Μετά από 41 χρόνια στο θέατρο και 11 στην πολιτική, η 64χρονη ηθοποιός συνεχίζει να δίνει στους ανθρώπους τα πιο αληθινά και σπαρακτικά μαθήματα ζωής.
Στο μεγάλο μπαλκόνι του σπιτιού της στο Παγκράτι, τη στιγμή που ο πρωινός ήλιος αγκαλιάζει το σώμα της και το ζεσταίνει- μετά τις πρώτες δυνατές βροχές της Αθήνας- εκείνη χαμογελάει ευτυχισμένη και το λαμβάνει σαν ευλογία, σαν θείο μήνυμα, σαν «απλή, καθημερινή ευχαρίστηση». Χαϊδεύει το Λάκη, το σκυλί της και το ξεκαθαρίζει απ την αρχή: «Έχω ένα μεγάλο ελάττωμα: Δεν μπορώ να κλάψω. Αλλά, δυστυχώς, αυτό μου βγαίνει σε καρκίνους. Κατάλαβα, όμως, πια ότι δεν αξίζει τον κόπο να “πεθαίνω” κάθε λίγο και λιγάκι».
-Η περιπέτειά σας με τον καρκίνο πως σας άλλαξε;
-Πέρασα από πολλές διακυμάνσεις. Στην αρχή πέρασα απέναντι και νόμιζα ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε κάποια άλλη, πιστεύοντας οι υπόλοιποι ότι όλα αυτά ήταν «γενναιότητα». Δεν ήταν. Μετά τον πρώτο χρόνο, όταν συνειδητοποίησα τι μου συμβαίνει, πήγα σε ψυχολόγους, γιατί λένε ότι οι γυναίκες που έχουν καρκίνο του μαστού, εκτός από κληρονομικό είναι και ψυχοσωματικό- άνθρωποι που νοιάζονται πιο πολύ για τους άλλους πάρα για τον εαυτό τους. Φαντάσου ότι όταν μου είπαν «έχεις καρκίνο», η πρώτη μου σκέψη ήταν «τι θα γίνει η μάνα μου;», δεν είπα «πεθαίνω επάνω στη μεγάλη μου επιτυχία, το ραντεβού στα τυφλά». Η τελευταία μου αντίδραση στον καρκίνο που είχα, ήταν και η φυσιολογική: Κατέρρευσα!
-Τι σας ισορρόπησε στη συνέχεια;
-Ερωτεύτηκα ακαριαία! Είναι συνταγή αυτό. Η διάθεσή μου να ζήσω ήταν τέτοια, που θα μπορούσα εκείνη την περίοδο- χωρίς να μειώνω τον συγκεκριμένο άντρα- να ερωτευτώ ακόμη και το στύλο της ΔΕΗ. Δεν πήγε καλά αυτή η σχέση, χρωστάω όμως μεγάλη ευγνωμοσύνη σ αυτόν τον άντρα. Γιατί μου έδωσε αιτία για να ζήσω!
-Ερωτευτήκατε πολύ στη ζωή σας;
-Πάρα πολύ! Κατέβαινα την Μιχαλακοπούλου κόντρα και νόμιζα πως όλοι οι άλλοι πήγαιναν λάθος. Όταν ερωτεύομαι, όλα τα άλλα πηγαίνουν σε δεύτερη μοίρα, γίνομαι το απόλυτο θηλυκό, η απόλυτη δουλάρα. Αυτή η τσαούσα γυναίκα που βλέπεις κατά καιρούς, δεν υφίσταται. Λιώνω, μαγειρεύω, υπηρετώ, κάνω νοστιμιές, ανάβω κεριά.
-Η δημιουργία της δικής σας οικογένειας, σας έλειψε;
-Μου έλειψε. Γι αυτό και έφτιαξα μια ψεύτικη. Όταν δεν μπορούσα πια να κάνω δικό μου παιδί- γιατί τα οιστρογόνα μου ήταν απαγορευτικά- έτυχε να έρθει στο σπίτι μου μία πολύ χαριτωμένη κοπέλα από τη Ρουμανία, η Βερόνικα. Εκτίμησα πολύ αυτή την κοπέλα. Την κράτησα, τη βοήθησα να τελειώσει το πανεπιστήμιό της εδώ, μπήκε στη Φιλοσοφική και μετά έγινε δημοσιογράφος. Κατά καιρούς μένει μαζί μου, κατά καιρούς ερωτεύεται και φεύγει. Είναι σαν κόρη μου, αυτό το παιδί.
-Ποτέ δεν φτάσατε κοντά στο να γίνετε μητέρα;
-Βεβαίως. Με τον ηθοποιό Φάνη Χηνά, που τώρα πια δεν ζει, όταν ήμασταν και οι δύο φτωχοί και δεν το κρατήσαμε, αλλά και με μία άλλη μου σχέση. Και στις δύο περιπτώσεις έκανα έκτρωση. Αυτό με πονάει πολύ. Ήμουν ηλίθια τότε. Γιατί, μάλλον, η ανασφάλειά η δικιά μου ήταν που με έκανε να μην κρατήσω τα παιδιά αυτά. Προεξοφλούσα το μέλλον, χωρίς να ξέρω πόσο απρόβλεπτο είναι. Απλώς, δεν έπαιρνα την ευθύνη για τον άλλον άνθρωπο που θα γεννούσα. Είχα τη φιλοδοξία, την ματαιοδοξία, το κόμπλεξ- όπως θες πες το-, να μπορώ να παρέχω στο παιδί μου τα πάντα. Και όταν έγινα 40 χρόνων και είχα πια πολλά λεφτά, ήμουν διάσημη, με αναγνώριζαν στο δρόμο και πήγα να κάνω παιδί, μου είπε η φύση: «Τώρα κυρά μου, δεν μπορείς. Άργησες. Φάε έναν καρκίνο!».
-Πως ήταν οι περίοδοι μετά τις εκτρώσεις;
-Το μεγάλο σοκ το έπαθα όταν είδα ένα ντοκιμαντέρ- σχεδόν αμέσως μετά τη δεύτερη μου έκτρωση-, όπου έδειχνε τις αντιδράσεις του εμβρύου την ώρα που μπαίνει το εργαλείο για να το ξεκολλήσει από τη μήτρα. Εκεί λιποθύμησα. Μαζεύεται πίσω, κρύβεται και χάνεται μέχρι να εξαφανιστεί. Και λες: «Τι έκανα; Σκότωσα ένα πλάσμα που ήταν ήδη ζωντανό!». Την πρώτη μου έκτρωση την έκανα στα 18 και τη δεύτερη στα 22 μου... Ξέρεις, εμείς οι γυναίκες, θέλουμε συνήθως να κάνουμε το παιδί μας με κάποιον που είμαστε πολύ ερωτευμένες, δεν θέλουμε να κάνουμε παιδί με όποιον τύχει. Κι όταν αυτό έρχεται και κάνεις εγκλήματα- γιατί περί αυτού πρόκειται-, θες να σπάσεις το κεφάλι σου στον τοίχο.
-Μετά τις εκτρώσεις συνειδητοποιούσατε ότι ήταν λάθος;
-Την πρώτη στιγμή- αν και έκλαιγα- ξαλάφρωνα. Κατάλαβα, όμως, ακριβώς τι είχα κάνει, όταν είδα αυτό το ντοκιμαντέρ. Αυτό με άλλαξε και σαν άνθρωπο. Έχω τρέλα πια με τα παιδιά, με τους ηλικιωμένους και με τα σκυλιά. Τα παιδιά, γιατί είναι ένα θαύμα, τα σκυλιά γιατί είναι ανήμπορα να μιλήσουν, και τους ηλικιωμένους γιατί δεν τους χαϊδεύει κανείς.
-Αυτές οι εκτρώσεις ήταν και τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής σας;
-Όχι. Έχω κάνει κι άλλα: Έχω πληγώσει ανθρώπους που με αγάπησαν πάρα πολύ, έχω ζηλέψει ερωτικά, έχω αδικήσει ανθρώπους- γιατί είμαι και βιαστική. Το μόνο καλό που μου συνέβη στη ζωή, ήταν ο καρκίνος. Γιατί μου τα έφερε όλα τούμπα. Μου είπε: «τώρα που είσαι η Βάσια Τριφύλλη και έχεις τόσο ωραίο στήθος, θα στο αρρωστήσω». Εκεί αξιολόγησα τον εαυτό μου και του έδωσα επιτέλους λίγη σημασία. Τον περιχαράκωσα, έβαλα τα όριά μου, γιατί προηγουμένως ήμουν «όλοι οι αναξιοπαθούντες εδώ». Είχε προηγηθεί και ο θάνατος του ενός αδελφού μου από καρκίνο και κατάλαβα πια ότι είμαστε ένα τίποτα. Όταν φύγουμε, το πολύ πολύ να αφήσουμε μια ωραία ανάμνηση, μια γλυκιά κουβέντα, μία όμορφη στιγμούλα. Τίποτε παραπάνω.
-Φοβάστε μήπως σας ξανασυμβεί;
-Ξανασυνέβη αλλιώς, πριν από ενάμιση χρόνο. Έπαθα 4 φορές ανακοπή και επανήλθα με ανάνηψη. Πέθανα κανονικά 4 φορές και ξαναγύρισα από μία έμπειρη νοσοκόμα από τη Βουλγαρία, την κυρία Ελπίδα, που μένει εδώ, η οποία με επανέφερε με τα χέρια της. Μέσα στον Ευαγγελισμό, η οθόνη ήταν κενή. Είχα πει «δεν είμαι καλά», το κεφάλι μου ήταν σαν να έφευγε, να πηγαίνει στα πόδια μου, μετά στη γη, και μετά δεν θυμόμουν τίποτα.
-Τώρα δεν φοβάστε το θάνατο;
-Όχι. Αν και εγώ έτσι θα ήθελα να πεθάνω: Με μια αναπνοή. Όπως είχε πεθάνει και η μάνα μου. Η οποία επίσης είχε καρκίνο. Ξέρεις, δεν θέλω να φτάσω σε ένα σημείο που να γίνω βάρος κάποιου, να μην μπορώ να αυτοεξυπηρετηθώ, να λένε «γιατί δεν πεθαίνει τώρα κι αυτή η κωλόγρια;». Είμαι ευχαριστημένη από τη ζωή μου: Αγάπησα πολύ, αγαπήθηκα πολύ, ακόμη και όταν είμαι χαλαρή όλα στο μάξιμουμ τα ζω. Δεν μ αρέσει να κλαίγομαι, δεν είναι αυτό μέσα στη σύνθεση της ψυχής μου.
-Υπάρχει κάτι που σας λείπει σήμερα;
-Ένας σύντροφος. Και θα θελα να αρέσω ακόμη- δεν υπάρχει καλύτερο face lifting απ αυτό. Ο σύντροφός μου, λοιπόν, θα θελα να αγαπάει τα σκυλιά μου, να έχουμε κοινά ενδιαφέροντα, να του αρέσει το Πήλιο, να παίζει μπιρίμπα, να του αρέσει η δουλειά μου- γιατί εγώ θα δουλεύω μέχρι να πεθάνω, όσο δεν γίνομαι ρεζίλι-, να μ αγαπάει, θα θελα κάποιον να μοιράζομαι πράγματα γιατί, ειλικρινά στο λέω, κουράστηκα να είμαι εγώ ο άντρας της ζωής μου. Δεν μπορώ πια να είμαι εγώ το αφεντικό!
-Πάντα κάνατε συμβιώσεις;
-Πάντα. Αν και ξεκίνησα με ένα γάμο που κράτησε 5 χρόνια, την περίοδο που φοιτούσα ακόμη στο Εθνικό, με τον καλύτερο ηχολήπτη του κόσμου, τον Γιάννη τον Τριφύλλη, ακολούθησαν πολλοί σπουδαίοι έρωτές μου: Ο Φάνης Χηνάς, ο Ντίνος Κατσουρίδης, ο Κώστας Χατζηχρίστος, ο Κώστας Χαρδαβέλλας- του οποίου αγαπάω πολύ τη γυναίκα και χαίρομαι για το γιο του-, κάποιος σπουδαίος οδοντίατρος, ένας ξυλέμπορας. Πάντα μου άρεσαν οι άντρες με προσωπικότητα- δεν με ενδιέφεραν οι γαλανομάτηδες, δίμετροι και πλούσιοι- και θα λεγα πως ευτύχησα στους έρωτές μου. Ίσως γιατί είχα ανάγκη το «παραμύθι». Έχω, όμως, και ένα ελάττωμα: Κάνω τους άντρες να νιώθουν φοβεροί εραστές, ψηλότεροι, καλύτεροι και αυτό είναι μείον. Γιατί σε παίρνει για δεδομένη ο άλλος. Κι αυτό είναι αποτυχία.
-Το σεξουαλικό σας απασχολεί στα 64 σας;
-Ναι. Καμιά φορά βλέπω ερωτικά όνειρα. Παρόλα αυτά, δεν νιώθω το ερωτικό κάλεσμα. Υπάρχει περίπτωση να υπάρχει άνθρωπος που να με θέλει, αλλά να μην τολμά να με πλησιάσει. Καμιά φορά ο Βουτσάς μου λέει «μωρή, αυτός σε κοιτάει! «Που;», του λέω. «Άστο», μου απαντάει, «δεν φοράς τα γυαλιά σου!».
Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Οκτώβριο του 2011.
