ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: "ΜΕ ΙΣΟΡΡΟΠΕΙ Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ"

Κανονικά ο Ανδρέας δεν θα ήθελε ποτέ να δώσει αυτή τη συνέντευξη, δεν καταλαβαίνει γιατί πρέπει να γνωρίζουν οι άλλοι (οι θεατές της «Ψυχραιμίας», του Νίκου Περάκη) τις σκέψεις του, το παρελθόν του, τη ζωή του, όλα όσα απασχολούν το μυαλό των 25 του χρόνων. Θύμωσε με την ακραία μου απάντηση στην Αιόλου που βρεθήκαμε, γούρλωσε τα μάτια, αλλά-ευτυχώς-μετά γέλασε, κατάλαβε ότι όλα γίνονται χάριν δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος: «Επειδή αυτή τη στιγμή είσαι ένα προϊόν, Ανδρέα, και πρέπει να πουλήσεις». Όχι, ο Ανδρέας δεν θα έλεγε ποτέ κάτι τέτοιο, δεν σκέφτεται έτσι, δεν μεγαλώνει με αυτό τον τρόπο. Ούτε τον αναγνωρίζουν στο δρόμο όπως τον ρώτησαν πρόσφατα από κάποιο life style περιοδικό στο οποίο μίλησε, ούτε του κάνουν κομπλιμέντα για το ρόλο του στην ταινία, ούτε ούρλιαξαν τα κοριτσάκια στην avant premiere της «Ψυχραιμίας» στην οποία (αναγκαστικά, φαντάζομαι) έπρεπε να πάει, παρόλο που αισθανόταν τρομερά άβολα με όλες αυτές τις κάμερες μαζεμένες εκεί και τα μικρόφωνα παρατεταμένα για δηλώσεις. Ο Ανδρέας δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά που του έτυχαν τον τελευταίο μήνα (ούτε και θέλει να έχει). Μένει σε ένα διαμέρισμα στα Εξάρχεια με δύο συγκατοίκους-κολλητούς του (για παρέα και για να μοιράζονται τα έξοδα), πηγαίνει από πολύ νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ στη σχολή του Εθνικού θεάτρου στην οποία είναι δευτεροετής φοιτητής (κατάφερε και πέρασε με την πρώτη σ αυτήν ανάμεσα στους 500 περίπου υποψηφίους που δίνουν εξετάσεις κάθε χρόνο, την πιο «δύσκολη» σχολή φοίτησης θεάτρου στην Ελλάδα), βγαίνει τα σαββατοκύριακα με τη φίλη του για βόλτες, για θέατρο ή σινεμά, ακούει στο σπίτι τη μουσική που αγαπά (ξένη κυρίως και rock, ποτέ τα τελευταία ελληνικά σουξέ), ενώ αρκετές φορές εργάζεται τις Κυριακές ή τα Σάββατα για να βγάζει κάποια επιπλέον χρήματα. Για παράδειγμα, την προηγούμενη Κυριακή θα ανέβαινε επάνω σε ξυλοπόδαρα, θα μεταμφιεζόταν, θα ισορροπούσε (με ευκολία, μετά από τόση εμπειρία) επάνω σε αυτά, θα γινόταν από δίμετρος ένας τρίμετρος άντρας και έτσι θα ψυχαγωγούσε τα παιδάκια που θα έρχονταν με τους γονείς τους εκεί όπου θα εμφανιζόταν για να τον παρακολουθήσουν. Με αυτά τα ξυλοπόδαρα ήρθε και στη συνάντηση μας, σε ένα café κοντά στην Ομόνοια-λίγα μέτρα απ τη σχολή του-μετά το τελευταίο του μάθημα. Τον κοίταξαν περίεργα οι θαμώνες με αυτά τα παράξενα ξύλινα δοκάρια που κουβαλούσε στους ώμους, αλλά δεν τον ένοιαζε.

ΒΙΚΥ ΛΕΑΝΔΡΟΣ: "ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΤΩΡΑ ΝΑ ΕΠΙΝΑ ΤΟ ΚΑΦΕΔΑΚΙ ΜΟΥ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟΛΙΜΑΝΟ, ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ..."

Στη συνάντηση μας στο café δίπλα από το δημαρχείο του Πειραιά, ήρθε χωρίς αργοπορία, χωρίς γκρίνια (παρόλο που-όπως μου είπε αργότερα-το προηγούμενο βράδυ κοιμήθηκε μόλις δύο ώρες) και με διάθεση να μην μιλήσει καθόλου για τη μεγάλη καριέρα που την ακολουθεί, τα εκατομμύρια δίσκους, τις sold out συναυλίες της σε όλο τον κόσμο, ακόμη και για το δαχτυλικό αποτύπωμα που άφησε πριν λίγες εβδομάδες στο Άμστερνταμ (προνόμιο για ελάχιστους καλλιτέχνες). Το μόνο που ενδιαφέρει πια τη Βίκυ Λέανδρος είναι ο Πειραιάς, επιλεκτικές συναυλίες και-σίγουρα-ο Λέανδρος, η Μιλάνα και η Σάντρα-τα τρία της παιδιά. 
-Αισθανθήκατε ποτέ το «βάρος» μιας τόσο μεγάλης καριέρας;
-Δεν αισθάνομαι βάρος, αισθάνομαι μια καλλιτεχνική ανησυχία γι αυτό που κάθε φορά κάνω. Περισσότερο ως ευθύνη το αισθάνομαι.
-Ποια είναι αυτή η ευθύνη που αισθάνεστε;
-Επειδή τα τελευταία χρόνια, εκτός από την ερμηνεία των τραγουδιών γράφω στίχους και μουσική- ενώ ταυτόχρονα έχω και την επιμέλεια της παραγωγής των δίσκων μου-η ευθύνη προσανατολίζεται στο να έχουν όλα αυτά την ποιότητα που απ την αρχή ονειρεύτηκα ώστε να υπάρξει το ιδανικό αποτέλεσμα.
-Τι σας εμπνέει συνήθως για να γράψετε;
-Καταστάσεις, εμπειρίες, μουσική που ακούω, οτιδήποτε έχει σχέση με τη ζωή: Όλα αυτά αποτελούν τη μεγαλύτερη πηγή έμπνευσής μου. Μπορώ να δω κάτι στο δρόμο, μπορεί να μου αφηγηθεί κάποιος κάτι, και αυτό να με οδηγήσει στο γράψιμο.
-Δικά σας τραγούδια ακούτε;
-Όχι τόσο συχνά. Μόνο κριτικά μπορώ να δω τον εαυτό μου.
-Είστε αυστηρή κριτής του εαυτού σας;
-Πολύ! Σκεφτείτε ότι δεν μπορώ καν να δω τον εαυτό μου στην τηλεόραση, δεν το αντέχω, αλλάζω αμέσως δωμάτιο. Κάνω την αυτοκριτική μου-δεν την αποφεύγω-αλλά δεν μπορώ να βλέπω ή να ακούω τον εαυτό μου συνεχώς. Αυτό είναι απόλυτα φυσικά, οι περισσότεροι καλλιτέχνες που γνωρίζω-έλληνες και ξένοι-αυτό κάνουν.
-Τι μουσική ακούτε;
-Τα πάντα. Από Robbie Williams, Shakira, μέχρι Frank Sinatra. Όλα τα ακούω με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Αυτό που ίσως να με εκφράζει πιο πολύ είναι τα τραγούδια που έχουν μία ωραία μελωδία.
-Τι είναι αυτό που σας αρέσει στον Robbie Williams;
-Μ' αρέσουν πολύ τα τραγούδια του, η παραγωγή των δίσκων του και-φυσικά-ο τρόπος που εμφανίζεται πάνω στη σκηνή. Η εμφάνιση παίζει πολύ σημαντικό ρόλο για έναν καλλιτέχνη. Ο Robbie Williams δεν είναι κάτι έξω από εμένα, άλλωστε μην ξεχνάτε ότι κι εγώ όλα τα είδη μουσικής τα έχω τραγουδήσει. Όλα αυτά τα χρόνια έχω ερμηνεύσει τα πάντα! Εκτός απ τον πατέρα μου Λέο Λέανδρος, έχω συνεργαστεί με πάρα πολλούς παραγωγούς, από τον Brad Shaipiro μέχρι τον Chris Porter, ο οποίος μάλιστα υπήρξε για 15 χρόνια παραγωγός του George Michael. Μαζί με τον Porter κάναμε πρόσφατα και ένα υπέροχο ντουέτο που τραγουδήσαμε μαζί με τον Chris De Burg.
-O τελευταίος στίχος που γράψατε τι λέει;
-… «Ξένος σε μια καινούργια πόλη, ο δρόμος για τον ουρανό ήτανε σπαρμένος με τριαντάφυλλα…», είναι ένα τραγούδι που μιλάει για μια καινούργια ζωή.
-Ποια είναι η δική σας «καινούργια ζωή», κυρία Λέανδρος;
-Έχω χωρίσει, δεν ζω πια εκεί όπου ζούσα-στο Βερολίνο-, και αυτό είναι για μένα μία εντελώς καινούργια ζωή. Αλλιώς είναι να ζεις με ένα σύντροφο 20 χρόνια και αλλιώς είναι να ζεις μόνη. Βέβαια έχω και τα 3 μου παιδιά, που είναι μεγάλα, σπουδάζουν, επικοινωνούμε πολύ συχνά, αλλά παρόλα αυτά η ζωή αλλάζει. Κάπως έτσι γράφτηκε και αυτός ο στίχος.

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΕΞΟΡΙΝΟΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ - ΦΩΤΟ ΑΛΜΠΟΥΜ (ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014) - ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΣΤΑ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ

ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ - ΦΩΤΟ ΑΛΜΠΟΥΜ (ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014) - ΟΤΑΝ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΑΓΩΣΕ ΣΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΗ "ΠΟΛΗ ΦΑΝΤΑΣΜΑ" ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ - ΦΩΤΟ ΑΛΜΠΟΥΜ (ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014)