ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ: "ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ ΤΙΣ ΡΥΤΙΔΕΣ ΜΟΥ"

Βρίσκεται μποτιλιαρισμένη κάπου στην Πανεπιστημίου, στη διαδρομή απ’ την Καλλιθέα όπου μένει μέχρι το Θέατρο Ζίνα της λεωφόρου Αλεξάνδρας, ώστε να βρεθεί στις πρόβες της για το «Κτελ» με το οποίο θα βρίσκεται το Καλοκαίρι σε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Απολογείται για τη μικρή καθυστέρηση, καθόμαστε σε ένα μικρό ταβερνάκι, παραγγέλνει σούπα με καρότο και κοτόπουλο γιατί την πονάει το στομάχι της, ακούμε ειδήσεις απ’ το ανοιχτό ραδιόφωνο, και ξεκινάμε να συζητάμε για την συγκέντρωση που βρίσκεται σε εξέλιξη στο Σύνταγμα. «Θεωρώ ότι γίνονται πολύ μεγάλες προσπάθειες και εγώ έχω εμπιστοσύνη σ’ αυτούς τους ανθρώπους που βρίσκονται στην κυβέρνηση», μου αναφέρει. «Δεν είμαι εμπλεκόμενη πουθενά, δεν μου αρέσουν οι τίτλοι, αλλά θεωρώ πως αυτοί οι άνθρωποι έχουν ευγενή πρόσωπα, τα οποία είναι διαφορετικά από τους πολιτικούς που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε. Μας έχουν κάνει κοινωνούς στο έργο τους και νιώθω ότι δεν ζούμε πια στο σκοτάδι. Κάνουν αγώνα, παλεύουν για να κερδίσουν κάτι για τη χώρα μας!».

Στο θέατρο φέτος υποδύεται τη Λίλα Καμπάνα, τη γυναίκα του Αντώνη Τόνγκα (σ.σ Νίκου Μουτσινά) και εξομολογείται πως εκείνη γελάει πιο πολύ στη ζωή της με το απρόβλεπτο, το παράξενο, με όσα δεν καταλαβαίνουν οι πολλοί αλλά οι λίγοι, με τα επιτραπέζια παιχνίδια που παίζει τα βράδια με τους φίλους της.

-Είχες ανάγκη την κωμωδία φέτος;

-Πολύ! Μ’ αρέσει να γελάει ο κόσμος! Για δύο χρόνια είχα υπηρετήσει με την ψυχή και το σώμα μου το μονόλογο της «Γωγώς», ένα έργο πιο πολύ δραματικό παρά κωμικό κι ένιωθα τώρα την ανάγκη να επιστρέψω στα παλιά μου λημέρια. Αυτό συμβαίνει συνήθως όταν νιώθεις μοναξιά.

-Γιατί αισθάνεσαι μοναξιά;

-Είμαι σε μία φάση της ζωής μου, εδώ και πολύ καιρό, που δεν θέλω να κάνω τα αυτονόητα, ούτε να υπακούω στους «νόμους». Θέλω να κάνω ό,τι μ’ αρέσει! Μεγάλωσα πια. Κι η συνειδητοποίηση όλου αυτού εμπεριέχει και τη μοναξιά. Το να λες -με βεβαιότητα- «όχι», είναι ένα κέρδος πλέον για μένα. Στο παρελθόν, σε ό,τι αφορά στην τέχνη μου, δεν μπορούσα να το λέω με ευκολία, για τον απλούστατο λόγο ότι έπρεπε να δουλέψω. Μη σου πω ότι -αν και με δυσκολία και παρασυρόμενη από συναισθηματισμό- πιο εύκολα έλεγα στη ζωή μου τα «δεν μπορώ» και «δεν θέλω» παρά στη δουλειά μου.

-Παρασύρεσαι από τα συναισθήματα;

-Το συναίσθημα κυριαρχούσε πάντα στη ζωή μου. Κι όταν δεν λες «όχι» το κάνεις επειδή θέλεις να σ’ αγαπάνε. Σ’ αυτό έχω καταλήξει. Τώρα είμαι στο «ας μ’ αγαπάνε μόνο αυτοί που με ξέρουν!». Γιατί δεν χρειάζεται να είμαι αγαπητή σε όλους! Και ξέρεις, αυτό συμβαίνει με όλους τους ηθοποιούς: όλοι έχουμε ανάγκη το καθημερινό χειροκρότημα, την επιβεβαίωση, την ένδειξη αγάπης. Θέλεις να βγαίνεις κάθε μέρα και να αρέσεις! Στη ζωή μου, λοιπόν, είμαι περισσότερο συναισθηματική παρά λογική, αν και πιστεύω ότι το συναίσθημα και η λογική πρέπει να είναι στο ίδιο επίπεδο στη ζωή μας. Αλλιώς κάνεις λάθη. Το κακό, όμως, είναι να κάνεις τα ίδια λάθη. Σε μερικά πραγματάκια συνεχίζω να κάνω τα ίδια, στα ουσιώδη όμως γίνομαι πιο αυστηρή με τον εαυτό μου. Αν και με κόστος.

-Είναι δύσκολη αυτή η πορεία των αλλαγών στην οποία βρίσκεσαι;

-Νιώθω καλύτερα. Ακόμη και όταν σου φαίνεται δύσκολο και στην αρχή δείχνει κάπως εκνευριστικό ή επίπονο, πάντα η αλλαγή σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα! Είμαι ένας άνθρωπος που ξεκίνησα το θέατρο αργά, στα 29 μου, τελείωσα τη σχολή και για πολύ καιρό ένιωθα ότι οι Ρέππας-Παπαθανασίου ήταν η οικογένειά μου, δεν ήθελα να πάω αλλού. Ήταν επίπονο να συνεργαστώ στη συνέχεια με άλλους, όμως εν τέλει αυτό έκανε καλό σε όλους μας, στην εξέλιξή μας. Δεν προχωράς αλλιώς!

-Σου έκανε καλό τελικά που ξεκίνησες το θέατρο στα 29 σου και όχι στα 20 σου χρόνια, όπως συμβαίνει με τους περισσότερους ηθοποιούς;

-Πιστεύω ότι οι ηθοποιοί δεν πρέπει να ξεκινάνε το θέατρο πριν από τα 30 τους χρόνια. Γιατί σ’ αυτό το χώρο μετράνε, κατά τη γνώμη μου, πολύ περισσότερο οι εμπειρίες ζωής. Αλλά του καθενός ο δρόμος είναι πολύ προσωπικός, κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι ανάγκες έχεις. Εμένα η ζωή μου με πήγε εκεί. Δεν θα ήμουν ώριμη αν ξεκινούσα το θέατρο σε μικρότερη ηλικία. Γιατί θεωρώ ότι όλο το θέατρο είναι στιγμές ζωής: για να παίξεις στη σκηνή θα πρέπει να έχεις χάσει ανθρώπους, να έχεις κερδίσει ανθρώπους, να έχεις κλάψει, να έχεις χωρίσει, να έχεις πονέσει. Μέχρι να βγω στη σκηνή είχα κάνει πολλές δουλειές: από ασφαλίστρια, γραμματέας σε ναυτιλιακά και δικηγορικά γραφεία, πωλήτρια σε μαγαζί με μπιζού, μέχρι κλόουν σε πάρτυ. Όλα αυτά, όμως, μέτρησαν αργότερα στους ρόλους που ερμήνευα.
-Είναι και το θέατρο άλλη μία δουλειά από αυτές που έχεις κάνει μέχρι σήμερα;

-Όταν θα αρχίσω να βλέπω το θέατρο σαν δουλειά, τότε θα σταματήσω. Το θέατρο είναι μία πολύ σκληρή εργασία, αν δεν μου καλύπτει όμως και ψυχικές ανάγκες τότε δεν έχει νόημα. Θέλω να περνάω καλά, να γελάω, να έχω κοινό κώδικα με τους ανθρώπους, όπως συμβαίνει τώρα με τους φίλους μου, στο «κτελ». Για να μπορείς να κάνεις θέατρο, πρέπει να μπορείς να ανθίζεις μέσα σ’ αυτό! Γιατί είναι παιχνίδι, χαρά, ένας συνδυασμός προσήλωσης και αφοσίωσης αλλά και απόλυτου ελέγχου. Κι είναι ωραίο μέσα στα αυστηρά όρια να έχεις ταυτόχρονα και απόλυτη ελευθερία!

-Μου δίνεις την αίσθηση ότι είσαι πολύ μοναχικός άνθρωπος…

-Ναι, είμαι. Έτσι τα ‘χει φέρει η ζωή. Αυτό δεν είναι κάτι που καταλαβαίνει κάποιος εξαρχής γιατί πάντα είμαι με κόσμο, ακόμη και στη διάρκεια μιας πρόβας. Η δουλειά μας έχει πάρα πολύ ξόδεμα, με την καλή έννοια, και πολλή ενέργεια που μοιράζεται από δω κι από κει, οπότε πιστεύω πως είναι ανάγκη μας να έχουμε και κάποιες στιγμές προσωπικές και μοναχικές. Και αυτό είναι κάτι που χαίρομαι που το έχω πια. Γιατί παλιά δεν το ‘χα! Πάντα ήθελα να είμαι με κόσμο και μέσα σε φασαρία. Όχι, δεν το θέλω πλέον. Αντέχω τη μοναξιά μου! Κι αυτό είναι επίτευγμα πλέον για μένα! Και δεν θέλω να γεμίζω τη μοναχικότητά μου με σαχλαμάρες. 

-Αν δεν υπήρχε στη ζωή σου η σαρωτική επιτυχία του «Παρά πέντε» θα ήταν όλα αλλιώς σήμερα;

-Πιστεύω πως ό,τι μας έρχεται στη ζωή είναι προδιαγεγραμμένο. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο, είτε γιατί πρέπει να συναντηθείς με κάποιους ανθρώπους είτε για να δημιουργήσεις είτε για να μάθεις κάποια πράγματα μέσα από κάποια εμπειρία σου. Άλλωστε, είναι όλα μαθήματα. Άρα δεν μπορώ να εικάσω. Φυσικά και έχει διαφοροποιηθεί η ζωή μου, εννοείται πως έχει αλλάξει η δουλειά μου, αλλά θεωρώ πως κάτι θα ‘ρχοτανε ούτως ή άλλως. Κάποιες στιγμές μου λείπει αυτού του είδους η τηλεόραση, αλλά δεν αντέχω να κάνω πράγματα που δεν θέλω. Δεν μπορώ να υπηρετήσω κάτι αν δεν σκιρτάει η καρδιά μου!

-Έτσι είσαι και στον έρωτα;

-Όταν είσαι ερωτευμένος γίνεσαι νέος, πετάς, έχεις μια άλλη ενέργεια, γίνεσαι όμορφος και ταυτόχρονα δυνατός και αδύναμος. Έχω αναθεωρήσει, όμως, και σε σχέση μ’ αυτό το κομμάτι. Νομίζω πως όταν υπάρχει ένας μεγάλος έρωτας -αυτός που δεν σ’ αφήνει να αναπνεύσεις- τα πράγματα γίνονται πολύπλοκα, δεν βλέπεις καθαρά. Θα προτιμούσα, όμως, να γίνονται πιο απλά τα πράγματα πλέον. Γιατί όταν δεν βλέπεις καθαρά κάνεις λάθη, υπερεκτιμάς, υπολογίζεις άλλα. Ο ερωτευμένος ζει σε ένα φαντασιακό επίπεδο, που είναι πολύ ωραίο. Απλώς, όταν θα φύγει όλο αυτό, αν λειτουργεί και λίγο η λογική παράλληλα, τουλάχιστον δεν θα πέσει από τα σύννεφα και να σκοτωθεί. Κι είμαι σε μία ηλικία πια που πιστεύω πως καλό θα ήταν να κάνω αυτό: να έχω κάπως τον έλεγχο.

-Σου είναι δύσκολη η ηλικία των 55 σου χρόνων;

-Όχι βέβαια! Είναι μια χαρά ηλικία! Κι όλες οι ηλικίες θεωρώ ότι είναι μια χαρά όταν ξέρεις τι σου γίνεται. Στα 20 σου πιστεύεις ότι μπορείς να τα καταφέρεις όλα, στα 55 σου όμως είσαι βέβαιος πια ότι δεν μπορείς να τα καταφέρεις όλα! Κι αυτό, ξέρεις, είναι υπέροχο! Γιατί έχεις απαλλαγεί από άλλα. Με το «καταφέρνω» οι περισσότεροι άνθρωποι εννοούν την επαγγελματική επιτυχία, τα πολλά λεφτά, την αγορά σπιτιού. Για μένα το «καταφέρνω» αφορούσε πάντα το να εξελιχθώ, το να πάω παρακάτω, το να βρω τον τρόπο να διορθωθώ. Εμένα δεν με νοιάζει το να αρέσω, ούτε να με θεωρούν «επιτυχημένη». Το θέμα μου είναι να ακολουθώ την ουσία των πραγμάτων. Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ πώς στ’ αλήθεια ζούμε ως άνθρωποι;

-Ούτε αισθητικές επεμβάσεις έχεις αισθανθεί ποτέ την ανάγκη να κάνεις;

-Πας καλά; Να παίζω στο θέατρο και να είμαι σαν φαγιούμ; Είναι δυνατόν; Εγώ έχω ανάγκη τις ρυτίδες μου για να κάνω κωμωδία! Αλλά δεν θέλω να είμαστε αφοριστικοί με τους ανθρώπους που μπαίνουν σ’ αυτή τη διαδικασία, γιατί οι άνθρωποι έχουμε πολλές και διαφορετικές ανάγκες.

-Η κόρη σου είναι 21 χρόνων πια. Πως είναι σήμερα η σχέση σας;

-Μεγάλωσε η Μαρία μου…(συγκινείται). Κι είναι διαφορετικές οι κουβέντες που κάνουμε πια, τις χαίρομαι πολύ – αν και ανέκαθεν ήταν ένα ώριμο παιδί. Παρόλο που ζει στη Θεσσαλονίκη και σπουδάζει εκεί, μιλάμε καθημερινά. Μου είναι πολύ σημαντικό αυτό.

-Νιώθεις τύψεις για το χρόνο που δεν πέρασες μαζί της λόγω της δουλειάς σου;

-Τον πρώτο καιρό που έφυγε σκεφτόμουνα συνεχώς αυτό: τις τύψεις για το χρόνο που έχασα! Πέρασα δύσκολα μ’ αυτό. Αλλά δούλευα! Είναι ψέμα, όμως, να λέμε «δούλευα για το παιδί μου». Για μένα δούλευα – ας μην τους φορτώνουμε κι αυτό! Γιατί σε μένα ήθελα να δικαιώσω κάτι. Ξέρει ότι την αγαπάω, είναι βέβαιη ότι είμαι από πάνω της με φτερούγες για οτιδήποτε χρειαστεί.

-Τις μεγάλες αποφάσεις της ζωής σου τις παίρνεις εύκολα, Ελισάβετ;

-Όχι. Όχι βέβαια. Αλλά τι σημασία έχει; Ένα πέρασμα, έτσι κι αλλιώς, κάνουμε σ’ αυτή τη ζωή. 

Δημοσίευση στην εφημερίδα "Πρώτο Θέμα" (ένθετο "Thema People"), τον Ιούνιο του 2015.