Λίγους μήνες πριν φύγει από τη ζωή, θα συναντιόμασταν για μία ακόμη προγραμματισμένη συνάντησή μας για το «Down Town» (πάντα απολαυστική στις συνεντεύξεις που έδινε, γι αυτό και περιζήτητη ανάμεσα στους δημοσιογράφους), η οποία έμελλε να ήταν και η τελευταία που θα έδινε η ηθοποιός και (απ τις πρώτες στην Ελλάδα) show woman. Στο σπίτι της, στα Πατήσια, θυμάμαι παντού κάδρα που αναπαριστούσαν εικόνες από την Αφρική, φωτογραφίες δικές της στα κομοδίνα, πίνακες με μορφές μελαμψών ανδρών και γυναικών, και στην τηλεόραση να μεταδίδεται από το «Μega star» (που παρακολουθούσε φανατικά) ένα βίντεο κλιπ του Πετρέλη. Η Σπεράντζα κεντούσε ένα λευκό ύφασμα και το περνούσε στη ραπτομηχανή της-κλωστή, βελόνι και μάτι ορθάνοιχτο μην περαστεί λάθος η κοψιά. Φορούσε κοντομάνικο μαύρο μπλουζάκι, μαύρο σορτ, και κάτι σημείωνε σ ένα χαρτί. «Κάθε λίγο και λιγάκι παραγγέλνω και μου φτιάχνουν ένα cd για να τ ακούω», μου είχε πει. «Περίμενε μην τα ξεχάσω... Κοίτα τι έχω σημειώσει για το επόμενο: “Ζιγκολό”, “Everything” της Βίσση, πολλά της Μαρινέλλας, Αλεξίου, “Δε φεύγω” του Χατζηγιάννη, “Έλα μωράκι μου”…». Μου χαμογελούσε... «Τη ζω την εποχή μου, αγόρι μου, όσο μπορώ! Το ραδιόφωνο και η τηλεόραση είναι συνέχεια ανοιχτά…».
«Στη ζωή ερχόμαστε με μια μοίρα που μας ακολουθεί μέχρι το θάνατό μας. Δεν είμαι μοιρολάτρης, ζω και βλέπω. Αλλά, αυτά που συνέβησαν στη ζωή μου δεν μπορεί να μην ήτανε μοιραία... Ίσως άλλη γυναίκα στην ηλικία μου να θεωρείται γριά. Δεν είμαι γριά, αλλά μεγάλωσα. Έρχονται μάλιστα στιγμές που νομίζω ότι έχω ζήσει τρεις ζωές: Η πρώτη μου ζωή είναι απ τον καιρό που γεννήθηκα μέχρι τον πόλεμο, η δεύτερη μου ζωή είναι αυτή που έχει σχέση με το θέατρο, η τρίτη είναι τώρα. Το θέατρο ήταν ο μεγάλος μου έρωτας. Ένας εραστής που τώρα μου χει περάσει, αλλά όσο υπήρχε με συνάρπαζε. Όλα τα λεφτά που έβγαζα απ τον κινηματογράφο πήγαιναν στο θέατρο, στα ρούχα. Όλες μου οι ντουλάπες είναι γεμάτες με ρούχα! Από τότε μου ‘μεινε και συνεχίζω και τώρα ακόμη να ράβω και να κεντάω. Είμαι, αν θες, ένα “αρσενικό” με γυναικείες συνήθειες».
«Ποτέ δεν έχω εγκαταλειφθεί από άντρα. Ποτέ! Έχω ζηλευτεί και έχω αγαπηθεί πάρα πολύ. Δεν έχω απωθημένα, αγόρι μου. Είμαι χορτασμένη από αγάπη, έρωτα και sex». Της είχα πει πως αρέσει σε όλους ο τρόπος που μιλάει για το sex- ακομπλεξάριστα, άνετα, χωρίς «περιττά». «Άλλοι στη θέση σας θα κρατούσαν τα προσχήματα και τη σοβαρότητα για την υστεροφημία τους», της είχα αναφέρει. «Τι θα πει σοβαρό; Δεν υπάρχει σοβαρή ζωή χωρίς sex, αγάπη μου! Ακούω κάτι γυναίκες που έρχονται και μου λένε: “Εγώ άμα δεν ερωτευτώ, δεν μπορώ να κάνω sex:” Τι λες μωρή; Η σάρκα, αγάπη μου, είναι σάρκα. Έχει τις δικές της επιταγές”». «Συνήθως λένε για τις γυναίκες ότι είναι πιο συναισθηματικές, ότι θέλουν κι ένα “παραμύθι”», της είχα επίσης επισημάνει. «Δεν ξέρω για τις άλλες, αλλά εγώ δεν το θέλω καθόλου αυτό το “παραμύθι”. Εγώ από πολύ μικρό παιδί ξεχώριζα το sex από τον έρωτα. Καμία σχέση το ένα από το άλλο. Αλίμονό μας αν περιμέναμε να κάνουμε sex όταν ερωτευτούμε! Το sex είναι τροφή. Μπορείς να ζήσεις χωρίς να φας;» Μιλάμε για τον έρωτα, για το πόσο ευτυχής ήταν η ίδια που βίωσε όλα όσα έζησε, για τη σημερινή εποχή. «Τα περισσότερα κορίτσια σήμερα έχουν χάσει τη θηλυκότητα τους. Με άλλες ορμόνες γεννιούνται οι άντρες, με άλλες οι γυναίκες. Το ίδιο και κάποιοι gay που είναι γεννημένοι gay. Τους αγαπάω πολύ τους gay, άλλωστε οι περισσότεροι φίλοι μου είναι gay. Άκου μια ιστορία: Ήμουνα 16 ετών και σύχναζα στο “καφέ σπορ”. Εκεί πήγαινε και ένα παιδάκι στην ίδια ηλικία με μένα, ο οποίος ήταν πολύ θηλυπρεπής, και με είχε ερωτευτεί. Ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος gay ήταν που με είχε ερωτευτεί. Οι άλλοι εκεί του έλεγαν “Βρε μαλάκα, μα είσαι ερωτευμένος μ αυτήν; Αυτή είναι θηλυκό, δεν είναι αρσενικό, χριστιανέ μου, κοίτα καλύτερα!”. Εκείνος επέμενε και τους έλεγε ότι του αρέσω. Μου λένε, λοιπόν, ότι έχουν βάλει στοίχημα ότι θα με κατακτήσει. Λέω σε κάποιους, “πείτε στον Κωστάκη να έρθει να μιλήσουμε”. Έρχεται, λοιπόν, αυτός σ ένα ξενοδοχείο, μου έφερε και κάτι πάστες, με αγκάλιασε, με φίλησε και μου ‘κανε έρωτα σαν αγόρι. Το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ, το στοίχημα το κέρδισε ο μικρός. Περνάνε τα χρόνια. Το ‘83 δουλεύω στο “Διάνα”, και κάθονται μπροστά μπροστά δύο πολύ ωραίες κοπέλες. Στο τέλος της παράστασης έρχονται στο καμαρίνι για να μου ζητήσουν αυτόγραφο. Η μία από τις δύο μου είπε να της υπογράψω ως “Ντίνα”. Μου λέει “δεν θα με ρωτήσετε από πού βγαίνει το “Ντίνα”; “Από πού προέρχεται παιδί μου;”, τη ρωτώ. “Απ το Κωστάκης!”, μου απαντάει. Δεν πήγε το μυαλό μου... Την ξανακοίταξα καλύτερα, και εκεί κατάλαβα ότι η κοπέλα που ήταν εκείνη την ώρα μπροστά μου, ήταν το αγόρι που έκανα έρωτα στα 16 μου!».
Της είχα επίσης αναφέρει, ανάμεσα σ άλλα, πως το «απόλυτο θηλυκό», δεν μπορεί, θα το ερωτεύτηκαν και γυναίκες. «Ουουου. Πολλές! Οι γυναίκες, όμως, δεν με αφορούσαν. Με ενδιέφερε το όργανο εμένα! Υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται από πολύ έως πάρα πολύ με το σεξουαλικό τους όργανο. Ιδιαίτερα αυτοί που έχουν το μεγάλο προσόν να έχουν ωραίο, δυνατό και σε σωστές διαστάσεις σεξουαλικό όργανο. Το χαϊδεύουν, το πλένουν, το αρωματίζουν, του μιλάνε, ακόμα και ευχαριστούν το Θεό για το δώρο που τους χάρισε, γιατί όπως και να το κάνουμε ένα τέτοιο όργανο, είναι θείο δώρο. Το όργανο φυσικά που είναι και ποίημα, γιατί όπως λένε και κάποιοι φίλοι μου gay, είναι μερικά όργανα που είναι "τι να φας, τι να μείνει". Ο άντρας που διαθέτει ένα τέτοιο όργανο είναι ισορροπημένο άτομο. Άμα ακούσεις άντρα που λέει "την τάδε την πήδηξα" και "την τάδε την πήδηξα" πάει να πει ότι το όργανο του δεν είναι της προκοπής. Και οι γυναίκες, λοιπόν, με γουστάρανε πάρα πολύ. Όταν λάμπει όμως μία γυναίκα είναι φυσικό να τη λατρεύουν οι πάντες». Γελούσε και το σώμα της τρανταζόταν ολάκερο πάνω στην πολυθρόνα. «Εγώ τη λατρεύω τη ζωή, αγόρι μου! Τη ζωή την αγάπησα από τότε που βγήκα απ το αιδοίο της μαμάς μου. Κι η μεγαλύτερη αγάπη της ζωής μου ήταν η μαμά μου. Γιατί εγώ δεν είχα κανέναν άλλο στη ζωή εκτός από τη μάνα μου, η οποία πέθανε στα 30 της. Έμεινα μόνη μου από πολύ μικρή ηλικία, δεν είχα κανέναν να με φροντίζει. Μόνη μου τα κατάφερα και επιβίωσα. Κι έχω πεινάσει πάρα πολύ στη ζωή μου. Ακόμα κι όταν είχα φτάσει να είμαι φίρμα, πείναγα. Μου φτιαχνε θυμάμαι το γκαρσόνι του θεάτρου δύο αυγά κι ένα λουκάνικο για να κρατηθώ... Το ’52, ευτυχώς βρέθηκε στη ζωή μου ο Σαλίβερος ο οποίος μου ‘φτιαξε τη ζωή. Μου φέρθηκε και του φέρθηκα πάρα πολύ εντάξει. Κι εγώ, αγάπη μου, να ξέρεις, στις σχέσεις μου ήμουνα πάρα πολύ πιστή. Διάλεγα τον άντρα που ήθελα να είμαι μαζί του, και μ άρεσε να κάθομαι μ αυτόν για πολύ καιρό. Δεν ήμουνα αρπακολλατζού. Η σάρκα ικανοποιήτο με τον εκάστοτε δεσμό-γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να κάτσω με ένα δεσμό αν δεν ικανοποιήτο πρώτα η σάρκα…».
Δημοσίευση στο "Down Town Κύπρου", τον Οκτώβριο του 2012.
