ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΑΝΕΖΗΣ: "ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΞΕΣΠΑΣΕ ΕΝΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΚΡΑΤΑ ΟΜΗΡΟΥΣ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΛΑΟ"

Με περισσότερα από 80 ντοκιμαντέρ και αντίστοιχες ανταποκρίσεις από όλο τον κόσμο σε κορυφαία γεγονότα του πλανήτη, ο δημιουργός της «Εμπόλεμης Ζώνης» και δημοσιογράφος στο δελτίο ειδήσεων του Mega Ελλάδος, είναι από τους ελάχιστους που μπορούν να εξηγήσουν τι πραγματικά «είδε» κατά τη διάρκεια της τελευταίας του αποστολής, πριν από δύο βδομάδες, στην Κύπρο.

Από τη Βόρεια Κορέα, το Νεπάλ, το Κόσοβο, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και τα νησιά Φώκλαντς, μέχρι τη Σομαλία, τη Σιέρα Λεόνε, το Κογκό, την Κολομβία, τη Βιρμανία, τον Αμαζόνιο, τη Σαχάρα ή την Αλάσκα, ο Σωτήρης Δανέζης κατάφερε, όλα αυτά τα χρόνια που εργάζεται ως δημοσιογράφος, να αποδείξει πως ο φόβος δεν υπήρξε ποτέ σύμμαχος του αφού, σε κάθε του καινούργια αποστολή, έμοιαζε να βουτούσε ακαριαία σε οτιδήποτε φαινόταν ότι ισορροπούσε επικίνδυνα μεταξύ ζωής και ξαφνικού θανάτου. Ο ίδιος, σε μία προηγούμενή μας συνάντηση, δεν έδειχνε να συμφωνούσε στο παραπάνω αξίωμα: «Ο κίνδυνος είναι στοιχείο της δουλειάς μας, αλλά δεν είναι το πιο χαρακτηριστικό», μου είχε αναφέρει. «Εμπόλεμη ζώνη είναι οποιαδήποτε σύγκρουση: πολιτισμών, συμφερόντων, οικονομιών, μία σύγκρουση θρησκευτική-και όχι απαραίτητα ένοπλη». Αφορμή για την τωρινή μας συνάντηση, ήταν οι τελευταίες ανταποκρίσεις που έκανε από την Κύπρο για το δελτίο ειδήσεων του Mega Ελλάδος, με αφορμή τα πρόσφατα δραματικά γεγονότα στο νησί...
-Τι ήταν αυτό που σου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση στη διάρκεια των γεγονότων με την οικονομία, που έζησες τις τελευταίες μέρες στην Κύπρο;

-Πιστεύω ότι σε όλους τους απεσταλμένους του ξένου Τύπου, απ’ όλο τον κόσμο, έκανε εντύπωση η ψυχραιμία με την οποία αντέδρασε ο Κυπριακός λαός-ειδικά την πρώτη ημέρα που άνοιξαν οι τράπεζες. Όλοι περίμενα εντελώς διαφορετικές εικόνες και αντιδράσεις έξω από τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα του νησιού.

-Θα ήταν η πρώτη φορά που θα ζούσες-λόγω της δουλειάς σου-ένα bank run;

-Θα ήταν η πρώτη φορά, αν στο τέλος συνέβαινε κάτι τέτοιο. Πολλοί φαντάζονταν ότι θα δούμε κατά χιλιάδες τους πελάτες των τραπεζών να συνωστίζονται μπροστά στις γυάλινες πόρτες και την αστυνομία με τον στρατό να προσπαθήσει να κρατήσει μακριά το πλήθος. Στην Κύπρο το bank run δεν έγινε ποτέ και, ευτυχώς, δεν επαληθεύτηκαν τα χειρότερα σενάρια...

ΕΛΕΝΗ ΨΥΧΟΥΛΗ: "ΣΤΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟ ΝΙΚΗΤΗΣ"

Στις δύσκολες μέρες που ζούμε, άνθρωποι σαν την Ελένη-με βαθιά κουλτούρα, σπάνια φιλοσοφία ζωής και εμπειρίες βιωμάτων όσες θα απολάμβαναν δέκα άνθρωποι μαζί-προσφέρει με τη χαρισματικότητα και το ταλέντο της (στη μαγειρική, στο λόγο, στην παρουσίαση, στη δημοσιογραφία) μία-κατά το δυνατόν-ανάσα, όταν οι αντοχές στερεύουν επικίνδυνα.

-Σπούδασες γαλλική φιλολογία, σκηνοθεσία και πιάνο ενώ, για 16 χρόνια, εργάστηκες ως βοηθός του γλύπτη Taki-τα δικά σου Λ.Ο.Κ, όπως χαρακτηρίζεις αυτά τα χρόνια. Πόσο απέχει αυτή η «καθωσπρέπει» εικόνα ενός «καλόβολου» φαινομενικά κοριτσιού από το απόλυτο vivere pericolosamente του Παρισιού, τα ξέφρενα parties, το ξεσάλωμα που έζησες, μέχρι το…κέντημα που έγινε η τωρινή νέα μεγάλη σου αγάπη; Πόσους «κρυμμένους» εαυτούς κρύβεις, Ελένη;
-(χαμογελάει) Η μονόπλευρη αντιμετώπιση της ζωής είναι κάτι που κυριολεκτικά απεχθάνομαι. Γιατί δεν πρέπει να κεντάω επειδή το βράδυ κάνω clubbing; Ή γιατί δεν πρέπει να κάνω παρέα με την περιπτερού μου επειδή είμαι δημοσιογράφος; Ποτέ δεν υποστήριξα μια συγκεκριμένη εικόνα για τον εαυτό μου. Είμαι ό,τι μου αρέσει κάθε στιγμή. Και μου αρέσουν πολλά-διαφορετικά και αντιφατικά μεταξύ τους-πράγματα. Η ποικιλία είναι το αλατοπίπερο της ευτυχίας. 
-Τα παιδικά σου χρόνια στο Βόλο πως ήταν; Το ίδιο εξωστρεφή και κοινωνικά, όπως μεγάλο κομμάτι της μετέπειτα-γνωστής σ εμάς-ζωής σου;
-Σαν παιδί ήμουν αρρωστημένα ντροπαλή και εσωστρεφής. Οι άνθρωποι με τρόμαζαν-το χειρότερό μου ήταν όταν μου απηύθυναν το λόγο. Ίσως γιατί ήμουν πάντα το πιο κοντό παιδί στην τάξη και το πιο μαζεμένο, ίσως γιατί η επαρχία τότε ήταν σαν ένα μελαγχολικό κουτί. Από την εφηβεία και μετά, όμως, αποφάσισα να συναντήσω τους ανθρώπους. Να συναντηθώ με την υπερκοινωνικότητα που με χαρακτηρίζει ως τώρα.
-Πόσο απείχαν αυτά που ονειρευόσουν τότε, από εκείνα με τα οποία ασχολήθηκες στη συνέχεια;
-Ποτέ σαν παιδί δεν ονειρεύτηκα κάτι συγκεκριμένο. Το μόνο που ήξερα, ήταν ότι ήθελα να φύγω από το Βόλο και να κυνηγήσω την τύχη μου στον κόσμο. Πάντα, όμως, μέσα μου ήξερα ότι θα διαπρέψω σε ό,τι κι αν κάνω. Στον εαυτό μου ποτέ δεν επέτρεψα την αποτυχία. Το μυστικό; Σκληρή δουλειά και ολοκληρωτική αφοσίωση...