Ανάμεσα στους νέους τραγουδιστές, ο 18χρονος Στέλιος Λεγάκης
έχει ίσως το πιο φανατικό κοινό. Ποιο είναι το μυστικό του;
Μπορεί να μην το έχει συνειδητοποιήσει ακόμη, αλλά η στιγμή
εκείνη της προηγούμενης Τετάρτης που ο Στέλιος Λεγάκης έκανε το άλμα από τον
κόσμο των ανηλίκων σε αυτό των ενηλίκων, καταλάβαινε στο βάθος πως είναι η πιο
σημαντική των 18 του -πια- χρόνων. Εκείνη τη μέρα διοργανώθηκε από την δισκογραφική
του εταιρεία, την Panik Records,
ένα μεγάλο πάρτυ σε κάποιο εμπορικό κέντρο, μαζεύτηκαν γύρω στα 500 άτομα και ο
Στέλιος έσβησε με μια εκπνοή τα κεράκια της τούρτας του που είχε γεύση
σοκολάτα. «Η αλήθεια είναι πως η μεγαλύτερη αλλαγή που μου συνέβη στην
διαδικασία της ενηλικίωσής μου ήταν το γεγονός ότι τέλειωσα το σχολείο μου,
στην Καστέλλα. Γιατί έτσι θα έχω περισσότερο χρόνο τώρα ώστε να κάνω πολύ περισσότερα
πράγματα στη μουσική, να γράψω τραγούδια, να εμπνευστώ!», ξεκινά να μου λέει
πίνοντας ένα ποτήρι φρέσκο χυμό πορτοκάλι, αφού, όπως μου εξηγεί, προσέχει πολύ
τη διατροφή του γιατί θέλει να έχει αντοχές στην καθημερινή γυμναστική που
κάνει – άλλο ένα από τα πάθη του. «Τώρα πέρασα σε ένα δημόσιο ΙΕΚ, σπουδάζω
ηχοληψία, αλλά αυτό δεν έχει το τρέξιμο και το άγχος που είχα στο Λύκειο. Αν
και δεν σου κρύβω ότι μου λείπει κάποιες μέρες το σχολείο, τα πειράγματα με
τους συμμαθητές μου, κάποιοι καθηγητές μου, η καθημερινότητά μου σ’ αυτό. Τον
τελευταίο καιρό που οι υποχρεώσεις μου στο τραγούδι ήταν πολύ περισσότερες
προσπαθούσα να είμαι όσο πιο τυπικός γίνεται. Ήμουν, αν θες, το παιδί για το
οποίο πάντα έλεγαν οι δάσκαλοί μου στους γονείς μου: “έχει δυνατότητες, μπορεί
να γίνει καλύτερος, αλλά δεν διαβάζει”. Σκέψου ότι τα τελευταία χρόνια δούλευα Παρασκευές
και Σάββατα, κοιμόμουνα ξημερώματα, αλλά τις Δευτέρες έπρεπε να αλλάξω το
ωράριό μου και να ξαναμπώ σε αυτό του σχολείου, πράγμα που με δυσκόλευε».
Ο Στέλιος δεν ήθελε πάντα να γίνει τραγουδιστής, του είχε
καρφωθεί η ιδέα από το δημοτικό πως θα ήταν ένας πολύ καλός μικροβιολόγος -άγνωστο
γιατί- αν και είχε μεγαλώσει μέσα στη μουσική αφού ο πατέρας του είχε το
μουσικό μαγαζί «Αρμενάκι» κι έτσι ο Στέλιος, πολλές φορές, καθόταν πλάι στους
μουσικούς, παίζοντας με τα τύμπανα, τα ντραμς και το λαούτο. «Πάντα έδειχνε ότι
κάτι πάει να γίνει με τη μουσική, αλλά ποτέ δεν το είχα πάρει στα σοβαρά,
παρόλο που οι γονείς μου ήταν αντίθετοι σε μία τέτοια προοπτική. Ακόμη και όταν
πηγαίναμε τα Καλοκαίρια στη Νάξο, στο Ακρωτήρι, 20 λεπτά από τη Χώρα, με την
οικογένειά μου, πάντοτε θυμάμαι να τραγουδάμε και να χορεύουμε με τα ξαδέλφια
και τους θείους μου, παράλληλα με τα μπάνια μας. Ήταν οι τέλειες διακοπές!».
Η συμμετοχή του στο «Ελλάδα έχεις ταλέντο» το 2012 και η
υπογραφή του συμβολαίου του με την Panik Records τον έβαλαν σε ένα διαφορετικό δρόμο από αυτόν στον οποίο
βρισκόταν μέχρι τότε, αφού στο μεταξύ έγραφε ήδη τραγούδια με την κιθάρα του, κλεισμένος
στο υπνοδωμάτιο του σπιτιού του και ανεβάζοντας τα στο you tube. Θεωρεί μάλιστα τον
εαυτό του πολύ τυχερό που από το πρώτο του κιόλας τραγούδι, το «σαν μαχαίρι»,
κατάφερε μέχρι σήμερα να ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο views, ενώ ήδη το τελευταίο του video clip που
κυκλοφόρησε την προηγούμενη βδομάδα, το «Σου ξεδιπλώνω την ψυχή μου», σε
μουσική του Stan,
έφτασε τις 30 χιλιάδες views μέσα σε μία μόνο μέρα. Μου λέει επίσης πως νιώθει
πολύ περήφανος που κατάφερε, σε τόσο μικρή ηλικία, να συνεργαστεί επί
σκηνής με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη, το Βασίλη Καρρά, τη Δέσποινα
Βανδή, το Στέλιο Ρόκκο, τον Κωνσταντίνο Αργυρό, τον Γιάννη
Πλούταρχο, τον Παντελή Παντελίδη, ενώ φέτος θα ξεκινήσει
εμφανίσεις μαζί με την Πάολα, τον Κωνσταντίνο Αργυρό και
την Ελένη Φουρέιρα στο Teatro.
«Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω καταλήξει ακόμη με ποιο είδος μουσικής θα ήθελα να
ασχοληθώ τελικά. Δοκιμάζομαι σε όλα προς το παρόν. Στο σπίτι μου ακούω τα πάντα,
από Γονίδη μέχρι όπερα, αν και κλίνω προς το λαϊκό. Εξάλλου, είναι φυσική ανάγκη
μου η μουσική, δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου πλέον χωρίς αυτήν. Είναι το
στήριγμά μου σε ό,τι μπορεί να μου τύχει και αυτό ήταν κάτι που συνειδητοποίησα
τότε που έχασα τον μπαμπά μου, σε μία από τις σκληρές περιόδους της ζωής μου,
το 2012. Αλλά δεν γράφω ποτέ όταν είμαι σε ένταση, συναισθηματική ή προσωπική.
Προτιμώ πρώτα να αφήνω το μυαλό μου να “καθαρίζει”, να είμαι χαλαρός και μετά
να παίρνω την κιθάρα μου στα χέρια, συνήθως το βράδυ, όταν θα είμαι μόνος μου».
Παραδέχεται πως είναι πολύ συναισθηματικός, πολύ ευαίσθητος,
«του ρομάντζου», όπως λέει. «Σε ό,τι αφορά στις σχέσεις έχω καταλάβει ότι δεν
πρέπει να δείχνεις και πάρα πολύ το πόσο συναισθηματικός είσαι στην πραγματικότητα,
γιατί έχω την εντύπωση πως το πολύ ρομαντικό δεν αρέσει ιδιαίτερα στα κορίτσια.
Το πιο σκληρό προφίλ έχει μεγαλύτερη πέραση. Ακόμη είμαι 18 χρόνων, είμαι λίγο
επιπόλαιος σ’ αυτό τον τομέα, αλλά μέσα από τη γυμναστική και -κυρίως- τη
δουλειά μου, καταφέρνω να αποκτώ πειθαρχία, αυτοσυγκέντρωση, έλεγχο και στα
άλλα κομμάτια της ζωής μου. Προτεραιότητα μου πάντως τώρα είναι η καριέρα μου,
όχι τα προσωπικά μου. Αν και πότε δεν ξέρεις πότε θα σε “χτυπήσει”. Εξάλλου,
βλέπω ότι, λόγω της όποιας αναγνωρισιμότητάς μου, θα ήταν πολύ δύσκολο για μένα
να κάνω σχέση αυτή την περίοδο».
Αυτό δεν το αναφέρει τυχαία. Για όσους δεν τον γνωρίζουν
ίσως να μην ξέρουν πως ο Στέλιος Λεγάκης έχει ένα από τα μεγαλύτερα fan clubs, με φανατικές
«Λεγάκιερς» (όπως ονομάζονται) να τον ακολουθούν σε κάθε του βήμα, ακόμη και
στις πιο προσωπικές του στιγμές. «Στην αρχή, όταν έβγαινα, ένιωθα πολύ αμήχανα
που με κοιτούσαν κάποιοι περίεργα. Με τον καιρό το συνήθισα. Αλλά έχουν συμβεί
και ακραία πράγματα. Για κάποιο διάστημα, έρχονταν καμιά τριανταριά κορίτσια
του fan club μου κάτω από το σπίτι μου, περιμένοντάς με να βγω για να
τους μιλήσω και να βγάλουμε φωτογραφίες, κάτι που δημιουργούσε πρόβλημα και
στους άλλους ενοίκους της πολυκατοικίας. Το ίδιο συνέβαινε και όταν πήγαινα στο
φροντιστήριό μου, στο σχολείο μου ή για να γυμναστώ. Κι αυτό γινόταν
καθημερινά! Τους το εξηγήσαμε, τους είπαμε πως “είναι λίγο προσωπικά αυτά και
ενοχλεί κάποιους άλλους” και μάλλον το κατάλαβαν, αν και ανά διαστήματα μπορεί
να έρθουν κάπου που βρίσκομαι για να με δουν. Δεν το κατακρίνω όμως. Νομίζω πως
το κάνουν αυτό επειδή είμαι περίπου συνομήλικός τους, με θεωρούν σαν φιλαράκι
τους και πιο κοντά τους σε σχέση με άλλους τραγουδιστές. Έχει συμβεί βέβαια,
κάποιες φορές, σε εμφανίσεις μου, να με φιλήσουν κάποιες στο στόμα, να μου
εκδηλώσουν με ακραίο τρόπο την αγάπη τους. Εκεί έρχομαι σε μεγάλη αμηχανία!
Αλλά δεν είμαι απ’ τους τύπους που θα βγάλουν ένα απόμακρο προφίλ, ούτε να πω “κορίτσια,
φύγετε!”. Δεν είναι του χαρακτήρα μου».
Μερικές φορές του λείπει το να είχε έναν κολλητό, να τον
έπαιρνε ανά πάσα στιγμή τηλέφωνο, να μιλούσαν άνετα μεταξύ τους και να του
έλεγε τα μυστικά του – είναι ίσως κι αυτό ένα από τα τιμήματα τού να γίνεσαι
σταρ από τα 14 σου. Αντικαθιστά, όμως, αυτό του το κενό με την παρουσία του
πατριού του, του Τάσου, ο οποίος είναι συνεχώς δίπλα του, σαν «φύλακας άγγελός»
του. «Δυστυχώς, είμαι επιφυλακτικός με τους ανθρώπους που με πλησιάζουν. Δεν
έχω πια την παλιά μου αθωότητα. Κάποια φιλαράκια που είχα απομακρύνθηκαν μετά
την επαγγελματική ενασχόλησή μου με τη μουσική, είτε από δικό μου λάθος είτε
από δικό τους. Ίσως να ήταν και οι συνθήκες περίεργες, δεν ξέρω. Νιώθω πάντως
πολύ τυχερός που έχω αυτή την οικογένεια! Ποτέ και τίποτα δεν μπορεί να μπει
ανάμεσά μας, είμαστε δεμένοι μεταξύ μας σαν γροθιά», μου αναφέρει.
Γελάει όταν τον ονομάζω «μικρό» αποχαιρετώντας τον, έτοιμος
να πάει τρέχοντας -κυριολεκτικά- στο σπίτι του από το Φάληρο όπου
συναντηθήκαμε, μέρος κι αυτό της προσπάθειάς του να διατηρείται σε καλή φυσική
κατάσταση αφού, όπως μου εξηγεί, τους τελευταίους μήνες ξυπνάνε με τον πατριό
του στις 5:30 το πρωί και στις 5:45 βρίσκονται ήδη στους δρόμους για πρωινή
προπόνηση. «Δεν παίζει ρόλο η ηλικία, ούτε στο τραγούδι, ούτε στις σχέσεις,
ούτε στο πώς σκέφτεσαι, ούτε στην καθημερινότητα», μου εξηγεί. «Είναι
μειονέκτημα, όμως, να με λένε οι κοπέλες “μικρό”, δεν μ’ αρέσει καθόλου αυτό!
Αν και σε άλλες περιπτώσεις, έχει τα πλεονεκτήματά του. Υπάρχει, αν θες,
μεγαλύτερη κατανόηση και προστασία σε τυχόν λάθη… Αλλά τι το δικαιολογώ; Όντως,
μικρός είμαι ακόμη!».
Δημοσίευση στο "Πρώτο Θέμα" (ένθετο "Thema People") τον Οκτώβριο του 2015. http://www.protothema.gr/Stories/article/519235/stelios-legakis-eidolo-eton-18/
