ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ: "ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ"

Σάββατο της πανσελήνου, φοράει το πολύχρωμό της φόρεμα, τα μαύρα της γυαλιά -για λίγο, για τα πρώτα 5 λεπτά- πιάνει τα μαλλιά της κότσο, ζητάει καφέ και κάθεται απέναντί μου χαμογελώντας ζεστά, σ’ εκείνο τον υπέροχο «Μπλε Παπαγάλο» του Μεταξουργείου. «Είναι η πρώτη συνέντευξη που κάνω το φετινό Καλοκαίρι από κοντά», μου λέει. «Ο χρόνος, οι συνθήκες, τρέχουμε συνεχώς με την ομάδα μου…». Λέμε κάτι γενικό, κάτι για τα ζώδια -κριός με ωροσκόπο κριό εκείνη-, για τον καιρό, τη μεγάλη επιτυχία των συναυλιών της, την λατρεία της στους Κύπριους που την αγκάλιασαν απ’ την αρχή της πορείας της με πολύ μεγάλη αγάπη, ακουμπάει την πλάτη της στην καρέκλα, μα απ’ την πρώτη ερώτηση γέρνει ξαφνικά το σώμα της μπροστά και κοιτιόμαστε στα μάτια από απόσταση μερικών μόνο εκατοστών.  

-Ανήκες ποτέ στο μαντρί, στο βοσκό και στο λύκο;

-Φυσικά. Κατά καιρούς έχω περάσει και απ’ τα τρία.

-Πως τα προσδιορίζεις;

-Εάν μπορέσεις να κρατήσεις ελεύθερο το μυαλό σου, ακόμη και σε ένα περιβάλλον καταπίεσης, είναι ένα σχολείο το οποίο επιδρά στην μετέπειτα ζωή σου και στο πώς αποφασίζεις -όταν πραγματικά γίνεις ελεύθερος-, ώστε να διαχειριστείς τον εαυτό σου.

-Τον διαχειρίζεσαι εύκολα;

-Πλέον ναι.

-Παλιά;

-Όχι. Καθόλου. Δεν μπορούσα να τον ελέγξω. Όχι σε επίπεδο πειθαρχίας, αλλά είχα ανησυχίες, φοβίες και άγχη που δεν μπορούσα να τα διαχειριστώ. Τώρα πια έχω μεγαλώσει και όλο αυτό μέσα μου έχει καταλαγιάσει, έχει βρει τα πατήματά του κι έτσι μπορώ να κουμαντάρω πολύ πιο εύκολα τον εαυτό μου στις δύσκολες στιγμές.

-Ήσουν άτακτο παιδί; Ζωηρό;

-Τρομερά άτακτη, τρομερά ζωηρή, αλλά όχι αντιδραστική. Σαν παιδί είχα μια τρομακτική υπερκινητικότητα, ήμουνα συνέχεια σε εγγρήγορση, αλλά όχι στο πλαίσιο του να κάνω αλητεία ή πράγματα κωλοπαιδίστικα. Στη σκηνή δε φαίνεται; Δεν μπορώ να σταθώ ψύχραιμη μπροστά στο μικρόφωνο και να τραγουδήσω – μου είναι αδύνατον!

-Σταματάς ποτέ να σκέφτεσαι;

-Ποτέ! Ακόμη και όταν κοιμάμαι, στον ύπνο μου, παρατηρώ πως όλα μου τα όνειρά σχετίζονται με την πραγματικότητα, με την καθημερινότητα, δίνοντας λύσεις, απαντήσεις, ενώ τίθενται και καινούργια ερωτήματα. Δεν ησυχάζω ούτε στον ύπνο μου. Κι όλο αυτό με εξουθενώνει.

-Τότε δεν κοιμάσαι…

-Μα, γι αυτό και έχω την ανάγκη να κοιμηθώ πολλές ώρες – είναι ο χρόνος που δεν διαπραγματεύομαι καθόλου. Ο βασικός «όρος» για να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι είναι να ‘χω κοιμηθεί το λιγότερο 8 ώρες. Το μόνο μέρος στον κόσμο που με ηρεμεί, εκεί όπου και ο ύπνος μου ακόμη γίνεται διαφορετικός, είναι η Φολέγανδρος. Δεν είμαι από ‘κει, αλλά είναι το νησί μου. Κι αυτό συνέβη απ’ την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου σ’ αυτό το μέρος. Κάτι μου κάνει μέσα μου και ηρεμεί το μυαλό μου.

-Έχεις καλή μνήμη;

-Έχω τερατώδη μνήμη. Θυμάμαι ακόμη και τη βάφτισή μου… Ήμουνα λίγο μεγάλη, γύρω στα δυόμιση, και φέρνω στη μνήμη μου πόσο πολύ μου άρεσαν αυτά που φορούσα επιθυμώντας να τα δουν όλοι. Θυμάμαι ακόμη και τα συναισθήματα που είχα εκείνη τη μέρα…

-Πώς μπορεί, όμως, ένα παιδάκι, όπως ήσουν εσύ στο νηπιαγωγείο, να έχει ήδη προσδιορίσει ποιοι είναι οι «κακοί άνθρωποι»;

-Ναι, το θυμάμαι ακόμη κι αυτό… Μου είχε συμβεί ένα ατύχημα. Είχε πέσει ο χυμός μου επάνω στο καλσόν μπαλέτου που φορούσα και άρχισαν όλοι να γελάνε και να με κοροϊδεύουν επειδή λερώθηκα. Εκείνη, όμως, τη στιγμή όλο αυτό εγώ το εισέπραξα ως κάτι το μοχθηρό. Και γύρισα και είπα στη μητέρα μου: «μαμά, οι άνθρωποι είναι κακοί».

-Αναθεώρησες;

-Ναι. Γιατί πιστεύω πως οι άνθρωποι είναι εν δυνάμει καλοί και κακοί. Θεωρώ ότι είναι πολύ εύκολο να είσαι καλός γιατί είσαι απαλλαγμένος από ενοχές, έχεις γύρω σου αγάπη. Και πιστεύω ότι ο εύκολος δρόμος είναι να ‘σαι καλός, όχι κακός. Εγώ είχα τη σπουδαία τύχη να συναντήσω και να περιστοιχίζομαι από ανθρώπους καλούς, τους οποίους φυλάω σαν κόρη οφθαλμού.

-Πώς αναγνωρίζεις την κακία;

-Απ’ την μοχθηρότητα. Όταν κάποιος δεν υπολογίζει τίποτα προκειμένου να γίνει το δικό του. Κι υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι που δεν νοιάζονται για τίποτε άλλο πέρα από τον εαυτό τους. Αντίθετα, δεν θεωρώ κακούς ανθρώπους αυτούς που έχουν ελαττώματα. Γιατί τους ανθρώπους που έχω επιλέξει να βάλω στη ζωή μου, τους έχω επιλέξει για τα ελαττώματά τους! Επειδή τα αντέχω.

-Τα δικά σου αντέχονται;

-Φαντάζομαι πως ναι. Γιατί η αλήθεια είναι πως έχω σταθερές και πιστές φιλίες. Αγαπιόμαστε. Δεν αλλάζω φίλους, αλλά δεν κάνω κι εύκολα φίλους… Όταν κάποιος μπει στη ζωή μου ξέρω ότι είναι για πάντα! Ακόμη και στις ερωτικές μου σχέσεις, όλοι οι άντρες που είχα στη ζωή μου είναι σήμερα φίλοι μου, έχω φοβερή σχέση μαζί τους. Τους αγαπώ και με αγαπούν όλοι.

-Κάπως έτσι βγήκε το τραγούδι σου «οι πρώην»;

-Ναι. Είναι ένα τραγούδι που ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος έγραψε για μας και για τις σχέσεις μας. Είναι ο τύπος μου τέτοιος: δεν μπλέκω σε καμία σχέση που είναι επουσιώδης. Γιατί όταν αποφασίσω να εμπλακώ με έναν άνθρωπο εμπλέκομαι βαθιά. Κι όταν εμπλέκεσαι βαθιά με τους ανθρώπους τους καταλαβαίνεις, συγχωρώντας έτσι και τον εαυτό σου και εκείνους. Εμένα δεν με πειράζουν τα λάθη των ανθρώπων. Αρκεί η ουσία και ο λόγος τους να μην έχουν κάτι κακό.

-Δεν είσαι επιφυλακτική όταν γνωρίζεις κάποιον;

-Μπα, όχι. Απλώς, λόγω της δουλειάς, επειδή συναναστρέφομαι πολλούς ανθρώπους και βλέπω πολλά πρόσωπα έχει ενεργοποιηθεί μέσα μου ένας μηχανισμός που ανάβει αλάρμ όταν κάτι δεν μου πάει. Κι αυτό γίνεται αυτόματα.

-Σε άλλαξε αυτή η δουλειά;

-Με έχει ωριμάσει και με έχει πειθαρχήσει. Κάτι που ήθελα πάρα πολύ να συμβεί στη ζωή μου. Θυμάμαι ότι ακόμη και για να κάτσω στο θρανίο να διαβάσω όταν ήμουνα μικρούλα κατέβαλλα μεγάλη προσπάθεια, παρόλο που στο τέλος το έκανα γιατί είμαι άνθρωπος της ευθύνης και θέλω να αντεπεξέρχομαι σε ό,τι αναλαμβάνω ή μου δίνεται. Τώρα πια πειθαρχώ πολύ συνειδητά και πολύ μαλακά – δεν μου είναι δύσκολο. Επίσης είμαι λίγο πιο αυστηρή πλέον απέναντι στο σκόρπισμα του εαυτού μου.

-Πώς τον σκόρπιζες στο παρελθόν;

-Ξυπνούσα, για παράδειγμα, το πρωί και ήμουν φουλ στα κόκκινα και στην ενέργεια, αυτό συνεχιζόταν και στη διάρκεια της μέρας, αργότερα στη σκηνή και μετά ερχόταν η στιγμή που πήγαινα στο δωμάτιό μου και κατέληγα μια τελειωμένη περίπτωση. Πρόπερσι μου δημιουργήθηκε ένα πρόβλημα με την υγεία μου το οποίο με ταλαιπώρησε τρομερά -και σωματικά και ψυχικά- κι έτσι πέρσι αποφάσισα για 10 μήνες να ‘μαι off. Είχα ξεπεράσει τα όρια της υπερκόπωσης κι αυτό το πράγμα ήταν και οργανικό πια. Εξουθένωνα τον εαυτό μου! Τώρα θα προσφέρω εκεί που πραγματικά έχω να δώσω τον χώρο μου, το χρόνο μου, την ψυχή, την αγάπη μου κι ό,τι έχω μέσα μου. Ακόμη και το θυμό μου θα τον δώσω εκεί που πρέπει.

-Δεν σου φαίνεται ότι θυμώνεις εύκολα…

-Θυμώνω εύκολα αλλά είμαι του λεπτού.

-Νιώθεις ευθύνη και για τους ανθρώπους που είναι δίπλα σου;

-Κυρίως. Είμαι η μεγάλη κόρη μιας μεγάλης οικογένειας κι αυτό τα λέει όλα. Έτσι είμαι με τους φίλους μου, με τους συνεργάτες μου – έχω κάτι μέσα μου μητρικό. Γι’ αυτό και δεν ξέρω αν θα γινόμουνα καλή μητέρα, μήπως «έπνιγα» το παιδί μου.   

-Αυτό δεν λειτουργεί περίεργα στις ερωτικές σου σχέσεις;

-Νομίζω πως οι άντρες που επιλέγω δεν το εκμεταλλεύονται και δεν επαναπαύονται, με αποτέλεσμα να χαθεί το υπόλοιπο. Οι σχέσεις μου δεν εκμεταλλεύτηκαν ποτέ τη ροπή μου στο υπερδόσιμο. Ούτε οι φίλοι μου το ‘χουν κάνει ποτέ… Είμαι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος! Ξέρεις, εμένα με φτιάξανε αυτοί οι σπουδαίοι άνθρωποι που ήταν δίπλα μου και με περιστοιχίζουν ακόμα, οι σχέσεις μου μαζί τους – δεν έχω τίποτα πιο ιερό! Αυτό είναι η θρησκεία μου. Όταν σκέφτεσαι τους άλλους περισσότερο απ’ τον εαυτό σου συνειδητοποιείς τελικά πόσο μικρός είσαι. Κι είναι ωραίο αυτό! Γιατί δεν δίνεις τόσο μεγάλη σημασία στον εαυτό σου και στο να ασχολείσαι συνέχεια μ’ αυτόν χάνοντας άλλα, σημαντικά πράγματα απ’ τη ζωή σου.

-Δεν νιώθεις «μεγάλη» όταν σε κάθε σου live αποθεώνεσαι από τόσο πολύ κόσμο; Όλες σου οι εμφανίσεις είναι sold out, έχεις ένα πολύ μεγάλο fan club και θεωρείσαι «η νέα ιέρεια του εντέχνου»…

-(αποστρέφει το βλέμμα της) Δεν τα καταλαβαίνω όλα αυτά. Τα ακούω και τα νιώθω, αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για την τόση αγάπη, όμως η δική μου δουλειά είναι να είμαι καλή τραγουδίστρια. Είμαι πάρα πολύ ασφαλής απέναντι σ’ αυτό, πιστεύω ότι αξίζω, είναι κάτι που το ‘χω κερδίσει, το ‘χω δουλέψει, αλλά μέχρι εκεί. Τα υπόλοιπα είναι περιττά. Αισθάνομαι επίσης «μικρή» με τη ρεαλιστική έννοια. Αν δεις τον εαυτό σου μέσα στο σύμπαν και σε ό,τι γίνεται γύρω σου καταλαβαίνεις ότι είσαι απλά ένας κρίκος μέσα σε μια μεγάλη αλυσίδα. Εγώ σ’ αυτή την αλυσίδα νιώθω ότι γεννήθηκα με την συγκεκριμένη ικανότητα: να εκφράζομαι μέσα από τη μουσική. Κι αυτό είναι κάτι που δεν το κέρδισα, αλλά μου δόθηκε. Είναι ένα δώρο, κάτι έξω από μένα, κάτι που δεν κατέκτησα. Γι’ αυτό και ο σκοπός είναι να το περιθάλψω, να το προσέξω, να το αναδείξω και να το προσφέρω. Κι εκείνο για το οποίο καμαρώνω και είμαι υπερήφανη είναι ότι αξιοποίησα κάτι που μου δόθηκε με το σωστό τρόπο.

-Σε ποιον άλλο θεό πιστεύεις εκτός απ’ τον άνθρωπο;

-Αυτό είναι κάτι που με απασχολεί πάρα πολύ. Το «παραμύθι» της θρησκείας δεν με αγγίζει σε κανένα επίπεδο, αλλά σίγουρα υπάρχει κάτι μεγαλύτερο στο οποίο πιστεύω. Και νομίζω πως είναι οι ιδέες. Ο παράδεισος για μένα είναι ένα ιδανικό που όλοι μαζί αγωνιζόμαστε για να φτάσουμε.

-Παραμένεις Αριστερή;

-Δεν μπορώ να είμαι κάτι άλλο. Είναι ο τρόπος που βλέπω τον κόσμο. Δεν θα μπορούσα να έχω άλλη τοποθέτηση γιατί όλες μου οι ιδέες και όλη μου η ζωή είναι χτισμένα γύρω απ’ αυτή την ιδεολογία. Αυτό είναι το ζωνάρι μου και το πλαίσιο μέσα στο οποίο υπάρχω. Οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους διαμορφώνεται σύμφωνα μ’ αυτή την ιδεολογία: της αρμονικής συνύπαρξης με τους άλλους, της ισότητας, της αλληλεγγύης, του μοιράσματος.

-Είσαι απογοητευμένη με τα τελευταία γεγονότα;

-Πάρα πολύ! Αλλά δεν θέλω να σταθώ στην απογοήτευση. Γιατί όλοι μας τη ζωή είμαστε καταδικασμένοι να παλεύουμε για το καλύτερο. Ο στόχος των άλλων είναι να είσαι απογοητευμένος, γιατί ένας απογοητευμένος πολίτης άγεται και φέρεται, ένας πολίτης όμως που είναι σε εγρήγορση δεν καταβάλλεται εύκολα, έχει μία αντίσταση.

-Λένε πως η διαφορά της καλής απ’ την κακή φωνή είναι η μνήμη, κατά πόσο αυτό που σου μεταδίδεται δείχνει και να «θυμάται» κουβαλώντας κάτι. Συμφωνείς μ’ αυτό;

-Σημασία δεν έχει η φωνή, έχει το αίσθημα. Θέλω να είμαι καλή τραγουδίστρια τεχνικά -και δουλεύω πάρα πολύ γι’ αυτό!-, δεν θέλω όμως να σκέφτομαι τεχνικές λεπτομέρειες επάνω στη σκηνή αλλά το ίδιο το τραγούδι. Δεν θέλω να δεσμεύεται η φωνή μου.

-Σε ποια πράγματα θα προτιμούσες να είχες λιγότερο καλή μνήμη;

-Σε τίποτα. Θέλω να θυμάμαι και θέλω να ξέρω – έχω αυτό το κουσούρι. Αν μου έλεγες «τι προτιμάς; Να ξέρεις και να είσαι σκατά ή να μην ξέρεις και να είσαι καλά;», θα σου απαντούσα «να ξέρω και να ‘μαι σκατά». Επιθυμώ να έχω συνείδηση. Κι ίσως αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι είμαι control freak. Όσες φορές έχω μεθύσει, για παράδειγμα, μου τη σπάει. Θέλω να ‘μαι συνέχεια νηφάλια, να βλέπω καθαρά!

-Υπάρχουν στιγμές που προτιμάς να είσαι μόνη σου;

-Η μονάδα αποκτά νόημα μόνο μέσα στο σύνολο. Δεν χάνω τον εαυτό μου μέσα στους άλλους, αλλά δεν έχει νόημα ο εαυτός μου αν δεν είμαι ανάμεσα στους συνανθρώπους μου. Μπορώ να πάω σινεμά μόνη μου, μπορώ να βγω μόνη μου, μπορώ να πάω διακοπές μόνη μου, αλλά όχι με μοναχική διάθεση. Πάντα υπάρχω μέσα σ’ ένα πλαίσιο.

-Υπήρξες ποτέ μελαγχολική;

-Κάποτε ήμουνα πιο μελαγχολική. Έχω μάθει, όμως, πια να ξεχωρίζω τα σημαντικά από τα ασήμαντα. Κι έτσι κρατάω τη θλίψη μου γι’ αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό και την αξίζει. Το αντίστοιχο κάνω και με τη χαρά μου. Κάποια πράγματα με στενοχωρούν βαθιά, αλλά δεν το ξοδεύω μέσα στην καθημερινότητα. Μπορεί να απέκτησα με τα χρόνια μεγαλύτερη ισορροπία…

-Πολλά απ’ τα τραγούδια σου έχουν μια βαθιά θλίψη…

-Τα τραγούδια είναι στιγμές μας, δεν προδίδουν όλη μας τη ζωή. Τα τραγούδια που λέω είναι ιστορίες και κομμάτια απ’ τη ζωή μου, είναι οι προβληματισμοί μου, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε άλλη γκάμα συναισθημάτων. Εξάλλου, ένα μελαγχολικό τραγούδι δεν θα μπορούσα να το μεταφέρω αν η ίδια ήμουν μελαγχολική εκείνη τη στιγμή. Μεταφέρω μια βιωμένη εμπειρία. Γι’ αυτό και μπορώ να γίνομαι αγωγός του συναισθήματος από τους δημιουργούς στο κοινό. Για να είσαι, όμως, αγωγός πρέπει να είσαι καθαρός. Και οι καλές μου ερμηνείες συμβαίνουν όταν είμαι καλά. Όταν δεν είμαι καλά δεν τραγουδάω καλά. Γι’ αυτό και προσπαθώ να είμαι καλά!

-Γελάς εύκολα;

-Πολύ! Όπως και κλαίω πολύ εύκολα. Κλαίω καθημερινά! Εξάλλου, γίνονται πολλά συγκινητικά πράγματα κάθε μέρα. Η ζωή μας κρύβει τόσες πολλές εκπλήξεις που δεν αντέχω άλλο! (γελάει). Γιατί δεν υπάρχει μέρα που να μην γίνει άξια αναφοράς και ενασχόλησης. Αυτό έχει να κάνει και με το γεγονός ότι είμαστε μια μεγάλη παρέα όπου όλοι μας κάνουμε ένα «παράξενο» επάγγελμα, με «παράξενη» ζωή και «παράξενες» σχέσεις. Προηγουμένως καθόμουνα με την αδελφή μου και πίναμε καφέ. Κάπου κοντά πρέπει να βρισκόταν μία ψυχιατρική κλινική κι είναι δύο τύποι, δύο φοβερές φιγούρες, όπου μίλαγε ο ένας στο τηλέφωνο και έλεγε «μικρούλα μου, σ’ αγαπάω πολύ! Κάθε μέρα μου λείπεις, μικρούλα μου! Το ξέρεις; Εσένα σου λείπω; Σ’ αγαπάω! Εσύ μ’ αγαπάς; Ανυπομονώ να σε δω!». Τι άλλο μπορείς να κάνεις ακούγοντας αυτά, απ’ το να πλημμυρίσει το σώμα σου από συγκίνηση και τρυφερότητα; Αυτό είναι η ζωή! Αυτές οι στιγμές! Τα συναισθήματά μου θέλω να τα εκφράζω, δεν θέλω να τα κρατώ μέσα μου. Γι’ αυτό και επέλεξα να κάνω αυτή τη ζωή.

-Εσύ έχεις πει πολλές φορές το «σ’ αγαπάω»;

-Συνέχεια! Όλη την ώρα! Αφού τους αγαπώ τους ανθρώπους μου τόσο πολύ… Τους λατρεύω! Πεθαίνω γι’ αυτούς! Εμείς, στην παρέα, δεν κλείνουμε τα τηλέφωνα κι όλο αυτό είναι ένας κύκλος. Η οικογένεια των φίλων μου είναι σαν οικογένειά μου, το ίδιο κι η δική μου γι’ αυτούς. Η τελευταία μας λέξη όποτε μιλάμε είναι «σ’ αγαπώ!».

-Είσαι και ρομαντική;

-Πάρα πολύ! Αλλά είμαι και σκληρή όταν πρέπει. Μάλλον είναι η άμυνά μου για να ισορροπώ. Έχω πάντως και τα δύο – και το μαύρο και το άσπρο τα διαθέτω σε μεγάλες ποσότητες. Είμαι άνθρωπος των αντιθέσεων, τρυφερή αλλά και «βίαιη». Δεν έχει διαβαθμίσεις αυτό. Στη δουλειά μου έχει χρειαστεί να είμαι πολλές φορές σκληρή και αυστηρή, αλλά και με τους ανθρώπους μου, λέγοντάς τους πάντα την αλήθεια.

-Δεν νιώθεις τύψεις όταν πληγώνεις τους γύρω σου;

-Δεν θέλω να πληγώνω, όχι! Είμαι δίκαιη. Κι αν αντιληφθώ ότι έχω πληγώσει, προσπαθώ με νύχια και με δόντια να το ανατρέψω. Αλλιώς θα υποφέρω!

-Ποιο είναι το κομβικό εκείνο σημείο που πέρασες από το παιδί που υπήρξες στη γυναίκα;

-Στα 29 με 30 μου χρόνια. Εκεί συνέβη μέσα μου κάτι τρομερό, ήταν σαν ξαφνικά να τακτοποιήθηκαν όλα. Σαν όλα να πήραν τη θέση τους… Απ’ τα 21 μου μέχρι τα 29 μού ήταν αδύνατον να κοιμηθώ χωρίς φως, χωρίς ανοιχτή τηλεόραση, χωρίς κάποιος να μιλάει. Είχα πολλές φοβίες. Ξαφνικά, κάτι μέσα μου άρχισε να μαλακώνει. Σαν μια ψυχραιμία εσωτερική. Και άρχισα να μπορώ να χαλαρώνω κατά κάποιο τρόπο. Κι έτσι αυτό γίνεται όλο και καλύτερο παλεύοντάς το. Ακόμη και το χειμώνα του ’14 που είχα κάποιο πρόβλημα με την υγεία μου, συνέβη μέσα σε μια συνειδητότητα. Κάτι που μου έλειπε μέχρι τα 29. Τα 8 χρόνια που προηγήθηκαν -απ τα 21 μέχρι τα 29- ήταν πολύ βάρβαρα για μένα, ήμουνα διαρκώς σε μεγάλη πίεση ψάχνοντας να βρω τον εαυτό μου. Γιατί ήμουνα το παιδί που πάει να βρει τα πατήματά του και να γίνει γυναίκα. Γι’ αυτό και οι «μέρες του φωτός» ήταν μία πολύ καθοριστική περίοδος για μένα. Ήταν σα να έγινε ένα μπραφ και να μπήκαν όλα σε μια τάξη… Σαν παιδί μου ‘χε φτιάξει κάποιος το «δωμάτιο» εκπληκτικό. Μετά την εφηβεία, όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι την πραγματικότητα και βρέθηκα μόνη μου στον κόσμο να κάνω τις επιλογές μου, ήταν σαν κάποιος να μπήκε στο δωμάτιο και να τα ανέτρεψε όλα. Πέρασα τη φάση που δεν ήξερα πώς να το τακτοποιήσω, που κοιμόμουνα ανάμεσα στα πεταμένα πράγματα, που άφηνα το δωμάτιό μου βρόμικό και ατακτοποίητο χωρίς όμως να μ’ άρεσε έτσι όπως το έβλεπα κι έτσι όπως το ζούσα. Μια μέρα άρχισα να συμμαζεύω. Τακτοποίησα τα παλιά κουτιά, αγόρασα καινούργια και τα έβαλα ξανά πίσω στα ράφια. Όταν έρχεται πια κάτι νέο, ξέρω πού να το τοποθετήσω, πού ανήκει. Κι όλο αυτό έχει μια αρμονία. Έχει ωρίμανση.

-Έλυνες πάλι προβλήματα χθες βράδυ στα όνειρά σου;

-Ναι. Αλλά είμαι ψύχραιμη πια. Χθες είχα μια δύσκολη νύχτα, αλλά το διαχειρίζομαι. Ξέρεις τι μεγάλο πράγμα είναι να διαχειρίζεσαι τη ζωή σου; Γιατί εγώ έπασχα φοβερά από την έλλειψη διαχείρισης χρόνου και ενέργειας. Κι είναι μεγάλη κατάκτηση αυτό! Ευτυχώς, έχω όλους αυτούς τους ανθρώπους γύρω μου (συγκινείται)… Χωρίς τους ανθρώπους μου είμαι ένα τίποτα! Όπως και χωρίς τους ανθρώπους που μας ακούνε, τι νόημα έχει να τραγουδάω; Τι νόημα έχει το οτιδήποτε χωρίς να μπορείς να το μοιραστείς;  

Δημοσίευση στην εφημερίδα "Ο Φιλελεύθερος" της Κύπρου (ένθετο "ΦιλGood"), τον Αύγουστο του 2015.http://archive.philenews.com/el-gr/politismos-anthropoi/389/275370/natasa-bofiliou-ti-noima-echei-to-otidipote-an-den-boreis-na-to-moirasteis