ΚΩΣΤΑΣ ΛΕΦΑΚΗΣ: "ΤΟ 2012 ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΜΑ ΤΩΝ ΑΛΛΑΓΩΝ"

Οι προβλέψεις που είχε κάνει στο People ο διάσημος αστρολόγος πριν από 6 μήνες, επιβεβαιώνονται απόλυτα σύμφωνα με τις εξελίξεις που έχουν συμβεί στην Ελλάδα και δίνει- με σαφήνεια και ακρίβεια-τις νέες του προβλέψεις, με βάση τα καινούργια γεγονότα.

Αν ανατρέξει κάποιος στη συνέντευξη που είχε δώσει ο Κώστας Λεφάκης στο People, που κυκλοφόρησε στις 2 Ιουνίου του 2011 (τεύχος 62), δεν μπορεί παρά να μείνει εντυπωσιασμένος από την ακρίβεια των συγκεκριμένων προβλέψεων που είχε δώσει τότε, για τα συνεχή και ανατρεπτικά γεγονότα που ακολούθησαν στη χώρα και στον κόσμο- κυρίως από τον Αύγουστο του 2011. Ήταν τότε που ο ίδιος είχε πει και το «η Ελλάδα θα γίνει παράδεισος από το 2015»- το οποίο σχολιάστηκε ιδιαίτερα-, στο οποίο σήμερα επιμένει. Για ακόμη μία φορά, ο γκουρού και «πατέρας» όλων των αστρολόγων που ζουν σήμερα στην Ελλάδα, επανέρχεται- από το γραφείο του στην Καστέλλα- με νέες προβλέψεις, που τις δίνει αποκλειστικά για το People, με τη βεβαιότητα της επιβεβαίωσης τους- όπως άλλωστε έχει ήδη συμβεί δεκάδες φορές, στις 4 δεκαετίες που εργάζεται στην αστρολογία- μέσα στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα.

-Το κλίμα που υπάρχει για τον νέο πρωθυπουργό, Λουκά Παπαδήμο, είναι κατά κύριο λόγο θετικό. Πιστεύετε ότι όλο αυτό θα διατηρηθεί και στη συνέχεια;

-Εγώ πιστεύω ότι θα υπάρξουν και μικρές απογοητεύσεις. Αυτός, όμως, σαν Ζυγός, θα προσπαθήσει να διατηρήσει τις ισορροπίες. Σαφώς, είναι αγγελιαφόρος και «μεσολαβητής» του Συστήματος, των ξένων τραπεζιτών και ανθρώπων που υπηρετούν τα κέντρα εξουσίας, ενώ οι όψεις του δείχνουν ότι μπορεί να διατηρήσει χαμηλούς τους τόνους- για ένα πρώτο διάστημα-, αφού έχει σελήνη στο ζώδιο της Παρθένου. Εξάλλου, τα στοιχεία που μου παρουσιάζει στο Λέοντα και στο Σκορπιό, τα οποία δείχνουν μία οξεία γωνία, δείχνουν ότι η αποστολή του είναι να τηρηθούν οι υπογραφές και οι συμφωνίες, ότι θα έχει ένα μικρό πρόβλημα με το υπουργείο δικαιοσύνης- με τους θεσμούς και με τους νόμους, που θα πρέπει να εφαρμοστούν-, ενώ από το Δεκέμβριο θα έχουμε δυσαρέσκειες, αφού τα νέα μέτρα δεν θα ανακληθούν ούτε και θα καταργηθούν. Όμως, σαν Ζυγός που είναι, δημιουργεί έναν διακριτικό «χωροφύλακα», για να ελέγχει τις εσωτερικές αντιδράσεις των παραγόντων που κυβερνούν. Ο Παπαδήμος επίσης βοηθάει στο να βάλει ένα φρένο σε λάθη και δολιοφθορές που είναι κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων. Ο αριθμός 11- αφού, σύμφωνα με όσα γράφτηκαν, είναι ο ενδέκατος κατά σειρά πρωθυπουργός- είναι μία νέα πύλη, ένας πολύ σύνθετος αριθμός που εκπροσωπεί τον πλανήτη ουρανό και σημαίνει αιφνιδιασμός, αλλαγή και αναθεώρηση. Θα αιφνιδιάσει κάποια στιγμή ο κύριος Παπαδήμος και θα αιφνιδιαστεί και ο ίδιος- είναι σίγουρο.

-Μιλάμε για τη γέννηση ενός νέου πολιτικού προσώπου;

-Όχι. Ο κύριος Παπαδήμος είναι μόνο αγγελιαφόρος, ένας messenger. Από τα μέσα Φεβρουαρίου βλέπω μία αναδιάρθρωση, αλλά επιμένω ότι μέχρι τα τέλη του 2013, το οικονομικό θέμα θα είναι βαρύ. Η εντολή είναι να κατέβει το βιοτικό επίπεδο σε πολλές χώρες της Ευρώπης, πάση θυσία. Το γεγονός ότι παραιτήθηκε ο Παπανδρέου ή τον παραίτησαν- σαν «θυσία της Ιφιγένειας»- δημιουργεί ένα μεταβατικό κλίμα μέχρι τα μέσα Φεβρουαρίου, στη διάρκεια του οποίου θα γίνουν ζυμώσεις. Παρατηρώ επίσης ότι και στα κόμματα θα αλλάξει η ισορροπία: Βλέπω το ΛΑ.Ο.Σ- που είναι Παρθένος σαν το ΠΑ.ΣΟ.Κ- να αφομοιώνει πολλά στοιχεία από τη Νέα Δημοκρατία και αντίστοιχα η Νέα Δημοκρατία να αφομοιώνει στοιχεία από το ΛΑ.Ο.Σ. Η μεταβατική κυβέρνηση απομόνωσε ήδη τα Αριστερά κόμματα, τα οποία δεν θα έχουν την ανταπόκριση των ανθρώπων, όσο κι αν αυτό ακούγεται περίεργο στην εποχή που ζούμε. Ίσως γιατί αυτή η νέα κυβέρνηση θα επηρεάσει πιο βαθιά τους αρχηγούς του συνδικαλισμού.

-Πιστεύετε ότι στις εκλογές του Φεβρουαρίου, θα υπάρξει αυτοδυναμία;

-Όχι. Τώρα μπαίνουμε σε μία τριετία συχνών εκλογικών αναμετρήσεων ή αυτό το πρώτο μοντέλο μεταβατικής κυβέρνησης- που έγινε επάνω σε πανσέληνο- θα αποτελέσει δείγμα επάνω στο οποίο θα συσταθούν και οι επόμενες κυβερνήσεις. Είναι μία νέα αρχή. Ο κύριος Παπαδήμος έχει Κρόνο στον Λέοντα, όπως και η Ελλάδα. Θα μπορέσει να διαχειριστεί το οικονομικό και δεν θα βγούμε από το ευρώ- αυτό είναι δεδομένο που σας λέω- , αλλά θα υπάρξει και παρασκήνιο, το οποίο δεν θα γίνει ποτέ ανακοινώσιμο στον κόσμο.

-Οι δυσκολίες που θα συνεχιστούν στο επόμενο διάστημα, θα είναι το ίδιο έντονες όπως και τώρα;

-Το 2012 θα είναι δύσκολο, με την έννοια της καθυστέρησης στην ανάπτυξη. Ο στόχος είναι να ελεγχθεί ο καταναλωτισμός και αυτό δημιουργεί εσωτερικές μετακινήσεις των ανθρώπων, τέλος κάποιων δραστηριοτήτων και επαγγελμάτων και αρχή κάποιων καινούργιων. Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα μούδιασμα, μία αναμονή και, μέχρι να υιοθετηθεί ένας καινούργιος τρόπος καθημερινής ζωής, διαχείρισης και κατανάλωσης, θα μεσολαβήσει ο Χειμώνας ο οποίος θα έχει και τις καταθλίψεις του αλλά και τις «αυτοκτονικές» του παρορμήσεις.

-Αυτό που συνίσταται είναι η ψυχραιμία;

-Ναι. Όπως επίσης και η απεξάρτηση από τα υλικά αγαθά αλλά και ο έλεγχος του πανικού ότι «θα πεθάνουμε αν χάσουμε τα λεφτά μας». Πρέπει να καταλάβουμε ότι μπορούμε να επιβιώσουμε και με λιγότερα πράγματα. Βέβαια, αυτό είναι ένα σοκ, και θα πάρει πολλούς μήνες μέχρι να δημιουργηθεί μία νέα ανατροπή αναδιαχείρισης, όταν θα υποχρεωθεί ο μέσος άνθρωπος να αλλάξει πάρα πολύ την νοοτροπία του. Θα υιοθετηθεί μία νέα τακτική, τόσο στη σίτιση όσο και στη διασκέδαση, στην ψυχαγωγία και στις διακοπές.

-Τον πάτο, για τον οποίο όλοι μιλάνε, τον πιάσαμε;

-Τον πιάσαμε το Φθινόπωρο του 2011 και απλώς θα διατηρηθούμε σ αυτόν. Το 2012 θα έχει μία πλημμυρίδα αλλαγών και θα είναι το αποκορύφωμα τους.

-Και σε πολιτικό επίπεδο;

-Στις επόμενες εκλογές, πέραν από το γεγονός ότι δεν θα υπάρξει αυτοδυναμία, θα μπουν νέοι άνθρωποι- και νέοι ηλικιακά αλλά και άγνωστοι φυσιογνωμικά. Αυτό το Φθινόπωρο ήταν η ταφόπετρα κάποιων στερεότυπων φυσιογνωμιών- «πεθαίνουν» οριστικά κάποιες φιγούρες.

-Είναι δυσοίωνο το πολιτικό μέλλον του Γιώργου Παπανδρέου και του Αντώνη Σαμαρά;

-Πιστεύω ότι και οι δύο δεν έχουν ιδιαίτερα μακρύ πολιτικό μέλλον στο βάθος του χρόνου στον τόπο τους, εκτός αν χρησιμοποιηθούν αργότερα από τα παγκόσμια κέντρα εξουσίας. Απλώς, δεν θα γίνει γρήγορα η αντικατάσταση. Στο ΠΑ.ΣΟ.Κ θα γίνει νωρίτερα, στη Νέα Δημοκρατία λίγο πιο αργά.

-Εντός του 2012 θα γίνουν αυτά;

-Πιστεύω ότι η νέα φιγούρα- την οποία δεν γνωρίζουμε τώρα- θα βγει Άνοιξη με Φθινόπωρο του 2013. Το 2012 θα συνεχίσει να είναι υπόγεια διαδρομή πολλαπλών ζυμώσεων, ένα σύνθετο πέρασμα.

-Να κρατήσουμε την αισιοδοξία του «από το 2015 η Ελλάδα θα γίνει παράδεισος» που μου είχατε πει τον Ιούνιο;

-Βέβαια! Κοιτάξτε, εμείς έχουμε μία καρμική σχέση με τους Γερμανούς. Μην ξεχνάς άλλωστε ότι, μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, ήρθε ο Όθωνας και τώρα φαίνεται να έχουμε μία ανακύκλωση της ιστορίας.

-Η Κύπρος θα είναι σε καλύτερη μοίρα από την Ελλάδα, μετά της συμφωνία της με το Ισραήλ για το οικόπεδο 12, με το φυσικό αέριο;

-Ναι, η Κύπρος- αυτό το νησί στο οποίο έχει χυθεί πολύ αίμα και είναι αφροδίσιο νησί-  θα είναι σε καλύτερη μοίρα από την Ελλάδα. Διότι, παρόλο που μιλάνε και οι δύο λαοί την ελληνική γλώσσα, η Κύπρος δεν θα σχετίζεται με εμάς.

-Τι προβλέπετε σε παγκόσμιο επίπεδο- και με βάση όσα έγιναν να αυτή την εβδομάδα στην Ιταλία;

-Θα είναι δύσκολα τα πράγματα μέχρι το 2014- όλες αυτές οι όψεις «παγκόσμιου πολέμου» έχουν οικονομικό χαρακτήρα, γιατί περί αυτού πρόκειται. Ο στόχος είναι το βιοτικό επίπεδο του Νότου της Ευρώπης να κατέβει και να ξαναγυρίσει σε μία νοοτροπία που υπήρχε πριν από 30 χρόνια.

-Ο 21ος αιώνας δεν θα είναι ο αιώνας της Ευρώπης, αλλά της Ασίας;

-Οι δύο πρώτες δεκαετίες έχουν ήδη πρωταγωνίστρια την Ασία, έτσι κι αλλιώς. Είναι σε εξέλιξη η Ασία και σε μείωση η Ευρώπη. Η Ευρώπη είναι υποχρεωτικά σε μία εσωτερική συρρίκνωση και σε μία καθίζηση.

-Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα συνεχίσει να υφίσταται;

-Δεν θα διαλυθεί. Θα εξακολουθήσει να υπάρχει και, στη χειρότερη περίπτωση,- αν είναι να διαλυθεί-, δεν θα διαλυθεί με την έννοια του δράματος.

-Προβλέπετε να υπάρξει ένας μεγάλος πόλεμος στην Ελλάδα ή γύρω από την Ελλάδα στα επόμενα χρόνια;

-Είναι πολύ πιθανόν να υπάρξει ένα θερμό επεισόδιο με την Τουρκία, το 2012. Κάποια στιγμή, θα έχουμε ορισμένα προβλήματα. Ωστόσο δεν θα συμβεί αιματοβαμμένος πόλεμος, αλλά απλώς μία αναταραχή.

-Για το τέλος, ποια ζώδια θα πρέπει να προσέξουν στο επόμενο χρονικό διάστημα;

-Τα παρορμητικά. Οι κριοί, οι καρκίνοι, οι ζυγοί και οι αιγόκεροι είναι αυτοί που συνεχίζουν να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης και είναι εκείνοι που θα πρέπει να είναι καλύτερα εξοπλισμένοι και με μεγαλύτερη αντοχή.

-Υπάρχουν ζώδια που ευνοούνται;

-Έχουν μεγαλύτερη προστασία από τον παράγοντα της συγκυρίας οι ταύροι, οι ιχθείς και οι Παρθένοι. 

Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Νοέμβριο του 2011. Δες επίσης ανάρτηση συνένετυξης του Κώστα Λεφάκη στο People με τίτλο "Από το 2015 η Ελλάδα θα γίνει παράδεισος".

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΡΑΟΥΝΑΚΗΣ: "ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑΣ ΜΑΣ"

Το πιο αναγκαίο, στις μέρες που ζούμε, είναι οι άνθρωποι που η φωνή τους βαθαίνει τα νοήματα και τη σκέψη να εκφράζονται χωρίς να λογαριάζουν το κόστος και τις «συνέπειες», παραδίδοντας- μέσα στη γενικότερη απαισιοδοξία- μαθήματα κουράγιου και ελπίδας. Αυτό, δηλαδή, που κάνει στο People και ένας από τους σπουδαιότερους συνθέτες της Ελλάδας.

Αν και είναι Κυριακή, ο Σταμάτης έχει ξυπνήσει από νωρίς, ετοίμασε καφέ, έγραψε μουσική και νέα τραγούδια- για τα οποία δεν θέλει να αποκαλύψει τους παραλήπτες-, μπήκε στο internet, έψαξε το designboom.com- αυτή είναι η νέα του διαδυκτιακή ανακάλυψη-, για κατασκευές, για πράγματα καθημερινής χρήσης, μου μιλάει για τα σπίτια από χαρτόνι που είδε, για περίεργες κατσαρόλες, για φθηνά κηπευτικά μιας χρήσης. «Αυτή τη στιγμή πρέπει να συντονιστούμε όλοι για το πώς μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας ή με κάποιους πολύ στενούς μας συνεργάτες πράγματα. Αυτά μου δίνουν όρεξη, μου δίνουν ζωή και μεγάλη χαρά, μες στην τόση μαυρίλα που ζούμε».

-Από πού αντλείς αυτή την αισιοδοξία σου;

-Από τα φοιτητικά μου χρόνια. Τα ξαναθυμήθηκα. Επέστρεψα στα χρόνια που ήμουν έφηβος, στα χρόνια που δεν είχαμε τίποτα και που παλεύαμε για κάτι. Αυτό με κούρδισε. Δεν θέλω γκρίνιες!

-Τώρα για τι παλεύεις;

-Για την πατρίδα μου. Για την ταυτότητά μου.

-Τις οποίες χάσαμε;

-Πιστεύω ότι πληρώνουμε το τίμημα της αναισθησίας μας.

-Εσύ δεν υπήρξες αναίσθητος όλα αυτά τα χρόνια;

-Δεν λέω «όχι», δεν λέω ότι δεν παρασύρθηκα κι εγώ από ένα «ευ ζην» σκέτο. Αλλά δεν τσούλησα, δεν τα δωσα όλα γι αυτό. Είχα έναν άγγελο ο οποίος μου φώναζε και, τις περισσότερες φορές, τον άκουγα. Και γι αυτό νομίζω ότι, αυτή τη στιγμή, δεν έχω φάει την φρίκη της απώλειας, βλέπω τι γίνεται, το καταλαβαίνω, το κατανοώ, ξέρω την ευθύνη μου για όλο αυτό και δεν υπάρχει περίπτωση σε κανένα διαπραγματευόμενο τον τόπο να μην αντιταχθώ με όση δύναμη μου δίνει η ταυτότητά μου.

-Τι σου λέει το ένστικτο σου για τη συνέχεια;

-Ότι ζούμε σε ένα τεράστιο πολιτικό παιχνίδι, στο οποίο παίζονται πάρα πολλά φράγκα- όποιος φεύγει και όποιος έρχεται παίρνει πολλά φράγκα από κέντρα εξουσίας- και το μόνο που μπορεί να λύσει αυτή τη στιγμή την κατάσταση είναι μία συνομοσπονδία τίμιων ανθρώπων στην εξουσία, ώστε να μπορέσει να διαχειριστεί- γιατί μπορούμε να το διαχειριστούμε ακόμα- το θέμα. Εμένα το ίδιο μου κάνει: Είτε μείνουμε είτε φύγουμε από το ευρώ. Αυτό που προέχει, όμως, είναι να ξαναγυρίσουν οι Έλληνες στα νοικοκυριά τους, στα χωράφια τους, στα σπίτια τους, στον μπαξέ τους, σε ό,τι βγάζει η πατρίδα μας άγιο και υπέροχο και το οποίο έχει εγκαταλειφθεί στα χέρια τρίτων.

-Έστω και με τη δραχμή;

-Νομίζεις ότι έχει σημασία το νόμισμα; Αλλιώς δεν θα λεγόταν «νόμισμα». Δεν είναι κάτι αληθινό. Είναι απλά ένα ανταλλακτικό στοιχείο, δεν είναι τίποτα το τρομερό στο οποίο να έχουμε κρεμάσει όλοι τις ζωές μας. Κι έτσι δεν έχει σημασία τι όνομα θα έχει.

-Πολλοί αναρωτιούνται, με 30 χρόνια καριέρας πίσω σου, πώς είναι δυνατόν να μένεις σε ένα σπίτι 40 τετραγωνικών στην Καλλιθέα και να μην έχεις περιουσία;

-Δεν ήθελα να έχω υπηρέτες στην προσωπική μου ζωή και γι αυτό και πήρα ένα παλιό σπίτι. Μου φτάνει. Προτίμησα να επενδύσω σε μια ομάδα, τη Σπείρα Σπείρα. Αυτό στηρίζω, γιατί αυτό μου δίνει ζωή, αυτό μου δίνει μέλλον, αυτό μου δίνει έμπνευση, αυτό δεν μ άφησε να γεράσω, αυτό δεν μ άφησε να γίνω μαλάκας.

-Ένιωσες ποτέ γερασμένος στη διάρκεια των χρόνων σου;

-Κάθε φορά που τελειώνει μία δουλειά, αισθάνομαι ότι είναι και η τελευταία. Αλλά αυτό με κρατάει και ζωντανό. Έχουν συμβεί πράγματα τα οποία θα μπορούσαν να με ρίξουν, έχω περάσει κρίσιμες στιγμές, αλλά είμαι ένας χαρακτήρας που πάντα, την επόμενη κιόλας μέρα, βρίσκει ένα καινούργιο στίγμα. Δεν θέλω να κοιμάμαι με επιβαρημένη την συνείδηση. Πάντα, όταν συμβαίνει κάτι που με φέρνει στα όριά μου, την άλλη μέρα το πρωί βρίσκω και τη λύση του.

-Τι είδους καταστάσεις σε έχουν φέρει στα όριά σου;

-Από οικογενειακά θέματα, από μία ασθένεια, μέχρι πορείας σημαντικά. Να πω και το κλασσικό ερώτημα: Τι άχρηστη δουλειά είναι αυτή που κάνω και γιατί κάθομαι και την κάνω και επιμένω;

-Γιατί την χαρακτηρίζεις «άχρηστη»;

-Γιατί αυτό που πουλάμε είναι «αέρας». Ωστόσο, παίρνω μία παρηγοριά την ώρα που με χαιρετάνε οι άνθρωποι, που μου λένε «σας ευχαριστούμε γι αυτό που μας δίνετε!» και εκεί καταλαβαίνω ότι κάτι γίνεται στο αλισβερίσι μου με τον κόσμο, ότι κάτι μπορεί να έχω δώσει στον τόπο.

-Συμφωνείς με αυτό που έκανε η Βίσση στην τηλεόραση, το να κάνει δηλαδή reality τη ζωή της;

-Κοίταξε να δεις, ο κάθε καλλιτέχνης, ανάλογα με το σε ποιο κοινό αισθάνεται ότι επικοινωνεί, διαλέγει και τους τρόπους για να κρατήσει το όνομά του και την καριέρα του. Τα χουμε δει αυτά. Και στην Αμερική και στην Γερμανία. Εγώ δεν θα το κανα. Αλλά πιστεύω ότι δεν έχω και καμιά ζωή να δείξω, για να πω και την αλήθεια. Δεδομένου ότι η ζωή μου είναι πάρα πολύ η δουλειά μου.

-Προσωπική ζωή δεν υπάρχει σ αυτήν;

-Πολύ λίγη. Παρόλα αυτά, πάντα είμαι ερωτευμένος. Εγώ δεν μπορώ να περπατήσω χωρίς να ναι η ψυχή μου κουρδισμένη σ αυτό το αίσθημα. Ακόμη κι όταν είμαστε μόνοι, είμαστε πάντα ερωτευμένοι με κάτι. Κι εγώ, βασικά είμαι μόνος.

-Τώρα με τι είσαι ερωτευμένος;

-Με την ιδέα ότι επιτέλους δεν δουλεύω. Το περίμενα πολλά χρόνια αυτό και γκρίνιαζα πάρα πολύ γι αυτό. Δεν μπορούσα άλλο! Φέτος έχω τη χαρά ότι θα μπορέσω να δω κάποιο θέατρο, ότι θα πάω στη Θεσσαλονίκη 5 βράδια, ότι θα κάνω κανά ταξίδι. Είμαι αρκετά πιο χαλαρός με την καθημερινότητά μου.

-Πως κατανέμεται τώρα;

-Είναι φουλ, έχω πάρα πολλή δουλειά, ετοιμάζω καινούργια τραγούδια. Το πρωί ξυπνάω κάθε μέρα από τις 7, σηκώνομαι από το κρεβάτι, λέω ένα «δόξα τω Θεώ που είμαι και σήμερα όρθιος», πατάω την καφετιέρα να ζεσταίνει, βάζω Μπαχ, θυμιατίζω το σπίτι όλο, αφήνω το θυμιατό έξω από την πόρτα για να καθαρίσει η ενέργεια, μπαίνω στο μπάνιο και ξεκινάω να γράφω ή κάποιο κομμάτι στην Athens Voice ή μουσική ή ετοιμάζω τις δουλειές της μέρας. Αυτή είναι άλλωστε και η καλή μου ώρα: Το 7-10 το πρωί, που κοιμάται ακόμη η πολύ μεγάλη ενέργεια της πόλης.

-Μαγειρεύεις ο ίδιος;

-Όχι. Ποτέ. Δεν μένει καθόλου χρόνος.

-Ο έρωτας σου πήρε περισσότερα από όσα σου έδωσε;

-Ο έρωτας μόνο μου έδωσε: Έμπνευση, τραγούδια που άφησαν εποχή, που «έγραψαν» στον κόσμο, ταξίδια.

-Θα ήθελες να είχες ένα παιδί ή έστω να υιοθετούσες;

-Ουσιαστικά πιστεύω ότι η στενή μου συντροφιά από τη Σπείρα, οι 5-6 βασικοί άνθρωποι, είναι κατά κάποιο τρόπο και τα παιδιά μου. Τα χρόνια αυτό απέδειξαν.

-Υπάρχει κάτι για το οποίο μετανιώνεις μέσα στα χρόνια;

-Ότι δεν έχω χαστουκίσει μερικούς αναιδείς και με ένα «δεν πειράζει» το προσπερνούσα. Μετανιώνω για κουτουλιές που δεν έχω ρίξει. Αλλά, δεν βαριέσαι, κάτι θα είχα χρεωθεί στο υποσυνείδητο το οποίο θα με επιβάρυνε.

-Θα έδινες ποτέ τραγούδια σου να τραγουδήσουν η Παπαρίζου, η Φουρέιρα και η Τάμτα;

-Η Φουρέιρα μου αρέσει! Και η Παπαρίζου. Στην Τάμτα δεν το χω, δεν την ξέρω, δεν την έχω καταλάβει. Κοίταξε, εγώ πια είμαι σε μία φάση που δίνω τραγούδια σε όποιον θέλει να πει τραγούδια μου. Το θέμα είναι τι θα τα κάνει αυτά τα τραγούδια! Δεν είναι σίγουρο ότι θα τους κάνω τη «μεγάλη επιτυχία» και, επειδή τα παιδιά αυτά λυσσάνε για την επιτυχία, το μόνο σίγουρο είναι ότι εγώ θα προσπαθήσω να τους δώσω ένα καλό τραγούδι χωρίς, όμως, να είναι βέβαιο ότι θα τους χρειαστεί τελικά. Αυτό είναι το θέμα. Όποιος νομίζει ότι χρειάζεται τραγούδι μου, ας έρθει να μου το ζητήσει- δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Δεν θέλω να είμαι «απέναντι» στη δουλειά μας. Κι από τα κορίτσια που μου είπες, είμαι από τους πρώτους που επεσήμαναν τις δυνατότητες της Φουρέιρα- κι ας με κορόιδευαν οι του «εντέχνου». Όπως ήμουν και ο πρώτος που είχα επισημάνει την Πάολα, η οποία επίσης μου αρέσει πάρα πολύ. 

Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Νοέμβριο του 2011.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ: "ΔΕΝ ΖΕΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΕ 1200 ΕΥΡΩ ΤΟ ΜΗΝΑ"

Η αγάπη είναι το μόνο συναίσθημα από το οποίο είναι πλημμυρισμένη η τέχνη, αλλά και η καθημερινότητα του ηθοποιού του Εθνικού θεάτρου. Αυτή που τελικά έφερε τη σοφία και την ουσία σε ό,τι ο ίδιος διάλεξε συνειδητοποιημένα να ζήσει από δω και πέρα.

Από την άλλη άκρη του ακουστικού ακούγονται παιδικές φωνές, η διεκδίκηση των δύο κορών του στο «20 λεπτά, να μιλήσει λίγο ο μπαμπάς στο τηλέφωνο και ξανάρχομαι» που τους είχε πει ο Θανάσης λίγο πριν. Δεν ξέρει τίποτα για το δημοψήφισμα που μόλις ανακοινώθηκε- δεν πρόλαβε να μάθει, την προηγούμενη Δευτέρα, γύρω στις 8:30 το βράδυ που μίλησε στο People-, για την ομιλία του πρωθυπουργού, την αντίδραση της αντιπολίτευσης και της Αριστεράς. Εκπλήσσεται. Και ξαναλέει στη μεγάλη του κόρη πως δεν θα αργήσει, πως σε λίγο θα βρει ένα καινούργιο παραμύθι για να διαβάσει σ αυτήν και στην αδελφή της, να ονειρευτούν για ακόμη μία φορά όμορφες εικόνες, λίγο πριν πέσουν για ύπνο.

-Εσύ φέτος ζεις άνετα οικονομικά  από το Εθνικό θέατρο;

-Πως είναι δυνατόν να ζεις άνετα με 1200 ευρώ το μήνα; Τι είναι αυτά που λες;

-Αυτός είναι ο μισθός σου;

-Αυτός είναι ο μισθός στο Εθνικό θέατρο, με μια σύμβαση για λίγους μήνες- δεν είναι καν μόνιμος μισθός. Καθαρά τόσα είναι. Και δεν έχεις ούτε δώρα, ούτε επιδόματα- έχουν κοπεί όλα αυτά, τελείωσαν. Είναι, όμως, μία «καλλιτεχνική θυσία», στην οποία συμμετέχουμε όλοι. Ξέρω ότι έχουν υποστεί περικοπές και οι μισθοί των ανθρώπων που δουλεύουν στα γραφεία, των καθαριστριών, όλων. Γίνεται μια «πολιτιστική θυσία» για να κρατηθεί τουλάχιστον ζωντανό το Εθνικό μας θέατρο. Άλλωστε, ήταν σαφής η δήλωση που έκανε πρόσφατα στη συνέντευξη τύπου ο καλλιτεχνικός διευθυντής, Γιάννης Χουβαρδάς, που είπε ότι «μπορώ και ανακοινώνω αυτό το ρεπερτόριο στο Εθνικό θέατρο, όχι επειδή βασίζομαι αποκλειστικά στην επιχορήγηση του υπουργείου, αλλά επειδή πήγαμε καλά πέρσι».

-Αυτό, όμως, δεν έχει αρνητικό αντίκτυπο και στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα;

-Σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει μιζέρια. Από την άλλη, δεν σε ξεγέλασε κανείς, συμφώνησες και γνώριζες ότι τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα φέτος στο Εθνικό θέατρο- όπως και σε όλα σχεδόν τα θέατρα-, οι περικοπές θα ήταν γενναίες και από τη στιγμή που πήραμε όλοι- και ο καθένας μεμονωμένα- την ευθύνη να συμμετέχουμε σε αυτό, όλοι είμαστε με την καρδιά μας εκεί. Δεν ξέρω βέβαια αν θα το ξανάκανα και του χρόνου, γιατί έχω οικογένεια με δύο παιδιά. Παρόλα αυτά φέτος είμαστε όλοι σε αυτή την παράσταση ψυχή τε και σώματι.

-Και πως τα βγάζεις πέρα οικονομικά;

-Ας είναι καλά η τηλεόραση. Μαζέψαμε κάποια λεφτά από την τηλεόραση, για να μπορούμε να κάνουμε τις επιλογές μας.

-Από τη στιγμή, όμως, που έχεις δύο παιδιά, δεν θα έκανες πια «καλλιτεχνικές υποχωρήσεις»;

-Καταρχήν, εις βάρος της οικογένειάς μου, ποτέ. Από τη στιγμή που παντρεύτηκα και έκανα οικογένεια, αυτομάτως οι καλλιτεχνικές μου «κλίσεις» και «ανησυχίες» μπήκαν σε δεύτερη μοίρα. Γιατί σε πρώτη μοίρα είναι οι ανάγκες της οικογένειάς μου και οφείλω πια να είμαι συνεπής απέναντι στην οικογένεια μου και όχι απέναντι στις φιλοδοξίες μου. Κατά δεύτερον, αν χρειαστεί να βρεθώ σε μία παράσταση που να μην με εκφράζει καλλιτεχνικά, θα προσπαθήσω να το αποφύγω, αλλά αν χρειαστεί πάση θυσία να το κάνω για να μπορέσω να αντεπεξέλθω στις οικογενειακές μου υποχρεώσεις, τότε θα το κάνω.

-Έτσι όπως είναι πια σήμερα οι συνθήκες στη δουλειά σας, θα επέλεγες και πάλι να γίνεις ηθοποιός αν ήσουν ξανά 18 χρόνων;

-Όχι στην Ελλάδα. Θα προτιμούσα κάπου στο εξωτερικό και, αν ήταν για θέατρο, κάπου στην Ευρώπη. Σε αυτές τις παραστάσεις που παρακολουθούμε και στο Φεστιβάλ Αθηνών, βλέπεις ότι είναι πολύ μπροστά οι Ευρωπαίοι και πρέπει να κάνουμε πολύ μεγάλο δρόμο και μεγάλη προσπάθεια εμείς για να απεγκλωβιστούμε από τον άκρατο συναισθηματισμό μας και να προχωρήσουμε στην ουσία του θεάτρου. Για να γίνει τέχνη και όχι ψυχανάλυση.

-16 χρόνια μετά το Ντόλτσε Βίτα, ποια είναι η αντίδρασή σου όταν βλέπεις το σήριαλ στις συνεχείς επαναλήψεις του;

-Αυτή ήταν η πρώτη μου μεγάλη τηλεοπτική δουλειά και, όταν το έκανα τότε, δεν φανταζόμουν καν ότι μου πάει καταρχήν η κωμωδία. Τότε ήμουν του «ποιοτικού» θεάτρου, ήμουν με τον Λευτέρη Βογιατζή στο θέατρο Αμόρε, με δασκάλους στη σχολή την Κονιόρδου και τον Τσακίρογλου. Ποτέ δεν σκεφτόμουν ότι μπορεί να κάνω εγώ μία τηλεοπτική κωμωδία. Τελικά αυτό είχε επιτυχία και βλέποντας ακόμη και τώρα τις αντιδράσεις των νέων ανθρώπων που δεν είχαν δει τότε το σήριαλ και τους αρέσει, δεν μπορώ να αρνηθώ αυτή την κρίση του κοινού. Όσο είμαι ακόμη νέος ευχάριστα βλέπω το σήριαλ, αλλά φοβάμαι άμα γεράσω μη μου λένε «πω πω γεράσατε κι εσείς, κύριε Ευθυμιάδη!» (γελάει)

-Πως συνδυάζεται, όμως, το Εθνικό, ο Βογιατζής, η Πατεράκη αλλά και η επιλογή σου να συμμετέχεις σε mainstream σήριαλ ή να δίνεις συνεντεύξεις σε πρωινές εκπομπές;

-Εγώ είμαι αυτοδημιούργητος και αυτοσυντήρητος. Δεν ξέρω πως ζουν άλλοι συνάδελφοί μου και ποιοι τους βοηθάνε, για να κάνουν συνεχώς μόνο «αυστηρές επιλογές» στο που εμφανίζονται, πού δίνουν συνεντεύξεις ή τι κάνουν γενικότερα με τη δουλειά τους. Αν ερχόταν, όμως, τώρα σ εμένα κάποιο νέο παιδί και μου έλεγε «θέλω να γίνω ηθοποιός», θα του έλεγα «δύο είναι οι δρόμοι: Ή θα υπάρχει κάποιος χορηγός από πίσω, θα σου δίνει τα χρήματα και εσύ θα κάνεις «τέχνη» συμμετέχοντας μόνο σε ό,τι σε εκφράζει ή θα κάνεις και πράγματα τα οποία μπορεί στο σύνολό τους και καλλιτεχνικά να μην σε εκφράζουν, αλλά εσύ θα προσπαθείς να είσαι καλός σε αυτά». Δεν είχαν όλες οι δουλειές που έκανα στην τηλεόραση ψηλά τον «καλλιτεχνικό πήχη», αλλά εγώ προσπαθούσα να παίζω καλά σ αυτές, προσπαθούσα να υπερασπίζομαι με όλο μου το είναι το δικό μου μερίδιο ευθύνης. Και, δόξα τω Θεώ, τα λεφτά που κέρδισα από την τηλεόραση έπιασαν τόπο και μου έδωσαν τη δυνατότητα να είμαι πολύ επιλεκτικός στις θεατρικές μου επιλογές. Εγώ προτιμούσα να κάνω πράγματα στα οποία οι αμοιβές δεν ήταν καλές, αλλά να ήμουν προσωπικά καλά σ αυτά και να συνεργαζόμουν με συναδέλφους και σκηνοθέτες που γούσταρα.

-Οι κόρες σου πόσο άλλαξαν εσένα προσωπικά, αλλά και τον τρόπο σκέψης σου;

-Το να κάνω οικογένεια ήταν κάτι που ευχόμουν και προσευχόμουν γι αυτό από παλιά, γιατί αν σκεφτόμουν τον εαυτό μου μετά από κάποια χρόνια, σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να είναι ένας «καταξιωμένος καλλιτέχνης», αλλά μόνος. Πάντα ήθελα να έχω οικογένεια, γιατί πιστεύω ότι, ειδικά στην Ελλάδα, είναι λίγο μάταιο κάποιος, προς χάριν της καριέρας, να απαρνείται φυσικά αγαθά- όπως είναι και η φιλία, η τρυφερότητα και η πραγματική ευτυχία με τους ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπούν- επειδή μπορεί να μπερδεύει την Ελλάδα με το Χόλυγουντ. Και όταν το σκεφτείς καλά αυτό, λες «εντάξει, τι είμαστε εδώ; Ένα χωριό της Κίνας είμαστε, δεν είμαστε και τίποτα τρομερό». Η Μαρία Κάλλας, η απόλυτη σταρ, όταν είχε ζήσει πια τον απόλυτο θρίαμβο και τη ρώτησαν «τι σας λείπει;», είχε πει «θα ήθελα να με περιμένουν μετά το τέλος της παράστασης τα παιδιά μου». Καλή είναι η καριέρα, αλλά να μην θυσιάζουμε τις απλές και όμορφες στιγμές χάριν αυτής. Μπορεί να μην θέλεις να κάνεις παιδιά, αλλά αν έχεις αγάπη μέσα σου μπορείς να δώσεις μία ζεστή αγκαλιά σε έναν ηλικιωμένο που μένει μόνος του, κοντά στο σπίτι σου, ή να πας σε ένα ορφανοτροφείο- υπάρχουν τέτοια, λίγο έξω από την Αθήνα- και να πας στα παιδιά εκεί κάποια δώρα. Εκεί πιστεύω εγώ ότι είναι η ουσία.

-Σήμερα, τι ωραίο έζησες με την οικογένειά σου;

-Πήγαμε το πρωί μια βόλτα με τις κόρες μου σε ένα λόφο και μάζεψαν λουλούδια για να τα δώσουν στη μαμά τους. 

Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Νοέμβριο του 2011.

ΠΑΝΟΣ ΚΙΑΜΟΣ: "ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΩ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ"

Ο 35χρονος λαϊκός τραγουδιστής που έχει εξελιχθεί σε «φαινόμενο» στη νυχτερινή διασκέδαση γεμίζοντας μαγαζιά και πουλώντας δίσκους όσο ελάχιστοι σήμερα, μιλάει για όσα έμαθε στην πορεία του, για την οικογενειακή του ζωή, για τους προβληματισμούς του.

Το Ποσειδώνιο είναι γεμάτο: Θαυμαστές, καινούργιοι θαμώνες, αμετανόητοι «πιστοί» του τραγουδιστή που κατάφερε να εξελίξει τόσο πολύ τον εαυτό του μέσα σε 7 μόνο χρόνια ώστε να γίνει σήμερα ένα από τα πρώτα ονόματα στη δισκογραφία του λαϊκού τραγουδιού, αλλά και στη– δύσκολη πια-, αθηναϊκή πίστα. «Με το που πατάω το πόδι μου στο μαγαζί, ξεχνάω τα πάντα και αφιερώνομαι μόνο στο τραγούδι που υπεραγαπώ», λέει από το καμαρίνι του, λίγο πριν ξεκινήσουν οι πρώτες νότες από τα «Από Δευτέρα» και το «Άντε να μην τρελαθώ», ελάχιστο πριν ακολουθήσουν τα «είσαι θεός», «μεγάλε!» και «πες τα Πάνο!»- τις καθημερινές πια σκηνές της αυθεντικής λαϊκής αποθέωσής του.

-Πως εξηγείς το γεγονός ότι, μέσα στην οικονομική κρίση, το Ποσειδώνιο είναι 4 βράδια τη βδομάδα γεμάτο;

-Ίσως αυτό να είναι και το αντίβαρο: Μέσα σε μία τόσο δύσκολη οικονομική κατάσταση, ο κόσμος έχει ανάγκη να διασκεδάσει. Το γεγονός, λοιπόν, ότι για κάποιους αποτελούμε την πρώτη επιλογή, εμένα με κάνει να νιώθω μεγάλη χαρά και πολύ μεγάλη τιμή. Πολλές φορές, ακόμη και εγώ ο ίδιος, όταν βλέπω όλα αυτά στις ειδήσεις, σκέφτομαι «πως θα δουλέψουμε απόψε;» αλλά, κάθε βράδυ, ο κόσμος είναι δίπλα μου. Το «ευχαριστώ» μου στον κόσμο μοιάζει μικρό και το μόνο που μπορώ να κάνω εγώ είναι να καταθέτω την ψυχή μου και να δημιουργώ μία ειλικρινή σχέση που στηρίζεται στο ότι «ο κόσμος θα πάει στον Πάνο και ο Πάνος θα κάνει ό,τι μπορεί για να του γεμίσει τις μπαταρίες και να τον κάνει να ξεφύγει από όλα αυτά τα προβλήματα».

-Και όλα αυτά τα λεφτά που πηγαίνουν σε πανέρια από λουλούδια πού βρίσκονται;

-Η αλήθεια είναι ότι τα λουλούδια έχουν μειωθεί πολύ, το ίδιο και η κατανάλωση που γινόταν στο μαγαζί, σε ποσοστό 50%. Βλέπεις πολλούς που, ενώ έχει τελειώσει το μπουκάλι τους, μένουν στο μαγαζί και περνούν το υπόλοιπο της βραδιάς με κόκα κόλα και νερό. Τους αρέσει το πρόγραμμα, αλλά δεν έχουν απ την άλλη και τη δυνατότητα να πάρουν ένα δεύτερο μπουκάλι. Με στενοχωρεί όταν βλέπω ότι ο κόσμος θέλει να διασκεδάσει, αλλά δεν μπορεί στο βαθμό που θα ήθελε.

-Είναι αλήθεια ότι δυσκολεύτηκες πολύ μέχρι να φτάσεις σε αυτή την επιτυχία;

-Ο δρόμος ο δικός μου, ήταν πάρα πολύ δύσκολος. Ωστόσο, πιστεύω ότι κάθε πορεία είναι ανηφορική. Εγώ δεν είχα την τύχη να βγω από ένα τάλεντ σόου, να βρω έτοιμο ή στρωμένο το δρόμο κι έτσι, κάθε σκαλοπάτι που ανέβαινα, το ανέβαινα μετά από χρόνο και κόπο. Αυτό, όμως, εμένα μου έδωσε προσωπική ικανοποίηση γιατί, όταν παλεύεις για κάτι ο ίδιος, τότε αισθάνεσαι διπλά τη χαρά της επιτυχίας.

-Θυμάσαι μία απογοήτευση σου;

-Πολλές. Θυμάμαι, για παράδειγμα, σε ένα μαγαζί που δούλευα το 2003, που τραγουδούσα μπροστά σε 4-5 μόνο παρέες. Αυτή, όμως, η πίκρα με έκανε πιο δυνατό, μου βγήκε στην ερμηνεία, σε σκληρή δουλειά, με βοήθησε. Αποτυχημένος δεν ένιωθα, αλλά προσπαθούσα να καταλάβω τι φταίει. Ήμουν πικραμένος. Κι έτσι πείσμωσα.

-Θα μπορούσες να υπηρετήσεις και κάποιο άλλο είδος τραγουδιού;

-Τα τραγούδια που ερμηνεύω τώρα, μιλάνε στην καρδιά μου. Δεν θα μπορούσα, όμως, να αποκλείσω κάτι, γιατί είμαι σε μία ηλικία που σε δέκα χρόνια θα μπορούσαν να αλλάξουν και τα γούστα μου. Αυτή την περίοδο πάντως είμαι πολύ ικανοποιημένος και γεμάτος με αυτό που κάνω.

-Ο χαρακτηρισμός του «λαϊκού τραγουδιστή-διασκεδαστή» σου αρέσει;

-Δεν με ενοχλεί καθόλου. Δεν είμαι άνθρωπος που στέκομαι στις «ταμπέλες», γιατί αυτό που με ενδιαφέρει είναι, μέσα από τις δουλειές μου, να μπορώ να έχω τον κόσμο δίπλα μου. Όσο ο κόσμος είναι κοντά μου και με στηρίζει, εγώ θα νιώθω πολύ καλά. Αυτό είναι που με αφορά.

-Προσβάλλεσαι αν σου πουν ότι κάνεις «φτηνά σουξέ» ή «τραγούδια της μίας σεζόν που δεν αντέχουν στο χρόνο»;

-Το αν είναι «εύκολο» ή «φτηνό» ένα τραγούδι το κρίνει ο κόσμος και εμένα ο κόσμος είναι που με αφορά. Το κριτήριο του κόσμου είναι αλάθητο- και αυτό φαίνεται στην πορεία του χρόνου. Αν πεις κάτι φτηνό, ο κόσμος μπορεί να στο συγχωρέσει μία φορά, αλλά αν δεν κάνεις και κάτι που να είναι αντίβαρο και μείνεις μόνο σ αυτό, τότε ο κόσμος θα σε «ανταμείψει» ανάλογα. Είναι πολλά τα 7 χρόνια που δουλεύω, για να λέω μόνο «φτηνά» πράγματα.

-Αν σε καλούσε ο Μίκης Θεοδωράκης σε μία από τις συναυλίες του, θα τολμούσες να συμμετάσχεις;

-Από τη στιγμή που με καλούσε ο κύριος Θεοδωράκης, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα. Αρκεί να έλεγα κάτι που να με εκπροσωπούσε.

-Όταν σου έρθει ο φόρος ακινήτου, μέσω της ΔΕΗ, θα τον πληρώσεις;

-Θα τον πληρώσω, εφόσον εγώ προσωπικά έχω αυτή τη στιγμή αυτή τη δυνατότητα. Και δεν το κάνω για μένα, το κάνω μπας και καταφέρουμε να σώσουμε λίγο την κατάσταση. Γι αυτό και πλήρωσα έγκαιρα και το φόρο αλληλεγγύης.

-Τι θα ψηφίσεις στις επόμενες εκλογές;

-Δεν ξέρω. Αλλά, να σου πω την αλήθεια, ο μοναδικός πολιτικός που θα ψήφιζα με μεγάλη χαρά, είναι η Λιάνα Κανέλλη, αν αναλάμβανε κάποια στιγμή πιο ηγετικό ρόλο. Με αυτό που λέω δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άλλοι καλοί πολιτικοί-γιατί σίγουρα υπάρχουν πολλοί άξιοι- απλά εγώ προσωπικά, όσες φορές έχω δει την Κανέλλη να μιλάει, πραγματικά με εκφράζει και πιστεύω ότι, αν ήταν στη ηγεσία ενός κόμματος, εγώ θα το ψήφιζα με μεγάλη χαρά, χωρίς να με ενδιαφέρει ποιο κόμμα θα ήταν. Με εκφράζει αυτός ο άνθρωπος, πιάνει το σφυγμό μου.

-Ο ερχομός και του τρίτου σου παιδιού, πριν από 40 μέρες, έχει αλλάξει πια τη σχέση σου με τη σύζυγο σου, Ζαχαρούλα;

-Όπως και να το κάνεις, όταν μέσα στο σπίτι υπάρχουν τρία παιδιά, προτεραιότητά και των δυο μας είναι τα παιδιά. Τα παιδιά μας- η κόρη μου, η Λιάνα, που είναι 3,5, χρόνων, ο γιος μου ο Βασίλης, που είναι 16 μηνών, και ο Κωνσταντίνος που είναι 40 ημερών- μας δίνουν πολύ μεγάλες χαρές και μόνο θετικά αντιμετωπίζουμε έτσι και τη σχέση μας.

-Ήταν διαφορετικό το συναίσθημα του να κρατάς το τρίτο σου παιδί στην αγκαλιά σου, από τότε που είχες κρατήσει τη Λιάνα;

-Τη Λιάνα δεν την κράτησα καν όταν γεννήθηκε, φοβόμουνα όταν είδα ένα τόσο δα πλασματάκι.(γελάει) Πάντως, ο ερχομός κάθε παιδιού είναι μία νέα εμπειρία, κάτι ξεχωριστό. Είναι ευτυχία. Όταν γεννήθηκε ο Κωνσταντίνος, συγκινήθηκα πάρα πολύ. Τώρα προσπαθούμε να δούμε από πού έχει πάρει, ενώ με τα δύο προηγούμενα ήταν πιο ξεκάθαρη η κατάσταση (γελάει).

-Αλλάζεις πάνες στο μωρό; Το κοιμίζεις; Το ταΐζεις;

-Τα κάνω όλα. Είμαι ενεργός, γιατί θεωρώ ότι όλα αυτά είναι πολύ όμορφες στιγμές που πρέπει να τις ζει ο πατέρας. Το βρίσκω πολύ όμορφο και σημαντικό, για να δεθείς μαζί με το παιδί σου, το να είσαι κοντά του από τις πρώτες του μέρες και να μην θεωρείς ότι αυτά τα αναλαμβάνει μόνο η μαμά.

-Δεν φοβάσαι, έχοντας πια κάποια οικονομική άνεση, μήπως χαρίσεις τόσα πολλά στα παιδιά σου που τα κάνεις τελικά κακομαθημένα;

-Πάντα υπάρχει αυτός ο φόβος και γι αυτό θεωρώ πως το πιο σημαντικό που έχουμε να κάνουμε εμείς οι γονείς είναι να μεγαλώσουμε παιδιά με ηθικές αξίες. Για παράδειγμα, χθες η Λιάνα ήθελε να της πάρω κάτι συγκεκριμένο και της είπα «όχι, γιατί ο μπαμπάς δεν έχει λεφτά». Προσπαθώ να της περνάω το μήνυμα ότι ο μπαμπάς δουλεύει σκληρά και να μην απαιτεί να έχει οτιδήποτε ζητάει. 

Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Νοέμβριο του 2011.

ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΒΑΛΑΚΟΥ: "Η ΤΕΛΕΙΟΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΗ..."

Μία από τις σπουδαιότερες κυρίες του ελληνικού θεάτρου, συνεχίζει να παραδίδει τη σοφία της στο κοινό, με το τεράστιο ταλέντο της, την απλότητά της, την αγάπη της για όσα σήμερα συνεχίζει να ζει.

Τόσο λεπτεπίλεπτη και αέρινη, συγκινητικά ευγενής και υπέροχη, ένα μικρό παιδί στο σώμα μεγάλου ανθρώπου με κάτι μάτια τόσο μεγάλα, τόσο φωτεινά και γαλάζια, σαν τον κρυμμένο ουρανό πίσω από τα σύννεφα του απογεύματος της Κυριακής που συναντηθήκαμε- αυτά τα μάτια που «πρέπει να χουν κάψει πολλές καρδιές, κυρία Βαλάκου!». Εκείνη χαμογελάει. Οι άνθρωποι γύρω της- ο Δημήτρης Μαλισσόβας, ο Γιώργος Καραμίχος, ο Γιώργος Χρανιώτης, άνθρωποι του «Αγγέλων Βήμα» της οδού Σατωβριάνδου- την προσέχουν σε κάθε της βήμα, την ρωτάνε αν χρειάζεται κάτι, αν ο αναπτήρας της βρίσκεται μέσα στην τσάντα της γιατί θα τον χρειαστεί πιο μετά, αν αισθάνεται κούραση, αν θα ήθελε ένα γλυκό. Στην παρατήρηση «τι ωραία να σας αγαπάνε τόσο πολύ οι άνθρωποι γύρω σας, κυρία Βαλάκου!», εκείνη χαμηλώνει τα μάτια και, με εκείνη τη σπάνια ευγένεια- που ελάχιστα ανακαλύπτεται πια στην ιδιοσυγκρασία των ανθρώπων- και ταυτόχρονα με αυτό τον χαρακτήρα ενδόμυχης αριστοκρατικής φινέτσας που σου επιβάλλει τον πληθυντικό ευγένειας- σ αυτή την εξαίρετη, κλασσική μορφή του ελληνικού θεάτρου-, ανάβει τσιγάρο, μετακινεί τα δάχτυλά της, τα ανοίγει επάνω στο τραπέζι, και το πρόσωπο της φωτίζεται: «Μα κι εγώ τους αγαπάω! Όλους!».

-Δείχνετε πολύ εύθραυστη στην εικόνα σας. Αυτό είστε;

-Είμαι και αυτό. Αλλά πιστεύω ότι υπάρχει δύναμη, πίσω από αυτή την εύθραυστη όψη.

-Πάντα ήσασταν δυνατή προσωπικότητα;

-Νομίζω πως ναι. Κυρίως αντέχω. Έχω κουράγιο. Μπορεί να χάνω τη δύναμή μου για λίγο, αλλά αυτή επανέρχεται. Αγαπώ όχι τον εφησυχασμό, όχι τις ευκολίες, μου αρέσει να μάχομαι, να παλεύω, να αναζητώ, δεν μένω ποτέ στη ζωή μου σε πράγματα που ενδεχομένως να έχω κατακτήσει ή κερδίσει. Αισθάνομαι ότι υπάρχει πάντα και κάτι άλλο που μπορεί κανείς να γνωρίσει και να τον δελεάσει ή να ανακαλύψει. Κι αυτή η αναζήτηση είναι κάτι που αγαπώ πολύ.

-Ο χρόνος που περνάει δεν σας κουράζει; Δεν θα επιθυμούσατε να μείνετε στο σπίτι σας, να ξεκουράζεστε, να ζείτε από μία σύνταξη και να μην βρίσκεστε πια στο σανίδι;

-Επειδή ξεκίνησα πολύ νωρίς στο θέατρο, εργάστηκα αδιάκοπα- σκεφτείτε ότι πρωτοεμφανίστηκα το 1949, δίπλα στον Αιμίλιο Βεάκη, στο «Νυφιάτικο τραγούδι»-, καταλαβαίνετε ότι έχει ταυτιστεί η ενασχόληση του θεάτρου με τη ζωή μου. Δεν μπορώ να καταλάβω το ένα χωρίς το άλλο. Αυτή η ερώτηση που έγινε από εσάς με βρίσκει σε απορία, γιατί είναι έξω από την πραγματικότητα μου.

-Ποτέ δεν σκεφτήκατε τη ζωή σας εκτός θεάτρου;

-Ποτέ! Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι με τράβηξε στο θέατρο, γιατί αποφάσισα να γίνω ηθοποιός, αλλά ποτέ δεν μπόρεσα να απαντήσω σε αυτό. Αυτό έγινε ενστικτωδώς. Ποτέ δεν σκέφτηκα να ασχοληθώ με κάτι άλλο, ποτέ δεν μπήκα στο δίλημμα να κάνω τούτο ή εκείνο. Από τότε που πήγαινα στο σχολείο, με τη σάκα μου στο χέρι, έλεγα «εγώ θα γίνω ηθοποιός». Το ξερα! Με ταξίδευε η ιδέα.

-Η καθημερινότητα σας, όταν δεν είστε σε κάποια παράσταση, πως κυλάει;

-Ξυπνάω πολύ νωρίς, είμαι πρωινή. Έπειτα, μου αρέσει να χαζεύω τους ανθρώπους, σκέφτομαι πράγματα που, όταν είμαι σε πολλή δουλειά, περνάνε απαρατήρητα., εικόνες που επανέρχονται τις οποίες εξετάζω και κοιτάω. Κατά τα άλλα, η καθημερινή μου ζωή δεν έχει τίποτα αξιοπερίεργο ή ιδιαίτερο. Είναι ίδια με αυτήν όλων των ανθρώπων. Δεν έχω σημάδια ξέχωρα.

-Τι σας αρέσει να κάνετε εκτός θεάτρου;

-Διαβάζω, ακούω κλασσική μουσική, μελετάω τους άλλους. Δηλαδή, παρατηρώ φυσιογνωμίες, τρόπους συμπεριφοράς, αντιδράσεις- δεν περνάνε δίπλα μου ή μπροστά μου οι άνθρωποι σαν αριθμοί.

-Είστε ευτυχισμένη από τη ζωή που ζήσατε μέχρι σήμερα;

-Θα ήμουν αχάριστη αν έλεγα όχι. Μου δόθηκαν πολλά. Πρώτα απ όλα μου δόθηκε μια καλή υγεία, κάτι που θεωρώ το πλέον σημαντικό, ενώ μου δόθηκε επίσης η διάθεση για δράση. Ποτέ στη ζωή μου δεν έπληξα- η πλήξη δεν με άγγιξε ποτέ- και σε αυτό στάθηκε σύντροφος μεγάλος το θέατρο. Επίσης, ποτέ δεν σταμάτησα να ονειρεύομαι, γιατί πάντα υπάρχει και ένα βήμα πιο πέρα: Πράγματα που μπορεί κανείς να κατακτήσει στην πορεία των χρόνων και να τα χαρεί.

-Εσάς τι σας κάνει ακόμα να ονειρεύεστε;

-Τα απλά πράγματα. Όπως, το να ανοίξω το παράθυρό μου το πρωί και να κοιτάξω έξω στο δρόμο. Πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι τα σημαντικά γεγονότα, αυτά τα οποία μπορούν να σε γεμίσουν από ευτυχία, είναι σπάνια. Τα πραγματικά σημαντικά, όμως, είναι τα μικρά, τα ελάχιστα, αυτά που συμβαίνουν κάθε ώρα. Εγώ αυτά εκτιμώ, αυτά που δεν είναι δεδομένα: Τα δώρα.

-Έχετε παιδιά;

-Όχι. Δεν ευτύχησα σε αυτό. Είχα ένα ατύχημα και δεν επιχείρησα ξανά. Αυτό ήταν ένα από τα γεγονότα στη ζωή μου που με στενοχώρησαν, που με βασάνισαν. Αλλά η ζωή δεν είναι μόνο γελάκια και χαρούλες. Είναι και βάσανα. Αλλά, πώς αλλιώς; Αυτό είναι ζωή.

-Τι σας θυμώνει;

-Η χυδαιότης. Η ασυνέπεια. Έξω φρενών με κάνει ο φαρισαϊσμός. Μέσα μου κάπου δεν τα συγχωρώ κιόλας.

-Ζήσατε ωραία παιδικά χρόνια;

-Τα ωραιότερα! Μεγάλωσα στην Καβάλα, με στενοχώριες, με πολλές στερήσεις, πολύ φτωχικά μετά τον πόλεμο, πολύ στερημένα. Αλλά, όταν είσαι στα νιάτα σου, όλα είναι όμορφα, όλα είναι υπέροχα! Έπειτα, εγώ δεν εστιάζω ποτέ μου στα αρνητικά.

-Δεν λέτε καμιά φορά «μακάρι να ήμουν ξανά νέα και να είχα όλη τη ζωή μπροστά μου»;

-Όχι. Και να σας πω γιατί; Γιατί αυτό που ζω τώρα, έχει κάτι το διαφορετικό. Και μου αρέσει. Έχει άλλο κοίταγμα της ζωής, άλλο τρόπο στο να ζει κανείς. Κάτι που δεν είχα ως νέα. Αυτά που έζησα είναι πολύτιμα, σπουδαία, τα εκτιμώ, τα σέβομαι, τα αγαπώ, αλλά δεν έχω καθήλωση σ αυτά. Το τώρα, όμως,  είναι που έχει αξία. Αυτό εκτιμώ.

-Το θέατρο δεν σας στέρησε πράγματα από αυτή καθαυτή τη ζωή, ακόμη και την προσωπική;

-Πιθανώς να έχει συμβεί και αυτό. Αλλά δεν έχω φαινόμενα στέρησης. Γιατί τη ζωή μου την έζησα και τη ζω. Πάντα βίωνα τον τωρινό χρόνο και δεν πιστεύω ότι η αναφορά στο παρελθόν έχει και τόση σημασία. Σημασία έχει αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Την ανεπανάληπτη.

-Το θάνατο τον φοβάστε καθόλου;

-Θα φανώ λίγο παράξενη, αλλά τι να κάνω; Είναι κάτι που όχι μόνο δεν έχω φοβηθεί, αλλά απορώ πώς ο άνθρωπος διακατέχεται τόσο πολύ από αυτό το φόβο. Πως είναι δυνατόν να υπάρχει ζωή χωρίς τον θάνατο; Γιατί ο άνθρωπος τα χάνει και χάσκει τόσο πολύ σ αυτόν; Γιατί να υπάρχει τόσος τρόμος; Αφού όλοι θα τον επιτύχουμε. 

-Ήταν και ο έρωτας σημαντικό κομμάτι της ζωής σας, όπως και το θέατρο;

-Ναι… Ναι.

-Ερωτευτήκατε πολύ δυνατά;

-Ναι (χαμογελάει). Αυτά είναι από τα πολύ όμορφα, όταν τα βιώνουμε. Είναι τότε που αλλάζει η όψη του κόσμου, μετατοπίζονται αξίες, έρχονται τα πάνω κάτω. Είναι μία κατάσταση πραγμάτων ανεξέλεγκτη και ταυτόχρονα υπέροχη!

-Να υποθέσω ότι είστε πολύ ρομαντικός άνθρωπος;

-Νομίζω πως ναι. Γιατί είμαι του απολύτου. (ανάβει δεύτερο τσιγάρο)

-Το κάπνισμα γιατί δεν το μειώνετε;

-Γιατί η τελειότης είναι κουραστική…

Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Νοέμβριο του 2011. Δημοσίσευση μετά τον θάνατό της, στις 12 Νομεβρίου 2013, στην LifO.
http://www.lifo.gr/team/gnomes/43605

ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ: "ΣΤΑΡ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΠΟΤΕ!"

Η συγγραφέας με τις μεγαλύτερες πωλήσεις βιβλίων τα τελευταία 10 χρόνια στην Ελλάδα, προσπαθεί να εξηγήσει στο people το «φαινόμενο» των 851 χιλιάδων αντιτύπων των μυθιστορημάτων της μέχρι σήμερα, μιλάει για τα «άγνωστα» παιδικά της χρόνια, για την οικογένειά της και απαντάει στην σκληρή κριτική που έχει δεχτεί.

Ο γραπτός λόγος την εκφράζει περισσότερο από τον προφορικό. Γι αυτό και προτιμά να απαντήσει γραπτά στις ερωτήσεις από τον υπολογιστή της, χωρίς οποιαδήποτε παρεμβολή εξωτερικού ήχου ή ενόχλησης. Απολύτως μοναχικά, όπως λειτουργεί και εκείνη όταν γράφει τα βιβλία της. Δεν θα προδοθούν τα μυστικά της- όλα εκείνα, δηλαδή, που συνέτειναν στο να δημιουργηθεί ο «μύθος» της, κι ας θεωρεί η ίδια ότι είναι απλά μία «συνηθισμένη γυναίκα». Το μόνο που θα προδοθεί πριν από τις λέξεις της είναι ότι το γέλιο της είναι πηγαίο, δυνατό, εγκάρδιο, όπως συμβαίνει συνήθως με όλους εκείνους τους ανθρώπους που έχουν χορτάσει στη ζωή τους όλα όσα θεωρούν απαραίτητα για να ονομάζονται «ευτυχισμένοι». Και δημιουργικοί.

-Οι χαρακτηρισμοί «συγγραφέας των best seller» ή «σταρ-συγγραφέα» σας βρίσκουν σύμφωνη; Δηλαδή, αν σταρ στο χώρο του τραγουδιού είναι η Άννα Βίσση, στο χώρο του βιβλίου δεν είναι η Λένα Μαντά;

-Μόνο χιουμοριστικά μπορώ να δω αυτούς του χαρακτηρισμούς που απέχουν πολύ από το πώς αισθάνομαι εγώ. Και δεν καταλαβαίνω πώς βγήκαν, γιατί ο τρόπος που ζω και κινούμαι δεν τους επιδιώκει.  Έχω απλώς το χάρισμα, αν θέλετε, να μπορώ να βάζω στο χαρτί όσα η φαντασία μου γεννάει και αυτό δεν θεωρώ ότι με κάνει τόσο διαφορετική από τον υπόλοιπο κόσμο και σίγουρα δεν με κάνει… σταρ!

-Στενοχωριέστε όταν κάποιοι σας χαρακτηρίζουν «επιφανειακή» ή «ροζ συγγραφέα», ή ακόμη όταν άλλοι λένε και γράφουν πως δεν μπορείτε να χαρακτηρίζεστε εσείς συγγραφέας και ταυτόχρονα η Ζυράννα Ζατέλη ή η Μάρω Δούκα;

-Στην αρχή ναι, με στεναχωρούσαν οι επιθέσεις -και με πολύ χειρότερα λόγια-, αλλά τώρα πια όχι. Ίσως η αγάπη του κόσμου, που κανείς δεν μπορεί να την φανταστεί αλλά εγώ την ζω, μου έδωσε την…. ασπίδα! Πάντως αυτοί που τόσο εύκολα με χαρακτηρίζουν, ίσως θα έπρεπε να ρωτήσουν τον απλό κόσμο τι βρίσκει στα βιβλία μου και τα κάνει best seller, τι παίρνουν μέσα από αυτά.

-Να υποθέσω ότι, με τα κέρδη από τις πωλήσεις των βιβλίων σας, δεν θα χρειαστεί πια να ξαναδουλέψετε σε άλλη δουλειά στη ζωή σας- πέραν από αυτό που ήδη κάνετε στο γράψιμο;

-Στην ζωή μου δεν δούλεψα ποτέ, όχι γιατί μας περίσσευαν τα χρήματα, αλλά γιατί με τον άντρα μου ήταν κοινή απόφαση να χωρίσουμε τις αρμοδιότητες και εγώ να αναλάβω το σπίτι και τα παιδιά. Είχε μεγάλο κόστος, ομολογώ, στην ποιότητα της ζωής μας,  περάσαμε πολύ-πολύ δύσκολες εποχές αλλά δεν το μετανιώσαμε ποτέ, θαυμάζοντας και καμαρώνοντας σήμερα το έργο μας: Τα παιδιά μας. Όσο για τα κέρδη των βιβλίων, βελτίωσαν την ζωή μας σαφώς, αλλά κυρίως εξασφάλισαν, στο μέτρο του δυνατού,  το μέλλον των παιδιών μας.

-Τη συγγραφή δεν θεωρείτε «δουλειά», όπως οποιοσδήποτε άλλος εργαζόμενος την εργασία του;

-Παρ’ όλο που, όταν γεννηθεί ένα βιβλίο στο μυαλό μου, εργάζομαι πάνω του καθημερινά, επτά ώρες την ημέρα, παρ’ όλα αυτά, δεν μπορώ να το δω σαν δουλειά! Περνάω τόσο καλά με τους ήρωές μου, τις περιπέτειές τους, ταξιδεύω τόσο πολύ την ψυχή και το μυαλό μου, που θα ήταν άδικο αν έλεγα πως το θεωρώ δουλειά.

-Αλήθεια, ποια άλλη δουλειά θα μπορούσατε να κάνετε;

-Αν υπήρχε ανάγκη, θα έκανα τα πάντα! Αν μπορούσα να επιλέξω, θα προτιμούσα να είχα σπουδάσει σκηνοθεσία, γιατί λατρεύω το θέατρο.

-Εκτός από κάποια οικονομική άνεση, που υποθέτω ότι πλέον έχετε, τι άλλο σας έδωσε η συγγραφή;

-Κάτι πολύ πιο σπουδαίο από τα χρήματα: Την αγκαλιά του κόσμου! Αν μπορούσατε να δείτε τα βλέμματά τους, τα χαμόγελα, αν μπορούσατε ν’ ακούσετε όσα μου λένε, θα με καταλαβαίνατε! Στις μέρες που ζούμε ειδικά, τα πιο πολύτιμα δεν είναι τα χρήματα, είναι τα αισθήματα. Δεν έχουν τιμή και είναι ανεξάντλητα.

-Φέτος το Καλοκαίρι, είμαι σίγουρος πως είδατε και εσείς σε πλοία, αεροπλάνα και παραλίες, πολλούς να διαβάζουν το «Χωρίς χειροκρότημα». Τι κάνετε σε αυτές τις περιπτώσεις; Προσεγγίζετε τους αναγνώστες σας για να τους πείτε «εγώ το έγραψα αυτό»; Ζητάτε τη γνώμη τους;

-Αστειεύεστε; Φέτος που παραθέριζα στην Τήνο, για πρώτη φορά στην μέχρι τώρα συγγραφική μου καριέρα, έτυχε να δω να διαβάζουν τα βιβλία μου στην παραλία της Κολυμπήθρας! Φόρεσα το καπέλο μου μέχρι κάτω, δεν έβγαλα τα γυαλιά από τα μάτια μου και δεν σηκώθηκα από την ξαπλώστρα μου! Θεωρώ γελοίο να κάνω «έρευνα αγοράς» και να ενοχλήσω κάποιον που μπορεί να διαβάζει το βιβλίο μου, αλλά δεν σημαίνει ότι θέλει να γνωρίσει και μένα.

-Πως αντιδράτε, όμως, όταν κάποιοι σας αναγνωρίζουν στο δρόμο ή στο σούπερ μάρκετ και θέλουν να σας μιλήσουν; Σας φοβίζει καθόλου αυτό;

-Δεν με φοβίζει, αλλά με κάνει να ντρέπομαι πάρα πολύ. Συνήθως χάνω τα λόγια μου και δεν βλέπω την ώρα να απομακρυνθώ! Κάτι λέγατε πριν για σταρ μου φαίνεται…. Ελπίζω τώρα να καταλάβατε!

-Η καθημερινότητα σας έχει αλλάξει καθόλου, από τότε που έχετε αποκτήσει το δικό σας φανατικό κοινό;

-Το μόνο που άλλαξε, είναι ότι περνάω κοντά 3 ώρες στον υπολογιστή για να απαντώ σε γράμματα αναγνωστών. Κατά τα άλλα, όλα παραμένουν ίδια. Γράφω, διαβάζω, μαγειρεύω, βλέπω τους φίλους μου, πηγαίνουμε με τον άντρα μου στο θέατρο που τόσο αγαπάμε, βλέπουμε τηλεόραση και κεντάω. Προστέθηκαν σαφώς και πολλά ταξίδια για να με γνωρίσει το αναγνωστικό κοινό και που κι εγώ θέλω να βρεθώ κοντά τους.

-Έχοντας τη δική σας οικογένεια, τα πράγματα δεν είναι περισσότερο δύσκολα στο να γράφετε τα βιβλία σας;

-Όχι, γιατί πρώτον τα παιδιά μου είναι πια μεγάλα και τις πρωινές ώρες λείπουν, όπως και ο άντρας μου που είναι στην δουλειά του. Έτσι, έχω όλο το σπίτι στην διάθεσή μου τα πρωινά για να γράφω. Διακόπτω τα Χριστούγεννα και φυσικά το καλοκαίρι που το σπίτι είναι γεμάτο κόσμο: Τα παιδιά, τους φίλους τους και τους δικούς μας.

-Ο σύζυγός σας είναι ο πιο αυστηρός κριτής σας;

-Είναι ο πρώτος κριτής, ο πρώτος που διαβάζει κάθε μέρα ότι έχω γράψει, αλλά δεν ξέρω αν η αγάπη που μου έχει, του επιτρέπει να είναι αυστηρός.

-Δηλαδή, αν δεν του αρέσει κάτι που έχετε γράψει, το αλλάζετε;

-Δεν επεμβαίνει ποτέ στην δομή ή στην εξέλιξη της ιστορίας, αλλά από την αρχή ανακάλυψα ότι είναι ιδανικός για να ανακαλύπτει λάθη στο κείμενο που αφορούν στις λεπτομέρειες του χρόνου, του τόπου κλπ. Σε αυτά βεβαίως και τον ακούω.

-Η μοναξιά της συγγραφής, δεν είναι κάτι που σας τρομάζει κάποιες φορές; Δεν θα θέλατε να κάνετε μία δουλειά με παρέα;

-Το αντίθετο! Μου αρέσει αυτό ακριβώς! Η μοναξιά και η ησυχία που την επεδίωκα ούτως ή άλλως και πριν αρχίσω να γράφω. Η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσει ο πολύς κόσμος, με κουράζει.

-Από παιδί ήσασταν μοναχικό άτομο;

-Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν πέντε χρονών και έμεινα με την μητέρα μου που ήταν υποχρεωμένη να εργαστεί. Έτσι, έμενα πολλές ώρες μόνη μου από τότε. Είχα μάθει να μην απαντώ στο τηλέφωνο, να μην ανοίγω την πόρτα και ενώ στην αρχή θυμάμαι ότι φοβόμουν λίγο, μετά συνήθισα και το μόνο «ελάττωμα» που μου έμεινε από τότε, είναι ότι ακόμα και σήμερα  «παραμιλάω»! Ποτέ δεν κάνω μια δουλειά χωρίς να μιλάω στον φανταστικό μου… φίλο!  

-Ποια είναι η «ιεροτελεστία» του γραψίματος ενός καινούργιου βιβλίου;

-Το βιβλίο που θα γράψω, γεννιέται συνήθως μέσα στο καλοκαίρι και τελειοποιείται στο μυαλό μου σιγά σιγά χωρίς ποτέ να κρατάω σημειώσεις. Όσο το καλοκαίρι φεύγει, τόσο οι ιδέες έρχονται και πιο πιεστικές. Καταλαβαίνω ότι είμαι έτοιμη να ξεκινήσω, όταν νιώθω το κεφάλι μου έτοιμο να εκραγεί, όταν σφύζει πια από τους ήρωες, από διαλόγους ολόκληρους που πρέπει και απαιτούν να βγουν. Τότε κάθομαι στον υπολογιστή μου έχοντας δίπλα μου τους αγαπημένους μου συντρόφους: Καφέ, τσιγάρα και ένα κομπολόι.

-Έχετε κάποιες «παραξενιές»;

-Δεν θα έλεγα ότι είμαι εύκολος άνθρωπος σε γενικές γραμμές, αλλά μια από τις παραξενιές μου, αν μπορεί κανείς να την θεωρήσει ως τέτοια, είναι ότι όλο τον χειμώνα γράφω με ανοιχτά παράθυρα, ακόμα κι αν χιονίζει έξω. Λατρεύω την αίσθηση του κρύου, ενώ ξεκινώ κάθε βιβλίο με την πρώτη σταγόνα βροχής. Οι βροχερές μέρες είναι οι πιο παραγωγικές μου!

-Επομένως, να υποθέσω ότι τώρα, που ήδη ξεκίνησαν οι πρώτες βροχές έχετε ξεκινήσει να γράφετε το νέο σας βιβλίο;

-Όχι, ακόμα δεν ωρίμασε αρκετά στο μυαλό μου. Το νιώθω, όμως, ότι κάθε μέρα πλησιάζω και στην στιγμή που θα πάρει φωτιά ο υπολογιστής!

-Μέσα στα βιβλία σας υπάρχει πολύ έντονος ρομαντισμός και ευαισθησία. Αυτό αντικατοπτρίζει και την ψυχοσύνθεση σας;

-Δεν ξέρω αν είμαι ευαίσθητη, αλλά ρομαντική δεν είμαι σίγουρα- κι ας απογοητεύσω τους αναγνώστες μου. Ίσως πάλι, επειδή ακριβώς μου λείπουν αυτά τα. συστατικά, τα αναπληρώνω μέσα από τα βιβλία μου. Ίσως, επίσης, να είμαι και να μην θέλω να το παραδεχτώ!

-Τι σας έκανε να κλάψετε τελευταία;

-Το πρόβλημα του καλύτερού μου φίλου…. 

Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Νοέμβριο του 2011.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΥΤΖΙΔΗΣ- ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: ΠΑΡΕΑ ΣΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ

Ο σεφ και ο ηθοποιός και σεναριογράφος θα μαθαίνουν στους τηλεθεατές «μυστικά» μαγειρικής, μέσα από την νέα εκπομπή του Mega και το People έκανε backstage στο πρώτο τους γύρισμα.

Μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες, κάθε φορά που ο Γιώργος επισκεπτόταν το σούπερμαρκετ της γειτονιάς όπου μένει, στην Αγία Παρασκευή, δεν σταματούσε ποτέ στα ράφια με τα ντοματίνια, τις περίεργες σάλτσες, τα μπαχαρικά, τα διαφορετικά είδη λαχανικών, τα «περίεργα είδη και  σχήματα μακαρονιών», τα «σκεύη μαγειρικής σε μοναδικές εκπτώσεις», ακόμη και στις «δωδεκάδες αυγά σε προσφορά»- κάτι σύνηθες για τους περισσότερους από όσους περνούν μεγάλο κομμάτι του χρόνου τους στην κουζίνα του σπιτιού τους. Όλα αυτά, δηλαδή, που θεωρούνται για άλλους «απαραίτητα συστατικά γεύσεων» για ένα τουλάχιστον αξιοπρεπές γεύμα στο σπίτι, ήταν για τον ηθοποιό και σεναριογράφο ένα άγνωστο πεδίο που δεν έμπαινε καν στον κόπο να το εξερευνήσει ή, έστω, να το ανακαλύψει. Η κουζίνα του σπιτιού του χρησίμευε, όπως λέει ο ίδιος, μόνο για την ετοιμασία καφέ- για τίποτε άλλο. «Τώρα μαθαίνω να μαγειρεύω, γιατί προηγουμένως τρεφόμουν μόνο με delivery και από φίλους», λέει ο Γιώργος στο People και συνεχίζει: «Ο Αλέξανδρος, ξεκίνησε να μου μαθαίνει ορολογίες, ακόμη και πρακτικά θέματα μαγειρικής, όπως για παράδειγμα, τι μπορείς να κάνεις για να κρατήσει περισσότερο καιρό το λαχανικό στο ψυγείο. Νομίζω ότι, μέχρι το τέλος της εκπομπής, θα μάθω να μαγειρεύω καλά, θα είμαι καλός μαθητής, γιατί πραγματικά θέλω να αλλάξω ολοκληρωτικά τη σχέση που είχα με την κουζίνα», καταλήγει. Ο Γιώργος συνάντησε για πρώτη φορά τον σεφ Αλέξανδρο Παπανδρέου στις εγκαταστάσεις του Mega, στη Μεσογείων, αρχές Σεπτεμβρίου. Οι πρώτες τους συζητήσεις αφορούσαν στη μαγειρική και στην πρόθεση του ηθοποιού να ξεκινήσει να τρέφεται υγιεινά και να ακολουθεί στη ζωή του ένα ισορροπημένο πρόγραμμα καθημερινής διατροφής που θα του έκανε γενικότερα καλό. Λίγο μετά, σχεδόν καρμικά, οι συζητήσεις του σεφ με το Mega στη δημιουργία μίας 15λεπτης εκπομπής, που θα μεταδίδεται κάθε Σαββατοκύριακα με γρήγορες, εύκολες και πρακτικές συνταγές που να αφορούν και σε άτομα που δεν έχουν καν ξαναμπεί προηγουμένως στην κουζίνα του σπιτιού τους για να μαγειρέψουν, «φώτισε» τη «λύση» του ιδανικού συμπαρουσιαστή του Αλέξανδρου Παπανδρέου. «Πιστεύω ότι η εκπομπή θα είναι πολύ πρωτότυπη και μοναδική», λέει ο σεφ στο people, λίγο πριν από την έναρξη του πρώτου γυρίσματος της εκπομπής «Παρέα στην κουζίνα», την Τρίτη 25 Οκτωβρίου, στα studio Kappa στα Σπάτα, όπου τον συνάντησε το People και συμπληρώνει: «Με το Γιώργο συναντηθήκαμε κάποιες φορές, από τον Σεπτέμβριο που γνωριστήκαμε πρώτη φορά, είναι ενθουσιασμένος με την ιδέα ότι θα μάθει να μαγειρεύει και με ρωτάει διάφορα. Έχει πολύ ενδιαφέρον. Είμαι σίγουρος ότι ο Γιώργος θα κάνει εκείνες τις ερωτήσεις στον “αέρα” της εκπομπής, που θα μπορούσε να κάνει ανά πάσα στιγμή και μία κυρία ή ένας κύριος που δεν ξέρει καθόλου να μαγειρεύει ή δεν έμαθε να μαγειρεύει σωστά και μας παρακολουθεί, αλλά θα ήθελε πολύ να μάθει όλα τα “μυστικά”. Και αυτό πιστεύω ότι είναι το ζητούμενο». Το concept της εκπομπής είναι «εύκολες και γρήγορες συνταγές», θα παρουσιάζονται δύο συνταγές κάθε φορά, ενώ παράλληλα θα δίνονται χρήσιμες και πρακτικές συμβουλές που αφορούν στα φαγητά και στα γλυκά. «Χαίρομαι γιατί θα απευθύνομαι σε ανθρώπους που είναι σαν εμένα- που δεν ξέρουν δηλαδή να μαγειρεύουν- και θέλω να τους δείξω ότι δεν είναι “βουνό” όλο αυτό, αλλά ότι μπορούν να τα καταφέρουν», λέει ο Γιώργος και συνεχίζει: «Πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε μια χαρά, θα είναι πολύ ευχάριστο. Περισσότερο έχω αγωνία να δω πώς θα είμαι μετά το τέλος αυτής της εκπομπής, αν θα μπορώ τελικά δηλαδή να μαγειρεύω καλά». Το όνειρο του Γιώργου είναι να καταφέρει, μέσα από το «Παρέα στην κουζίνα», να κάνει ένα μεγάλο πρώτο τραπέζι σε ανθρώπους που αγαπάει, σε φίλους και συνεργάτες του. Ως γνώστης πια πολλών «μαγειρικών μυστικών». Και ανυπομονεί γι αυτό. Ίσως μάλιστα καταφέρει να φτιάξει, κάποια στιγμή που θα πάει στο χωριό του στις Σέρρες και εκείνα τα ντολαμδάκια ή τα γεμιστά της μητέρας του, Ευανθίας- ή έστω να πλησιάσει κάπως στη γεύση τους-, που μέχρι τώρα εκείνη θεωρούσε αδιανόητο ότι θα κατάφερνε ποτέ να φτιάξει ποτέ ο γιος της. Σαν ένα ανέλπιστο δώρο που γεννιέται αυθόρμητα, από όλες εκείνες τις αθώες παιδικές αναμνήσεις, οι οποίες κολλάνε γλυκά τις γεύσεις στο στόμα και στο μυαλό. 

Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Νοέμβριο του 2011. 

ΒΑΣΙΑ ΤΡΙΦΥΛΛΗ: "ΜΕ ΠΟΝΑΝΕ ΠΟΛΥ ΟΙ ΔΥΟ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ"

Μετά από 41 χρόνια στο θέατρο και 11 στην πολιτική, η 64χρονη ηθοποιός συνεχίζει να δίνει στους ανθρώπους τα πιο αληθινά και σπαρακτικά μαθήματα ζωής.

Στο μεγάλο μπαλκόνι του σπιτιού της στο Παγκράτι, τη στιγμή που ο πρωινός ήλιος αγκαλιάζει το σώμα της και το ζεσταίνει- μετά τις πρώτες δυνατές βροχές της Αθήνας- εκείνη χαμογελάει ευτυχισμένη και το λαμβάνει σαν ευλογία, σαν θείο μήνυμα, σαν «απλή, καθημερινή ευχαρίστηση». Χαϊδεύει το Λάκη, το σκυλί της και το ξεκαθαρίζει απ την αρχή: «Έχω ένα μεγάλο ελάττωμα: Δεν μπορώ να κλάψω. Αλλά, δυστυχώς, αυτό μου βγαίνει σε καρκίνους. Κατάλαβα, όμως, πια ότι δεν αξίζει τον κόπο να “πεθαίνω” κάθε λίγο και λιγάκι».

-Η περιπέτειά σας με τον καρκίνο πως σας άλλαξε;

-Πέρασα από πολλές διακυμάνσεις. Στην αρχή πέρασα απέναντι και νόμιζα ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε κάποια άλλη, πιστεύοντας οι υπόλοιποι ότι όλα αυτά ήταν «γενναιότητα». Δεν ήταν. Μετά τον πρώτο χρόνο, όταν συνειδητοποίησα τι μου συμβαίνει, πήγα σε ψυχολόγους, γιατί λένε ότι οι γυναίκες που έχουν καρκίνο του μαστού, εκτός από κληρονομικό είναι και ψυχοσωματικό- άνθρωποι που νοιάζονται πιο πολύ για τους άλλους πάρα για τον εαυτό τους. Φαντάσου ότι όταν μου είπαν «έχεις καρκίνο», η πρώτη μου σκέψη ήταν «τι θα γίνει η μάνα μου;», δεν είπα «πεθαίνω επάνω στη μεγάλη μου επιτυχία, το ραντεβού στα τυφλά». Η τελευταία μου αντίδραση στον καρκίνο που είχα, ήταν και η φυσιολογική: Κατέρρευσα!

-Τι σας ισορρόπησε στη συνέχεια;

-Ερωτεύτηκα ακαριαία! Είναι συνταγή αυτό. Η διάθεσή μου να ζήσω ήταν τέτοια, που θα μπορούσα εκείνη την περίοδο- χωρίς να μειώνω τον συγκεκριμένο άντρα- να ερωτευτώ ακόμη και το στύλο της ΔΕΗ. Δεν πήγε καλά αυτή η σχέση, χρωστάω όμως μεγάλη ευγνωμοσύνη σ αυτόν τον άντρα. Γιατί μου έδωσε αιτία για να ζήσω!

-Ερωτευτήκατε πολύ στη ζωή σας;

-Πάρα πολύ! Κατέβαινα την Μιχαλακοπούλου κόντρα και νόμιζα πως όλοι οι άλλοι πήγαιναν λάθος. Όταν ερωτεύομαι, όλα τα άλλα πηγαίνουν σε δεύτερη μοίρα, γίνομαι το απόλυτο θηλυκό, η απόλυτη δουλάρα. Αυτή η τσαούσα γυναίκα που βλέπεις κατά καιρούς, δεν υφίσταται. Λιώνω, μαγειρεύω, υπηρετώ, κάνω νοστιμιές, ανάβω κεριά.

-Η δημιουργία της δικής σας οικογένειας, σας έλειψε;

-Μου έλειψε. Γι αυτό και έφτιαξα μια ψεύτικη. Όταν δεν μπορούσα πια να κάνω δικό μου παιδί- γιατί τα οιστρογόνα μου ήταν απαγορευτικά- έτυχε να έρθει στο σπίτι μου μία πολύ χαριτωμένη κοπέλα από τη Ρουμανία, η Βερόνικα. Εκτίμησα πολύ αυτή την κοπέλα. Την κράτησα, τη βοήθησα να τελειώσει το πανεπιστήμιό της εδώ, μπήκε στη Φιλοσοφική και μετά έγινε δημοσιογράφος. Κατά καιρούς μένει μαζί μου, κατά καιρούς ερωτεύεται και φεύγει. Είναι σαν κόρη μου, αυτό το παιδί.

-Ποτέ δεν φτάσατε κοντά στο να γίνετε μητέρα;

-Βεβαίως. Με τον ηθοποιό Φάνη Χηνά, που τώρα πια δεν ζει, όταν ήμασταν και οι δύο φτωχοί και δεν το κρατήσαμε, αλλά και με μία άλλη μου σχέση. Και στις δύο περιπτώσεις έκανα έκτρωση. Αυτό με πονάει πολύ. Ήμουν ηλίθια τότε. Γιατί, μάλλον, η ανασφάλειά η δικιά μου ήταν που με έκανε να μην κρατήσω τα παιδιά αυτά. Προεξοφλούσα το μέλλον, χωρίς να ξέρω πόσο απρόβλεπτο είναι. Απλώς, δεν έπαιρνα την ευθύνη για τον άλλον άνθρωπο που θα γεννούσα. Είχα τη φιλοδοξία, την ματαιοδοξία, το κόμπλεξ- όπως θες πες το-, να μπορώ να παρέχω στο παιδί μου τα πάντα. Και όταν έγινα 40 χρόνων και είχα πια πολλά λεφτά, ήμουν διάσημη, με αναγνώριζαν στο δρόμο και πήγα να κάνω παιδί, μου είπε η φύση: «Τώρα κυρά μου, δεν μπορείς. Άργησες. Φάε έναν καρκίνο!».

-Πως ήταν οι περίοδοι μετά τις εκτρώσεις;

-Το μεγάλο σοκ το έπαθα όταν είδα ένα ντοκιμαντέρ- σχεδόν αμέσως μετά τη δεύτερη μου έκτρωση-, όπου έδειχνε τις αντιδράσεις του εμβρύου την ώρα που μπαίνει το εργαλείο για να το ξεκολλήσει από τη μήτρα. Εκεί λιποθύμησα. Μαζεύεται πίσω, κρύβεται και χάνεται μέχρι να εξαφανιστεί. Και λες: «Τι έκανα; Σκότωσα ένα πλάσμα που ήταν ήδη ζωντανό!». Την πρώτη μου έκτρωση την έκανα στα 18 και τη δεύτερη στα 22 μου... Ξέρεις, εμείς οι γυναίκες, θέλουμε συνήθως να κάνουμε το παιδί μας με κάποιον που είμαστε πολύ ερωτευμένες, δεν θέλουμε να κάνουμε παιδί με όποιον τύχει. Κι όταν αυτό έρχεται και κάνεις εγκλήματα- γιατί περί αυτού πρόκειται-, θες να σπάσεις το κεφάλι σου στον τοίχο.

-Μετά τις εκτρώσεις συνειδητοποιούσατε ότι ήταν λάθος;

-Την πρώτη στιγμή- αν και έκλαιγα- ξαλάφρωνα. Κατάλαβα, όμως, ακριβώς τι είχα κάνει, όταν είδα αυτό το ντοκιμαντέρ. Αυτό με άλλαξε και σαν άνθρωπο. Έχω τρέλα πια με τα παιδιά, με τους ηλικιωμένους και με τα σκυλιά. Τα παιδιά, γιατί είναι ένα θαύμα, τα σκυλιά γιατί είναι ανήμπορα να μιλήσουν, και τους ηλικιωμένους γιατί δεν τους χαϊδεύει κανείς.

-Αυτές οι εκτρώσεις ήταν και τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής σας;

-Όχι. Έχω κάνει κι άλλα: Έχω πληγώσει ανθρώπους που με αγάπησαν πάρα πολύ, έχω ζηλέψει ερωτικά, έχω αδικήσει ανθρώπους- γιατί είμαι και βιαστική. Το μόνο καλό που μου συνέβη στη ζωή, ήταν ο καρκίνος. Γιατί μου τα έφερε όλα τούμπα. Μου είπε: «τώρα που είσαι η Βάσια Τριφύλλη και έχεις τόσο ωραίο στήθος, θα στο αρρωστήσω». Εκεί αξιολόγησα τον εαυτό μου και του έδωσα επιτέλους λίγη σημασία. Τον περιχαράκωσα, έβαλα τα όριά μου, γιατί προηγουμένως ήμουν «όλοι οι αναξιοπαθούντες εδώ». Είχε προηγηθεί και ο θάνατος του ενός αδελφού μου από καρκίνο και κατάλαβα πια ότι είμαστε ένα τίποτα. Όταν φύγουμε, το πολύ πολύ να αφήσουμε μια ωραία ανάμνηση, μια γλυκιά κουβέντα, μία όμορφη στιγμούλα. Τίποτε παραπάνω.

-Φοβάστε μήπως σας ξανασυμβεί;

-Ξανασυνέβη αλλιώς, πριν από ενάμιση χρόνο. Έπαθα 4 φορές ανακοπή και επανήλθα με ανάνηψη. Πέθανα κανονικά 4 φορές και ξαναγύρισα από μία έμπειρη νοσοκόμα από τη Βουλγαρία, την κυρία Ελπίδα, που μένει εδώ, η οποία με επανέφερε με τα χέρια της. Μέσα στον Ευαγγελισμό, η οθόνη ήταν κενή. Είχα πει «δεν είμαι καλά», το κεφάλι μου ήταν σαν να έφευγε, να πηγαίνει στα πόδια μου, μετά στη γη, και μετά δεν θυμόμουν τίποτα.

-Τώρα δεν φοβάστε το θάνατο;

-Όχι. Αν και εγώ έτσι θα ήθελα να πεθάνω: Με μια αναπνοή. Όπως είχε πεθάνει και η μάνα μου. Η οποία επίσης είχε καρκίνο. Ξέρεις, δεν θέλω να φτάσω σε ένα σημείο που να γίνω βάρος κάποιου, να μην μπορώ να αυτοεξυπηρετηθώ, να λένε «γιατί δεν πεθαίνει τώρα κι αυτή η κωλόγρια;». Είμαι ευχαριστημένη από τη ζωή μου: Αγάπησα πολύ, αγαπήθηκα πολύ, ακόμη και όταν είμαι χαλαρή όλα στο μάξιμουμ τα ζω. Δεν μ αρέσει να κλαίγομαι, δεν είναι αυτό μέσα στη σύνθεση της ψυχής μου.

-Υπάρχει κάτι που σας λείπει σήμερα;

-Ένας σύντροφος. Και θα θελα να αρέσω ακόμη- δεν υπάρχει καλύτερο face lifting απ αυτό. Ο σύντροφός μου, λοιπόν, θα θελα να αγαπάει τα σκυλιά μου, να έχουμε κοινά ενδιαφέροντα, να του αρέσει το Πήλιο, να παίζει μπιρίμπα, να του αρέσει η δουλειά μου- γιατί εγώ θα δουλεύω μέχρι να πεθάνω, όσο δεν γίνομαι ρεζίλι-, να μ αγαπάει, θα θελα κάποιον να μοιράζομαι πράγματα γιατί, ειλικρινά στο λέω, κουράστηκα να είμαι εγώ ο άντρας της ζωής μου. Δεν μπορώ πια να είμαι εγώ το αφεντικό!

-Πάντα κάνατε συμβιώσεις;

-Πάντα. Αν και ξεκίνησα με ένα γάμο που κράτησε 5 χρόνια, την περίοδο που φοιτούσα ακόμη στο Εθνικό, με τον καλύτερο ηχολήπτη του κόσμου, τον Γιάννη τον Τριφύλλη, ακολούθησαν πολλοί σπουδαίοι έρωτές μου: Ο Φάνης Χηνάς, ο Ντίνος Κατσουρίδης, ο Κώστας Χατζηχρίστος, ο Κώστας Χαρδαβέλλας- του οποίου αγαπάω πολύ τη γυναίκα και χαίρομαι για το γιο του-, κάποιος σπουδαίος οδοντίατρος, ένας ξυλέμπορας. Πάντα μου άρεσαν οι άντρες με προσωπικότητα- δεν με ενδιέφεραν οι γαλανομάτηδες, δίμετροι και πλούσιοι- και θα λεγα πως ευτύχησα στους έρωτές μου. Ίσως γιατί είχα ανάγκη το «παραμύθι». Έχω, όμως, και ένα ελάττωμα: Κάνω τους άντρες να νιώθουν φοβεροί εραστές, ψηλότεροι, καλύτεροι και αυτό είναι μείον. Γιατί σε παίρνει για δεδομένη ο άλλος. Κι αυτό είναι αποτυχία. 

-Το σεξουαλικό σας απασχολεί στα 64 σας;

-Ναι. Καμιά φορά βλέπω ερωτικά όνειρα. Παρόλα αυτά, δεν νιώθω το ερωτικό κάλεσμα. Υπάρχει περίπτωση να υπάρχει άνθρωπος που να με θέλει, αλλά να μην τολμά να με πλησιάσει. Καμιά φορά ο Βουτσάς μου λέει «μωρή, αυτός σε κοιτάει! «Που;», του λέω. «Άστο», μου απαντάει, «δεν φοράς τα γυαλιά σου!».

Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Οκτώβριο του 2011.