Ο κορυφαίος έλληνας ερμηνευτής, ο «πρωτοπόρος» και «βασιλιάς της ροκ ελληνικής σκηνής» αποδεικνύει πως ό,τι τραγούδησε αποτελούσε πάντα κομμάτι του τρόπου σκέψης, των απόψεών του.
Ανάβει τσιγάρο, ψάχνει αναπτήρα από κάποιον συνεργάτη του, πίνει λίγο νερό, μελετάει στα χαρτιά με τις παρτιτούρες, τους φθόγγους και τα πεντάγραμμα, τη σειρά των τραγουδιών που θα πει στο πρόγραμμα που ετοίμασε στο…της λεωφόρου Βουλιαγμένης που θα ξεκινούσε- για ένα ακόμη βράδυ- σε μία ώρα (με κορυφαία στιγμή στα πρώτα λεπτά και πιο επίκαιρο από ποτέ, το «Ελλάς Ελλάς, τι θα γίνει φίλε μου με μας;» που είχε τραγουδήσει ο ίδιος πριν από 20 περίπου χρόνια) και χαμογελάει στην παρατήρηση ότι «χωρίς ιδιαίτερη διαφήμιση, το μαγαζί είναι γεμάτο από κόσμο!». «Στο πρόγραμμα που θα παρακολουθήσετε, παρουσιάζουμε την ειλικρίνεια μας με κέφι και με θέση μάχης, όπως λέει και το πρώτο τραγούδι που γράψαμε για την παράσταση, το “πίστεψέ το, πίστεψέ το, μόνο με πόλεμο θα σπάσουμε το γκέτο”» λέει στο People, μέσα στο καμαρίνι του, λίγο πριν από τη συνέντευξη του στην οποία, πάντα συνειδητοποιημένος για όσα συμβαίνουν, δίνει και το στίγμα της πολιτικής του θέσης για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα- έξω από σχήματα και κομματικές παρατάξεις.
-Πιστεύεις ότι αυτό που χρειάζεται περισσότερο σήμερα ο κόσμος, με όλα αυτά που ζει, είναι η χαρά;
-Τα οικονομικά πράγματα είναι χειρότερα από ποτέ. Αυτό, όμως, που με στενοχωρεί είναι η βαθιά μελαγχολία στην οποία έχει πέσει ο κόσμος, ο οποίος βρίσκεται στην κατάθλιψη. Θα πρέπει να σταματήσουμε να κλαίμε τη μοίρα μας, να πάρουμε θάρρος και κέφι, να πάρουμε φόρα και να βγούμε στους δρόμους. Αυτό πρέπει να γίνει- και όχι μόνο σε ελληνικό επίπεδο, γιατί το φαινόμενο εξαπλώνεται παντού.
-Εσύ πώς αποφεύγεις την κατάθλιψη;
-Οι ενεργοί πολίτες δεν πέφτουν ποτέ σε αυτό το τριπάκι. Ξέρουν τι γίνεται, γεμίζουν τις πλατείες. Μα κι εγώ, κάθε μέρα ήμουν στο Σύνταγμα. Εκεί οι άνθρωποι χαμογελούσαν! Γιατί ξέρουν τι συμβαίνει και δεν φοβούνται. Το πολεμούν. Εξοργίζομαι όταν βλέπω να συνεχίζει να υφίσταται ο «καναπές», παρά τα όσα συμβαίνουν, και το να συνεχίζεις να μαθαίνεις την τύχη σου μέσα από την τηλεόραση, για σένα χωρίς εσένα. Αλλά νομίζω ότι κάτι ξεκινάει. Και όχι μόνο στην Ελλάδα. Απέναντι στην παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου, μόνο μία παγκοσμιοποίηση των αγώνων των πολιτών θα αντιπαρατεθεί.
-Έχεις εμπιστοσύνη στην νέα κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου;
-Βεβαίως και της έχω. Τεράστια εμπιστοσύνη! Διότι θα κάνει ακριβώς αυτά που τους είπανε. Γι αυτό είναι εκεί. Θα πάρουμε την έκτη δόση- είναι σίγουρο- και μετά θα λέμε «δόξα τα λεφτά, έχουμε Θεό!».
-Παρακολουθείς τηλεόραση;
-Όχι. Βλέπω μόνο ειδήσεις, και αυτό για να ενημερώνομαι.
-Πως διασκεδάζεις;
-Βγαίνω τα βράδια με τους φίλους μου. Πηγαίνουμε στα μπαράκια, τα πίνουμε και συζητάμε όλα τα κοινωνικά θέματα.
-Σε χαρακτηρίζουν «κορυφαίο έλληνα ροκ τραγουδιστή». Πως το αντιμετωπίζεις αυτούς τους χαρακτηρισμούς;
-Με ψυχραιμία. Αν δεν το βλέπεις ανταγωνιστικά αυτό, δεν σου κάνει και πολλή εντύπωση. Εγώ δεν έκανα ποτέ αγώνα δρόμου τραγουδώντας για να φτάσω σε κάποια κορυφή, πιο ψηλή από τον άλλον. Τραγουδάω γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, γιατί αν δεν τραγουδήσω θα σκάσω! Πριν ακόμη εμφανιστώ στον κόσμο, από πιτσιρικάς ακόμα, το μόνο που έκανα ήταν να τραγουδάω.
-Που μεγάλωσες, Βασίλη;
-Τα πρώτα 8 χρόνια στο χωριό μου, στη Βάστα, του Νομού Αρκαδίας. Η μόνη επαφή με την τέχνη εκεί- πέραν του ότι μπορούσες να θαυμάζεις τη φύση και τις εποχές-, ήταν το τραγούδισμα. Θυμάμαι μάλιστα ότι υπήρχε ένα ραδιόφωνο με δύο μεγάφωνα- το ένα κοιτούσε επάνω, το άλλο κάτω- δεν είχαμε όμως ρεύμα, γιατί είχαμε γεννήτρια, κι έτσι ακόμη και το ραδιόφωνο το άνοιγαν μία φορά το μήνα για μία ώρα.
-Φτωχικά μεγάλωσες;
-Απίστευτα φτωχικά! Ο μπαμπάς μου ήταν οικοδόμος και η μαμά μου, όταν είχαμε έρθει στην Αθήνα, έπλενε σε σπίτια. Ήμασταν 4 παιδιά. Δόξα τω Θεώ, δεν ξαναπέρασα φτωχικά στην πορεία της ζωής μου αλλά μην νομίζεις ότι και τώρα ζω πλούσια. Ζω τελείως φυσιολογικά. Και αυτό το γνωρίζουν όλοι οι άνθρωποι που με ξέρουν. Αυτό που με ενδιαφέρει, είναι να μπορώ να μην στερώ πολλά πράγματα από την κόρη μας.
-Η επαφή με την κόρη σου, που είναι πια στην εφηβεία, πώς είναι;
-Η σχέση μας είναι καταπληκτική. Και μάλλον δεν θα της χρειαστεί η «εφηβική επανάσταση» γιατί δεν ζητάει από μας περίεργα πράγματα. Συμφωνούμε με ό,τι λέει, έχει δίκιο. Η Νικολέττα διαβάζει ποίησης από μόνη της, διαβάζει τα βιβλία που της αρέσουν, ακούει ωραία μουσική και έχει ήδη διαμορφώσει όμορφα κριτήρια. Δεν σου κρύβω, όμως, ότι έχω αγωνία. Όχι μόνο για το μέλλον της Νικολέττας, αλλά για το μέλλον όλων των παιδιών. Σπουδάζουν τόσο πολύ, τόσο επώδυνα- βλέπω τη Νικολέττα που τρέμει να τελειώσει τα μαθήματα της μέρας, με κάτι κατεβατά τεράστια- και δεν ξέρω πού θα τα χρησιμοποιήσουν όλα αυτά. Θα πάνε πανεπιστήμιο, θα πάρουν το πτυχίο τους και μετά τι θα το κάνουν; Κορνίζα; Σαν κάτι αρχιτέκτονες που άνοιξαν σουβλατζίδικο.
-Σε δημόσιο σχολείο πάει η κόρη σας;
-Ναι, σε δημόσιο.
-Στην πορεία των χρόνων, πώς είδες τον εαυτό σου να αλλάζει;
-Δεν βλέπω καμιά αλλαγή σε όσα πιστεύω, πέραν από ότι ομορφαίνω (γελάει). Κοίτα, ο θυμός υπάρχει ακόμη- ένας θυμός δημιουργικός- στην πορεία όμως γίνεσαι λίγο πιο σοφός από ό,τι ήσουν τότε. Μπορείς να εξηγήσεις τα πράγματα πιο εύκολα, και να τα τοποθετήσεις πιο καλά.
-Η σοφία αυτή σε έκανε πιο συγκαταβατικό;
-Καθόλου! Συνεχίζω να θυμώνω πάρα πολύ! Γιατί έχουν καταρρακώσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Είναι δυνατόν να θεωρούν αριθμούς τους πολίτες και να μην δείχνουν ίχνος ανθρωπιάς; Είμαι έξαλλος! Φώναζα και θα συνεχίσω να φωνάζω για τα τρία άλφα: Αξιοπρέπεια- αλληλεγγύη- ανυπακοή.
-Παραμένεις αριστερός;
-Είμαι έξαλλος που η ελληνική Αριστερά είναι διαιρεμένη σε τόσο κομμάτια. Τους καταλογίζω ευθύνες και θα τους καταλογίσει και η ιστορία ευθύνες. Έπρεπε να ήταν μαζί ενωμένοι.
-Τι μουσική ακούς στο σπίτι σου;
-Δεν ακούω μουσική στο σπίτι μου. Σπάνια. Και για ενημέρωση περισσότερο. Ειδικά εμένα, δεν με ακούω καθόλου. Τόσο καιρό στις νότες και στα στιχάκια, θα πρέπει να είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο και σημαντικό ώστε να πω «πω πω τι ωραίο που είναι αυτό!», να το ζηλέψω και να το ακούω. Τα βράδια που βγαίνουμε με τους φίλους μας, υπάρχει μουσική στους χώρους που πάμε, στα μπαράκια, αλλά δεν θέλω να παίζει δυνατά και τους κάνω παρατήρηση. Στο σπίτι παίζει πιάνο η Νικολέττα και μου αρέσει πολύ να την ακούω.
-Σου αρέσουν τραγουδιστές, που δεν έχουν όμως το δικό σου ρεπερτόριο, όπως είναι η Βίσση ή ο Ρουβάς;
-Αυτό που κάνουν το κάνουν πολύ καλά. Απλά δεν θα διάλεγα να τραγουδήσω εγώ αυτό το ρεπερτόριο. Αυτό πάει με συνείδηση, με θέση και με άποψη. Διαλέγουν αυτά γιατί αυτά αγαπάνε. Είναι ειλικρινείς- γιατί θα φαινόταν το ψέμα στο τραγούδισμά τους. Τραγουδάνε πολύ καλά, απλώς αυτό το είδος εγώ το βρίσκω επιδερμικό. Και δεν μου ταιριάζει.
-Εσύ θα μπορούσες να συνυπάρξεις με κάποιον από αυτούς τους τραγουδιστές;
-Δεν θα πήγαινα ποτέ σε πίστες. Αν κάποιος θα ήθελε να έρθει σε μία μουσική σκηνή και να τραγουδήσει- από τα παιδιά αυτά ή από άλλους-, ευχαρίστως.
-Η καθημερινότητά σου πώς είναι;
-Είτε τραγουδάω είτε δεν τραγουδάω, ξυπνάω κατά τις 2-3, έρχεται η Νικολέττα από το σχολείο, μας βρίσκει έτοιμους και είμαστε συνέχεια μαζί της.
-Υπάρχουν πράγματα για τα οποία μετανιώνεις από την πορεία σου;
-Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που είχα το δικαίωμα της επιλογής, από την πρώτη μου δισκογραφική παρουσία με τον Μάνο Λοίζο, γιατί τα «όχι» μου μετά έπιαναν τόπο. Με αυτό το σκεπτικό, μπορώ να σου πω πως ό,τι έχω τραγουδήσει το έχω διαλέξει με βάση την αισθητική μου, την ψυχή μου και τη λογική.
-Είσαι ευτυχισμένος;
-Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει αν είναι ευτυχισμένος ή όχι, γιατί η ευτυχία είναι στιγμές. Ευτυχώς, οι δικές μου, είναι αρκετά πυκνές.
-Η τελευταία ευτυχισμένη σου στιγμή;
-Όταν φίλησα σήμερα την κόρη μου, λίγο πριν φύγω απ το σπίτι.
-Η σχέση σου με την Ελένη Ράντου, τη σύζυγό σου, πώς αλλάζει μέσα στα χρόνια;
-Ήταν σε μία εκπομπή τις προάλλες η Ελένη και είπε κάτι πολύ ωραίο: «Εμείς είμαστε τόσο πολύ απασχολημένοι με τη δουλειά μας, που είμαστε παντρεμένοι με τη δουλειά μας. Οπότε η σχέση μας είναι “παράνομη”». Το βρήκα πολύ καλό (χαμογελάει).
Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Νοέμβριο του 2011.
