Όταν ο Ρομπέν θέλει να κάνει κάτι, κάτι από εκείνα «τα άτακτα πραγματάκια», που ίσως η αφεντικίνα του δεν επιτρέπει, ξέρει ένα πολύ κόλπο για να την πείσει: Κατεβάζει τη μουσούδα του στο πάτωμα, ξαπλώνει, κάνει πως κλαίει, κουνάει την ουρά του δεξιά αριστερά- γρήγορα, σαν να χαίρεται, ενώ στην πραγματικότητα δεν αισθάνεται καθόλου έτσι- και βγάζει από το στόμα του έναν παράξενο ήχο, κάτι σαν κραυγή. Ή σαν περίεργο παρακαλετό. Συνήθως η Κατερίνα υποκύπτει, θέλει να του το δείχνει ότι του έχει αδυναμία, αλλά τώρα τελευταία έχει αποφασίσει πως δεν θα αφήνει πάντα το σκυλί της να κάνει ό,τι αυτό θέλει. Όχι. Όλα πρέπει να έχουν κανόνες. Όλα; «Συνήθως έτσι λειτουργώ και μόλις ξεκινήσω να κάνω μια σχέση: Αφήνω τον άλλον να πιστεύει πως μπορεί να κάνει ό,τι εκείνος θέλει. Μέχρι που γίνεται το μπαμ και δεν μπορεί να καταλάβει από πού του ήρθε. Είμαι πάντοτε παρούσα, αλλά όταν νιώσω ότι κάτι δεν πάει καλά- είτε φταίω εγώ σ αυτό, είτε η άλλη πλευρά- έχω φύγει την ίδια στιγμή». Γυρνάει ξανά στον Ρομπέν, του κουνάει το χέρι της σαν «μαμά» του- έτσι αισθάνεται-, τον κοιτάει στα μάτια, την κοιτάει κι αυτός, σε ένα ιδιόρρυθμο παιχνίδι επικοινωνίας μεταξύ τους. Του πιάνει τα αφτιά με τα χέρια της, τα κουνάει πέρα δώθε, βάζει τη μύτη της στη δική του. «Δεν θα πάμε πάλι βόλτα, αγαπούλα μου. Το πρωί πήγαμε. Τώρα κάθισε εδώ να ξεκουραστεί λίγο η Κατερινούλα σου». Νάζια και χαμόγελα που κάνουν λακκάκια στα μάγουλά της. Και τον βάζει να ξαπλώσει ακριβώς δίπλα της, στον διθέσιο λευκό καναπέ της, στο σαλόνι του σπιτιού της στον Βύρωνα που καθόμαστε εδώ και μια ώρα, με ζεστό γαλλικό καφέ στα χέρια που μόλις μου έχει ετοιμάσει. Το σπίτι βέβαια μυρίζει από τα χοιρινά φιλετάκια με μέλι που είχε φτιάξει το προηγούμενο βράδυ για τους φίλους της- ανοίγει λίγο το παράθυρο της κουζίνας μήπως φύγει λίγο η βαριά μυρωδιά. Αλλιώς, όταν είναι μόνη της, προτιμά να φάει κάτι απλό, ένα τοστ με τυρί για παράδειγμα, να διαβάσει κάποιο βιβλίο ή να δει ταινία στο dvd. Μου αρέσει που γελάει τόσο πολύ τελευταία. Είναι πηγαία, αυθόρμητη, είναι η Κατερίνα που είχα γνωρίσει πριν από δύο χρόνια- η Κατερίνα που έχασα πέρσι. «Άνθρωπος είμαι, αλλά δεν θέλω να θυμάμαι όσα αρνητικά ή κακά μου έχουν συμβεί στο παρελθόν. Ευτυχώς έχω μνήμη χρυσόψαρου και τα ξεχνάω εύκολα. Ό,τι με στενοχωρεί ή με πληγώνει δεν του δίνω χρόνο ζωής- την μία μέρα συμβαίνει και την επόμενη έχω κιόλας προχωρήσει. Κοιτάω μπροστά και αυτό είναι κάτι που με βοηθάει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου. Είναι ένα από τα στοιχεία του χαρακτήρα μου που εκτιμώ. Δεν κρατάω πικρίες, δεν έχω δηλητήριο για ανθρώπους, ακόμη κι αν με έχουν πληγώσει. Δεν κρατάω αρνητικά συναισθήματα για κανέναν και για τίποτα. Ειδικά τώρα που περνάω σε μία πολύ φωτεινή φάση, γεμάτη αισιοδοξία, θετική ενέργεια, νέους ανθρώπους, νέους συνεργάτες, νέες ιδέες. Όλα είναι καινούργια και αυτό με κάνει να χαίρομαι το κάθε λεπτό που ζω και αναπνέω». Η συμπεριφορά της Κατερίνας- ιδιαίτερα στα δύσκολα- έχει έναν περίεργο συνδυασμό χαρακτηριστικών των όσων έχει ζήσει, αναφορές ίσως της παιδικής της ηλικίας. Επιρροές από τη Μικρασιάτισσα γιαγιά της που συνυπάρχουν με το τσαγανό της άλλης, της Κρητικιάς, από τη μεριά του μπαμπά. Εκεί στη Σητεία, όπου πέρασε πρόσφατα μερικές από τις ωραιότερες μέρες διακοπών που έχει ζήσει. «Είμαι εκρηκτικός χαρακτήρας, αλλά δεν μου αρέσει να τσακώνομαι, δεν μου αρέσουν οι διαμάχες. Είναι πιο πολύ στοιχεία ταμπεραμέντου αυτά που έχω. Χαίρομαι πολύ, στεναχωριέμαι πολύ, εξοργίζομαι πολύ. Όλα στο πολύ τους. Μπορεί μάλιστα να επέλεξα υποσυνείδητα να γίνω ηθοποιός για να διοχετεύσω κάπου το “πολύ” μου. Δεν μου αρέσουν οι καβγάδες, είμαι πιο πολύ διπλωματική όταν πάει να συμβεί το κακό. Ο οργανισμός μου δεν αντέχει τις φωνές». Γελάει εύκολα, κλαίει εύκολα, αγαπάει με έναν ιδιαίτερο τρόπο που μόνο όσοι την ξέρουν καλά μπορούν να την καταλάβουν στην αλήθεια της. Δηλαδή, οι φίλοι της. «Γελάω πολύ εύκολα! Ήμουνα με κάτι φίλες μου χθες βράδυ, λέγαμε αυτά τα κοριτσίστικα και γελάσαμε πάρα πολύ σε κάποιες φάσεις. Το ίδιο εύκολα όμως, μπορεί να βάλω τα κλάματα. Σήμερα το μεσημέρι, για παράδειγμα. Ένιωσα ότι αδικήθηκα σε κάποια φάση. Το αίσθημα της αδικίας το έχω πολύ έντονο, όταν αισθανθώ ότι θίγομαι χωρίς να φταίω, όταν μου ασκείται αυτή η αδικία- είτε σ εμένα, είτε σε ανθρώπους γύρω μου- κάτι παθαίνω και θυμώνω. Βέβαια το σημερινό, σε σχέση με παλαιότερα κλάματά μου, είναι απλά ένα πταίσμα». Τη θυμάμαι παλιά: Την κοινωνικότητά της, πόσο «αθώα» της έλεγα ότι ήταν, το ότι πολύ εύκολα ονόμαζε κάποιους «φίλους» της- στα όρια της αφέλειας. Ή μπορεί και να ήταν. Στα 30 της χρόνια πια, παραδέχεται ότι έχει αλλάξει. «Τώρα πια θέλω να έχω δίπλα μου ανθρώπους αληθινούς, που να αισθάνομαι ότι με αγαπούν και πως τους αγαπώ κι εγώ πραγματικά. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνω πέντε μήνες να τους δω, να τους συναντήσω για έναν καφέ και, μόλις ξαναβρεθούμε, είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Συμβαίνει να χαθείς για κάποιο λόγο με κάποιο φίλο σου, αλλά στο πρώτο τηλεφώνημα να είναι σαν να μιλήσατε μόλις χθες». Όπως ακριβώς συμβαίνει γενικότερα σε κάθε είδους σχέσεις της. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί. «Δίνομαι χωρίς επιφυλάξεις στους ανθρώπους, αλλά έχε χάρη που δεν έχω καλή μνήμη αλλιώς θα είχα γεμίσει πληγές. Η φύση έχει φροντίσει να είμαστε σε ισορροπία. Μπορεί να είναι κάτι που να με στενοχωρεί, αλλά δεν θα ζω εγώ τη ζωή μου μέτρια ή με φόβους και καχυποψίες. Δεν μ αρέσει. Όλα φτιάχνονται και όλα γίνονται ξανά». Μέχρι πριν από λίγο καιρό φοβόταν πολύ τη μοναξιά. Τώρα και αυτό έχει μειωθεί. Ο φόβος υπάρχει, αλλά «τόσο όσο», μου λέει. «Γενικά, στη ζωή μου, πάντα είχα το φόβο της μοναξιάς. Τώρα είμαι σε μία διαδικασία που με προβληματίζει το “γιατί να έχω τόσο μεγάλη ανάγκη ανθρώπους γύρω μου;”. Θέλω να συμφιλιωθώ με τη μοναξιά. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε ψάχνω να βρω αιτίες για πολλά πράγματα σε σχέση με συμπεριφορές, είμαι σε φάση αυτογνωσίας. Είμαι σε πολύ καλό δρόμο. Η φύση πάντως, ευτυχώς, έχει φροντίσει να βρίσκομαι σε ισορροπία. Δεν έχω αλλάξει, είμαι και παραμένω ξεροκέφαλη και αφάνταστα αφηρημένη. Έτσι είναι ο χαρακτήρας μου- και δεν με ενδιαφέρει να αλλάξω για να αρέσω σε κάποιους. Μπορεί να είναι κάτι που με κάνει να λυπάμαι, αλλά δεν θα ζω εγώ τη ζωή μου μέτρια ή με φόβους. Δεν θέλω! Θέλω, ακόμη και αν δεν λαμβάνω αγάπη και στήριξη από άλλους, να είμαι καλά μ εμένα, να μην πέφτω, να μην γίνομαι ευάλωτη όταν δεν είναι δίπλα μου το στήριγμά μου. Τελικά, μάλλον είμαι τραγικά ευσυγκίνητη». Ναι, είναι. Μου το ξαναλέει τη στιγμή που αποφασίζει ότι αρκετά βασανίστηκε ο Ρομπέν. «Δεν πειράζει μωρέ», μου λέει στην εξώπορτα, «έλα να τον πάμε μία μικρή βόλτα στη γειτονιά. Δέκα λεπτάκια. Πόσο να αντέξω να του το παίζω αυστηρή;». Και ξανακάνει τα λακκάκια στα μάγουλα με το χαμόγελό της.Δημοσίευση στο περιοδικό F-Magazine (FOKAS), το Φθινόπωρο του 2009.
