Μετά από 20 χρόνια καριέρας στο χώρο της μόδας, η 34χρονη
σήμερα Βίκυ είναι ίσως από τις ελάχιστες Ελληνίδες που δικαιούνται να μιλούν
για «διεθνή καριέρα» και «καταξίωση στις πρωτεύουσες της μόδας διεθνώς».
Σήμερα, μέσα από το δικό της workshop,
μιλάει για όλα όσα-ευχάριστα ή δυσάρεστα- έζησε και συνεχίζει να
βιώνει στην επαγγελματική αλλά και στην προσωπική της πορεία.
Μία μεγάλη σκάλα με κόκκινο χαλί που οδηγεί σε ένα «ανοιχτό»
λευκό χώρο με minimal διακόσμηση και διάσπαρτα σκαμπό και καρεκλάκια γύρω γύρω, με
μεγάλα παράθυρα που κοιτούν στην καρδιά της Αθήνας- στου Ψυρρή-και «ξεκούραστα»
χρώματα, είναι η πρώτη εικόνα που αντικρίζει κανείς μπαίνοντας στο «Εργαστήρι
μόδας» της Βίκυς, το «Fashion Workshop»
της. Με υποδέχεται άβαφη-αλλά, συγκλονιστικά όμορφη-, με το νέο της look, το κοντό της μαλλί που
της πάει ομολογουμένως πολύ και σκέφτεται να το κρατήσει, φορώντας ένα αέρινο
φόρεμα και χαμογελώντας μου διάπλατα. Κάθεται στην αναπαυτική πολυθρόνα
απέναντι μου, πίνει από ένα μπουκαλάκι που κρατά στα χέρια της λίγο νερό και
ξεκινά να μου μιλά για το «παιδί» της, το νέο της «δημιούργημα». «Αυτή η σχολή
προέκυψε από μία δική μου εσωτερική ανάγκη. Μαζί με φίλους μου-κομμωτές,
στυλίστες, φωτογράφους, σχεδιαστές, μακιγιέζ-, συζητούσαμε πώς αυτός ο μαγικός
χώρος της μόδας θα μπορέσει να μεταλαμπαδευτεί σε νέα παιδιά αφού- και λόγω της
οικονομικής κρίσης αλλά και λόγω του ότι πολύ καλοί επαγγελματίες βρέθηκαν στο
εξωτερικό-, υπάρχει ανάγκη στο χώρο για νέο αίμα, νέους ταλαντούχους ανθρώπους,
που να δουλεύουν με βάση τις σημερινές συνθήκες ζωής. Σε αυτή τη σχολή δεν
έχουμε καμία σχέση με το modeling,
είναι ένα εργαστήριο μόδας, έχουμε δύο workshops- fashion styling και fashion writing-
και μέσα σ αυτά υπάρχουν πάρα πολλά διαδραστικά μαθήματα για να βοηθήσουν τον
σπουδαστή να αποκτήσει την ευρεία γνώση της μόδας και να τα κάνει όλα. Διότι, όπως
όλοι ξέρουμε πια, σε αυτή τη ζωή δεν υπάρχουν σολίστες αλλά ορχήστρες, και πρέπει
να ξέρεις να κάνεις λίγο απ όλα.
-Πιστεύεις ότι η μόδα θα επανέλθει σε ό,τι ήταν στα 80s ή στα 90s;
-Βεβαίως και θα επανέλθει, γιατί η μόδα-όπως και όλα τα άλλα
στη ζωή- είναι κύκλος και γυρνάει. Όλα τα πράγματα περνάνε μία μεγάλη ανηφόρα
και μετά έναν κορεσμό πριν ανέβουν ξανά. Θεωρώ μάλιστα ότι ακόμη και μέσα στον
επόμενο χρόνο θα αρχίσουν σιγά σιγά να ανεβαίνουν τα πράγματα και αυτοί που
πραγματικά αξίζουν και έχουν καταφέρει-με τις τεράστιες δυσκολίες των
τελευταίων χρόνων- να επιβιώσουν του ξεκαθαρίσματος, θα είναι οι δημιουργοί του
αύριο. Και όλη αυτή η κάθαρση που γίνεται είναι μεν οδυνηρή αλλά αναγκαία για
να γεννηθεί το καινούργιο. Οι νέοι άνθρωποι, λοιπόν, που θα βρεθούν σε αυτή τη
νέα εποχή, θα πρέπει να είναι δημιουργικοί, άξιοι, εργατικοί, υπομονετικοί,
πειθαρχημένοι και-κυρίως-να μην έχουν τουπέ ή κακή συμπεριφορά.
-Εσύ τα διέθετες όλα αυτά;
-Και με το παραπάνω. Η υπομονή και η πειθαρχία μου ήταν τα
δύο εκείνα χαρακτηριστικά που με βοήθησαν να κάνω κάποια πράγματα και να πετύχω
σε έναν ορισμένο βαθμό. Όσο, όμως, κι αν τα κατάφερνα κάποιες φορές, ποτέ δεν εφησύχαζα,
αλλά πάντα επεδίωκα να βελτιώνομαι. Ασφαλώς, θα μπορούσα να παραμείνω στο
Παρίσι, στο Λονδίνο ή στη Νέα Υόρκη και να κάνω διεθνή καριέρα, ασφαλώς θα
μπορούσε να είναι και μικρότερη η καριέρα μου, αλλά σε μένα αυτό έτυχε και αυτό
εκτίμησα. Το ζητούμενο ωστόσο είναι να εξελίσσεσαι συνεχώς.
-Μετάνιωσες που επέστρεψες στην Ελλάδα;
-Στην αρχή έκλαιγα πολύ, έλεγα «γιατί έφυγα από τη Νέα
Υόρκη, εκεί όπου είχα τους φίλους και τη ζωή μου;», στην Ελλάδα, όμως, ήταν
άλλα τα δώρα: Έκανα δύο ταινίες, έπαιξα στο θέατρο με τον Σταμάτη Φασουλή,
έκανα τηλεόραση, άνοιξα τη δική μου τη σχολή. Απλά, όλοι μας θα πρέπει να συλλογιστούμε
κάποια στιγμή ότι ποτέ δεν μπορούμε να έχουμε συνεχώς το «καλάθι» μας γεμάτο.
Έχασα μεν το lifestyle της Νέας Υόρκης που όλα λειτουργούν με σύστημα και με τη
σειρά τους, ήρθα σε μία πόλη που όλα είναι λίγο φλου, όμως κέρδισα πολλή
δημιουργία εδώ, πολλή γνώση, μπήκα σε ξένα λημέρια, άκουσα, έμαθα και νιώθω ευλογημένη
που έδωσα την ευκαιρία στον εαυτό μου να ζήσω σε αυτό τον μαγικό ελληνικό κόσμο
τα τελευταία 5 χρόνια.
-Έχεις πεινάσει ποτέ ως μοντέλο;
-Όχι, ποτέ. Ήταν πάντα έτσι το σκαρί μου. Τρώω τα πάντα και
από λίγο. Περισσότερο με το δέρμα μου είχα θέματα, με το σώμα μου ποτέ.
-Δεν αντιμετώπισες ποτέ προβλήματα νευρικής ανορεξίας;
-Ποτέ! Το «κλειδί» το δικό μου είναι ότι δεν είμαι λαίμαργη-τρώω
όσο πεινάω και μετά σταματάω. Σχεδόν κάθε δύο ώρες, για παράδειγμα, τρώω ένα
σνακ.
-Ποιες ήταν οι δυσκολίες που αντιμετώπισες στη διεθνή σου
πορεία στη μόδα;
-Η μοναξιά κυρίως. Ειδικά στην αρχή. Ευτυχώς, επειδή ήμουν
και είμαι κοινωνικός άνθρωπος, γρήγορα βρήκα το δρόμο μου, αμέσως βρήκα φίλους,
προσαρμόστηκα εύκολα και όλα πήγαν καλά. Ακόμη και ο ανταγωνισμός του
εξωτερικού ήταν θυμάμαι κάτι που είχε σοκάρει, διότι μέχρι τότε εγώ ήμουν τύπου
«η μικρή πριγκίπισσα της μόδας» στην Ελλάδα που μου τα είχαν όλα έτοιμα.
Θυμάμαι να περιμένω στις ουρές με πανέμορφα κορίτσια, που κανέναν δεν ένοιαζε
ποια είμαι και τι είχα καταφέρει στην Ελλάδα, που μου μιλούσαν ακόμη και άσχημα
κάποιες φορές και απότομα... Τα πρώτα μου χρόνια στο Παρίσι ήταν ένα πολύ γερό
«χαστούκι»- θυμάμαι να έχω κλάψει άπειρες φορές και ακατάπαυστα. Αλλά αυτό
είναι τελικά και μεγάλη κάθαρση.
-Συνεχίζεις να κλαις συχνά;
-Συχνά όχι, αλλά όταν κλαίω ξεκουράζομαι πια από την πίεση
και το στρες. Παλιότερα έκλαιγα πολύ πιο πολύ.
-Ακόμη και για έρωτές σου;
-Γενικά, είμαι ευαιθητούλα- καρκίνος γαρ στο ζώδιο. Ναι, έχω
κλάψει πολύ. Ειδικά μέχρι τα 27 μου, ήταν σαν να μου πατούσες ένα «κουμπί» και
έκλαιγα. Και για φίλους μου που με είχαν προδώσει και για άλλα θέματα. Από το
σχολείο θυμάμαι ότι έκλαιγα πολύ, γιατί με πρόσβαλλαν συνέχεια επειδή ήμουν
μοντέλο…
-Τι σου έλεγαν δηλαδή;
-Έλεγαν διάφορα: «Φαντάσου τι κάνει αυτή για να γίνει τόσο
γρήγορα γνωστή» ή γονείς που έλεγαν στους συμμαθητές μου «μην την κάνετε παρέα,
θα σας μυήσει στην κολασμένη ζωή», κάτι τέτοια.
-Σε αγχώνει ο χρόνος που περνάει;
-Κάθε άλλο! Μου αρέσει! Καμία ρυτίδα, καμία αλλαγή δεν με
τρομάζει. Αυτά είναι μικροπράγματα μπροστά στα σοβαρά που μας συμβαίνουν καθημερινά.
-Πάντα ήσουν τόσο αισιόδοξη στη ζωή σου;
-Ναι, γιατί δεν είχα ποτέ άλλη επιλογή. Μόνο με την
αισιοδοξία, την καλή θέληση και τη σκληρή δουλειά, μπορούσα να σταθώ στο
εξωτερικό, να ζω καλά, να πληρώνω τους φόρους μου, να κάνω τους φίλους μου και
να λέγομαι «πολίτης της Νέας Υόρκης» και «πολίτης του Παρισιού». Με την
κατήφεια, την κακή συμπεριφορά και την γκρίνια, δεν πας ούτε ένα βήμα παραπέρα.
Κι όσες φορές έπεσα στο mood της θλίψης, στο «πω πω τι έχω πάθει» ή «δεν αντέχω άλλο,
είμαι κουρασμένη», τα πράγματα μου πήγαιναν ακόμη πιο χάλια. Κι έτσι κατάλαβα
ότι μου κάνει πάρα πολύ καλό να χαμογελώ, να συνειδητοποιήσω πως δεν υπάρχει
κανένας απολύτως λόγος να γκαντεμιάζουμε και να μοιρολογάμε. Άλλωστε, από
μικρή, ποτέ δεν εστίαζα στο κακό αλλά πάντα στο καλό των άλλων και αυτό ήταν
κάτι που μάλλον κουβαλούσα στο DNA μου και με βοήθησε και στην συνέχεια της ζωής μου.
-Θα σε ενδιέφερε να μπεις ξανά στο χώρο της τηλεόρασης;
-Και ναι και όχι. Η τηλεόραση ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα
στην καριέρα μου, ένα καταπληκτικό «δώρο» που μου έμαθε πολλά πράγματα, χωρίς
όμως αυτό να σημαίνει ότι θα πρέπει να είναι και η δουλειά της ζωής μου και να
είμαι 15 χρόνια στο γυαλί. Δεν το είδα ποτέ έτσι. Δοκίμασα διάφορα πράγματα
στην τηλεόραση-κάποια από αυτά μου πήγαν κάποια όχι- και, αν μου τύχει κάτι στο
μέλλον που να με ενδιαφέρει και να μπορώ να το κάνω, έχω κάθε καλή διάθεση να
το δοκιμάσω. Επί τούτου, όμως, να βγω στην τηλεόραση γιατί «πρέπει» να είμαι
στο γυαλί, δεν θα το κάνω.
-Ο Νίκος γιατί έγινε ο άντρας της ζωής σου;
-(χαμογελάει) Είναι πολύ ήρεμος και έχει μία «παιδική»
προσωπικότητα που εμένα μου αρέσει πολύ- είναι κι αυτός πολύ χαρούμενος, θέλει
να κάνει τα sports του, να βγαίνει. Αυτό εμένα με ξεκουράζει, με ξεκολλάει από
το καθημερινό.
-Είναι ο άντρας που θέλεις να μείνει στη ζωή σου για πάντα;
-Το «για πάντα» και το «ποτέ» δεν τα ξέρω-και, όσες φορές τα
είπα, στο τέλος έφαγα τα μούτρα μου. Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου, όχι
μόνο στον ερωτικό τομέα. Θεωρώ ότι τα πράγματα δεν είναι δεδομένα στη ζωή,
πρέπει να τα παλεύουμε, να τα καλλιεργούμε και, ιδιαίτερα οι σχέσεις, είναι
ένας ζωντανός οργανισμός που πρέπει να του δίνεις συνεχώς τροφή.
-Εσύ πως τροφοδοτείς τη σχέση σου;
-Προσπαθώ να είμαι όσο γίνεται πιο αυθόρμητη και θέλω ο
καθένας μας να έχει και το δικό του χώρο και χρόνο, τους δικούς του φίλους, να
κάνουμε πράγματα μαζί τα οποία να ευχαριστούν και τους δύο και να μην πιέζεται
κανείς γι αυτά. Νομίζω ότι κυρίως με καλή διάθεση κρατάς ζωντανή μία σχέση.
-Δεν ζηλεύεις το Νίκο;
-Η ζήλια δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό μου-δεν υπήρξε ποτέ. Και
είμαι τυχερή γιατί ούτε ο Νίκος ζηλεύει. Όταν εμπιστεύεσαι απόλυτα τον άνθρωπο
που έχεις επιλέξει να είναι στη ζωή σου, αυτό σου δίνει επιπλέον πόντους, σου
δίνει υπερηφάνεια.
-Σε αφορά η μητρότητα;
-Πολύ! Και θέλω μάλιστα να κάνω μία μεγάλη οικογένεια!
Δημοσίευση στο "Down Town Κύπρου", τον Σεπτέμβριο του 2012.
