ΧΡΗΣΤΟΣ ΦΙΩΤΑΚΗΣ: Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΡΑΓΚΜΠΙ

Στην φωτογράφησή μας ήρθε με την ειδική, μακρόστενη, μπάλα του ράγκμπι, την κρατούσε στα χεριά του, μου την έριξε κάποια στιγμή για να την πιάσω, έπεσε κάτω, πόνεσα αλλά επέμενε πως «σου έκανα πολύ αδύναμη πάσα, μάλλον εσύ είσαι πολύ αγύμναστος», τον έπιασαν τα γέλια, με χτύπησε στους ώμους σαν να γνωριζόμασταν πολλά χρόνια, σαν να μην είπαμε «χαίρω πολύ» πριν από δέκα μόλις λεπτά. «Δεν είμαστε όλοι πρωταθλητές ράγκμπι», του λεω. Εκείνος ξαναγελάει. Εξωστρεφής και πολύ άνετος. Μου εξηγεί κάποιους κανόνες του παιχνιδιού, μου λεει για τα παιχνίδια που θα είχε τις επόμενες μέρες, τα συνεχή του πήγαινε έλα από τη Γαλλία στην Ελλάδα, τις νίκες της εθνική μας σε ευρωπαϊκά παιχνίδια. Είναι περήφανος για όλα. Όταν μου λεει για το πάθος του, ότι δεν μπορεί να ζήσει ούτε λεπτό χωρίς το ράγκμπι, συγκινείται. Το εννοεί. «Το ράγκμπι, είναι η ζωή μου. Γεννήθηκα για να κάνω μόνο αυτό. Είναι κάτι σαν κάρμα». Πράγματι. Ο Χρήστος γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Χανιά, ο πατέρας του είναι πολιτικός μηχανικός, η μητέρα του ασχολείται με τουριστικές επιχειρήσεις, δεν είχαν καμία σχέση με το άθλημα. Από παιδί του άρεσε να βγαίνει από το σπίτι του και να παίζει, ήταν πολύ εξωστρεφής, καθόλου μοναχικός, καλός μαθητής στο σχολείο του. Wild και άτακτος. Στα 17 του χρόνια κέρδισε αθλητική υποτροφία, πήγε στο Λος Άντζελες, στο UCLA, όπου σπούδασε αθλητικές επιστήμες. Πάντα τον ενδιέφεραν άλλωστε τα αθλητικά, ξεκίνησε με τον κλασσικό αθλητισμό, έπαιζε ποδόσφαιρο- στην μικτή Χανίων αρχικά, στη συνέχεια στον αθλητικό σύλλογο «Ελευθέριος Βενιζέλος»- με διακρίσεις ως πανελληνιονίκης, στην Εθνική ομάδα αργότερα. «Πάντα ήμουνα πολύ δυναμικός, έκανα πολλές αλητείες στη ζωή μου, ήθελα να είμαι ανεξάρτητος. Ήμουνα διάολος. Έφευγα θυμάμαι από το σχολείο, πήγαινα στις προπονήσεις μου, διάβαζα λίγο τα μαθήματα μου, ύστερα πήγαινα στο στίβο, γυρνούσα στις 8 το βράδυ στο σπίτι, αλλά ξανάφευγα για να βγω και να διασκεδάσω. Δεν γύριζα στο σπίτι πριν από τις 2 το πρωί, παρόλο που δεν ήμουνα ποτέ ο άνθρωπος που έκανε καταχρήσεις. Δεν καπνίζω, δεν πίνω, δεν έχω κάνει ποτέ μου ναρκωτικά. Είμαι ένας άνθρωπος πάρα πολύ ενεργητικός από μόνος μου, οπότε δεν χρειαζόμουνα τα περιττά. Εγώ ντοπάρομαι με μένα». Στο Λος Άντζελες έμεινε μέχρι τα 23 του χρόνια, εκεί έπαιξε American football, κέρδισε παναμερικανικούς αγώνες, επέστρεψε μετά στην Ελλάδα, γνωρίστηκε με τον πρόεδρο της ομοσπονδίας ράγκμπι στην Ελλάδα, τον Ευάγγελο Στάμου, και κάπως έτσι ξεκίνησε να ασχολείται με το άθλημα, να παίζει στην πρώτη εθνική ομάδα ράγκμπι που δημιουργήθηκε ποτέ στην Ελλάδα, στην οποία τα τελευταία δύο χρόνια είναι ο αρχηγός, παράλληλα με τα διεθνή του παιχνίδια. Σε ένα φιλικό παιχνίδι, μεταξύ Ελλάδας και Αυστρίας, τον είδε ένας άγγλος μάνατζερ και του πρότεινε να πάει και να αγωνιστεί εκεί. Ρίσκαρε, αλλά τα κατάφερε. Ήταν γρήγορος, πολύ δυνατός, είχε το σωστό feeling για το πότε έπρεπε να πιάσει τη μπάλα. Εκεί ήταν «o Greek». Λίγο πριν από τη μεταγραφή του σε κάποια άλλη ομάδα της Αγγλίας που τον διεκδίκησαν, του έγινε η πρόταση από ομάδα της Νίκαιας, την Nice Cote D' azur. Από το 2007 αγωνίζεται εκεί, ενώ παράλληλα πηγαινοέρχεται στην Ελλάδα για τις προπονήσεις του με την εθνική μας ομάδα. «Στο Μονακό που μένω, είναι αρκετά κοσμοπολίτικα. Άλλη κουλτούρα. Μπορεί να είναι πολύ ευγενικοί οι Γάλλοι, αλλά αυτή τους η ευγένεια είναι τυπική. Δυσκολεύτηκα λίγο στην αρχή να προσαρμοστώ, αλλά τα κατάφερα. Θέλω να είμαι πολύ καλός αθλητής για να μπορέσω αργότερα-μάλλον μετά τα 34 μου χρόνια- να ασχοληθώ και με την προπονητική. Παράλληλα με τις σπουδές μου, έκανα και personal training γιατί είχε πάρα πολύ καλά λεφτά. Ακόμη και σε διάσημους. Γνώρισα τον Κέβιν Κόστνερ, τον Ρόμπι Γουίλιαμς, τον πρίγκιπα Αλβέρτο. Είναι απλοί άνθρωποι όλοι αυτοί, δεν το παίζουν κάτι σημαντικότερο από εμάς και μάλιστα- επειδή καταλαβαίνουν ότι εμείς είμαστε επαγγελματίες σε αυτό που κάνουμε- μας δείχνουν εμπιστοσύνη. Δεν γκρινιάζουν. Πληρώνομαι με ένα συγκεκριμένο ποσό και αυτό σημαίνει ότι μπορεί κάποιος να με ξυπνήσει στις 2 το πρωί που θα τελειώσει από τις δουλειές του, για να κάνουμε μαζί γυμναστική. Ο κάθε ένας έχει τα κουμπιά του. Ο Αλβέρτος, για παράδειγμα, ήθελε πάντα να κάνουμε γυμναστική στους κήπους του παλατιού».

Ο Χρήστος ξυπνάει καθημερινά στις 5:45 το πρωί, έστω κι αν το προηγούμενο βράδυ είχε βγει έξω για να διασκεδάσει. Από τη Νίκαια όπου μένει σε ένα μεγάλο νεοκλασικό με έναν συμπαίκτη του, πηγαίνει με το αυτοκίνητό του στο Μόντε Κάρλο- 20 λεπτά διαδρομή- κάνει παράλληλα κάποια personal training, γυρνάει μετά στο σπίτι του, το απόγευμα προπονείται με την ομάδα ράγκμπι. Τα παιχνίδια είναι κάθε Σάββατο ή Κυριακές, αλλά κάποιες φορές απαλλάσσεται από τον προπονητή του εκεί για να αγωνίζεται στην Ελλάδα, αφού «εγώ εδώ κάποτε θα επιστρέψω». Και είναι περήφανος, γιατί η εθνική μας ομάδα ράγκμπι, μέσα σε δύο χρόνια, ανέβηκε δύο κατηγορίες στην Ευρώπη. Σαν αρχηγός με την εθνική, έχασε μόνο ένα παιχνίδι, αυτό με το Ισραήλ. Και η προσωπική του ζωή, χωράει τώρα μέσα σε όλα αυτά; «Τώρα είμαι ελεύθερος. Είναι δύσκολο για κάποια να κάνει σχέση μαζί μου με τόσα ταξίδια που κάνω, τόσα παιχνίδια που παίζω σε όλες τις χώρες του κόσμου με δύο ομάδες. Οι κοπέλες στο Μονακό δεν μου κάνουν κάτι, εγώ θέλω η κοπέλα μου να είναι ελληνίδα. Είμαι πολύ Κρητικός στην νοοτροπία, θέλω να έχω τη γυναίκα κορόνα στο κεφάλι μου και εκείνη να με αντιμετωπίζει σαν τον ιδανικό άντρα, να με θαυμάζει, να είναι περήφανη γι αυτό που κάνω και να μην με ζηλεύει, γιατί κάποιες φορές το αντιμετώπισα στο παρελθόν. Δεν πρέπει να πειράζεται μία γυναίκα που είναι μαζί μου, επειδή μπορεί να με κοιτάει και κάποια άλλη. Το θέμα είναι τι δικαιώματα δίνω εγώ. Πάντα είμαι πιστός, αλλά αν πιστέψω ότι κάτι έχει χαθεί, σηκώνομαι και φεύγω. Ξέρω ποια είναι τα μειονεκτήματα μου και τα λεω από την αρχή, για να είναι ξεκαθαρισμένα τα πράγματα».
Τον ρωτάω αν αισθάνθηκε ποτέ ανασφάλεια με το σώμα του, αν «ξέφυγε» ποτέ από τους κανόνες που ο προπονητής του ή ο ίδιος θέτει για τον εαυτό του. Ποτέ δεν του έχει συμβεί αυτό. Γνώριζε πάντα τα όρια. Το ράγκμπι ήταν πιο πάνω και από τον ίδιο του τον εαυτό. Και τον βοήθησε πολύ και στην φυσική του κατάσταση. «Δεν υπήρξα ποτέ νάρκισσος με το κορμί μου. Το σώμα μου ήταν και είναι πάντα η δουλειά μου. Δεν έχω κάνει ποτέ ιδιαίτερη προσπάθεια ώστε να αποκτήσω τους κοιλιακούς που έχω, είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Όταν θέλω να φάω το γλυκό μου το τρώω, όταν μου έρχεται να “ξεφύγω” το κάνω, αλλά την επόμενη μέρα επανέρχομαι και ξαναμπαίνω σε πρόγραμμα. Νομίζω ότι γεννήθηκα για να έχω το συγκεκριμένο σώμα, είναι μέσα στο DNA μου και αισθάνομαι πολύ καλά μ αυτό». Το ίδιο αναζητάει και στις γυναίκες. Να έχουν το δικό του αθλητικό life style. «Δεν με ενδιαφέρει να είναι αθλήτρια κάποια γυναίκα με την οποία βγαίνω. Αλλά, για να με καταλάβει και να υπάρχει στη ζωή μου για αρκετό καιρό, θα πρέπει να έχει σχέση με τον αθλητισμό. Δεν γίνεται να έχω σχέση με μία γυναίκα που, κάθε βράδυ, είναι με ένα μπουκάλι στα χέρια, ξενυχτάει στα κλαμπς και καπνίζει τρία πακέτα τσιγάρα. Όσο πάθος και να υπάρχει, κάποια στιγμή, θα χωρίσουμε. Δεν θα συμβαδίζουμε σαν άνθρωποι». Ο Χρήστος αυτό κυρίως θέλει πια στη ζωή του: Τις μακροχρόνιες σχέσεις. Η μεγαλύτερη του σχέση στο παρελθόν, κράτησε 3 χρόνια. «Είμαι επιλεκτικός με τις γυναίκες που βγαίνω μαζί τους, θέλω να υπάρχει ατμόσφαιρα και πάθος. Στα 29 μου, είμαι πολύ χορτασμένος από το sex, οπότε δεν υπάρχει λόγος να αναλώνομαι δεξιά και αριστερά. Εγώ θέλω να είμαι με μία γυναίκα που να είναι δυναμική σαν εμένα. Μου αρέσουν οι power καταστάσεις. Κάποια περίοδο της ζωής μου, όταν ήμουνα στην Αγγλία, το sex για μένα ήταν σαν να έτρωγα. Τώρα είμαι αλλιώς, όλα αυτά τα θεωρώ περιττά. Η προτεραιότητά μου είναι το ράγκμπι και η οικογένεια, τα παιδιά, που θα ήθελα να αποκτήσω στο μέλλον».

Δημοσίευση στο περιοδικό Down Town, τον Ιανουάριο του 2010.

ΜΑΡΙΑ ΣΟΛΩΜΟΥ: "ΠΑΝΤΑ ΑΠΙΣΤΟΥΣΑ ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΟΥ"

Κατά τη διάρκεια της φωτογράφησης, ήθελε να παίζει δυνατά η μουσική. Στη διαπασών. Το ίδιο και στο αυτοκίνητό της, τέσσερεις ώρες μετά, εκεί που θα κάναμε τη συνέντευξή μας, παρκαρισμένη μπροστά από ένα παλιό συνεργείο αυτοκινήτων. «Δεν μου έχει ξανατύχει να είμαι με δημοσιογράφο μέσα στο αυτοκίνητο μου και να κάνουμε συνέντευξη», μου λέει. «Είναι “διαφορετικό” για μένα». «Σαν τις δηλώσεις σου», της λέω και χαμογελάει.
-Στη ζωή σου είσαι καθόλου συντηρητική; Οι περισσότεροι έχουν μία άλλη εικόνα για σένα.
-Σε μερικά πράγματα μπορεί να είμαι συντηρητική. Το ότι μιλάω για κάποια από αυτά και τα λέω έτσι όπως τα πιστεύω εγώ, δεν σημαίνει ότι πρέπει να είμαι ανατρεπτική ή εκτός των συνηθισμένων. Ορισμένα πράγματα τα θεωρώ αυτονόητα. Κάθε άνθρωπος έχει τα όριά του, το τι θεωρεί πρέπον και τι όχι.
-Που βάζεις τα δικά σου όρια;
-Τώρα πια απέκτησα όρια, γιατί παλιά δεν τα χα βρει. Τώρα είναι στο «μην μου πειράξεις το παιδί μου!». Στο οτιδήποτε. Νομίζω βρήκα που μπορώ να κάνω φόνο και να είμαι και δικαιολογημένη, είμαι ικανή πια και να σκοτώσω άνθρωπο. Παλιά ήμουνα μες στην τρέλα. Όταν δηλαδή τσακωνόμουνα με τους γονείς μου, άνοιγα απλά την πόρτα και κλοτσαγα το ασανσέρ. Μία φορά, έσπασα τζαμαρία με μπουνιές. Τσακωνόμουνα με αυτό τον τρόπο. Τώρα πια δεν τσακώνομαι, δεν ανεβαίνουν οι τόνοι.
-Με τις σχέσεις σου πως ήσουνα;
-Drama queen. Όλα δραματικά, όλα είναι «το τέλος του κόσμου», όλα καταστροφικά, οι τσακωμοί είναι «μέχρι το τέλος», το δάκρυ τρέχει κορόμηλο- αλλά όχι παιγμένο όλο αυτό, όλο αυτό το ζούσα. Μεγαλώνοντας έγινα αναίσθητη, συνειδητοποίησα ότι θέλω μόνο τρεις μέρες για να ξεπεράσω έναν μεγάλο έρωτα. Σε τρεις μέρες τα ξεπερνάω όλα. Έχω γίνει πια πολύ πιο πρακτική.-Δηλαδή;
-Έβαλα στην άκρη το συναίσθημα και είπα: Τι γίνεται; Τι συμβαίνει; Είναι ένας τύπος που φέρεται με αυτό τον τρόπο, εγώ συμπεριφέρομαι με έναν άλλο τρόπο, δεν ταιριάζουμε. Είμαστε η μέρα με τη νύχτα, θα γίνει καταστροφή, δεν έχει μέλλον. Και τέλος.
-Κι αν είσαι ερωτευμένη;
-Τότε εν γνώσει μου θα φάω το κεφάλι μου και μετά θα χτυπηθώ. Γι αυτό σου λέω, πρακτικά πράγματα, ένα κι ένα ίσον δύο. Είμαι εγώ τώρα για μελοδράματα; Το ίδιο πρακτικά λειτουργώ και όταν με παρατάνε οι γκόμενοι. Είμαι πολύ παρορμητική, άσχετα αν έχω και πολλή λογική μέσα μου.
-Πότε ήταν η τελευταία φορά που υπήρξες πολύ ερωτευμένη;
-Με το Μάριο.
-Για πόσο καιρό ήσασταν ερωτευμένοι;
-Για ένα χρόνο. Εμένα τουλάχιστον, για ένα χρόνο με κράτησε πολύ. Από τότε έχουν περάσει τρία χρόνια. Από τη μία έχω αποκλείσει τον έρωτα γιατί είμαι ερωτευμένη με το γιο μου, θέλω να ασχοληθώ με αυτόν και με τη δουλειά μου την οποία λατρεύω, και από την άλλη δεν προλαβαίνω.
-Είναι δυνατόν να μην έχεις ερωτευτεί ξανά εδώ και τρία χρόνια;
-Μιλάμε για έρωτα, δεν μιλάμε για ένα απλό «αχ». Αυτά τα «αχ» βέβαια δεν είναι μόνο εφηβικά, γίνονται και σε μεγαλύτερες ηλικίες. Μου συμβαίνει λοιπόν να ενθουσιαστώ με κάποιον και την επόμενη μέρα να αναρωτηθώ «τι ήταν αυτό; Τι του βρήκα;».-Ως one night stand όλο αυτό;
-Ως φλερτ. Έχω κάνει μόνο μία φορά one night stand στη ζωή μου, ήταν με το Μάριο, και δεν θέλω να ξανακάνω.
-Άλλη εικόνα είχα για σένα.
-Τι θες να μου πεις; One night stand δεν κάνω αγάπη μου, όχι από ηθική, αλλά από το φόβο της βλακείας. Έχω το φόβο του βλάκα. Επειδή έχω τον μαλακομαγνήτη, είμαι σίγουρη ότι ο ωραίος σούπερ ντούπερ γκόμενος που στέκεται στο μπαρ απέναντι και με κοιτάει επίμονα, είναι βλάκας. Ε, εγώ δεν μπορώ να δεχτώ- από εγωισμό- ότι έχω πάει με έναν βλάκα! Προτιμώ λοιπόν να μην…
-Κεραυνοβόλο έρωτα έχεις αισθανθεί ποτέ;
-Μία φορά, στα 13 μου χρόνια.
-Όχι και με το Μάριο;
-Τον Μάριο τον ήξερα από πριν, δεν πιάνεται αυτό. Δεν ήταν από τους ηθοποιούς που έβλεπα στην τηλεόραση και έλεγα «α, ωραίο παιδί». Καθόλου! Προέκυψε πολύ αργότερα. Οπότε τώρα δεν είμαι στη φάση να δω κάποιον και να πω «τι ωραίος, τον θέλω!». Είμαι στη φάση που ένας άντρας θέλω να με συγκλονίσει με έναν άλλο τρόπο.
-Εγκεφαλικά;
-Μόνο. Είναι δύσκολο, αλλά άμα συμβεί θα γίνει της κακομοίρας. Είμαι κλειστή, δεν είμαι «περάστε κόσμε». Ποτέ δεν ήμουνα «εύκολη», ούτε προσεγγίσιμη ερωτικά.
-Δεν θεωρείς τον εαυτό σου sexy;
-Εγώ αυτά που κάνω στις φωτογραφήσεις, δεν τα κάνω στην προσωπική μου ζωή. Δεν κυκλοφορώ έτσι έξω, ούτε μπορώ να με φανταστώ ότι θα βγω με το σουτιέν και θα πάω στον μανάβη να πάρω ντομάτες. Σαφέστατα όταν πρέπει και στις φάσεις που πρέπει, είμαι σέξι. Σε πληροφορώ μάλιστα ότι τις σέξι φωτογραφήσεις ξεκίνησα να τις κάνω αφότου γέννησα. Πριν από τη γέννα δεν έκανα τίποτα κάπως αποκαλυπτικό, όπως τώρα.
-Ενώ θα έπρεπε να συνέβαινε το αντίθετο.
-Κι όμως. Εγώ, μετά τη γέννα, απενοχοποιήθηκα με το σώμα μου.
Η ΜΑΡΙΑ, ΟΙ ΑΛΛΟΙ, ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΩΡΓΟΥΛΗΣ
-Δεν σκέφτεσαι ότι όταν βγει το περιοδικό κάποιοι θα βγουν και θα πουν «αυτή είναι μάνα, τι φωτογραφίζεται με την πλάτη γυμνή και με εσώρουχα»;
-Και παπαδιά να βγαινα στο εξώφυλλο, τα ίδια θα έλεγαν! Το ξέρω ότι θα πουν και πάλι για μένα τα χιλιάδες, ότι θα με βρίζουν. Δεν ξέρω γιατί το κάνουν αυτό και δεν με αφορά κιόλας. Εγώ αυτό που θεωρώ ότι είναι σωστό, το κάνω. Το ότι παίρνουνε κάποιες τηλεοπτικές δηλώσεις μου, τις σχολιάζουν και τις κάνουν σημαίες, χέστηκα. Από τη συνέντευξη που κάνουμε εμείς αυτή την στιγμή, θα μεταδώσουν αποσπάσματα, τα οποία θα είναι και λίγο σαν να έχω πάθει εγκεφαλικό καθώς μιλάω. Το γνωρίζω από τώρα αυτό.
-Δεν σε ενοχλούν τα σχόλια που ακούγονται για σένα;
-Δεν τα ακούω ποτέ γιατί εγώ εκείνη την ώρα δουλεύω, δεν βλέπω τηλεόραση. Και να ήμουνα όμως στο σπίτι, δεν θα έβλεπα τηλεόραση. Μία φορά που μου έτυχε να ακούσω πράγματα για μένα, αρρώστησα. Δεν ξέρω τι γράφεται ή τι λέγεται για μένα. Έρχονται κάποιοι και μου λένε «Μαρία, σ έχουν πιάσει στο στόμα τους», λέω «χέστηκα» και δεν θέλω να ακούσω τίποτ άλλο. Φέτος ειπώθηκαν τα τέρατα για μένα. Μου μετέφεραν τα χιλιάδες που λέχθηκαν για τη δήλωση που έκανα το Καλοκαίρι στο Down Town ότι «είμαι φτωχιά». Σαν να μην έχει χιούμορ ο μέσος Έλληνας, σαν να πρέπει να είναι όλοι βλάκες και ανεγκέφαλοι. Ότι τι; Βγήκα για να ζητήσω λεφτά; Κακίες! Μπορεί ο καθένας να λέει ό,τι θέλει. Εγώ δεν πρόκειται να βγω και να δικαιολογηθώ για πράγματα που έχω πει ή να απαντήσω έμμεσα. Το θεωρώ μεγάλη μαλακια και δεν θα το κάνω ούτε στο μέλλον.
-Έχεις το φόβο του να βρεις ένα καινούργιο σύντροφο, λόγω της ύπαρξης του παιδιού;
-Ναι. Πολύ. Το τι θα κάνω γι αυτό, δεν ξέρω. Όχι απλά φοβάμαι να βρω σύντροφο, φοβάμαι και να ερωτευτώ.
-Για ποιο λόγο;
-Γιατί αν ερωτευτώ, θα τα κάνω όλα πουτάνα. Αυτή τη στιγμή θέλω να έχω στο μυαλό μου πολύ συγκεκριμένα πράγματα: Το παιδί μου, τη δουλειά μου. Ευτυχώς, έχω το μυαλό μου μέσα στο κεφάλι μου ώστε να ξέρω ότι μέσα στο σπίτι μου, είναι όλα όπως τα θέλω. Έξω από το σπίτι μου μπορεί να είμαι μια τρελή, αλλά μέσα στο σπίτι μου δεν πρόκειται να μπει τώρα άλλος άντρας εκτός από το γιο μου. Επειδή εγώ με φοβάμαι και δεν είμαι άνθρωπος της μακροχρόνιας σχέσης ή του γάμου, δεν θεωρώ ότι είναι σωστό να κάνω τώρα μία σχέση.
-Αποφεύγεις να κάνεις μία σχέση, λόγω του παιδιού;
-Μόνο. Σκέφτομαι μήπως γνωρίσω έναν άνθρωπο στο παιδί και εμένα μετά να μου περάσει. Πρόσεξε να δεις: όλοι μας κάνουμε διάφορα πράγματα στις προσωπικές μας ζωές. Και για να σε προλάβω, το να βγω και να σου πω ότι τρία χρόνια μονάζω, το θεωρώ τραγική υποκρισία. Δεν μονάζω. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι βγαίνω με τα τύμπανα και φωνάζω: «καινούργιο γκόμενο, παιδιά ελάτε, φωτογραφίστε με λίγο». Αλλιώς θα ήμουνα συνέχεια στα περιοδικά. Εγώ αρρώστησα όταν έκανα είδηση με το παιδί, τότε που ήμουνα έγκυος. Δεν θέλω ο λόγος που υπάρχω να είναι αυτός. Η δουλειά μου εμένα είναι άλλη, απλά είναι αναγκαστικό κακό να μιλάω και για άλλα θέματα.
-Είχες ποτέ κάτι τελικά με τον Αλέξη Γεωργούλη;
-Αυτό θα έπρεπε να είχε παραγραφεί. Είχαμε κάτι πριν από 12 χρόνια.
-Σχέση;
-Κάτι σαν σχέση. Ήμασταν μαζί στη σχολή. Καλά, 12 χρόνια έχουν περάσει. Δεν το ξέχασε κανείς;
-Δεν έγινε τώρα επανασύνδεση;
-Με τον Αλέξη είμαστε κόλος με βρακί, είμαστε αδέλφια πια. Ο Αλέξης είναι το άλλο μου μισό, κάτι σαν οικογένειά μου. Έχουμε περάσει πάρα πολλά στάδια και είμαστε τρελά αγαπημένοι. Το ξεκαθαρίζω, για να τελειώνουμε και μ αυτό.
-Πως είναι τώρα η σχέση σας με το Μάριο, από τότε που έχετε χωρίσει;
-Καλή είναι. Είναι όλα όπως πρέπει.
BEST WISHES
-Τι θέλεις να σου συμβεί στην καινούργια δεκαετία που μπήκε;
-Να μην γεράσω, να διατηρήσω τη ζωντάνια μου, τη λίμπιντό μου, τη λαχτάρα μου για χαρά, ζωή και διασκέδαση. Δεν θέλω να με πάρει η κάτω βόλτα.
-Σ έχει πάρει ποτέ η κάτω βόλτα;
-Βέβαια! Ήμουνα στο σπίτι με το παιδί, δούλευα πολύ και για δύο χρόνια δεν πήγαινα καν για καφέ. Κάποια στιγμή αποφάσισα ότι θέλω να πηγαίνω για καφέ, ότι θα κόψω λίγο τη δουλειά. Δεν γίνεται να τα κάνεις όλα! Επειδή δούλευα πολλές ώρες, πήγαινα στο σπίτι για να είμαι με τον μικρό και μετά ξαφνικά κοιμόμουνα, είπα «θέλω να κάνω κάτι και για μένα». Ήθελα να κολοβαρέσω, να πάω λίγο σινεμά. Να σκεφτείς, φέτος πήγα σινεμά μόνο μία φορά, σε μεταμεσονύκτια προβολή, μόνη μου, όταν πια ο μικρός είχε κοιμηθεί. Ήθελα να βγω εκείνο το βράδυ, να διασκεδάσω και τελικά- από την μεγάλη μου ανάγκη και έλλειψη- έγινα τούμπανο. Σαν να ήμουνα 15 χρόνων και να είχα βγει για πρώτη φορά. Δεν θέλω να με πάρει η κάτω βόλτα, ρε γαμώτο. Θέλω να είμαι πάντα στη τσίτα. Δεν θέλω να ξυπνήσω μία μέρα, να είμαι 50 χρόνων και να ζηλεύω τα πιτσιρίκια.
-Τα έχεις κάνει όλα στη ζωή σου, Μαρία;
-Έχω διασκεδάσει τόσο πολύ που μου φτάνει για τρεις ζωές. Έχω βγει, έχω ξενυχτήσει, είχα γκόμενους, έκανα μαλακίες, όλα κανονικά. Είμαι πολύ χορτασμένη. Παρόλα αυτά, η ανάμνηση όλων αυτών, πολλές φορές μου χτυπάει την πόρτα και μου λέει «τώρα τι κάνεις, γριά; Κάθεσαι σπίτι και πλέκεις;». Για να βγω πέρσι και πρόπερσι, έρχονταν έξω από την πόρτα του σπιτιού μου οι φίλοι μου και μου έλεγαν «έλα μαλάκα, πάμε», με έπαιρναν σηκωτή. Με την ρουτίνα και την κούραση, μου έφευγε η διάθεση. Δεν θέλω να ξεχνάω να ζω, θέλω μέσα στην επόμενη χρονιά να παίρνω ενέσεις αδρεναλίνης.
-Δεν έχεις στη ζωη σου τις ανασφάλειες που μπορεί να έχει κάθε ηθοποιός, το «μήπως εξαφανιστώ την επόμενη σεζόν»;
-Καθόλου. Το σήριαλ που θα βγει τώρα απ τον ΑΝΤ1, η «ονειροπαγίδα» της υπέροχης Όλγας Μαλέα, είναι μία εξαιρετική δουλειά και δεν έχω μιλήσει ποτέ στο παρελθόν για κάποια δουλειά μου έτσι όπως μιλάω τώρα γι αυτήν. Να βγω λοιπόν σε μία συνέντευξη από πριν για να πω τι; Μου έστελνες μηνύματα όλο τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο, για να κάνουμε εξώφυλλο. Δεν ήθελα γιατί δεν είχα κάτι να παρουσιάσω, δεν είχα κάποια δουλειά πίσω μου. Ήθελα την ησυχία μου. Έκανα λοιπόν δεκάωρα γυρίσματα και ξεκίνησα να κάνω γυμναστική, παρόλο που τη μισώ. Θα ήθελα να έπαιρνα ένα χάπι και να γινόμουνα fit, να γίνονται όλα μαγικά.
-Είχες ποτέ διατροφικά θέματα;
-Ορέξια είχα μόνο, ανορέξια ποτέ. Το τι σουβλάκια έχω φάει και δεν έπαιρνα γραμμάριο, δεν μπορείς να φανταστείς. Κάποια στιγμή, γύρω στο Μάιο, έκοψα το τσιγάρο, άλλαξε ο μεταβολισμός μου και μέσα σε 20 μέρες πήρα 7 κιλά. Γύρω στον Αύγουστο, είχα στρουμπουλέψει αρκετά και είπα «κάτσε φρόνιμα, χάσε κανά κιλό, τουλάχιστον να πάνε στα σωστά μέρη». Τώρα έχω στρώσει αρκετά.
-Το καλάμι, το έχεις καβαλήσει ποτέ;
-Όχι. Γιατί για να έχεις καβαλήσει το καλάμι, πρέπει να το έχεις και από πριν. Από τη σχολή, εγώ τα έβλεπα τα καλάμια. Εκεί με θεωρούσαν όλοι ψώνιο, γιατί έμπαινα μέσα στη σχολή με τα γυαλιά ηλίου. Βλακείες! Δεν είχα δώσει ποτέ δικαίωμα. Θεωρούσαν τη διαφορετικότητα σνομπ αλλά, όποιος με γνώριζε, δεν υπήρχε περίπτωση να μην με αγαπήσει γιατί είμαι αγαπησιάρα. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα πάω να συστηθώ και να κάνουμε παρέα, τύπου «σχολείο». Είμαι λίγο στη γωνία μου. Αυτοί που ήθελαν να κάνουν καριέρα, φαινόντουσαν απ τη σχολή και είναι τα ίδια ψώνια που υπάρχουν και τώρα και κυκλοφορούν. Δεν θεωρώ ότι η μαρκίζα ή το «πρώτο όνομα» σε κάνει κάτι. Είμαι από τους ανθρώπους που θα πάω στην τράπεζα και θα καθίσω να εξυπηρετηθώ, όπως όλοι οι άλλοι πελάτες. Νιώθω πάρα πολύ άσχημα αν μου πουν «περάστε».-Με τι εκνευρίζεσαι;
-Με πνίγει η αδικία, να λένε πράγματα για μένα σαν να με ξέρουν. Επειδή φαίνομαι τύπου κοινωνική, τύπου ανοιχτή και ο καθένας μπορεί να έρθει να μου πιάσει κουβέντα επειδή είμαι προσιτή, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν προσελκύω και όλους τους ανώμαλους γιατί υπάρχει πολλή τρέλα στον κόσμο. Καλά, το τι ακούω στον δρόμο, μην σου πω. Ακούω πολλά κουλά, πολλά πρόστυχα, που δεν λέγονται. Έχω κατέβει έγκυος από το αυτοκίνητο, να παίξω ξύλο. Είναι πολύ περίεργος ο κόσμος.
-Σου αρέσει που ζεις εδώ; Θα προτιμούσες να ζεις σε άλλη χώρα;
-Μου αρέσει εδώ. Η Ελλάδα έχει μία νευρασθένεια που εμένα μου ταιριάζει. Αν πάω στην Νέα Υόρκη, μπορεί και να σκοτώσω. Υπάρχει κάτι σαν «όλα θα γίνουν στο χρόνο τους» στην Αμερική, που εμένα με εξοργίζει.
Η ΜΑΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΣΤΗ
-Έχεις μετανιώσει για έρωτές σου;
-Ναι. Για τους περισσότερους. Την ώρα που ζεις όμως κάτι και είσαι ερωτευμένος, απαγορεύεται να σκέφτεσαι κάτι άλλο ή το αύριο. Έχεις χεσμένη και τη δουλειά και όλα, είσαι ε-ρω-τευ-με-νος! Έχω κάτσει με ανθρώπους στη ζωή μου που, όχι απλά το χω μετανιώσει, αλλά που αν τους δω ξαφνικά μπροστά μου θα τους αρχίσω στις φάπες. Υπάρχουν όμως άνθρωποι με τους οποίους αγαπιόμαστε πάρα πολύ και είμαστε ακόμα φίλοι, μου έχουν μείνει ουσιαστικά στη ζωή μου. Έχω τρεις τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μου, που ξέρω ότι δεν θα τους χάσω ποτέ, που γνωρίζω ότι μπορώ να πάω εκεί και να βρω μία αγκαλίτσα και να κλαίω. Σαν να ξεχάστηκε ο χωρισμός, σαν να παραγράφηκε. Υπάρχουν άλλοι που θα τους σκότωνα αν τους έβλεπα. Λένε κάποιοι ότι εμείς οι ίδιοι καθορίζουμε τη μοίρα μας. Μάλλον έχουν δίκιο. Εγώ τραβάω κατά κύριο λόγο τους μαλάκες, με λίγο καρμπόν απ το ίδιο.-Και γιατί τους τραβάς;
-Δεν ξέρω. Ενώ τη βλέπω τη φάκα, πάω και πέφτω μέσα. Μετά τρώω τα μούτρα μου, βρίζω, μουντζώνομαι, λέω «καλά να πάθεις, πάμε παρακάτω». Λάθος ανθρώπους είχα πολλούς στη ζωή μου.
-Τι ψάχνεις στους άντρες;
-Τώρα θα θελα έναν άνθρωπο που να είναι πολύ ανεξάρτητος. Σαν μενταλιτέ. Να μην κρεμιέται από εμένα. Είχα πολύ συχνά το φαινόμενο, πριν από το Μάριο, του να γίνονται λίγο έρμαια οι άντρες μαζί μου, να χάνουν την οντότητά τους. Δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω αν τους το κανα εγώ αυτό. Δεν θέλω όμως οι άντρες να γίνονται «λίγοι» δίπλα μου. Θέλω μαζί μου έναν άντρα, πιο «πολύ» από εμένα. Παλιά μου άρεσαν ας πούμε και οι πιτσιρικάδες, τώρα όχι. Τώρα πια θέλω το μυαλό. Θέλω έναν άντρα να τον θαυμάζω, να τον χαζεύω γι αυτό που φέρει.
-Νιώθεις μόνη τώρα;
-Όχι, δεν νιώθω μόνη. Η μοναξιά δεν έχει να κάνει με το αν έχεις κάποιον δίπλα σου ή όχι. Εμένα μου αρέσει η μοναξιά μου, δεν είναι θλιβερή, είναι από τις ωραίες μοναξιές. Μου αρέσει η φάση μου αυτή. Δεν έχω ανοίξει πορτάκι να βάλω άντρα στη ζωή μου ουσιαστικά. Μέχρι εκεί που θέλω. Μπορεί μάλιστα να αργήσω πολύ να το τολμήσω. Δεν μπορώ το «κτήμα», δεν μπορώ το να συνειδητοποιήσω ποτέ ότι έχω «σχέση». Ένας λόγος που ήμουνα με το Μάριο όσο ήμουνα και έγινε ό,τι έγινε μεταξύ μας, ήταν επειδή δεν καταλάβαμε τι συνέβη, ούτε πότε βρεθήκαμε, ούτε πότε γεννήσαμε, ούτε πότε χωρίσαμε. Ποτέ δεν είπαμε «είμαστε ζευγάρι», ούτε «έχουμε σχέση», δεν θέλω να ορίζεται αυτό το πράγμα, θέλω απλά να συμβαίνει και να μην υπάρχουν λόγια.
-Έχεις απιστήσει ποτέ;
-Ε, βέβαια!
-Πάντα απιστούσες;
-Ναι. Πάντα απιστούσα στις σχέσεις μου. Η μόνη περίοδος που δεν είχα απιστήσει, ήταν όταν ήμουν με το Μάριο.-Τι σε έκανε να απατάς τους συντρόφους σου;
-Οι άλλοι. Το ξέρω, ακούγεται φτηνή δικαιολογία, αλλά αυτό είναι. Εγώ θεωρώ ότι είμαι πολυγαμική. Βασικά, όλοι είμαστε πολυγαμικοί. Κατά βάθος, όλοι είμαστε πολυγαμικά ζώα, υπάρχει μόνο ένα 10% που δεν είναι, λόγω ηθικής η λόγω κάποιων αρχών.-Τους το έλεγες όταν απιστούσες;
-Τι λες καλέ; Ποτέ! Το χω πει μία φορά, και το χω μετανιώσει. Εννιά στους δέκα άντρες κερατώνουν τις γυναίκες τους και εγώ είμαι πολύ πεπεισμένη για όλους αυτούς τους «ευτυχισμένους», ότι σε όλους κάποια στιγμή κάτι έχει συμβεί στη ζωή τους. Ακόμη και το να σκεφτείς να πας με άλλη γυναίκα, είναι απιστία. Το να μην το κάνεις επειδή έχεις δεσμό, το θεωρώ υποκρισία. Απ τη στιγμή που το θες, κάντο να σου φύγει. Επίσης, πρέπει να σου πω ότι όλοι με έχουν κερατώσει.-Πως το ξερες;
-Το καταλάβαινα. Ή υπήρχαν καλοθελητές που μου το λέγανε γιατί είναι πολύ μικρός ο κόσμος. Δεν το καταλαβαίνω. Γιατί η γυναίκα να είναι «η τσούλα»; Ο άντρας τι είναι;
-Πως είναι δυνατόν να έχεις κάνει απιστίες χωρίς να έχεις κάνει ποτέ στη ζωή σου one night stands;
-Έκανα παράλληλες σχέσεις. Τύχαινε.-Από ανασφάλεια το κανες;
-Όχι. Κάποια στιγμή, βαριόμουνα. Εγώ βαριέμαι πάρα πολύ εύκολα, γενικότερα. Μετά από ένα οκτάμηνο, βαριέμαι. Εκτός κι αν είμαι πολύ ερωτευμένη. Όταν δεν είσαι διαθέσιμος συναισθηματικά, δεν σου τυχαίνει τίποτ άλλο. Ο καλύτερος πάντως τρόπος για να τελειώσεις μία σχέση, είναι μία καινούργια. Όλα αυτά τα θεωρώ αυτονόητα. Τώρα αν όλο αυτό όταν δημοσιευτεί αντιμετωπιστεί ως «ουαου, τι λέει πάλι αυτή;», ας αναρωτηθούμε όλοι που ζούμε. Δεν βλέπετε τι συμβαίνει γύρω σας, δεν ακούτε ιστορίες; Πιστεύετε τους τίτλους στα εξώφυλλα; Μπούρδες! Γίνονται πολύ χειρότερα από αυτά που λέμε, γίνεται της κακομοίρας. Όσα μαθεύονται είναι μόνο το 1/10 από όσα γίνονται στην πραγματική ζωή. Και όχι μόνο στους stars. Οι μη αναγνωρίσιμοι, κάνουν πολύ χειρότερα πράγματα. Εμείς μπορεί να μην κάνουμε τρέλες, επειδή υπάρχει ο φόβος του παπαράτσι και της μεσημεριανής εκπομπής που θα μας πιάσει στα πράσα. Γίνονται τέρατα! Σιγά! Με το παραμικρό γίναμε όλοι πουριτανοί και μας ενοχλούν οι δηλώσεις. Τι υποκρισία, Θεέ μου!