Ο Νίκος του «Ορέστη», της «Αντιγόνης», της Επιδαύρου, του «Αυτή η νύχτα μένει», των απαιτητικών παραστάσεων του Λευτέρη Βογιατζή και, ταυτόχρονα, ο Νίκος της τηλεόρασης, του «4», της οικογένειας που δημιούργησε πρόσφατα, των φωτογραφήσεων, των fans που αναγνωρίζουν σε αυτόν τον «δύσκολο» αλλά «εξαιρετικά γοητευτικό» πρωταγωνιστή. Ο Νίκος καταφέρνει να ισορροπεί σε όλα αυτά με μαεστρία. Σχεδόν αριστοτεχνικά.
Όταν φτάνει στο studio για τη φωτογράφησή μας είναι ήδη πολύ κουρασμένος, έχει αργήσει από την προηγούμενή του δουλειά, οι πρόβες του για τον «Ορέστη» θα συνεχιστούν τελικά την επόμενη μέρα, αφήνει το κράνος της μηχανής του σε μία καρέκλα και μου ζητάει να ξεκινήσουμε αμέσως για να τα προλάβουμε όλα. «Με ζαλίζει αυτή η ζέστη» μου λέει κάποια στιγμή, και μου ζητάει ένα φλιτζάνι καφέ. Χωρίς γάλα, χωρίς ζάχαρη.
-Νιώθεις άνετα πια με την αναγνωρισιμότητα;
-Νιώθω καλά, είναι κάτι ωραίο, κάτι ευχάριστο, δεν έχω θέμα με την αναγνωρισιμότητα. Βέβαια, παλιά, αυτό δεν συνέβαινε με την περίπτωσή μου, σχεδόν κανείς δεν με αναγνώριζε πριν κάνω κάποιους ρόλους στην τηλεόραση.
-Σε έφεραν ποτέ κάποιοι σε δύσκολη θέση;
-Όχι. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι εγώ είμαι στο κόσμο μου. Και τελικά μου κάνει καλό όλο αυτό που γίνεται με τους ανθρώπους στο δρόμο, με βγάζει λίγο από τον δικό μου κόσμο, τις σκέψεις μου, πράγματα που κουβαλάω από την πρόβα, από την προσωπική μου ζωή, από αυτά στα οποία βυθίζομαι. Μου δίνει χαρά. Βγαίνω σε μία πιο άμεση επικοινωνία.
-Αρχίζεις να εξωτερικεύεις πράγματα από σένα; Έχεις γίνει πια πιο κοινωνικός;
-Δεν έχω αλλάξει καθόλου στη βάση μου. Ίσως, στα 37 μου, να έχω γίνει πιο «κανονικός».
-Παλιά πως ήσουνα;
-Πιο κομπλεξικός.
-Τώρα δεν είσαι;
-Και τώρα είμαι, αλλά λιγότερο. Κοίτα, μερικά πράγματα με ενοχλούν, δεν είμαι εύκολος άνθρωπος, είμαι με τις ώρες μου, είμαι νευρικός, έχω θέματα. Σίγουρα δεν είμαι ένας άνθρωπος «μες στην τρελή χαρά»- κι αυτό δεν αλλάζει. Μέσα μου λοιπόν, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Έχει αλλάξει η ζωή μου, οι εμπειρίες μου, αλλά δεν νομίζω ότι αλλάζει κανείς στην ουσία του. Ο ίδιος είμαι.
-Στο λένε συχνά οι άλλοι ότι είσαι δύσκολος άνθρωπος;
-Δύσκολος άνθρωπος είμαι για τους ανθρώπους που έχουν ερωτική σχέση μαζί μου και για τους ανθρώπους που με αγαπούν, όπως είναι η οικογένειά μου. Ναι, εκεί είμαι πολύ δύσκολος άνθρωπος. Για τους συνεργάτες μου όμως, δεν είμαι και τόσο, ίσα ίσα που νομίζω ότι είμαι πολύ ανεκτικός, σέβομαι πάρα πολύ το χώρο του άλλου. Έχω κωλύματα, έχω φιλοδοξίες, αλλά δεν έχω φερσίματα πρωταγωνιστή. Δεν ξέρω πώς να διαφημίσω, ας πούμε, τον εαυτό μου, μου φαίνεται μάλιστα αστείο να αυτοπροβάλλομαι και να αυτοδιαφημίζομαι. Σχεδόν γελοίο. Έχω κάνει διάφορες μαλακίες για τις οποίες έχω μετανιώσει- κυρίως σε φωτογραφήσεις-, αλλά όλα αυτά τα αφήνω πάντα μέχρι ενός ορίου και μέσα σε αυτό που πραγματικά είμαι. Αντίθετα, στην ουσία της δουλειάς μου, είμαι πάρα πολύ προσεκτικός.
-Υπήρξαν πράγματα που έκανες με το «πρέπει» και όχι με το «θέλω» σου;
-Ό,τι έγινε, συνέβη στην ώρα που έγινε, την ώρα που έπρεπε, οι επιλογές που κάνουμε γίνονται για κάποιο λόγο. Και τα «όχι» μας και τα «ναι» μας, για κάποιο λόγο γίνονται. Όχι, δεν μετανιώνω για κάτι. Από τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, από τον τρόπο που θέλω να δουλεύω, από αυτό που αισθάνομαι ότι μου αρέσει να κάνω, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Έχουν αλλάξει κάποια πράγματα μόνο σε σχέση με τον τρόπο που θέλω να ζω συνολικότερα τη ζωή μου. Γνωρίζω όμως ότι, η δουλειά αυτή, σε τραβάει σε περιοχές έξω από τη ζωή, σε ακραίες στιγμές και, κάποιες φορές, είναι δύσκολο να βρεις τη δική σου ζωή, τον εαυτό σου, μέσα στην πραγματική ζωή.
-Χάνεις τον εαυτό σου μέσα σε ρόλους;
-Όχι. Χάνομαι όμως στις παρεξηγήσεις που κάνω, στο όριο που χάνω. Οι ρόλοι τι είναι; Είναι μία διαδρομή δική μας, είναι κομμάτια μας.
-Τον «Ορέστη» που υποδύεσαι τώρα, τον κουβαλάς και στο σπίτι;
-Με απασχολεί πολύ. Είναι συνέχεια μέσα στο κεφάλι μου και στη ζωή μου κάτι που, καμιά φορά, σε κάνει να χάνεις το όριο.
-Σε ποιες περιπτώσεις χάνεις το όριο;
-Χάνω συνέχεια το όριο... Κάπως τραβιέσαι από τη ζωή σου και είσαι πάντα με μία δεύτερη σκέψη, δεν είσαι μόνο εσύ και ο εαυτός σου, είσαι εσύ και κάτι άλλο. Σαν να έχεις και μία άλλη, μία δεύτερη ζωή.
-Έχεις χάσει πράγματα από τη ζωή σου, 16 χρόνια στο θέατρο;
-Φαντάζομαι πως ναι, αλλά δεν θα μπορούσα να κάνω άλλη δουλειά. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου σε κάτι άλλο και, η αλήθεια είναι, αυτό είναι πολύ αγριευτικό. Είναι σαν να κλείνει ο ορίζοντας, πρέπει να σκέφτεσαι τον εαυτό σου μόνο σε ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Ευτυχώς που το θέατρο έχει άπειρες δυνατότητες- τουλάχιστον θεωρητικά.
-Βαρέθηκες πράγματα που ζούσες μέχρι τώρα;
-Τον εαυτό μου έχω βαρεθεί. Και συνεχίζω να με βαριέμαι πολλές φορές και συχνά: Τις σκέψεις μου, το μυαλό μου, τον τρόπο που σκέφτομαι μερικά πράγματα που με μπερδεύουν, όταν δεν μπορώ να βγω από κακές σκέψεις ή από καταστάσεις που με εγκλωβίζουν.
-Είναι περισσότερο γκρίζες οι σκέψεις σου παρά φωτεινές;
-Όχι. Είναι και φωτεινές. Απλά, μερικές φορές, τα πράγματα μοιάζουν αδιέξοδα. Ιδιαίτερα σε απλά και πρακτικά θέματα, όπως στο πώς θα ταιριάξω το σούπερμαρκετ με την πρόβα, με την τάδε συνέντευξη και με το παιδί μου. Αυτή η πραγματικότητα με φέρνει συχνά σε δύσκολη θέση.
-Ο Πέτρος, ο γιος σου, ο οποίος είναι ήδη δυο χρόνων, δεν σε ισορροπεί σε όλα αυτά που μου περιγράφεις;
-Ο Πέτρος δεν με ισορροπεί, ο Πέτρος μου δίνει μία πολύ μεγάλη ευτυχία και μία πολύ μεγάλη δύναμη. Μου δίνει νόημα. Μόνο εγώ μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου να ισορροπήσει. Κανείς άλλος.
-Με όλες αυτές τις πολύωρες πρόβες για τον «Ορέστη», καταφέρνεις τουλάχιστον να βρίσκεις χρόνο για σένα;
-Φυσικά. Μου αρέσει να κάνω βόλτες με τον Πέτρο και την Έλενα, τη σύντροφό μου, στην Ακρόπολη, στο Φάληρο, να βλέπω φεστιβάλ, παραστάσεις, μου αρέσει να πηγαίνω για τρέξιμο, να διαβάζω, να ακούω μουσική στο youtube, να βλέπω λίγη τηλεόραση τα βράδια και να χαλαρώνω. Είμαι στον κόσμο μου, αλλά -ταυτόχρονα-, μέσα στον κόσμο.
-Παλιά νομίζω δεν είχες καν τηλεόραση στο σπίτι σου.
-Είχα, αλλά απέφευγα να παρακολουθώ. Τώρα προσπαθώ να βλέπω αλλά όχι πολύ, γιατί μετά κατρακυλάω. Να, τώρα που έχει μουντιάλ βλέπω κανά αγώνα, παρακολουθώ ειδήσεις, καμιά ταινία.
-Νιώθεις άνετα εσύ με τον εαυτό σου στην τηλεόραση;
-Με την τελευταία δουλειά- το «4»-, πολύ. Δεν απορρίπτω την τηλεόραση. Εμένα με ενδιαφέρει αυτό που θα κάνω να είναι κάτι καλό, αυτό με αφορά.
-Η οικονομική κρίση σε έχει επηρεάσει;
-Εγώ είμαι ούφο, δεν έχω σχέση με λεφτά, είμαι καταστροφή στα οικονομικά θέματα, είμαι μπάζο. Τα δίνω όλα και δεν έχω καμία αίσθηση της οικονομικής αξίας των πραγμάτων. Αυτό που αποδεικνύεται όμως τώρα με την οικονομική κρίση, είναι ότι τα λεφτά δεν είναι κανενός.
-Δεν κάνεις αποταμίευση;
-Δεν έχω καμία σχέση με τα χρήματα. Εγώ πιστεύω ότι τα λεφτά είναι ένα κοινόχρηστο πράγμα, μπορεί κάποιος να σε σταματάει στο δρόμο, να σου ζητάει χρήματα και να του τα δίνεις χωρίς όμως να σε κλέβει. Δεν γίνεται να έχεις εσύ 40 ευρώ και ο άλλος να μην έχει τίποτα, δεν γίνεται εγώ να μην έχω έστω μία δουλειά και εσύ να έχεις τρεις.
-Όταν βλέπεις ζητιάνους στο δρόμο, παιδάκια στα φανάρια, τους δίνεις πάντα λεφτά;
-Εννοείται! Δεν το σκέφτομαι καν. Και δεν θεωρώ ότι αυτό είναι ελεημοσύνη. Και δεν με νοιάζει καν αν μου λένε «αυτός είναι ναρκομανής, μην του δίνεις», δεν με αφορά. Στα πράγματα πρέπει να υπάρχει δικαιοσύνη, αν εσύ έχεις λεφτά και δεν δίνεις στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, αυτό- κάποια στιγμή- θα σε βρει.
-Έχεις κάνει υποχωρήσεις για τα λεφτά;
-Όχι. Έκανα τηλεόραση και για τα λεφτά αλλά προσπάθησα στην τηλεόραση να κάνω ό,τι καλύτερο υπήρχε. Αν μπορούσα να ζω μόνο από το θέατρο και από τις ταινίες, δεν θα έκανα τηλεόραση. Γιατί σ εμένα, το θέατρο είναι η ζωή μου.
-Συνεχίζεις να λες τόσα «όχι», όσα έλεγες παλιά;
-Πιο πολλά «όχι» λέω τώρα.
-Κάποιοι όμως θα περίμεναν ότι τώρα, με το παιδί, θα έβαζες λίγο νερό στο κρασί σου. Ότι θα έκανες κάποιες υποχωρήσεις.
-Δεν μου αρέσει να κάνω το παιδί μου άλλοθι γι αυτά που επιλέγω. Καθόλου. Δεν το επιτρέπω στον εαυτό μου! Επειδή όντως όμως έχω ευθύνες και δεν είμαι μόνος μου πια στη ζωή, προσπαθώ μεν να βγάζω κάποια χρήματα, αλλά να μην γίνομαι ρόμπα. Δεν θέλω να με ρωτήσει κάποια στιγμή ο γιος μου «τι είναι αυτό που έκανες;» και να του απαντήσω «το κανα για σένα!». Ό,τι κάνω το κάνω για μένα και εγώ εκτίθεμαι στα μάτια μου.
-Σου αρέσει ο κόσμος που ζεις, Νίκο;
-Τι να μ αρέσει, ρε συ; Πλάκα μου κάνεις; Εμένα, η πραγματικότητα γενικά, ποτέ δεν με ικανοποιούσε. Ίσως γιατί είμαι φύση και θέση ρομαντικός άνθρωπος, θα ήθελα να τα φτιάξω όλα απ την αρχή, αν μπορούσα θα ήθελα να τα αλλάξω όλα. Νομίζω δε ότι, για να αντιμετωπιστεί αυτό, θα πρέπει ο καθένας να είναι ήρεμος, να δουλεύει με τον εαυτό του, να ξέρει την υποκειμενικότητα στα όνειρά του. Από μία ηλικία και μετά, βλέπω ότι οι άνθρωποι είναι πολύ βαρετοί και πάρα πολύ δυστυχείς. Δεν κάνουν όνειρα.
-Εσύ είσαι ευτυχισμένος;
-Είμαι σε μία ζωντανή κατάσταση... Άκου, εγώ δεν εννοώ ευτυχία ως μία κατάσταση που γελάει συνέχεια, αλλά σαν κάτι που είναι ζωντανό και που ζητάει κάτι ακόμη από τον κόσμο, κάτι που δεν είναι τελειωμένο, κάτι που είναι ενεργό.
Δημοσίευση στο περιοδικό Down Town, τον Ιούλιο του 2010 (η γυμνή φωτογραφία του Νίκου προέρχεται από το site της Lifo, όταν είχε φωτογραφηθεί για φιλανθρωπικό σκοπό από τον Γιάννη Μπουρνιά).
