ΘΕΟΔΟΣΙΑ ΤΣΑΤΣΟΥ: "ΣΑΜΠΟΤΑΡΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ"

Η πιο ιδιαίτερη -ροκ, τζαζ, σόουλ- φωνή των 90s’ και 00s’ δεν έχει χάσει τίποτα από τη «φωνάρα» εκείνη που ανακάλυπτε τότε αμήχανα η ελληνική μουσική, απ’ τις πρώτες κιόλας νότες που ακούγονταν στις «ενοχές» ή στο «φοβάμαι». Αυτές τις μέρες επιστρέφει στο φανατικό κοινό της που την περίμενε με ανυπομονησία, μετά από 6 χρόνια δισκογραφικής αποχής.

Ένα «αυστραλόπουλο» στην Ελλάδα

«Στη ζωή μου ήμουν στα άκρα: έχω βιώσει και τον μεγαλύτερο πόνο, αλλά και την μεγαλύτερη χαρά. Και τα δύο, όμως, τα αντιμετωπίζω το ίδιο. Γιατί είναι γειτονάκια. Γιατί τα πικ των συναισθημάτων ζούν δίπλα δίπλα. Από μικρή το ήξερα αυτό, αφού υπήρξα ένα παιδί μεγαλωμένο σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Με δύο γονείς πάρα πολύ αυστηρούς, με μία μητέρα -η οποία εργαζόταν ως καθαρίστρια σε ένα νοσοκομείο στην Αυστραλία- υπερβολικά χριστιανή ορθόδοξη, με έναν πατέρα, μηχανικό αυτοκινήτων τότε, που νόμιζε ότι τα παιδιά του θα γίνουν ναρκομανείς και θα του φύγουν απ’ το σπίτι, πάντα τρέμοντας μήπως κάνουμε καμιά στραβή. Κι έτσι αναγκαστήκαμε να παλέψουμε μόνες μας με την αδελφή μου, για να κάνουμε τελικά αυτό που θέλαμε. Σκέψου ότι ο μπαμπάς μου ονειρευόταν να τελειώσω το πανεπιστήμιο για να μου ανοίξει φροντιστήριο. Κι έτσι την επιτυχία των “Μπλε” την έμαθε πολύ πιο μετά, όχι όταν συνέβαινε. Ο πατέρας μου φοβόταν επίσης μήπως μυηθώ στο αυστραλέζικο σύστημα και παντρευτώ αυστραλό. Αυτό δεν το ‘θελε με τίποτα! Γι’ αυτό και μ’ έστειλε στην Ελλάδα.

Πολλές φορές αισθανόμουν λίγο ξέμπαρκη εδώ, σαν μια ξανθιά που ήρθε από την Αυστραλία για να κάνει αυτό που αγαπάει στη χώρα από όπου κατάγονταν οι γονείς της. Έτσι, όταν είχα έρθει από την Αυστραλία στην Ελλάδα, στα 17 μου, ένιωθα λίγο ξένη. Με φώναζαν “προσφυγάκι”, “αυστραλόπουλο”. Ενώ, απ’ την άλλη, στην Αυστραλία ήμασταν οι “the wogs”! Σπούδασα χορό, θέατρο, μουσική, κινηματογράφο, αλλά ονομάστηκα και συνειδητοποίησα ότι είμαι καλλιτέχνης, όταν έκανα κάτι και αυτό έγινε γνωστό. Θεωρώ πάντως ότι είμαστε παράξενοι οι καλλιτέχνες: “τρελοί”, κυκλοθυμικοί, μοναχικοί. Δεν θα μπορούσα, λοιπόν, να λέγομαι “καλλιτέχνης” αν δεν τα ‘χα κι εγώ αυτά. Και πιστεύω πως αν ερωτοτροπείς ωραία με το εργαλείο σου, δεν σκέφτεσαι ποιοι σε κοιτάνε από την κλειδαρότρυπα για να δεις αν τους αρέσεις.

Όχι, ποτέ δεν φοβήθηκα μήπως χάσω αυτό για το οποίο ξεκίνησα, αλλά φοβήθηκα μήπως χάσω εμένα! Και κινδύνευσα. Στην αρχή, με τους “Μπλε”. Γιατί έγινε απότομα όλο αυτό. Με τις “Ενοχές”, το μπαμ συνέβη πολύ γρήγορα».

Νιώθω ενοχές

«Μερικές φορές νομίζω πως ζω σε ένα χάος χωρίς στάση για να κατέβω. Αυτό παλιά με ενέπνεε. Αλλά τότε ήμουνα νεότερη, πιο αγριεμένο ον, πανκιό κι είχα πολύ θυμό μέσα μου. Κυρίως για το πώς ζουν οι άνθρωποι σε αυτή τη ζωή, για το γεγονός ότι δεν υπήρχε κάτι που να με κάνει να χαμογελάσω αβίαστα και άνευ όρων, για το ότι ήμουν μια γυναίκα που πάλευα μόνη μου να κάνω κάτι στη μουσική. Το “Φοβάμαι” δεν το ‘πα τυχαία. Είμαι γεμάτη από φοβίες! Κυρίως για πράγματα που δεν γνώριζα ή που δεν ξέρω. Και, πολλές φορές, φοβόμουν μήπως χάσω πράγματα από μένα. Γιατί θα ‘πρεπε να συμβιβαστώ λίγο για να με καταλαβαίνουν – στο πώς πρέπει να μιλάω ή να σκέφτομαι.

Είμαι ένα παιδί που δεν έχει μεγαλώσει ακόμα. Έτσι νιώθω. Αλλά δεν γίνεται να ‘σαι αλλιώς άμα το μόνο που κάνεις είναι να τραγουδάς, να χορεύεις και να παίζεις μουσική μέσα στο κεφάλι σου, ακόμα και όταν κάθεσαι σπίτι σου. Είναι σα να κάνεις μια επαφή με την παιδικότητά σου εφ’ όρου ζωής. Θέλει αθωότητα η μουσική, δεν θέλει επιτήδευση. Αλλιώς δεν είσαι καλλιτέχνης, είσαι επαγγελματίας – έχει διαφορά! Ένα πράγμα θεωρώ ότι δεν έκανα σωστά στη ζωή μου: ήθελα να γίνω καλλιτέχνης, αλλά έγινα διάσημη. Ενώ εγώ δεν πήγαινα για τη “διασημότητα”! Κι αν μπορούσα να το αποτρέψω, θα επέλεγα να μην ήμουν διάσημη. Γι’ αυτό και απέχω τόσα χρόνια, γι’ αυτό και δεν βγαίνω πια στην τηλεόραση».

Φρίκη με τη δημοσιότητα

«Με φρίκαρε ο κόσμος στο πώς ήρθε καταπάνω μου, μετά από αυτό που συνέβη με τους “Μπλε”. Με φρίκαραν οι κριτικές που γινόντουσαν για τη φωνή μου, αν και ήταν πολύ καλές, γιατί με εκτόπιζαν από την μπάντα – ήταν σα να άφηναν το συγκρότημα απέξω. Μετά ήθελα να δημιουργώ μέσα στη μπάντα, αλλά δεν γινόταν – με ήθελαν να είμαι το “πρόσωπο”, η φωνή. Κι έτσι δεν επιθυμούσα να ζω τη δυσκολία και την καταπίεση της διασημότητας, να μην είμαι ελεύθερη, αλλά να έχω και κάποιον που να μου λέει “θα είσαι εδώ και θα είσαι η φάτσα”. Ναι, με ενδιαφέρει η επιτυχία, αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος μου. Δεν μαρκάρω εκεί. Αλλιώς δεν έχει γούστο και βαριέμαι.

Δεν έχω ούτε το ναρκισσισμό του καλλιτέχνη, ούτε της γκόμενας, ούτε τη ματαιοδοξία, γιατί όλα αυτά τα θεωρώ χάσιμο χρόνου και ενέργειας. Ανέκαθεν είχα αυτή την άποψη. Δεν μπορώ να εξελίσσομαι χωρίς να με εξελίσσει κάτι! Κι είμαι έτοιμη να αφήσω αυτή τη δουλειά, την καριέρα, για να βρω χαρές και μέσα από άλλους δρόμους. Άλλωστε, είμαι ταυτόχρονα μουσικοθεραπεύτρια, εκπαιδεύτρια, κάνω πολλά χρόνια ρέικι, διαλογισμό κι είναι κάτι που μ’ αρέσει πολύ! Επίσης, μου αρέσει πολύ η μαγειρική. Δεν θα με πείραζε καθόλου να πάω σε ένα εστιατόριο και να είμαι chef – αλλά και ως sue chef θα ‘μουν ok. Επενδύω σε οτιδήποτε έχει σχέση με τη δημιουργικότητα και τις αισθήσεις μας! Αντίθετα, δεν παρακολουθώ τηλεόραση. Δεν έχω καν στο σπίτι μου. Γιατί θεωρώ πως η τηλεόραση δημιουργήθηκε για να προκαλέσει ακόμη περισσότερη κατάθλιψη στον κόσμο. Και συμβουλεύω τους ανθρώπους να την κλείσουν, να πάνε μια βόλτα, να δουν ένα άνθρωπο…».

Η μοναχική Θεοδοσία

«Θυσίασα αρκετά για τους ανθρώπους που αγαπάω. Θα έφευγα, για παράδειγμα, πριν από λίγο καιρό για Αυστραλία αλλά παρέμεινα στην Ελλάδα γιατί στο μεταξύ αρρώστησαν οι γονείς μου. Έμεινα όμως γιατί το ‘θελα, δεν με πίεσε κανείς. Κοίτα, η μουσική είναι τα πάντα για μένα, πιστεύω άλλωστε πως όλα δονούνται μέσα μου σε κάποια αξία μουσική – όταν ξέρω ότι το συκώτι μου δονείται σε μι ματζόρε είμαι μουσική. Αλλά οι άνθρωποι είναι αυτοί που βρίσκονται κοντά μας. Κι αν κάποιος άνθρωπος δικός μου δεν είναι καλά, δεν γίνεται να γυρίσω την πλάτη μου και να φύγω.

Είμαι μια γυναίκα που λατρεύει τη μοναχικότητα της. Θέλω να ζω μόνη μου, να έχω το χώρο μου και να επενδύω στα ενδιαφέροντά μου. Θα πάω, για παράδειγμα, διακοπές μόνη μου μια βδομάδα, δεν έχω θέμα μ’ αυτό ούτε με τρομάζει – το ‘χω κάνει στη Νότιο Κρήτη, στην Ελαφόνησσο, στην Πελοπόννησο, στην Χαλκιδική, στη Θάσο, στην Κεφαλλονιά, ενώ τώρα σκέφτομαι να πάω μόνη μου στην Ύδρα. Ωστόσο, το να μην μπορώ να κάνω πραγματική επαφή με τους ανθρώπους, με πληγώνει βαθιά. Ή όταν νομίζω ότι κάνω, ενώ έχω κάνει λάθος, όταν έχω βγάλει ενθουσιασμό κι αγάπη, ενώ γυρνάει μετά και με βαράει στα μούτρα. Και μου συμβαίνει συχνά. Ίσως γιατί υπάρχει ένα μπέρδεμα στο να είσαι η Τσάτσου. Ενώ εγώ το ξεχνάω, αυτός που μ’ έχει δει επάνω στη σκηνή, δεν το ξεχνάει ποτέ! Αν και πιστεύω πως είμαι η αιώνια σαμποτέρ του εαυτού μου και εφ’ όλης της ύλης. Τι νομίζεις; Έτσι βγαίνει αυτή η φωνή; Άμα δεν έχεις βγάλει αίμα… Έχω κυνηγήσει την ουρά μου εγώ, μωρό μου…».

Μύθοι και ναρκωτικά

«Δεν είμαι η “ναρκομανής” ή το “πρεζάκι” που λένε ότι είμαι, επειδή με βλέπουν στη σκηνή να τα χώνω. Δεν μπλέχτηκα ποτέ με ναρκωτικά. Είμαι ένας άνθρωπος που αγαπάει την καλή διατροφή, την ηρεμία, την αποστασιοποίηση, αλλά και τα μεγάλα πάθη. Το πιο εύκολο πράγμα σ’ αυτή τη δουλειά είναι να πέσεις στα ναρκωτικά, γιατί είναι μπροστά σου και στα προσφέρουνε. Αλλά εγώ ποτέ δεν έκανα τα πράγματα εύκολα στη ζωή μου. Δεν ήθελα να γίνω αυτό το πράγμα! Έμεινα μακριά από πειρασμούς. Εξάλλου, είμαι πολύ ευαίσθητος οργανισμός: δεν είμαι ένας άνθρωπος που μπορεί να καπνίσει πολύ, να φάει πολύ κρέας ή να πιει παραπάνω από δύο ποτήρια κρασί. Αντίθετα, η ψυχή μου είναι δυνατή γιατί την εκπαιδεύω. Ζω γι’ αυτήν, κάνω πράγματα γι’ αυτήν, οπότε είναι χαρούμενη. Πολλές φορές ρωτάω τους ανθρώπους: “πες μου κάτι που έκανες για την ψυχή σου. Πότε πήγες μια μέρα να περπατήσεις και να πάρεις αγκαλιά ένα δέντρο; Ή να ξαπλώσεις στο γρασίδι; Χόρεψες ποτέ χωρίς να σου πει κάποιος χόρεψε;”. Παρόλα αυτά δεν πιστεύω πως ζω σε ένα λάθος κόσμο. Θεωρώ ότι ζω στον κατάλληλο κόσμο, πως αυτή η στιγμή αξίζει τον κόπο και είναι τέλεια έτσι όπως είναι. Για κάποιο λόγο είμαι εδώ.

Ναι, έχω περάσει βαριά κατάθλιψη και βαρύ θυμό στο παρελθόν, ίσως γιατί καταπιέστηκα ως παιδί και έδινα μάχη με τους γονείς μου. Αλλά δεν έμεινα σ’ αυτά! Κλείστηκα στον εαυτό μου και μετά από ένα διάστημα φύγανε τα χοντρά. Τα κουβαλάω που και που αλλά καλλιτέχνης είμαι, αναπαράγω και λίγο τα πράγματα. Έχω, όμως, συνειδητότητα: είμαι υπεύθυνη για όλα εγώ! Και γουστάρω! Δεν φταίει ο θεός, η μοίρα, ο μπαμπάς ή ο γκόμενος. Και εδώ είναι και η πραγματική αγάπη! Γι’ αυτό ακόμη τραγουδάω. Γι’ αυτό είμαι ακόμη εδώ. Γι’ αυτό και το καινούργιο μου τραγούδι λέγεται “σ’ αγαπάω”, γιατί αγαπήθηκα από μένα και γνώρισα τι θα πει να αγαπιέσαι. Ακόμη και στις προσωπικές μου σχέσεις, αν και εγώ έφευγα από αυτές, πάντοτε διαλυόμουν μετά. Παρόλο που όλοι ήξεραν ότι είμαι ελεύθερο πουλί, δεν είχα να κρύψω κάτι. Εξάλλου, και η σεξουαλικότητα και ο ερωτισμός είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου. Είμαι, όμως, και πολύ αγαπησιάρα. Γουστάρω πολύ τους ανθρώπους που αγαπάω, που είμαστε μαζί, που περνάμε καλά. Που έχουμε μεταξύ μας αυτή τη γλύκα, την αγκαλιά… Αντέχω! Κι όπου σκαλώνω τρέχω…».

Δημοσίευση στην εφημερίδα "Πρώτο Θέμα" (ένθετο "Thema People"), τον Μάιο του 2015.http://www.protothema.gr/stories/article/482675/theodosia-tsatsou-ola-kai-mono-gia-tin-agapi/