ΕΛΕΝΗ ΦΟΥΡΕΙΡΑ: "ΕΧΩ ΑΠΑΤΗΣΕΙ ΚΑΙ ΑΠΑΤΗΘΕΙ"

-Όταν ξεκινούσες στην ελληνική δισκογραφία πριν από δύο χρόνια, περίμενες πως θα ερχόταν η στιγμή που θα κέρδιζες σε κατηγορία των βραβείων Mad το Ρουβά, τον Χατζηγιάννη και την Παπαρίζου;

-Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο. Ούτε στα πιο μεγάλα όνειρά μου. Ειδικά το συγκεκριμένο βραβείο που πήρα, έχει πολύ μεγάλη σημασία για μένα: Γιατί είμαι μία pop τραγουδίστρια, ζω σε μία pop εποχή και είναι πολύ μεγάλη μου τιμή να κερδίζω το βραβείο του pop video clip της χρονιάς.

-Τώρα μέχρι που φτάνουν οι στόχοι σου;

-Δεν μπορώ να τους ορίσω. Αν και, κάθε φορά που τελειώνεις κάτι, ουσιαστικά θέτεις και έναν καινούργιο στόχο γιατί, αν δεν έχεις στόχους, δεν ζεις. Αυτή τη στιγμή νιώθω υπέροχα και απολαμβάνω ό,τι μου συμβαίνει: Το νέο μου cd που κυκλοφόρησε από τη Minos-EMI με τίτλο «τι πονηρό μου ζητάς;», τη συνεργασία μου με τον Γιώργο Μαζωνάκη στο «Thalassa People’s Stage», τις συναυλίες μου.

-Τα ίδια όνειρα έκανες και όταν στα 14 σου δούλευες σε σουβλατζίδικο στην Καλλιθέα;

-Τότε δεν ονειρευόμουν όλα αυτά που τώρα μου συμβαίνουν γιατί ο πρωταρχικός μου στόχος ήταν να γίνω τραγουδίστρια, να ξεκινήσω σιγά σιγά με το τραγούδι, να ανέβω σε σκηνή, να πω τα πρώτα μου τραγούδια και τελικά να καταφέρω αυτό που θέλω.

-Ντράπηκες ποτέ για τις δουλειές που έκανες στο παρελθόν;

-Είναι τιμή μου η οποιαδήποτε δουλειά έχω κάνει στη ζωή μου, γιατί όλες αφορούσαν στην ουσιαστική επιβίωση- τη δική μου και της οικογένειάς μου. Είτε δούλευα σε σουβλατζίδικο, είτε σε μαγαζί ως πωλήτρια, είτε μοιράζοντας διαφημιστικά φυλλάδια, είτε ως σερβιτόρα. Ξέρεις, εγώ δεν μεγάλωσα στα πούπουλα, μπήκα από νωρίς στη βιοπάλη, έμαθα να βγάζω πολύ νωρίς το ψωμί μου μόνη μου- και αυτό, ειδικά στη σημερινή εποχή, με όλα αυτά που βιώνουμε, πιστεύω ότι είναι προσόν. Δεν υπήρξα ποτέ ούτε «το κοριτσάκι του μπαμπά», ούτε κάποια «κακομαθημένη» που απαιτούσε να έρχονται όλα έτοιμα στα πόδια της. Δεν ντρέπομαι για τίποτα και, αν χρειαζόταν, κάθε μία δουλειά από όσες έχω κάνει, θα την ξανάκανα.

-Κατάγεσαι από φτωχή οικογένεια;

-Ναι. Ο πατέρας μου είναι οικοδόμος και η μητέρα μου μοδίστρα.

-Στερήθηκες πολλά πράγματα στην παιδική σου ηλικία;

-Όταν είσαι μικρή, πολλά από τα πράγματα που βιώνεις δεν τα καταλαβαίνεις και σκέφτεσαι «γιατί να μην το έχω κι εγώ αυτό; Γιατί να μην πάω κι εγώ ένα ωραίο ταξίδι με τους γονείς μου, όπως κάνουν κάποιοι συμμαθητές μου;». Μεγαλώνοντας, όμως, κατάλαβα ότι το πιο ακριβό «δώρο» που μπορείς να δώσεις σε ένα παιδί, δεν είναι τα οποιαδήποτε υλικά αγαθά- όσο ωραία και αν είναι. Είναι η αγάπη. Κι εγώ, δόξα τω Θεώ, ευτύχησα να έχω δύο υπέροχους γονείς που μας έδιναν, κάθε μέρα, απλόχερα την αγάπη τους. Όλα αυτά που πίστευα ότι μπορεί να στερήθηκα στην παιδική μου ηλικία ήταν τελικά ένα μηδέν, αφού ποτέ δεν μου έλειψε η αγάπη, το χάδι, η κατανόηση, η φροντίδα. Κι ας μην μπορούσα να φορέσω να ωραία αθλητικά παπούτσια που έβλεπα στις βιτρίνες και παρακαλούσα τη μαμά μου να μου τα πάρει, αλλά δεν γινόταν (συγκινείται).

-Είχες από τότε αυτοπεποίθηση;

-Ανέκαθεν. Ακόμη και την πρώτη φορά που είχα ανέβει στη σκηνή, στα 18 μου χρόνια, δεν ντράπηκα. Ήταν τόσο μαγικό! Το περίμενα με ανυπομονησία αυτό, είχα αγωνία, ήταν σαν να ήμουν έτοιμη για όλο αυτό που θα ακολουθούσε έτσι όπως το είχα ονειρευτεί από τότε που έπαιρνα τη βούρτσα της μαμάς μου και τραγουδούσα μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου μας.

-Γιατί έκανες τόσες πολλές αλλαγές στο look σου μέχρι τώρα;

-Και που να δεις ακόμα…(γελάει). Μου αρέσουν οι αλλαγές στην εμφάνισή μου και νομίζω ότι αρέσει και στο κοινό αυτό.

-Δεν φοβάσαι, όμως, μήπως τελικά μπερδέψεις το κοινό σου με τόσες αλλαγές;

-Καθόλου. Το κοινό δεν σε αγαπάει επειδή έχεις ίσια ή σγουρά μαλλιά. Σε αγαπάει επειδή είσαι αυτός που είσαι. Θέλω να πιστεύω ότι είμαι αυθεντική, ότι δεν προσποιούμαι στη σκηνή, ότι κάνω αυτό που μου αρέσει, γι αυτό και έχει ανταπόκριση από τον κόσμο. 

-Σκέφτηκες ποτέ να ασχοληθείς με το λαϊκό τραγούδι;

-Δεν το χω το λαϊκό τραγούδι. Είμαι 25 χρόνων ακόμη, δεν περνάει προς το παρόν από το μυαλό μου κάτι τέτοιο. Το λαϊκό τραγούδι έχει πολύ πόνο…

-Κι εσύ δεν έχεις πονέσει στη ζωή σου;

-Όχι πολύ. Όλοι περνάμε στεναχώριες οι οποίες, τη στιγμή που τις ζούμε, θεωρούμε ότι είναι «το τέλος του κόσμου». Όσο περνάει, όμως, ο χρόνος, καταλαβαίνεις ότι οι μεγαλύτερες στεναχώριες είναι αυτές που αφορούν σε απώλειες ανθρώπων. Όλα τα άλλα είναι απλώς περαστικά.

-Κάποιοι που σε βλέπουν έχουν την εντύπωση ότι είσαι σε μία διαρκή δίαιτα και πως τρέφεσαι με μαρουλάκια. Αυτό συμβαίνει;

-(γελάει) Καθόλου! Απλά, γυμνάζομαι πολύ και χάνω εύκολα θερμίδες. Ούτε εξαντλητικές δίαιτες έχω κάνει ποτέ, ούτε έχω πάρει χάπια αδυνατίσματος, ούτε έχω κάνει κάτι που να πληγώσω το σώμα μου. Είμαι 1.70, 53 κιλά, αρκετά μαζεμένη, μικρόσωμη και ποτέ δεν είχα τραγικές αυξομειώσεις στο σώμα μου.

-Θα τολμούσες ποτέ να κάνεις πλαστική;

-Μέχρι τώρα δεν έχω κάνει, αλλά δεν θέλω να πω ότι ποτέ μου δεν θα έκανα. Ποτέ δεν ξέρεις. Αν χρειαστεί, θα έκανα πλαστική αλλά, προς το παρόν, δεν μου είναι αναγκαίο ή απαραίτητο.

-Πως πιστεύεις ότι θα αντιδράσεις όταν δεις την πρώτη ρυτίδα στο πρόσωπο σου;

-Υπάρχουν και κάποιες ρυτίδες που είναι ωραίες… Αλλά ακόμη είμαι μόνο 25.

-Στα ερωτικά σου είσαι το ίδιο απαιτητική, όπως και στα επαγγελματικά σου;

-Δεν ξέρω αν είμαι απαιτητική, αλλά θέλω να υπάρχει κατανόηση, να δίνεις και να παίρνεις. Γιατί αυτό σημαίνει πραγματική «σχέση». Μονόπλευρή σχέση δεν υφίσταται.  

-Τι θα σε έκανε να χωρίσεις από μία σχέση σου; Η απιστία;

-Πιο πολύ η έλλειψη χρόνου και κατανόησης, η διαφορετική δουλειά που μπορεί να κάνεις με τον άλλον και να μην έχεις χρόνο να τον δεις.

-Υπήρξες ποτέ ζευγάρι με τραγουδιστή;

-Ναι, έχω υπάρξει με άνθρωπο της δουλειά μου.

-Δεν υπήρχε ανταγωνισμός μεταξύ σας;

-Όταν ο άλλος είναι συνειδητοποιημένος, δεν υπάρχει κανένας ανταγωνισμός.

-Τι πρέπει να έχει ο σύντροφος που θα ήθελες να βρίσκεται δίπλα σου;

-Δεν έχω standards σ αυτό. Αυτό βέβαια πάει και ανάλογα με το σε ποια φάση είσαι στη ζωή σου και τι πραγματικά έχεις ανάγκη από έναν άνθρωπο. Τώρα, στη φάση που είμαι εγώ για παράδειγμα, αυτό που ζητάω από έναν άντρα είναι κυρίως κατανόηση.

-Είσαι μόνη αυτή την περίοδο;

-Ναι.

-Και είναι κάτι που σου αρέσει;

-Πολύ! Αλλά, μην φανταστείς, δεν μπορώ να κάνω ό,τι θέλω γιατί έχω πάρα πολλή δουλειά. Και ευχαριστώ κάθε μέρα το Θεό που πάνε τόσο καλά τα επαγγελματικά μου. Γι αυτό και δεν έχω χρόνο να κάνω ή να σκεφτώ κάτι άλλο.

-Δεν σου λείπει ένας σύντροφος;

-Είναι ωραίο να είσαι σε σχέση αλλά, αυτή την περίοδο, έχω τόση πολλή δουλειά που δεν μπαίνω στη διαδικασία καν να σκεφτώ κάτι τέτοιο. Αν δεν έκανα τίποτα και καθόμουν όλη μέρα στο σπίτι μου, σίγουρα θα το σκεφτόμουν και θα το είχα πιο έντονα στο μυαλό μου.

-Σε έχουν απατήσει ποτέ;

-Εννοείται! Δεν θα με έχουν απατήσει κι εμένα;

-Κι όταν το έμαθες πως αντέδρασες;

-Δεν το χω μάθει ακριβώς, αλλά το υποθέτω ότι θα χει συμβεί. Πληγώνεσαι με κάτι τέτοιο, αλλά ήταν κάτι που κατάλαβα αργότερα ότι θα χει συμβεί κι έτσι- ευτυχώς- δεν πληγώθηκα τόσο πολύ. Πάντως, δεν έχει τύχει μέχρι τώρα να είμαι μέσα σε μία σχέση, να με απατά ο σύντροφός μου, να το μαθαίνω και γι αυτό το λόγο να χωρίζω.

-Εσύ έχεις απατήσει ποτέ;

-Ναι. Γι αυτό και μπορώ να συγχωρέσω την απιστία. Επειδή μου έχει συμβεί σαν άνθρωπος, αν συμβεί και στον σύντροφό μου θα μπορούσα κι εγώ να τον συγχωρέσω. Αναλόγως, βέβαια, πως το έκανε και για ποιους λόγους.

-Οι λόγοι που οδήγησαν εσένα στο να απιστήσεις ποιοι ήταν;

-Είναι λίγο προσωπικό αυτό, δεν θα θελα να το απαντήσω.  

-Σε αφορά ο γάμος και η οικογένεια;

-Εννοείται! Μου αρέσουν πάρα πολύ τα παιδιά και οι μεγάλες οικογένειες. Έχω μεγαλώσει σε μεγάλη οικογένεια και θεωρώ ότι αυτό είναι ευλογία! 
Δημοσίευση στο περιοδικό "Omikron" Κύπρου, τον Αύγουστο του 2012. Η φωτογραφία δημοσιεύθηκε στο "Big Fish".

ΝΑΤΑΛΙΑ ΔΡΑΓΟΥΜΗ: "ΕΚΑΝΑ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ ΓΙΑ 8 ΧΡΟΝΙΑ"

-Έχοντας τη γνώση όσων ακολούθησαν στη ζωή σου μέχρι σήμερα, θα έκανες διαφορετικές επιλογές αν σου δινόταν ξανά η ευκαιρία;

-Όχι. Πιστεύω ότι έκανα τις σωστές επιλογές. Ίσως, όμως, για κάποια «όχι» που είπα να έχω μετανιώσει. Αν και αυτά τα «όχι» τα έχω πει λόγω φόβου.

-Πως αντιμετωπίζεις τους φόβους σου;

-Έχω πολλούς φόβους, αλλά λειτουργώ στην καθημερινότητά μου σαν να μην έχω. Κατά τα άλλα όμως, φοβάμαι. Ναι μεν ρισκάρω, αλλά ταυτόχρονα φοβάμαι συνεχώς.

-Αν και φαίνεσαι ατρόμητη...

-Δεν είμαι. Καθόλου. Καταλαβαίνω πως μπορεί να φαίνομαι έτσι από τις επιλογές μου-γιατί κι εγώ η ίδια λέω στον εαυτό μου «αφού αυτό το πράγμα το φοβάσαι πιο πολύ απ όλα, πως το κανες;»- αλλά παρόλα αυτά βγαίνω μπροστά για να αντιμετωπίσω ό,τι με τρομάζει. Πολλές φορές με εκπλήσσει ο εαυτός μου! Από μικρή μάλιστα θυμάμαι ότι μου άρεσε να φοβάμαι... Έβλεπα ταινίες τρόμου, φοβόμουνα φρικτά, αλλά εμένα μου άρεσε πάρα πολύ όλο αυτό! Έκανα εξερεύνηση σε εγκαταλελειμμένα σπίτια, ανέβαινα θυμάμαι σε στέγες σπιτιών στην Πάτμο και πηδούσα από στέγη σε στέγη, κατέβαινα γκρεμούς… ήταν σαν να ήταν το αλάτι και το πιπέρι της καθημερινότητάς μου όλα αυτά. Ωστόσο σήμερα-και ειδικά από τότε που έκανα παιδιά- εκτός από το γεγονός ότι ανεβαίνω στη μηχανή μου, δεν κάνω πράγματα που να είναι επικίνδυνα για τη ζωή ή για την υγεία μου.

-Φοβίες με τις κατσαρίδες δεν έχεις;

-Έχω κουραστεί πια να φοβάμαι τις κατσαρίδες! Είμαι cool. Περνάει μία κατσαρίδα, δεν θα την πατήσω, αλλά δεν θα στριγγλίξω! (γελάει). Αυτό που σίγουρα έχω σταματήσει να φοβάμαι πια είναι τη δουλειά μου. Αισθανόμουν παλιά, σε κάθε πρεμιέρα, ότι έχει έρθει το τέλος του κόσμου. Θυμάμαι μάλιστα ότι, όταν τελείωνε κάθε παράσταση, κοιτούσα τα μάτια των άλλων για να δω αν άρεσε ή δεν άρεσε με μεγάλη αγωνία. Τώρα νιώθω αυτό που εισπράττω από το κοινό, νιώθω ότι ξέρω που ήμουν καλή και που δεν ήμουν, αλλά δεν έχω το άγχος για το μετά. Ήταν σαν να κρεμόμουνα πιο πολύ από τους άλλους παλιά, ενώ τώρα μπορώ να καταλάβω. Είναι δύσκολο να πεις «το πέτυχα», όπως δύσκολο είναι να πεις και «δεν το πέτυχα». Τώρα νιώθω ότι μπορώ να το πω αυτό.

-Κατά καιρούς έχεις δηλώσει θετική σε συνεντεύξεις σου στο να επισκέπτονται οι άνθρωποι κάποιον ψυχολόγο. Εσύ το έχεις κάνει;

-Ναι, έχω κάνει ψυχανάλυση για 8 χρόνια και θεωρώ ότι είναι κάτι πολύ εποικοδομητικό. Τη σταμάτησα όταν γέννησα το πρώτο μου παιδί. 

-Ποια ανάγκη σου σε οδήγησε σε αυτό;

-Στην οικογένειά μου όλοι έκαναν ψυχανάλυση και έβλεπα πόσο καλό έκανε αυτό. Κάποιες φορές, που περνούσα ορισμένα ζόρια με τον εαυτό μου, η μητέρα μου μου είπε «θέλεις να ξεκινήσεις;» και της είπα «ναι».

-Σε τρόμαξαν στοιχεία του εαυτού σου που ανακάλυψες κάνοντας ψυχανάλυση;

-Όχι. Απλώς αισθάνθηκα ότι πολλά πράγματα τα ήξερα ήδη. Είναι αλλιώς, όμως, να τα συζητάς και να τα λες με έναν ειδικό. Τα αντιμετωπίζεις πιο ψύχραιμα. Δεν σε σώζει από κάτι ο ειδικός, αλλά όταν σου συμβαίνει κάτι σου εξασφαλίζει μία ψυχραιμία ώστε να μπορέσεις να το διαχειριστείς.

-Αυτό δεν υποκαθιστά άλλες σχέσεις στη ζωή σου, όπως είναι οι φιλικές;

-Όχι. Σκέψου ότι τότε που έκανα ψυχανάλυση είχα- και έχω- κολλητές φίλες από το σχολείο. Δεν παίζει ρόλο το ένα με το άλλο.

-Έχεις περάσει πολλές μελαγχολικές περιόδους στη ζωή σου;

-Όχι. Γενικά, θα έλεγα ότι η ζωή μου είναι χαρούμενη. Από εκεί κι έπειτα όμως, είμαι και λίγο σαν σχοινοβάτης μεταξύ χαράς και ανησυχίας. Πέφτω και σηκώνομαι- όπως όλοι. Έχω περάσει στεναχώριες, αλλά όχι κάτι έντονο και τρομερό. Ίσως γιατί αισθάνομαι πως, ό,τι και αν γίνει, εγώ είμαι μαχητής στη ζωή μου! Δεν επαναπαύομαι- ενώ θα μπορούσα.

-Γιατί το λες αυτό;

-Με την έννοια ότι, για παράδειγμα, δεν χρειάστηκε στο παρελθόν να δουλέψω σε κάτι διαφορετικό, εκτός της δουλειάς μου. Δεν με ανάγκασαν ποτέ οι γονείς μου να κάνω κάτι άλλο από αυτό που αγαπούσα, αλλά μου έδωσαν τη δυνατότητα να κάνω αυτό που ήθελα- χωρίς υπερβολές. Ακόμη και για έναν ρόλο, ποτέ δεν θα πω «ok, το χω»- θα παλέψω πολύ προκειμένου να κατακτήσω κάτι.

-Από τι είσαι εξαρτημένη συναισθηματικά;

-Σαφώς, από τον άντρα μου και από τα δύο μου παιδιά. Δεν νιώθω μονάδα. Είμαι εγώ και η οικογένειά μου.

-Σε ποιες περιπτώσεις γίνεσαι ευάλωτη και πολύ ευαίσθητη;

-Σε ό,τι έχει να κάνει με παιδιά. Μεγαλώνοντας συγκινούμαι πολύ πιο εύκολα, σε σχέση με το παρελθόν. Μπορεί να συγκινηθώ μπροστά από ένα έργο τέχνης, αν δω κάτι όμορφο μπορεί ακόμη και να κλάψω. Θα έλεγα πως κλαίω πολύ πιο σπάνια πια από στενοχώρια και πολύ πιο συχνά από συγκίνηση.

-Μία τέτοια περίπτωση ήταν και το ταξίδι σου στην Γκάνα, πριν από δύο χρόνια;

-Ναι. Αυτό το ταξίδι το θεωρώ τρομερά σημαντικό. Γιατί αλλάζει κάτι στο μυαλό σου, στον τρόπο που σκέφτεσαι. Και επίσης, στον τρόπο που μεγαλώνεις τα παιδιά σου, σε αυτά που τους λες. Εννοείται πως είμαι ανάδοχος γονέας στην Action Aid και βοηθάω όπως μπορώ. Άλλωστε, τι είναι να προσφέρεις λιγότερο από ένα ευρώ τη μέρα σε ένα παιδάκι που το έχει πραγματικά ανάγκη;

-Αυτό τι άλλαξε στη σχέση σου με τα παιδιά σου;

-Όταν πια γύρισα από την Γκάνα και είχε προσωποποιηθεί πλέον η σχέση μας με τη Λίντα-το κοριτσάκι του οποίου είμαι ανάδοχος γονέας, η οποία είναι 9 χρόνων, όσο και η κόρη μου-, όλα αποτέλεσαν μία σύνθεση στη γενικότερη σχέση μου με τα παιδιά μου. Ευτυχώς, βλέπω την τρυφερότητα που έχουν τα παιδιά μου και στις σχέσεις τους αλλά και στον τρόπο που φέρονται σε ζώα.

-Ήσουν κι εσύ τρυφερό παιδί;

-Εγώ ήμουν πιο αγρίμι! Τρομερά ζωηρή.

-Η καταγωγή σου από την οικογένεια Δραγούμη-τον Ίωνα που υπήρξε πολιτικός και λόγιος και τον Στέφανο, που διατέλεσε πρωθυπουργός-, μία μεγαλοαστική οικογένεια της Ελλάδας, θα έλεγες πως διαδραμάτισε καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς σου;

-Πιστεύω πως ναι. Από την άποψη της παιδείας. Ειδικά ο πατέρας μου φέρει επάνω του την καταγωγή του- όχι ως μεγαλοαστός, αλλά σε σχέση με το πνευματικό περίβλημα που υπάρχει γύρω από αυτή την οικογένεια. Σκέψου ότι ο πατέρας μου είναι μουσικολόγος, ένας άνθρωπος του οποίου πάντα θαύμαζα το μυαλό, που έκανε και ο ίδιος τη δική του επανάσταση απέναντι στην αριστοκρατία της οικογένειάς του: Πήγε στην Οξφόρδη για να σπουδάσει νομικά, αλλά δεν ήθελε και σπούδασε τελικά αυτό το οποίο επιθυμούσε πραγματικά.

-Η ακριβής συγγένειά σου με τον Ίωνα Δραγούμη ποια είναι;

-Είναι αδελφός του παππού μου.

-Τι σου έλεγαν για εκείνον μέσα στην οικογένειά σου;

-Ποτέ δεν μου είπαν καταρχήν «πρόσεξε τι θα κάνεις, πρόσεξε πως θα συμπεριφερθείς, είμαστε από την τάδε οικογένεια». Όπως ποτέ δεν έχω πει ποτέ κάτι τέτοιο κι εγώ στην οικογένειά μου. Από διηγήσεις του πατέρα μου καταλάβαινα πως πρόκειται για ανθρώπους με περιεχόμενο, με ουσία, με πνεύμα. Το αστείο ήταν ότι έβλεπα πολλές φορές το επίθετο μας σε οδούς και ρωτούσα τον μπαμπά μου «γιατί;», οπότε μάθαινα την ιστορία της οικογένειάς μου, χωρίς όμως ποτέ να μου δώσουν να καταλάβω ότι εγώ είμαι κάποια και οι άλλοι άνθρωποι υποδεέστεροι.

-Η δεκαετία των 40, στην οποία βρίσκεσαι τώρα, σε κάνει να επαναπροσδιορίζεις πράγματα για τη ζωή σου;

-Είναι πρωτόγνωρο. Εκπλήσσομαι με αυτά που νιώθω- και θετικά και αρνητικά. Νιώθω ότι είναι μεταιχμιακή αυτή η ηλικία και λίγο δύσκολη με τα ψυχολογικά. Γιατί δεν αισθάνομαι καθόλου μεγάλη-αλλά είμαι. Είναι περίεργο να νιώθεις 30 χρόνων και να μην είσαι. Γιατί σιγά σιγά, βλέπεις ότι πράγματα που δεν σε κούραζαν στα 30, τώρα δεν μπορείς να τα κάνεις εύκολα. Ωστόσο, τώρα βλέπω και μία εσωτερική ωριμότητα που δεν την είχα στα 30 μου χρόνια.  

Δημοσίευση στο περιοδικό "Life" της Κύπρου, τον Σεπτέμβριο του 2012.

ΒΙΚΥ ΚΑΓΙΑ: "ΕΧΩ ΚΛΑΨΕΙ ΑΠΕΙΡΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ"

Μετά από 20 χρόνια καριέρας στο χώρο της μόδας, η 34χρονη σήμερα Βίκυ είναι ίσως από τις ελάχιστες Ελληνίδες που δικαιούνται να μιλούν για «διεθνή καριέρα» και «καταξίωση στις πρωτεύουσες της μόδας διεθνώς». Σήμερα, μέσα από το δικό της workshop, μιλάει για όλα όσα-ευχάριστα ή δυσάρεστα- έζησε και συνεχίζει να βιώνει στην επαγγελματική αλλά και στην προσωπική της πορεία.

Μία μεγάλη σκάλα με κόκκινο χαλί που οδηγεί σε ένα «ανοιχτό» λευκό χώρο με minimal διακόσμηση και διάσπαρτα σκαμπό και καρεκλάκια γύρω γύρω, με μεγάλα παράθυρα που κοιτούν στην καρδιά της Αθήνας- στου Ψυρρή-και «ξεκούραστα» χρώματα, είναι η πρώτη εικόνα που αντικρίζει κανείς μπαίνοντας στο «Εργαστήρι μόδας» της Βίκυς, το «Fashion Workshop» της. Με υποδέχεται άβαφη-αλλά, συγκλονιστικά όμορφη-, με το νέο της look, το κοντό της μαλλί που της πάει ομολογουμένως πολύ και σκέφτεται να το κρατήσει, φορώντας ένα αέρινο φόρεμα και χαμογελώντας μου διάπλατα. Κάθεται στην αναπαυτική πολυθρόνα απέναντι μου, πίνει από ένα μπουκαλάκι που κρατά στα χέρια της λίγο νερό και ξεκινά να μου μιλά για το «παιδί» της, το νέο της «δημιούργημα». «Αυτή η σχολή προέκυψε από μία δική μου εσωτερική ανάγκη. Μαζί με φίλους μου-κομμωτές, στυλίστες, φωτογράφους, σχεδιαστές, μακιγιέζ-, συζητούσαμε πώς αυτός ο μαγικός χώρος της μόδας θα μπορέσει να μεταλαμπαδευτεί σε νέα παιδιά αφού- και λόγω της οικονομικής κρίσης αλλά και λόγω του ότι πολύ καλοί επαγγελματίες βρέθηκαν στο εξωτερικό-, υπάρχει ανάγκη στο χώρο για νέο αίμα, νέους ταλαντούχους ανθρώπους, που να δουλεύουν με βάση τις σημερινές συνθήκες ζωής. Σε αυτή τη σχολή δεν έχουμε καμία σχέση με το modeling, είναι ένα εργαστήριο μόδας, έχουμε δύο workshops- fashion styling και fashion writing- και μέσα σ αυτά υπάρχουν πάρα πολλά διαδραστικά μαθήματα για να βοηθήσουν τον σπουδαστή να αποκτήσει την ευρεία γνώση της μόδας και να τα κάνει όλα. Διότι, όπως όλοι ξέρουμε πια, σε αυτή τη ζωή δεν υπάρχουν σολίστες αλλά ορχήστρες, και πρέπει να ξέρεις να κάνεις λίγο απ όλα.

-Πιστεύεις ότι η μόδα θα επανέλθει σε ό,τι ήταν στα 80s ή στα 90s;

-Βεβαίως και θα επανέλθει, γιατί η μόδα-όπως και όλα τα άλλα στη ζωή- είναι κύκλος και γυρνάει. Όλα τα πράγματα περνάνε μία μεγάλη ανηφόρα και μετά έναν κορεσμό πριν ανέβουν ξανά. Θεωρώ μάλιστα ότι ακόμη και μέσα στον επόμενο χρόνο θα αρχίσουν σιγά σιγά να ανεβαίνουν τα πράγματα και αυτοί που πραγματικά αξίζουν και έχουν καταφέρει-με τις τεράστιες δυσκολίες των τελευταίων χρόνων- να επιβιώσουν του ξεκαθαρίσματος, θα είναι οι δημιουργοί του αύριο. Και όλη αυτή η κάθαρση που γίνεται είναι μεν οδυνηρή αλλά αναγκαία για να γεννηθεί το καινούργιο. Οι νέοι άνθρωποι, λοιπόν, που θα βρεθούν σε αυτή τη νέα εποχή, θα πρέπει να είναι δημιουργικοί, άξιοι, εργατικοί, υπομονετικοί, πειθαρχημένοι και-κυρίως-να μην έχουν τουπέ ή κακή συμπεριφορά.

-Εσύ τα διέθετες όλα αυτά;

-Και με το παραπάνω. Η υπομονή και η πειθαρχία μου ήταν τα δύο εκείνα χαρακτηριστικά που με βοήθησαν να κάνω κάποια πράγματα και να πετύχω σε έναν ορισμένο βαθμό. Όσο, όμως, κι αν τα κατάφερνα κάποιες φορές, ποτέ δεν εφησύχαζα, αλλά πάντα επεδίωκα να βελτιώνομαι. Ασφαλώς, θα μπορούσα να παραμείνω στο Παρίσι, στο Λονδίνο ή στη Νέα Υόρκη και να κάνω διεθνή καριέρα, ασφαλώς θα μπορούσε να είναι και μικρότερη η καριέρα μου, αλλά σε μένα αυτό έτυχε και αυτό εκτίμησα. Το ζητούμενο ωστόσο είναι να εξελίσσεσαι συνεχώς.

-Μετάνιωσες που επέστρεψες στην Ελλάδα;

-Στην αρχή έκλαιγα πολύ, έλεγα «γιατί έφυγα από τη Νέα Υόρκη, εκεί όπου είχα τους φίλους και τη ζωή μου;», στην Ελλάδα, όμως, ήταν άλλα τα δώρα: Έκανα δύο ταινίες, έπαιξα στο θέατρο με τον Σταμάτη Φασουλή, έκανα τηλεόραση, άνοιξα τη δική μου τη σχολή. Απλά, όλοι μας θα πρέπει να συλλογιστούμε κάποια στιγμή ότι ποτέ δεν μπορούμε να έχουμε συνεχώς το «καλάθι» μας γεμάτο. Έχασα μεν το lifestyle της Νέας Υόρκης που όλα λειτουργούν με σύστημα και με τη σειρά τους, ήρθα σε μία πόλη που όλα είναι λίγο φλου, όμως κέρδισα πολλή δημιουργία εδώ, πολλή γνώση, μπήκα σε ξένα λημέρια, άκουσα, έμαθα και νιώθω ευλογημένη που έδωσα την ευκαιρία στον εαυτό μου να ζήσω σε αυτό τον μαγικό ελληνικό κόσμο τα τελευταία 5 χρόνια.

-Έχεις πεινάσει ποτέ ως μοντέλο;

-Όχι, ποτέ. Ήταν πάντα έτσι το σκαρί μου. Τρώω τα πάντα και από λίγο. Περισσότερο με το δέρμα μου είχα θέματα, με το σώμα μου ποτέ.

-Δεν αντιμετώπισες ποτέ προβλήματα νευρικής ανορεξίας;

-Ποτέ! Το «κλειδί» το δικό μου είναι ότι δεν είμαι λαίμαργη-τρώω όσο πεινάω και μετά σταματάω. Σχεδόν κάθε δύο ώρες, για παράδειγμα, τρώω ένα σνακ.

-Ποιες ήταν οι δυσκολίες που αντιμετώπισες στη διεθνή σου πορεία στη μόδα;

-Η μοναξιά κυρίως. Ειδικά στην αρχή. Ευτυχώς, επειδή ήμουν και είμαι κοινωνικός άνθρωπος, γρήγορα βρήκα το δρόμο μου, αμέσως βρήκα φίλους, προσαρμόστηκα εύκολα και όλα πήγαν καλά. Ακόμη και ο ανταγωνισμός του εξωτερικού ήταν θυμάμαι κάτι που είχε σοκάρει, διότι μέχρι τότε εγώ ήμουν τύπου «η μικρή πριγκίπισσα της μόδας» στην Ελλάδα που μου τα είχαν όλα έτοιμα. Θυμάμαι να περιμένω στις ουρές με πανέμορφα κορίτσια, που κανέναν δεν ένοιαζε ποια είμαι και τι είχα καταφέρει στην Ελλάδα, που μου μιλούσαν ακόμη και άσχημα κάποιες φορές και απότομα... Τα πρώτα μου χρόνια στο Παρίσι ήταν ένα πολύ γερό «χαστούκι»- θυμάμαι να έχω κλάψει άπειρες φορές και ακατάπαυστα. Αλλά αυτό είναι τελικά και μεγάλη κάθαρση.

-Συνεχίζεις να κλαις συχνά;

-Συχνά όχι, αλλά όταν κλαίω ξεκουράζομαι πια από την πίεση και το στρες. Παλιότερα έκλαιγα πολύ πιο πολύ.

-Ακόμη και για έρωτές σου;

-Γενικά, είμαι ευαιθητούλα- καρκίνος γαρ στο ζώδιο. Ναι, έχω κλάψει πολύ. Ειδικά μέχρι τα 27 μου, ήταν σαν να μου πατούσες ένα «κουμπί» και έκλαιγα. Και για φίλους μου που με είχαν προδώσει και για άλλα θέματα. Από το σχολείο θυμάμαι ότι έκλαιγα πολύ, γιατί με πρόσβαλλαν συνέχεια επειδή ήμουν μοντέλο…

-Τι σου έλεγαν δηλαδή;

-Έλεγαν διάφορα: «Φαντάσου τι κάνει αυτή για να γίνει τόσο γρήγορα γνωστή» ή γονείς που έλεγαν στους συμμαθητές μου «μην την κάνετε παρέα, θα σας μυήσει στην κολασμένη ζωή», κάτι τέτοια.

-Σε αγχώνει ο χρόνος που περνάει;

-Κάθε άλλο! Μου αρέσει! Καμία ρυτίδα, καμία αλλαγή δεν με τρομάζει. Αυτά είναι μικροπράγματα μπροστά στα σοβαρά που μας συμβαίνουν καθημερινά.

-Πάντα ήσουν τόσο αισιόδοξη στη ζωή σου;

-Ναι, γιατί δεν είχα ποτέ άλλη επιλογή. Μόνο με την αισιοδοξία, την καλή θέληση και τη σκληρή δουλειά, μπορούσα να σταθώ στο εξωτερικό, να ζω καλά, να πληρώνω τους φόρους μου, να κάνω τους φίλους μου και να λέγομαι «πολίτης της Νέας Υόρκης» και «πολίτης του Παρισιού». Με την κατήφεια, την κακή συμπεριφορά και την γκρίνια, δεν πας ούτε ένα βήμα παραπέρα. Κι όσες φορές έπεσα στο mood της θλίψης, στο «πω πω τι έχω πάθει» ή «δεν αντέχω άλλο, είμαι κουρασμένη», τα πράγματα μου πήγαιναν ακόμη πιο χάλια. Κι έτσι κατάλαβα ότι μου κάνει πάρα πολύ καλό να χαμογελώ, να συνειδητοποιήσω πως δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να γκαντεμιάζουμε και να μοιρολογάμε. Άλλωστε, από μικρή, ποτέ δεν εστίαζα στο κακό αλλά πάντα στο καλό των άλλων και αυτό ήταν κάτι που μάλλον κουβαλούσα στο DNA μου και με βοήθησε και στην συνέχεια της ζωής μου.

-Θα σε ενδιέφερε να μπεις ξανά στο χώρο της τηλεόρασης;

-Και ναι και όχι. Η τηλεόραση ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα στην καριέρα μου, ένα καταπληκτικό «δώρο» που μου έμαθε πολλά πράγματα, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι θα πρέπει να είναι και η δουλειά της ζωής μου και να είμαι 15 χρόνια στο γυαλί. Δεν το είδα ποτέ έτσι. Δοκίμασα διάφορα πράγματα στην τηλεόραση-κάποια από αυτά μου πήγαν κάποια όχι- και, αν μου τύχει κάτι στο μέλλον που να με ενδιαφέρει και να μπορώ να το κάνω, έχω κάθε καλή διάθεση να το δοκιμάσω. Επί τούτου, όμως, να βγω στην τηλεόραση γιατί «πρέπει» να είμαι στο γυαλί, δεν θα το κάνω.

-Ο Νίκος γιατί έγινε ο άντρας της ζωής σου;

-(χαμογελάει) Είναι πολύ ήρεμος και έχει μία «παιδική» προσωπικότητα που εμένα μου αρέσει πολύ- είναι κι αυτός πολύ χαρούμενος, θέλει να κάνει τα sports του, να βγαίνει. Αυτό εμένα με ξεκουράζει, με ξεκολλάει από το καθημερινό.

-Είναι ο άντρας που θέλεις να μείνει στη ζωή σου για πάντα;

-Το «για πάντα» και το «ποτέ» δεν τα ξέρω-και, όσες φορές τα είπα, στο τέλος έφαγα τα μούτρα μου. Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου, όχι μόνο στον ερωτικό τομέα. Θεωρώ ότι τα πράγματα δεν είναι δεδομένα στη ζωή, πρέπει να τα παλεύουμε, να τα καλλιεργούμε και, ιδιαίτερα οι σχέσεις, είναι ένας ζωντανός οργανισμός που πρέπει να του δίνεις συνεχώς τροφή.

-Εσύ πως τροφοδοτείς τη σχέση σου;

-Προσπαθώ να είμαι όσο γίνεται πιο αυθόρμητη και θέλω ο καθένας μας να έχει και το δικό του χώρο και χρόνο, τους δικούς του φίλους, να κάνουμε πράγματα μαζί τα οποία να ευχαριστούν και τους δύο και να μην πιέζεται κανείς γι αυτά. Νομίζω ότι κυρίως με καλή διάθεση κρατάς ζωντανή μία σχέση.

-Δεν ζηλεύεις το Νίκο;

-Η ζήλια δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό μου-δεν υπήρξε ποτέ. Και είμαι τυχερή γιατί ούτε ο Νίκος ζηλεύει. Όταν εμπιστεύεσαι απόλυτα τον άνθρωπο που έχεις επιλέξει να είναι στη ζωή σου, αυτό σου δίνει επιπλέον πόντους, σου δίνει υπερηφάνεια.

-Σε αφορά η μητρότητα;

-Πολύ! Και θέλω μάλιστα να κάνω μία μεγάλη οικογένεια!

Δημοσίευση στο "Down Town Κύπρου", τον Σεπτέμβριο του 2012. 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ: ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΟΛΑ

Ο σημαντικότερος (μέσα από τη διαχρονικότητα και τη συνέπειά του απέναντι στον εαυτό του και στο κοινό, όλα αυτά τα χρόνια) τραγουδιστής σήμερα στην Ελλάδα, που οι δίσκοι του ξεπερνούν σε πωλήσεις -μέσα σε αυτά τα 40 περίπου χρόνια που πρωταγωνιστεί στο ελληνικό τραγούδι- τα 15 εκατομμύρια δίσκους, επιλέγει να μιλήσει στο «Down Town Κύπρου», αρκετούς μήνες μετά την τελευταία του συνέντευξη σε έντυπο, για όλα όσα τον απασχολούν, τον θυμώνουν, τον ηρεμούν, τον κάνουν να συνεχίζει να ονειρεύεται.

-Ποιος είναι αυτή τη φορά ο λόγος της επίσκεψής σας στην Κύπρο; Τι το ιδιαίτερο ή διαφορετικό θα έχουν αυτές οι συναυλίες από προηγούμενές σας που έχουμε απολαύσει στο νησί;

-Στην Κύπρο επεδίωκα πάντα να παίζω όλα τα διαφορετικά προγράμματα της Ελλάδας ή των Ευρωπαϊκών μου περιοδειών. Γι’ αυτό έρχομαι κάθε φορά με διαφορετικό υλικό. Ξεχωρίζω τις «συναυλίες για την Κύπρο» όπου έχουν πρωτοπαρουσιαστεί τα τραγούδια του Μιχάλη Χριστοδουλίδη και του Δημήτρη Λάγιου σε ποίηση Κυπριών ποιητών και στιχουργών, που για μένα αλλά και για τον κόσμο ήταν από τις σημαντικότερες συναυλίες. Ακόμη τα τραγούδια της Μεσογείου με την Dulce Pontes, το αφιέρωμα στο ρεμπέτικο, οι συνεργασίες με τις συμφωνικές ορχήστρες. Με αυτόν τον τρόπο, όπως λένε και πολλοί φίλοι στην Κύπρο, ξεχνάμε τα πιο παλιά (τα κλασσικά) τραγούδια που έχει αγαπήσει το κοινό. Γι’ αυτό διάλεξα σ’ αυτό το πρόγραμμα να έχουμε ένα κομμάτι αφιέρωμα στον Σταύρο Κουγιουμτζή και στον Απόστολο Καλδάρα, που αποτελούν ίσως το μεγαλύτερο κομμάτι της μουσικής μου διαδρομής.  Σ’ αυτό θα βοηθήσει και η παρουσία ενός σπουδαίου πραγματικά τραγουδιστή, του Δημήτρη Μπάση με τον οποίο θα συνευρεθούμε για πρώτη φορά στη σκηνή στην Κύπρο, μαζί και με την Μελίνα Ασλανίδου. Είναι συγκινητικό ότι πριν ελάχιστες ημέρες, στην Νάουσα, στο αφιέρωμα στον Απόστολο Καλδάρα, σ’ ένα θέατρο ασφυκτικά γεμάτο, είχαμε πάρα πολλούς νέους κυρίως θεατές, που πραγματικά συγκινήθηκαν με αυτά τα τραγούδια. Για μένα αυτό είναι πολύ παρήγορο. Σ’ αυτές τις συναυλίες βέβαια, θα παίξουμε και κάποια από τα καινούργια τραγούδια του Νίκου Αντύπα από το δίσκο που θα κυκλοφορήσει σε λίγες ημέρες. 

-Πόσο μπορεί, όμως, πιστεύετε να συγκινεί ένα νέο cd -όπως αυτό που ετοιμάζετε με τον Νίκο Αντύπα, τον Νίκο Μωραίτη, τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο και πολλούς ακόμη εκλεκτούς δημιουργούς- έναν άνθρωπο που σημείωσε την μεγαλύτερη ίσως και πιο επιτυχημένη πορεία έλληνα τραγουδιστή στην Ελλάδα;

-Χάρηκα πάρα πολύ γιατί ήταν κάτι που σχεδιάζαμε χρόνια πριν. Χάρηκα μουσικά και ηθικά πραγματικά. Ο Νίκος είναι φίλος και συνεργάτης μου πάρα πολλά χρόνια. Τον εκτιμώ πολύ βαθιά σαν μουσικό. Αποδεικνύεται για μια φορά ακόμα, ότι η καλή μουσική δεν έχει στεγανά. Ο Νίκος, όπως ξέρετε, είναι από τους πιο σοβαρούς εκπροσώπους της ροκ μουσικής στην Ελλάδα. Αρκεί να θυμηθούμε την καριέρα των Socrates! Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν, έχει σκύψει με σεβασμό και αγάπη και πάνω από την ελληνική και γενικά πάνω από την μεσογειακή μουσική. Γι’ αυτό μας έδωσε αυτά τα χρόνια τόσο όμορφα τραγούδια. Γι’ αυτήν την καινούργια μας δουλειά λοιπόν, συνέβαλαν πολλοί λόγοι για να είμαι απόλυτα καλυμμένος καλλιτεχνικά. Πρώτα, γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να τραγουδήσω με διαφορετικό τρόπο από ότι συνήθως. Μετά είναι ο διαφορετικός ήχος, ο οποίος όμως εκφράζεται με έναν ξεχωριστό στίχο από ανθρώπους όπως ο Μιχάλης Γκανάς, ο Μάνος Ελευθερίου, ο Άρης Δαβαράκης, αλλά και οι νεώτεροι όπως ο Νίκος Μωραΐτης και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος που αναφέρετε. Ελπίζω να είναι αντίστοιχη και η απήχηση, αν και τα πρώτα δείγματα είναι πολύ θετικά.

-Τι αντίτιμο είχε αυτή η «αφοσίωσή» σας στη μουσική, όλα αυτά τα χρόνια, κύριε Νταλάρα; Στερηθήκατε, ίσως, πολύτιμες προσωπικές στιγμές με την οικογένειά σας που πλέον δεν αναπληρώνονται;

-Μόνο χαρά πήρα. Και δύναμη. Στην ουσία τίποτα δε στερήθηκα, γιατί ουσιαστικά αυτή η αφοσίωση με έκανε καλύτερο και πιο αφοσιωμένο στην προσωπική μου ζωή, που είχα την τύχη να είναι πολύ καλή. Από την οικογένεια μου πήρα παραπάνω δύναμη, για να μπορώ να είμαι αφοσιωμένος στην μουσική. 

-Υπάρχουν φορές που δεν θα θέλατε να είστε «ο Νταλάρας» που χαιρετάει όλη η Ελλάδα, που σας αναγνωρίζουν παντού, που όλοι θέλουν να σας μιλήσουν;

-Σχεδόν όλες τις φορές. Οι άνθρωποι που με αγαπούν για τη μουσική μου, συνομιλούν μέσα από την μουσική. Το άλλο κομμάτι – το έχω ξαναπεί – είναι απότοκο της φήμης και της επωνυμίας, που δυστυχώς επειδή εγώ το έχω ζήσει από την πρώτη στιγμή, είναι το κακό κομμάτι της δουλειάς μας.  Ή για να μην είμαι πολύ αυστηρός, το μη δημιουργικό. Να σας πω και κάτι από την πείρα μου, έτσι ως συμβουλή στους νέους καλλιτέχνες; Οι φίλοι οι πραγματικοί, είναι αυτοί που θα είχαμε ούτως ή άλλως, ό,τι δουλειά και να κάναμε.  Όλα τα άλλα, είναι περιστασιακά και αποτέλεσμα αυτής της ανούσιας πλευράς της επωνυμίας.

-Δεδομένης της πολύ άσχημης οικονομικής κατάστασης που βιώνει αυτή τη στιγμή η Ελλάδα και με την Κύπρο να ακολουθεί στο δρόμο του Μνημονίου, και επειδή είναι γνωστό ότι είστε ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος σε οτιδήποτε αφορά σε πολιτικά θέματα -με την ευρύτερη έννοια του όρου- δεν μπορώ να μην σας ρωτήσω αυτό που ρωτάνε πια όλοι οι Έλληνες, αλλά πλέον και οι Κύπριοι: Διακρίνετε κάποια, μικρή έστω, χαραμάδα ελπίδας για το μέλλον;

-Ακούστε. Στην Ελλάδα πάντα περνούσαμε δυσκολίες και κατορθώναμε να επιβιώσουμε. Η Ελλάδα δεν έπαψε ποτέ όμως να είναι μία φτωχή χώρα με ελάχιστους πλούσιους πολίτες, που δυστυχώς τις τελευταίες δεκαετίες έζησε μια ψεύτικη ευημερία. Αυτή η περίοδος πέρασε ανεπιστρεπτί. Είναι σαφώς τραγική η κατάσταση σήμερα, ειδικά με την ανεργία και η μόνη ελπίδα είναι ότι υπάρχει περίπτωση να καταφέρουμε να ωριμάσουμε μέσα από αυτή την καταστροφή. Υπάρχει ελπίδα, μόνο αν ξεκινήσουμε από το μηδέν και ξαναφτιάξουμε το κράτος μας. Με υποδομές για την υγεία, την παιδεία, την πάταξη της φοροδιαφυγής. Το δυστύχημα, ξέρετε, είναι ότι αυτό που βιώνουμε δεν είναι αποτέλεσμα δυστυχώς ανωτέρας βίας, αλλά εξυφάνθηκε όλα αυτά τα χρόνια και από ανέντιμους πολιτικούς αλλά και από πελατειακές σχέσεις που δημιουργήθηκαν από αφέλεια ή αμέλεια, στην καλύτερη περίπτωση, και από δόλο και κακουργηματικές στη χειρότερη. Αν δεν καθαρίσει αυτό το απόστημα, θα οδηγηθούμε πάλι σε αδιέξοδο. 

-Το σύνηθες, όμως, ερώτημα όλων είναι «τι έφταιξε»; Τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Κύπρο. Εσείς τι πιστεύετε; Το «κακό μας το κεφάλι» ή «οι ξένες δυνάμεις που τα χουν βάλει πάλι με τον ελληνισμό»;

-Αυτό είναι μια εύκολη καραμέλα όταν μας βολεύει, ή μια γενικότητα που καλλιεργούν κυρίως κάποιοι πολιτικοί και ο τύπος.  Βεβαίως στην ιστορία της Ελλάδας και της Κύπρου για πολλά σοβαρά πράγματα φταίνε και οι ξένοι. Οι ξένοι όμως δεν είναι πάντα οι ίδιοι.  Η Μεγάλη Βρετανία, ας πούμε, φέρθηκε πολύ άσχημα στην Κύπρο, εγκληματικά.  Η Αμερική, επίσης, μετά το πραξικόπημα στην Κύπρο, έπαιξε κακό ρόλο. Η Ρωσία δεν έκανε το ίδιο, είτε μας αρέσει είτε όχι. Γενικώς, οι ξένοι δεν είναι εκεί για να μας τιμωρήσουν ή να μας κανακέψουν. Τώρα στην κρίση, η Γερμάνια δεν μας φέρεται με τον ίδιο τρόπο που φέρεται η Γαλλία και η Ισπανία.  Άρα όλα είναι θέμα και δικής μας πολιτικής και θέσης. Όσον αφορά το «κακό μας το κεφάλι» που λέτε, το χειρότερο είναι ότι τα τραγικά αποτελέσματα τα βιώνουν και αθώοι πολίτες, ενώ κάποιοι από τους παίκτες παίζουν βρώμικα παιχνίδια για πολιτικά ή ακόμη και για οικονομικά οφέλη. 

-Για κάποιους, ωστόσο, ήταν «έκπληξη» που και η Κύπρος θα ακολουθήσει οδηγίες από την Τρόικα και ίσως χρειαστεί βοήθεια από το Δ.Ν.Τ, αφού η οικονομία της θεωρείτο μέχρι σήμερα «πολύ ισχυρή». Ξαφνιαστήκατε κι εσείς το ίδιο;

-Ξαφνιάστηκα πάρα πολύ και στεναχωρήθηκα και δυστυχώς φοβάμαι ότι πέρα από την εξαπλωμένη κρίση στην Ευρώπη και την υποχώρηση αυτού του ευρωπαϊκού ιδεώδους που όλοι πιστέψαμε, η Κύπρος πληρώνει επιπλέον το γεγονός ότι ακολουθεί μερικές φορές μερικά από τα κακά παραδείγματα της Ελλάδας. Πιστεύω δηλαδή ότι ίσως πληρώνει αυτήν την μεταστροφή της που από ένα κράτος των πολιτών και της υγιούς αγοράς -που πρέπει να είναι η προτεραιότητα ακολουθώντας την τρέχουσα ιδεολογία-, μετατοπίστηκε σε ένα κράτος των τραπεζών. 

-Έχοντας την πολύ ιδιαίτερη σχέση που αναπτύξατε όλα αυτά τα χρόνια με την Κύπρο και τους Κύπριους, βρίσκετε αλλαγές σε συμπεριφορές, χαρακτήρες, τρόπο αντιμετώπισης κάποιων πραγμάτων σε σχέση με το παρελθόν;

-Εγώ δε ζω στην Κύπρο και δεν μπορώ να είμαι ακριβής, όμως όταν όλα αλλάζουν γύρω μας, άλλα αλλάζουν προς το καλύτερο και άλλα προς το χειρότερο. Το καλύτερο και το χειρότερο είναι θέμα επιλογών και προσωπικής αντίληψης, ιδεολογίας, αλλά και αισθητικής.  

-Συνεχίζετε να θεωρείτε την Κύπρο «δεύτερή σας πατρίδα», όπως δηλώνατε παλιά, και τον εαυτό σας «πολίτη της Κύπρου»;

-Δεν το δήλωνα παλιά, το δηλώνω πάντα. Αγαπώ πολύ την Κύπρο, την ιστορία της και τους ανθρώπους της. Την νοιώθω πατρίδα μου. 

-Όλοι οι άνθρωποι σε μία τέτοια κατάσταση «κρίσης» (οικονομικής, αλλά και γενικότερης) κάνουν έναν απολογισμό στο που πραγματικά έχουν ευθύνη οι ίδιοι, πόσο αλαζόνες υπήρξαν, ποια ήταν τα λάθη τους, τι όφειλαν να «δουν» που δεν «έβλεπαν». Σε έναν τέτοιο, δικό σας προσωπικό απολογισμό λαθών, τι θα λέγατε;

-Η ζωή μας χαρακτηρίζεται από τα καλά και από τα λάθη. Εγώ έχω κάνει αρκετά και φαίνεται θα συνεχίσω να κάνω όσο είμαι παρών. Λάθη δεν κάνουν μόνοι οι ανενεργοί πολίτες, αυτοί που δεν εκφράζουν άποψη για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Μεγάλο λάθος είναι να θέλεις πάντα αυτό που πιστεύεις, ακόμα και αν οι συνθήκες δεν είναι θετικές. Είναι, όμως, λάθος για τον εαυτό σου και ενδεχομένως για το συμφέρον σου, αλλά είναι καλό για την κοινωνία. Στον απολογισμό βλέπω ότι πολλές φορές έκανα τέτοια λάθη, στήριζα αυτά που πίστευα και προχωρούσα ακόμα και χωρίς συμμάχους. Δεν έχω κάνει όμως ποτέ, σας διαβεβαιώνω, λάθη αρχών. Δεν έχω αλλάξει ποτέ για κανένα λόγο και σε καμία συγκυρία τα πιστεύω μου και την ιδεολογία μου. 

-Κάποιος, όμως, μπορεί να πει «είναι δυνατόν ο Γιώργος Νταλάρας, ο πιο εμπορικός έλληνας τραγουδιστής- που, δεν μπορεί, θα έχει βγάλει πολλά λεφτά- να μην έπεσε και ο ίδιος στην “παγίδα” του καταναλωτισμού;». Τι απαντάτε;

-Ο καταναλωτισμός είναι ένα παιχνίδι των αγορών. Έτσι κι αλλιώς  είναι μάστιγα των καιρών, εδώ και δεκαετίες. Και ο περισσότερος κόσμος δεν έδειξε αντίσταση σ’ αυτή την ξενόφερτη αντίληψη. Οι Έλληνες δεν ήμασταν έτσι ξέρετε, και υπάρχει ακόμα μια μερίδα ανθρώπων στην Ελλάδα, ακόμα και νέων, που δεν καταδέχονται, γιατί περί υγιούς εγωισμού πρόκειται, να μπουν σε αυτή την παγίδα του καταναλωτισμού.  Πάνε μέχρι εκεί που είναι το μπόι τους, που λέγανε οι παλιοί. Επίσης ο καταναλωτισμός έχει μεγάλη επιρροή από την μόδα. Εγώ την μόδα δεν την ακολούθησα ποτέ. 

-Λόγω των Αριστερών σας καταβολών αισθανθήκατε ποτέ ενοχές για τα λεφτά που κερδίσατε μέσα από τη δουλειά σας;

-Αισθάνομαι συνεχώς και δεν το έκρυψα ποτέ. Αμείφθηκα από τη δουλειά μου έντιμα και καθαρά. Δυστυχώς, ποτέ δεν τα κατάφερα να ταυτιστώ με τον σύγχρονο τίτλο του πετυχημένου, ώστε να μην αισθάνομαι ενοχές. Δεν ισοπεδώθηκα. 

-Νιώσατε ποτέ «παρεξηγημένος»;

-Συνεχώς, ίσως γιατί δεν πρόδωσα ποτέ αυτά που πιστεύω και δε ζήτησα ποτέ συμμάχους, όταν μέσα από τη δουλειά μου και μέσα από τη ζωή μου, υποστήριζα αυτά που πιστεύω. 

-Τώρα που έχουν περάσει 6 περίπου μήνες από τις συναυλίες που διοργανώσατε-χωρίς χρηματικό αντίτιμο-την Άνοιξη, με μεγάλη επιτυχία, αλλά και με τα γνωστά γεγονότα, πιστεύετε πως ήταν λάθος σας να «εκτεθείτε» δημόσια στον κόσμο- ιδιαίτερα εκείνη την πολύ δύσκολη περίοδο για την Ελλάδα;

-Δεν μετανιώνω καθόλου για την πρόθεσή μου. Την ουσία της προσφοράς μου τη γνωρίζει ο πολύς κόσμος και δεν μπορεί να την αλλοιώσει κανείς. Εγώ πιστεύω ότι τρεις ήταν οι λόγοι που έφταιξαν. Πρώτον, το χωρίς εισιτήριο τη δεδομένη στιγμή. Δεύτερον, ο κόσμος ζούσε μια τέτοια παραζάλη μέσα σ’ αυτήν την κρίση, που δεν συνειδητοποίησε ακριβώς τι συνέβη από αυτές τις ακραίες αντιδράσεις, γιατί εγώ ήμουν πάντα μόνος μου όταν έπαιρνα απόφαση. Έκανα αυτές τις συναυλίες αυτόνομα, μακριά από φατρίες. Όπως έκανα πάντα από παιδί. Σ’ αυτήν τη στιγμή της σύγχυσης του κόσμου, ελάχιστα ακροδεξιά κυρίως στοιχεία, βρήκαν διέξοδο και αντέδρασαν με βία και χυδαιότητα. Ο κόσμος πάγωσε εκείνες τις ημέρες. Έχει σημασία όμως να ξέρετε, ότι από τότε μέχρι σήμερα και καθημερινά, δέχομαι τη συμπαράσταση του κόσμου σε όλες τις εκδηλώσεις μας. Και ο τρίτος λόγος βέβαια, ήταν ότι κάποιοι κακοήθεις ταύτισαν την ενασχόληση της Άννας με την πολιτική και τις επερχόμενες εκλογές, με τις συναυλίες μου. Ε, όλα αυτά χωρίς καμία πολιτική κάλυψη, ήταν πάρα πολύ καλή ευκαιρία για αυτούς που προωθούν τη βία και αποδομούν κάθε αγνή συλλογική προσπάθεια.  Με δυο λόγια, αυτό που αποφάσισα να κάνω αυτή την περίοδο ήταν για τους κακοήθεις πολύ καλό για να είναι αληθινό.

-Εκείνες οι συναυλίες, λόγω του μαζικού τους χαρακτήρα, θύμισαν πολύ σ εμάς τους Κύπριους και τις συναυλίες που είχατε διοργανώσει στην Κύπρο, σε συνεργασία με το υπουργείο Άμυνας, με το «τραγουδώ για την άμυνα, τραγουδώ για την Κύπρο». Κάνοντας έναν απολογισμό εκείνης της περιόδου αλλά και σκεπτόμενος όλα όσα ακολούθησαν με τις μομφές, τις κατηγορίες και τους υπαινιγμούς στο πρόσωπό σας- ακόμη και για «χρηματισμό» σας- για τις συγκεκριμένες συναυλίες, υπήρξαν στιγμές που σκεφτήκατε «ήταν λάθος τελικά που μπήκα σε αυτή τη διαδικασία»;

-Δεν υπάρχει ούτε σύγκριση ούτε σχέση. Οι συναυλίες για την Κύπρο, όχι μόνο πέτυχαν το σκοπό τους, απέφεραν ηθική και οικονομική ενίσχυση στην Κύπρο και στο Ταμείο του Εθνοφρουρού, όπως θυμάστε.  Όχι μόνο γέννησαν τα τραγούδια για την Κύπρο σε ποίηση Κυπρίων ποιητών που τραγουδιούνται στα σχολεία σας, όχι μόνο μάζεψαν εκατοντάδες χιλιάδες υπογραφών που στάλθηκαν στον Λευκό Οίκο για τους εγκλωβισμένους, όχι μόνο έκαναν γνωστό το Κυπριακό πρόβλημα στην Ελλάδα και παγκόσμια σε πείσμα πολλών πολιτικών που ήθελε να ξεχαστεί, αλλά με γέμισαν ικανοποίηση και με ακόμη μεγαλύτερη αγάπη για την Κύπρο. Μου την ανταπέδωσε όλος ο κόσμος. Σημασία έχει να αναζητήσετε αυτούς τους ελάχιστους που ενοχλήθηκαν από αυτήν την προσπάθεια και προσπάθησαν να την αμαυρώσουν, και να τους περιγράψετε ιδεολογικά και κοινωνικά. Αυτούς που κατά σύμπτωση είναι απόντες από τους αγώνες για την Κύπρο μέχρι σήμερα. Τότε θα πάρετε την απάντηση ποιοι καθοδηγούν αυτή τη συμπεριφορά και πόσο δε θέλουν ενεργούς πολίτες, πολιτικά και κοινωνικά αλληλέγγυους στο Κυπριακό. Ο κόσμος γνωρίζει πολύ καλά ότι το θέμα είναι πολιτικό και ευτυχώς στη δική μου περίπτωση, ούτε πέτυχαν, ούτε θα πετύχουν να αμαυρώσουν την προσπάθεια μου και να την «ποδηγετήσουν» όσο και να προσπαθήσουν.

-Αλήθεια, σας είναι συμπαθής ο σημερινός πρόεδρος της Κύπρου, Δημήτρης Χριστόφιας; Είναι τόσο Αριστερός όσο θα θέλατε; Ή σας έχει απογοητεύσει, όπως κάποιους «συντρόφους» του στο νησί;

-Με τον Πρόεδρο με συνδέει μια παλιά και ειλικρινής φίλια. Επειδή ανήκω σε μια γενιά που έχει μάθει να σέβεται τους θεσμούς, δεν επιθυμώ καθόλου σε μια συνέντευξη που γίνεται με αφορμή τις συναυλίες μου, να κρίνω εγώ τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ενός κράτους και μάλιστα σε μια τόσο δύσκολη πολιτικά στιγμή για την Κύπρο.

-Όταν επισκέπτεστε σήμερα την Πράσινη Γραμμή, συνεχίζετε να συγκινείστε;

-Πάντα συγκινούμαι. Από τη στιγμή που το αεροπλάνο προσγειώνεται στην Λάρνακα. 

-Αν ήσασταν Κύπριος πολίτης θα επισκεπτόσασταν τα κατεχόμενα με την επίδειξη της κυπριακής σας ταυτότητας στις Αρχές του ψευδοκράτους, ακόμη κι αν η αιτία της επίσκεψής σας στα κατεχόμενα ήταν η επαναπροσέγγιση;

-Δεν έχω επισκεφθεί τα Κατεχόμενα. Όμως αφού με ρωτάτε, πρέπει να σας πω ειλικρινά ότι μου είναι πολύ δύσκολο να κρίνω την απόφαση ενός ανθρώπου να επισκεφτεί το σπίτι του, ή το σπίτι των γονιών του, ή τους τάφους των παππούδων του. Έχω νοιώσει τα ίδια συναισθήματα όταν πήγα στην Σμύρνη, στην πατρίδα της γιαγιάς μου. Είναι πραγματικά ένα θέμα πολύ προσωπικό, πολύ λεπτό και μαζί πολύ στενάχωρο. 

-Για να επιστρέψω στα της Ελλάδας, υπάρχει κάποιος πολιτικός σήμερα στη χώρα που να εμπιστεύεστε;

-Υπάρχουν κάποια πρόσωπα. Τι να το κάνουμε όμως; Είναι δώρο άδωρο. Συνήθως αυτά τα πρόσωπα που μπαίνουν στην πολιτική χωρίς δεύτερη σκέψη για να προσφέρουν, δυστυχώς δεν παίζουν ρόλο στα πράγματα.  Είπαμε, το πρόβλημα είναι βαθύ. Υπάρχουν πολιτικοί που έπαιξαν επί δεκαετίες πρωταγωνιστικό ρόλο και είναι υπόδικοι. Ειλικρινά δεν εμπιστεύομαι και ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου που συναλλάσσεται με τέτοιους πολιτικούς που ασκούν εξουσία χωρίς ηθική. Γενικά, υπάρχει τα τελευταία χρόνια μια διάχυτη μικροπρέπεια στο πολιτικό σκηνικό και σε αυτό έχει συμβάλει δυστυχώς και ένα μέρος του τύπου. Η μόνη ελπίδα είναι να ξαναγίνουν τα πράγματα από την αρχή, αν τα καταφέρουμε. Γι’ αυτό πιστεύω ακόμα στη συλλογικότητα. Γι’ αυτό οι νέοι, δεν πρέπει επειδή απογοητεύονται, να απαξιώνουν την πολιτική. Να απαξιώσουν την κακή πλευρά και να δουλέψουν αυτοί για το δικό τους αύριο.

-Ποια είναι η γνώμη σας για τα ποσοστά της «Χρυσής Αυγής» τα οποία, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, έχουν ανοδική τάση;

-Η εμφάνιση τέτοιων φαινομένων δεν είναι τυχαία στις μέρες μας. Χρόνια τώρα η αδυναμία της πολιτικής, του κράτους και δυστυχώς ενός μέρους της κοινωνίας να προστατεύσει τη χώρα από αυτονόητους κινδύνους, από αδικίες, από την παραοικονομία, ακόμα και από εγκληματικές πράξεις, οδηγούν στην αναξιοκρατία και σέρνουν τον τόπο στην παρακμή. Ένα μέρος του κόσμου, απογοητευμένο και συγχυσμένο «εκδικείται» αυτή την «αναποτελεσματική δημοκρατία» χωρίς να αντιλαμβάνεται την πολιτική απάτη που αναπτύσσεται. Δεν είναι αυτοί οι κατάλληλοι άνθρωποι, ούτε η ιδεολογία τους, που θα οδηγήσουν τον τόπο στη δημοκρατία. Άλλοι είναι οι στόχοι τους. Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα ήμουν εναντίον της ελεύθερης διακίνησης λόγου και ιδεών. Εδώ, όμως, έχουμε ακραία στοιχεία που με αφορμή την πολιτική κρίση, την αγωνία, την απόγνωση και τον πανικό του κόσμου, χρησιμοποιούν ως εφαλτήριο τον κοινοβουλευτισμό για να ασκήσουν βία. Αυτό πρέπει να το αποτρέψουμε με κάθε τρόπο. Οι νόμοι και το σύνταγμα μας το επιβάλουν. Μην ξεχνάμε ότι η Γερμανία ακόμα πληρώνει την ιστορία της Βαϊμάρης, όπου ένας λαός ρημαγμένος και απεγνωσμένος, έδωσε πολιτικό βήμα και εξέθρεψε το τέρας του Ναζισμού.

-Υπάρχει κάτι που να σας ξεκουράζει, κύριε Νταλάρα; Κάτι που να σας κάνει να «ξεφεύγετε» από την άσχημη κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα- πέρα από τη μουσική;

-Στην μουσική δεν ξεφεύγουμε από την άσχημη κατάσταση, είναι όμως ένα βάλσαμο. Όπως είναι η φύση, η θάλασσα πιο πολύ και οι φίλοι.

-Συγνώμη για την προσωπική ερώτηση, αλλά δεν μπορώ να μην σας ρωτήσω πως ήταν η στιγμή που αγκαλιάσατε για πρώτη φορά το εγγονάκι σας-το πρώτο μάλιστα εγγονάκι σας-, που γεννήθηκε πριν από μερικούς μήνες…

-Βαθιά συγκίνηση, μεγάλη χαρά και αγωνία, ίδια όμως με όλου του κόσμου. Τίποτα περισσότερο αλλά και τίποτα λιγότερο.

-Έχει αλλάξει κάτι μέσα σας ή στον τρόπο που αντιλαμβάνεστε τα πράγματα και τον κόσμο η γέννηση αυτού του παιδιού;

-Σας είπα, όπως όλοι οι παππούδες. Νομίζω ότι γινόμαστε πιο σοφοί, πιο συγκαταβατικοί, πιο αισιόδοξοι.

-Συνεχίζετε να κάνετε όνειρα, κύριε Νταλάρα;

-Κάνω όνειρα όπως όλοι οι καθημερινοί άνθρωποι. Για το μέλλον των παιδιών και των εγγονιών μας. Ονειρεύομαι τη χώρα μας αυτάρκη, απαλλαγμένη από τους εφιάλτες της. Μια χώρα σύγχρονη, αξιοκρατική, που θα δίνει βήμα στην επιστήμη και στην τεχνογνωσία,  οικολογική, αποκεντρωμένη, με ίσες ευκαιρίες για τους νέους. Ειδικά για αυτούς που έχουν αγάπη για τη γνώση και την έρευνα, σε έναν κόσμο όπου το δίκαιο δε θα επικαλύπτεται από το δίκαιο του δυνατού. 

Δημοσίευση στο "Down Town Κύπρου", τον Σεπτέμβριο του 2012. 

ΜΑΡΙΝΑ ΒΕΡΝΙΚΟΥ: "ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ"

Με ένα φωτογραφικό της κλικ αποτυπώνει εικόνες, πρόσωπα, τοπία, αναμνήσεις, συναισθήματα- χαράς ή λύπης-, υπέροχες και μοναδικές εμπειρίες μίας άλλης διάστασης των πραγμάτων- όλα αυτά που συνήθως δεν «βλέπουμε» με «γυμνό» μάτι. Η Μαρίνα μιλάει για όλα εκείνα που κατανόησε βαθιά μέσα από τα δεκάδες της ταξίδια στον κόσμο.

-Έχοντας ταξιδέψει σχεδόν σε όλο τον κόσμο, τι ήταν αυτό που σας έκανε να προχωρήσετε, πριν από λίγους μήνες, στην έκδοση ενός φωτογραφικού λευκώματος αποκλειστικά αφιερωμένου στην Ακρόπολη, με τίτλο «My Acropolis», και όχι- για παράδειγμα- στην έκδοση ενός λευκώματος που να περιλαμβάνει φωτογραφίες από όλα σας τα ταξίδια;

-Το «My Acropolis» είναι ένα φωτογραφικό λεύκωμα το οποίο δουλεύω εδώ και δέκα χρόνια, όταν το 2002 μετακόμισα σ’ ένα σπίτι με θέα την Ακρόπολη. Έχω εκδώσει στο παρελθόν βιβλία με θέματα από ταξίδια στο εξωτερικό, αλλά επειδή η Ελλάδα είναι ο τόπος που μεγάλωσα, ο τόπος που ζω, αγαπώ και εκτιμώ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, ήταν προτεραιότητα για μένα να κάνω κάτι που να έχει θέμα την πατρίδα μας σε αυτή τη δύσκολη χρονική συγκύρια. Σε κάθε περίπτωση, το αιώνιο αναλλοίωτο φως και η ενέργεια που αντανακλά η Ακρόπολη, είχε μαγική επίδραση πάνω μου από την πρώτη στιγμή.

-Θυμάστε ποιο ήταν το πρώτο σας ταξίδι, αλλά και η πρώτη εικόνα που εισπράξατε ως «ταξιδιώτης»;

-Ταξίδευα πολύ με τον πατέρα μου από πολύ μικρή ηλικία. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω τα ταξίδια γιατί το καθένα έχει τις δικές του αναμνήσεις και εμπειρίες. Πάντως, μου έκαναν μεγάλη εντύπωση οι εικόνες από την Ινδία. Ήμουν τότε 14 ετών.

-Πότε συνειδητοποιήσατε ότι τα ταξίδια θα αποτελούσαν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής σας;

-Η συνειδητοποίηση έρχεται σταδιακά και τα ταξίδια αποτελούν πράγματι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Το ίδιο ισχύει και για τον πατέρα μου και είμαι πολύ τυχερή που είναι αναπόσπαστο κομμάτι και της ζωής του συζύγου μου.

-Ήταν και κάτι σαν ένα είδος «φυγής»;

-Δεν θα το έλεγα φυγή. Είναι ένας τρόπος να γνωρίσει κανείς καλύτερα τον κόσμο.

-Ακόμη και σήμερα, έχοντας τη δική σας οικογένεια πια, συνεχίζετε να φεύγετε για μακρινά ταξίδια, όπως κάνατε στο παρελθόν;

-Ναι, δεν έχει αλλάξει κάτι όσο αφορά τα ταξίδια μου. Για καλή μου τύχη έχω τη μητέρα μου, τη γιαγιά μου και τα καλύτερα πεθερικά του κόσμου, στην Κύπρο, για να φροντίζουν τα παιδιά μας όσο λείπουμε.

-Θυμάστε κάτι ξεχωριστό που είχε κάποιο τελευταίο σας ταξίδι; Μία εικόνα;

-Ένας από τους αγαπημένους προορισμούς του συζύγου μου είναι η Αφρική. Θυμάμαι σ’ ένα πρόσφατο ταξίδι μας στην Ουγκάντα που περπατούσαμε οκτώ ώρες μέσα στη ζούγκλα για να δούμε μία οικογένεια από γορίλες, από τους 760 εναπομείναντες στον κόσμο.

-Κάποιοι χαρακτηρίζουν ως «όνειρο ζωής» ένα ταξίδι στην Άπω Ανατολή ή σε συγκεκριμένες περιοχές της Άπω Ανατολής. Εσείς τι θα λέγατε;

-Έχω ταξιδέψει σε όλες νομίζω τις χώρες της Άπω Ανατολής.  Η κάθε μία έχει τη δική της μοναδικότητα. Εξακολουθώ να βρίσκω πιο ενδιαφέρον ένα ταξίδι στην Ινδία. Βέβαια, αν κανείς μέσα από τα ταξίδια του γνωρίσει την Ελλάδα, όπου και να πάει μετά, θα συνειδητοποιήσει πως ζούμε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου.

-Η Νέα Υόρκη παραμένει για κάποιους η ωραιότερη πόλη του κόσμου. Συμφωνείτε μ αυτό ή τη θεωρείτε υπερεκτιμημένη;

-Δεν είναι υπερεκτιμημένη. Λατρεύω τη Νέα Υόρκη. Έχει ένταση, δύναμη, είναι ιδιαίτερα ανταγωνιστική για να ζήσεις και να δημιουργήσεις και αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι στην αιχμή των γεγονότων.

-Είναι τόσο επικίνδυνη η Λατινική Αμερική όσο λένε;

-Όταν ταξιδεύεις, σε όποιο μέρος και αν βρίσκεσαι, πρέπει να είσαι προσεκτικός. Πως ντύνεσαι, τι φοράς πάνω σου, που κινείσαι.  Έχω πάει σε πολλά μέρη της Λατινικής Αμερικής:  Από το πιο βόριο μέρος στην Κολομβία μέχρι και το πιο νότιο, τη Γη του Πυρός στην Αργεντινή. Μπορεί συγκεκριμένες πόλεις και χωριά να έχουν κάποιο βαθμό επικινδυνότητας, αλλά όχι, δεν θα έλεγα ότι είναι επικίνδυνα.

-Αλήθεια, δεν κινδυνεύσατε ποτέ σε κάποιο σας ταξίδι;

-Η μόνο φορά στη ζωή μου που αισθάνθηκα κίνδυνο ήταν σ’ ένα ταξίδι που πραγματοποίησα με τρεις φίλες μου στη Τζαμάικα, όπου σε μία βόλτα μας, ήρθε ένας ράσταμαν να μας ζητήσει δέκα ευρώ. Μία από τις φίλες μου του μίλησε άσχημα και αυτός άρχισε να μας κυνηγάει και να μας λέει ότι θα μας σκοτώσει. Το δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι όταν βρίσκεσαι σε ξένη χώρα πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός στη συμπεριφορά σου και, σε ορισμένες περιπτώσεις, όταν κάποιος σου ζητάει λεφτά, είναι καλύτερα να έχεις φροντίσει ώστε να μπορέσεις να του δώσεις.

-Εκτός από την- πολύτιμη- φωτογραφική σας μηχανή, τι άλλο συνήθως σας είναι απαραίτητο να βάλετε στη βαλίτσα σας προτού ταξιδέψετε;

-Το διαβατήριο, το κινητό μου, τις πιστωτικές μου κάρτες, γυαλιά και καπέλο.

-Συνήθως ξεκινάτε με συγκεκριμένο πρόγραμμα προτού πραγματοποιήσετε κάθε σας ταξίδι ή αφήνεστε στην τύχη και στην πρόκληση της στιγμής;

-Διοργανώνουμε τα ταξίδια μας αλλά πολύ εύκολα, αν χρειαστεί, αλλάζουμε το πρόγραμμά μας.

-Σημασία τελικά έχει ο δρόμος προς το ταξίδι-η περιπέτεια ίσως- ή ο καθαυτός προορισμός; Σας έτυχε, δηλαδή, ποτέ να αλλάξετε το πρόγραμμα σας επειδή κάτι σας συνέβη στην πορεία που να σας έκανε να αλλάξετε ακόμη και τον τελικό προορισμό σας;

-Το ταξίδι είναι πράγματι μία περιπέτεια και ο προορισμός έχει τη σημασία του. Αλλά όπως λέει και ο ποιητής, «να μη βιάζουμε το ταξίδι». Πολλές φορές αλλάζουμε πορεία στη διάρκεια του ταξιδιού. Ο σύζυγός μου και εγώ είμαστε εύκολοι ταξιδιώτες: Μπορεί να έχουμε κανονίσει να πάμε κάπου, να μας πει κάποιος για έναν καλύτερο προορισμό και να αλλάξουμε το πρόγραμμά μας χωρίς καμία δυσκολία.

-Υπήρξε ποτέ ταξίδι σας που να το αποφασίσατε την τελευταία στιγμή- ακόμη και τις τελευταίες ώρες προτού μπείτε στο αεροπλάνο;

-Ναι.  Κάποτε είχαμε κανονίσει να πάμε Δανία, φτάσαμε στο αεροδρόμιο καθυστερημένα και χάσαμε το αεροπλάνο, κοιτάξαμε τον πίνακα πτήσεων και τελικά βρεθήκαμε στην Ιταλία.

-Υποθέτω πως θα είναι δύσκολο να αποφασίσετε, αλλά συνέβη κάποιο από τα ταξίδια που έχετε κάνει να έχει χαραχθεί στη μνήμη σας ως ιδιαίτερα πολύτιμο; Και για ποιο λόγο;

-Πριν επισκεφτώ την Ανταρκτική, δεν φανταζόμουνα ότι υπήρχε μέρος στον κόσμο που δεν έχει υπάρξει ποτέ πόλεμος, το περιβάλλον προστατεύεται, τα πουλιά και τα θηλαστικά δεν φοβούνται τους ανθρώπους. Η Ανταρκτική είναι ένα μοναδικό μέρος στον πλανήτη μας και προσφέρει ατέλειωτες εντυπωσιακές εικόνες. 

-Υπάρχει κάποιο ταξίδι που να έχετε «απωθημένο»;

-Το ταξίδι που έχω «απωθημένο» και ελπίζω να το πραγματοποιήσουμε φέτος τα Χριστούγεννα είναι Παπούα-Νέα Γουινέα για να γνωρίσω τις φυλές τους.

-Η Σίφνος, με αφορμή και το προηγούμενο λεύκωμά σας «235»,  παραμένει μέχρι σήμερα το πιο πολύτιμό σας ταξίδι που δύσκολα θα μπορούσε να συγκριθεί με κάποιο άλλο;

-Ναι.  Η μαγεία της Σίφνου είναι κάτι που δεν έχω βρει πουθενά αλλού στον κόσμο.

-Τι θα προτείνατε σε κάποιον ξένο που έρχεται στην Ελλάδα- για μία εβδομάδα, μέσα στον Αύγουστο- να επισκεφθεί;

-Αν θέλει να ξεκουραστεί και να αισθανθεί τη μαγεία των κυκλαδίτικων νησιών, τη Σίφνο. Αν θέλει να ζήσει κοσμικά και να διασκεδάσει, τη Μύκονο.

-Γνωρίζω ότι έχετε επισκεφθεί αρκετές φορές και την Κύπρο. Τι το ιδιαίτερο πιστεύετε ότι έχει το νησί μας που ίσως εμείς, ως μόνιμοι κάτοικοί του, να μην το συνειδητοποιούμε;

-Από μικρή άκουγα τον πατέρα μου να μου μιλάει για την Κύπρο και το πόσο ωραίο νησί είναι.  Είμαι τυχερή που η οικογένεια του άντρα μου κατάγεται και ζει στην Κύπρο.  Η Κύπρος, αν δεν υπήρχαν τα πολιτικά προβλήματα, είναι ένας παράδεισος.  Έχει ανθρώπινες διαστάσεις σε όλα τα επίπεδα- από το μέγεθος της χώρας μέχρι τις πόλεις, τα χωριά, τις αποστάσεις. Ίσως γι’ αυτό δεν την άφησαν ήσυχη.  Η διχοτόμηση είναι ένα αγκάθι στην καρδιά όλων μας.

-Κλείνοντας, ποιο είναι το πιο πολύτιμο που σας έχουν προσφέρει μέχρι σήμερα τα ταξίδια σας; Συγκεκριμένοι άνθρωποι; Εικόνες; Κάποια μαθήματα ζωής;

-Όλα τα παραπάνω. Με τις παραστάσεις «ανοίγει» το μυαλό.  Αποκτάς μεγαλύτερη κατανόηση για τους ανθρώπους. Ερμηνεύεις τα γεγονότα με την απαραίτητη αποστασιοποίηση που σε βοηθάει να έχεις μια πιο ψύχραιμη αντίληψη και σίγουρα άπειρα μαθήματα ζωής.

-Συνέβη, δηλαδή, να αναθεωρήσετε ακόμη και κομμάτια της δικής σας ζωής έπειτα από κάποιο σας ταξίδι; Με ποιο τρόπο;

-Η αναθεώρηση έρχεται σιγά-σιγά μέσα από τα ταξίδια και τη συνειδητοποιείς με το πέρασμα των χρόνων.

Δημοσίευση στο περιοδικό "Omikron" Κύπρου, τον Αύγουστο του 2012. Όλες οι (εξαιρετικές) φωτογραφίες, ανήκουν στην κ. Βερνίκου και έχουν κατά καιρούς δημοσιευθεί σε όλα τα λευκώματα που εξέδωσε η κ. Βερνίκου και τα οποία κυκλοφορούν σε όλα τα βιβλιοπωλεία Ελλάδας και Κύπρου. 

ΑΘΗΝΑ ΟΙΚΟΝΟΜΑΚΟΥ: "ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΑ ΑΝΤΡΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΜΕΤΑΝΙΩΣΑ"

Η Ρωσίδα υπηρέτρια που υποδύεται στην θεατρική κωμωδία του Νίκου Μουτσινά «Τα βαφτίσια» (η οποία φέτος θεωρείται «η παράσταση του Καλοκαιριού» στην Ελλάδα, τόσο σε θέμα εισπράξεων και προσέλευσης κόσμου όσο και από κείμενα διθυραμβικών κριτικών των Μουτσινά-Διαγούπη που μέχρι τώρα γράφτηκαν γι αυτήν), είναι «ένα αριστούργημα», όπως παραδέχονται όλοι όσοι την απολαμβάνουν στη σκηνή. Μία άλλη Αθηνά, εντελώς διαφορετική από ό,τι τη συνηθίσαμε μέχρι τώρα- είτε σε θεατρικούς, είτε σε τηλεοπτικούς της ρόλους. «Νιώθω πολύ τυχερή που συμμετέχω σε ένα έργο με ένα τόσο δυνατό κείμενο και με τόσο υπέροχους συναδέλφους δίπλα μου. Ο Νίκος ήξερε εξαρχής τι ακριβώς ζητούσε από τον συγκεκριμένο ρόλο και αυτό είναι κάτι που πάντα διευκολύνει έναν ηθοποιό», μου λέει λίγο πριν ξεκινήσει άλλη μία παράσταση-στη Ραφήνα αυτή τη φορά. «Και οι φήμες που σε θέλουν “στα μαχαίρια” με την συμπρωταγωνίστριά σου, Μαρία Σολωμού;», τη ρωτώ. «Αυτά είναι βλακείες!», μου απαντά. «Όταν κυκλοφόρησε αυτό το πράγμα στο twitter το διαβάζαμε μαζί με τη Μαρία και γελούσαμε. Δεν ισχύει τίποτα από όλα αυτά που γράφονται για τις “κακές σχέσεις” μας. Δεν καταλαβαίνω πως δημιουργούνται αυτά τα ανύπαρκτα θέματα. Έγραφαν μάλιστα ότι “ο Νίκος προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες μεταξύ μας” κ.λπ…Τι να πω; Είναι αστείο».

-Πιστεύεις ότι πάντα θα σε ακολουθεί ο ρόλος της «Ξένιας»;

-Νομίζω πως ναι. Η «Ξένια» δεν θα φύγει ποτέ. Ακόμη και τώρα, που τελείωσε πια το συγκεκριμένο σήριαλ, κάποιοι άνθρωποι με φωνάζουν στο δρόμο «Ξένια» κι εγώ γυρίζω. Είναι σαν δεύτερο όνομα πια για μένα. Ούτως ή άλλως, ήταν μία αξέχαστη εμπειρία όλο αυτό που έζησα διότι, όπως όλοι ξέρουμε, είναι πολύ σπάνιο στην εποχή μας να κάνεις τόσο μεγάλη επιτυχία- σε μικρό χρονικό διάστημα και σε τέτοια ηλικία. Ήταν πολύ σημαντικό για μένα αυτό που συνέβη.

-Δεν μπορεί, όμως, να σου γυρίσει και μπούμερανγκ όλο αυτό; Να είσαι πάντα η «Ξένια» από τη «Ζωή της άλλης»;

-Φυσικά. Πάντα υπάρχει αυτός ο «κίνδυνος». Στο θέατρο, όμως, σου δίνεται η δυνατότητα να παίξεις ρόλους τελείως διαφορετικούς από αυτούς που έχεις ήδη παίξει στην τηλεόραση- και οι ικανότητες εκεί φαίνονται πιο πολύ. Και, ως ένα βαθμό, αυτό το έχω πετύχει στο θέατρο και χαίρομαι πάρα πολύ γι αυτό. Αλλά, ναι, μία πολύ μεγάλη επιτυχία και ένας συγκεκριμένος ρόλος μπορεί να σου κάνει πολύ μεγάλο «κακό», ακόμη και ως προσωπικότητα, γιατί η επιτυχία, χωρίς να το θέλεις, μπορεί να σε φθείρει πάρα πολύ. Να σε αλλάξει ως άνθρωπο.

-Εσύ δεν κινδύνευσες;

-Η αλλαγή σε μένα ήταν ότι αυτό που έζησα με δυνάμωσε και με ωρίμασε. Όλα είναι θέμα αρχών, ηθικής και των βάσεων που έχεις από την οικογένειά σου. Και επειδή εγώ θεωρώ ότι έχω πολύ γερές βάσεις από την οικογένειά μου, δεν ψωνίστηκα, δεν την είδα «κάπως», δεν απέκτησα διάφορα κόμπλεξ. Τουλάχιστον αυτό βλέπω από την καθημερινή μου ζωή, από τους φίλους μου, από την οικογένειά μου. Και χαίρομαι πολύ που δεν με «χάλασε» αυτό που έζησα. Διότι υπήρξε και περίοδος που «καταπιεζόμουν» πάρα πολύ με τα media, τις κάμερες, τις απροειδοποίητες φωτογραφίσεις, με το γεγονός ότι κάποιοι ασχολούνταν συνεχώς με την προσωπική μου ζωή. Το θέμα, όμως, είναι να τα διαχειριστείς σωστά όλα αυτά και, πολύ γρήγορα, να καταλάβεις ότι πρέπει να τους δώσεις την αξία που τους ταιριάζει. Άλλη είναι ουσιαστικά η δουλειά μας.

-Σε έκανε και αγοραφοβική όλο αυτό;

-Λίγο, ναι. Από την άποψη ότι προσέχω λίγο παραπάνω: Το πώς κινούμαι, το πώς θα συμπεριφερθώ όταν είμαι σε δημόσιο χώρο. Αλλά, μην φανταστείς ότι έχω αλλάξει και πολύ. Την τρέλα μου την βγάζω και δεν έχω θέματα. Αυτή είμαι και σ όποιον αρέσω! Άλλωστε, 26 χρόνων είμαι! Αν τώρα δεν περνάω καλά και σκέφτομαι μόνο τι έχουν στο μυαλό τους οι άλλοι για μένα και τι λέει ο κόσμος, είναι πολύ ψυχοφθόρο όλο αυτό και δεν το κάνω.

-Θα μπορούσες να ήσουν το ίδιο καλά στα επαγγελματικά σου αν ήσουν μόνη σου, αν δεν βρισκόσουν κατά καιρούς σε κάποια σχέση;

-Έχω περάσει και διαστήματα που ήμουν μόνη μου και αισθανόμουν μια χαρά! Εξαρτάται τι φάση περνάς και αν είναι επιλογή σου το να είσαι μόνη. Πιο καλά ψυχολογικά πάντως είμαι όταν νιώθω ερωτευμένη και όταν αισθάνομαι καλά ή ζω όμορφες στιγμές με το σύντροφό μου.

-Τώρα είσαι ερωτευμένη, όπως γράφεται;

-Εγώ δεν απαντάω ποτέ σ αυτά. Είμαι μια χαρά. Και ο καθένας ας το πάρει όπως νομίζει.

-Δεν ισχύουν τα δημοσιεύματα που σε θέλουν σε σχέση με τον Ησαία Ματιάμπα;

-Δεν έχω απαντήσει ποτέ σ αυτά και ούτε πρόκειται να το κάνω στο μέλλον. Αν αρχίσω να μιλάω γι αυτά τα θέματα θα χάσω πολύ χρόνο από τη δουλειά μου, αλλά και από τον προσωπικό μου χρόνο.

-Πως είσαι όταν ερωτεύεσαι;

-Είμαι πολύ χαρούμενη, δουλεύω με πολύ καλή και ευχάριστη διάθεση, είμαι πιο «ζωντανή» γενικότερα. Μου φαίνεται!

-Πιστεύεις ότι το κακό sex θα μπορούσε να κρατήσει ζωντανή μία σχέση όταν υπάρχει αγάπη;

-Δύσκολα. Αν και δεν μπορώ να σου απαντήσω σ αυτό από προσωπική πείρα. Πολύ δύσκολα, όμως, πιστεύω μπορεί να κρατηθεί η σχέση όταν υπάρχει αυτό το «πρόβλημα». Αλλά μπορεί, αν βρεθώ σε αυτή την κατάσταση, να κρατήσω τη σχέση μου αν αγαπώ πάρα πολύ τον άλλον.

-Ζεις επώδυνα την περίοδο των χωρισμών σου;

-Εξαρτάται. Έχω περάσει και πολύ δύσκολα-με κλάματα και στενοχώριες-, αλλά και πολύ πιο ανώδυνα. Γενικά, όμως, δεν είναι μία ευχάριστη περίοδος για μένα, εκτός και αν είναι δική μου η απόφαση και είμαι απόλυτα σίγουρη γι αυτό που θέλω.

-Σου είναι δύσκολο να ανακοινώνεις η ίδια το «χωρίζουμε»;

-Πολύ! Πάρα πολύ! Σε βαθμό που, πολλές φορές, επιδιώκω να το πει ο άλλος πρώτος.

-Θυμάσαι πως λειτούργησες στην πιο δύσκολη περίοδο ενός χωρισμού που έζησες;

-Ήταν μία περίοδος που έχασα γύρω στα 8 με 10 κιλά. Διότι, το πρόβλημα μου είναι ότι όταν στενοχωριέμαι δεν τρώω. Ακόμη και μία ταινία να δω με την οποία θα κλάψω ή θα στενοχωρηθώ, μου κόβεται αμέσως η όρεξη. Θυμάμαι μάλιστα ότι, σε εκείνο το χωρισμό μου, είχε κλείσει τόσο πολύ το στομάχι μου που είχα πρόβλημα, δυσκολευόμουν, έτρωγα με το ζόρι.

-Σε ποια ηλικία σου συνέβη αυτό;

-Γύρω στα 20.

-Είχες ποτέ «θέματα» με την εμφάνισή σου;

-Το αντίθετο. Είμαι 1.68 και 52 κιλά. Το πρόβλημα μου πάντα ήταν ότι πρέπει να θυμάμαι να τρώω διότι με το παραμικρό χάνω κιλά. Η μαμά μου, ακόμη και τώρα, μου λέει «να τρως!». Η μόνιμή της έγνοια είναι «μην μου πεις ότι αδυνάτισες πάλι!».

-Μήπως αντιμετώπισες θέματα ανορεξίας;

-Όχι, ποτέ! Το μόνο που φοβάμαι είναι μήπως, με τα χρόνια, αλλάξει ο μεταβολισμός μου.

-Υπάρχει κάτι που να σε ενοχλεί στην εμφάνισή σου;

-Θα ήμουν αχάριστη αν με ενοχλούσε κάτι. Θεωρώ ότι έχω ένα φυσιολογικό κορμί, μία φυσιολογική φάτσα-δεν θεωρώ, όμως, ότι είμαι «άσχημη» ή «όμορφη». Δεν έχω κάποιο παράπονο. Κατά καιρούς βέβαια μου βρίσκω ελαττώματα, όπως όλοι μας. Αυτή την εποχή, η νέα μου συνήθεια είναι η γυμναστική-είναι κάτι που έλεγα να αρχίσω εδώ και πολλά χρόνια, ίσως για να φτιάξω ένα σώμα λίγο καλύτερο από αυτό που ήδη έχω. Το κάνω και για το καλό της υγείας μου.

-Σου έχει συμβεί στο φλερτ κάποιου άντρα να αισθανθείς αμήχανα;

-Όταν είναι αγενής ο άλλος ή ο τρόπος του δεν μου ταιριάζει, έχει τύχει και να αισθανθώ άβολα και να αντιδράσω άσχημα και να του πω «δεν μου αρέσει ο τρόπος σου!».

-Ζηλεύεις όταν είσαι σε σχέση;

-Αρκετά, αλλά πάντα όταν μου δίνουν δικαίωμα, δεν είμαι καμιά τρελή. Πρέπει ο άλλος να με προκαλέσει για να ζηλέψω. Αλλιώς, δεν θα δω μία ωραία κοπέλα και να φοβηθώ.

-Εσένα σε ζηλεύουν;

-Συνήθως ναι, αν και οι περισσότεροι άντρες δεν το παραδέχονται, δεν το δείχνουν, γιατί είναι εγωιστές (γελάει).

-Έχεις χαστουκίσει ποτέ κάποιον άντρα;

-Ναι, το έχω κάνει. Με είχε εκνευρίσει πάρα πολύ! Είχα νιώσει ότι δεν με σεβόταν και αυτό είναι ένα πολύ ευαίσθητο σημείο για μένα.

-Δεν το μετάνιωσες;

-Όχι. Απλά, δεν το ξανάκανα.

-Εσένα δεν σε χαστούκισαν ποτέ;

-Όχι βέβαια! 

Δημοσίευση στο περιοδικό "Down Town Κύπρου", τον Σεπτέμβριο του 2012.