Χρειάζεται κάτι παραπάνω από ένα λαμπερό χαμόγελο, sexy χείλη και αισιόδοξη διάθεση για να είναι κάποιος πρώτος σε θεαματικότητα στη ζώνη 8:00- 10:00 της ελληνικής τηλεόρασης: Μία ενδιαφέρουσα ιστορία. Η Ελεονώρα δεν είχε ποτέ πρόβλημα να είναι ειλικρινής στις συνεντεύξεις της. Και να μην κρύβεται. Απλώς, αυτή τη φορά, ίσως να αφέθηκε λίγο παραπάνω από όσο την είχαμε συνηθίσει μέχρι σήμερα.Δεν είχα καλή εικόνα για την Ελεονώρα. Τη θεωρούσα μία εξαιρετικά ευνοημένη από την τύχη γυναίκα, ένα πλουσιοκόριτσο που δεν χρειάστηκε να παλέψει για πολλά στη ζωή της, που όλα της ήρθαν ευνοϊκά και όμορφα, όλα συγυρισμένα σε κουτάκια ενός προδιαγεγραμμένου μέλλοντος που άλλοι είχαν αποφασίσει γι αυτήν και εκείνη απλώς χειροκροτούσε απαιτώντας περισσότερα. Μία καλομαθημένη. Μέχρι που συναντηθήκαμε, μιλήσαμε, συγκινήθηκε πολύ, γέλασε περισσότερο και κατάλαβα ότι το μέλι της βρισκόταν επάνω σε μία κουταλίτσα στην κόψη ενός τσεκουριού. Που, κάποια στιγμή, χαράκωσε και την ίδια. Είναι παράξενο να βλέπεις την Ελεονώρα από κοντά- αν δηλαδή είναι η πρώτη σου φορά-, επειδή τότε μόνο αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είναι η comme il faut γυναίκα που κάποιοι έχουν στο μυαλό τους για εκείνη, ότι είναι τσαμπουκάς, αυθόρμητη, μάγκας και ναζιάρα- με τη δεξιοτεχνία ενός ζογκλέρ που ισορροπεί δέκα ποτήρια στον αέρα. Και είναι ακόμη πιο παράξενο όταν αυτή, η τόσο όμορφη γυναίκα, αποφασίσει να κάνει τη μαϊμού, ή να τραβήξει τα μάγουλά της με τα δάχτυλα βάζοντας ακόμη και τα δικά σου μέσα στο στόμα της για βοήθεια «για να βγει τέλεια η πόζα», ή ακόμη να θέλει να φάει μία πολύχρωμη τούρτα στο πρόσωπο, σαν να παίζαμε μπουγέλα- και να θέλει να φωτογραφηθεί κιόλας μ αυτό. Επίσης, δημιουργεί οικειότητα. Που, αν την εκμεταλλευτείς σωστά στις τρύπες της μέχρι τώρα ζωής της, θα ανοιχτεί και θα μιλήσει. Και θα πει πράγματα που δεν έχει πει στις δεκάδες μέχρι σήμερα συνεντεύξεις της. Χωρίς πρόβλημα, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Άνετα. Και εγώ, αυτή την αφέλειά της- όσο πίναμε καφέ, όσο νόμιζε πως ανοιγόταν σε κάποιο κολλητό της-, την εκμεταλλεύτηκα.Η ΛΑΘΟΣ ΕΙΚΟΝΑ
«Κάποια στιγμή κινδύνευσα να χάσω τον εαυτό μου. Μην σου πω ότι τον έχασα κιόλας. Αλλά χρειαζόταν να τον χάσω, για να τον ξαναβρώ στη συνέχεια με ένα διαφορετικό τρόπο. Μόνο όταν έχασα τον εαυτό μου, μπήκα στη διαδικασία να τον αναζητήσω. Ό,τι είμαι αυτή τη στιγμή, το χρωστάω στα λάθη μου. Τα αγαπάω τα λάθη μου, αλλά δεν θέλω να επαναλαμβάνω τα ίδια. Έχω κάνει άπειρα στη δουλειά, από ένα λάθος μετά γινόταν ένα ντόμινο πολλών. Το μεγαλύτερό μου λάθος ήταν που, όταν μπήκα σε αυτό το χώρο, δεν ήμουνα 100% σίγουρη για τη δική μου αλήθεια. Η δουλειά αυτή όμως με έβαλε σε ένα φοβερό τριπάκι και έχω κάνει δεκάδες αλλαγές από τότε που ξεκίνησα. Ξέρεις τι ήμουνα στο παρελθόν; Τι εικόνα έδινα; Ήμουνα “το τέλειο κοριτσάκι”, “η τέλεια κόρη”, “η τέλεια μαθήτρια”, “η τέλεια αθλήτρια”. Ήμουνα “η τέλεια”. Και δεν ήθελα να είμαι “η Mrs τέλεια”, ρε γαμώτο! Δεν ήταν αυτός ο στόχος μου. Το συνειδητοποίησα και θέλησα να το αλλάξω. Αυτό έβγαινε και τον πρώτο καιρό στον Καφέ. Και δεν μου άρεσε. Εγώ ήθελα να βγαίνει προς τα έξω η πραγματική μου εικόνα- και αυτό να γίνεται αβίαστα. Προσπαθούσα, αλλά δεν τα κατάφερνα. Το κομβικό σημείο που άλλαξαν όλα ήταν η εποχή που μπήκα στο νοσοκομείο. Ήταν σαν να γύρισε ο διακόπτης και εγώ είχα πάρει ανάποδες στροφές. Όσο ήμουνα άρρωστη, εγώ ηρέμησα. Χαλάρωσα, αφέθηκα, είδα κάποια πράγματα καθαρά. Έκανα αποτίμηση και πήρα αποφάσεις για τον εαυτό μου: Ότι θα παλεύω- από δω και πέρα- για τους αυθεντικούς ανθρώπους, τις αυθεντικές καταστάσεις και αξίες. Ότι δεν θα με ενδιαφέρει οτιδήποτε ψεύτικο. Ήταν σαν να γύρισε όλο το μέσα μου τούμπα και είπα “αυτή είμαι, σ όποιον αρέσω”. Σαν να έκλεισα έναν μεγάλο κύκλο».
ΕΝΑ ΚΑΛΟΜΑΘΗΜΕΝΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΣΤΑ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙΑ
«Ήμουνα ένα καλομαθημένο κοριτσάκι, δεν μου έλειψε τίποτα στην παιδική μου ηλικία, δεν στερήθηκα τίποτα, δεν έχω απωθημένα. Μεγάλωσα σε μία οικογένεια που είχα άνεση. Κάποτε είχα κατηγορηθεί και γι αυτό, ήταν και αυτό ένα από τα “λάθη” μου. Κανείς όμως δεν βλέπει ότι σήμερα, αντί να μένω στη βίλα μου στη Σαρωνίδα, μένω σε ένα σπίτι 100 τετραγωνικών που νοικιάζω με το σύντροφό μου. Έχω μάθει στη ζωή μου να μην είμαι σπάταλη. Είμαι εξαιρετική οικονομική διαχειρίστρια, αν μου δώσεις 200 ευρώ και μου πεις “θα βγάλεις το μήνα μ αυτά”, θα σου φέρω και ρέστα. Δεν ήμουνα το παιδί που έκανε επαναστάσεις. Σκέψου ότι την πρώτη μου επανάσταση την έκανα όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο, την εφηβεία μου την πέρασα στα 20, διότι μέχρι εκείνη την ηλικία εγώ ήμουνα “το υπόδειγμα”. Δεν είχα δημιουργήσει ποτέ πρόβλημα στο σχολείο ή στην οικογένειά μου, ήμουνα “το πολύ καλό παιδί”- τύπος και υπογραμμός. Σε εκείνη την ηλικία, όταν ένιωσα ότι τελείωσα με όλες μου τις υποχρεώσεις στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο, άρχισα να βγαίνω κάθε βράδυ έξω, να ξενυχτάω, να πηγαίνω διακοπές στη Μύκονο, να μου λένε οι γονείς μου “έχεις κάνεις το σπίτι ξενοδοχείο”, αλλά όλα αυτά μέσα σε λογικά πλαίσια. Δεν ήμουνα “η άριστη μαθήτρια” στο σχολείο, διότι έκανα πολλά πράγματα ταυτόχρονα, όχι γιατί δεν διάβαζα- ήμουνα όμως πολύ πειθαρχημένη. Αλλά δεν ήξερα ότι, στη συνέχεια της ζωής μου, το να μιλούσα πέντε ξένες γλώσσες, θα ήταν πταίσμα. Ζούμε σε μία κοινωνία που η μόρφωση και η καλλιέργεια σνομπάρονται και θεωρούνται ακόμη και ελαττώματα, ενώ, αντίθετα, εκθειάζεται το κιτς, η βιτρίνα, το φαίνεσθαι, η βλακεία και η κουτοπονηριά. Έβγαιναν κάποιοι και με ειρωνεύονταν για την μόρφωσή μου. Γιατί; Είναι δυνατόν, για πρώτη φορά στη ζωή μου, να ντρέπομαι επειδή τελείωσα ένα πανεπιστήμιο; Σαν να ήταν καταδίκη, σαν να ήταν ξεφτίλα. Σκέψου επίσης ότι προτού δουλέψω στον Καφέ, δεν είχα ξαναπάει στα μπουζούκια. Δεν άκουγα καν ελληνική μουσική. Τους μόνους που ήξερα μέχρι το 2003 ήταν τον Αντώνη Ρέμο και τον Σάκη Ρουβά, κανέναν άλλον. Αλλά, έπρεπε να τα κάνω όλα αυτά, όφειλα να μάθω γρήγορα όλα όσα δεν ήξερα, γιατί πάνω απ όλα ήμουν και είμαι επαγγελματίας. Η σημερινή μου όμως εικόνα, δεν έχει καμία σχέση με αυτή του παρελθόντος. Μα καμία! Τώρα ξεκινάω να πάω στη δουλειά και είναι σαν να πηγαίνω στο νηπιαγωγείο, σαν να πηγαίνω για καφέ. Περνάω τέλεια, κάνω χαβαλέ και, κυρίως, γελάω. Και ευχαριστώ το Star, όλη την ομάδα που δουλεύουμε για την Πρωινή Μελέτη, που μου παρέχει όλα αυτά. Τώρα πια ξέρω ότι αυτές οι συνθήκες εργασίας δεν είναι δεδομένες.»
ΚΕΝΑ ΜΝΗΜΗΣ
«Μόνο για τον εαυτό μου έχω κλάψει στη ζωή μου, για κανέναν άλλον. Άντε, και για ένα γκόμενο στο γυμνάσιο, με τον οποίο βγαίναμε για εννιά μήνες- ήμουνα η Κέλυ και αυτός ο Ντίλαν του Μπέβερλι Χιλς. Υπήρξα καψούρα μαζί του τρία χρόνια. Γενικά, θυμώνω με τον εαυτό μου. Μία περίοδο τον λυπήθηκα κιόλας, τότε ήταν για κλάματα. Πως μπορώ να ξεχάσω το κράξιμο που έχω φάει από τους πάντες, το ότι γινόντουσαν λιμοί και καταποντισμοί και για όλα “έφταιγε η Μελέτη”; Είχε αποδράσει ο Παλαιοκώστας και έλεγα “τώρα να δεις που θα μου επιρρίψουν και σε αυτό την ευθύνη”. Παράνοια! Άκουσα τόσα πολλά από ανθρώπους που δεν με ήξεραν καν, που δεν γνώριζαν την Ελεονώρα. Καθόμουν κι έλεγα “μα πως μπορεί να βγαίνει αυτός και να μιλάει για μένα από τη στιγμή που δεν με ξέρει;”. Αυτό που με τρέλαινε ήταν που μιλούσαν για μένα άνθρωποι που είχαν κύρος και θεωρούνταν είδωλα. Αναρωτιόμουνα “γιατί”, αλλά δεν έπαιρνα απαντήσεις. Ξέρεις, δεν θέλω να θυμάμαι τόσες πολλές λεπτομέρειες από εκείνη την εποχή, μερικές φορές μάλιστα έχω και κενά μνήμης. Επίτηδες. Σαν να αρνείται το μυαλό μου να συγκεντρωθεί σε αυτό, σαν να μην ήμουνα εγώ μέσα σε αυτή την κατάσταση. Δεν θέλω να θυμάμαι».
ΟΙ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΣΕ ΨΥΧΟΛΟΓΟ
«Δεν μιλούσα σε κανέναν για όλα αυτά που ζούσα, δεν έπαιρνα συχνά κάποια φίλη μου να τα συζητήσω, δεν έλεγα τίποτα στους δικούς μου ανθρώπους, έπρεπε να το λύσω μόνη μου το θέμα. Που να ξεσπούσα; Γκόμενο δεν είχα, δεν ήθελα να βγαίνω με τις φίλες μου- που υπεραγαπώ- και να τις φορτίζω συνεχώς με όλα αυτά, ήθελα να περνάμε πιο ευχάριστα τον χρόνο μας, διασκεδάζοντας και προσπαθώντας να χαλαρώσω. Τελικά, το έλυσα στο ντιβάνι. Πάω εννιά χρόνια σε ψυχολόγο, το γουστάρω, μου αρέσει πολύ. Έλυσα πολλά μέσα από αυτό και, ειδικά εκείνη την περίοδο, κατάλαβα πολλά για τους ανθρώπους, αλλά κυρίως για μένα. Συνεχίζω να πηγαίνω σε ψυχολόγο, σε συνεδρίες αυτογνωσίας, μία φορά την εβδομάδα. Θέλω ακόμη να μαθαίνω για ποιο λόγο λειτουργώ έτσι, γιατί βιδώνω μ αυτό, τι μου συμβαίνει, γιατί μου αρέσουν αυτοί οι άνθρωποι και όχι κάποιοι άλλοι. Εντελώς τυχαία ξεκίνησα με αυτή τη διαδικασία. Ήμουνα στο πανεπιστήμιο, είχα πάρει κάποια μαθήματα ψυχολογίας, μου άρεσαν πάρα πολύ, διάβασα για τον Γιουγκ και είπα ότι θα ήθελα να βρω έναν άνθρωπο που να κάνει ψυχολογία σαν αυτόν. Δεν είναι κακό. Γι αυτό βγαίνω και σου μιλάω σήμερα για το συγκεκριμένο θέμα, δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να υπάρχει προκατάληψη επάνω σε κάτι τόσο σημαντικό».
Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΕΛΕΟΝΩΡΑΣ
«Εδώ και δύο χρόνια ξυπνάω γύρω στις 6 το πρωί, πάω στην εκπομπή, τελειώνουμε, κάθομαι στο γραφείο μέχρι τις 5 και μετά πηγαίνω στο σπίτι για να χαλαρώσω. Κοιτάω τα νούμερα, αλλά όχι μέσα σε μία τρέλα, συνήθως μετά το τέλος της εκπομπής. Αν είμαστε σε πολύ καλή φάση, όπως τώρα, έρχονται οι συνεργάτες μου και μου τα λένε, το καταλαβαίνω από τα χαμόγελά τους. Ο μοναδικός λόγος για να έφευγα κάποια στιγμή από το Star θα ήταν η ασυμφωνία χαρακτήρων ή το να πάψουμε να έχουμε τον ίδιο κώδικα επικοινωνίας- η επαγγελματική σχέση είναι σαν την ερωτική. Παίρνω και εγώ τηλέφωνα κάποιους καλεσμένους για να έρθουν στην εκπομπή, λέμε όλοι μαζί ιδέες, λειτουργούμε όλοι μαζί σαν ομάδα, δεν υπάρχει “η παρουσιάστρια” και “οι υφιστάμενοι”- ούτε γι αστείο. Δεν με ενδιαφέρει αν κάποιοι χαρακτηρίζουν σουρεαλιστικό το να έχω καλεσμένους στην εκπομπή μου την μία μέρα την Πόπη Μαλιωτάκη και την επόμενη τη Λιάνα Κανέλη. Είμαστε ποικιλόμορφη εκπομπή και χωράνε όλα σ αυτήν. Και δεν με νοιάζει επίσης να τσαλακώνω τον εαυτό μου στην εκπομπή, ανά πάσα στιγμή. Κάνω τον μπόντι μπίλτερ, την Αλίκη, την μαϊμού, τη δαιμονισμένη, πολλές μιμήσεις- ανάλογα με τη στιγμή και την έμπνευση- σφυρίζω κλέφτικα. Αφέθηκα, τώρα μου βγαίνει».
Η ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΡΟΜΗΛΑ
«Το όνειρό μου, κάποια στιγμή, είναι να κάνω συνέντευξη στην εκπομπή με τη Ρούλα Κορομηλά. Τη γνωρίζω προσωπικά, μιλάμε, αλλά για πολύ προσωπικούς της λόγους δεν θα ήθελε να δώσει συνέντευξη αυτή την εποχή. Υπήρχε μία περίοδος στη δουλειά, που δεν κουνιόμουνα αν δεν ρωτούσα τη Ρούλα. Και συνεχίζει να μου δίνει συμβουλές. Την εμπιστεύομαι πάρα πολύ, την έπαιρνα συνέχεια στο τηλέφωνο στο παρελθόν και της εμπιστευόμουνα πράγματα. Αν δει κάτι στραβό η Ρούλα, ξέρω ότι θα σηκώσει το τηλέφωνο και θα με πάρει. Αυτό που κρατάω από εκείνη, ήταν όταν μου είπε κάποια στιγμή να μην χάνω την πίστη στον εαυτό μου, να είμαι αυτή που είμαι- αυτός ήταν χρυσός κανόνας. Η Ρούλα, είναι και ήταν το είδωλό μου».
ΟΙ ΦΗΜΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΝΩΛΙΔΟΥ
«Δεν είπα δημόσια την άποψή μου για την Ευγενία Μανωλίδου, επειδή μου είπε το Star “στηρίξτε τη Μανωλίδου”. Το ότι μιλήσαμε κάποια στιγμή για τις ανάγκες της εκπομπής, δεν σημαίνει ότι είμαστε φίλες. Σκέψου ότι δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ από κοντά, μιλήσαμε μόνο στο τηλέφωνο. Εμένα μου αρέσουν γενικά τα νέα πρόσωπα, οι νέες ιδέες, τα τολμηρά εγχειρήματα, θεωρώ δηλαδή θετικό ότι μετά το τέλος του Καφέ θα ξεκινήσει κάτι καινούργιο. Αλλά, η θεωρία είναι πολύ μακριά από την πράξη. Πρέπει να δούμε και μετά να κρίνουμε. Θεωρώ πάντως ότι ο ΑΝΤ1 έκανε μεγάλη μαγκιά που πρώτος έκλεισε ένα κεφάλαιο που εκείνος άνοιξε- τον Πρωινό Καφέ. Το έκλεισε μάλιστα και σε μία στιγμή που θα ήταν μάταιο να το συνεχίσει. Σαφώς θα ήταν δύσκολο και αρκετά συγκινητικό να πάρει κάποιος μία τέτοια απόφαση , αλλά νομίζω ότι σε μία γενικότερη τάση και ανάγκη που έχει ο ΑΝΤ1 για ανανέωση, το τέλος του Καφέ του έρχεται γάντι».
ΟΤΑΝ Η ΜΕΝΕΓΑΚΗ ΗΤΑΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ
«Η Ελένη Μενεγάκη είναι μία διαχρονική αξία, θα ήμουνα μη αντικειμενική αν έλεγα κάτι άλλο. Έχουμε βρεθεί απέναντι με την Ελένη Μενεγάκη τρία ολόκληρα χρόνια και ήμουνα η ευνοημένη στα δύο από αυτά. Είχαμε δώσει μάχη. Είναι σκληρός- με την καλή έννοια- αντίπαλος, αλλά παλέψιμη και όχι ανίκητη».
Η ΖΩΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ
«Βαριέμαι πάρα πολύ εύκολα πράγματα και καταστάσεις στη ζωή μου, οτιδήποτε είναι στάσιμο. Ίσως γι αυτό αποφάσισα να κόψω τα μαλλιά μου. Μου αρέσουν οι αλλαγές γύρω μου, οι εσωτερικές αλλαγές στους ανθρώπους, πειραματίζομαι. Μία περίοδο στη ζωή μου, είχα χάσει και κιλά απλώς για να δω πως είμαι με λιγότερα. Είχα φτάσει τα 56, ενώ τώρα είμαι 62. Τελικά, δεν μου άρεσε καθόλου αυτή η αλλαγή και τα ξανάβαλα. Ευτυχώς, ποτέ δεν υπήρξα ανορεκτική ή βουλιμική. Το καλό φαγητό είναι μεγαλύτερη απόλαυση και από το sex. Κρατάει περισσότερο, το κάνεις μόνος σου ή με παρέα και δεν παρεξηγείσαι αν την ίδια ώρα το κάνεις και με παραπάνω από ένα άτομο. Δεν βγαίνω πια, δεν διασκεδάζω. Δώσε μου φαγητό στο σπίτι, dvd μπροστά στην τηλεόραση, άραγμα και είμαι μια χαρά. Μου αρέσουν τρομερά τα θρίλερ. Τρελαίνομαι! Μαγειρεύω συνεχώς στο σπίτι, δεν ακολουθώ πιστά συνταγές, δημιουργώ και μόνη μου. Σήμερα έφτιαξα κοτόπουλο γεμιστό με ανθότυρο και πιπεριές. Είναι από τα αγαπημένα του Γιάννη μου».
Η ΕΛΕΟΝΩΡΑ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟ ΓΑΜΟ
«Είναι η πρώτη φορά που συγκατοικώ με σύντροφό μου- και ελπίζω η τελευταία. Είμαστε ενάμιση χρόνο μαζί με τον Γιάννη, ένιωσα κάποια πράγματα γι αυτόν και οδηγήθηκα σε αυτό το πράγμα- στο να μείνουμε μαζί- διότι αισθανόμουν ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή εκείνη τη στιγμή, οτιδήποτε άλλο θα ήταν έκπτωση. Είμαστε σαν παντρεμένοι. Πιο παντρεμένοι από ποτέ! Και να σκεφτείς ότι με το γάμο δεν έχω καθόλου καλή σχέση. Χθες βράδυ έβλεπα εφιάλτη ότι παντρεύομαι, ότι είναι η μέρα του γάμου μου αλλά εγώ δεν ήθελα να παντρευτώ, ότι όλοι με κυνηγούσαν για να με ντύσουν και εγώ έβρισκα προφάσεις για να το αποφύγω. Δεν βρίσκω κανένα λόγο να παντρευτώ, εκτός αν είναι θέμα γραφειοκρατίας, αν μου έλεγαν για παράδειγμα ότι δεν θα μπορούσε να βγει το παιδί μου από το μαιευτήριο με το όνομα του πατέρα του. Ούτε όταν ήμουν μικρή φανταζόμουν νυφικά και πέπλα. Δεν ξέρω, απλώς δεν το γουστάρω όλο αυτό».
Η ΨΗΦΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΥΣΤΙΚΗ
«Μία από τις μοναδικές φορές που είχα ψηφίσει συνειδητά ήταν στο δημοτικό, όταν θα βγάζαμε πρόεδρο. Μας λέει η δασκάλα “θα πάρετε ένα χαρτάκι και θα γράψετε, ποιος θα θέλετε να ήταν πρόεδρος της τάξης” και εγώ έγραψα “εγώ θα ήθελα να είμαι ο πρόεδρος”. Δεν είχα καταλάβει ότι έπρεπε να ψηφίσουμε κάποιον άλλον. Στο σχολείο ψήφιζα συνειδητά, μετά το χασα λίγο. Τώρα τι να ψηφίσεις; Δεν είδα κανένα από τα δύο ντιμπέιτ. Τι να δω μωρέ; Παίζονται και αλλού, καλύτερες κωμωδίες. Ως φοιτήτρια ανήκα στη ΔΑΠ ΝΔΦΚ διότι εκείνη έκανε τις καλύτερες πενταήμερες στη Μύκονο, ήταν πιο οργανωμένη. Σε πορείες κατέβαινα μόνο με τους γονείς μου, για το χαβαλέ. Με θείους, θείες, παππούδες, γιαγιάδες. Θυμάμαι τις ημέρες των εκλογών που καθόμασταν με τον αδελφό μου στο μπαλκόνι και μετράγαμε πόσα αυτοκίνητα περνούσαν με τις σημαίες του δικού μας κόμματος, τις συγκρίναμε με τα αυτοκίνητα που περνούσαν με τις σημαίες του αντίπαλου κόμματος και βγάζαμε τα δικά μας αποτελέσματα- το κριτήριό μας ήταν ο αριθμός των σημαιών που περνούσαν από το σπίτι μας. Όχι, δεν ψήφισα στις ευρωεκλογές. Ήμουνα στην Κεφαλονιά, τριήμερο του Αγίου Πνεύματος».
ΟΤΑΝ Η ΕΛΕΟΝΩΡΑ ΕΚΑΝΕ ΜΠΟΤΟΞ
«Με την εμφάνιση μου δεν έχω καμία ανασφάλεια- ούτε συγκριτικά με κάτι άλλο, ούτε σε σχέση με τον εαυτό μου. Έχω κάνει ένα μποτοξάκι, λόγω ένα προβλήματος που έχω με ημικρανίες, αλλά πιστεύω ότι, αν κάποια στιγμή το νιώσω, θα κάνω και πλαστική. Δεν θα χα κανένα πρόβλημα. Γενικά, είμαι ανοιχτή σε οποιαδήποτε αλλαγή, φτάνει να έφερνε αλλαγή και στη ζωή σου εσωτερικά. Υπάρχουν άνθρωποι που, ενώ δεν θεωρούνται κούκλοι, έχουν ένα δυναμισμό που σε κερδίζει. Χίλιες φορές πάντως να είσαι μία καλοδιατηρημένη μεγάλη γυναίκα, από μία γυναίκα η οποία είναι μεγάλη και μπεμπεκίζει κάνοντας πλαστικές για να κρύψει χρόνια που, όλοι ξέρουμε, ότι υπάρχουν».
ΟΙ ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΟΙ «ΕΡΩΤΕΣ»
«Η αναγνωρισιμότητα ποτέ δεν με εγκλώβιζε, ήθελα πάντοτε να είμαι αυτή που είμαι. Στην αρχή νοιαζόμουνα για το τι θα πουν οι γύρω γύρω, οι άλλοι, οι δημοσιογράφοι, τώρα χέστηκα, το ξεπέρασα. Δεν έχω πρόβλημα να βγω στο δρόμο άβαφη ή αχτένιστη, όποιος με δει με είδε. Δεν έχω τέτοια προβλήματα. Εδώ πέρα, στα μπουζούκια πριν από δύο χρόνια, είχα πάει με φόρμα, τι να φοβηθώ; Το μόνο που με τσάντιζε ήταν όλα όσα γράφονταν για την προσωπική μου ζωή. Εκεί, δεν γελούσα. Με τους περισσότερους από όσους μου χρέωναν, δεν γνωριζόμασταν καν. Νομίζω ότι όταν κάποια περιοδικά έκαναν συσκέψεις για τους “έρωτες της Μελέτη” τραβούσαν κλήρο: “Και τώρα, με ποιον να βγάλουμε στο εξώφυλλο, ότι βγαίνει αυτή;”. Ήταν η πρώτη φορά που κινήθηκα νομικά στη ζωή μου για να προστατευτώ».
ΤΑ ΚΕΡΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΕΟΝΩΡΑΣ
«Έχω κάνει τρεις μεγάλες σχέσεις στη ζωή μου- η μεγαλύτερη ήταν τρεισήμισι χρόνια. Όταν θα έπρεπε να χωρίσω, προετοίμαζα την αναχώρηση. Τη γνωστοποιούσα έμπρακτα, αλλά και θεωρητικά. Στην απιστία είμαι σκύλα, δεν ακούω καν δικαιολογία. Μέσα μου μπορεί να βρω τη δικαιολογία ή να τη δημιουργήσω, αλλά κάτι έχει ήδη σπάσει, εξαφανίζομαι. Όταν ήμουνα μικρότερη, με είχαν απατήσει, έχω φάει εφάπαξ κέρατα- από έναν άνθρωπο- για όλη μου τη ζωή. Το έμαθα όμως, το ανακάλυψα, με ένα πολύ μαγικό τρόπο μου ήρθε στο πιάτο. Ξέρω ότι, άθελά μου, έχω πληγώσει έντονα κάποιους. Συμβαίνει. Επίσης δεν κάνω ποτέ σκηνές ζηλοτυπίας στους συντρόφους μου. Μου λέει, για παράδειγμα, ο Γιάννης χθες “θα βγω για ένα ποτό με τους φίλους μου”, “να βγεις”, του λέω “δεν έχω κανένα πρόβλημα, εγώ θα πέσω να κοιμηθώ”. Και διακοπές να μου ζητήσει να πάει με τους φίλους του, εμένα δεν με νοιάζει. Του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Ούτε εγώ μπορώ τον έλεγχο- αλλά σε λογικά πλαίσια. Είμαι ευκολόπιστη, αλλά αν μου μπει κάτι στο κεφάλι θα μου μπει δικαίως και δεν μου φεύγει εύκολα- αμφισβητώ και είμαι καχύποπτη όταν με πιάσουν τα δαιμόνια μου. Αυτό όμως συμβαίνει με όλες μου τις σχέσεις, όχι μόνο με τις ερωτικές. Το μόνο που φοβάμαι τώρα στη ζωή μου είναι οι αράχνες, τίποτε άλλο. Στο παρελθόν είχα υπάρξει πολύ αγχώδης ως άνθρωπος, φοβόμουνα πάρα πολλά, αλλά είπαμε, έχω αλλάξει πολύ από τότε. Είναι τελικά τόσο μάταιο να είναι όλα τόσο τέλεια σε αυτή τη γη…».
Δημοσίευση στο περιοδικό "Nitro", τον Νοέμβριο του 2009.
