Το γραφείο του κυρίου υπουργού, στον πρώτο όροφο του
υπουργείου υποδομών, μεταφορών και δικτύων, δεν είναι ούτε πολύ μεγάλο, ούτε
πολύ μικρό- είναι κανονικό: Με ένα μικρό σαλονάκι στην είσοδο του για τις «κλειστές»
συνεδριάσεις του υπουργού με τους πολύ στενούς του συνεργάτες, μία πολυθρόνα,
έναν διθέσιο καναπέ, ένα γραφείο με στοίβες από χαρτιά που περιμένουν υπογραφή,
επικύρωση ή έγκριση δική του, και τις σημαίες της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής
Ένωσης, πίσω από την υπουργική καρέκλα. Οι κουρτίνες είναι κλειστές- δεν
μπαίνει φως από την Λεωφόρο Μεσογείων, ούτε ακούγεται η κίνηση του δρόμου από
κάποιο ανοιχτό παράθυρο. «Θέλετε έναν καφέ;» ρωτάει και ζητάει από τη γραμματέα
του έναν γαλλικό για τον ίδιο, καθώς φωτογραφίζεται. «Θα σας πείραζε να βγάλετε
το σακάκι σας, κύριε υπουργέ;», «Όχι, καθόλου». Ο νέος υπουργός δεν έχει το
στυλ, το ύφος, τη σοβαροφάνεια, τον «ξύλινο λόγο» που φέρει το αξίωμά του- γι
αυτό και δεν είχε πρόβλημα «στην οποία ερώτηση θέλετε να μου κάνετε». Και όχι,
δεν θα στριμωχνόταν τεχνηέντως στη γωνία- ούτε για τις ιδεολογικές του θέσεις,
ούτε για τις απόψεις ή τις πράξεις του που μυρίζουν ναφθαλίνη, για τα οποία
άλλωστε έχει απαντήσει δεκάδες φορές στο παρελθόν. «Θα τα πούμε διαφορετικά τα πράγματα
σήμερα, κύριε υπουργέ». Συμφωνεί.
-Κολακεύεστε όταν σας αποκαλούν «κύριε υπουργέ»;
-Όχι. Μου είναι αδιάφορη η προσφώνηση.
-Ενοχλείστε όταν θα πρέπει να κυκλοφορείτε πια με αυξημένη
ασφάλεια;
-Δεν το έχω συνηθίσει απολύτως. Από την άλλη, καταλαβαίνω
ότι, σε έναν ορισμένο βαθμό, αυτός είναι ένας αναγκαίος περιορισμός. Είναι
συνέπεια της μεγάλης εκθέσεως και προβολής.
-Προτού έρθω σήμερα σ εσάς, είχα διαβάσει ακραίους μεταξύ
τους χαρακτηρισμούς που αφορούν στο πρόσωπό σας: Από τη μία είστε «ο
πατριώτης», «ο πραγματικός Έλληνας που αγαπάει την πατρίδα του» και, από την
άλλη, «ο φασίστας», «ο ακροδεξιός», «ο χουντικός». Πως αντιδράτε σε όλα αυτά;
-Στην καλή κριτική όλοι αντιδρούμε θετικά. Προσωπικά, στη
δυσμενή κριτική, είμαι αρκετά ανεκτικός και θέλω πάντα να προσπαθώ να κατανοώ
το επιχείρημα των άλλων. Όταν είσαι μάλιστα και σε μία δημόσια θέση η οποία, εκ
της φύσεώς της, έχει δημοσιότητα, είναι προφανές ότι αποτελείς αντικείμενο
κριτικής εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι έχουν την καλοσύνη να
ασχοληθούν μαζί σου. Επομένως, πρέπει να δέχεσαι την όποια κριτική. Υπάρχουν
και κακόπιστες κριτικές, αλλά ένας πολιτικός θα πρέπει να τις συνηθίσει και να
τις υφίσταται. Δεν λέω ότι δεν πρέπει να εξηγεί, να αντιδρά ή να απαντά, αλλά
δεν είναι υποχρεωτικό ότι όλοι είμαστε καλόπιστοί ούτε ότι όλα τα «χτυπήματα»
γίνονται με τον πιο ευγενή τρόπο. Ο μόνος τρόπος που προσωπικά έχω σκεφτεί για
να τα αντιμετωπίζεις όλα αυτά είναι, αντί να μπαίνεις σε μία διαδικασία
κριτικής της κριτικής, εκείνο το οποίο μπορείς να κάνεις είναι να προχωράς και,
με τη στάση σου, με τις πράξεις σου, με τη δράση και το λόγο σου, να προσπαθείς
να δώσεις απάντηση.
-Αν μεγαλώνοντας ο γιος σας, που τώρα είναι 4,5 ετών, σας
πει ότι θέλει να ενταχθεί στο ΚΚΕ ή ότι είναι Τροτσκιστής, πώς θα αντιδράσετε;
-Δεν θα σας πω ότι θα ευχαριστηθώ κιόλας, δεν θα είναι και
από τα καλύτερα που θα μου έχουν συμβεί στη ζωή μου. Αλλά, εν πάση περιπτώσει,
επειδή εγώ έχω μεγαλώσει σε μία εξαιρετικά ανεκτική και φιλελεύθερη
οικογενειακή παράδοση, θα σας πω «ό,τι τον φωτίσει ο Θεός».
-Έχετε φίλους Αριστερούς;
-Για να πω την αλήθεια, εγώ δεν έχω και πολλούς φίλους, με
την έννοια ότι οι φίλοι μου είναι εκείνοι που κρατάω από το σχολείο μου- αν και
έχω ανθρώπους με τους οποίους είμαι χρόνια συναγωνιστής και έχω δεθεί μαζί
τους. Φίλους Αριστερούς- υπό αυτή την κλειστή έννοια της λέξης- δεν έχω, δεν
έχει τύχει. Οι κολλητοί μου είναι δεξιοί.
-Φίλους gay;
-Ναι. Αλλά μου είναι τελείως αδιάφορα τα σεξουαλικά θέματα,
θεωρώ μάλιστα ότι είναι υπερτιμημένη η συζήτηση για το sex στην εποχή μας. Και πάντως, για να
επιλέξω φίλους ή συνεργάτες, σίγουρα δεν ασχολούμαι με τον σεξουαλικό τους
προσανατολισμό.
-Το ξέρετε ότι κάποιοι βουλευτές λένε, αναφερόμενοι σ εσάς,
ότι «η παράταξή σας και το νέο κυβερνητικό σχήμα έχουν γίνει τελευταία πιο sexy»;
-Έτσι, ε; Απορώ! Δημοσίως δεν μου χουν πει ποτέ κάτι τέτοιο
(χαμογελάει).
-Η σχέση με τη σύζυγό σας, πως αλλάζει μέσα στα χρόνια- και
ειδικά τώρα που έχετε ελάχιστο χρόνο για να αφιερώνετε στην οικογένειά σας;
-Με τη Δανάη είμαστε 7 χρόνια παντρεμένοι και θα σας έλεγα
ότι η σχέση μας γίνεται, μέσα από την σταθερότητα, πιο δυνατή. Εμείς έχουμε
ούτως ή άλλως μία κανονικότητα, η οποία διέπει και τη ζωή μας: Ξυπνάμε,
δουλεύουμε, γυρνάμε στο σπίτι μας, παίζουμε με το παιδί μας, έχουμε δυο τρεις
παρέες φίλων με τους οποίους βγαίνουμε καμιά φορά για φαγητό, πάμε σε
συγκεκριμένα μέρη για διακοπές. Είναι λίγο τακτοποιημένο όλο αυτό, δεν έχει
συγκλονιστικές εντάσεις, είναι κάτι που κυλάει ομαλά, γλυκά, ήσυχα- αυτό
χαρακτηρίζει την οικογενειακή μου ζωή. Και, κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι και
το ζητούμενο σε μία οικογένεια: Η οικογένειας είναι ένας σταθερός πυρήνας που
θα πρέπει να εξασφαλίζει τις αρμονικές συνθήκες ανάπτυξης των παιδιών. Η
οικογένεια δεν είναι πάρτι, είναι δουλειά, που γίνεται με πολλή αγάπη.
-Πού ξοδεύετε συνήθως τα λεφτά σας;
-Στις ανάγκες της διαβιώσεως μου: Πληρώνω το νοίκι μου, τους
λογαριασμούς, το σούπερμαρκετ, όλες τις λειτουργικές ανάγκες δηλαδή που έχει
κάθε άνθρωπος.
-Σε σπίτι με ενοίκιο ζείτε;
-Ναι.
-Πώς και δεν αγοράσατε δικό σας σπίτι;
-Δεν είχα τα λεφτά. Και, από την άλλη, δεν ήθελα να
δανειστώ. Προφανώς και έχω κάποια χρήματα στην τράπεζα, όλα αυτά τα χρόνια που
έχω δικηγορήσει, αλλά με αυτά τα λεφτά θα μπορούσα να πάρω ένα πολύ μικρό
σπίτι. Προτιμώ λοιπόν να πληρώνω ένα νοίκι παρά να δεσμεύσω ό,τι χρήματα έχω
βγάλει στη ζωή μου για να πάρω ένα μικρότερο σπίτι από αυτό στο οποίο μένω ή να
δανειστώ και να είμαι με την ψυχή στο στόμα, μήπως μου τύχει κάτι στραβό και
δεν μπορώ να αποπληρώσω το δάνειο.
-Έχουν ξεκινήσει, τώρα που είστε υπουργός, να σας ζητούν
ρουσφέτια;
-Ο κόσμος ζητάει σήμερα από τους πολιτικούς δουλειά! Με την
έννοια που ζητάνε και από τους φίλους τους, δηλαδή «αν άκουσες κάτι για κάποια
δουλειά με αυτά τα προσόντα…».
-Στα πιο κρυφά σας όνειρα, νεότερος, είχατε ονειρευτεί ποτέ
ένα τέτοιο -υπουργικό- αξίωμα;
-Είχα εμπλακεί από πολύ μικρός με την πολιτική- από τα 14
μου, στη δευτέρα γυμνάσιου, στο μαθητικό τότε της Νέας Δημοκρατίας-, αλλά η
αφετηρία μου σε σχέση με την πολιτική ήταν ιδεολογική. Και παραμένει. Προφανώς,
όμως, αυτή η ιδεολογική αφετηρία, όταν είσαι στην πολιτική, πρέπει να έχει μία
αναφορά με το σύστημα εξουσίας. Αυτό σημαίνει ότι, στην πραγματικότητα, το να φτάσεις
σε μία κυβερνητική θέση- ειδικώς μετά από μία μακρά πολιτική διαδρομή-, έχει
την αξία του. Προσέξτε όμως: Η κατοχή μίας κρατικής θέσης δεν είναι ο σκοπός,
είναι όμως ένα μέσον με το οποίο αρχίζεις και αλληλεπιδράς στον ίδιο τον τρόπο
που συγκροτούνται τα ιδεολογικά ρεύματα μέσα στην κοινωνία.
Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "People", τον Δεκέμβριο του 2011, όσο ο κ. Βορίδης ήταν υπουργός και μέλος του ΛΑ.Ο.Σ.
