-Δεν θα προτιμούσατε να κάνετε οικογενειακές διακοπές τώρα παρά να είστε σε περιοδεία;
-Για μένα το ιδανικό είναι να κάνω διακοπές το Καλοκαίρι μαζί με την οικογένειά μου αλλά, απ την άλλη, κανείς δεν με υποχρέωσε να είμαι σε περιοδεία, μόνος μου το αποφάσισα. Ευτυχώς ή δυστυχώς, βρίσκομαι σε μία τέτοια θέση στη δουλειά μου, που αποφασίζω μόνος μου για το τι θα κάνω. Και είναι τρομερό το δίλημμα κάθε φορά. Παρόλα αυτά, τώρα που μιλάμε, είμαι στην Κρήτη με την οικογένειά μου. Στο προηγούμενο κομμάτι της περιοδείας, ήμουνα μόνο μαζί με το γιο μου, το Δημήτρη.
-Τι κάνετε μαζί με το γιο σας όταν είστε μαζί;
-Ο γιος μου μεγάλωσε πια, έχει φτάσει τα 13. Είναι αυτόνομος, είναι αυτοσυντήρητος, δεν είναι ένα παιδάκι το οποίο θα πρέπει να το προσέχω συνέχεια. Τώρα είναι και στην εφηβεία του, βρίσκεται σε μία ευαίσθητη ηλικία. Επειδή είναι και ψηλός, ογκώδης, μοιάζει περισσότερο με σωματοφύλακα μου, παρά με γιο μου.
-Τι είδους ανασφάλειες έχετε τώρα που μπαίνει ο γιος σας στην εφηβεία;
-Είναι λίγο δύσκολα τα πράγματα γιατί τώρα αντιλαμβάνεται αλλιώς τη ζωή και το σώμα του. Παρόλα αυτά δεν έχει ακόμη «επανάσταση», είναι πολύ ώριμο παιδί, με μία πολύ ορθή σκέψη, με φαντασία, ένα παιδί με το οποίο μπορείς να συνυπάρξεις άνετα, ασχέτου ηλικίας. Νιώθω δηλαδή ότι έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου με τον οποίο μιλάω, συνεννοούμαι.
-Δεν ανησυχείτε γι αυτόν;
-Ανησυχώ μεν, αλλά όχι ιδιαίτερα, γιατί ξέρω ότι είναι πολύ προσεκτικός. Ακόμη και με τις παρέες τις δικές μου που συναντιόμαστε και βγαίνουμε το βράδυ, ανταποκρίνεται πλήρως στις συζητήσεις, στο χιούμορ που κάνουμε. Αισθανόμαστε όλοι ότι δεν έχουμε ένα παιδάκι μαζί μας, αλλά έναν ώριμο άνθρωπο, ο οποίος ανταποκρίνεται πλήρως στην παρέα. Με τον Δημήτρη, επειδή όλο το Χειμώνα εγώ έχω τη δουλειά μου και εκείνος το σχολείο, βρίσκουμε περισσότερο χρόνο για να ξαναγνωριστούμε τώρα στην περιοδεία.
-Δουλεύει κιόλας στις περιοδείες; Σας βοηθάει;
-Βεβαίως. Πουλάει προγράμματα, είναι στην πόρτα, βοηθάει πολύ κι αυτός όπως όλοι. Δεν κάθεται και να κολοβαράει.
-Δεν τον ενοχλεί η αναγνωρισιμότητα που έχετε; Ότι σας αναγνωρίζουν όλοι στο δρόμο;
-Όχι πια. Παλιά θυμάμαι ρώταγε ο Δημήτρης «ποιος είναι αυτός που χαιρετάτε;», «ένας φίλος» του απαντούσαμε. Με τα πολλά «ένας φίλος», στο τέλος μου είπε «μα πόσους φίλους έχουμε;». Δεν το σώζαμε πια!
-Η επιτυχία, σας έφερε ποτέ σε δύσκολη θέση στην καθημερινότητά σας;
-Όταν μου το λένε αυτό, εγώ λέω «ποια επιτυχία;». Εγώ κάνω απλά μία δουλειά για την οποία παθιάζομαι πάρα πολύ, μία δουλειά την οποία λατρεύω και την αγαπάω. Εγώ αυτά βλέπω μπροστά μου, δεν βλέπω την επιτυχία που μου λέτε.
-Δεν πρέπει να το χαρείτε λίγο όλο αυτό που ζείτε;
-Τι να χαρώ; Δεν είμαι αχάριστος απ την άλλη, μου αρέσει αυτό που κάνω. Ακόμη και τις αποτυχίες μου, τις έχω χαρεί. Θυμάμαι, μία φορά, όταν κάναμε στο θέατρο, μαζί με τον Γιώργο Κωνσταντίνου, μία πάρα πολύ ωραία παράσταση, τον «Επιθεωρητή» του Γκόγκολ, δεν πάτησε κανείς. Το έργο κατέβηκε. Παρόλο που εγώ ήμουνα περήφανος γι αυτήν. Πήγαινα στην παράσταση και είχαμε κόψει 5 εισιτήρια, πέντε άνθρωποι μας έβλεπαν από κάτω.
-Και πως ήταν να παίζεται μπροστά σε 5 μόνο θεατές;
-Δεν με απασχολούσε! Θα ήθελα πολύ να ήταν γεμάτο το θέατρο, αλλά ήμουνα τόσο χαρούμενος με την παράσταση, που δούλευα με αυτούς τους ανθρώπους, έλεγα «γιατί να μην έχει λίγο περισσότερο κόσμο;», αλλά δεν μ ένοιαζε.
-Ήταν τότε που είχατε οικονομικές δυσκολίες;
-Ναι. Ήταν μία εποχή που ούτε στην τηλεόραση πήγαν πολύ καλά τα πράγματα, δύο χρόνια πριν από το «50-50», το 2005. Ήταν μία περίοδος που ξαφνικά βρέθηκα στο σπίτι μου- χωρίς θέατρο, χωρίς τηλεόραση. Υπήρξαν οικονομικά προβλήματα, βρέθηκα πολύ άσχημα εκτεθειμένος οικονομικά. Ευτυχώς όμως μετά, υπήρξαν καλοί φίλοι που με βοήθησαν, ανέκαμψα, ήρθε στο θέατρο μετά μία μεγάλη επιτυχία που ήταν το «ψέμα στο ψέμα», το «50-50» και τα πράγματα πήραν το γνωστό δρόμο που κι εσείς γνωρίζετε.
-Η οικονομική κρίση που ζούμε, επηρεάζει την καθημερινότητά σας;
-Αν είσαι σοβαρός και θέλεις να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου, πρέπει να παίρνεις τη ζωή προσεκτικά μπροστά σε τέτοιες κρίσεις. Όχι να είσαι σπάταλος ή τσιγκούνης, αλλά να είσαι σοβαρός. Ούτε να χαλάς λεφτά ασύστολα, ούτε να τα πετάς. Όλο αυτό άλλωστε μας έφτασε μέχρι εδώ, το ότι κάποιοι πέταγαν απίστευτα λεφτά. Πήγαινα σε ξενοδοχεία και μου έλεγαν «500 ευρώ το δωμάτιο». Αν δεν είχες μυαλό και τα δινές, τώρα θα το πληρώσεις. Το χα κάνεις κι εγώ αυτό αλλά, τώρα πια, το συζητάς. Ακόμη και το πρατήριο που βάζω βενζίνη, τώρα το διαλέγω.
-Δεν χρησιμοποιείτε συγκοινωνία;
-Όχι, αλλά αυτό το έκανα ανέκαθεν. Δεν το κάνω τώρα. Λόγω αγοραφοβίας. Δεν είμαι και πολύ του κόσμου. Αλλά αυτό δεν το κάνω τώρα, το κανα πάντα.
-Διασκεδάζετε; Βγαίνετε;
-Το χω κάνει τόσο πολύ στη ζωή μου, που δεν χρειάζεται τώρα να βγαίνω τόσο πολύ έξω. Διασκεδάζω με έναν άλλο τρόπο, καλώντας φίλους, τρώγοντας, πίνοντας κάποιο ποτό στο σπίτι.
-Παλιά πως διασκεδάζατε;
-Έχουμε ζήσει πολλές κραιπάλες, με τον Χρήστο το Θηβαίο, με τον Βλάση με τον οποίο κάναμε πολύ παρέα, με τον Γιάννη Μπέζο, με τον Σπύρο Παπαδόπουλο, τη Δήμητρα Παπαδοπούλου, με όλους αυτούς, τις οποίες κρατάμε για μας. Με τον Βλάση θυμάμαι ότι ξεχνούσαμε να βγούμε από το μαγαζί όπου πηγαίναμε. Δεν έχω μετανιώσει για όλα αυτά, αλλά δεν είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος ζωής για μένα. Ωραία ήτανε, περάσαμε καλά, τελείωσε.
-Σκεφτήκατε ποτέ να την παρατήσετε αυτή τη δουλειά που κάνετε;
-Σε στιγμές δύσκολες, το χω πει. Αλλά δεν το κανα γιατί αμέσως μου γυρίζει. Εγώ πιστεύω ότι το θέατρο είναι η ωραιότερη δουλειά του κόσμου, με πολλά προβλήματα βέβαια, με μεγάλο ανταγωνισμό, με ανασφάλεια, γιατί δεν ξέρεις τι θα προκύψει από τη μία μέρα στην άλλη. Δεν θεωρώ τίποτα δεδομένο στη δουλειά μας. Ακόμα και ο πιο επιτυχημένος άνθρωπος του κόσμου να είσαι στη δουλειά αυτή, αυτό μπορεί να αλλάξει μέσα σε μία νύχτα. Ίσως να έχω ανασφάλειες, δεν ξέρω.
-Τι είδους ανασφάλειες;
-Σε σχέση με τη δουλειά, με το τι θα γίνει με το παιδί μου, με το πώς μεγαλώνει, να γίνει καλός άνθρωπος, να κάνει κάτι που να το αγαπάει, να ανακαλύψει τα ταλέντα του, να ανακαλύψουν και οι άλλοι τα ταλέντα του. Εγώ ευτυχώς ήμουνα τυχερός και ανακάλυψα νωρίς το δικό μου ταλέντο, κατάλαβα νωρίς ότι κάνω γι αυτή τη δουλειά.
-Παλιά λέγατε ότι κάθε μέρα αμφισβητείτε τον εαυτό σας. Συνεχίζετε να το κάνετε αυτό;
-Δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να προχωρήσει σοβαρά στη ζωή, αν δεν το κάνει αυτό. Κάθε φορά που κάνω μία καινούργια δουλειά είναι σαν να μηδενίζω και σαν να ξεκινάω από την αρχή. Έχοντας βέβαια, στο πίσω μέρος του μυαλού μου, τις εμπειρίες, την πείρα. Σε κάθε έργο όμως, θέλω να μπαίνω μέσα από το μηδέν, σαν να μην ξέρω τίποτα. Νομίζω ότι και για τη ζωή είναι καλό αυτό. Έχεις τις εμπειρίες, έχεις τα χρόνια που κουβαλάς, αλλά δεν πρέπει να θεωρείς τίποτα δεδομένο. Αυτό σου παρέχει δύο πράγματα: Να μην παίρνουν τα μυαλά σου αέρα, αλλά και να αφήνεις την φαντασία σου να αναπτύσσεται και να εξελίσσεται. Αυτό αφήνει και πολύ περιθώριο για αυτοσχεδιασμό στη ζωή. Εκεί που χωράει. Γιατί, σε κάποια άλλα- στις σχέσεις για παράδειγμα, όταν είσαι παντρεμένος-, δεν χωράει κανένας αυτοσχεδιασμός.
Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Αύγουστο του 2010.
