ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ: "ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΩ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΕΒΩ"

«Σε λίγες ώρες έχει πρεμιέρα ο δεύτερος κύκλος του “Banshee”», μου λέει από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής-μεσημέρι Σαββάτου στην Αθήνα, 3 η ώρα το πρωί στο Los Angeles. «Ο Greg Yaitanes, μου είπε, λοιπόν, σήμερα “έλα στο σπίτι να σου δώσω κάτι”. Ήταν μία τιμητική πλακέτα από τα Emmy Awards, η οποία δίδεται σε εκείνους που βοήθησαν αυτούς που βραβεύτηκαν-και αυτό μου δόθηκε χάρις σ’ αυτούς που έκαναν τα special effects της σειράς. Κι είναι πολύ σημαντικό, ξέρεις, να σε αναγνωρίζει ο κόσμος στο εξωτερικό και να σε εκτιμά για την συνεισφορά σου». 
-Κολακεύτηκες όταν κάποιοι, παρακολουθώντας σε στην ταινία «Pleasure or pain» σε χαρακτήρισαν, χάρις κυρίως στις ερωτικές της σκηνές, «το μεγάλο ελληνικό πουλί»;
-Αυτός είναι ένας χαρακτηρισμός που βγήκε από τα ελληνικά media. Κι είναι και λίγο χυδαίο, έτσι όπως το γράφουν-λίγο φτηνό. Αυτό με απωθεί. Με κάνει να αναρωτιέμαι «αυτή είναι η Ελλάδα του 2014;». Άλλο η προσωπική ζωή κι άλλο η δουλειά. 
-Δεν μπορείς να τον πεις, όμως, και «υποτιμητικό» τον χαρακτηρισμό. Αφήνει υπονοούμενα για φυσικά προσόντα…
-(γελάει) Αυτόν τον χαρακτηρισμό ας τον πούνε οι γυναίκες για την προσωπική μου ζωή, δεν θέλω όμως να λένε κάτι τέτοιο για τη δουλειά μου. Και να σκεφτείς ότι οι περισσότεροι γράφουν για μένα, χωρίς να έχουν δει ούτε τη σειρά ούτε την ταινία. Βλέπουν απλά το trailer με τις ερωτικές σκηνές και γράφουν ό,τι τους κατέβει.
-Πως γίνεται πάντως να είσαι στην τελετή βράβευσης των Emmy Awards για το «Banshee» και το προηγούμενο βράδυ να έχεις δουλέψει «πόρτα» σε μαγαζί στο L.A; Δεν είναι λίγο περίεργο αυτό; 
-Όχι, δεν είναι κουφό. Όλη η πόλη ζει και αναπνέει με αυτό τον τρόπο. Μεγάλοι ηθοποιοί, μέχρι να γίνουν πολύ γνωστοί, δουλεύουν ως σερβιτόροι. Μα, κι εγώ δούλεψα ως σερβιτόρος. Αλλά αυτό, στο Los Angeles, είναι μία πραγματικότητα. Κάνεις ένα σήριαλ, το τελειώνεις, και μετά, για 2-3 φορές την εβδομάδα, μπορεί να δουλεύεις σε ένα μπαρ και να σερβίρεις ποτά. Όσοι νομίζουν ότι ερχόμαστε στο LA, κάνουμε καμπάνιες, σειρές, ταινίες και βγάζουμε εκατομμύρια, κάνουν πολύ μεγάλο λάθος.
-Περνάς δύσκολα οικονομικά;
-Όχι. Ποτέ. Γιατί πάντα ήμουν ένα βήμα πριν ο λογαριασμός μου δείξει μηδέν. Είναι έτσι ο χαρακτήρας μου. Εξάλλου, η ζωή που κάνω συμπεριλαμβάνει οντισιόν, μελέτη, διάβασμα, δουλειά και ταξίδια-ταξιδεύω κάθε 30-40 μέρες σε όλο τον κόσμο. Οπότε είμαι «μαζεμένος», προσέχω, δεν έχω οικονομικά προβλήματα κι έχω φροντίσει να μην δυσκολεύομαι. Όταν, δηλαδή, κάνω ένα σήριαλ δεν κάθομαι να δω τι θα κάνω με την επόμενη δουλειά και, μέχρι να γίνει κάτι, να φάω τα λεφτά που έβγαλα. Δεν πάει έτσι. 

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΠΟΥΓΙΟΥΡΗΣ: "ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΑ"

Ομολογώ πως ξαφνιάστηκα όταν μου πρότεινε να δοκιμάσω το τσάι από κόκκινο βύσσινο που είχε παραγγείλει, από το δικό του φλιτζάνι. «Πιες! Έλα, μην ντρέπεσαι!». Δίστασα, μα δεν του το ‘δειξα. «Κι αν είχα σύφιλη; Καμιά αρρώστια κολλητική; Ιό μεταδοτικό του ποταμού Νείλου;», σκέφτηκα αστραπιαία. Μα, εκείνος, με την χαριτωμένη αφέλεια του ζωδιακού Σκορπιού, στο οποίο ανήκει, και κρατώντας το λευκό πορσελάνινο φλιτζάνι και με τα δύο του χέρια, σαν να είχε ήδη εισχωρήσει μέσα στους ιστούς του εγκεφάλου μου και «διαβάζοντας» την φευγαλέα σκέψη μου, μίλησε αμέσως, χαμογελώντας, προτάσσοντάς μου επιτακτικά τη μυρωδιά από το κόκκινο τσάι που ήδη κατάπινα από τα ρουθούνια μου, και κοιτώντας με: «μα, εσύ είσαι φίλος μου!». Αυτό δεν το λένε πολλοί αναγνωρίσιμοι άνθρωποι, του μεγέθους της διασημότητας που έχει ο Παναγιώτης, που-αν και με μαύρα γυαλιά, στην οδό Αθήνας-, κάποια κοριτσάκια (ουρλιάζοντας ενδόμυχα-αν και χωρίς να ακούγεται κιχ-που συνάντησαν τον επερχόμενο «Μαλτέζο» των «κλεμμένων ονείρων» τους) του ζήτησαν μία φωτογραφία, μια υπογραφή σε χαρτάκι, μια πόζα για το instagram, το facebook, το twitter τους (χώρια όσες απλώς τον κοίταγαν ρουφώντας σχεδόν κάθε του βλέμμα από των ματιών του το παράξενο χρώμα-το λίγο εκστατικό και διαβολικό ταυτόχρονα). «Ναι, είμαι καλοπροαίρετος με τους ανθρώπους. Πάντα το είχα αυτό», ξεκίνησε να μου λέει, δοκιμάζοντας ένα γλυκό, λευκό και παχύρευστο, σχεδόν ίδιο με κυπριακό μαχαλλεπί. «Έτσι έμαθα από παιδί, έτσι με μεγάλωσαν οι γονείς μου. Δεν κάνω ποτέ δεύτερες σκέψεις για τον κόσμο που με πλησιάζει. Κι είμαι πολύ ευτυχισμένος για τα παιδικά χρόνια που έζησα-και αυτό το οφείλω απόλυτα στους γονείς μου και στην μεγάλη αγάπη που μου είχαν προσφέρει απλόχερα». Ξέρω, ήταν πρόστυχο, σε μία τόσο όμορφα βροχερή και ρομαντική Σαββατιάτικη μέρα, που εκείνος παράτησε την ησυχία του σπιτιού του, την ξεκούραση του κρεβατιού του, για να ‘ρθει στο κέντρο της Αθήνας, στην πλατεία του Ψυρρή, μόνο και μόνο για μία συνέντευξη μιας ώρας, παρέα με το σκυλί του, τον Άραμις (το συνεχώς υπάκουο στο «αφεντικό» του), να του «χαλάσω» την καλή του διάθεση, να τον κάνω να βουρκώσει και να κοιτάει από το παράθυρο του μαγαζιού στο δρόμο, προσπαθώντας να με κάνει να αποφύγω να δω το αυτονόητο μέσα από τις κόρες των ματιών του που ήδη είχαν υγραθεί: ότι τον πονούσε ακόμη βαθιά ο θάνατος του πατέρα του, του «ήρωα» της ζωής του, που έχασε πριν από δύο μόλις μήνες. «Έζησα τόσο ωραία παιδικά χρόνια…Σκέψου ότι μέχρι την ηλικία των 12 και 13 ετών, είχα γυρίσει ήδη τη μισή Ευρώπη! Κεντρικός άξονας όλων αυτών, ήταν ο πατέρας μου. Εκείνος ήταν το πρότυπο μου…Νομίζω ότι δεν το έχω πιστέψει ακόμη ότι έφυγε-και δεν ξέρω αν μπορεί κανείς να κατανοήσει ένα τέτοιο γεγονός. Από εκείνον θυμάμαι πολύ έντονα τις αφηγήσεις του-ένας άνθρωπος που είχε ταξιδέψει πολύ στη ζωή του, και βαθιά μορφωμένος-, ο οποίος είχε μία πολύ ιδιαίτερη αντιμετώπιση απέναντι στη ζωή. Κι είναι κάτι που δεν έχω συναντήσει ξανά σε άλλον άνθρωπο: απολάμβανε την απλότητα της ζωής! Μπορεί, για παράδειγμα, να έβλεπε ένα όμορφο δέντρο και να ενθουσιαζόταν τόσο, σαν να κοιτούσε το τελειότερο πράγμα στον κόσμο! Πολλές φορές απορούσα, έλεγα “μα πως είναι δυνατόν να χαίρεται γι αυτό; Με δουλεύει; Ή πραγματικά είναι τόσο ενθουσιασμένος με αυτό που ζει;”». «Έχεις “χρωστούμενα” στη σχέση σου μαζί του», τον ρώτησα σχεδόν αμέσως. «Υπάρχουν στιγμές που θα μπορούσα να είμαι και πιο κοντά του, όμως αυτό είναι ένα μικρό ποσοστό. Ήμασταν, έτσι κι αλλιώς, πολύ κοντά ο ένας στον άλλον, είχαμε μοιραστεί πολλά, είχα μάθει αρκετά για τη δική του ζωή. Ναι, εκείνος ήταν ο δικός ήρωας, τον θαύμαζα και τον θαυμάζω ακόμη…».

ΣΤΕΛΛΑ ΜΠΕΖΑΝΤΑΚΟΥ: ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ COMEBACK!

Η Στέλλα λέει πως πλησιάζει τα 40, συγκατοικεί με τον σύντροφό της τα τελευταία 4 χρόνια, είναι σχεδόν τριών μηνών έγκυος και διαβάζει καθημερινά την Αγία Γραφή από το internet. Αν αυτό δεν είναι η απόλυτη ανατροπή στον κόσμο της showbiz, τότε τι είναι;

-Έχεις σκεφτεί το σοκ που θα προκαλέσεις με την ανακοίνωση της εγκυμοσύνης σου;

-Γιατί το λες αυτό;

-Μα, δεν είναι; Ανατρέπεις όλη την εικόνα της sexy και χυμώδους Μπεζ, με τις προκλητικές φωτογραφίσεις και εμφανίσεις, που όλοι αγαπήσαμε…

-Καταρχάς, πάρα πολύ sexy κοπέλες-και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό-, κάποια στιγμή, κάνουμε παιδί. Αυτό, λοιπόν, συνέβη και με μένα. Όταν είχα αποφασίσει να ασχοληθώ με τις φωτογραφίσεις, την τηλεόραση και τις εμφανίσεις στην πίστα, ήμουν σε πολύ μικρότερη ηλικία. Τότε άλλα ήθελα από τη ζωή μου, σήμερα άλλα αναζητώ. Στη δεκαετία, λοιπόν, των 20 μου χρόνων, δεν περνούσε καν από το μυαλό μου να κάνω ένα παιδί αλλά, όσο κυλούσαν τα χρόνια, και ειδικά τώρα που βρήκα το άλλο μου μισό, το σκεφτόμουν όλο και περισσότερο. Τώρα λοιπόν, ένα χρόνο πριν μπω στα 40, αισθανόμουν απόλυτα έτοιμη να γίνω μάνα! Κοίτα, εγώ είμαι μία γυναίκα που έχει χορτάσει από πολλά. Σε σημείο που ένιωσα κορεσμό. Δεν έχω απωθημένα από τη ζωή, γι’ αυτό και θεωρώ ότι θα γίνω μία μάνα-υπόδειγμα. Κι αν δεν έκανα αυτή την περίοδο της ζωής μου ένα παιδί, δεν θα ένιωθα ολοκληρωμένη ως γυναίκα και ως προσωπικότητα. Και το έκανα. Ok, είμαι η Στέλλα που ξέρετε, που τραγουδάει, που φωτογραφίζεται, που την αγαπάει ο κόσμος, που τη σταματούν στο δρόμο, που είναι star, αλλά υπάρχει και μία άλλη Στέλλα: η Στέλλα η απλή κοπέλα της διπλανής πόρτας, η νοικοκυρά, που θα φροντίσει τον άντρα της, που θα ενδιαφερθεί για το σπίτι της, που θα μιλήσει με τον περιπτερά, που κάνει απλά και καθημερινά πράγματα όπως όλος ο υπόλοιπος κόσμος.

-Ο πατέρας του παιδιού ποιος είναι;

-Είναι ο σύντροφός μου, ο Χρήστος, με τον οποίο συγκατοικούμε 4 χρόνια. Ωστόσο, δεν επιδιώκουμε την δημοσιότητα. Και δεν θέλαμε να διαφημίσουμε την ευτυχία μας-αν και, όπως πολύ καλά ξέρεις, θα μπορούσα να το κάνω, όπως κάνουν πολλοί και πολλές-, γιατί ο σύντροφός μου δεν αποζητά την έκθεση της προσωπικής μας ζωής και εγώ, ως γυναίκα του, το σεβάστηκα απόλυτα. Μην σου πω, ότι μου αρέσει κιόλας πολύ όλο αυτό…

-Με τι ασχολείται ο σύντροφός σου; Είναι και αυτός του καλλιτεχνικού χώρου;

-Όχι, καμία σχέση. Δύο καλλιτέχνες μέσα στο ίδιο σπίτι δεν θα χωρούσαν (γελάει). Παλιά ασχολιόταν με την πολιτική, τώρα απέχει. Έχει ένα εκτροφείο ροτβάιλερ, παρέχει εκπαίδευση σε σκύλους, ενώ έχει και κάποια κτήματα που τα νοικιάζει για διάφορους λόγους, όπως για την εκμετάλλευση φωτοβολταικών κλπ.

-Έχεις γίνει πια, δηλαδή, ένα κορίτσι για σπίτι, Μπεζ;

-Αυτό δείχνει η πορεία των πραγμάτων. Έχει ωριμάσει πια η Στέλλα που ξέρατε. Μου αρέσει πλέον να περνώ ώρες στο σπίτι μου, να πηγαίνω στο σούπερμαρκετ, να φροντίζω τον σύντροφό μου, να χαζεύουμε εκπομπές στην τηλεόραση, να τρώμε γλυκά που μας αρέσουν, να μαζεύονται φίλοι μας και να συζητάμε ή να παίζουμε επιτραπέζια παιχνίδια. Λόγω της καριέρας που έχτισα με τόσο κόπο, όλα αυτά μου είχαν λείψει υπερβολικά τα τελευταία χρόνια. Τώρα ξαναβρίσκω την απλή ζωή, έξω από τα φώτα, μια ζωή που δεν είχα ζήσει.

-Διαγράφεις κάτι από την παλιά Στέλλα;

-Θα ήταν σαν να διέγραφα τον παλιό μου εαυτό! Αλλά, ως ώριμη γυναίκα πλέον, κάποιες κινήσεις του παρελθόντος δεν θα τις έκανα.

-Για κάποιους, όμως, είναι σαν να μην πέρασε ούτε μία μέρα από εκείνο το κοριτσάκι που τραγουδούσε «θέλεις τραλαλά, θέλω τραλαλό, θέλεις γλειφιτζούρι, χωνάκι παγωτό» και «στο κορμί μου σαν μπλουζάκι», που έπαιξε σε τηλεπαιχνίδι και απολάμβανε την δημοσιότητα…

-Θυμάμαι τον πατέρα μου που μου έλεγε: «Στελλίτσα, κορίτσι μου, κάποια στιγμή, θα ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου, θα είσαι 70 χρόνων, και δεν θα το χεις καταλάβει!». Είχε δίκιο. Τα χρόνια περνούν πολύ γρήγορα. Η αθωότητά και η παιδικότητά μου απέναντι στον κόσμο και στα πράγματα μπορεί να έχει κολλήσει στα 19 μου χρόνια, αλλά το μυαλό και η σκέψη μου αφορούν μία γυναίκα που ξέρει πια τι θέλει, στην ηλικία που σήμερα βρίσκομαι. 

-Είναι αλήθεια η αστική φήμη που υπάρχει για σένα και λέει ότι είχες ξαναμείνει έγκυος στο παρελθόν, αλλά απέβαλες, λόγω συνθηκών;

-Όχι, αυτό είναι μόνο φήμη. Αλλά, δεν με πειράζει να λέγονται για μένα διάφορα, γιατί αυτό είναι κάτι που συμβαίνει με τους περισσότερους καλλιτέχνες. Μόνο εγώ ξέρω ποια είναι η αλήθεια για τον εαυτό μου, για τη ζωή μου και την προσωπικότητά μου…Για να σου απαντήσω, είναι η πρώτη φορά που μένω έγκυος. Είχα παντρευτεί μία φορά, στα 21 μου, αλλά τότε δεν είχα κυοφορήσει.

-Σκέφτεστε να παντρευτείτε με τον σύντροφό σου;

-Ζούμε σαν ένα παντρεμένο ζευγάρι, σαν ένα παραδοσιακό αντρόγυνο. Θεωρώ ότι δεν θα αλλάξει κάτι αν παντρευτούμε, αλλά θα χαρούν οι γονείς μας αν συμβεί. Και, αν παντρευτούμε, θα ήθελα αυτό να γίνει με θρησκευτικό γάμο, γιατί πιστεύω πολύ και θα ‘θελα να πάρω και την ευλογία του Χριστού, στον οποίο έχω πίστη. Άλλωστε, από πολύ μικρή, ο Θεός ήταν στήριγμά μου κάτι που, κάποιες φορές, με δίχαζε ανάμεσα στην καλλιτέχνιδα και στον άνθρωπο-Στέλλα. Τώρα, όμως, Του έχω αφοσιωθεί ολοκληρωτικά: μπαίνω στο internet, σχεδόν καθημερινά, ψάχνω και ερευνώ, διαβάζω χωρία της καινής διαθήκης και αγαλλιάζω μέσα μου. Ηρεμώ. Έχω μάλιστα και πνευματικό, ενώ εξομολογούμαι και κοινωνώ όποτε αισθάνομαι έτοιμη μέσα μου.

-Πας και εκκλησία;

-Σίγουρα δύο με τρεις φορές το μήνα. 

-Η καριέρα σου σε τι στάδιο βρίσκεται πια;

-Κάνω εμφανίσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό-στην επαρχία, στην Αθήνα, σε clubs και μεγάλα μαγαζιά. Συνειδητά, όμως, απέχω πια από την τηλεόραση. Μου έχουν προτείνει κατά καιρούς να βγω, αλλά δεν θέλω να το κάνω αν δεν υπάρχει σοβαρός λόγος. Με κούρασαν πια όλα αυτά! Επίσης, να σου πω ότι ετοιμάζουμε με τον σύντροφό μου να ανοίξουμε ένα café-bar στη Γλυφάδα...Άκου να δεις. Έτσι όπως βιώνω τώρα τον έρωτα και την αγάπη με τον σύντροφό μου, είναι κάτι που δεν έχω ξαναζήσει. Στην αρχή ήμουν πολύ καψούρα μαζί με τον Χρήστο, τώρα όμως είμαι βαθιά ερωτευμένη μαζί του και τον αγαπώ πραγματικά. Του ανήκω! Σε αυτόν και στο παιδί μας!

Δημοσίευση στο "Down Town Κύπρου", τον Μάρτιο του 2014. Φωτογραφίες: Γιάννης Χατζηγεωργίου

ΣΑΚΗΣ ΜΠΟΥΛΑΣ: "ΤΙ ΘΑ ΕΚΑΝΑ ΑΝ ΗΤΑΝ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΥ ΜΕΡΑ ΣΤΗ ΓΗ..."

Ο Σάκης Μπουλάς (αριστερά) σε μία σπάνια φωτογραφία με τον Μ. Ρασούλη

Ο δημοσιογράφος Γιάννης Χατζηγεωργίου είχε συναντήσει τον δημοφιλή ηθοποιό και τραγουδιστή τον Οκτώβριο του 2010 και του ζήτησε να του απαντήσει (με χιούμορ) για το τι θα έκανε αν ήταν η τελευταία του μέρα στη γη... Δέχτηκε αμέσως. «Πάντα μου άρεσε το black χιούμορ!». Χαμογελούσε, αυτοσαρκαζόταν, έβαζε τα δάχτυλά του ανάμεσα στα μούσια του όσο απαντούσε, και κοιτούσε με χαρά τον κόσμο που ήταν μαζεμένος στην πλατεία Καρύτση...
Από τι θα προτιμούσατε να «πάτε»; 

Από φυσικά αίτια: Κάνοντας σεξ.
Τι είναι αυτό που για το οποίο χαίρεστε που δεν θα χρειαστεί να το ξανακάνετε πια;

Ότι δεν θα ξαναπληρωσω κερατιάτικα στην Εφορία.
Κοιτώντας πίσω, σε τι ξοδέψατε τα περισσότερα χρήματα όσο ήσασταν στη γη;

Δυστυχώς, σε μαλακίες.

Ποια εκπομπή της τηλεόρασης θα θέλατε να στείλετε στην κόλαση; 

Τον «Εξάντα», για να χω κάτι να βλέπω.
Αν σας ζητούσαν να παρουσιάσετε ένα θεατρικό έργο από την κόλαση, ποιο θα ήταν αυτό;

Τον «Φάουστ», για να τα χω καλά με το αφεντικό.
 Ποιο είναι το πιο τρελό πράγμα που έχετε κάνει μέχρι τη στιγμή που έχετε «φύγει»;

Που αγάπησα παράφορα!
Ποια είναι η ιδανική γυναίκα που θα θέλατε να έχετε συντροφιά σας στον παράδεισο;

Την κυρία Μαρίκα Μητσοτακη, γιατί μαγειρεύει υπέροχα.
Ποια θα θέλατε να ήταν η πρώτη κουβέντα που να σας έλεγε ο Άγιος Πέτρος;

«Δεν μπαίνετε κύριε. Είμαστε ρεζερβέ».
Ποια θεωρείτε τη μεγαλύτερη κληρονομιά που αφήνετε στη γη;

Το 50-50, τις Σαββατογεννημένες κι όλα τα υπόλοιπα αριστουργήματα που έχω ερμηνεύσει αριστουργηματικά, με το απίστευτο ταλέντο μου και την απίστευτα αριστουργηματική ερμηνευτική μου δεινότητα.
Τι μετανιώνετε που είπατε όσο βρισκόσασταν στη γη;

«Σ αγαπώ σαν τρελός!».
Τι μετανιώνετε που δεν είπατε;

«Ε, άει στο διάολο, αγάπη μου!».
Ποια μεγάλη μεταφυσική απορία ανυπομονείτε να σας λυθεί;

Υπάρχουν εξωγήινοι;
Με ποιο διάσημο πρόσωπο που βρίσκεται στη κόλαση ή στο παράδεισο θα προσπαθήσετε να κάνετε κουβέντα μαζί του;

Εάν πάω στην κόλαση με τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι, εάν πάω στον παράδεισο με τη Ζιζέλ.
Σας έρχεται στο μυαλό η πιο χαρούμενη στιγμή της ζωής σας. Ποια είναι αυτή;

Όταν έμεινα έγκυος.
Ποια υπόσχεση/ υποχρέωση πασχίζετε να τακτοποιήσετε, λίγο πριν φύγετε;

Να κόψω πάλι το τσιγάρο.
Τι διαλέγετε για τελευταίο σας γεύμα στη γη;

Σουτζουκάκια με τηγανιτές πατάτες.
Ποιος είναι ο τελευταίος άνθρωπος που θέλετε να αποχαιρετήσετε στη γη;

Ο Γιάννης Ζουγανέλης.

Τι θα θέλατε να πάρετε μαζί σας εκεί που «πάτε»; 
Μια αφίσα της Καλομοίρας.  
Δημοσίευση στο "Nitro", τον Οκτώβριο του 2010. Αναδημοσίευση στη "LifO", τον Φεβρουάριο του 2014, αμέσως μετά τον θάνατο του.    
http://www.lifo.gr/team/gnomes/46348

ΑΝΝΑ ΒΙΣΣΗ - ΑΝΤΩΝΗΣ ΡΕΜΟΣ: "ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ"

-Πολλοί είναι εκείνοι που ξαφνιάστηκαν με την φετινή σας συνεργασία στην Αθήνα, στο «Pantheon Theater». Τι ήταν εκείνο που σας έκανε να συνυπάρξετε για μία μουσικοθεατρική παράσταση και όχι για ένα πρόγραμμα από αυτά στα οποία σας είχαμε απολαύσει σε προηγούμενα χρόνια και εμφανίσεις σας; 

-Αντώνης: Στο «Pantheon Theater» παρουσιάζουμε, με την αγαπημένη μου Άννα Βίσση, μια μουσικοθεατρική παράσταση που σκηνοθετεί ο Γιάννης Κακλέας, με τίτλο «Ένα ή κανένα». Πρόκειται για ένα μουσικοθεατρικό  υπερθέαμα, με υπέροχα σκηνικά από τον Μανόλη Παντελιδάκη και ιδιαίτερα κοστούμια, με την υπογραφή του Απόλλωνα Παπαθεοχάρη. Φέτος, στο «Pantheon Theater», τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τολμάμε, η Άννα, εγώ αλλά και ο επιχειρηματίας, να προτείνουμε ένα διαφορετικό είδος διασκέδασης, σε ένα χώρο πλήρως ανακαινισμένο που πλέον λειτουργεί σαν θέατρο. Ο χώρος του θεάτρου δεν επιτρέπει το κάπνισμα ή τα ποτά, εκτός από τις εξαιρέσεις μερικών τραπεζιών στις ειδικά διαμορφωμένες σουίτες-στις οποίες το κάπνισμα εξακολουθεί να μην επιτρέπεται. Αυτό που πρέπει να καταλάβει ο κόσμος είναι ότι θα εξακολουθεί να διασκεδάζει με τα τραγούδια μας που έχει αγαπήσει, σε ένα περιβάλλον πιο «καθαρό»...   
Άννα: Είμαι, και σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης, υπέρ της αλλαγής και της εξέλιξης. Επίσης, δεν μ’ αρέσει να επαναλαμβάνομαι και να κρύβομαι πίσω από το φαινομενικά «ασφαλές». Έχω δε κάνει αρκετά και διαφορετικά πράγματα στο παρελθόν, όπως συναυλίες, θέατρα rock όπερες, musicals και εμφανίσεις σε χώρους που ο κόσμος συνηθίζει να ονομάζει απλά «μπουζούκια» που, τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση, θεωρώ πως δεν ήταν έτσι. Γιατί πάντα ένωνα το θέαμα μαζί με τη διασκέδαση και ο ήχος του μπουζουκιού ήταν συμπληρωματικός. Το μόνο σίγουρα απάνθρωπο ήταν το ανελέητο ωράριο. Δεν μπορώ να διανοηθώ πλέον να βγαίνω και να τραγουδάω στη 1 και στις 2 και να πηγαίνω σπίτι μου στις 6 και 7 το πρωί. Ούτε να αναλώνομαι σε χώρους που «επιτρέπουν» λουλούδια τυλιγμένα σε αλουμινόχαρτο και που εκσφενδονίζονται πάνω μου με μανία... Έκανα τον απολογισμό μου και πήρα τις αποφάσεις μου, αυτή τη φορά με το χέρι στην καρδιά! Το ίδιο πιστεύω αισθάνεται και το 90% του κοινού που τώρα πια θέλει να βγει μετά τη δουλειά του, να περάσει όμορφα, να ξεχαστεί, να διασκεδάσει, κάτω από ωραίες, ανθρώπινες συνθήκες πλέον, και να πάει σπίτι του σχετικά νωρίς. Λίγο πολύ όλοι αυτοί οι λόγοι-καλλιτεχνικοί κυρίως, αλλά και πρακτικοί-μας οδήγησαν στο φετινό εγχείρημα που εμάς μας κάνει περήφανους για το αποτέλεσμά του. Και το κοινό που το παρακολουθεί μέχρι στιγμής είναι ενθουσιασμένο.
-Τι θα δει, λοιπόν, ο κόσμος που θα έρθει να σας παρακολουθήσει φέτος στο «Ένα ή κανένα»;
-Άννα: Είναι θα ‘λεγα μια μεγάλη συναυλία του Αντώνη Ρέμου με την Άννα Βίσση με τα ωραιότερα τους τραγούδια, γεμάτη από υπέροχες εικόνες που δημιουργούν η σκηνοθεσία, τα σκηνικά, οι φωτισμοί, μαζί με την ενέργεια του πολυμελούς θιάσου, μπροστά σε ένα κοινό που κάθεται άνετα, παρακολουθεί, τραγουδάει και στο τέλος σηκώνεται όρθιο και συμμετέχει, έως και χορεύοντας, για να ολοκληρωθεί ένα show που συνεχώς εκτυλίσσεται μπροστά τους σαν μια όμορφη ερωτική ιστορία!

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΜΙΧΑΗΛ: "ΔΕΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΙ ΠΟΛΥ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ"

Το αριστουργηματικό κείμενο του Γιώργου Χρονά, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου, με την ερμηνεία της Μιχαήλ-στο ρόλο της θρυλικής ρεμπέτισσας-να αποσπά πέρσι, στην Αθήνα, τις καλύτερες των κριτικών και-δικαιωματικά-το βραβείο ερμηνείας Α’ γυναικείου ρόλου.
-Ποια ήταν η Σεβάς Χανούμ, η κατά κόσμο Σεβαστή Παπαδοπούλου, μία από τις ωραιότερες φωνές που πέρασαν ποτέ από το ελληνικό λαϊκό τραγούδι;
-Μία λαϊκή-ρεμπέτικη δόξα των δεκαετιών ‘50, ‘60 και ’70, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού. Έκανε μία πολύ μεγάλη πορεία στις πίστες, είχε μία φωνή ιδιαίτερα εκφραστική, λεπτή, αμανετζίδικη, πολύ μπριόζα και με μεγάλο μεράκι για το ρεμπέτικο τραγούδι. Ήταν πόντια στην καταγωγή, μεγάλωσε στη Δράμα και μετέπειτα στη Θεσσαλονίκη. Υπήρξε αμαζόνα, τσαούσα, ροκ στον χαρακτήρα, γενικώς ζούσε στο περιθώριο-ουσίες, έρωτες, καψούρες μέχρι «πατώματος», μια φορά είχε πλακωθεί με την Μαρίκα Νίνου, ενώ ερωτεύτηκε σφόδρα τον Στέλιο Καζαντζίδη-και μεγαλούργησε στο ρεμπέτικο τραγούδι, στο κέντρο της Αθήνας. Αυτήν περιγράφει στο υπέροχο κείμενό του και ο Γιώργος Χρονάς, ένα κείμενο που συγκίνησε πολύ πέρσι στην Αθήνα όπου παιζόταν. Αν ζούσε σήμερα η Σεβάς Χανούμ, θα ήταν κάτι αντίστοιχο, στον τρόπο ζωής, της Amy Winehouse.  
-Το ροκ στοιχείο το έχεις κι εσύ μέσα σου…
-Δεν ξέρω αν είμαι ροκ, αλλά σίγουρα αγαπώ το περιθώριο. Η δική μου ζωή θα έλεγα ότι είναι μποέμικη. Αν και μεγάλωσα πολύ αυστηρά, συντηρητικά, αυταρχικά, με πατέρα στρατιωτικό, κάποια στιγμή έκανα την επανάσταση μου για να κάνω αυτά που θέλω στη ζωή μου. Αν το να ζω μόνη, με προσωπικές επιλογές ψυχής και όχι κοινωνικών επιταγών, το να συνεχίζω να αναζητώ το ρόλο, τις ωραίες επιλογές, τους φίλους, τα ταξίδια, με καθιστά ροκ, τότε είμαι και αυτό. Πάντως σίγουρα είμαι πιο αντισυμβατική από άλλους.