟΤΣΙΚΑΣ: "ΑΠΟ ΜΙΚΡΟΣ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΙΝΩ ΠΑΤΕΡΑΣ"

Έτσι όπως το φωτεινό του βλέμμα διαπερνά το δικό σου, χαμογελά και τα λακκάκια στα μάγουλά του κάνουν τα πρόσωπό του να λάμπει ακόμη περισσότερο, αναρωτιέσαι με πόσα κιλά καλά έχει «φορτώσει» ο Θεός αυτό το αγόρι που, παρά την επιτυχία που έχει στη δουλειά του (εξαιρετικές οι κριτικές που πήρε για την-πρόσφατη-παρουσία του στην «Οδύσσεια» του «Εθνικού Θεάτρου»), παραμένει εκείνος-ο τόσο αθώος με τα media-ηθοποιός που είχαμε γνωρίσει από την πρώτη του δουλειά, το 2006, στο «Μαζί σου». Που ντρεπόταν να δίνει συνεντεύξεις, που δεν ήθελε να μιλάει για τη ζωή του, τα προσωπικά του, τα όνειρά του-όλα αυτά που εκείνος ίσως θεωρούσε «περιττά» για την τέχνη του. «Θες χυμό, Αποστόλη;», το ρωτώ, σε ένα διάλειμμα από τα γυρίσματα για το «πίσω στο σπίτι» του Mega. «Ναι», μου λέει, στέλνει ένα μήνυμα στο κινητό του, χαμογελά και περιμένει την πρώτη ερώτηση. «Δεν θα υπάρχουν οι ερωτήσεις μου μέσα στο τελικό κείμενο», του εξηγώ απ την αρχή, «δεν χρειάζονται τα “παραπάνω”, όταν θα συνοδεύεται η συνέντευξή μας από την εικόνα σου. A capella θα είναι το τελικό αποτέλεσμα. Σαν ένας μονόλογος θεατρικός σκέψου, που εύχομαι, κάποια στιγμή, να παίξεις». Του αρέσει η επεξήγηση. Και ξαναγελάει. Και ξανακάνει αυτά τα λακκάκια στα μάγουλά του...    

«Δεν πέρασα ποτέ από τη φάση της ματαιοδοξίας. Ακόμη και στην αρχή της πορείας μου, με όλο αυτό τον “πανικό” που μου περιγράφεις πως συνέβαινε, εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να σπάσω τη φόρμα, να κάνω καλά τη δουλειά που αγαπούσα-και συνεχίζω να αγαπώ-και να μπω σε άλλα μονοπάτια. Το πίστευα έτσι κι αλλιώς αυτό το πράγμα αλλά, από την πρώτη μου κιόλας δουλειά, εγώ ήθελα να ψάχνομαι με τους ρόλους. Δεν ασχολιόμουν με όλα τα άλλα, με το publicity ας πούμε»...

ΑΝΤΩΝΗΣ ΡΕΜΟΣ: "ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΕ ΕΧΕΙ ΠΡΟΔΩΣΕΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ"

Ο δημοφιλέστερος και εμπορικότερος τραγουδιστής σήμερα στην Ελλάδα, επιλέγει το «Down Town» για να μιλήσει πρώτη φορά για τη νέα του δισκογραφική δουλειά, τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, τον έρωτα που ζει με την Υβόννη Μπόσνιακ, τις οικονομικές δυσκολίες, την κοσμοθεωρία και τη φιλοσοφία της ζωής του.

-Ο τίτλος του νέου σας cd μου θυμίζει μία προηγούμενη συνέντευξη που είχαμε κάνει μαζί πέρσι, τέτοια εποχή, με τίτλο «Ακολουθώ πάντα την καρδιά μου». «Η τακτική και η λογική», όπως λένε κάπου και οι στίχοι του Νίκου Μωραίτη, έρχονται σε δεύτερη μοίρα στη ζωή σας σε σχέση με το συναίσθημα, την καρδιά και το ένστικτο σας;

-Η αλήθεια είναι ότι πάντα με πηγαίνει η καρδιά μου, πάντα την ακούω-ακούω αυτά που θέλει και ζητάει και, ακολουθώντας την, νιώθω πιο ευτυχισμένος, πιο πλήρης. Ποτέ δεν με έχει προδώσει, πάντα μου δείχνει το σωστό δρόμο. Εξάλλου, ό,τι κάνουμε με αγάπη στην ζωή πετυχαίνει.

-Δεν θα προτιμούσατε, σε κάποιες περιπτώσεις, να λειτουργούσατε περισσότερο στρατηγικά και «λογικά»;

-Η στρατηγική και η λογική, ορισμένες φορές, χρειάζονται ειδικότερα στην διαδικασία της δουλειάς. Υπάρχουν, όμως, άνθρωποι που εργάζονται γι αυτό, οι συνεργάτες μου, που τους έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Κι όμως, μερικές φορές, παραβλέπω τα σχέδιά τους και την στρατηγική τους, επειδή η καρδιά μου λέει κάτι διαφορετικό. Και είναι τόσο καλοί συνεργάτες που με καταλαβαίνουν και το δέχονται-ορισμένες φορές! (γελάει).
-Τα τραγούδια και του τελευταίου σας cd, που θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες και στην Κύπρο από την Heaven, είναι γεμάτα από συναίσθημα, ερωτική απώλεια, προσμονή, σπαραγμό αλλά και αισιοδοξία. Αυτά είναι στοιχεία που χαρακτηρίζουν εν γένει και την μέχρι σήμερα ζωή σας;

-Η άποψή μου είναι ότι αυτά τα στοιχεία χαρακτηρίζουν εν γένει την ζωή όλων των ανθρώπων. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν βιώσει ερωτική απώλεια, προσμονή αλλά και αισιοδοξία. Για μένα, ό,τι τραγουδάω μιλάει στην καρδιά μου και εύχομαι να μιλάνε τα τραγούδια μου και στις καρδιές των ανθρώπων.

-Πως αντιμετωπίζατε στο παρελθόν «τα βράδια που έπεφτε μοναξιά», όπως λένε και οι στίχοι στο καινούργιο σας τραγούδι «Βρέξε ουρανέ εγωισμό»;

-Είναι άλλο πράγμα η μοναξιά και άλλο η μοναχικότητα. Ορισμένες φορές, η μοναξιά είναι οδυνηρή, ενώ η μοναχικότητα όχι, γιατί αποτελεί επιλογή. Πρέπει να την βιώνουμε την μοναξιά-μέσα από αυτήν βγαίνουμε πιο ώριμοι, πιο κατασταλαγμένοι, πιο αποφασιστικοί...

ΜΙΝΑ ΟΡΦΑΝΟΥ: "ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΣΑΙ ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΣΟΥ"

Την είχαμε γνωρίσει στην «Στρέλλα» ως «η πρωταγωνίστρια που γεννήθηκε αγόρι». Στο μεταξύ, η Μίνα βραβεύτηκε για το ταλέντο της, έδωσε δεκάδες συνεντεύξεις, έγινε εξώφυλλο, πρωταγωνίστησε σε σήριαλ, έγινε αναγνωρίσιμη, έπαιξε σε θεατρικές παραστάσεις, αφοσιώθηκε στην τέχνη της. Μόνο σε ένα δεν άλλαξε όλα αυτά τα χρόνια: Στην αθωότητα και στην αλήθεια που κουβαλάει στην ψυχή της.

-Τι άλλαξε στη ζωή σου από τη μέρα που ξεκίνησε η καθημερινή προβολή του σήριαλ «Βασιλιάδες» απ’ το Mega;

-Έχω περισσότερες προτάσεις για το θέατρο. Κατά τα άλλα, δεν άλλαξε κάτι στη ζωή μου.

-Ούτε σε σχέση με την αναγνωρισιμότητα;

-Όσο είσαι στην τηλεόραση σε αναγνωρίζουν. Μόλις φύγεις για ένα διάστημα, μετά από ένα μήνα σε ξεχνάνε όλοι. Να φανταστείς τώρα δεν με γνωρίζουν εύκολα-μπορεί απλά να βλέπουν και να σκέφτονται «είναι;», «δεν είναι;», αλλά μέχρι εκεί.
-Κατά καιρούς, οι περισσότεροι ηθοποιοί που έπαιζαν στους «βασιλιάδες» έχουν πει ότι θα κινηθούν νομικά για να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους. Το ίδιο θα κάνεις κι εσύ;

-Δεν ξέρω τι έχουν κάνει οι άλλοι, προσωπικά έχω πάει σε δικηγόρο. Για να ζητήσω τα λεφτά που έχω δουλέψει.

-Είναι πολλά λεφτά;

-Είναι ο ιδρώτας μου! Κι είναι πολλά…

-Για τι ποσό μιλάμε περίπου;

-Πάνω από 30 χιλιάδες ευρώ. Για μένα προσωπικά είναι τόσα. Κι άμα τα βάλω κάτω-και με την ψυχική οδύνη και με όλα όσα έλεγαν στα συμβόλαια, ότι «αν φύγεις από το σήριαλ πληρώνεις 4 εκατομμύρια πρόστιμο»-τότε θα έπρεπε να τους πάρω άλλα 4 εκατομμύρια ευρώ. Αλλά επειδή ξέρω ότι θα πάρω από τα τρία το μακρύτερο, τουλάχιστον να πάρω τα λεφτά για τα οποία έχω δουλέψει...

NAKED GREEK RUGBY TEAM

Ο σκοπός του «ημερολογίου 2013» του «Αθλητικού συλλόγου Σπαρτιατών ράγκμπυ φούτμπολ Αθηνών», του πιο παλιού και πιο ενεργητικού σωματείου ράγκμπι στην Ελλάδα (από την ιστοσελίδα του συλλόγου - www. spartansrugbyclub. com - μπορεί κάποιος αν θέλει να προμηθευτεί το ημερολόγιο) δεν ήταν φυσικά «η επίδειξη των γυμνασμένων παικτών της ομάδας» αλλά, όπως εξηγεί ο Evan Μπονώρης (μέλος της ομάδας) «η συγκέντρωση χρημάτων για τις κύριες ετήσιες ανάγκες, όπως είναι τα εισιτήρια ταξιδιών για τους αγώνες, ο εξοπλισμός για τις προπονήσεις κλπ». Η ιδέα γι αυτή τη φωτογράφιση ξεκίνησε από πέρσι, από τη φωτογράφο Μυρτώ Λάμπρου, αλλά φέτος κατάφερε τελικά να γίνει πραγματικότητα, με βάση «διαφορετικά», καλαίσθητα και πρωτότυπα concept φωτογραφίσεων αθλητικών ομάδων του εξωτερικού. «Ποτέ δεν φανταζόμασταν ότι θα γινόταν τόσος μεγάλος θόρυβος για αυτό το ημερολόγιο. Άλλωστε, εμείς οι παίκτες είμαστε αρκετά χρόνια μαζί και αισθανόμαστε άνετα ο ένας με τον άλλον. Δεν το είδαμε, δηλαδή, στο στυλ ότι “πάμε να φωτογραφηθούμε γυμνοί!” αλλά ότι φωτογραφιζόμαστε για έναν ωραίο και κοινό σκοπό. Και αυτό που μετράει σε αυτό το άθλημα, αλλά και στην ομάδα μας, είναι η καρδιά-αυτή είναι η κουλτούρα μας». Για το τέλος, τον ρωτάω πως αντέδρασαν οι σύντροφοί τους όταν είδαν το αποτέλεσμα. Χαμογελάει. «Σκέψου ότι κάποιοι από μας είμαστε και παντρεμένοι…Νομίζω πάντως ότι κρατήσαμε τη σωστή ισορροπία ανάμεσα σε ένα καλλιτεχνικό ημερολόγιο και σε μία καλαίσθητη φωτογράφιση. Δεν θεωρώ ότι οι φωτογραφίες είναι προκλητικές, αλλά ότι αγγίζουν το καλλιτεχνικό κομμάτι. Κι έτσι, οι περισσότεροι που είδαν το αποτέλεσμα μας επιβράβευσαν. Ήδη η φωτογράφος έχει αρχίσει να σκέφτεται το concept για το ημερολόγιο του 2014…».

Δημοσίευση στο "Down Town Κύπρου" τον Φεβρουάριο του 2013.

ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΑΝΕΖΗΣ: "ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΞΕΣΠΑΣΕ ΕΝΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΚΡΑΤΑ ΟΜΗΡΟΥΣ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΛΑΟ"

Με περισσότερα από 80 ντοκιμαντέρ και αντίστοιχες ανταποκρίσεις από όλο τον κόσμο σε κορυφαία γεγονότα του πλανήτη, ο δημιουργός της «Εμπόλεμης Ζώνης» και δημοσιογράφος στο δελτίο ειδήσεων του Mega Ελλάδος, είναι από τους ελάχιστους που μπορούν να εξηγήσουν τι πραγματικά «είδε» κατά τη διάρκεια της τελευταίας του αποστολής, πριν από δύο βδομάδες, στην Κύπρο.

Από τη Βόρεια Κορέα, το Νεπάλ, το Κόσοβο, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και τα νησιά Φώκλαντς, μέχρι τη Σομαλία, τη Σιέρα Λεόνε, το Κογκό, την Κολομβία, τη Βιρμανία, τον Αμαζόνιο, τη Σαχάρα ή την Αλάσκα, ο Σωτήρης Δανέζης κατάφερε, όλα αυτά τα χρόνια που εργάζεται ως δημοσιογράφος, να αποδείξει πως ο φόβος δεν υπήρξε ποτέ σύμμαχος του αφού, σε κάθε του καινούργια αποστολή, έμοιαζε να βουτούσε ακαριαία σε οτιδήποτε φαινόταν ότι ισορροπούσε επικίνδυνα μεταξύ ζωής και ξαφνικού θανάτου. Ο ίδιος, σε μία προηγούμενή μας συνάντηση, δεν έδειχνε να συμφωνούσε στο παραπάνω αξίωμα: «Ο κίνδυνος είναι στοιχείο της δουλειάς μας, αλλά δεν είναι το πιο χαρακτηριστικό», μου είχε αναφέρει. «Εμπόλεμη ζώνη είναι οποιαδήποτε σύγκρουση: πολιτισμών, συμφερόντων, οικονομιών, μία σύγκρουση θρησκευτική-και όχι απαραίτητα ένοπλη». Αφορμή για την τωρινή μας συνάντηση, ήταν οι τελευταίες ανταποκρίσεις που έκανε από την Κύπρο για το δελτίο ειδήσεων του Mega Ελλάδος, με αφορμή τα πρόσφατα δραματικά γεγονότα στο νησί...
-Τι ήταν αυτό που σου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση στη διάρκεια των γεγονότων με την οικονομία, που έζησες τις τελευταίες μέρες στην Κύπρο;

-Πιστεύω ότι σε όλους τους απεσταλμένους του ξένου Τύπου, απ’ όλο τον κόσμο, έκανε εντύπωση η ψυχραιμία με την οποία αντέδρασε ο Κυπριακός λαός-ειδικά την πρώτη ημέρα που άνοιξαν οι τράπεζες. Όλοι περίμενα εντελώς διαφορετικές εικόνες και αντιδράσεις έξω από τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα του νησιού.

-Θα ήταν η πρώτη φορά που θα ζούσες-λόγω της δουλειάς σου-ένα bank run;

-Θα ήταν η πρώτη φορά, αν στο τέλος συνέβαινε κάτι τέτοιο. Πολλοί φαντάζονταν ότι θα δούμε κατά χιλιάδες τους πελάτες των τραπεζών να συνωστίζονται μπροστά στις γυάλινες πόρτες και την αστυνομία με τον στρατό να προσπαθήσει να κρατήσει μακριά το πλήθος. Στην Κύπρο το bank run δεν έγινε ποτέ και, ευτυχώς, δεν επαληθεύτηκαν τα χειρότερα σενάρια...

ΕΛΕΝΗ ΨΥΧΟΥΛΗ: "ΣΤΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟ ΝΙΚΗΤΗΣ"

Στις δύσκολες μέρες που ζούμε, άνθρωποι σαν την Ελένη-με βαθιά κουλτούρα, σπάνια φιλοσοφία ζωής και εμπειρίες βιωμάτων όσες θα απολάμβαναν δέκα άνθρωποι μαζί-προσφέρει με τη χαρισματικότητα και το ταλέντο της (στη μαγειρική, στο λόγο, στην παρουσίαση, στη δημοσιογραφία) μία-κατά το δυνατόν-ανάσα, όταν οι αντοχές στερεύουν επικίνδυνα.

-Σπούδασες γαλλική φιλολογία, σκηνοθεσία και πιάνο ενώ, για 16 χρόνια, εργάστηκες ως βοηθός του γλύπτη Taki-τα δικά σου Λ.Ο.Κ, όπως χαρακτηρίζεις αυτά τα χρόνια. Πόσο απέχει αυτή η «καθωσπρέπει» εικόνα ενός «καλόβολου» φαινομενικά κοριτσιού από το απόλυτο vivere pericolosamente του Παρισιού, τα ξέφρενα parties, το ξεσάλωμα που έζησες, μέχρι το…κέντημα που έγινε η τωρινή νέα μεγάλη σου αγάπη; Πόσους «κρυμμένους» εαυτούς κρύβεις, Ελένη;
-(χαμογελάει) Η μονόπλευρη αντιμετώπιση της ζωής είναι κάτι που κυριολεκτικά απεχθάνομαι. Γιατί δεν πρέπει να κεντάω επειδή το βράδυ κάνω clubbing; Ή γιατί δεν πρέπει να κάνω παρέα με την περιπτερού μου επειδή είμαι δημοσιογράφος; Ποτέ δεν υποστήριξα μια συγκεκριμένη εικόνα για τον εαυτό μου. Είμαι ό,τι μου αρέσει κάθε στιγμή. Και μου αρέσουν πολλά-διαφορετικά και αντιφατικά μεταξύ τους-πράγματα. Η ποικιλία είναι το αλατοπίπερο της ευτυχίας. 
-Τα παιδικά σου χρόνια στο Βόλο πως ήταν; Το ίδιο εξωστρεφή και κοινωνικά, όπως μεγάλο κομμάτι της μετέπειτα-γνωστής σ εμάς-ζωής σου;
-Σαν παιδί ήμουν αρρωστημένα ντροπαλή και εσωστρεφής. Οι άνθρωποι με τρόμαζαν-το χειρότερό μου ήταν όταν μου απηύθυναν το λόγο. Ίσως γιατί ήμουν πάντα το πιο κοντό παιδί στην τάξη και το πιο μαζεμένο, ίσως γιατί η επαρχία τότε ήταν σαν ένα μελαγχολικό κουτί. Από την εφηβεία και μετά, όμως, αποφάσισα να συναντήσω τους ανθρώπους. Να συναντηθώ με την υπερκοινωνικότητα που με χαρακτηρίζει ως τώρα.
-Πόσο απείχαν αυτά που ονειρευόσουν τότε, από εκείνα με τα οποία ασχολήθηκες στη συνέχεια;
-Ποτέ σαν παιδί δεν ονειρεύτηκα κάτι συγκεκριμένο. Το μόνο που ήξερα, ήταν ότι ήθελα να φύγω από το Βόλο και να κυνηγήσω την τύχη μου στον κόσμο. Πάντα, όμως, μέσα μου ήξερα ότι θα διαπρέψω σε ό,τι κι αν κάνω. Στον εαυτό μου ποτέ δεν επέτρεψα την αποτυχία. Το μυστικό; Σκληρή δουλειά και ολοκληρωτική αφοσίωση...

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΞΕΒΑΝΗΣ: "ΜΟΝΟ ΟΙ ΑΝΟΗΤΟΙ ΔΕΝ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ"

-Μετά το δημοσίευμα του «HOT DOG» και του www.koutipandoras.gr που αφορούσε στον πρόεδρο πλέον της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκο Αναστασιάδη, αλλά και ύστερα από το πόρισμα της ΜΟ.Κ.Α.Σ (σ.σ Μονάδα Καταπολέμησης Αδικημάτων Συγκάλυψης) ότι δεν ευσταθούν οι καταγγελίες σας, πολλοί ήταν εκείνοι που είπαν ότι η έρευνα σας δεν ήταν σωστή, ότι δεν γνωρίζατε πρακτικές που χρησιμοποιούνται απ’ όλα τα δικηγορικά γραφεία για τέτοιου είδους εταιρίες και συναλλαγές και πως οι πηγές σας, αυτή τη φορά, δεν ήταν έγκυρες… 

-Η έρευνα είναι κάτι που ενοχλεί και θα μου επιτρέψετε να το γνωρίζω πολύ καλά αυτό. Στην υπόθεση του κ. Νίκου Αναστασιάδη, η έρευνα είχε πραγματικά γεγονότα και μόνο γεγονότα. Δύο εταιρείες με μηδαμινά κεφάλαια, παίρνουν τεράστια δάνεια. Όλη αυτή η διαχείριση γίνεται από ένα πολιτικό πρόσωπο, που πρέπει να είναι ταυτισμένο με τη διαφάνεια. Η γυναίκα του Καίσαρα δεν φτάνει να δείχνει τίμια. Πόσο μάλλον ο Καίσαρας. Γνωρίζω πάρα πολύ καλά πως στην Κύπρο, η λειτουργία υπεράκτιων εταιρειών, ενδεχομένως να φαίνεται ως κομμάτι της νομιμότητας. Αλλά είναι κοινό μυστικό πως καλύπτει ένα πλαίσιο παρανομίας. Ένα σοβαρό θέμα που προέκυψε από την δημοσίευση του θέματος ήταν η λειτουργία του Τύπου στην Κύπρο. Πόσες εφημερίδες και παραδοσιακά Μέσα Ενημέρωσης δημοσίευσαν το θέμα; Δημοσίευσαν όμως την διάψευση. Και πάμε τώρα στην ουσία. Τι διέψευσε ο Πρόεδρος της Κύπρου; Ποιά τελικώς είναι αυτή η εταιρεία που πήρε τα δάνεια και της οποίας δεν ανακοινώθηκε το όνομα; Ο δικηγόρος μπορεί να λειτουργεί όπως θέλει. Όταν όμως θέτει υποψηφιότητα για το ύπατο αξίωμα πρέπει να λειτουργεί με διαφάνεια. Εμείς ρωτήσαμε πολλά πράγματα ακόμη που δεν απαντήθηκαν. Η συναλλαγή δηλώθηκε στον Δικηγορικό Σύλλογο για παράδειγμα; Λένε «μα έβγαλε πόρισμα η ΜΟ.Κ.Α.Σ (σ.σ Μονάδα Καταπολέμησης Αδικημάτων Συγκάλυψης)». Μου θυμίζει την Ελλάδα που όταν πιάσουμε ένα θέμα για τις Τράπεζες, απαντούν ότι ελέγχονται από την Τράπεζα της Ελλάδας, εμφανίζοντας έτσι μια «νόμιμη» λειτουργία. Τότε πώς έχουν γίνει όλες οι παρανομίες; Πώς έγιναν και στην Κύπρο; Πώς έπεσε έξω η Κυπριακή οικονομία, αφού λειτουργούσαν όλα καλά; Θέλω να πω πως οι πρώτοι που πρέπει να ελεγχθούν είναι οι λεγόμενες ελεγκτικές αρχές. Από εκεί ξεκινάει το πρόβλημα. Εμείς θα το κάνουμε δημοσιογραφικά. Η έρευνα της ΜΟΚΑΣ ξεκίνησε για να φέρει το αποτέλεσμα που δημοσιεύτηκε...