ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΕΤΡΟΥΝΙΑΣ: Ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΤΩΝ ΚΡΙΚΩΝ

Ο 24χρονος αθλητής της ενόργανης γυμναστικής στους κρίκους, θεωρείται το νέο μεγάλο αστέρι στο χώρο του ελληνικού αθλητισμού.

Η 30^η Νοεμβρίου του 2002 είναι η πιο σημαδιακή χρονιά στην αθλητική ζωή του Λευτέρη. Εκείνο το πρωινό, μπαίνοντας φουριόζος στο γυμναστήριό του, έτοιμος για άλλη μία προπόνηση αλλά και για να κεράσει τους συναθλητές του για τα δωδέκατα γενέθλιά του που γιόρταζε την ίδια μέρα, ο τότε προπονητής του, ως «δώρο», του ανέφερε πως «ειδικά για εκείνη τη μέρα» θα μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει. Η ματιά του καρφώθηκε στους κρίκους. Ανέβηκε και έκανε το «σταυρό», για πρώτη φορά. Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Και αποτέλεσε αυτομάτως το παράδειγμα για τους υπόλοιπους, αφού «το μωρό» είχε επιτύχει εκείνο που οι άλλοι μόνο έπειτα από πολλές προπονήσεις θα κατάφερναν. Για όσους δεν τον γνώριζαν ήταν απλώς «φυσικό ταλέντο». Όχι, όμως, για τον ίδιο και την οικογένειά του, για την μεγάλη προσπάθεια που προηγήθηκε. 

Ένα ταλέντο μεγαλώνει νωρίς

Η πορεία του Λευτέρη φαινόταν να είχε ήδη προδιαγραφεί από πολύ νωρίς αφού σε ηλικία 4 μόλις χρόνων, μετά από προτροπή της δασκάλας του στο νηπιαγωγείο του Νέου Φαλήρου προς τους εκτελωνιστές γονείς του, αποφασίστηκε πως θα έπρεπε να ξεκινήσει να ασχολείται με κάτι σχετικό με τον αθλητισμό «λόγω της μεγάλης υπερκινητικότητάς του». «Από τότε είχα πολλή ενέργεια, ήμουν πολύ ζωηρός και είχα τάση να σκαρφαλώνω οπουδήποτε», μου εξηγεί στην πλατεία Αγίας Φωτεινής της Νέας Σμύρνης όπου συναντηθήκαμε, εκεί όπου μεγάλωσε και ο ίδιος. Ακόμη και σήμερα θυμάται με νοσταλγία την πρώτη του μέρα στο γυμναστήριο του Πανιωνίου, λίγο πριν κλείσει τα 5 του μόλις χρόνια: «Μπήκα στο χώρο και είχα ενθουσιαστεί με τα τραμπολίνα, τα σφουγγάρια, τα στρώματα. Ξεκίνησα να χοροπηδάω παντού!», λέει. Θυμάται μάλιστα πως η Έφορος της ομάδας τον είχε πιάσει από το χέρι και ξεκίνησε να τον χαρακτηρίζει στους υπόλοιπους ως «το καινούργιο μας ταλέντο!», φέρνοντας τον ως παράδειγμα. «Από εκείνη τη στιγμή, δεν μ’ ένοιαζε τίποτ’ άλλο, ήθελα να είμαι συνέχεια μέσα στο γυμναστήριο! Κατάλαβα πως ήμουν γεννημένος γι’ αυτό το πράγμα και ευτυχώς που το είχα ανακαλύψει τόσο νωρίς!», μου εξηγεί.

Η πορεία του στον αθλητισμό ξεκίνησε από το τμήμα των αρχάριων αλλά, πολύ σύντομα, σε ηλικία εξήμισι χρόνων, άρχισε την εντατική προετοιμασία του για τα πανελλήνια πρωταθλήματα, με τετράωρες καθημερινές προπονήσεις.
Για πολλά χρόνια, η ζωή του έμοιαζε σχεδόν «στρατευμένη», χωρίς καμία παρέκκλιση από τους στόχους που ο ίδιος έθετε στον εαυτό του για διακρίσεις, η οποία μοιραζόταν ανάμεσα στα μαθήματα του σχολείου του, στις προπονήσεις του στη νέα του ομάδα -το «Σαρωνικό» Δάφνης-, στη μελέτη των μαθημάτων του. Εννέα μόλις χρόνων καταφέρνει να κερδίσει 7 μετάλλια στο πανελλήνιο πρωτάθλημα παμπαίδων, κάτι που κάνει αρκετούς να τον χαρακτηρίσουν ως «εξαιρετικό ταλέντο». «Εκείνα τα μετάλλια δεν ανήκουν σε μένα, ανήκουν στους γονείς μου για όλο αυτό τον αγώνα που έκαναν για το γιο τους. Γι’ αυτό και τα έχω στο πατρικό μου», μου λέει. «Προσπαθούσα να ισορροπώ για πολλά χρόνια και τα δύο: να είμαι και καλός μαθητής, αλλά και καλός αθλητής, αφού ήμουν ήδη ερωτευμένος με τον αθλητισμό. Και για πολύ καιρό τα κατάφερνα!», μου λέει.

Αλλά, λίγο μετά, ξεκίνησε να αισθάνεται μεγάλη πίεση λόγω των ωραρίων που ακολουθούσε απ’ το γεγονός ότι ήθελε να είναι σε όλα καλός -αν όχι ο πρώτος-, το άγχος που είχε πριν από τα σημαντικά πρωταθλήματα, τις Κυριακές και τις γιορτές που δεν είχε ζήσει ποτέ, τα πάρτυ γενεθλίων των συμμαθητών του που δεν πήγε, τις κοπάνες που δεν έκανε, το ποδόσφαιρο που δεν έπαιξε με τους φίλους του στο γήπεδο της γειτονιάς του γιατί έπρεπε να πάει στην προπόνηση, τα φλερτ που έχασε, τα αναίτια εφηβικά ξενύχτια που δεν χόρτασε. Μέχρι που ξέσπασε.

Η μεγάλη αλλαγή

«Στην τρίτη γυμνασίου, σε συνδυασμό με κάποιο πρόβλημα που είχα με τους αγκώνες μου και τις θεραπείες που έπρεπε να ακολουθήσω, θέλησα να βιώσω όσα δεν είχα ζήσει μέχρι τότε. Είχα κουραστεί να προσέχω μην χτυπήσω και τραυματιστώ, μήπως μου συμβεί κάτι και χάσω κάποιο αγώνα, το να είμαι απλά ένας πρωταθλητής που χάνει κομμάτια της καθημερινότητάς του. Είχα πάρει ξαφνικά τη μαμά μου τηλέφωνο απ’ το γυμναστήριο και της είπα: “Δεν θέλω να ξαναμπώ εδώ μέσα! Θέλω να σταματήσω!”. Η μητέρα μου εξεπλάγην, αλλά μου είχε πει: “ό,τι θέλεις εσύ!”. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως ένα από τα πρώτα πράγματα που θέλησα να κάνω ήταν να πάρω ένα μηχανάκι που μ’ άρεσε, κάτι που ήταν απαγορευτικό μέχρι τότε με τον κίνδυνο “μην πάθω κάτι και χάσω προπονήσεις”. Βγήκα πολύ εκείνη την περίοδο, έκανα αλητείες, διασκέδασα, πέρασα ανέμελα, έκανα μέχρι και παρκούρ. Και όλο αυτό κράτησε τρία ολόκληρα χρόνια! Μέχρι τα 17 μου. Αλλά είχα χάσει πια όλες μου τις ισορροπίες. Μέχρι την τρίτη λυκείου, είχα γίνει ένας άλλος άνθρωπος! Ήμουν ένας άλλος Λευτέρης! Ακόμη και τώρα που το φέρνω στο μυαλό μου, μού κάνει εντύπωση πώς είχα αλλάξει τόσο πολύ!».

Μετά από πολλή σκέψη αποφασίζει να γυρίσει ξανά στον αθλητισμό. Να επιστρέψει αυτό το «δώρο» στον ίδιο. «Μάλλον για να ξαναβρώ τον εαυτό μου», λέει. Κι ήταν τότε που ξεκίνησαν ξανά -σα να μην πέρασε μια μέρα- τα πρωταθλήματα, τα μετάλλια στην ενόργανη, οι διακρίσεις σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο – σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Πρότυπά του παραμένουν κυρίως ο Δημοσθένης Ταμπάκος, ο Ιωάννης Μελισσανίδης, ο Βλάσης Μάρας και, εδώ και πολλά χρόνια, ακολουθεί την παλιά «στρατευμένη» καθημερινότητά του, αλλά πλέον σε επαγγελματικό επίπεδο: ξυπνάει στις 8:30, βγάζει το σκυλί του βόλτα, τον Τσάμπ (από το Τσάμπιον), στις 10:00 βρίσκεται στις εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά για πρωινή προπόνηση, ξεκουράζεται για δύο ώρες κι έπειτα συνεχίζει ξανά. Το βράδυ προσπαθεί να βρίσκει χρόνο για να διαβάζει για τις εξετάσεις του στην ΑΣΟΕΕ, στο τμήμα μάρκετινγκ και επικοινωνίας όπου είναι φοιτητής, προσπαθώντας να ισορροπήσει ξανά διαφορετικούς στόχους. «Η προσωπική μου ζωή, το γεγονός ότι έχω μία υγιή σχέση, με βοηθάει πάρα πολύ. Κι είναι σημαντικό για μένα ο επαγγελματικός τομέας και ο αθλητισμός που τόσο πολύ αγαπάω, να δένει με τη σχέση μου αλλά και με τον ελεύθερό μου χρόνο που προσπαθώ να αξιοποιώ τα σαββατοκύριακα», μου εξηγεί τονίζοντάς μου πως τίποτα δεν θα ήταν εφικτό στην μέχρι σήμερα επιτυχημένη του πορεία αν δεν είχε προπονητή του το Δημήτρη Ράφτη, τη χορηγία της stoiximan.gr, τη συμβολή της Puma, αλλά και την μεγάλη στήριξη του Σπύρου Καπράλου, προέδρου της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής.     

Άσκηση με το όνομά του

Τον Φεβρουάριο του 2015 η αρμόδια επιτροπή της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας έδωσε το όνομα του Λευτέρη Πετρούνια σε μία άσκηση στους κρίκους – «στον ανάποδο σταυρό», όπως μου εξηγεί. Η άσκηση αυτή αξιολογήθηκε με βαθμό δυσκολίας Ε, δηλαδή 0,50 βαθμούς, στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Σόφια της Βουλγαρίας, όπου είχε συμμετάσχει – κάτι ανάλογο που είχε συμβεί στο παρελθόν με τον Ιωάννη Μελισσανίδη και τον Βλάση Μάρα. «Αυτό είχε γίνει αρχικά στις προπονήσεις. Το πραγματοποίησα και στους αγώνες. Κι είναι πολύ τιμητικό!», μου αναφέρει καμαρώνοντας.

Τη μέρα που συναντηθήκαμε είχε μόλις φτάσει στην Αθήνα από το Κόντμπους του Ανατολικού Βερολίνου, από το παγκόσμιο κύπελλο της ενόργανης γυμναστικής στο οποίο συμμετείχαν περισσότεροι από 60 αθλητές από όλο τον κόσμο στους κρίκους, καταφέρνοντας να κερδίσει τη δεύτερη θέση μετά τον Arthur Zanetti, ολυμπιονίκη στο Λονδίνο. Μου λέει πως ανυπομονεί για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο Μοντεπελιέ της Γαλλίας, τους ευρωπαϊκούς αγώνες στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν, αλλά και για το παγκόσμιο πρωτάθλημα της πρόκρισης για την Ολυμπιάδα του Ρίο του 2016, που θα γίνει στη Γλασκόβη τον Οκτώβριο.

Φεύγοντας, του ζητάω να μου δείξει ένα τελευταίο tattoo που «χτύπησε» στην πλάτη του. Φυσικά έχει σχέση με τους κρίκους: ένας σταυρός που σχηματίζει τις λέξεις still rings, με το κεντρικό «i» να είναι σε κόκκινο χρώμα. «Συνεχίζουν να είναι η ζωή σου οι κρίκοι;», τον ρωτώ. «Είναι και αυτό η ζωή μου. Αλλά όχι μόνο πια», μου απαντά αποστομωτικά.  

Δημοσίευση στο "Πρώτο Θέμα" ("Thema People") τον Απρίλιο του 2014. Φωτογραφίες: Κώστας Αμοιρίδης.

http://www.protothema.gr/Stories/article/465578/leuteris-petrounias-o-arhodas-ton-krikon/