Το αριστουργηματικό κείμενο του Γιώργου Χρονά, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου, με την ερμηνεία της Μιχαήλ-στο ρόλο της θρυλικής ρεμπέτισσας-να αποσπά πέρσι, στην Αθήνα, τις καλύτερες των κριτικών και-δικαιωματικά-το βραβείο ερμηνείας Α’ γυναικείου ρόλου.
-Ποια ήταν η Σεβάς Χανούμ, η κατά κόσμο Σεβαστή Παπαδοπούλου, μία από τις ωραιότερες φωνές που πέρασαν ποτέ από το ελληνικό λαϊκό τραγούδι;
-Μία λαϊκή-ρεμπέτικη δόξα των δεκαετιών ‘50, ‘60 και ’70, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού. Έκανε μία πολύ μεγάλη πορεία στις πίστες, είχε μία φωνή ιδιαίτερα εκφραστική, λεπτή, αμανετζίδικη, πολύ μπριόζα και με μεγάλο μεράκι για το ρεμπέτικο τραγούδι. Ήταν πόντια στην καταγωγή, μεγάλωσε στη Δράμα και μετέπειτα στη Θεσσαλονίκη. Υπήρξε αμαζόνα, τσαούσα, ροκ στον χαρακτήρα, γενικώς ζούσε στο περιθώριο-ουσίες, έρωτες, καψούρες μέχρι «πατώματος», μια φορά είχε πλακωθεί με την Μαρίκα Νίνου, ενώ ερωτεύτηκε σφόδρα τον Στέλιο Καζαντζίδη-και μεγαλούργησε στο ρεμπέτικο τραγούδι, στο κέντρο της Αθήνας. Αυτήν περιγράφει στο υπέροχο κείμενό του και ο Γιώργος Χρονάς, ένα κείμενο που συγκίνησε πολύ πέρσι στην Αθήνα όπου παιζόταν. Αν ζούσε σήμερα η Σεβάς Χανούμ, θα ήταν κάτι αντίστοιχο, στον τρόπο ζωής, της Amy Winehouse.
-Το ροκ στοιχείο το έχεις κι εσύ μέσα σου…
-Δεν ξέρω αν είμαι ροκ, αλλά σίγουρα αγαπώ το περιθώριο. Η δική μου ζωή θα έλεγα ότι είναι μποέμικη. Αν και μεγάλωσα πολύ αυστηρά, συντηρητικά, αυταρχικά, με πατέρα στρατιωτικό, κάποια στιγμή έκανα την επανάσταση μου για να κάνω αυτά που θέλω στη ζωή μου. Αν το να ζω μόνη, με προσωπικές επιλογές ψυχής και όχι κοινωνικών επιταγών, το να συνεχίζω να αναζητώ το ρόλο, τις ωραίες επιλογές, τους φίλους, τα ταξίδια, με καθιστά ροκ, τότε είμαι και αυτό. Πάντως σίγουρα είμαι πιο αντισυμβατική από άλλους.
-Τι σε ελκύει στο περιθώριο;
-Το περιθώριο έχει την γοητεία του να κινείται όπως θέλει, σε λεπτές γραμμές που ούτε που τις φανταζόμαστε. Έχει τόσο έντονα άκρα στην καθημερινότητα του, που δεν δίνει σημασία στο αν θα αρέσει στην κοινωνική σύμβαση. Εμένα αυτό με γοητεύει! Όλοι οι υπόλοιποι είμαστε απλώς μιας διαγωγής κοσμίας ή κοσμιοτάτης.
-Τα «πρέπει» πόσο καθόρισαν τη ζωή σου;
-Πολλές φορές αναρωτιέσαι αν πραγματικά είσαι αυτός που είσαι ή αν σου έχει «φορεθεί» κάτι. Τα «θέλω» έγιναν προτεραιότητα στη ζωή μου με πολύ μεγάλη δουλειά και βάσανο, γιατί ήταν τόσο πολύ ορθωμένα τα «τείχη» της ανατροφής μου-μίας ανατροφής καταπιεστικής και αυστηρής-που, ακόμη και το αν σκεφτείς να αρχίσεις να ρίχνεις τα «τείχη» ήταν ήδη «αμαρτία» και «κακό». Το να ασχοληθώ με το θέατρο και την υποκριτική ήταν, για παράδειγμα, αιτίας μεγάλης ρήξης με το σπίτι μου-μιλήσαμε μετά από ενάμιση χρόνο αφότου το αποφάσισα.
-Αυτά σε έκαναν πιο ευάλωτη;
-Συνηθίζω να λέω ότι αν δεν ήμουν τόσο αδύναμη, δεν θα έβρισκα το κουράγιο να παλέψω. Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πόσο αδύναμος είσαι και να κάνεις αυτό που θέλεις-κι ας φας έπειτα τα μούτρα σου. Το ρίσκο είναι μεγάλο-και για τα πάνω και για τα κάτω. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με την Σεβάς Χανούμ: Πήρε το ρίσκο της επιλογή και είπε «εγώ θα το ζήσω έτσι όπως θέλω, μόνη μου».
-Κι εσύ αγαπάς μέχρι τα «πατώματα», όπως η Σεβάς Χανούμ;
-Οι έρωτες είναι εφήμεροι. Η αγάπη που περιμένω να έρθει, θα ήθελα να κρατήσει μια ζωή. Δεν εμπιστεύομαι πάρα πολύ τον έρωτα. Ναι, έχω πέσει κι εγώ στα «πατώματα», αλλά όχι για πολύ καιρό. Άλλωστε, αυτός ο έρωτας είναι σαν τις ορμονικές διαταραχές: περνάει. Και μόνο οι μεγάλες αγάπες είναι εκείνες που σε χτίζουν και σε κάνουν άνθρωπο.
-Κλαις συχνά;
-Το κλάμα πίστευα παλιά ότι ήταν αδυναμία. Κι έτσι έπεσα στον άλλον αντίποδα: Από νεύρα και θυμό άφηνα τα μάτια μου να τρέχουν. Τώρα πια έχω μάθει να αφήνω ελεύθερη την εκφραστικότητά μου.
Δημοσίευση στο "Down Town Κύπρου", τον Δεκέμβριο του 2013.
