Για τρεις ώρες, θέλαμε να πιστεύουμε ότι δεν είναι νεκρός. Από τη στιγμή που μας ήρθε η είδηση, απόγευμα Μεγάλης Τρίτης, από στόμα σε στόμα όπως γίνεται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις σε όλα δημοσιογραφικά γραφεία, υπήρχαν μόνο παγωμένα πρόσωπα. Ανταλλαγή πληροφοριών, διαψεύσεις, επιβεβαιώσεις, «τι έγινε με τον Κώστα; Είναι δυνατόν; Σ αυτό τον άνθρωπο;». Κι ας ακούγεται πολύ ανατριχιαστικό, αυτή είναι η αλήθεια, ότι «ίσως ο Μακεδόνας να μην ζει». Θυμάμαι να έχω τηλεφωνήσει στο στιχουργό του, τον Νίκο Μωραίτη, αυτός να βρίσκεται σε κατάσταση αλλοφροσύνης, να μην καταφέρνει να μιλήσει, να μην μπορεί να εξηγήσει τίποτα, να μην ξέρει. Το ίδιο και η γυναίκα του, η Σταυρούλα, από την άλλη άκρη της γραμμής. Κάναμε το σταυρό μας να βρεθεί, να σωθεί, να ζει. Και περιμέναμε. «Για τον Κώστα μας».Πέντε μήνες μετά το ατύχημα, μου δείχνει τις ραφές στην πλάτη του, μία μεγάλη σχισμή από πάνω μέχρι κάτω, μου λέει πως ξαναθυμήθηκε το κολύμπι και άλλες μικρές χαρές της ζωής που είχε ξεχάσει, ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να τον πάρουν τηλέφωνο για να βρεθεί με το ελικόπτερο σε κάποιον άνθρωπο που κινδυνεύει ή είναι άρρωστος, αφού ανήκει πια στους «έλληνες ιπτάμενους γιατρούς». Φοράει τα παπούτσια του για τη φωτογράφηση, τον βοηθάει η Σταυρούλα και, λίγο παράμερα, μου δείχνει στο κινητό του τηλέφωνο τις φωτογραφίες από τις πλάκες της θρυμματισμένης του πλάτης πριν από την εγχείρηση. Μου περιγράφει ψύχραιμος τα κόκαλα, τη συρραφή, το σπάσιμο, όλα με κάθε λεπτομέρεια. «Εργόχειρο έγινε στην εγχείρηση», μου λέει. Και χαμογελά.
-Αυτό που μ αρέσει σ εσένα είναι που αντιμετωπίζεις όλη αυτή την ιστορία με χιούμορ. Σαν να θες να το ξορκίσεις.
-Αυτός είναι ο πιο καλός τρόπος για να αντιμετωπιστεί μία τέτοια κατάσταση. Μόνο από μία τέτοια ματιά μπορείς να τη δεις. Το χιούμορ μου δεν το έχασα ούτε καν όσο ήμουν βαριά τραυματίας, όταν είχαν έρθει οι διασώστες. Όταν εμφανίστηκε πανικόβλητος ο πρώτος διασώστης και με πλησίασε για να με ρωτήσει «είστε καλά;», του απάντησα «ευτυχώς, δεν πάθαμε τίποτα!». Κι εγώ ήμουνα ένα ρημάδι, ματωμένος παντού. Ξεκίνησα να ξεσκονίζω το πουκάμισο μου για πλάκα, αλλά βεβαίως του εξήγησα μετά να μην με πάρει στα σοβαρά. Ξέρεις, ήμουνα πολύ τυχερός που δεν έχασα τη ζωή μου καταρχήν και, κατά δεύτερον που δεν μου έμεινε κάποια μόνιμη αναπηρία. Γνωρίζω πια πως το να αποθεραπευτείς είναι μία δύσκολη διαδικασία, αλλά αν την συνδυάσεις κοιτώντας με μία θετική ματιά τη ζωή, τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα.
-Έτσι ήσουν και πριν από το ατύχημα ή τώρα απέκτησες αυτά τα στοιχεία στον χαρακτήρα σου;
-Είμαι άνθρωπος που όταν σκεφτώ μία πολύ δύσκολη κατάσταση φρικάρω πάρα πολύ, αλλά τη στιγμή που τη ζω- σε οποιοδήποτε επίπεδο- η αντιμετώπιση μου προς αυτήν είναι πολύ ψύχραιμη. Χαίρομαι γι αυτό, γιατί είναι από τα πράγματα που δεν τα καθορίζεις. Από μόνα τους γίνονται.
-Τι συνέβη εκείνη τη μέρα;
-Πετάω εδώ και δεκαπέντε χρόνια, είμαι επαγγελματίας χειριστής εδώ και δέκα χρόνια και ταυτόχρονα εκπαιδευτής στα αεροπλάνα. Τελευταία, έκανα εκπαίδευση για να γίνω εκπαιδευτής και στα ελικόπτερα και αυτή ήταν η τελευταία μου πτήση πριν από την εξέταση που έπρεπε να κάνω αμέσως μετά για να πάρω το πτυχίο μου. Στο τελευταίο ημίωρο που μας είχε απομείνει για την εκπαίδευση, επάνω σε ένα σημείο που ήταν πολύ δύσκολο διότι βρισκόταν πάνω σε δασική περιοχή, στη Σφενδάλη της Μαλακάσας, συνέβη μία βλάβη στον κινητήρα, για την οποία δεν υπήρχε άλλος τρόπος να γλιτώσουμε παρά μία προσπάθεια αναγκαστικής προσγείωσης. Αν υπήρχε κάποιος επίπεδος χώρος για να προσγειωθούμε δεν θα είχε γίνει απολύτως τίποτα. Θα μας ψάχνανε μεν διότι είναι μία δύσβατη περιοχή, αλλά δεν θα είχαμε πάθει το παραμικρό, ούτε εμείς, ούτε το ελικόπτερο. Δυστυχώς έγινε σε σημείο που ήταν αδύνατη η προσγείωση, αλλά μαζί με τον εκπαιδευτή μου, τον Πασχάλη Μπουρουτζή, προσπαθήσαμε να το προσγειώσουμε με όσο το δυνατόν λιγότερα προβλήματα.
-Μία άτυχη στιγμή.
-Ακριβώς. Ό,τι συνέβη, έγινε από υπαιτιότητα εξωτερικών παραγόντων και αυτό είναι που μου τη δίνει ακόμη πιο πολύ, συνέβη χωρίς να κάνω εγώ κάποια λάθος κίνηση. Αν το πάθαινε αυτό κάποιος άπειρος χειριστής, τα αποτελέσματα θα ήταν πολύ άσχημα. Αλλά, και πάλι, το ότι ζω- και εγώ και ο εκπαιδευτής μου- είναι ένα θαύμα.-Φοβήθηκες όταν έπεσε το ελικόπτερο;
-Τη στιγμή που γίνεται η βλάβη και καταλαβαίνεις ότι πρέπει να κάνεις τα πάντα για να σωθείς, δεν προλαβαίνεις να φοβηθείς. Αυτός είναι και ο σωστός τρόπος: Πρέπει να βάλεις το μυαλό σου να δουλέψει αμέσως και να δεις πως θα σώσεις τη ζωή σου. Ένιωσα ότι θα χτυπήσουμε, ότι είναι αδύνατον να προσγειωθούμε με απόλυτη ασφάλεια, ότι κάτι θα γίνει αλλά, εκείνη τη στιγμή, δεν αισθάνθηκα φόβο θανάτου.-Ποτέ δεν ένιωσες το φόβο του θανάτου;
-Αμέσως μετά. Όταν το ελικόπτερο πήρε φωτιά. Εκεί ήταν τα δύσκολα. Αυτό ήταν κάτι που το ξεπέρασα μετά από δύο μήνες, μόνο τότε ξεκίνησα να μην φοβάμαι τη φωτιά. Έβλεπα φωτιά τον τελευταίο καιρό και πάγωνε το αίμα μου. Εκείνη τη μέρα ήμασταν μέσα σε δασική περιοχή, έπρεπε να βγούμε έξω και να συρθούμε- και δεν ήταν καθόλου εύκολο. Σκέψου ότι ουσιαστικά ήμουνα κομμένος στα δύο με δύο σπονδύλους θρύψαλα, το ελικόπτερο καιγότανε, παίρνανε φωτιά τα γύρω δέντρα και με αυτή την σωματική κατάσταση έπρεπε να γλιτώσουμε. Μόνο με τα χέρια, σέρνοντας και τραβώντας ρίζες και κορμούς δέντρων. Ούτε σήμερα δεν καταλαβαίνω πως έγινε όλο αυτό, ήταν υπεράνθρωπη η δύναμη και απορώ πως το κάναμε. Αυτά όμως είναι τα μαγικά που γίνονται, αυτά που σε κάνουν να καταλάβεις ότι ο άνθρωπος είναι πολύ πιο δυνατός από όσο δείχνει.
-Και έχεις και άγιο.
-Σαφώς!
-Όσο έβλεπες τη φωτιά γύρω σου να σε πλησιάζει αισθάνθηκες ότι ίσως και να ερχόταν το τέλος;
-Φοβήθηκα πολύ! Γι αυτό και ήθελα να φύγουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι απ τη στιγμή που είδα το ελικόπτερο να καίγεται, από εκεί κι έπειτα, δεν γύρισα να το ξανακοιτάξω. Δεν έδωσα στον εαυτό μου ούτε ένα δευτερόλεπτο για να γυρίσει και να κοιτάξει πίσω, απλώς άκουγα τη φωτιά πίσω μου να καίει και σερνόμουνα μπροστά. Η αίσθηση ότι «κινδυνεύω να καώ ζωντανός», είναι φρικτή! Δεν θέλω καν να το σκεφτώ, είναι από τους χειρότερους τρόπους για να πεθάνει κάποιος άνθρωπος.-Σε πόση ώρα ήρθε η διάσωση;
-Περίπου τρεις ώρες μετά τη πτώση. Σ αυτό βοήθησε ότι ο άνθρωπος από τη σχολή στην οποία είμαι εκπαιδευτής, ο Ηλίας Σοφιανός, κατάλαβε που ήμασταν- διότι εντωμεταξύ μας ψάχνανε αλλού, στον Νότιο Ευβοϊκό-και πήρε τηλέφωνο στον Αρχηγό του ΓΕΑ ζητώντας του άδεια να απογειωθεί αφού στο μεταξύ είχαν απαγορευτεί όλες οι απογειώσεις λόγω της επιχείρησης διάσωσης. Πίστευε ότι θα μας βρει και τελικά αυτό συνέβη. Ήρθε σαν συστημένος και μας βρήκε κατευθείαν.
-Μπήκες αμέσως για εγχείρηση;
-Στο νοσοκομείο, μου έγινε μία μεγάλη εγχείρηση οκτώ ωρών, την επόμενη μέρα το πρωί. Το πρώτο πόρισμα είχε δείξει παραπληγία, θεωρούσαν ότι πολύ δύσκολα θα περπατήσω ξανά. Ο γιατρός μου πήρε όλα τα στοιχεία, όλες τις εξετάσεις και με χειρούργησε την άλλη μέρα με σπονδυλοθεσία, δηλαδή σπασμένοι σπόνδυλοι δέθηκαν από πάνω μέχρι κάτω. Έμεινα στο νοσοκομείο δεκαοκτώ μέρες και ευτυχώς όλα πήγαν καλά.
-Τι άλλαξε στη ζωή σου αυτή η εμπειρία;
-Απλώς μου επιβεβαίωσε αυτό που είχα από παιδί στο μυαλό μου: ότι πρέπει να ζούμε την κάθε μέρα και πως η κάθε ημέρα μας είναι σημαντική. Πρέπει την κάθε μας στιγμή να τη βιώνουμε σαν να είναι η τελευταία και οτιδήποτε έχουμε στο μυαλό μας ως όνειρο πρέπει να το κάνουμε, με όποια προσπάθεια μπορούμε, να γίνει πραγματικότητα. Δεν άλλαξε κάτι στον τρόπο που βλέπω τον κόσμο, απλώς επιβεβαιώθηκα. Εγώ ήθελα να ασχοληθώ με το τραγούδι και να γίνω επαγγελματίας πιλότος και, όσο κι αν αυτά τα δύο φαίνονται δύσκολα, τα κατάφερα. Επίσης ήθελα να δημιουργήσω τη δική μου οικογένεια και το έκανα. Θα μπορούσα να είχα χάσει τη ζωή μου και να μην είχα κάνει τίποτα μέχρι τώρα, να μην είχα χαρεί τίποτα.
-Συνήθως, μετά από τέτοιες εμπειρίες, τσεκάρουμε και κάποιους ανθρώπους. Συνέβη αυτό με τη δική σου περίπτωση;
-Συνειδητοποίησα ότι με αγαπάνε πάρα πολλοί άνθρωποι και αυτό ήταν το πιο σημαντικό στοιχείο αυτής όλης της υπόθεσης. Δεν πίστευα ποτέ ότι με αγαπάει τόσος πολύς κόσμος! Κι όμως. Κατάλαβα ότι είμαι ένας αγαπητός άνθρωπος στα μάτια του κόσμου, όχι μόνο των κοντινών μου ανθρώπων αλλά και όλων όσων με ξέρουν μόνο μέσα από τη δουλειά μου. Αυτό μου έδωσε τεράστια χαρά διότι, από τότε που ξεκίνησα αυτή τη δουλειά αυτό ήταν το δικό μου «θέλω»: Ήθελα να νιώθω μέλος της κάθε οικογένειας και το εισέπραξα μέσα από αυτή την κατάσταση στο μέγιστό του βαθμό. Υπήρχαν άνθρωποι που τους θεωρούσα μεν φίλους μου, αλλά δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτοί θα κάνανε έτσι για μένα. Κατάλαβα λοιπόν ότι έχω πολύ αγαπημένους φίλους. Πέραν από τη Σταυρούλα, τη σύζυγό μου, που ήταν μονίμως στο νοσοκομείο, υπήρξε φίλος μου που ενώ πίστευα ότι είμαστε «σαν αδέλφια» κατάλαβα ότι τελικά είμαστε αδέλφια: Δεκαοκτώ μέρες στο νοσοκομείο και άλλες δέκα στο σπίτι, δεν κουνήθηκε στιγμή από δίπλα μου. Άυπνος, κουρέλι, μην τυχόν και χρειαστώ κάτι, μην τυχόν και θελήσω να περπατήσω. Ακόμη και συνεργάτες, μουσικοί και τραγουδιστές που παράτησαν τις δουλειές τους για να βρίσκονται δίπλα μου στο νοσοκομείο. Αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορώ να τους ξεχάσω ποτέ. Έρχεται τώρα κόσμος στις συναυλίες, μου πιάνει το χέρι και μου λέει «μας είχες ανησυχήσει, μας στεναχώρησες, είσαι δικός μας άνθρωπος, μέλος της οικογένειάς μας». Άνθρωποι που δεν τους γνωρίζω καν. Αυτά δεν τα ξερα.
-Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που έκανες μόλις επέστρεψες στο σπίτι;
-Όσο κι αν ακούγεται αστείο, είχαν έρθει κάποιοι φίλοι μου, από αυτούς που ήταν δίπλα μου όλες αυτές τις μέρες που βρισκόμουν στο νοσοκομείο και παρότι με το ζόρι μπορούσα να περπατώ, προσπάθησα να τους μαγειρέψω να φάμε κινέζικο. Σαφώς δεν μπορούσα να το κάνω μόνος μου, έδινα απλά οδηγίες, αλλά μου έκανε καλό ψυχολογικά. Αντί να πάω να ξαπλώσω σε ένα κρεβάτι και να μην κάνω τίποτα, έλεγα στη γυναίκα μου πώς να πετύχει το κινέζικο. Το βράδυ το πέρασα με τους φίλους μου και ήταν υπέροχα.-Το πιο ωραίο σου κινέζικο…
-Εγώ δεν μπόρεσα να το φάω έτσι όπως ήμουν, αλλά χάρηκα με τη διαδικασία, με το ότι ξαναμπήκα στη ζωή και στα πράγματα, με το ότι βρισκόμουν στο σπίτι μου.
-Σωματικά τι συνέπειες θα έχει αυτό που έζησες;
-Θα πρέπει να προσέξω ώστε να μην πάρω κιλά, να φροντίζω να ασκούμαι πάρα πολύ και να επισκέπτομαι συχνά τους γιατρούς μου, στους οποίους είμαι ευγνώμων. Κάποια μικροπροβλήματα που έχουν μείνει, είναι θέμα χρόνου και άσκησης να λυθούνε. Είναι φυσικό να συμβαίνουν αυτά, όταν κουβαλάς κάποια εξαρτήματα που δεν είναι του σώματός σου. Αν και μένω στην παραλία, είχα χρόνια να κολυμπήσω. Με το που βγήκα από το νοσοκομείο, βλέπω τη θάλασσα και βουτάω μέσα. Είναι η καλύτερη γυμναστική.-Έχεις ξανανέβει σε ελικόπτερο από τη μέρα του ατυχήματος;
-Ναι. Και σε αεροπλάνο. Μάλιστα, συνεργάζομαι με την life line aviation, δηλαδή τους έλληνες ιπτάμενους γιατρούς και μεταφέρουμε τραυματίες ή αρρώστους όπου μας ζητηθεί, στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό. Εκεί λοιπόν που οδηγούμε, πίσω μας, υπάρχει ένα φορείο. Ήταν το ίδιο που λίγους μήνες πριν μετέφερε εμένα.
-Δε σου έχει μείνει κάποια φοβία;
-Όταν κατάφερα να κινούμαι και να βγαίνω από το σπίτι με έβαλε ο φίλος μου ο Ηλίας ο Σοφιανός στο ελικόπτερο «μην τυχόν και σου μείνει καμιά φοβία». Πράγματι, κάναμε μία βόλτα και όλα ήταν καλά. Με ρώτησε αν ήθελα να πάω να δω και το μέρος του ατυχήματος, αλλά προτίμησα να μην πάω. Ήθελα απλώς να ευχαριστηθώ το γεγονός ότι ήμουν στον αέρα, παρά να πάω και να λερώσω την εικόνα μου.
-Παρόλα αυτά, πήγες να δεις τα συντρίμμια από τότε;
-Δεν έχει τύχει, αλλά θέλω πάρα πολύ να πάω και να το δω.
-Η γυναίκα σου δεν φοβάται όταν της λες «τώρα πάω να πετάξω»;
-Σαφώς της έχει μείνει μία τραυματική μνήμη γιατί πέρασε πάρα πολύ άσχημα, αλλά δεν μπορεί να κάνει κάτι γι αυτό. Και πέρασε άσχημα ακόμη και από τον τρόπο που αντιμετωπίζονται τα πράγματα: Δεν μας είχαν καν βρει, την παίρνανε διάφοροι στο τηλέφωνο και της έλεγαν «συλλυπητήρια». Ήταν πολύ σκληρό, δεν είναι εύκολο. Η Σταυρούλα ξέρει πάρα πολύ καλά την αγάπη μου αλλά και πόσο πολύ η αεροπορία είναι κομμάτι της ζωής μου και κομμάτι του εαυτού μου, δεν θα μου έλεγε ποτέ «δεν θέλω να ξαναπετάξεις». Φροντίζω τώρα μετά από κάθε πτήση να την ενημερώνω ότι προσγειώθηκα, ότι «όλα πήγαν καλά».
Δημοσίευση στο περιοδικό "Down Town", τον Αύγουστο του 2008.
