Μέχρι σήμερα έχει δώσει περισσότερες από 3000 συνεντεύξεις. Αλλά, κάθε φορά, έχει κάτι καινούργιο να πει. Κυρίως, γιατί ο Κώστας Βουτσάς, ζει και αισθάνεται σαν να είναι 20 χρόνων. Κι ας είναι 78.Καθώς μιλάμε , στα καθίσματα του θεάτρου Ιλίσια Ντενίση που βρισκόμαστε, λίγο πριν ξεκινήσουν οι τελευταίες πρόβες για το Άνθος του κάκτου, μία γυναίκα περνάει δίπλα του, τον χαιρετάει, του λέει πως τον θαυμάζει, κάτι του αναφέρει για μια ταινία και εκείνος γελάει. Κάτι για μία σκηνή με τη Βουγιουκλάκη. Σε ένα λεπτό, τα χείλη του ξηραίνονται. «Έχω αλλεργία» μου λέει. «Δεν αισθάνομαι καλά όταν οι γυναίκες, φοράνε τόσο βαριά αρώματα. Μα δεν βρέθηκε κανένα αρσενικό να τους εξηγήσει ότι αυτό δεν είναι καθόλου τραβηχτικό για τους άντρες;». «Εκεί οδηγούν όλα;», τον ρωτάω. «Εμ βέβαια. Χωρίς το ερωτικό παιχνίδι, τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά σε αυτή τη ζωή. Έχω ζήσει πολλά και ξέρω τι σου λέω».«Ο κόσμος δεν με κουράζει, με αναζωογονεί, είναι ένεση ζωής για μένα να με σταματάνε, να μου μιλάνε. Και δεν μπορώ να καταλάβω αυτούς τους καινούργιους που λένε “θέλω να πάω κάπου που να μην με ξέρει κανείς”. Τότε τι διάλεξες να γίνεις καλλιτέχνης; Άλλαξε δουλειά. Η δουλειά η δική μου είναι να συναλλάσσομαι με τον κόσμο, για αυτόν τον κόσμο δουλεύω, για αυτόν υπάρχω. Όλα τα άλλα είναι άρες μάρες κουκουνάρες. Ο κόσμος, αγόρι μου, όταν έρχεται σε μένα και μου λέει τα “μπράβο” του, μου τα λέει πάντα ανιδιοτελώς. Τι κέρδος μπορεί να έχει από εμένα; Ούτε υπουργός είμαι, ούτε βουλευτής, ούτε κανένας μεγάλος επιχειρηματίας. Έτσι το νιώθω εγώ αυτό το πράγμα, είναι ο χαρακτήρας μου τέτοιος. Δεν είμαι το “εγώ”, είμαι το “εμείς”. Δεν γίνεται να μιλάς για “προσωπική ζωή” όταν είσαι ηθοποιός, είσαι εγκλωβισμένος, πας να φας ας πούμε με μία κοπέλα και σε αναγνωρίζουν όλοι, αλλά δεν γίνεται αλλιώς το πράγμα. Η ανταμοιβή της δουλειάς μου είναι να με σταματάει ο κόσμος στο δρόμο, να μου μιλάει, να ενδιαφέρεται για το τι κάνω στη ζωή μου. Έτσι είναι αυτά».
«Παλιά δεν υπήρχαν οι παπαράτσι όπως τους ξέρουμε σήμερα, που κάθεσαι με την ξαδέλφη σου και γράφουν “ο νέος δεσμός του Κώστα Βουτσά”. Όχι. Τότε ήταν μόνο ο Αντρέας ο Κουβελογιάννης που είχε την εφημερίδα Αθηναϊκές Νύχτες. Κάποτε ήμουνα ζευγάρι με την Έλενα Ναθαναήλ, ήμασταν σε μία καμπάνα και με είχε πάρει ο Κουβελογιάννης να το επιβεβαιώσει για να έρθει να μας φωτογραφήσει. Νομίζετε πως ανακαλύψατε την πυρίτιδα εσείς οι καινούργιοι; Μας πήρε με φωτογραφίες από μακριά, με αυτούς τους μεγάλους τηλεφακούς, τότε που πηγαίναμε για κολύμπι και η Έλενα φόραγε σουτιέν. Τέτοια γίνονταν και τότε που ήμουνα με τη Στέλλα Στρατηγού, αλλά και πριν, όταν τη χώρισα για τη Σπεράντζα. Όταν άφησα τη Στέλλα την παρηγορούσε ο φίλος μου ο Βοσκόπουλος, ο Τολάκος μου ο γλυκός μου, ο οποίος και την παντρεύτηκε. Το ίδιο είχε συμβεί και με τη Σπεράντζα: Μόλις χωρίσαμε έκανε σχέση με τον Παύλο, η οποία κράτησε μέχρι τέλους. Πάντα μου το έλεγαν αυτό οι δεσμοί μου: Προκαλούσα γάμους».
«Είμαι 78 χρόνων και βρίσκομαι 61 χρόνια στο θέατρο, από 17 χρόνων είμαι ηθοποιός. Το 1948 βγήκα για πρώτη φορά στο σανίδι. Κατά λάθος ακολούθησα αυτή τη δουλειά, αντικατέστησα ένα παιδί σε μία κατασκήνωση, ο δάσκαλος επέμενε και έτσι ακολούθησα αυτό το επάγγελμα. Τώρα όμως καταλαβαίνω ότι τίποτα δεν έγινε τυχαία. Το σινάφι με ανακάλυψε, το κοινό με αποκάλυψε και η διάρκεια επιβεβαιώνει την αξία, όχι μόνο τη δική μου, όλων των ηθοποιών που έμειναν και δημιουργούν. Εγώ είμαι σίφουνας, καταιγίδα, θέλω να βγαίνω στη σκηνή και να τα σαρώνω όλα. Όσο κι αν σου φαίνεται παράξενο δεν έχω νιώσει ποτέ να με αμφισβητούν, αισθάνομαι δικαιωμένος. Κάτι πρέπει να αξίζω κι εγώ, 60 χρόνια συνεχούς δουλειάς, έτσι δεν είναι;».
«Εγώ είμαι ερωτευμένος με τον έρωτα. Πάντα είχα μία γυναίκα δίπλα μου- και δυο και τρεις και τέσσερεις, όπως τύχαινε- δεν ήμουνα ποτέ μόνος, άντε να μουνα μόνος για λίγες μέρες, στο μεταβατικό στάδιο από τον ένα έρωτα στον άλλον. Και τώρα έχω μία φίλη, λέγεται Μαρια Τσακαλίδου και είναι μία σπουδαία ηθοποιός. Είμαστε ζευγάρι, αλλά εκείνη στο σπίτι της και εγώ στο δικό μου. Όταν μάθαινε στο παρελθόν ο εκαστοτε δεσμός μου ότι εγώ είχα και άλλη φιλενάδα, τσακωνόμασταν βέβαια, αλλά τι να κανά; Και, υπόψιν, σπάνια να κρατιόταν μυστικό αυτό, διότι όπου και να πήγαινα ο κόσμος με ήξερε, δεν ήμουνα ο άγνωστος Χ. Λίγο θέλει να σπάσει ο διάολος το ποδάρι του;».
«Υπήρξε και περίοδος που ήμουνα μονογαμικός, αλλά όχι για πολύ. Ήμουνα επιρρεπής στο δέλεαρ. Μερικές φορές είναι και τέτοια η φύση της δουλειάς μας, που πάντα έχεις προσφορές. Ποτέ όμως- και στο υπογράφω αυτό- δεν πίεσα γυναίκα να ρθει μαζί μου για να την πάρω στο θίασο, δεν έκανα ποτέ ανήθικες προτάσεις και να εκμεταλλευτώ την ανάγκη μίας κοπέλας για δουλειά. Το θεωρώ άνανδρο, πρόστυχο, ποταπό. Εγώ θέλω να τη φλερτάρω τη γυναίκα, να με απορρίψει, να την κυνηγήσω, να με ξανααπορρίψει, να την ξανακυνηγήσω, να της κάνω ωραία κομπλιμέντα, να της φερθώ αντρίκεια. Έτσι λειτουργώ. Στις σχέσεις μου με τη γυναίκα ήμουνα και εραστής και πατέρας και γιος και μωρό και αδελφός. Όλα. Τις πιο πολλές φορές βέβαια ήμουνα σαν μωρό παιδί. Όπως όλοι οι άντρες».
«Έχω βγάλει μία λανθασμένη φήμη: Ότι όλες οι γυναίκες με κυνηγούσαν και με ήθελαν. Ή ότι τις ξέρω πολύ καλά τις γυναίκες. Σε πληροφορώ ότι υπήρξαν πάρα πολλές γυναίκες που με απέρριψαν. Αλλά ακόμη και από τις βλακείες μου, εγώ μάθαινα. Μάθαινα άλλο τρόπο να προσεγγίζω τα θηλυκά, για να πετυχαίνω».
«Οι γυναίκες είναι πάντοτε πιο έξυπνες από τους άντρες. Καραντί, αυτό που σου λέω. Λόγω της φύσης τους, οι γυναίκες καλύπτουν ένα κενό που λείπει από τους άντρες. Πολύ φοβάμαι ότι θα γυρίσουμε στη μητριαρχία κάποια στιγμή, εμείς οι άντρες θα είμαστε άχρηστοι. Τώρα που βρήκαν και τα σπέρματα με χημικούς τρόπους, εμείς δεν θα χρειαζόμαστε. Αυτές θα μας κάνουν ό,τι θέλουν, θα πηγαίνουν από τα sex shops θα αγοράζουν σπέρμα και εμείς θα τις κοιτάμε σαν χαζοί. Καλά θα μας κάνουν! Στην ίδια κατηγορία είναι και οι gays. Αυτοί κι αν είναι πιο έξυπνοι, από τους straight! Πανέξυπνοι! Είναι ετοιμόλογοι, έχουν χιούμορ, πολύ τους πάω. Έχουν πουτανιά, αλλά ωραία πουτανιά».
«Έχω πληγωθεί από γυναίκες. Πως δεν έχω πληγωθεί; Γαϊδούρι είμαι; Ο τρόπος που ξεπερνούσα όμως ένα χωρισμό, ήταν να βρω μία άλλη γυναίκα. Στη μία πληγή, έβαζα μία άλλη πληγή. Ποτέ μου πάντως δεν έδειρα γυναίκα. Ακόμη και όταν έπιασα κάποιες γυναίκες να με απατούν, εγώ δεν σήκωσα ποτέ το χέρι μου να τις χτυπήσω. Φυσικά και με απάτησαν! Γι αυτό απατούσα εγώ εκ των προτέρων, για να είμαι σίγουρος».
«Με τις γυναίκες που παντρεύτηκα ήμουνα κάκιστος, αλλά- θέλω να πιστεύω- άριστος πατέρας. Τις ταλαιπώρησα πολύ τις γυναίκες μου. Τα παιδιά μου τα πρόσεξα πάρα πολύ, τα σπούδασα, χαλάλι τους».
«Στις δουλειές μου ήθελα να είμαι πάντα ο προστάτης των ηθοποιών μου. Είμαι 40 χρόνια επιχειρηματίας, έκανα τα λάθη μου αλλά, θέλω να πιστεύω, όχι εις βάρος των συναδέλφων μου. Κάποτε συνεργαζόμασταν με τον Γιάννη το Μαλούχο και τον έβλεπα που ήταν λίγο στενοχωρημένος. Εγώ κατάλαβα. Του είπα “πάρε το δικό μου ρόλο που είναι πιο μεγάλος, να πάρω το δικό σου”. Έτσι θα ήταν ευτυχισμένος. Θέλω να σου πω, δεν ήμουνα ποτέ ανταγωνιστικός, δεν ήμουνα ποτέ καριερίστας. Τις καριέρες εγώ τις είχα χεσμένες. Γι αυτό και μου ήρθαν τόσο εύκολα».«Έχω κάνει πολλά λάθη στη δουλειά, άλλα εν γνώσει μου επειδή έπρεπε να βγάλω λεφτά για να ζήσω, άλλα επειδή δεν τα υπολόγιζα από την αρχή. Πάντοτε όμως τη μυριζόμουνα την αποτυχία. Κάποτε είχαμε ανεβάσει ένα γιουγκοσλάβικο έργο, μία διασκευή του Μάτεσι, το Σάββατο ήταν πίττα το θέατρο Γκλόρια, εγώ τους έλεγα να το κατεβάσουμε. Μου έλεγαν οι συνάδελφοι “κύριε Βουτσά, τρελαθήκατε; Πάμε τέλεια”. Δεν μίλαγα. Στο τέλος επαληθεύτηκα. Ύστερα από δύο εβδομάδες το κατεβάσαμε. Άμα δεν έχω επαφή με το κοινό, άμα δεν έχω τον χυμό- και αυτό το καταλαβαίνω από τις πρώτες παραστάσεις- ξέρω ότι κάτι δεν θα πάει, ότι δεν θα τραβήξει τον κόσμο. Τόσα χρόνια στη δουλειά, το ένστικτό μου δεν με γέλασε ποτέ».«Έχω βγάλει πάρα πολλά λεφτά από αυτή τη δουλειά! Πάρα πολλά! Όσα δεν μπορείς να φανταστείς! Να σκεφτείς ότι, εξ αιτίας της Αλίκης, τότε που ο βασικός μισθός ήταν 1400 δραχμές, εγώ έπαιρνα μεροκάματο 6000. Έβγαζα 350 χιλιάδες για την κάθε ταινία την εποχή που, με 350 χιλιάδες, αγόραζες τότε ένα τεσσάρι στην Πατησίων, κοντά στην Αγίου Μελετίου. Τι γινόταν όμως; Κάθε φορά που χώριζα άφηνα την περιουσία στη γυναίκα μου. Η Θεανώ είναι η καλή μου γυναίκα, η άγιά μου γυναίκα, την έχω ταλαιπωρήσει πάρα πολύ. Υπήρξα πολύ αλήτης μαζί της».
«Ποτέ μου δεν θυμάμαι να έχω καβαλήσει το καλάμι. Ούτε στα πρώτα μου χρόνια, τότε που γινόταν χαμός στους δρόμους με τις ταινίες. Τι καλάμια και αηδίες; Θα μπορούσα να ήμουν υδραυλικός, γεωπόνος ή χημικός που πήγα ούτως ή άλλως να σπουδάσω. Σιγά τα λάχανα! Το μόνο που σε καθιερώνει είναι η σκηνή, τίποτε άλλο. Ούτε πήρα ποτέ μου δημοσιογράφο για να του πω “είμαι εκεί, έλα”, εκείνοι με έπαιρναν. Το θεωρούσα υποτιμητικό. Τον πρωταθλητισμό μου τον έκανα στο άλμα εις μήκος, στο πήδημα. Εκεί παίρνω άριστα. Αλήθεια σου λέω, ήμουνα αθλητής πριν γίνω ηθοποιός».
«Μου αρέσει πάρα πολύ να διασκεδάζω. Πάω σε clubs και χορεύω τα πάντα εκτός από ζειμπέκικα, αυτά δεν τα καταφέρνω. Πιο συχνά πάω στο Villa Mercedes και στο Central. Ακούω Tiesto, trance, house, κάθομαι στα clubs μέχρι το πρωί και περνάω περίφημα. Ό,τι ώρα και να κοιμηθώ, ξυπνάω πάντα στις 7:30 το πρωί, αλλιώς αισθάνομαι ότι χάνω τη μέρα. Κάνω τη βόλτα μου, διαβάζω τα θεατρικά μου, κατά το μεσημέρι βάζω στον ατμομάγειρα καρότα, κολοκυθάκια, πιπεριές με κοτόπουλο ή με ψάρι ή, αν τύχει, πάω με φίλους και τρώμε έξω, συνήθως στο Κολονάκι. Το μεσημέρι κοιμάμαι απαραιτήτως μιάμιση ώρα. Ύστερα θα έχουμε τις πρόβες μας, αλλιώς μπορεί να ανοίξω λίγο την τηλεόραση και να δω ειδήσεις στον Alpha και μετά στο Alter. Άμα δω πολιτικούς στα παράθυρα, το αλλάζω».
«Καλά, δεν ντρέπονται που τα βάζουν με τη Μενεγάκη, τώρα τελευταία; Αυτή είναι η ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης, η αυτοκράτειρα, δεν θα πέσει ποτέ. Βλέπω κάποιους που την κατηγορούν και την χλευάζουν, χωρίς κανένα σεβασμό. Τι λες ρε; Θα σαι του χρόνου εκεί που είναι αυτή και την κατηγορείς; Και να μου το θυμάσαι: Όλοι αυτοί, όλα αυτά τα γιαλαντζί αστέρια, θα φύγουνε και θα μείνει μόνο αυτή. Τα ξέρω αυτά. Δεκάδες έχουν περάσει δίπλα από τη Μενεγάκη, έχουν εξαφανιστεί και εκείνη παραμένει εκεί, κολόνα ακλόνητη. Δεν ακουμπιέται αυτή γυναίκα. Είναι τραγική αυτή η ανθρωποφαγία που υπάρχει στην ελληνική τηλεόραση. Μου λέει προχθές η Μενεγάκη “να βγούμε, κύριε Βουτσά, να φάμε μαζί”. “Α όχι”, της λέω, “δεν μπορούμε να φάμε μαζί γιατί θα σε εκθέσω. Τι θα λένε μετά; Η Μενεγάκη τα χει με τον Βουτσά;”. Εγώ τη θαυμάζω αυτή τη γυναίκα. Ήθελα να στο πω αυτό, γιατί το χα μέσα μου πολύ καιρό, γι αυτό μου βγήκε χείμαρρος».
«Στις τελευταίες εκλογές, όπως και σε κάθε εκλογική μάχη, εγώ ψήφισα ΚΚΕ. Αυτά είναι τα φρονήματα μου, δεν διανοούμαι να ψηφίσω κάτι άλλο. Ο πατέρας μου ήτανε κομμουνιστής και ταλαιπωρήθηκε πάρα πολύ. Βεβαίως και μου έχουν κάνει πρόταση να κατέβω βουλευτής, δημοτικός σύμβουλος, ό,τι μπορεί να κατεβάσει το κεφάλι σου, αλλά πάντοτε απαντάω “όχι”. Αν και έχω φίλους και Πασοκτζήδες και Νεοδημοκράτες, πολύ φίλος μου είναι ο Μάκης ο Γιακουμάτος. Για σκέψου όμως, να προσπαθώ να βγάλω λόγο και να μου λέει ο κόσμος από κάτω “έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;” ή να βγαίνω σε κανά παράθυρο να μιλήσω και να μου λέει ο αντίπαλος “φσστ μπόιγκ!”. Δεν θα μαι για γέλια;».
«Το μυστικό που είμαι τόσο χαρούμενος και θετικός άνθρωπος, όπως μου λένε όλοι, είναι ότι είμαι διαθέσιμος απέναντι στη ζωή. Βγαίνει από μέσα μου, δεν μένω στα άσχημα γεγονότα, τα ξεπερνάω, λέω “εντάξει, και τι έγινε;”. Θα στενοχωρηθώ για μια στιγμή, όχι για παραπάνω. Γύρω μου θέλω να έχω νέους ανθρώπους, αυτοί με ανανεώνουν, αλλάζω κύτταρο. Δεν μπορώ να είμαι με συνομήλικους μου. Τι θα λέμε; Θα τους ρωτάω “τι κάνει ο Γιάννης;”, “ο Γιάννης πέθανε”, “ο Θόδωρος;”, “αυτός κάνει αιμοκάθαρση, κυκλοφορεί με Π”. Δεν τα μπορώ αυτά. Ενώ, έρχεται ο Άνθιμος στην Ελλάδα, βρισκόμαστε σε κανα club, κάνουμε παρέα με δυο κοπελίτσες και λέμε τ άντερά μας. Έτσι ζω. Δεν μπορώ με μεγάλους ανθρώπους, δεν γίνεται».
«Δεν τον φοβάμαι το θάνατο. Τι είναι ο θάνατος, αγόρι μου; Είναι απών για μένα. Μπορείς να τον αποφύγεις; Δεν μπορείς. Φτάνει να φύγω ακαριαία, να μην ταλαιπωρηθώ. Ακόμη κι εκεί όμως, εγώ ευτυχισμένος θα μαι».
Δημοσίευση στο περιοδικό "Down Town", τον Νοέμβριο του 2009.
