ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΙ ΦΩΝΤΑΣ ΚΟΥΤΣΙΟΥΜΠΑΣ: ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ ΕΛΛΗΝΟ ΡΩΜΑΪΚΗΣ ΠΑΛΗΣ - GREEK GRECO-ROMAN WRESTLER ATHLETES (PART 1)

Κρατάει δύο βάρη των 40 κιλών και τα σηκώνει με γρήγορες κινήσεις «για να ζεσταθεί». Ό,τι κάνει για προθέρμανση, για άλλους θα ήταν η κατάληξη. Ο Γιώργος Κουτσιούμπας, ο πρωταθλητής στην κατηγορία των 96 κιλών της ελληνορωμαϊκής πάλης- με ύψος 1.93-, με σημαντικές διακρίσεις σε βαλκανικούς, πανευρωπαϊκούς και παγκόσμιους αγώνες, μιλάει καταρχήν για το άθλημά του: «Οι περισσότεροι έχουν την εντύπωση ότι οι παλαιστές είναι μικρόσωμοι ή ότι κυλιούνται μέσα στις λάσπες. Δεν ξέρουν πως αυτό είναι άθλημα και- για να μιλήσουμε ειδικότερα- ότι υπάρχει διαβάθμιση κατηγοριών». Τον ρωτάω πως διατηρείται σε αυτά τα κιλά: «Συνήθως, πριν από τους αγώνες, σε περίοδο προπόνησης, είμαι κάποια κιλά παραπάνω από τα επιτρεπόμενα. Τώρα, για παράδειγμα, είμαι παραπάνω από 100. Λίγες μέρες πριν από τους αγώνες όλοι οι αθλητές προσέχουμε τη διατροφή μας, ώστε να καταφέρουμε να φτάσουμε στα κιλά μας». «Κάποιοι μπορεί να θεωρούν ότι αυτό που κάνουμε είναι εύκολο. Κάνουν λάθος. Η ελληνορωμαϊκή πάλη χρειάζεται ψυχή!», προσθέτει ο αδελφός του Γιώργου, Φώντας, επίσης πρωταθλητής Ελλάδος στην ελληνορωμαϊκή πάλη και Ολυμπιονίκης.

Απόσπασμα συνέντευξης του Γιώργου και του Φώντα, στο περιοδικό Down Town, τον Αύγουστο του 2006. Οι φωτογραφίες είναι της Ιωάννας Τζετζούμη. Η φωτογράφιση έγινε στο κλειστό γυμναστήριο ελληνορωμιακής πάλης, στον Άγιο Κοσμά. Στην τρίτη, στην τέταρτη και στην έκτη φωτογραφία ποζάρει μόνος του ο Γιώργος (Δες και Part 2, με φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Ρήγου).

ΣΜΑΡΑΓΔΑ ΚΑΡΥΔΗ: "ΕΚΝΕΥΡΙΖΟΜΑΙ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΜΕ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ"

-Με τι εκνευρίζεσαι συνήθως;

-Τα πιο πολλά νεύρα συνήθως με πιάνουν όταν οδηγώ στο δρόμο. Αλλά, επειδή τώρα μένω στο κέντρο και περπατάω πολύ, είμαι πιο ήρεμη. Έχω κόψει μάλιστα τόσο πολύ το αυτοκίνητο, σε σημείο που τώρα θέλω να το βάλω μπρος να δω αν η μπαταρία του τελείωσε. Επίσης, εκνευρίζομαι όταν δεν με πιστεύουν. Μπορεί να με βγάλει από τα ρούχα μου όταν λέω κάτι σε κάποιον και μπορεί να θεωρήσει ότι του λέω ψέματα. Μπορεί να με τρελάνει όταν με αμφισβητούν. Είναι το κουμπί μου.

-Θέλεις να έχεις γύρω σου ανθρώπους που να είναι χαρούμενοι και αισιόδοξοι;

-Δεν μπορώ να κάνω παρέα με ανθρώπους που δεν έχουν χιούμορ. Μα κι εγώ, έτσι κι αλλιώς, γελάω με πάρα πολλά πράγματα κάθε μέρα. Μπορεί να γελάσω ακόμη και με ηλιθιότητες.

-Πότε χάνεις την καλή σου διάθεση;

-Όταν νυστάζω, όταν είμαι κουρασμένη και όταν πεινάω.

-Σου λείπουν φέτος οι ξεκούραστες στιγμές που ζούσες πέρσι;

-Όχι. Γιατί αυτό μου έκανε καλό, μπήκα με όρεξη στη δουλειά. Τώρα δεν νιώθω κουρασμένη. Έτσι κι αλλιώς, όμως, δεν κάνω γυρίσματα φέτος γιατί αυτό που με εξόντωνε παλιά ήταν όταν είχα και θέατρο και γυρίσματα ταυτόχρονα. Μόνο με το θέατρο είναι ωραία η ζωή. Παρόλο που γκρινιάζουμε επειδή δεν υπάρχουν σήριαλ, η αλήθεια είναι ότι σαν ποιότητα ζωής είναι πολύ καλύτερα να έχεις μόνο θέατρο.

-Από πότε έχεις να αγοράσεις καινούργιο φόρεμα;

-Τελευταία ψώνισα κάτι, αλλά κάτι ωραιότατα φτηνά πράγματα γιατί βρήκα πολύ ωραίες «τρύπες». Εννοείται ότι δεν πάω πια σε μαγαζιά που πήγαινα για να πάρω τα πανάκριβα και έχω κάνει και λίγο σαν παιχνίδι το να ψάξω και να βρω το πιο φτηνό, να πω «παιδιά, κοιτάξτε τι βρήκα!».

-Φόρο αλληλεγγύης πλήρωσες;

-Δεν τον πλήρωσα ακόμη, αλλά θα τον πληρώσω γιατί απλά δεν πρόλαβα ακόμη να πάω. Δεν μπορώ να είμαι παράνομη.

-Σου ήρθε μεγάλο ποσό;

-Πάρα πολύ μεγάλο! Δεν ξέρω πως θα καταλήξουμε αν συνεχιστεί όλο αυτό με τις εισφορές.

-Ο Θοδωρής θα σου λείπει φέτος από το θέατρο;

-Στη δουλειά πάντα μου λείπει, γιατί είναι πολύ ωραίο το να δουλεύεις με τον Θοδωρή. Αλλά θα ξαναδουλέψω με τον Θοδωρή, δεν υπάρχει περίπτωση. 

Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Οκτώβριο του 2011.

ΒΙΚΥ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ: "ΔΕΝ ΑΦΗΝΩ ΠΟΤΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΝΑ ΜΑΥΡΙΣΟΥΝ"

-Τι σε κάνει να φτάνεις στα όρια νευρικής κρίσης;

-Στην συγκεκριμένη παράσταση ο έρωτας, ένας έρωτας- τρομοκράτης που εγώ, όμως, δεν το ξέρω. Είναι τρομερό να συναντάς έναν άνθρωπο και, χωρίς να τον γνωρίζεις, να είναι σαν να ξέρεις τα πάντα γι αυτόν, να είναι ένας δικός σου άνθρωπος. Έτσι ξεκινάει και το έργο.

-Σου χει τύχει να συναντήσεις έναν άνθρωπο, να πιστεύεις ότι ξέρεις τα πάντα για εκείνον και στο τέλος να τον ερωτεύεσαι;

-Μου χει συμβεί να νιώσω ότι αυτός ο άνθρωπος είναι κάτι ξεχωριστό. Έτσι κι αλλιώς, όμως, συνήθως ο έρωτας μας εκπλήσσει, μας ανανεώνει, είναι κινητήριος δύναμη, είναι ζωή.

-Στη ζωή σου έχεις τόσο χιούμορ όσο δείχνεις και στη δουλειά σου;

-Νομίζω, ναι. Δεν αφήνω ποτέ τα πράγματα να «μαυρίσουν». Άλλωστε, πρέπει να είσαι αισιόδοξος για να μπορείς να μεταδόσεις και την αισιοδοξία. Η ζωή, έτσι κι αλλιώς, είναι μια δοκιμασία- όλοι μας έχουμε περάσει και καλά και δύσκολα. Αν στα δύσκολα υποταχθούμε και αφήσουμε να μας πάρει από κάτω, τότε δεν θα μας ξανάρθει το καλό. Εγώ τις δυσκολίες τις αντιμετωπίζω με μία αισιοδοξία που λέει ότι «δεν μπορεί, ρόδα είναι θα γυρίσει». Και γυρίζει. Και, όσο πιο ψύχραιμα αντιμετώπιζα τις δυσκολίες που κατά καιρούς μου συνέβαιναν, τόσο πιο ωραία μου πήγαν μετά τα πράγματα. Σαν να ανταμείφθηκα για την πίστη μου και την υπομονή μου.

-Πως αντιμετωπίζεις την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην τηλεόραση;

-Με στενοχωρεί το γεγονός ότι δεν γίνονται πολλά πράγματα. Από την άλλη, το συμμερίζομαι γιατί έτσι κι αλλιώς περνάμε από τους πιο δύσκολους καιρούς που έχει περάσει η χώρα μας. Όλα αυτά είναι ένα ντόμινο. Ελπίζω ότι θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα αλλάξει αυτή η συνθήκη. Πιστεύω ότι σε δυο τρία χρόνια θα είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα. Μέχρι τότε, υπομονή.

-Έκανες καλή διαχείριση των οικονομικών σου μέχρι τώρα;

-Παρόλο που έχω πολύ κακή σχέση με το χρήμα- είμαι ένα πολύ σπάταλο άτομο-, ζούσα πάντα με λίγα και, δόξα τω Θεώ, πιστεύω ότι θα αντέξω λίγο καιρό αν μου συμβεί κάποια αναποδιά. Δεν θα χω θέμα «θα πεινάσω».

-Που ξοδεύεις συνήθως τα χρήματα σου;

-Σε ταξίδια, σε δώρα- κυρίως στους άλλους. Αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά!

Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Οκτώβριο του 2011. 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΜΙΤΣΕΛΗΣ: "ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΘΑ ΨΗΦΙΣΩ ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ"

Ο 30χρονος ηθοποιός μιλάει για όλες τις αλλαγές που βιώνει στη ζωή του, τις επιλογές του, τα πάθη του και την σχέση του με την ηθοποιό Βάσω Λασκαράκη.

Λίγο πριν από την πρεμιέρα της κωμωδίας «Να ζει κανείς ή να μην ζει», στην οποία πρωταγωνιστεί, ο Γιάννης Τσιμιτσέλης κάνει ένα διάλειμμα από τις πρόβες που έχει καθημερινά στο θέατρο και αναφέρεται καταρχήν στο μεγάλο θαυμασμό του για την Κάτια Δανδουλάκη, με την οποία συνεργάζεται φέτος για πρώτη φορά. «Έχω εντυπωσιαστεί πολύ θετικά από τη συνεργασία μου με την Κάτια Δανδουλάκη», λέει στο people. «Είναι ένα τόσο καλά πειθαρχημένο άτομο που εμπνέει σιγουριά. Έρχεται πρώτη και φεύγει τελευταία από τις πρόβες, είναι πάντα υπέρ των ηθοποιών, είναι μία κυρία του θεάτρου η οποία καταλαβαίνω πια γιατί τόσα χρόνια είναι πάντα μία τόσο σημαντική προσωπικότητα στο χώρο της τέχνης».

-Εσύ είχες πάντα στρατιωτική πειθαρχία στη δουλειά;

-«Στρατιωτική» όχι, γιατί πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει και λίγη ελευθερία, λίγο χάσιμο. Αλλά, όλα αυτά, στα μέτρα μίας συγκεκριμένης πειθαρχίας που λέει πως όταν κάνουμε πρόβα κάνουμε πρόβα και όταν κάνουμε γύρισμα κάνουμε γύρισμα. Στη δουλειά μας πρέπει να έχεις όση περισσότερη συγκέντρωση μπορείς να έχεις.

-Σε ό,τι αφορά στην τηλεόραση, ενώ αρχικά είχε προγραμματιστεί για την αρχή της σεζόν το «Είναι μακριά ακόμη, Μπαμπαστρούμφ;», τελικά μεταφέρεται για το δεύτερο μισό της σεζόν. Αυτό αλλάζει τα σχέδια ή τον οικονομικό σου προγραμματισμό;

-Έτσι κι αλλιώς, και να γινόταν το σήριαλ, θα αφορούσε σε κάποια χρήματα που θα τα έπαιρνα του χρόνου τέτοια εποχή, οπότε ο «οικονομικός προγραμματισμός» είναι πολύ βραχυπρόθεσμος για μένα. Δεν έχω σκεφτεί για πιο μετά τι έπεται. Αυτό που με ενδιαφέρει τώρα είναι το θέατρο, το οποίο θέλω να πάει καλά. Αυτή είναι η μοναδική μου δουλειά τώρα και θέλω να τη στηρίξω με νύχια και με δόντια. Η τηλεόραση βεβαίως και με αφορά και με κοφτεί- πάντα με αφορούσε και γι αυτό δεν έμεινα καθόλου μακριά της-, γιατί αν περιμένεις να ζήσεις εξ ολοκλήρου από το θέατρο είναι δύσκολα τα πράγματα-, αλλά αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κάτι.

-Για να καταλάβουμε: Ποιοι είναι οι μισθοί σήμερα στο θέατρο;

-Ο βασικός μισθός είναι 900 ευρώ το μήνα καθαρά. Αν πάρεις ένα μισθό γύρω στις 2000 ευρώ θεωρείται ένας πολύ καλός μισθός, αλλά δίνεται πλέον σπάνια.

-Πέρασες ποτέ δύσκολα οικονομικά;

-Επειδή δούλευα μέχρι τώρα συνέχεια στην τηλεόραση, είχα χρήματα. Και αντέχω ακόμα, δεν έχω πρόβλημα. Αλλά δεν ξέρω τι θα γίνει στα επόμενα χρόνια. Τα πράγματα γύρω μας βουλιάζουν όλο και περισσότερο.

-Η οικογένειά σου ήταν μεσαίας τάξης;

-Δεν είχαμε πολλά λεφτά. Επειδή ο πατέρας με τη μάνα μου είχαν χωρίσει όταν εγώ ήμουν 7 χρόνων, η μάνα μου έπαιρνε ένα αρκετά μικρό μισθό ενώ ο πατέρας μου που είχε το μαγαζί- μία ψαροταβέρνα-, δούλευε σεζόν, οπότε όλο το Χειμώνα δεν είχε δουλειά. Ήταν δύσκολα, δεν ήταν εύκολα. Αλλά υπήρχαν και πιο δύσκολες περιπτώσεις από τη δικιά μου- το φαγητό, ας πούμε, δεν το στερήθηκα ποτέ. Και το να στερηθείς μια πολυτέλεια, δεν είναι τίποτα.

-Η οικογενειακή θαλπωρή του να μένουν μαζί στο ίδιο σπίτι η μητέρα και ο πατέρας σου, σου είχε λείψει;

-Όχι. Ούτως ή άλλως και οι περισσότεροι συμμαθητές μου χωρισμένους γονείς είχαν, οπότε δεν τέθηκε ποτέ θέμα «στέρησης» κάποιων παραδοσιακών οικογενειακών προτύπων, σε σχέση με άλλα παιδιά. Μάλιστα αποτελούσε «φαινόμενο», κάποιος που δεν είχε χωρισμένους γονείς! (γελάει).

-Η ανασφάλεια της δουλειάς, σε έκανε τελευταία να ανοίξεις τη δική σου καφετέρια;

-Ναι. Ήθελα να κάνω ένα επαγγελματικό βήμα διαφορετικό από ότι ο κλάδος που ακολουθώ. Ευτυχώς, για την εποχή, καλά πάει.

-Συνεχίζεις τη συνεργασία σου με κάποια τηλεοπτικά κανάλια της Κύπρου;

-Ναι, κάνω κάποια guest.

-Το γεγονός ότι κάποιοι μπορεί αυτό να το θεωρούν «αρπαχτή» πώς το αντιμετωπίζεις;

-Δεν είναι καθόλου αρπαχτή. Ούτως ή άλλως δεν είναι η πρώτη φορά που πάω στην Κύπρο και, από τη στιγμή που με φωνάζουν συνεχώς τα ίδια άτομα για να συνεργαστούμε σε διάφορες δουλειές, αυτό σημαίνει ότι υπάρχει επικοινωνία και επαγγελματισμός και από τους δύο. Δόξα τω Θεώ, ένα από τα πράγματα για τα οποία νιώθω υπερήφανος, είναι ότι ποτέ δεν έχω κάνει μόνο μία συνεργασία με έναν άνθρωπο γιατί πάντα, μετά από μία συνεργασία, θα μου προτείνουν και μία δεύτερη ή και τρίτη. Αυτό για μένα σημαίνει πολύ περισσότερα από το να πάω απλά για να δουλέψω κάπου.

-Πως αντιμετωπίζεις τα πρώην μοντέλα που μπαίνουν πια στη δουλειά σας;

-Δεν υπάρχει «δουλειά μας» και «δουλειά τους». Είναι ένα ανοιχτό επάγγελμα, σε αντίθεση με άλλα επαγγέλματα που θέλουν να απελευθερώσουν, επειδή είναι «κλειστά», και γίνεται παντού πανικός. Το δικό μας ήταν κλειστό μέχρι την κατάργηση της κάρτας του ηθοποιού και της άδειας εργασίας. Από εκεί και πέρα, οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει ηθοποιός αν το θελήσει. Δεν με απασχολεί. Μακάρι οποιοσδήποτε το θελήσει να ασχοληθεί με το χώρο και να κάνει πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα.

-Θα έπαιζες άνετα σε ένα σήριαλ με τον Γιάννη Σπαλιάρα, τον Κώστα Φραγκολιά και τη Ζέτα Μακρυπούλια;

-Εννοείται! Καταρχήν και οι τρεις που μου αναφέρεις είναι πολύ καλά παιδιά. Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα στη συνεργασία μαζί τους και έχω δει υποκριτικά πράγματα και από τους τρεις που με έχουν ενθουσιάσει. Η Ζέτα, ας πούμε, με έχει ενθουσιάσει πάρα πολλές φορές. Στο «Μόλις χώρισα» ήταν εξαιρετική, στο σήριαλ του «Παρά πέντε» ήταν εξαιρετική. Με την ίδια λογική που λένε για «μοντέλα» και «ηθοποιούς», θα έπρεπε να πουν και για μένα «εσύ ήσουν σερβιτόρος, γιατί έγινες ηθοποιός;». Από εκεί και πέρα, θα κρίνει ο κόσμος αν του αρέσεις ή όχι, αν θέλει να τον βλέπεις ή δεν θέλει να τον βλέπεις.

-Πάντα ήσουν αισιόδοξος;

-Νομίζω πως ναι. Μόνο για κάτι χωρισμούς μου μπορούσα να πέφτω ψυχολογικά, όπως και όλοι φαντάζομαι.  

-Τι έκανες, δηλαδή, στους χωρισμούς σου;

-Ψιλοέπινα, δεν ήθελα να μένω μόνος μου, ήθελα να βγαίνω συνέχεια με την παρέα μου. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα βέβαια, το ξεπερνάς.

-Σου αρέσει να μένεις μόνος στο σπίτι;

-Δεν με χαλάει καθόλου, αλλά μου άρεσε και η παρέα.

-Έχεις πάθη, όπως είναι το αλκοόλ, ο τζόγος, τα ναρκωτικά;

-Ναρκωτικά δεν δοκίμασα ποτέ, δεν μπήκα ποτέ σε αυτή τη διαδικασία- μπορεί γιατί δεν μου αρέσει η διαδικασία της εξάρτησης από κάτι-, σε ό,τι αφορά τον τζόγο μπορεί να παίξω κανένα στοιχηματάκι, κανένα Προ-Πο, και, σε ό,τι αφορά στο ποτό, δεν έχω εξαρτηθεί ποτέ από αυτό, αλλά υπήρξαν διαστήματα της ζωής μου- δίμηνα ή τρίμηνα- που έπινα λίγο. Τώρα, αν πιω ακόμη και ένα ποτήρι ποτό, ζαλίζομαι. 

-Άλλαξε κάτι στη ζωή σου, από τη στιγμή που έγινες 30 χρόνων;

-Νομίζω πως τώρα με πιάνει κάτι φορολογικό, ενώ πριν δεν με έπιανε (γελάει). Κατά τα άλλα, δεν άλλαξε τίποτα.

-Πόσο σου ήρθε να πληρώσεις φόρο αλληλεγγύης;

-3700 ευρώ. Δείχνω μεγάλη αλληλεγγύη (γελάει).

-Σε περίπτωση που γίνονταν άμεσα εκλογές, τι θα ψήφιζες;

-Θα προσπαθούσα να ψηφίσω κάτι σε Οικολόγους, κάτι εναλλακτικό.

-Έχεις ξεκινήσει καθόλου να σκέφτεσαι το γάμο στα 30 σου;

-Δεν είναι κάτι που το σκέφτομαι. Αν υπάρχει σχέση ή συμβίωση, δεν έχει και μεγάλη διαφορά από το γάμο. Ο γάμος είναι για τους συγγενείς, για τους φίλους, για φορολογικές δηλώσεις. Δεν νομίζω ότι ο γάμος προσφέρει κάτι παραπάνω σε ένα ζευγάρι.

-Η Βάσω σε κάνει να βλέπεις τα πράγματα πιο αισιόδοξα;

-Η Βάσω είναι έτσι κι αλλιώς ένα πολύ ευχάριστο άτομο και αυτό είναι καλό για μένα, γιατί συνεχίζει την αισιοδοξία μου, που ούτως ή άλλως έχω.

-Έχεις κάνει ποτέ πρόταση γάμου;

-Ποτέ. Είμαι πολύ ρομαντικός, αλλά θεωρώ τόσο κλισέ πια τις προτάσεις γάμου που με κάνει να αντιδρώ σε αυτό το πράγμα.

-Με τις πρώην σου διατηρείς επαφή;

-Όχι. Πολύ δύσκολα. Κάποια πράγματα, πρέπει κάποια στιγμή να τελειώνουν. Δεν υπάρχει λόγος να τα επαναφέρεις. Και για σένα, αλλά και για τον σύντροφο που είναι δίπλα σου στην παρούσα φάση. Δεν είναι σωστό. 

Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Οκτώβριο του 2011. 

ΝΑΤΑΣΑ ΜΑΝΙΣΑΛΗ: "Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΠΟΥ ΜΕ ΣΗΜΑΔΕΨΕ"

Η 50χρονη ηθοποιός εξομολογείται όλα όσα έζησε- αλλά και όσα ξεπέρασε μέσα της- σε σχέση με τον καρκίνο.

Κάποιοι το λένε «κακό», κάποιοι «αρρώστια», άλλοι απλώς «μοιραίο» ή «καρμικό». Κάποιοι παραλύουν στην ανακοίνωση της διάγνωσης, άλλοι υψώνουν περισσότερο το ανάστημά τους- κυρίως το ψυχικό, όσα αποθέματα τους έχουν απομείνει μετά το πρώτο σοκ- για να αντιμετωπίσουν το γεγονός σαν εχθρό που πρέπει να παροπλιστεί άμεσα (ώστε να μην αυξηθεί επικίνδυνά η «δύναμη» του, λόγω δειλίας στην «άμυνα»), να εξολοθρευτεί, να νικηθεί για πάντα και, αν γίνεται, να μην επανέλθει ποτέ στα σύνορα μιας προσωπικής και υγιούς ευτυχίας που- νομίζαμε- πως ήμασταν εμείς οι αιώνιοι προνομιούχοι της. Η συνέντευξη με την Νατάσα, ήταν προγραμματισμένη να ξεκινήσει από το θεατρικό έργο «τα κορίτσια με τα μαύρα» του «Αλίκη»- στο οποίο από φέτος πρωταγωνιστεί-, να ακολουθήσει στην καριέρα της, στα παιδικά της χρόνια, στον ευτυχισμένο γάμο με το σύζυγό της, στα παιδιά που δεν έκαναν- μία «φυσιολογική», δηλαδή, ροή κουβέντας. Αλλά, η πρώτη της πρόταση, εκείνη την Πέμπτη 6 Οκτωβρίου που συναντηθήκαμε, τα ανέτρεψε όλα: «Με συγχωρείς για τις αλλαγές στην ώρα του ραντεβού μας, αλλά σήμερα είχα το μνημόσυνο του πατέρα μου. Κλείσαμε δύο χρόνια από τότε που τον χάσαμε, χτυπημένο από την επάρατο. Είναι αυτό που πιστεύω πως δεν θα ξεπεράσω ποτέ στη ζωή μου! Όταν έχασα τον μπαμπά μου, σκέφτηκα “κι εγώ τώρα τι θα κάνω στη ζωή μου;”. Παρέλυσα. Το αστείο ήταν ότι είχε κάνει μία εγχείρηση καρδιάς το 98, πήγαινε στον υπέρηχο και έλεγε “εμείς στο σόι μας δεν έχουμε τέτοιες αρρώστιες…”». Όσα λόγια της ακολούθησαν, είχαν συνεχώς ένα κρυμμένο δάκρυ στην άκρη των ματιών της, μία συγκίνηση που ήταν όμως ταυτόχρονα και λύτρωση. Κάποια στιγμή και κλάμα.

-Εσύ φοβάσαι μήπως σου διαγνώσουν κάποια στιγμή καρκίνο, όπως συνέβη και με τον πατέρα σου;

-Πάρα πολύ! Γιατί έχασα και την αδελφή της μαμάς μου από καρκίνο του μαστού, σε ηλικία 60 χρόνων. Δεν ξέρω αν είναι κληρονομικό ή όχι, όπως δεν γνωρίζω- έτσι όπως είναι οι συνθήκες της ζωής μας- ποιος άνθρωπος προφυλάσσεται από τον καρκίνο και ποιος εκτίθεται στον κίνδυνο. Ωστόσο, το Χειμώνα είχα και εγώ μία περιπέτεια, με έναν πολύποδα στο έντερο. Ευτυχώς χειρουργήθηκα έγκαιρα και όλα πήγαν καλά αλλά, αν το άφηνα, θα εξελισσόταν σε κάτι χειρότερο. Θυμάμαι ότι, για ενάμιση χρόνο πριν- την περίοδο αφότου έχασα τον μπαμπά μου-, έκλεινα τα μάτια μου και έβλεπα τον πατέρα μου μόνο στις τελευταίες του στιγμές στο νοσοκομείο ή την ώρα που «έφευγε»- δεν μπορούσα ποτέ να τον «δω» ζωντανό. Ωστόσο, όταν έμεινα κι εγώ στο νοσοκομείο, μου συνέβη κάτι απροσδόκητο: Μία μέρα έκλεισα πολύ απαλά τα μάτια μου και τον «είδα» να μπαίνει στο δωμάτιό μου- όπως τον ήξερα και τον λάτρευα- πολύ αισιόδοξο, πολύ χαρούμενο, πολύ «ζωντανό», με ένα τεράστιο κόκκινο κασκόλ γύρω από το λαιμό του που του είχα κάνει δώρο. Μόνο τότε ησύχασα. Μόνο τότε είπα «πρέπει να σταματήσω να θρηνώ και να προχωρήσω μπροστά». Γιατί και ο μπαμπάς μου αυτό θα ήθελε.

-Θυμάσαι την περίοδο που έκανε χημειοθεραπείες;

-Πολύ έντονα! Το «κόλπο» μου, για να του δίνω κουράγιο, ήταν να πηγαίνω πάντα στο νοσοκομείο φορώντας πάντα κάτι κόκκινο: Κόκκινα παπούτσια, κόκκινη μπλούζα, κόκκινη τσάντα, κόκκινο φόρεμα. Αυτό- υποσυνείδητα ίσως-τον ηρεμούσε. Γιατί το κόκκινο τον είχε συνοδεύσει στη ζωή του, αν σκεφτείς ότι είχε περάσει Μακρόνησο, εξορία και ήταν μια ζωή στον αγώνα για το δίκιο. Του είχα τεράστια αδυναμία, ήταν ο ήρωάς μου, ήταν το πρότυπο μου, ήταν όλα μου.

-Πως σου ανακοίνωσε ότι είχε καρκίνο;

-Τηλεφωνιόμασταν κάθε μέρα στις 9 το πρωί και στις 5 το απόγευμα. Μία μέρα, με πήρε στο απογευματινό μας «ραντεβού» και μου είπε «ξέρεις, θα με χάσεις δυο τρεις μέρες. Πρέπει να πάω στο Σωτηρία να κάνω μία εξέταση, μία αξονική, έφτυσα λίγο αίμα». Εγώ δεν του είπα τίποτα. Διαβάζοντας μετά τα χαρτιά το κατάλαβα.

-Μιλούσατε ανοιχτά για την αρρώστια του;

-Ναι. Και δεν την φοβόταν καθόλου. Συνεχώς μου έλεγε «το μόνο που δεν φοβάμαι είναι τον καρκίνο. Αυτόν τον έχω ήδη νικήσει». Ένας άνθρωπος ο οποίος πήγε 17 μόλις χρόνων στην εξορία και δεν υπέγραψε για να βγει, τι να του πει ένας καρκίνος; Μέχρι την τελευταία στιγμή αστειευόταν με όλους, γιατί δεν πίστεψε ποτέ- σε καμία περίπτωση-, ότι τελικά θα φύγει.

-Στις τελευταίες του στιγμές πώς ήσουν;

-Σε αυτές τις περιπτώσεις αναγκάζεσαι να κάνεις την υπέρβαση. Μέσα στο δωμάτιο που νοσηλευόταν γελούσα, έξω από εκεί έκλαιγα. Μου έλεγε η γυναίκα του Γιάννη Ξανθούλη, που είναι φίλη μου, ότι μέσα στο δωμάτιο- αυτούς τους 8 μήνες που νοσηλευόταν- ήμουν σαν ένα φως που μετακινιόταν γύρω από το σώμα του. Ήταν περήφανος για μένα…Θυμάμαι ότι όταν ξεκίνησα να γίνω ηθοποιός, πίστευε ότι τα πράγματα ήταν πιο αξιοκρατικά. Μετά εξεπλάγην και πικράθηκε, σε σημείο που να μην θέλει πολύ να πηγαίνει και να βλέπει θέατρο. Θύμωνε. Γιατί μέσα στην καλοσύνη του ήταν πολύ έξυπνος, αλλά ταυτόχρονα και πολύ αγαθός άνθρωπος. Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το ταλέντο ίσως και να μην πρωταγωνιστεί πια στις μέρες μας, ότι για να προχωράς χρειάζεται και ένα άλλο «πακέτο»- χειρισμών ή δημοσίων σχέσεων. Έχω συμβιβαστεί ότι ίσως και να μην το χω αυτό το «πακέτο».

-Ο σύζυγός σου, ήταν το πιο σημαντικό κομμάτι αυτής της επώδυνης διαδικασίας που έζησες με την αρρώστια;

-Ο Σταύρος είναι το στήριγμά μου, το ίσιωμα μου, ο προστάτης, και- όπως μου είχε πει ο πατέρας μου- το δώρο που του έκανα. Γιατί ο μπαμπάς μου λάτρευε τον άντρα μου, όπως και ο σύζυγός μου εκείνον. Εγώ μεγάλωσα μόνη μου- ήμουνα μοναχοκόρη-, ήθελα τον μπαμπά μου πάντα αποκλειστικά και, μοιραία, θα είχα την αποκλειστικότητά του και στον πόνο. Τελικά, δεν ήμουν μόνη εκείνες τις στιγμές. Η συμβολή του άντρα μου, των φίλων μου και κάποιων συναδέλφων μου ήταν καταλυτική.

-Η δική σου αρρώστια που ακολούθησε τον θάνατο του πατέρα σου, μήπως προήλθε από τον πόνο σου για εκείνον;

-Πολύς πόνος... Θυμάμαι, για πάρα πολύ καιρό, οι διαδρομές μου ήταν Αμπελόκηποι- νεκροταφείο Καισαριανής και κάποιες σκόρπιες ολιγόλεπτες συνομιλίες με φίλους στα τηλέφωνα. Οι γιατροί λένε ότι το δεύτερο μυαλό μας είναι το έντερο. Μπορεί. Αυτό που με έσωσε, όμως, ήταν ότι πήγα αμέσως, εξετάστηκα, χειρουργήθηκα και έτσι το πρόλαβα. Μία απλή εξέταση δεν είναι τίποτα, αν είναι να αποφύγουμε τα χειρότερα.

-Όταν ακούς σήμερα την λέξη «καρκίνος» τρομάζεις;

-Ναι. Με σημάδεψε πολύ…Αλλά προτιμώ το «καρκίνος» απ το «κακό». Γιατί είναι πιο ειλικρινές. Ξέρεις, όσο αντιμετώπιζε ο μπαμπάς μου τον καρκίνο, εγώ δεν άλλαξα την καθημερινότητά μου: Βλεπόμασταν όπως και πριν, τηλεφωνιόμασταν τις ίδιες ώρες, κάναμε τα ίδια ακριβώς πράγματα. Δεν ήθελα να του δημιουργήσω την αίσθηση ότι «τώρα σε χάνω», ότι «κάτι συμβαίνει». Αυτό που χρειάζεται σε τέτοιες περιπτώσεις είναι μία μεγάλη αγκαλιά, πολλή αγάπη- χωρίς να τρελαίνουμε τον άλλον- και να του δείχνουμε ότι είμαστε εκεί για εκείνον, ανά πάσα στιγμή.

-Υπήρξε κάτι στο οποίο σε βοήθησε ο καρκίνος;

-Ναι. Στο να κάνω ξεκαθαρίσματα ανθρώπων. Όποιος υπάρχει τώρα, θα υπάρχει για πάρα πολλά χρόνια στη ζωή μου. 

Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Οκτώβριο του 2011. 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΑΓΙΟΠΟΥΛΟΣ: "ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΣΟΚΑΡΕΤΑΙ ΕΥΚΟΛΑ"

Το μοντέλο και παρουσιαστής του «Μες στην καλή χαρά» του Alpha, έχει πολλά άλλα ενδιαφέροντα πράγματα να παρουσιάσει στο κοινό, πέραν από την αυταπόδεικτη πολύ sexy εξωτερική του εμφάνιση.

Η βροχή του αρέσει πολύ! Τον κάνει να ονειρεύεται, να σκέφτεται πιο καθαρά, να απομονώνεται από τον πολύ θόρυβο της καθημερινότητας, να βάζει όλα όσα τον απασχολούν στη διάρκεια της μέρας στη σωστή τους θέση, να παίρνουν το μέγεθος που πραγματικά έχουν. «Η βροχή είναι η έμπνευσή μου», λέει στο people στη διάρκεια της πρώτης φθινοπωρινής μπόρας της Αθήνας και χαμογελάει.

-Φοβήθηκες, κάποια στιγμή, μήπως μείνεις φέτος χωρίς δουλειά στην τηλεόραση;

-Εννοείται ότι φοβήθηκα. Άλλωστε, αυτό είναι το μόνιμο πλέον άγχος όλων των εργαζομένων σε όλους τους τομείς. Πόσο μάλλον στην τηλεόραση που, ούτως ή αλλιώς, κάθε χρόνο το μέλλον σου εκεί είναι αβέβαιο.

-Σε περίπτωση που δεν συνεχιζόταν η συνεργασία σου στο «Μες στην καλή χαρά» ή και γενικότερα στην τηλεόραση, πώς θα τα έβγαζες πέρα οικονομικά;

-Ακόμα, ευτυχώς, έχω κάποιες επιλογές στη ζωή μου για να τα βγάζω πέρα οικονομικά.Ίσως να έδινα λίγο περισσότερο βάση στο modeling για αρχή. Αυτό, όμως, που πέρασε πολύ σοβαρά από το μυαλό μου ήταν να στείλω το βιογραφικό μου και να κυνηγήσω την τύχη μου σε αυτό που έχω ήδη σπουδάσει, δηλαδή στα οικονομικά- έχω τελειώσει Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και έχω και ένα μεταπτυχιακό στο ίδιο πανεπιστήμιο, στον τμήμα ναυτιλιακών σπουδών.

-Για ποιο λόγο πιστεύεις ότι αποφάσισαν στον Alpha να ανανεώσουν την συνεργασία σας;

-Αυτό πιστεύω ότι δεν είναι στο χέρι μου να το κρίνω. Η εμπειρία που έχω είναι μικρή, οπότε φαντάζομαι ότι υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις που έκριναν ότι η  περσινή παρουσία μου ήταν ικανοποιητική, και μου έδωσαν και φέτος την ευκαιρία ώστε να είμαι στην ομάδα του Μες στην καλή χαρά.

-Φέτος ποιος είναι ο ρόλος σου στην εκπομπή; Αλλάζει κάτι σε σχέση με πέρσι;

-Ιδιαίτεροι ρόλοι στην εκπομπή δεν υπάρχουν. Είμαστε ένα παρεάκι που περνάει καλά και ο καθένας μας έχει σχεδόν ελεύθερο ρόλο. Αν θεωρείται «ρόλος», φέτος θα έχω την στήλη που θα ετοιμάζω και θα παρουσιάζω, η οποία λέγεται «Μες στην καλή χαρά σχεδόν χωρίς λεφτά». Είναι ένα βιντεάκι το οποίο θα μας δείχνει τρόπους με τους οποίους μπορούμε να διασκεδάζουμε στην πόλη μας με λίγα ή και καθόλου χρήματα.

-Θα προτιμούσες να συμμετέχεις περισσότερο στα θέματα, στη διαμόρφωση της σκαλέτας ή στις συζητήσεις με τους καλεσμένους;

-Όπως ανέφερα και πριν, οι ρόλοι είναι αρκετά ελεύθεροι και είναι στο χέρι μας να συμμετέχουμε όσο το δυνατόν περισσότερο.Σίγουρα φέτος πιστεύω ότι η παρουσία μου θα είναι πιο έντονη, καθώς νιώθω πιο έμπειρος από πέρσι.

-Θεωρείς πως κάποιες φορές είσαι παραγκωνισμένος ως προς τη συμμετοχή σου στον αέρα της εκπομπής, σε σχέση με άλλους συνεργάτες του «Μες στην καλή χαρά»;

-Το αντίθετο! Μάλιστα όλα τα παιδιά- και εμένα αλλά και το Βασίλη-, προσπάθησαν να μας κάνουν να νιωσουμε όσο πιο άνετα γίνεται.Ίσως να έδειχνα παραγκωνισμένος, γιατί το άγχος και η απειρία την περσινή χρονιά ήταν μεγάλη.

-Θα σε ενδιέφερε να έχεις στο μέλλον και τη δική σου εκπομπή στην τηλεόραση;

-Εννοείται ότι θα με ενδιέφερε και θα ήταν τιμή μου. Προς το παρόν, όμως, ο στόχος μου είναι να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα. Τώρα, αν κάποιος με θεωρήσει έτοιμο και κατάλληλο για κάποιο συγκεκριμένο concept, και μου κάνει κάποια πρόταση, πολύ ευχαρίστως να κάτσω και να την συζητήσω.

-Φέτος πως είναι η εκπομπή χωρίς τη Σίσσυ Χρηστίδου; Σου έλειψε;

-Εννοείται ότι η απουσία της Σίσσυς είναι σημαντικότατη, καθώς ήταν ένα άτομο αγαπητό από τον κόσμο, αλλά και ένα πρόσωπο που έφερνε την θετική της ενέργεια αλλά και την εμπειρία της στον καναπέ. Ωστόσο, μιλάμε στο τηλέφωνο με τη Σίσσυ. Μάλιστα, τόσο η ίδια όσο και ο Παύλος, στη πρεμιέρα της εκπομπής μας μας ευχήθηκαν «καλή επιτυχία». Το ίδιο θα κάνω κι εγώ σε λίγες μέρες, που ξεκινάει η εκπομπή τους στον ΑΝΤ1.

-Με τη Ναταλία έχετε φιλική σχέση;

-Εννοείται ότι με τη Ναταλία έχουμε πολύ καλή και φιλική σχέση, όπως και με όλα τα παιδιά. Έχουμε βγει αρκετές φορές, ενώ την έχω συμβουλευτεί όταν χρειάστηκα τη γνώμη της. Νιώθω πολύ τυχερός που συνεργάζομαι με τη Ναταλία, καθώς θεωρώ ότι είναι μία από τις πιο έμπειρες και ταλαντούχες παρουσιάστριες στο χώρο.

-Αισθάνθηκες ποτέ εγκλωβισμένος στο χαρακτηρισμό του «ωαρίου» και «σέξι αγοριού»;

-Πιστεύω ότι η ωραία εμφάνιση είναι ευλογία και όχι κατάρα.Οπότε δεν μπορώ να δεχτώ ότι κάποιος μπορεί να εγκλωβιστεί σε αυτό. Είναι στο χέρι του κάθε ανθρώπου να χειρίζεται τη ζωή του, όπως ο ίδιος θέλει.Εγώ προσωπικά προτιμώ το προφίλ ενός ενδιαφέροντος ανθρώπου, παρά ενός ωραίου ανθρώπου. Όταν βέβαια αυτό καταφέρεις και το συνδυάσεις, τότε πιστεύω ότι παίρνει πραγματική αξία η εξωτερική εμφάνιση. 

-Εσύ, δηλαδή, δεν νιώθεις ωραίος;

-Το γούστο είναι εντελώς υποκειμενικό σε κάθε άνθρωπο. Αν με ρωτάς τώρα τι λαμβάνω στις συναναστροφές μου, τότε μπορώ να πω ότι τα σχόλια είναι περισσότερο θετικά παρά αρνητικά σε αυτό τον τομέα.

-Σε έφερε ποτέ κάποια γυναίκα σε αμηχανία;

-Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι άνθρωπος που σοκάρεται εύκολα. Παρ’ όλα αυτά όμως, μου έχει τύχει να έρθω σε αμηχανία- και μάλιστα πρόσφατα-, όταν δύο κοριτσάκια που συνάντησα στο γυμναστήριο άρχισαν να μου φωνάζουν και να μου ζητάνε αυτόγραφο. Πραγματικά ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.(γελάει).

-Αυτή την εποχή πως είσαι στην προσωπική σου ζωή;

-Δεν μου αρέσει να μιλάω για την προσωπική μου ζωή- είτε είμαι με κάποιον άνθρωπο είτε όχι.Πιστεύω ότι κάποια πράγματα πρέπει να τα κρατάμε για τον εαυτό μας. Μόνο έτσι μπορούμε να διατηρήσουμε τις λεπτές ισορροπίες που χρειάζονται στην προσωπική μας ζωή.

-Ok! Τότε τι ψάχνεις από μία γυναίκα;

-Μου αρέσει να έχει προσωπικότητα και να αφήνει το στίγμα της από όπου περάσει. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις έναν άνθρωπο δυνατό δίπλα σου και να ξέρεις ότι εκεί που εσύ θα δυσκολευτείς, αυτός θα είναι δίπλα σου και θα σε πάει ένα βήμα παραπέρα.

-Στην εξωτερική εμφάνιση μίας γυναίκας τι προσέχεις περισσότερο;

-Μου αρέσει να έχει προσεγμένο ντύσιμο, καθώς πιστεύω ότι ο τρόπος που ντύνεσαι είναι και προέκταση του χαρακτήρα σου.Από εκεί και πέρα παρατηρώ τον τρόπο που κινείται.

-Σου αρέσει να κάνεις εσύ το πρώτο βήμα;

-Εννοείται ότι μου αρέσει και το επιδιώκω.Δεν μου αρέσει όταν έρχεται πρώτη μια γυναίκα να μου μιλήσει. Χάνει την ιεραρχία και το ενδιαφέρον του το παιχνίδι με αυτό τον τρόπο. Μου αρέσει πάρα πολύ η διαδικασία του να κάτσω να σκεφτώ τον τρόπο προσέγγισης.

-Όταν σε φλερτάρουν gay πως αντιδράς; Σε έφερε ποτέ κάποιο αγόρι σε δύσκολη θέση;

-Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή σοκαριζόμουν.Τώρα πλέον είναι κάτι που έχω συνηθίσει, και θεωρώ κομμάτι της κοινωνίας μας. Σε δύσκολη θέση δεν έχω έρθει ποτέ καθώς, με τον τρόπο μου, δείχνω στον άλλο να καταλάβει ποια είναι τα όριά του.

-Τι μπορεί να σε κάνει να κλάψεις;

-Θεωρώ υγιές το κλάμα, πάντα όμως με μέτρο.Είτε κλάψεις από χαρά είτε από στενοχώρια, πρέπει πάντα να αξίζει τον λόγο.Και οι λόγοι που θεωρώ ότι επιτρέπεται το κλάμα είναι η απώλεια ανθρώπων απ τη ζωή μας και μόνο. Είτε αυτό γίνεται λόγω της φυσικής πορείας του ανθρώπου, είτε όταν αποχωρίζεσαι έναν άνθρωπο λόγω χωρισμού. 

Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Οκτώβριο του 2011 (Οι φωτογραφίες είναι του Βαγγέλη Παλαμάρη και πρωτοδημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Nitro, το Καλοκαίρι του 2011). 

ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗ: "Η ΖΥΓΑΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΜΥΘΟΣ"

Η 40χρονη γυμνάστρια ξέρει ότι η σωστή διατροφή και η γυμναστική δεν είναι θέμα χρημάτων, αλλά απόφασης. Και είναι το πιο σημαντικό δώρο που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας.

«Η γυμναστική είναι η μόνη διέξοδος για την κατάσταση που βιώνουμε. Μπορεί να μας ανεβάσει ψυχολογικά, να μην πάθουμε κατάθλιψη, γιατί οι ενδοφρίνες και οι ορμόνες που αποβάλει ο οργανισμός μας κατά τη διάρκεια της άσκησης είναι ό,τι πιο σημαντικό για την υγεία του ανθρώπου», λέει η γυμνάστρια και συνεχίζει: «Ταυτόχρονα, είναι και η πιο φτηνή διέξοδος, γιατί σήμερα υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα γυμναστήρια με τρομερές προσφορές- γύρω στα 170 ευρώ το χρόνο-, το οποίο σημαίνει 50 περίπου λεπτά τη μέρα χρέωση για κάθε ημέρας γυμναστική. Δεν οφείλουμε να δίνουμε τόσο λίγα χρήματα για το σώμα και την υγεία μας; Αυτό δεν είναι ένα υπέροχο δώρο στον εαυτό μας; Ας κάνουμε μία έρευνα αγοράς και θα ανακαλύψουμε καταπληκτικές προσφορές. Επιπλέον, όταν έχεις ένα ωραίο κορμί, δεν χρειάζεται να ξοδεύεις και πολλά ρούχα για ρούχα ή αξεσουάρ, αφού το κορμί μιλάει από μόνο του», καταλήγει η Ελένη ενώ ταυτόχρονα δίνει στο people τα δικά της καθημερινά μυστικά για διατροφή και γυμναστική:

Τα μυστικά της διατροφής

«Σε γενικές γραμμές, πρέπει να παίρνουμε από όλες τις κατηγορίες τροφών και από λίγο. Επίσης πρέπει να έχουμε συνέπεια σε αυτό που κάνουμε: Δεν πρέπει να ξεκινάμε μία εβδομάδα και μετά να τα παρατάμε, επειδή απλώς “κουραστήκαμε”! Πρέπει επίσης να ξέρουμε ότι το πρώτο 20ήμερο μπορεί να μην δούμε κάποια αισθητή διαφορά. Δεν πρέπει να απογοητευτούμε. Πρέπει να συνεχίσουμε. Ειδικότερα: Το πρωί θέλουμε ενέργεια, επομένως χρειαζόμαστε δημητριακά ολικής αλέσεως ή φρυγανιά ολικής αλέσεως, μαζί με το γάλα μας που είναι απαραίτητο για το ασβέστιο. Για δεκατιανό, χρειαζόμαστε ένα φρούτο ή μία μπάρα δημητριακών, το μεσημέρι χρειαζόμαστε ψητό κρέας ή βραστά λαχανικά, το απόγευμα ένα γιαουρτάκι με χαμηλά λιπαρά, το βράδυ μία σαλάτα ή ένα στέικ στεγνό».

Ο μύθος των κιλών

«Σημασία δεν έχουν τα κιλά, αλλά οι πόντοι που χάνουμε στη γυμναστική. Κάποιες γυναίκες λένε “κάνω γυμναστική, αλλά δεν έχω χάσει”. Η ζυγαριά, όμως, είναι ένας μύθος! Πρέπει να παίρνουμε τη μεζούρα και να μετριόμαστε, να μετράμε περιφέρεια στήθους, περιφέρεια μέσης και περιφέρεια γοφών και όχι να κινούμαστε με βάση τη ζυγαριά. Για παράδειγμα, εγώ είμαι 62 κιλά- με ύψος 1.74- και φοράω το ίδιο νούμερο παντελόνι με μία κοπέλα που είναι 52 κιλά. Γιατί απλούστατα οι μυς είναι βαρύτεροι από το λίπος. Η μοναδική φορά που ξέφυγα στη διατροφή μου, ήταν μετά τις γέννες μου, ίσως γιατί κάνω από μικρό παιδί αθλητισμό, από 7 χρόνων. Και, όταν ένας άνθρωπος έχει δουλέψει με το σώμα του, από τόσο μικρή ηλικία, είναι πολύ πιο δύσκολο να ξεφύγει. Γι αυτό λέμε ότι είναι πολύ καλό για τα μικρά παιδιά να ξεκινούν πολύ νωρίς γυμναστική. Γιατί, στο μέλλον, δεν θα χουν ποτέ πρόβλημα. Ενώ άνθρωποι, που ξεκινούν σε πολύ μεγάλη ηλικία γυμναστική, έχουν ήδη δημιουργήσει τις λεπαποθήκες τους. Και για να φύγει το λίπος, σε συγκεκριμένα σημεία, θέλει πολύ περισσότερη δουλειά μετά, από ότι αν είχε γυμναστεί ο συγκεκριμένος άνθρωπος από μικρός. Μύθος επίσης είναι ότι “για να χάσουμε κιλά, πρέπει να πεινάσουμε”. Αν ξαφνικά πεινάσουμε, μπορούμε να φάμε κάτι υγιεινό που θα μας κρατήσει, ένα φρούτο για παράδειγμα ή ένα κριτσίνι ή ένα ξηρό δαμάσκηνο, που αντικαθιστά και το γλυκό. Σημαντικό επίσης είναι να γνωρίζουμε ότι πριν ξεκινήσουμε οποιαδήποτε διατροφή, θα πρέπει προηγουμένως να κάνουμε ένα σωρό εξετάσεις: Ενδοκρινολογικές, ορμονικές και γενικές. Να είμαστε βέβαιοι για ό,τι ακολουθήσουμε σε θέματα υγείας».

Μυστικά γυμναστικής

«Πρέπει να πούμε “ξεκινάω πρόγραμμα γυμναστικής και θα βρω το χρόνο” γιατί, τα περισσότερα λάθη μας είναι θέμα τεμπελιάς. Ακόμη και στα πιο απλά: Στο να ανέβουμε μία σκάλα, να περπατήσουμε στο δρόμο σε γρήγορο ρυθμό, να τρέξουμε με τα παιδιά μας στο πάρκο, να κολυμπήσουμε, ακόμη και η μαμά μπορεί μαζί με το μωρό της να βγει μαζί με το καρότσι και να περπατήσει γρήγορα», λέει.

Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Οκτώβριο του 2011. 

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΚΑΝΔΡΙΩΤΗΣ: "ΕΠΑΘΑ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΠΑΙΖΑ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ"

Έχει γράψει 1000 περίπου τραγούδια και πολλαπλάσιες μελωδίες, συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους τραγουδιστές, δίδαξε νέα παιδιά και αναγνωρίστηκε πολλές φορές για την προσφορά του στο τραγούδι. Ο άνθρωπος που ταυτίστηκε με το μπουζούκι όσο κανένας άλλος μουσικός στην Ελλάδα, μιλάει για τη ζωή του.

Ξυπνάει πολύ νωρίς σχεδόν καθημερινά, στο σπίτι όπου μένει, στη Νέα Ερυθραία, μαζί με την σύζυγό του, για 40 ολόκληρα χρόνια, Μάγδα, «τον πιο σημαντικό μου άνθρωπο», όπως λέει. «Αν δεν υπήρχε η οικογένειά μου, ίσως εγώ να μην ήμουνα αυτό που είμαι σήμερα. Χωρίς τη στήριξη της γυναίκας μου αλλά και των παιδιών μου, της Μαρίας και της Βιβής, δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα. Επίσης, αν έχω μία άνεση να ζω σήμερα καλά, αυτό οφείλεται αποκλειστικά στη γυναίκα μου, η οποία έκανε τη σωστή διαχείριση των οικονομικών μας και προνόησε», συνεχίζει. Από τις 8 το πρωί μπαίνει στο στούντιο που έχει ο ίδιος δημιουργήσει στο σπίτι, γράφει συνεχώς μουσική, τα βιβλία που ετοιμάζει, το μεσημέρι ξεκουράζεται για λίγο, συνεχίζει το απόγευμα. Και όχι δεν κουράζεται. «Γιατί η δημιουργία μόνο ζωή μου δίνει», λέει.

-Υπήρξε ποτέ έστω και μία μέρα που να μην πιάσατε στα χέρια σας το μπουζούκι;

-Ναι. Τον τελευταίο χρόνο μου συνέβη αυτό, για δεύτερη φορά στη ζωή μου, λόγω ενός προβλήματος που είχα στο αριστερό μου χέρι. Και πάλι, όμως- αν και έπρεπε να κάνω αποχή- το μπουζούκι το κρατούσα καθημερινά στα χέρια μου, γιατί αυτό είναι πιο πάνω από τη ζωή μου. Κάτι παρόμοιο μου είχε συμβεί και το 1981 που παραλίγο να έχανα το δεξί μου το χέρι, από υπέρχρηση. Έπαιζα τότε ένα κομμάτι και μετά το δεξί μου χέρι κοκάλωνε. Εκείνη την περίοδο, για 3 μήνες, δεν είχα παίξει καθόλου- πέρασα τις πιο τραγικές μέρες της ζωής μου-, αν και αυτό το διάστημα είχα γράψει 13 τραγούδια με τα δάχτυλά μου- χωρίς, δηλαδή, να παίζω με την πένα-, μεταξύ αυτών και το «τα πήρες όλα κι έφυγες». Ίσως γι αυτό, το συγκεκριμένο τραγούδι, είναι από τα δύο τρία πιο αγαπημένα μου.

-Ξεπεράσατε το πρόβλημα που δημιουργήθηκε τον τελευταίο καιρό στο χέρι σας;

-Ναι. Αν και ήταν πολύ δύσκολο. Είχα μεγάλη ψυχολογική κατατονία.

-Φοβηθήκατε ότι μπορεί να μην ξαναπαίξετε μπουζούκι;

-Αυτός ήταν ίσως ο λόγος που επιδεινώθηκε η κατάστασή μου. Γιατί, στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου, μου είχε μπει η ιδέα ότι «δεν θα ξαναπαίξεις μπουζούκι Θανάση, τελείωσες!». Αυτό δυσκόλεψε περισσότερο την αποθεραπεία μου, σε σημείο που να πάρω χάπια για ψυχολογική υποστήριξη.

-Πως ήταν αυτές οι μέρες που δεν μπορούσατε να παίξετε μπουζούκι;

-Καταθλιπτικές. Όταν δεν μπορείς να κάνεις στη ζωή σου εκείνο που σε ευχαριστεί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, σου έρχεται να τρελαθείς, να βάλεις τα κλάματα, δεν θέλεις να δεις τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου, τους φίλους σου, σου φταίνε όλα. Ήμουν ένας άνθρωπος μισός, για πολλές μέρες. Η εξάρτηση που έχω εγώ από το όργανο είναι κάτι το μοναδικό- που μπορεί, κάποιες φορές, να είναι και καλό, αλλά να είναι και κακό.

-Διατηρείτε επαφές με τραγουδιστές με τους οποίους συνεργαστήκατε, όπως με το Βοσκόπουλο, τον Πάριο, τη Μαρινέλλα, την Αλεξίου;

-Με την Αλεξίου λιγότερο, αν και μεγαλώσαμε μαζί στην καλλιτεχνία. Θυμάμαι μάλιστα ότι την είχε φέρει ένας φίλος της με την ποδιά του σχολείου στην «Αρχιτεκτονική» για να την ακούσουμε τότε για πρώτη φορά και είχαμε όλοι ενθουσιαστεί με τη φωνή της. Με τους περισσότερους τραγουδιστές, όμως, δεν είμαστε καθημερινά μαζί. Γιατί, δυστυχώς, όλο αυτό το λαμπερό των τραγουδιστών δεν είναι για πάντα, κάποια στιγμή σβήνουν τα φώτα. Αλλά εκεί, στο σβήσιμο των φώτων, πρέπει να ξέρεις να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα για να υπάρχεις στη συνείδηση του κόσμου, με την ανάλογη προσφορά σου, αλλά και στη συνείδηση των ανθρώπων με τους οποίους συνεργάστηκες κάποια στιγμή. Με τους παλιούς τραγουδιστές μπορούσε να κάνεις κάποιου είδους φιλίες- ήταν φίλοι μου ο Καζαντζίδης, ο Διονυσίου, η Μαρινέλλα, ο Πάριος, ο Βοσκόπουλος-, με τους καινούργιους όμως είναι κάπως δύσκολο αυτό. Οι παλιοί είχαν απλότητα στον τρόπο δουλειάς τους, γιατί απλή ήταν και η ζωή τους. Οι καινούργιοι δεν το χουν αυτό.

-Έχετε εισπράξει αχαριστία από τους τραγουδιστές;

-Από πολλούς. Αλλά δεν μ ακουμπάει αυτό. Αν είσαι καλός άνθρωπος δεν μπορείς να κρατήσεις κακία σε τίποτα, αν είσαι καθίκι θα κάνεις λάθη και θα τιμωρηθείς απ τον ίδιο σου τον εαυτό. Είναι σαν αυτό που μου έλεγε ο πατέρας μου, ο Θεόδωρος: «Ο καλός μουσικός είναι και καλός άνθρωπος, ο κακός μουσικός είναι κακός άνθρωπος. Δεν μπορεί να είσαι κακός άνθρωπος και να παίζεις καλή μουσική!». Υπήρξαν τραγουδιστές που πίστευα ότι ήταν ένα από τα δύο μου χέρια και τελικά βρήκα πόρτα κλειστή σε δύσκολες στιγμές μου. Δεν βαριέσαι!

-Σημερινοί λαϊκοί τραγουδιστές, όπως ο Πλούταρχος, ο Βέρτης, ο Ρέμος, σας αρέσουν;

-Και οι τρεις αυτοί μου αρέσουν πάρα πολύ! Τα παιδιά αυτά δεν έγιναν τυχαία. Το Βέρτη δεν τον έχω ψάξει πολύ αλλά έχει πολύ καλή φωνή, το στυλ του Ρέμου μοιάζει με αυτό του Πάριου- αυτό το ερωτικό κατά κύριο λόγο-, είναι εξαίρετος τραγουδιστής, ενώ αν ο Πλούταρχος τραγουδήσει αυθεντικό λαϊκό τραγούδι, που τώρα μπορεί να μην μπορεί να το κάνει λόγω της εποχής μας, θα πάθετε πλάκα. Εγώ τον άκουσα να τραγουδάει στο στούντιο και είπα «Δεν είναι δυνατόν! Τι φωνή είναι αυτή!». Ακούγοντας τη φωνή του Πλούταρχου θυμήθηκα τη φωνή του Καζαντζίδη, τη φωνή του Στράτου Διονυσίου- τραγουδιστές με τους οποίους συνεργάστηκα στο παρελθόν- και σκέφτηκα «γιατί πάει χαμένο το παιδί αυτό;». Όμως μετά, που κάθισα και το σκέφτηκα, είπα ότι αυτό θέλει να ακούει η νεολαία, έτσι είναι διαμορφωμένο σήμερα το τραγούδι από τα media- το «εύκολο» θα έλεγα- και έτσι καταπιάνονται οι περισσότεροι με αυτό.

-Ποιοι είναι κατά τη γνώμη σας υπερεκτιμημένοι τραγουδιστές σήμερα;

-Αυτοί που βγαίνουν μέσα από τα ριάλιτι. Και το ξέρουν και οι ίδιοι ότι είναι υπερεκτιμημένοι γιατί, όταν κλείσουν τα φώτα των εκπομπών, γνωρίζουν ότι είναι ανακυκλώσιμοι και πως έχουν ήδη φύγει. Πολλές φορές σκέφτομαι «μα, καλά δεν βλέπουν οι άλλοι αυτό το χάλι; Γιατί δεν το κόβουνε;».

-Αυτό πιστεύετε και για τον Νίκο Οικονομόπουλο, που είναι λαϊκός τραγουδιστής και είχε βγει μέσα από το «dream show»;

-Ο Οικονομόπουλος έχει το προτέρημα ότι είναι νέο παιδί και φρέσκος. Αλλά έχει και ένα ελάττωμα: Η τόση πολλή δημοσιότητα και παραδοχή μοιάζει λίγο «ψεύτικη». Το παιδί αξίζει, αλλά είναι πολύ απότομο αυτό το μπαμ που έκανε. Έχει πολύ καλή άρθρωση- την οποία από τους παλιούς είχε και η Μαρινέλλα-, αλλά πρέπει να κάνει λίγο κράτει, για να χει να δώσει και στο μέλλον. Εμείς χτίζαμε πέτρα πέτρα στο παρελθόν και αυτά τα μεγάλα τινάγματα μας είναι άγνωστα.

-Αισθανθήκατε ποτέ παραγκωνισμένος από τη δισκογραφία;

-Πάρα πολύ. Αλλά ήταν τόσο μεγάλη η αγάπη μου για το τραγούδι και τη μουσική που επαναστατούσα σ αυτά. Αρκετές φορές τα κατάφερνα, κάποιες άλλες όχι. Παρόλα αυτά, πρέπει να ζήσεις κάποια πράγματα για να εκτιμήσεις τη συνέχεια. Τα χρόνια και η πείρα σου λένε «εκεί έσφαλες». Και έχω σφάλει σε πολλά πράγματα.

-Ήσασταν περισσότερο συναισθηματικός στη δουλειά σας;

-Δυστυχώς, ναι. Γι αυτό και οι πραγματικοί μου, οι πολύ στενοί μου φίλοι, είναι μετρημένοι στα δάχτυλα και δεν είναι απ το χώρο. Ενώ αγαπώ όλους τους συναδέλφους, τους θαυμάζω και έχω περάσει αξέχαστα με ορισμένους από αυτούς, κανέναν δεν μπορώ να πω «φίλο» με τη βαθύτερη έννοια. Γιατί ο φίλος στην καλλιτεχνία, κάποια στιγμή θα σε πικράνει.

-Θα προτιμούσατε να μην είχε ασχοληθεί με το τραγούδι η κόρη σας, η Μαρία;

-Δεν θα μπορούσα να το πω αυτό, γιατί κανένας γονιός δεν θέλει να μην ασχοληθεί το παιδί του με αυτό που αγαπάει. Η Μαρία ήταν ένα παιδί που είχε τη μουσική προτεραιότητά της. Όταν μας είπε ότι θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά με το τραγούδι, της είπαμε να σπουδάσει, να κάνει πράγματα που να της δώσουν εχέγγυα για να προχωρήσει. Πράγματι, αυτό έκανε. Έλα όμως που τα παιδιά των καλλιτεχνών, έχουν ένα μειονέκτημα: Το φόβο μήπως τα συγκρίνουν με τους γονείς τους. Με το που κάνει «α» η Μαρία, λένε «είναι κόρη του Πολυκαδριώτη» ή «έκανε αυτό επειδή είναι κόρη του Πολυκανδριώτη». Δεν είναι έτσι. Ο κόσμος, είναι και καλός κριτής αλλά είναι και αρπακτικό. Θέλει να σε διαλύσει όταν νομίζεις ότι αυτό που κάνεις πηγάζει από κάπου αλλού. Και κάπου με πικράνει αυτό. Κάποιες φορές, η Μαρία μου λέει «μπαμπά, εγώ τελείωσα». Τη ρωτάω «γιατί;» και μου απαντάει «η δουλειά έχει γίνει πάρα πολύ άσχημη, οι τραγουδίστριες που βγάζουν τα μπούτια τους έχουν πέραση, οι αξίες δεν αναγνωρίζονται και θα κάνω πλέον πράγματα που αγαπάω, άσχετα αν μου αποφέρουν ή όχι χρήματα». Εγώ της είπα «κάνε ό,τι καταλαβαίνεις, εγώ ξέρω το ταλέντο σου». Να σας πω μόνο ότι, όταν έκανε το πρώτο της cd, δεν είχα ακούσει ούτε ένα τραγούδι πριν κυκλοφορήσει. Τρωγόμουνα, της έλεγα «Μαρία μου, εγώ δεν θα ακούσω τίποτα;». «Όχι», μου απαντούσε. Μέχρι που μία μέρα ξύπνησα, και βρήκα επάνω στην κονσόλα, στο στούντιό μου, ένα cd και ένα σημείωμά της: «Το cd μου είναι έτοιμο. Δεν σε πήρα στο στούντιο να ακούσεις τα τραγούδια γιατί ήθελα, αυτό που έχω στην ψυχή μου να το ολοκληρώσω και μετά να ακούσω τη γνώμη σου».

-Θα λέγατε πως είστε ευτυχισμένος από όσα ζήσατε;

-Σε γενικές γραμμές, ναι. Είμαι 62 χρόνων και αισθάνομαι ότι έχω πάρα πολλά ακόμη να δώσω. Νιώθω νέος, έχω όρεξη, δεν έχω κουραστεί ούτε στιγμή. Αν ξεκινούσα από την αρχή, πάλι τα ίδια θα ήθελα να κάνω: Και τα λάθη μου και τα σωστά μου. Φαντάζομαι ότι πολλοί θα ήθελαν να ζήσουν μία ζωή σαν τη δική μου, κάποιοι ίσως να με ζηλεύουν, αλλά θέλω να τους διαβεβαιώσω ότι όλα – μα, όλα- χτίστηκαν επάνω σε υγιείς βάσεις και τα πάντα στη ζωή μου ήταν τίμια. 

Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Οκτώβριο του 2011. 

ΤΖΕΝΗ ΧΕΙΛΟΥΔΑΚΗ: "Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΣΥΖΥΓΟΥ ΜΟΥ ΜΕ ΛΑΤΡΕΥΕΙ"

Η γυναίκα που στα 20 της χρόνια κατάφερε να γίνει η πιο διάσημη τρανσέξουλ της Ελλάδας, στα 43 της αποφασίζει να παντρευτεί μυστικά, με πολιτικό γάμο.

Σαν τον Τειρεσία, η Τζένη έχει ζήσει δύο ζωές: Μία σαν αγόρι και μία σαν γυναίκα. Και άλλη μία: σαν κάτι ενδιάμεσο του πραγματικού της εαυτού- σαν θύτης ή σαν μεγάλο θύμα της δημοσιότητας, του «εγώ» της, των άλλων, της πρόκλησης. Η ζωή, όμως, μιας «κανονικής» γυναίκας, είναι αυτή που πάντα θα ήθελε να της είχε συμβεί- ίσως και νωρίτερα- και είναι αυτό για το οποίο δεν μετάνιωσε και δεν θα μετανιώσει ποτέ από όσα- ακραία ίσως- έχει ζήσει μέχρι σήμερα. «Είναι η πρώτη φορά που ερωτεύτηκα τόσο πολύ και τόσο δυνατά! Γι αυτό και αποφάσισα να παντρευτώ αυτό τον άνθρωπο», λέει η Τζένη στο People, δύο μέρες πριν από τον πολιτικό της γάμο της που θα γινόταν την Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου, στην Αθήνα..   

-Στο παρελθόν μου έλεγες ότι δεν σε αφορά ο γάμος. Τι άλλαξε;

-Στο παρελθόν είχα άλλα βάθρα. Μεγαλώνοντας και αποκτώντας φίλους, κάνοντας νέες γνωριμίες και αλλάζοντας προσλαμβάνουσες, συνειδητοποιείς ότι, αν μη τι άλλο, στα γεράματά σου θα πρέπει να έχεις έναν σύντροφο. Γιατί, χουχουλιάζοντας τις κρύες νύχτες του Χειμώνα, θέλεις να έχεις δίπλα σου κάποιον που θα μπορέσεις να κλάψεις στον ώμο του και να του κρατήσεις σφικτά και το χέρι. Ε, όταν αυτό, κάποια στιγμή, συμβεί στη ζωή σου, το γραπώνεις. Όσο κι αν διαρκέσει, όσο άσχημο τέλος και αν έχει- αν και μπορεί να έχει τελικά και το καλύτερο.

-Ήταν κεραυνοβόλος ο έρωτάς σας;

-Είναι κάτι πολύ γλυκό, που δεν έχει να κάνει με αυτά που αισθανόμουν στο παρελθόν: Να είναι κούκλος, να έχει το τέλειο σώμα, να έχει οικονομική επιφάνεια. Αυτά τα status έχουν περάσει πια σε άλλη βάση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο άντρας μου δεν τα πληροί αυτά. Εγώ, όμως, σε αυτόν τον άνθρωπο βρήκα αυτά τα πολύ σημαντικά και σπουδαία στοιχεία που με έδεσαν μαζί του και που με έκαναν να αποφασίσω να κάνω κάτι που στο παρελθόν θεωρούσα αδιανόητο. Δεν θα ήθελα να μιλήσω καθόλου με λεπτομέρειες για αυτόν τον άντρα, ούτε να τον «φωτογραφίσω», γιατί τα λάθη δημοσιότητας του παρελθόντος δεν θα ήθελα να τα επαναλάβω.

-Πόσο καιρό είστε μαζί;

-Ένα χρόνο.

-Είναι αλήθεια ότι είναι ποδοσφαιριστής;

-Δεν θα απαντήσω σ αυτό.

-Πως σου έκανε την πρόταση γάμου;

-Πάρα πολύ ρομαντικά. Αυτά που έβλεπα στις ταινίες με τα εστιατόρια και ξαφνικά, μέσα στο γλυκό σου, να βρίσκεται το δαχτυλίδι του γάμου, τα οποία μέχρι πρόσφατα μου φαίνονταν γελοία, τα έζησα η ίδια. Κακά τα ψέματα, έχω τη γυναίκα μέσα μου! Και όταν συνέβησαν και σε μένα αυτά, έλιωσα.

-Από παιδί ονειρευόσουν τα νυφικά;

-Ποτέ! Αυτός ο άνθρωπος, όμως, με έκανε να θελήσω να παντρευτώ. Μπορώ επίσης να το ομολογήσω- και το χω συζητήσει και μαζί του- ότι το μεγαλύτερο λάθος μου ήταν που απέρριψα την πρόταση γάμου του Εισαγγελέα. Διότι ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος με λάτρεψε και έπρεπε τότε να το χα κάνει.

-Ο ίδιος σε συνέντευξη του, κρατάει αποστάσεις από σένα.

-Είναι λογικό και πολύ καλά κάνει. Φυσιολογικά, όταν παίρνεις από έναν άνθρωπο ό,τι έχεις να πάρεις και μετά τον πετάς, αναμενόμενο είναι να δηλώσει αυτά που δήλωσε.

-Την τελευταία φορά που μιλήσαμε, έλεγες πως είχες 10 χρόνια να έρθεις στην Αθήνα και πως είχες «μονάσει» στη Ρόδο. Τι άλλαξε;

-Μετά από αυτό, μου έγινε ένα τηλεφώνημα από τη Ρούλα Νικολάου, την παραγωγό του «Συμβολαιογράφου» στο θέατρο με την Ηρώ Μανέ, αλλά και παραγωγό του «Safe sex» και του «Το ξύλο βγήκε απ τον παράδεισο». Η Ρούλα μου ζήτησε να αγοράσουν τα δικαιώματα του πρώτου μου βιβλίου, «Οι άγγελοι δεν έχουν φύλο», ώστε να μεταφερθεί η ζωή μου στην τηλεόραση. Μίλησα με τον εκδότη μου, ήρθα στην Αθήνα, πούλησα τα δικαιώματα στην εταιρεία παραγωγής και, πρώτα ο Θεός, του χρόνου τέτοια εποχή ξεκινάμε τα γυρίσματα. Αυτός ήταν λοιπόν αρχικά ο λόγος που με έκανε να φύγω από τη Ρόδο, για να μείνω μόνιμα στην Αθήνα. Εδώ ξεκίνησα να βγαίνω με παλιούς γνωστούς, σε ταβερνάκια, να γνωρίζω κόσμο. Κάποια στιγμή λοιπόν, συνέβη και η γνωριμία με τον σύζυγό μου.

-Τότε άλλαξαν και όσα πίστευες για τον έρωτα;

-Παλιά έλεγα «δεν θέλω να βιώσω τον έρωτα γιατί είναι καταστροφικός, σου αλλάζει τα πάντα». Όταν όμως βιώσεις στο πετσί σου αυτό το πράγμα, αναθεωρείς πολλές από τις απόψεις σου. Δεν πιστεύω τον εαυτό μου πια! Εγώ, να σηκώνομαι το πρωί, να φτιάχνω πρωινό για τον σύντροφό μου! Ή να ανέχομαι δίπλα μου, στο κρεβάτι μου, κάποιον. Που εγώ είχα μάθει να αράζω τις ποδάρες μου και να μην ανέχομαι κανέναν δίπλα μου- ούτε τις ρεψιές του, ούτε καν να πηγαίνει στην τουαλέτα μου! Ο έρωτας, όμως, διέλυσε το «εγώ» μου και το έκανε «εμείς».

-Θέλεις να ζήσετε για πάντα μαζί;

-Ζω το τώρα, όσο διαρκέσει αυτό το «τώρα». Ευτυχισμένα, όμορφα, μέχρι κάτι, από τη μεριά μου ή τη μεριά του, να αρχίσει να λειτουργεί αντίστροφα.

-Σε στενοχωρεί που δεν μπορείς να κάνεις τα δικά σου παιδιά;

-Καθόλου! Σε έναν τέτοιο κόσμο, ακόμη και αν μπορούσα, δεν θα έφερνα ποτέ το δικό μου παιδί. Ωστόσο, θα ήθελα να υιοθετήσω ένα παιδί που υποφέρει. Απλά, μεγαλώνοντας αυτό παιδί και έχοντας εγώ το παρελθόν που έχω, ξέρω τι θα τραβήξει- απ την κοινωνία, απ το σχολείο του- και δεν θα το θελα.

-Γιατί ήταν απαραίτητος αυτός ο γάμος και δεν θέλατε απλά να συζείτε;

-Γιατί θέλω αυτόν τον άνθρωπο να τον έχω ισοβίως δίπλα μου! «Κλειδωμένο»! Να μένουμε μαζί, να τον φροντίζω, να του μαγειρεύω, να κάνω όσα κάνει κάθε άλλη γυναίκα για τον άντρα της.

-Οι γονείς του συζύγου σου πώς αντέδρασαν όταν έμαθαν για το γάμο σας;

-Η μητέρα του με λατρεύει. Και με παρουσίασε ως «Τζένη Χειλουδάκη». Αυτό με έκανε να λατρέψω ακόμη περισσότερο και αυτόν και τη φαμίλια του.

-Η δική σου μητέρα πώς αντέδρασε στο γάμο σου;

-Τον λάτρεψαν όλοι, έπεσαν κάτω, αλλά με φοβούνται. Μου λένε «εσύ παιδάκι μου, σούταρες ολόκληρο εισαγγελέα…» (γελάει).

-Πως ονειρεύεσαι την Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου, που θα είναι η πρώτη σου μέρα ως παντρεμένη;

-Αυτό πια είναι ωστικό κύμα. Όταν συνειδητοποιείς και ξέρεις ότι έχεις «χειροπέδες» -και ιδιαίτερα για μένα που δεν χαλιναγωγούμαι εύκολα-, τότε αυτό είναι μία πάλη με τον ίδιο σου τον εαυτό. 

Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Σεπτέμβριο του 2011.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΗΜΑΡΑΣ: "ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΝΑ ΖΩ ΣΤΟ ΝΟΙΚΙ"

Η άρνησή του να ψηφίσει το Μνημόνιο, η διαγραφή του από το ΠΑ.ΣΟ.Κ στη συνέχεια, το «Άρμα πολιτών» που ίδρυσε μετά, η πολύχρονη δημοσιογραφική αλλά και πολιτική του πορεία, η αδυναμία στα παιδιά του. Ο ανεξάρτητος βουλευτής της Β Αθήνας, μιλάει για πολλά από εκείνα που εξηγούν την προσωπικότητά του.

Τηλεφωνήματα από ανθρώπους που θέλουν να του μιλήσουν προσωπικά, αποστολή emails και επιστολών, συναντήσεις με φορείς που του ζητούν μία- έστω μικρή-συζήτηση μαζί του στο πολιτικό του γραφείο στη Φιλελλήνων, σε πολυκατοικία στον πρώτο όροφο. Σε μισή ώρα, θα πρέπει να πάει στη βουλή στη συζήτηση για τα νέα μέτρα, ενώ ταυτόχρονα διαβάζει τους τίτλους στις πρωινές εφημερίδες της μέρας για το «ενδεχόμενο πτώχευσης», την «επιστροφή στη δραχμή», τη «μείωση στις συντάξεις και στους μισθούς», ακόμη και τις ελπίδες που κάποιοι προσπαθούν να αντλήσουν από οπουδήποτε. Πίσω από το γραφείο του, σε κορνίζες, φωτογραφίες με τα παιδιά του, «το πολυτιμότερο που έχω σε αυτή τη ζωή», λέει. Συγκινείται κοιτώντας τις, και ανάβει τσιγάρο.

-Πάντα καπνίζατε;

-Το είχα σταματήσει κάποια στιγμή, αλλά το ξανάρχισα στα 40 μου…

-Αισθάνεστε μοναξιά μέσα στη βουλή;

-Είναι στιγμές που αισθάνομαι απίστευτα μόνος, αλλά είναι και άλλες που μία ματιά, ένας χαιρετισμός, μία εξομολόγηση, σου δίνει τη δυνατότητα να αναθαρρήσεις για τη συνέχεια.

-Παραμένουν «σύντροφοί» σας οι βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ;

-Αρκετοί. Είναι, όμως, σύντροφοί μου και πολλά παιδιά από την Αριστερά. Επίσης, πολλά έντιμα παιδιά υπάρχουν και στη συντηρητική παράταξη. Γιατί, η κοινωνική σχέση, είναι ισχυρότερη από την πολιτική της πολιτικής ιδεολογίας. Είναι γοητευτικό το ταξίδι στο ελληνικό κοινοβούλιο, αν και πολλές φορές παρακμάζει εξαιτίας του κανονισμού της βουλής. Να σας θυμίσω ότι ακόμη και στην τελευταία ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου, όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας και παρουσίαζε τις προγραμματικές δηλώσεις, σε μία παράγραφο έλεγε «θα κάνω τα πάντα για να αποκαταστηθεί η αξιοπρέπεια και να ενισχυθεί ο ρόλος του βουλευτή». Τόσο πολύ το πέτυχε αυτό, ώστε με διέγραψε!

-Είστε πληγωμένος από τη διαγραφή;

-Ναι, βέβαια. Για δύο λόγους, πάρα πολύ απλούς. Πρώτον, έγινε την ώρα που διαρκούσε η ψηφοφορία, για να εκφοβίσει τους υπολοίπους που ενδεχομένως να μην ήθελαν ούτε εκείνοι να ψηφίσουν. Έτσι το εκλαμβάνω. Και δεύτερον, εκτός του ότι με διέγραψε από την κοινοβουλευτική ομάδα, με διέγραψαν στη συνέχεια κάποιοι απίστευτοι κύριοι και από το κόμμα, χωρίς ποτέ να πάρω ένα χαρτί που να μου λένε το λόγο για τον οποίο με διέγραψαν. Αυτά θεωρώ ότι είναι αντιδημοκρατικές ενέργειες.

-Ωστόσο, μέσα σας παραμένετε ΠΑ.ΣΟ.Κ;

-Δεν θέλω να μιλήσω με τίτλους- έχουν καταργηθεί πια οι τίτλοι. Αλλά είμαι αυτό που ήμουν από πιτσιρίκος: Ανήκω στον κοινωνικό ιδεολογικό πολιτικό πολιτιστικό χώρο που γεννήθηκα. Αυτό είμαι, έτσι θα πεθάνω. Δεν με ενδιαφέρει πώς λέγεται.

-Τι συναισθήματα έχετε σήμερα για το Γιώργο Παπανδρέου;

-Δεν είμαι από τους ανθρώπους που μπορούν να μισήσουν ή να κρατήσουν κακία σε άνθρωπο. Αλλά, πολιτικά όταν τον κρίνω, τον βρίσκω ελλιπή σε αυτά που λέγαμε, σε αυτά που είχαμε υποσχεθεί, στο πρόσωπο που έβλεπα ότι μπορούσε να ενώσει την κοινωνία και στο πρόσωπο που βλέπω ως έναν ηγέτη απολυταρχικού χαρακτήρα. Αυτό με πληγώνει. Κακία δεν μπορώ να του κρατήσω. Μου ήτανε και συμπαθής άλλωστε, το ξέρουν όλοι αυτό πάρα πολύ καλά. Αλλά, δεν μπορεί να προσβάλλει εμένα έτσι! Όπως δεν το χω κάνει εγώ γι αυτόν, κι ούτε πρόκειται να το κάνω.

-Αν σας το πρότειναν, θα θέλατε να ενταχθείτε και πάλι στο ΠΑ.ΣΟ.Κ;

-Ο δρόμος έχει χαραχθεί, δεν έχει πισωγύρισμα.

-Με όλα αυτά που συνέβησαν, μετανιώσατε ποτέ που αφήσατε την δημοσιογραφία για την πολιτική;

-Η δημοσιογραφία είναι μία αγάπη βαθιά και πολύ σπουδαία. Σχηματικά, έχω εκτιμήσει ότι διαζύγιο με τη γυναίκα σου μπορεί να πάρεις, με τη δημοσιογραφία όμως ποτέ. Επομένως- και ως πολιτικό πρόσωπο πια- ουσιαστικά ρεπορτάζ κάνω μέσα στη βουλή. Και χωρίς να το θέλω. Από τη στιγμή που ανιχνεύω τις ανάγκες των ανθρώπων ή μου τις εξομολογούνται εκείνοι, έχω υποχρέωση να τις μεταφέρω και στο κοινοβούλιο. Αυτή άλλωστε είναι και η πεμπτουσία της υποχρέωσης και του καθήκοντος ενός βουλευτή.

-Θα είχατε βγάλει περισσότερα λεφτά ως δημοσιογράφος;

-Αυτό είναι αλήθεια. Με τη βουλευτική αποζημίωση ζω, δεν έχω τίποτ άλλο, και είναι πολύ λιγότερη από αυτή που ενδεχομένως θα είχα ή που μου πρότειναν να έχω.

-Δεν είναι πεντέμισι χιλιάδες ευρώ μικτά;

-Περίπου. Για να νοικιάσεις, όμως ένα γραφείο, πάνε τα 1200 ευρώ, δεν θέλεις και άλλα τόσα για να μετακινηθείς; Έχω ένα αυτοκίνητο που μου προσφέρει το ελληνικό κοινοβούλιο- το οποίο δεν είναι δικό μου- και στο οποίο εγώ πληρώνω την βενζίνη, το οποίο σημαίνει άλλα 1200 ευρώ το μήνα, αν λάβετε υπόψιν σας ότι μέσα σε ενάμιση χρόνο έχω κάνει 100 χιλιάδες χιλιόμετρα.

-Τα μικρότερα παιδιά σας, τι σας λένε για όλη αυτή τη δραστηριότητα σας;

-Προσπαθώ να αφήνω τα παιδιά μου έξω από τις πολιτικές μου δραστηριότητες, γιατί εξ αντικειμένου- κακώς βέβαια- μπορεί να γίνονται και στόχος. Θα σου πω κάτι που με πλήγωσε: Έγραφαν κάποιοι στα facebook και στα blogs διάφορα και έρχονταν τα παιδιά μου και μου λέγανε «τι είναι, μπαμπά, το “αχυράνθρωπος”;». Αυτό με πλήγωνε. Σκεφτόμουν «πως τα βάζετε αυτά και τα διαβάζουν τα παιδιά μας; Είναι δυνατόν να μην τα προσέχουμε αυτά τα πράγματα;». Το μεγαλύτερο έγκλημα που μπορούμε να κάνουμε σε αυτή την ιστορία, είναι να δηλητηριαστούν τα παιδιά. Εγώ τελείωσα το δημόσιο σχολείο- το ίδιο κάνουν και τα παιδιά μου-, εκεί υπάρχουν παιδιά λαϊκών οικογενειών και εκεί βγαίνει ένα πιτσιρικάκι που μπορεί να πει «ο πατέρας σου είναι αυτό κι αυτό». Το παιδί θα τρελαθεί!

-Έχετε χρόνο για τα μικρότερα παιδιά σας;

-Κάθε μέρα! Ο Αλέξανδρος, που είναι 18 χρόνων, έδωσε εξετάσεις στη Γυμναστική Ακαδημία, πέτυχε στα αγωνίσματα, απέτυχε στα μαθήματα, τώρα όμως έχει βάλει στόχο να μελετήσει την επόμενη χρονιά για να πετύχει στις εξετάσεις. Τώρα δουλεύει τα πρωινά σε κάποιες εκδόσεις, κουβαλάει πράγματα, μια χαρά είναι. Η Ειρηνούλα, που είναι 14, είναι και αυτή πάρα πολύ καλή αθλήτρια. Παίζει βόλεϊ στην ομάδα του Ιλισιακού, πήραν δύο φορές το πρωτάθλημα και την έχουν καλέσει και στις προεθνικές ομάδες. Είμαι πολύ περήφανος για τα παιδιά μου (συγκινείται).

-Πάντα ήσασταν τόσο ευσυγκίνητος;

-Πάντα! Θυμάμαι, για παράδειγμα, μικρός ακόμη, όταν τελείωνα την προπόνησή μου, αντί να πάω στο σπίτι, έκανα παρέα με άλλα παιδιά, πηγαίναμε στον Υμηττό, συζητούσαμε, γράφαμε ποιήματα και, όταν άρχιζε να βρέχει το Φθινόπωρο, καλή ώρα όπως τώρα, με έπιαναν τα δάκρυα. Ήταν υπέροχο αυτό που έβλεπα!

-Ποια είναι τα πάθη σας;

-Κατά καιρούς ήταν πολλά. Σήμερα είναι μόνο τα παιδιά μου. Παλαιότερα ήταν και οι έρωτες, το μπάσκετ, η ανάγκη και η επιθυμία στην γειτονιά όπου μεγάλωνα να με αναγνωρίζουν και να με αγαπάνε οι άνθρωποι.

-Ο έρωτας έκανε μόνο καλό στη διαμόρφωσης του χαρακτήρα σας;

-Ο έρωτας κάνει πάντα καλό. Όσο πικρά κι εάν είναι κάποια αποκαΐδια του, είναι ό,τι ωραιότερο μπορεί να οπλίσει τον άνθρωπο για να αντιμετωπίσει τη ζωή με αγάπη, με συναίσθημα, με σεμνότητα και τρυφερότητα. Μπορεί να πέρασα δύσκολες στιγμές στον έρωτα- όπως όλοι-, αλλά ο χρόνος τα γιατρεύει όλα και σε μαθαίνει. Μπορεί να ήσουνα θυμωμένος στον πρώτο καιρό, αλλά όσο περνάει ο χρόνος θυμάσαι μόνο τις καλύτερες στιγμές- και αυτές κυριαρχούν. Και έτσι πρέπει να γίνεται. Ο άνθρωπος κρύβει απίστευτη δύναμη μέσα του, την οποία μπορεί να μην γνωρίζει καν- και εγώ αυτό το κατάλαβα μέσα από την προσωπική μου εμπειρία. Η δική μου δύναμη, πιστεύω ότι εμφυτεύτηκε μέσα μου από παιδί, από τη μάνα μου και από τον πατέρα μου, από το μικρό δωματιάκι που μεγάλωσα στο Αιγάλεω.

-Φτωχή οικογένεια;

-Εντελώς. Σε ένα δωμάτιο μέναμε 4 άνθρωποι.

-Γίνατε πλούσιος σήμερα, είτε μέσα από τη δημοσιογραφία είτε μέσα από την πολιτική;

-(γελάει) Είμαι πλούσιος με τα παιδιά μου! Όχι, αγάπη μου, δεν έχω περιουσία εγώ. Μένω στο νοίκι, ζω με τα χρήματα της βουλευτικής αποζημίωσης. Σε επιστολή μου μάλιστα έλεγα ότι προτείνω να ερευνηθούν όλα τα πόθεν έσχες των βουλευτών μας και όταν βρεθεί κάποιος που δεν μπορεί να δικαιολογήσει οτιδήποτε έχει αποκτήσει, αυτομάτως να δημεύεται η περιουσία του.

-Ονειρευτήκατε ποτέ τον εαυτό σας πρωθυπουργό;

-(γελάει) Μωροφιλόδοξος δεν είμαι. Όμως, δεν μπορεί να μου απαγορεύσεις να ονειρεύομαι όπως τότε που μικρό παιδάκι ακόμη, όταν κοιμόμουνα στο φτωχικό εκείνο δωμάτιο και ένιωθα ότι ήμουν πρίγκιπας.

-Τι όνειρο είδατε χθες βράδυ;

-Συνήθως εφιαλτικά όνειρα βλέπω τελευταία. Μερικά, όμως, είναι και αισιόδοξα, τα οποία συνήθως έχουν σχέση με τα πιτσιρίκια μου. 

Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Οκτώβριο του 2011. 

ΜΙΜΗΣ ΠΛΕΣΣΑΣ: "ΕΙΜΑΙ ΘΑΥΜΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΜΟΥ"

Αιώνιος έφηβος του ελληνικού πενταγράμμου, ένας από τους σπουδαιότερους συνθέτες της Ελλάδας, φιλόσοφος της ζωής, μα πάνω απ όλα ένας άνθρωπος που έζησε μέχρι την κάθε ελάχιστη λεπτομέρειά τους, όσα δεν θα χώραγαν ούτε σε δέκα ζωές μαζί.

Στο studio του σπιτιού του, στην Καλλιτεχνούπολη, βρίσκεται από το πρωί απομονωμένος ετοιμάζοντας τραγούδια, καινούργιες ενορχηστρώσεις, με φωνές, ήχους και μικρές παύσεις- σαν ιδιαίτερες μουσικές αναπνοές-, από τις δύο μεγάλες συναυλίες που θα δώσει στις 7 και 8 Οκτωβρίου, στο θέατρο Badminton, με την καλλιτεχνική επιμέλεια της συζύγου του, Λουκίλας Καρρέρ. Ωστόσο δεν κουράζεται, δεν σταμάτησε ποτέ, λέει, ούτε μία μέρα να βάζει τη μουσική στο dna της πιο βαθιάς του ύπαρξης. Και της πιο αληθινής. «Η μουσική δεν είναι το κέντρο του δικού μου κόσμου. Γιατί, στο κάτω κάτω, ποιος είμαι εγώ; Αλλά είναι το κέντρο του σύμπαντος. Γιατί αν δεν υπήρχε η μουσική και μάλιστα οι παύσεις, δεν θα υπήρχε το χάος και η εξέλιξη», λέει.

-Οι σιωπές και οι παύσεις είναι σημαντικότερες από τις μελωδίες;

-Ναι. Γι αυτό και όταν ακούσεις κάποιον να παίζει μία μελωδία, ο τρόπος που χρησιμοποιεί την παύση είναι εκείνος που κάνει τον μεγάλο δεξιοτέχνη, εκείνος που κάνει τον μεγάλο σολίστα, εκείνος που κάνει να ξεχωρίζει αυτόν που στ αλήθεια νιώθει τι θέλει να πει. Η σιωπή είναι η απαραίτητη ανάσα για να συγκροτηθεί η σκέψη, με την προϋπόθεση να μην λέει ανοησίες και να μην επαναλαμβάνεται.

-Στις σιωπές σας πως είστε;

-Είναι τόσο εκκωφαντικότερη η σιωπή μου όταν δεν ακούγεται μουσική στο δωμάτιο, που αληθινά δεν ξέρω πώς να την καταλαγιάσω. Για μένα, ο ήχος της σιωπής είναι ο συγκλονιστικότερος.

-Ακούτε καμιά φορά τραγούδια σας, όπως το «βρέχει φωτιά στη στράτα μου», τις «χάντρες» ή το «δρόμο»;

-Είμαι υποχρεωμένος να ακούω και να χειροκροτώ όταν τα ακούω, ανεξάρτητα από το πόσο φιλότιμα ή καλά είναι παιγμένα αυτά όταν είμαι κάπου καλεσμένος για να τιμηθώ. Τώρα τελευταία έχω ακούσει τόσα πολλά τραγούδια μου, που δεν θυμόμουνα καν ότι τα γραψα εγώ! Και θέλω να πω ένα «μπράβο» σε όλους αυτούς που μπορεί να μην γίνουν σολίστες, να μην γίνουν ντίβες αλλά, αν είναι γυναίκες και ασχολούνται με τη μουσική, είναι σίγουρο πως θα νανουρίσουν καλύτερα τα παιδιά τους. Και αν είναι άντρες, θα γίνουν καλύτεροι άνθρωποι. Κι ας μην γίνουν τελικά τραγουδιστές.

-Υπάρχουν τραγουδιστές σήμερα που να σας αρέσουν και που ίσως να θέλατε να τους γράψετε τραγούδια;

-Αυτό που έχει σημασία είναι η χροιά της φωνής που θα χρησιμοποιήσεις. Και η χροιά είναι ένα πλήθος αρμονικών πραγμάτων που ξεχωρίζει κάποιον από έναν άλλον. Έτσι ξεχωρίζουν και οι τραγουδιστές από μόνοι τους, όταν όμως δεν είναι επιβεβλημένοι από μία μόδα. Εγώ, κάθε φορά που κάνω ακροάσεις- τις οποίες συνεχίζω να κάνω- να είσαι σίγουρος ότι έτσι και ακούσω μία χροιά και πιστέψω ότι αυτή η χροιά μπορεί να υπηρετήσει μία καινούργια ενορχήστρωση και έναν καινούργιο τρόπο του ακούειν και του ειδέστε του σύγχρονου τρόπου με τον οποίο κινείται η μουσική βιομηχανία, όχι μονάχα θα ξεχωρίσω αυτή τη φωνή, αλλά θα τη βοηθήσω. Ενδεχομένως να της κάνω και δίσκο.

-Σε τραγουδιστές όπως είναι η Βίσση, η Βανδή και ο Ρουβάς, θα θέλατε να γράψετε καινούργια τραγούδια;

-Εδώ δεν είναι να θέλω εγώ. Εδώ είναι να θέλει η εταιρεία τους η οποία, με τον τρόπο που τους διαχειρίζεται, φαίνεται ότι είναι ικανοποιημένοι. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι, δεν θα έρθουν ποτέ σε μένα. Κάποτε, όταν ρωτήθηκε διευθυντής εταιρείας αν ο Πάριος είναι δικός του απάντησε «βεβαίως», τον ρώτησαν αν ο Πλέσσας είναι φίλος του και απήντησε πάλι «βεβαίως» και συνέχισαν «τότε γιατί δεν βάζεις τον Πάριο, τον ερωτικότερο τραγουδιστή, να πει τον ερωτικότερο συνθέτη;». Και απήντησε: «Αν μου γράψει όμως άλλο ένα “θα πιω απόψε το φεγγάρι” και αυτό κρατήσει άλλα 100 χρόνια, εγώ θα πρέπει να κλείσω την εταιρεία μου».  Για να έρθω στο ερώτημά σας, πιστεύω ότι και η Αννούλα η Βίσση, και η Βανδή και ο Ρουβάς έχουν πολύ εκμεταλλέυσιμες φωνές, γι αυτό και κάνουν τέτοια επιτυχία. Το θέμα είναι «ενδιαφέρει κανέναν από το περιβάλλον τους ή τους ίδιους να κλασσικοποιηθούν και να μείνουν για τα επόμενα 100 χρόνια;».

-Εσείς θα τους δίνατε την άδεια να επανεκτελέσουν έστω τραγούδια σας;

-Με μεγάλη μου χαρά!

-Είναι αλήθεια ότι, από τους ανθρώπους που γνωρίσατε, πιο γοητευτικό θεωρείτε τον Άλμπερτ Άινσταιν;

-Πώς να μην είναι γοητευτικός ένας άνθρωπος που με μία εξίσωση, έκανε τόσο κομψή διερεύνηση σαν μία σειρά από συμφωνικά έργα ή από λαϊκά τραγούδια; Ήταν λέκτωρ στο πανεπιστήμιο όπου βρισκόμουν στη Νέα Υόρκη και ήταν ένας άνθρωπος τετραπέρατος, απλός, που με μία απάντηση δημιουργούσε δέκα ερωτήματα. Αν ποτέ έφτανες να καταλάβεις τι ακριβώς έλεγε, θα ήσουν από τους ευτυχέστερους επιστήμονες.

-Πάντα λέγατε ότι είστε αισιόδοξος. Παραμένετε;

-Ασφαλώς! Εγώ πιστεύω ότι όλα αυτά που συμβαίνουν είναι από την κακομοιριά του να έχουμε ανήμπορους, ανίκανους, μη ονειρευόμενους και μη νοιαζόμενους για τα παιδιά και τα εγγόνια μας ανθρώπους στην εξουσία. Ενώ, από την άλλη μεριά, το δυναμικό που υπάρχει στα νέα παιδιά- γιατί εγώ με τους νέους έρχομαι συνέχεια σε επαφή- είναι εκπληκτικό! Δεν θέλω, όμως να κάνω τον έξυπνο. Παραμένω αισιόδοξος γιατί η δική μου η γενιά δοκιμάστηκε πολύ χειρότερα, από ότι δοκιμάζονται σήμερα κάποιοι κακομαθημένοι. Για μένα, δεν ήταν τόσο απλό να παίζω τη νύχτα στο καμπαρέ, με ματωμένα νύχια- γιατί έπαιζα από τις 9 μέχρι τις 6:30 το πρωί- και μετά να πηγαίνω για να ανοίγω το εργαστήριο της φυσικής γιατί ήμουν επιμελητής στον Χόνδρο, έναν από τους καθηγητές στους οποίους οφείλω του πόσο αγάπησα τη φυσική, του πόσο καλά γράμματα έμαθα στο πανεπιστήμιο και πως κατάφερα με αυτά, χωρίς καμία άλλη βοήθεια, να πάρω υποτροφία και το διδακτορικό μου.

-Υπάρχει κάτι που να φοβάστε σήμερα;

-Ντρέπομαι να το πω, αλλά όχι. Έχω πάντα στο μυαλό μου μία ρήση που λέει «και μια νικάει ο Διγενής και μια νικάει ο Χάρος». Απ την άλλη μεριά, νομίζω ότι είναι στημένος ο αγώνας. Αλλά, το γεγονός ότι υπάρχει ο Διγενής και η αντρειά του, δίνει στο Χάρο ένα μάθημα.

-Ο θάνατος δεν σας φοβίζει;

-Να ξερες πόσο περισσότερο με φοβίζει η γέννηση!

-Γιατί το λέτε αυτό;

-Γιατί, από τη στιγμή που θα γεννηθείς ένα είναι σίγουρο: ότι κάποια στιγμή θα αντιμετωπίσεις το τέλος αυτής της περιπέτειας. Αλλά, από τη στιγμή που γεννιέσαι μέχρι τη στιγμή που θα γίνεις αυτό που εκ των υστέρων θα μπορεί να εκφράζεται, είναι τέτοια η μοναδικότητά του σε αυτό τον φτωχοπλανήτη, τον φτωχογαλιαξία, στην άκρη του δικού μας σύμπαντος, που είναι αστείο να το λέμε ή να το μετράμε.

-Ο έρωτας είναι κυρίαρχος στην ζωή σας;

-Αν δεν ήταν ο έρωτας το κύριο στοιχεία της ζωής μου, δεν θα μπορούσε το χάος να τα χει βρει με τη νύχτα και η νύχτα με το έρεβος. Και εγώ αυτή τη στιγμή, δεν θα χα γράψει ούτε μία νότα.

-Η κόρη σας, η 14χρονη Ελεάνα, είναι το πιο σημαντικό πλάσμα της ζωής σας;

-Η Ελεάνα είναι πολύ σημαντικό πλάσμα αυτή καθεαυτή. Είμαι και πατέρας της, είμαι και θαυμαστής της. Τα πράγματα που κάνει τα θαυμάζω, αλλά έρχεται και η στιγμή που είμαι αναγκασμένος να κατακρίνω κάποια ή να τα μινιμαλίζω. Ευτυχώς, πιστεύω ότι η διαμόρφωσή της μέσα στην οικογένεια αλλά και το dna που έχει από τη μητέρα της και από μένα, ο τρόπος που μας άκουσε να μιλάμε στο σπίτι συνομιλώντας ελληνικά, θα της δώσει εκείνα τα εφόδια που θα την κάνουν, όταν θελήσει η ίδια, να γίνει όσο χρήσιμη μπορεί να είναι.

-Θα την αποτρέπατε να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική, για να μην συγκριθεί με τον πατέρα της;

-Ναι. Γιατί αυτό το υπέστη ο γιος μου, που είχε όμως το ταλέντο και την υπομονή να το ξεπεράσει. Μία φορά, η κόρη μου, είχε ακούσει σε μία συνέντευξη ότι είμαι αυτοδίδακτος στη μουσική και το καμαρώνω και μου λέει «εγώ γιατί να πάω να μάθω; Δεν μπορώ να κάνω ό,τι έκανες εσύ;». Από τότε δεν της ξαναμίλησα γι αυτό το θέμα.

-Σε talent show θα πηγαίνατε κριτής;

-Με είχαν ζητήσει στο fame story και, όσο θυμάμαι τα λεφτά που αρνήθηκα, είμαι έτοιμος να πάω και να ρωτήσω τη γυναίκα μου αν τελικά κάναμε καλά. Είχε όμως απόλυτα δίκιο. Μου είπε η Λουκίλα «όχι, δεν θα το κάνεις, δεν επιτρέπεται. Εσύ κάνεις σε όλη σου τη ζωή ακροάσεις, αλλά δεν τις βάζεις μπροστά σε ένα φακό που είναι σίγουρο ότι θα σε προδώσει». Είχε δίκιο.

-Παρακολουθείτε καθόλου τηλεόραση;

-Κάθε πρωί, γύρω στις 6 με 7 το πρωί, από λίγο κάποιες ενημερωτικές, κυρίως για το διάβασμα των εφημερίδων. Για να πάρω μία γεύση του τι θα είναι το βραδινό δελτίο ειδήσεων, εάν υποτεθεί ότι το παρακολουθήσω ξέροντας κατά κάποιον τρόπο το χρώμα της σκούφιας του κάθε καναλιού.

-Καταφέρατε να αποκτήσετε οικονομική ευμάρεια με τη μουσική σας, μετά από τόσες επιτυχίες και μεγάλες πωλήσεις δίσκων;

-Τόσο πολύ όχι, που να το παινεύομαι. Σκεφτείτε ότι ο «δρόμος», ο πρώτος ελληνικός δίσκος που έγινε χρυσός- και μέχρι σήμερα κατέχει το ρεκόρ πωλήσεων κάθε άλλου που κυκλοφόρησε- έφερε στο σπίτι μου την Εφορία που μου είπε «που είναι τα χρήματα από τις 50 χιλιάδες πωλήσεις που σας απονεμήθησαν;». Δεν ήξερε όμως η Εφορία ότι αυτά τα χρήματα θα τα έπαιρνα, αν τα έπαιρνα, μετά από ενάμιση χρόνο.

-Δίνετε πολλά λεφτά κάθε χρόνο στην Εφορία;

-Δίνω ό,τι αναλογεί ανάλογα με τους νόμους που ισχύουν. Είμαι όμως τόσο φανατικά τίμιος που θα μπορούσε κανείς να πει ότι ένα ήττα που θα εκφράζει τη λέξη «ηλίθιος» είναι λίγο.

-Είστε ευτυχισμένος με τη ζωή σας, κύριε Πλέσσα;

-Πάρα πολύ! Τα διαλείμματα της δυστυχίας μου δεν είναι ακόμη ικανά. 

Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Οκτώβριο του 2011.