Ο 24χρονος αθλητής της ενόργανης γυμναστικής στους κρίκους,
θεωρείται το νέο μεγάλο αστέρι στο χώρο του ελληνικού αθλητισμού.
Η 30η Νοεμβρίου του 2002 είναι η πιο σημαδιακή
χρονιά στην αθλητική ζωή του Λευτέρη. Εκείνο το πρωινό, μπαίνοντας φουριόζος
στο γυμναστήριό του, έτοιμος για άλλη μία προπόνηση αλλά και για να κεράσει
τους συναθλητές του για τα δωδέκατα γενέθλιά του που γιόρταζε την ίδια μέρα, ο τότε
προπονητής του, ως «δώρο», του ανέφερε πως «ειδικά για εκείνη τη μέρα» θα
μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει. Η ματιά του καρφώθηκε στους κρίκους. Ανέβηκε και
έκανε το «σταυρό», για πρώτη φορά. Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Και αποτέλεσε αυτομάτως
το παράδειγμα για τους υπόλοιπους, αφού «το μωρό» είχε επιτύχει εκείνο που οι
άλλοι μόνο έπειτα από πολλές προπονήσεις θα κατάφερναν. Για όσους δεν τον
γνώριζαν ήταν απλώς «φυσικό ταλέντο». Όχι, όμως, για τον ίδιο και την
οικογένειά του, για την μεγάλη προσπάθεια που προηγήθηκε.
Ένα ταλέντο μεγαλώνει νωρίς
Η πορεία του Λευτέρη φαινόταν να είχε ήδη προδιαγραφεί από
πολύ νωρίς αφού σε ηλικία 4 μόλις χρόνων, μετά από προτροπή της δασκάλας του
στο νηπιαγωγείο του Νέου Φαλήρου προς τους εκτελωνιστές γονείς του,
αποφασίστηκε πως θα έπρεπε να ξεκινήσει να ασχολείται με κάτι σχετικό με τον
αθλητισμό «λόγω της μεγάλης υπερκινητικότητάς του». «Από τότε είχα πολλή
ενέργεια, ήμουν πολύ ζωηρός και είχα τάση να σκαρφαλώνω οπουδήποτε», μου εξηγεί
στην πλατεία Αγίας Φωτεινής της Νέας Σμύρνης όπου συναντηθήκαμε, εκεί όπου
μεγάλωσε και ο ίδιος. Ακόμη και σήμερα θυμάται με νοσταλγία την πρώτη του μέρα
στο γυμναστήριο του Πανιωνίου, λίγο πριν κλείσει τα 5 του μόλις χρόνια: «Μπήκα
στο χώρο και είχα ενθουσιαστεί με τα τραμπολίνα, τα σφουγγάρια, τα στρώματα. Ξεκίνησα
να χοροπηδάω παντού!», λέει. Θυμάται μάλιστα πως η Έφορος της ομάδας τον είχε
πιάσει από το χέρι και ξεκίνησε να τον χαρακτηρίζει στους υπόλοιπους ως «το
καινούργιο μας ταλέντο!», φέρνοντας τον ως παράδειγμα. «Από εκείνη τη στιγμή,
δεν μ’ ένοιαζε τίποτ’ άλλο, ήθελα να είμαι συνέχεια μέσα στο γυμναστήριο!
Κατάλαβα πως ήμουν γεννημένος γι’ αυτό το πράγμα και ευτυχώς που το είχα ανακαλύψει
τόσο νωρίς!», μου εξηγεί.
Η πορεία του στον αθλητισμό ξεκίνησε από το τμήμα των
αρχάριων αλλά, πολύ σύντομα, σε ηλικία εξήμισι χρόνων, άρχισε την εντατική
προετοιμασία του για τα πανελλήνια πρωταθλήματα, με τετράωρες καθημερινές
προπονήσεις.
Για πολλά χρόνια, η ζωή του έμοιαζε σχεδόν «στρατευμένη», χωρίς καμία παρέκκλιση από τους στόχους που ο ίδιος έθετε στον εαυτό του για διακρίσεις, η οποία μοιραζόταν ανάμεσα στα μαθήματα του σχολείου του, στις προπονήσεις του στη νέα του ομάδα -το «Σαρωνικό» Δάφνης-, στη μελέτη των μαθημάτων του. Εννέα μόλις χρόνων καταφέρνει να κερδίσει 7 μετάλλια στο πανελλήνιο πρωτάθλημα παμπαίδων, κάτι που κάνει αρκετούς να τον χαρακτηρίσουν ως «εξαιρετικό ταλέντο». «Εκείνα τα μετάλλια δεν ανήκουν σε μένα, ανήκουν στους γονείς μου για όλο αυτό τον αγώνα που έκαναν για το γιο τους. Γι’ αυτό και τα έχω στο πατρικό μου», μου λέει. «Προσπαθούσα να ισορροπώ για πολλά χρόνια και τα δύο: να είμαι και καλός μαθητής, αλλά και καλός αθλητής, αφού ήμουν ήδη ερωτευμένος με τον αθλητισμό. Και για πολύ καιρό τα κατάφερνα!», μου λέει.
Για πολλά χρόνια, η ζωή του έμοιαζε σχεδόν «στρατευμένη», χωρίς καμία παρέκκλιση από τους στόχους που ο ίδιος έθετε στον εαυτό του για διακρίσεις, η οποία μοιραζόταν ανάμεσα στα μαθήματα του σχολείου του, στις προπονήσεις του στη νέα του ομάδα -το «Σαρωνικό» Δάφνης-, στη μελέτη των μαθημάτων του. Εννέα μόλις χρόνων καταφέρνει να κερδίσει 7 μετάλλια στο πανελλήνιο πρωτάθλημα παμπαίδων, κάτι που κάνει αρκετούς να τον χαρακτηρίσουν ως «εξαιρετικό ταλέντο». «Εκείνα τα μετάλλια δεν ανήκουν σε μένα, ανήκουν στους γονείς μου για όλο αυτό τον αγώνα που έκαναν για το γιο τους. Γι’ αυτό και τα έχω στο πατρικό μου», μου λέει. «Προσπαθούσα να ισορροπώ για πολλά χρόνια και τα δύο: να είμαι και καλός μαθητής, αλλά και καλός αθλητής, αφού ήμουν ήδη ερωτευμένος με τον αθλητισμό. Και για πολύ καιρό τα κατάφερνα!», μου λέει.
Αλλά, λίγο μετά, ξεκίνησε να αισθάνεται μεγάλη πίεση λόγω
των ωραρίων που ακολουθούσε απ’ το γεγονός ότι ήθελε να είναι σε όλα καλός -αν
όχι ο πρώτος-, το άγχος που είχε πριν από τα σημαντικά πρωταθλήματα, τις Κυριακές
και τις γιορτές που δεν είχε ζήσει ποτέ, τα πάρτυ γενεθλίων των συμμαθητών του
που δεν πήγε, τις κοπάνες που δεν έκανε, το ποδόσφαιρο που δεν έπαιξε με τους
φίλους του στο γήπεδο της γειτονιάς του γιατί έπρεπε να πάει στην προπόνηση, τα
φλερτ που έχασε, τα αναίτια εφηβικά ξενύχτια που δεν χόρτασε. Μέχρι που
ξέσπασε.