Το πιο αναγκαίο, στις μέρες που ζούμε, είναι οι άνθρωποι που η φωνή τους βαθαίνει τα νοήματα και τη σκέψη να εκφράζονται χωρίς να λογαριάζουν το κόστος και τις «συνέπειες», παραδίδοντας- μέσα στη γενικότερη απαισιοδοξία- μαθήματα κουράγιου και ελπίδας. Αυτό, δηλαδή, που κάνει στο People και ένας από τους σπουδαιότερους συνθέτες της Ελλάδας.
Αν και είναι Κυριακή, ο Σταμάτης έχει ξυπνήσει από νωρίς, ετοίμασε καφέ, έγραψε μουσική και νέα τραγούδια- για τα οποία δεν θέλει να αποκαλύψει τους παραλήπτες-, μπήκε στο internet, έψαξε το designboom.com- αυτή είναι η νέα του διαδυκτιακή ανακάλυψη-, για κατασκευές, για πράγματα καθημερινής χρήσης, μου μιλάει για τα σπίτια από χαρτόνι που είδε, για περίεργες κατσαρόλες, για φθηνά κηπευτικά μιας χρήσης. «Αυτή τη στιγμή πρέπει να συντονιστούμε όλοι για το πώς μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας ή με κάποιους πολύ στενούς μας συνεργάτες πράγματα. Αυτά μου δίνουν όρεξη, μου δίνουν ζωή και μεγάλη χαρά, μες στην τόση μαυρίλα που ζούμε».
-Από πού αντλείς αυτή την αισιοδοξία σου;
-Από τα φοιτητικά μου χρόνια. Τα ξαναθυμήθηκα. Επέστρεψα στα χρόνια που ήμουν έφηβος, στα χρόνια που δεν είχαμε τίποτα και που παλεύαμε για κάτι. Αυτό με κούρδισε. Δεν θέλω γκρίνιες!
-Τώρα για τι παλεύεις;
-Για την πατρίδα μου. Για την ταυτότητά μου.
-Τις οποίες χάσαμε;
-Πιστεύω ότι πληρώνουμε το τίμημα της αναισθησίας μας.
-Εσύ δεν υπήρξες αναίσθητος όλα αυτά τα χρόνια;
-Δεν λέω «όχι», δεν λέω ότι δεν παρασύρθηκα κι εγώ από ένα «ευ ζην» σκέτο. Αλλά δεν τσούλησα, δεν τα δωσα όλα γι αυτό. Είχα έναν άγγελο ο οποίος μου φώναζε και, τις περισσότερες φορές, τον άκουγα. Και γι αυτό νομίζω ότι, αυτή τη στιγμή, δεν έχω φάει την φρίκη της απώλειας, βλέπω τι γίνεται, το καταλαβαίνω, το κατανοώ, ξέρω την ευθύνη μου για όλο αυτό και δεν υπάρχει περίπτωση σε κανένα διαπραγματευόμενο τον τόπο να μην αντιταχθώ με όση δύναμη μου δίνει η ταυτότητά μου.
-Τι σου λέει το ένστικτο σου για τη συνέχεια;
-Ότι ζούμε σε ένα τεράστιο πολιτικό παιχνίδι, στο οποίο παίζονται πάρα πολλά φράγκα- όποιος φεύγει και όποιος έρχεται παίρνει πολλά φράγκα από κέντρα εξουσίας- και το μόνο που μπορεί να λύσει αυτή τη στιγμή την κατάσταση είναι μία συνομοσπονδία τίμιων ανθρώπων στην εξουσία, ώστε να μπορέσει να διαχειριστεί- γιατί μπορούμε να το διαχειριστούμε ακόμα- το θέμα. Εμένα το ίδιο μου κάνει: Είτε μείνουμε είτε φύγουμε από το ευρώ. Αυτό που προέχει, όμως, είναι να ξαναγυρίσουν οι Έλληνες στα νοικοκυριά τους, στα χωράφια τους, στα σπίτια τους, στον μπαξέ τους, σε ό,τι βγάζει η πατρίδα μας άγιο και υπέροχο και το οποίο έχει εγκαταλειφθεί στα χέρια τρίτων.
-Έστω και με τη δραχμή;
-Νομίζεις ότι έχει σημασία το νόμισμα; Αλλιώς δεν θα λεγόταν «νόμισμα». Δεν είναι κάτι αληθινό. Είναι απλά ένα ανταλλακτικό στοιχείο, δεν είναι τίποτα το τρομερό στο οποίο να έχουμε κρεμάσει όλοι τις ζωές μας. Κι έτσι δεν έχει σημασία τι όνομα θα έχει.
-Πολλοί αναρωτιούνται, με 30 χρόνια καριέρας πίσω σου, πώς είναι δυνατόν να μένεις σε ένα σπίτι 40 τετραγωνικών στην Καλλιθέα και να μην έχεις περιουσία;
-Δεν ήθελα να έχω υπηρέτες στην προσωπική μου ζωή και γι αυτό και πήρα ένα παλιό σπίτι. Μου φτάνει. Προτίμησα να επενδύσω σε μια ομάδα, τη Σπείρα Σπείρα. Αυτό στηρίζω, γιατί αυτό μου δίνει ζωή, αυτό μου δίνει μέλλον, αυτό μου δίνει έμπνευση, αυτό δεν μ άφησε να γεράσω, αυτό δεν μ άφησε να γίνω μαλάκας.
-Ένιωσες ποτέ γερασμένος στη διάρκεια των χρόνων σου;
-Κάθε φορά που τελειώνει μία δουλειά, αισθάνομαι ότι είναι και η τελευταία. Αλλά αυτό με κρατάει και ζωντανό. Έχουν συμβεί πράγματα τα οποία θα μπορούσαν να με ρίξουν, έχω περάσει κρίσιμες στιγμές, αλλά είμαι ένας χαρακτήρας που πάντα, την επόμενη κιόλας μέρα, βρίσκει ένα καινούργιο στίγμα. Δεν θέλω να κοιμάμαι με επιβαρημένη την συνείδηση. Πάντα, όταν συμβαίνει κάτι που με φέρνει στα όριά μου, την άλλη μέρα το πρωί βρίσκω και τη λύση του.
-Τι είδους καταστάσεις σε έχουν φέρει στα όριά σου;
-Από οικογενειακά θέματα, από μία ασθένεια, μέχρι πορείας σημαντικά. Να πω και το κλασσικό ερώτημα: Τι άχρηστη δουλειά είναι αυτή που κάνω και γιατί κάθομαι και την κάνω και επιμένω;
-Γιατί την χαρακτηρίζεις «άχρηστη»;
-Γιατί αυτό που πουλάμε είναι «αέρας». Ωστόσο, παίρνω μία παρηγοριά την ώρα που με χαιρετάνε οι άνθρωποι, που μου λένε «σας ευχαριστούμε γι αυτό που μας δίνετε!» και εκεί καταλαβαίνω ότι κάτι γίνεται στο αλισβερίσι μου με τον κόσμο, ότι κάτι μπορεί να έχω δώσει στον τόπο.
-Συμφωνείς με αυτό που έκανε η Βίσση στην τηλεόραση, το να κάνει δηλαδή reality τη ζωή της;
-Κοίταξε να δεις, ο κάθε καλλιτέχνης, ανάλογα με το σε ποιο κοινό αισθάνεται ότι επικοινωνεί, διαλέγει και τους τρόπους για να κρατήσει το όνομά του και την καριέρα του. Τα χουμε δει αυτά. Και στην Αμερική και στην Γερμανία. Εγώ δεν θα το κανα. Αλλά πιστεύω ότι δεν έχω και καμιά ζωή να δείξω, για να πω και την αλήθεια. Δεδομένου ότι η ζωή μου είναι πάρα πολύ η δουλειά μου.
-Προσωπική ζωή δεν υπάρχει σ αυτήν;
-Πολύ λίγη. Παρόλα αυτά, πάντα είμαι ερωτευμένος. Εγώ δεν μπορώ να περπατήσω χωρίς να ναι η ψυχή μου κουρδισμένη σ αυτό το αίσθημα. Ακόμη κι όταν είμαστε μόνοι, είμαστε πάντα ερωτευμένοι με κάτι. Κι εγώ, βασικά είμαι μόνος.
-Τώρα με τι είσαι ερωτευμένος;
-Με την ιδέα ότι επιτέλους δεν δουλεύω. Το περίμενα πολλά χρόνια αυτό και γκρίνιαζα πάρα πολύ γι αυτό. Δεν μπορούσα άλλο! Φέτος έχω τη χαρά ότι θα μπορέσω να δω κάποιο θέατρο, ότι θα πάω στη Θεσσαλονίκη 5 βράδια, ότι θα κάνω κανά ταξίδι. Είμαι αρκετά πιο χαλαρός με την καθημερινότητά μου.
-Πως κατανέμεται τώρα;
-Είναι φουλ, έχω πάρα πολλή δουλειά, ετοιμάζω καινούργια τραγούδια. Το πρωί ξυπνάω κάθε μέρα από τις 7, σηκώνομαι από το κρεβάτι, λέω ένα «δόξα τω Θεώ που είμαι και σήμερα όρθιος», πατάω την καφετιέρα να ζεσταίνει, βάζω Μπαχ, θυμιατίζω το σπίτι όλο, αφήνω το θυμιατό έξω από την πόρτα για να καθαρίσει η ενέργεια, μπαίνω στο μπάνιο και ξεκινάω να γράφω ή κάποιο κομμάτι στην Athens Voice ή μουσική ή ετοιμάζω τις δουλειές της μέρας. Αυτή είναι άλλωστε και η καλή μου ώρα: Το 7-10 το πρωί, που κοιμάται ακόμη η πολύ μεγάλη ενέργεια της πόλης.
-Μαγειρεύεις ο ίδιος;
-Όχι. Ποτέ. Δεν μένει καθόλου χρόνος.
-Ο έρωτας σου πήρε περισσότερα από όσα σου έδωσε;
-Ο έρωτας μόνο μου έδωσε: Έμπνευση, τραγούδια που άφησαν εποχή, που «έγραψαν» στον κόσμο, ταξίδια.
-Θα ήθελες να είχες ένα παιδί ή έστω να υιοθετούσες;
-Ουσιαστικά πιστεύω ότι η στενή μου συντροφιά από τη Σπείρα, οι 5-6 βασικοί άνθρωποι, είναι κατά κάποιο τρόπο και τα παιδιά μου. Τα χρόνια αυτό απέδειξαν.
-Υπάρχει κάτι για το οποίο μετανιώνεις μέσα στα χρόνια;
-Ότι δεν έχω χαστουκίσει μερικούς αναιδείς και με ένα «δεν πειράζει» το προσπερνούσα. Μετανιώνω για κουτουλιές που δεν έχω ρίξει. Αλλά, δεν βαριέσαι, κάτι θα είχα χρεωθεί στο υποσυνείδητο το οποίο θα με επιβάρυνε.
-Θα έδινες ποτέ τραγούδια σου να τραγουδήσουν η Παπαρίζου, η Φουρέιρα και η Τάμτα;
-Η Φουρέιρα μου αρέσει! Και η Παπαρίζου. Στην Τάμτα δεν το χω, δεν την ξέρω, δεν την έχω καταλάβει. Κοίταξε, εγώ πια είμαι σε μία φάση που δίνω τραγούδια σε όποιον θέλει να πει τραγούδια μου. Το θέμα είναι τι θα τα κάνει αυτά τα τραγούδια! Δεν είναι σίγουρο ότι θα τους κάνω τη «μεγάλη επιτυχία» και, επειδή τα παιδιά αυτά λυσσάνε για την επιτυχία, το μόνο σίγουρο είναι ότι εγώ θα προσπαθήσω να τους δώσω ένα καλό τραγούδι χωρίς, όμως, να είναι βέβαιο ότι θα τους χρειαστεί τελικά. Αυτό είναι το θέμα. Όποιος νομίζει ότι χρειάζεται τραγούδι μου, ας έρθει να μου το ζητήσει- δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Δεν θέλω να είμαι «απέναντι» στη δουλειά μας. Κι από τα κορίτσια που μου είπες, είμαι από τους πρώτους που επεσήμαναν τις δυνατότητες της Φουρέιρα- κι ας με κορόιδευαν οι του «εντέχνου». Όπως ήμουν και ο πρώτος που είχα επισημάνει την Πάολα, η οποία επίσης μου αρέσει πάρα πολύ.
Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Νοέμβριο του 2011.
